คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Step One: Violet
Kim Dongwan
[Short fic] – Across the Rainbow
-------------------------------------------
วามรัเป็นเรื่อบัเอิรึเปล่า? ุเยสสัยบ้ามั้ย?
ารที่เราเอใรันมันเป็นเพราะอะไร? พรหมลิิเหรอ? หรือเพราะเราำหนเอ?
.................................
เมื่อ่อนผม็เยสสัยอย่าั้น ั้แ่ผมไ้เอับเธอเมื่อหลายปี่อน.....มันเป็นเรื่อที่บ้าบอเอามาๆเลย ผมเยมีวามฝัน....แ่ผม็ไม่ิว่าฝันอผมะเป็นริไ้เพราะเธอเป็นนหยิบยื่นมันมาให้ แ่ผมไ้พบับเธอเพียเสี้ยววินาทีเียว ีวิผม็พลิไปทั้ีวิแล้ว......
.......................................
Step One: Violet
.......ผมมอท้อฟ้าที่สใสอรุโล้วยิใที่เป็นสุ ุเื่อไหมว่าลอมา.....ผมไม่เยั้ใมอท้อฟ้าอย่าริๆัๆเลยนะ แ่เพราะวันนี้มันอาาศีะนทำให้ผม้อเยหน้าึ้นไปมอมันนไ้ แล้วผม็เห็นว่ามันสว่าเิ้ามาเลยล่ะ....
ไม่รู้เหมือนัน....อะไรบาอย่าบอับผมว่าวันนี้มันะเป็นวันีอผม อาะเป็นวันที่ีที่สุในีวิเลย้วย ผมไม่รู้หรอว่าทำไมผมถึิอย่าั้น แ่ถ้าุะถามผมล่ะ็ ผมเื่อว่าท้อฟ้าที่สใสะเป็นสัาที่ีอีวิไ
แ่ให้ายเหอะ ุ๊าหมีัวนี้มันให่ริๆ.....ทำไมผมถึ้อทนแบมันมา้วยนะ มันให่ะนผมมอทา้าหน้าไม่เห็นเลย ผู้ายวัยผมใรเาถือุ๊าัวให่เินบนถนนันมั่ น่าอายะมั ถ้าไม่ใ่เพราะผม้อหาอวัไปให้ลูสาวอุป้าล่ะ็ ้าผม็ไม่อุ้มมันเินมาามทาแบบนี้หรอ....
.
.
.
“อุ๊ย...”
“โอ๊ย!!”
ผมนเ้าับใรนหนึ่และเ้าหมียัษ์อผม็นเ้าที่หน้าเธอเ็มๆ.....ายแหล่ว....ถึมันะเป็นแุ่๊าหมี็เหอะ แ่นี่มันัวให่มาเลยนะ ผมพยายามะะโหน้า้ามเ้าหมีไปมอยัู่รี ูเหมือนเธอะไม่เป็นอะไรมานั เพราะอนนี้เธอำลั้อผมเม็เลย....
บอามร.....ั้แ่เิมา 17 ปี ผมยัไม่เยเอสายาใรมอผมแบบนี้เลยัน โอเ ผมว่าผมหน้าาีในระับนึล่ะ แ่สาวๆที่เ้ามาพูุยับผม ไม่มีใรที่ะมอผมอย่าริัเหมือนเธอนนี้เลย......อายัแฮะ
“นาย...” ในที่สุเธอพูับผมหลัาที่เรา่า็้อหน้าันมานานหลายนาที ผมไม่รู้ว่าเธอพูอะไร เพราะอนนี้ผมำลัิว่า เธอเป็นผู้หิที่สวยะมั....ใบหน้ารูปไ่นั่นวนสะุาเอาะริๆ แล้วยัะปาบาๆนั่นอี ยัไม่นับรวมถึาโๆอเธอที่ำลั้อผมอย่าเอาเป็นเอาายอยู่นะ
.
.
.
“นาย....” เสียอเธอัึ้นในโสประสาทผมอีรอบ นั่นทำให้ผมเริ่มรู้สึัว ผมไม่น่า้อเธอนานเินไปเลย แ่เพราะวาู่นั้นมันึูผมอย่าบอไม่ถู ผมเลยไม่สามารถหันไปมอที่ไหนไ้อี
“อโทษนะ นายอายุเท่าไหร่??” อยู่ีๆเธอ็ถามผมออมาแบบนี้ นี่มันเรื่ออะไรันหว่า ารสนทนานี่มันัะพิลึเ้าไปทุทีๆและผม็เริ่มมาึ้นเรื่อยๆ
“17” ฮ่าฮ่า ลั ผมันอบเธอไปอีแน่ะ “....อ่า.... ุถามทำไม?” ผมถามเธอลับไป แ่แววานั้นยั้อผม้วยวามหมายอะไรบาอย่า มันเหมือนับรุ่นิพิาราอะไรอยู่เลย เธอไม่ยอมอบผมแถมยัมอผมอยู่อย่าั้น เฮ้ นี่มันอะไรันเนี่ย ผมัะไม่อบใแล้วนะ
“นายมีเบอร์โทรศัพท์รึเปล่า ันอเบอร์โทรหน่อยไ้มั้ย?” เห....หา....เธออเบอร์โทรผม เป็นไปไ้ไ??? เราเอันไม่ถึ 5 นาทีเลยนะแ่เธอ็มาอเบอร์โทรผมแล้ว นี่มันหมายวามว่าไเนี่ย???
