Memorable Love..ความทรงจำรักครั้งใหม่ของยัยซุปตาร์[sj&snsd]

ลำดับตอนที่ #9 : Memorable Love : Chapter 7

“ขอบคุณนะคะคุณยุนโฮที่ช่วยยัยเจสไว้”

“ด้วยความยินดีครับ”

          ชองยุนโฮ...น้องซอกับนายคยูบอกว่าเขาเป็นเพื่อนดาราของฉัน แต่เหมือนว่าสองคนนั้นจะไม่ค่อยชอบคุณยุนโฮเท่าไหร่นัก ผิดกับพี่ยุนพี่แทที่พอเห็นหน้าคุณยุนโฮปุ๊ปก็แทบจะกรี๊ดกันเลยทีเดียว

       ...ลืมบอกไปว่าที่คุณยุนโฮช่วยฉันไว้ได้ทันก็เพราะเขาเห็นฉันเดินไปที่โรงเก็บของนั่นก็เลยเดินตามไปดู ไม่งั้นคงได้เจ็บตัวกันบ้างแหละ...นี่ฉันไปทำอะไรให้ยัยนั่นโกรธถึงขนาดต้องเล่นกันถึงขั้นเลือดตกยางออกเลยหรอ

“แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่คะ คงไม่ได้มาถ่ายละครแน่ ๆ ใช่มั้ย” พี่แทถามคุณยุนโฮ

“ผมให้เพื่อนช่วยสืบจนรู้ว่าคุณเจสเกิดอุบัติเหตุแล้วมาพักอยู่ที่นี่...ผมเป็นห่วงเธอก็เลยอยากมาดูให้เห็นกับตาตัวเองว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรมากจริงๆ”

         ...โอ๊ะโอ เขาเป็นใคร ทำไมต้องเป็นห่วงฉันขนาดนี้ด้วย แอบเห็นคุณดงเฮหันขวับมามองคุณยุนโฮด้วยสายตาที่ไม่ค่อยพอใจนัก

“เป็นห่วงหรอ..ฮึ!!” นายคยูพูดแค่นั้นก่อนจะเดินลงจากบ้านไปโดยไม่ลืมกระแทกไหล่คุณยุนโฮอย่างแรง...มันต้องมีอะไรแน่ ๆ ทำไมนายคยูถึงได้ทำท่าหมั่นไส้เขาขนาดนี้

“ขอโทษแทนพี่คยูด้วยนะคะ” น้องซอบอกกับคุณยุนโฮก่อนจะวิ่งตามนายคยูไป

“เอ่ออ..บรรยากาศเริ่มไม่ดีแล้ว ผมกลับที่พักก่อนดีกว่า แล้วพรุ่งนี้ผมจะมาหาคุณเจสใหม่นะครับ”

“ค่ะ..ได้ค่ะ” เขาก็ดูเป็นคนดีนะ แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกแปลก ๆ ยังไงไม่รู้

           ...เฮ้ออออ...วันนี้ช่างทรหดจริง ๆ ไม่เคยคิดเลยว่าการแกล้งกันแบบนี้จะมีอยู่ในชีวิตจริง นึกว่าจะมีแต่ในละครซะอีก...ตอนแรกคุณดงเฮจะไปคุยกับฮารา แต่ฉันห้ามไว้เพราะอยากให้เรื่องมันจบแค่นี้ ซึ่งฉันก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันคงไม่จบง่าย ๆ แน่   เรื่องผู้มาใหม่อย่างชองยุนโฮก็เป็นอีกหนึ่งประเด็นที่ฉันต้องหาคำตอบว่าเขาเป็นอะไรกับฉัน ทำไมถึงต้องเป็นห่วงฉัน และทำไมนายคยูถึงไม่ชอบเขา...โอ่ยยย งง!!

................................................

       ที่โฮมสเตย์ใกล้กับไร่ของดงเฮ...หญิงสาวตัวเล็กกำลังกังวลกับเรื่องที่เธอเพิ่งทำไป ดงเฮจะต้องโกรธแน่ ๆ...ยัยนั่นก็ไม่ได้เป็นอะไรเลย แถมดงเฮยังอาจจะเกลียดเธออีก...นี่เธอมีแต่เสียกับเสียหรอเนี่ย



         
        เมื่อความโกรธและความหึงหวงเข้าครอบงำ...ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ก็สามารถทำเรื่องร้ายแรงได้ และที่กังวลอยู่นี่ก็ไม่ใช่เพราะรู้สึกผิดแต่อย่างใด แค่กำลังคิดว่าจะแก้ตัวยังไงดี และแผนต่อไปจะทำอย่างไรดีให้แนบเนียนกว่านี้

“อ้าว...เจอกันอีกแล้วนะครับคุณผู้หญิง” เสียงชายหนุ่มดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของคูฮาราพอดี

“นาย!”

“ครับ..ผมชองยุนโฮ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณคูฮารา” ใช่แล้ว..ยุนโฮพักอยู่ที่โฮมสตย์ของฮารานั่นเอง

“นายรู้จักฉันได้ยังไง”

“คนที่ทำร้ายคนที่ผมรัก ทำไมผมจะไม่รู้จักล่ะครับ”

“คนรัก? นายหมายถึงยัย..เอ้ย..เจสสิก้าน่ะหรอ”

“ครับ และถ้าเดาไม่ผิด คุณดงเฮก็คงจะเป็นคนที่คุณรักล่ะสิ คุณถึงได้กล้าทำขนาดนั้น” มาแค่ไม่ถึงหนึ่งวัน แต่เขากลับรู้เรื่องของคนที่นี่มากมาย อันตรายจริง ๆ ผู้ชายคนนี้

“ใครที่ขวางทางฉัน มันก็สมควรโดนแล้วแหละ”

“แล้วทำแบบนี้ไม่กลัวคุณดงเฮเขาจะเกลียดคุณเหรอครับ?”

“มันเรื่องของฉัน อย่ามายุ่ง!!” ฮาราค้อนใส่ยุนโฮก่อนจะเดินหนีไป ดูเหมือนว่านายจะได้ผู้ช่วยแล้วล่ะชองยุนโฮ

..........................................................

          หลังจากเมื่อวานที่ครึ้มฟ้าครึ้มฝนผ่านพ้นไป วันนี้ที่ท้องฟ้าสดใสก็มาถึง...แต่ฉันกลับรู้สึกอึมครึมซะเองเพราะบุคคลที่อยู่ข้าง ๆ ฉันตอนนี้

“ทานเยอะ ๆ นะครับจะได้หายเร็ว ๆ”

“ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันอิ่มแล้วจริงๆ”

         คุณยุนโฮพยายามจะป้อนขนมที่เขาซื้อมาฝากจากโซลให้ฉันทาน...เขามาหาฉันตั้งแต่เช้าและก็คอยพูดคุย ทำโน่รทำนี่ให้ฉันตลอด เขาแทบจะไม่ปล่อยให้ฉันอยู่กับคนอื่นเลยด้วยซ้ำ

“ไปเดินเล่นกันมั้ยครับ อยู่แต่ในบ้านอุ้อู้จะตาย”

“ก็ดีค่ะ” ว่าแล้วเราก็ออกมาเดินเล่นกันในไร่ แต่ดูคุณยุนโฮเขาคงไม่ค่อยชินกับแสงแดดล่ะมั้ง เหงื่อแตกเชียว

“อากาศที่นี่ดีนะครับ”

“ค่ะ” ขนาดนี้แล้วยังจะชมอีก -_-

“อุ๊ย! คู่นี้มาเดินเล่นกันหวานแหววเชียว” เสียงแหลมเล็กที่คุ้นหูดังขึ้น...คูฮารานั่นเอง แต่คราวนี้เธอไม่ได้มาคนเดียว