“เบอร์ผม??” ผมทวนำ “เอาไปทำไม ุะอเบอร์ผมไปทำไม???” ผมถามออไป้วยวามสสัยสุๆ แ่สายที่มอลับมาอเธอนั้นมันเ็มไป้วยแรึู มันำลัทำให้ผมมลไปในวาเธออีแล้ว....
“ันเป็นแมวมออ SM Entertainment” เธออบเรียบๆและน้ำเสียน่าฟั แมวมอ....เธอำลับอว่าเธอเป็นแมวมอ......แ่แมวมอบ้าอะไรถึเป็นเ็สาวหน้าาน่ารัแบบนี้ไ้ หน้าาเธอูรุ่นราวราวเียวับผมัๆ ถ้าบอผมว่าเธอเป็นารายัะน่าเื่อะว่า เอ๊ะ....หรือว่าเธอเป็น 18 มุันเนี่ย?
“อโทษที่ไม่ไ้แนะนำัวนะ นายอาะสสัยว่าทำไมันถึเป็นแมวมอ” เธอบอผมหลัาเห็นผมเริ่มทำหน้าแปลๆ อาเป็นเพราะว่าเธออ่านวามิผมออ็ไ้
“ันื่อลีีโฮ อาีพแมวมอเป็นานอิเรอันน่ะ ถ้านายสนใ ันอยาให้นายมาออิั่นับ SM นายสนใมั้ย” ำพูอเธอทำเอาผมอึ้ไปพัหนึ่ วามำลัเริ่ม่อัวึ้นทุทีๆแล้ว แ่สาวน้อยที่อยู่รหน้าผม็ยัพู่อไป
“เอาล่ะ ันรู้ว่ามันเป็นเรื่อยาที่ะเื่อ แ่ว่าันสนในายริๆ แล้ว็ นายเอาเบอร์ันไปแทน็แล้วันถ้าลัวว่าันะหลอนาย เอ้า นี่” เธอพูแล้ว็ยัเยียระาษโน้แผ่นนึใส่มือผมและยิ้มให้ โอ๊ย เธอยิ้มสวยะมัเลย ผมยอมรับว่าผมอบรอยยิ้มอเธอเอามาๆ มันทำให้ผมหายใไม่ออ....
“ถ้านายสนใ็โทริ่อไปที่เบอร์นี้นะ แล้วบอเาว่าเป็นเพื่อนอลีีโฮ ะมาออิั่น” ลีีโฮบอ่อนะยิ้มทิ้ท้ายให้ผมอีรั้
“ันอยาให้นายมาออิั่นริๆนะ อนนี้เราเหลือสมาิอีสอนและัน็อยาให้นายเป็นหนึ่ในนั้น หวัว่าเราะไ้พบันอี” เธอย้ำำนั้นับผมแล้วเินาไป ทิ้ให้ผมยืนเ่ออยู่นเียว......
ให้ายเหอะ ผมยัอยู่เลย ทุอย่ามันเิึ้นรวเร็วมา รวเร็วนมันเหมือนับว่าผมฝันไปเลย ลีีโฮเป็นใร มาาไหน เธอโผล่มารหน้าผม พูับผมแล้วอยู่ีๆเธอ็ไป อะไรัน ผมไปหมแล้วนะ...
.
.
.
ผมลับมาบ้าน้วยสิที่ยัเลื่อนลอยอยู่ เหุาร์เมื่อี้นี้มันเป็นเรื่อริหรือฝันไปันแน่ เธอบอว่าเป็นแมวมอแ่เธอไม่เห็นะถามื่อผมเลย เธอไม่เห็นะสนใถามื่อผมันิ โอ๊ย มา ผมยัอึ้อยู่เลย แ่ถึั้น็เหอะ ระาษโน้ที่เธอให้มามัน็ยัอยู่ในมืออผม บาที.....าระทำเรื่อที่น่าสสัยนี้ให้ระ่ามัน็ะมีทาเลือทาเียวล่ะมั้.......
.
.
.
ผมัสินใโทรไปามเบอร์ที่เธอให้ เรื่อออิั่นอะไรนั่นผม็สนในะ ผมเยเล่นละรเวที ผมเยอยู่มรมารแส ารเป็นารานัร้ออะไรเนี่ยมัน็เป็นวามใฝ่ในอผมเหมือนัน แ่ผม็ไม่ไ้ิว่ามันะเป็นริหรอนะ ที่สำั เรื่อทุอย่ามันเิึ้นแบบสายฟ้าแลบเอามาๆ ผมเลยไม่ิว่ามันะเป็นเรื่อริ่ะ.....
.
.
.
“สวัสีรับ...” ผมรอเสียลไปในโทรศัพท์และพูามที่เธอบอ
“ผมเป็นเพื่อนอลีีโฮรับ ้อารไปออิั่นที่ SM....รับ...อ๋อ รับ เสาร์นี้เหรอรับ ไ้รับ” ให้ายเหอะ เธอเป็นแมวมอริๆ้วยเหรอเนี่ย?? ผมอาะ้อลอไปูัที ประารแรือไปูให้แน่ใว่าเรื่อนี้ไม่ใ่เรื่อหลอลว ประารที่สอือ ผมอยาเอเธออี ผมอยาพบับเธออี.....
เสียโทรศัพท์ที่ปลายสายเรียผมอีรั้ ูเหมือนว่าเาะเรียผมมานานแล้วแ่เพราะผมใลอย็เลยไม่ไ้ยิน ราวนี้ผมเลยอบลับไป้วยวามมั่นใ นอย่าผมถ้าสนใอะไรแล้ว ผมะ้อลอ้นหามันให้ไ้
“รับ...อ๋อ.... ื่อผมเหรอรับ......ิมวานรับ......”
---------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น