“จะพูดอะไรก็รีบ ๆ พูดสิฮารา พี่จะได้ไปทำงานต่อ”

         คุณดงเฮพูดขึ้นมาอย่างเซ็ง ๆ พลางหันหน้าไปมองทางอื่น ไม่ยอมหันมามองฉันเลย...เมื่อวานยังโกรธฮาราอยู่เลย ทำไมวันนี้ถึงควงแขนกันมาได้นะ คงจะเจอลูกอ้อนเข้าอีกตามเคยถึงได้ยอมใจอ่อน ฮึ่ยย!!

“คือฮาราจะมาขอโทษคุณเจสเรื่องเมื่อวานน่ะค่ะ ไหน ๆ แฟนคุณเจสก็เป็นแขกของโฮมสเตย์ เพราะฉะนั้นคุณเจสก็ถือเป็นแขกของฮาราด้วยเช่นกัน”

“แฟน?” ยัยนี่เอาอะไรมาพูดเนี่ย

“ก็คุณยุนโฮไงคะ...หรือว่าฮาราเข้าใจผิด”

“เราเป็นแค่เพื่อนสนิทน่ะครับ ยังไม่ได้พัฒนาถึงขั้นแฟน คุณฮาราก็พูดเกินไป”

    ชองยุนโฮอธิบายให้ฮาราฟัง แต่การกระทำของเขามันยิ่งตอกย้ำให้เข้าใจผิด เพราะเขากำลังโอบไหล่ฉันอยู่

“งั้นฮาราก็เข้าใจผิดสิคะพี่ดงเฮ” คูฮาราหันไปทำหน้าใสซื่อให้กับคุณดงเฮ

“ก็เหมือนเธอกับพี่ไงฮารา เราเป็นพี่น้องที่สนิทกัน แต่ยังไม่ได้พัฒนาถึงขั้นคนรัก”

        คุณดงเฮพูดพร้อมกับจัมมือของฮารา แต่สายตากลับมองมาที่ฉันอย่างเยาะเย้ย...เล่นแบบนี้ใช่มั้ย..เจสสิก้าจัดให้!!

“ถ้างั้นก็รีบ ๆ พัฒนาเลยนะคะ เพราะเราสองคนก็กำลังคิดจะเปลี่ยนสถานะอยู่เหมือนกัน...ใช่มั้ยคะยุนโฮ”

    ฉันควงแขนคุณยุนโฮพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานเยิ้มให้เขา...คิกๆ คุณดงเฮตาจะถลนออกมาอยู่แล้ว

“ขนาดคุณเจสความจำเสื่อมยังทำความรู้จักกับคุณยุนโฮได้เร็วขนาดนี้..แสดงว่าคุณสองคนนี่เกิดมาเพื่อกันและกันจริง ๆ เลยนะคะ”

“นั่นสิ..งั้นเราไปที่อื่นกันเถอะฮารา ปล่อยให้เพื่อนสนิทเขารื้อฟื้นความทรงจำกันไปเถอะ”

“ค่ะ พี่ดงเฮ...ไปก่อนนะคะคุณเจส”...แล้วสองคนนั้นก็เดินจูงมือกันหายไป ไอ้คนหูเบา!  ไอ้ผู้ชายบ้า!!

“เราไปเดินเล่นทางโน้นกันดีกว่าครับคุณเจส”

“เชิญคุณเถอะค่ะ..เจสขอตัวก่อนละกัน”

        ฉันรีบเดินออกมาจากตรงนั้นทันที และเหมือนคุณยุนโฮก็จะรู้ตัวว่าฉันเบื่อ เขาก็เลยไม่ตามฉันมา...ยัยฮาราก็ชง คุณยุนโฮก็ไม่ปฏิเสธ ส่วนอิตาดงเฮก็เชื่ออะไรง่าย ๆ ซะงั้น...ฉันล่ะเพลียจริง ๆ

.........................................................

“แกคิดอย่างที่ฉันคิดใช่มั้ยไอ้ยุน”

“ฉันก็คิดอย่างที่แกคิดแหละไอ้แท”

“แล้วแกรู้หรอว่าฉันคิดอะไร” แป่ว! กวนกันไปกวนกันมาตลอดเลยนะสองคนนี้   ทั้งยุนอาและแทยอนกำลังสังเกตการณ์หรือเรียกง่าย ๆ ว่าแอบดูการสนทนาของทั้งสี่คนนั้นอยู่

"แกก็บอกสิว่าคิดอะไร" ยุนอาถามเพื่อนซี้ด้วยความเซ็ง

“ฉันก็กำลังคิดว่า...ระหว่างยัยเจสกับคุณดงเฮมันยังไงๆอยู่นะ”

“แล้วไอ้ยังไงๆ นี่มันยังไงล่ะ?”

“ก็แบบว่า..สองคนนั้นอาจจะชอบกันอยู่น่ะ” ข้อสันนิษฐานของแทยอนทำเอายุนอาหูผึ่งทีเดียว

“จะบ้าหรอแก...สองคนนั้นเพิ่งจะรู้จักกันไม่นานเองนะ ดูอย่างคุณยุนโฮสิ ตามจีบยัยเจสมาตั้งนาน ยังไม่สำเร็จเลย”

“แกไม่เคยได้ยินคำว่ารักแรกพบหรือไง อีกอย่างนะ คุณดงเฮก็ดูแลยัยเจสอย่างดีหลังจากอุบัติเหตุ มันก็ต้องมีหวั่นไหวกันบ้างแหละน่า”

        ที่แทยอนพูดก็มีสิทธิ์เป็นไปได้ แล้วถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ  คุณยุนโฮที่ยุนอาหมายมั่นปั้นมืออยากจะได้เป็นน้องเขย ก็แห้วน่ะสิ

“แกต้องช่วยฉันนะไอ้แท ถึงคุณดงเฮจะเป็นคนดี แต่แกไม่คิดหรอว่าสองคนนี้ไม่เหมาะกันน่ะ”

“ไม่เหมาะยังไง...รูปร่าง หน้าตา ฐานะ ก็ไม่เห็นจะมีอะไรไม่เหมาะกันเลย”

“ไม่ใช่เรื่องนั้น..ฉันหมายถึงเรื่องไลฟ์สไตล์น่ะ ชีวิตในโซลกับชีวิตในไร่นี้มันต่างกันมากนะ”

“แต่ตอนนี้ยัยเจสก็ยังจำเรื่องที่โซลไม่ได้ ก็ไม่ต่างอะไรกับเริ่มชีวิตใหม่ที่นี่เลยนะ” มันก็ถูกของแทยอน แต่ถ้าเจสสิก้าตัดสินใจอยู่ที่นี่จริง ๆ พี่สาวอย่างยุนอาจะทำยังไงล่ะ

“แต่ว่า...”

“แป๊ปนะแก เดี๋ยวฉันมา” ยังไม่ทันที่ยุนอาจะได้อธิบายเหตุผล แทยอนที่เหมือนจะเห็นอะไรซักอย่างก็วิ่งหายไปทันที

“ไปไหนน่ะไอ้แท..ทิ้งกันอย่างนี้เลยหรอ!”

         ปึ่ก!! เพราะมัวแต่สนใจแทยอน ยุนอาจึงไม่เห็นคนที่กำลังเดินมาข้างหลัง พอหันกลับมาจึงชนเข้ากับแผงอกแน่น ๆเข้าเต็ม ๆ

“เดินยังไงเนี่ย ไม่ดูตาม้าตาเรือ....นายอีกแล้วหรอ!! ทำไมเจอทีไรต้องซวยทุกทีเลยเนี่ย”

       ยุนอาบ่นเป็นชุดทันทีที่เห็นว่าคนตรงหน้าคือ ชเวซีวอน คู่กัดของเธอนั่นเอง

“คุณมาชนผมเองนะ ขอโทษซักคำก็ไม่มี”

“อยากให้ขอโทษหรอ ฟังดี ๆ นะ...สม-น้ำ-หน้า!!!” ยุนอาตะโกนใส่หน้าซีวอนอย่างสะใจ เล่นเอาอีกฝ่ายสะดุ้งไปเลย

“โอเคๆ ผมยอมแล้วก็ได้...ว่าแต่คุณมาทำอะไรแถวนี้เนี่ย ทั้งร้อนทั้งเลอะเทอะ ไฮโซอย่างคุณไม่น่าจะมาเดินแถวนี้นะ”    คำก็ไฮโซ สองคำก็ไฮโซ กระแนะกระแหนกันดีนักนะ

“ฉันก็มาเดินเล่นน่ะซิ”

“หรอครับ...ผมนึกว่ามาแอบดูคุณเจสกับน้องชายผม แล้วก็คิดจะขัดขวางทั้งคู่ซะอีก”

          ตอนคุยกับแทยอน ยุนอาจำได้ว่าเห็นคนงานคนหนึ่งทำงานอยู่ใกล้ ๆ...สงสัยต้องเป็นนายซีวอนแน่ ๆ เลย คงจะได้ยินหมดแล้วล่ะสิ

“แล้วนายจะทำไม?”

“ก็ไม่ทำไมหรอกครับ ผมก็แค่ไม่อยากให้คุณทำในสิ่งที่ผิด”

“ผิดยังไง ฉันแค่ไม่อยากให้น้องสาวคนเดียวต้องอยู่ไกลกับฉัน เรามีกันแค่สองคนพี่น้อง ถ้าไม่มียัยเจส แล้วฉันจะอยู่ได้ยังไง” เสียงของยุนอาเริ่มสั่นเหมือนจะร้องไห้จนซีวอนเองก็ตกใจอยู่เหมือนกัน

“ผมเข้าใจครับ แต่ถึงจะไม่ใช่ไอ้ดงเฮ ยังไงซักวันหนึ่งคุณเจสก็ต้องมีครอบครัวของเธออยู่ดี...คุณก็น่าจะทำใจไว้บ้างนะครับ”

“แต่มันก็ไม่ควรจะเป็นครอบครัวที่อยู่ห่างไกลในที่กันดารแบบนี้นี่”

        ตอนแรกก็นึกสงสาร คิดว่ารักและเป็นห่วงน้องสาวจริง ๆ สุดท้ายก็มีเรื่องความเป็นอยู่เข้ามาเกี่ยวข้องอยู่ดี

“นึกแล้วว่าไฮโซขาวีนอย่างคุณจะต้องไม่เข้าใจเรื่องละเอียดอ่อนอย่างความรัก”

“คุณชายบ้านไร่อย่างนายก็ไม่เคยเข้าใจเรื่องความมั่นคงในชีวิตและการยอมรับจากสังคมเหมือนกันแหละ”

    เห็นวีน ๆ เหวี่ยง ๆ แบบนี้ มองการณ์ไกลไม่ใช่เล่นเลยนะ

“เถียงกับคุณไปก็ปวดหัวเปล่า ๆ ผมรู้ว่าคุณเป็นพี่สาวที่รักและเป็นห่วงน้องมาก...และผมก็รู้ด้วยว่าถึงเวลาจริง ๆ คุณก็คงจะยอมถ้ามันเป็นความสุขของน้องคุณ ใช่มั้ยครับ?”

   ยุนอานิ่งไปสักพัก พลางคิดตามคำพูดของซีวอน

“พอเลย ๆ อย่ามากล่อมฉันให้ยาก...เอาเวลาไปขุดดินเถอะไป ชิส์!”   พูดจบหญิงสาวก็วิ่งหนีกลับที่พักไปทันที

        
         ความจริงคุณก็ไม่ใช่คนแย่อะไรเลยนะจองยุนอา คุณเป็นพี่สาวที่ดีมากคนหนึ่งด้วยซ้ำ หวังว่าการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่คงจะช่วยเปลี่ยนความคิดของคุณได้ในหลาย ๆ เรื่องนะครับ

.............................................................

           หลังจากทิ้งยุนอาไว้คนเดียว คิมแทยอนก็รีบตรงเข้ามาหาเป้าหมายของเธอทันที...พ่อบ้านผู้น่ารักกำลังยืนเช็คความเรียบร้อยขององุ่นที่เพิ่งเก็บจากไร่อยู่ที่หน้าโรงบ่มไวน์

“คุณลีทึกนี่ขยันจังเลยนะคะ”

“คุณแทยอน!” ลีทึกตกใจเล็กน้อยที่จู่ ๆ คนที่เขาไม่คิดว่าจะเจอกลับเดินมาทักเขา...เขาคิดว่าแทยอนคงจะไม่พอใจเท่าไหร่ที่เขาทำให้เธอคิดว่าเขาเป็นผู้จัดการทั้งที่จริง ๆ เขาเป็นเพียงพ่อบ้านคนหนึ่งเท่านั้น

“ทำงานในไร่แล้วยังต้องไปทำงานในบ้านอีก คงจะเหนื่อยแย่นะคะ”   ในขณะที่ชายหนุ่มคิดว่าเธอคงไม่อยากคุยกับเขา หญิงสาวกลับรู้สึกว่าตัวเองอาจจะชอบเขาเข้าแล้ว

“ไม่เหนื่อยหรอกครับ ผมชอบทำงาน”

“เหมือนฉันเลย ยิ่งเวลางานเสร็จแล้วได้รับเงินเนี่ย ยิ่งชอบสุด ๆ เลย ฮ่าๆๆ”

“แต่ผมไม่ได้เงินหรอกครับ คุณดงเฮกับคุณซีวอนก็เหมือนน้องชายของผม ผมก็ทำหน้าที่พี่ชายคอยดูแลน้อง ๆ น่ะครับ”    แทยอนดูอึ้งไปนิดนึงที่รู้ว่าลีทึกทำงานแบบไม่มีค่าตอบแทน เธอไม่เคยคิดเลยว่าโลกนี้จะมีคนแบบนี้อยู่ด้วย

“แล้วคุณเอาเงินที่ไหนใช้จ่ายล่ะคะ ถึงจะมีที่อยู่ที่กิน แต่คนเราก็น่าจะต้องการสิ่งบันเทิงอื่น ๆ ที่สร้างความสุขให้กับเราบ้างนะคะ”

“เงินมากมายไม่ได้มีความหมายอะไรกับที่นี่เท่าไหร่หรอกครับ แค่ได้ใช้ชีวิต ได้ทำในสิ่งที่เรารัก ก็มีความสุขโดยไม่ต้องหาซื้อที่ไหนแล้ว”

   ลีทึกพูดก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานของเขาต่อ คนเมืองอย่างแทยอนคงไม่เข้าใจวิถีชีวิตชนบทแบบนี้หรอก

“ฉันชักอยากจะรู้แล้วสิว่างานของคุณมันน่าสนใจแค่ไหน ถึงทำให้คุณมีความสุขได้...ให้ฉันช่วยคุณได้มั้ย?”

    ลีทึกมองหน้าคนตัวเล็กอย่างงงๆ...ไม่นึกว่าเธอจะสนใจ

“ถ้างั้นก็...ลุยกันเลยครับ!”

       ทั้งคู่ช่วยกันทำงานอย่างตั้งใจ มีหยอกล้อกันบ้างด้วยความสนุกสนาน ไม่ได้เงิน แต่มีความสุข...ผู้ชายคนนี้น่าสนใจจริง ๆนะ ><