Memorable Love..ความทรงจำรักครั้งใหม่ของยัยซุปตาร์[sj&snsd]

ลำดับตอนที่ #7 : Memorable Love : Chapter 5

Taeyeon’s Part

“ว้าววว...อาหารน่าทานทั้งนั้นเลย” ไม่อยากจะเชื่อว่าในป่าในเขาแบบนี้จะมีอาหารดี ๆ ให้กินด้วย

“เต็มที่เลยครับ ไม่ต้องเกรงใจ” คุณซีวอนบอกพวกเราทุกคน...เต็มที่แน่นอนอยู่แล้วค่ะ คึคึคึ

...หลังจากลงมือทานกันไปซักพัก ก็มีคนเปิดประเด็นสนทนาขึ้น

“พวกคุณเจอกับเจสสิก้าได้ยังไง”...ไม่ใช่ใครที่ไหน ยัยจองยุนอานั่นเอง...ถามเป็นห้องสอบสวนเลยนะแก

“ผมกับพี่ลีทึกกำลังจะกลับเข้าบ้าน เห็นรถคุณเจสชนต้นไม้ข้างทางแล้วเธอก็สลบอยู่ ก็เลยพาส่งโรงพยาบาลครับ...แต่คุณหมอบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก ผมก็เลยพาเธอกลับมาพักที่บ้าน” 


คุณดงเฮพูดแล้วหันไปยิ้มให้ยัยเจสที่นั่งข้าง ๆ คู่นี้มันมีsomethingกันรึเปล่าเนี่ย

เอ๊ะ!! เมื่อกี้คุณดงเฮเรียกว่า “พี่ลีทึก”...นายน่ารักนั่นเป็นพี่ชายเจ้าของไร่ด้วยหรอเนี่ย

“แล้วทำไมคุณไม่ส่งยัยเจสกลับทั้ง ๆ ที่คุณก็รู้ว่าเจสสิก้ามาจากโซล”

“ถามแปลก ๆ นะคุณ ก็คุณเจสความจำเสื่อม ถึงพาเธอกลับโซลก็ไม่รู้อยู่ดีว่าจะไปส่งที่ไหน....อีกอย่างเธอก็ยังไม่ค่อยหายดี จะให้พาไปไกล ๆ ได้ไงล่ะครับ” ขัดคอยุนอาขนาดนี้มีอยู่คนเดียวแหละค่ะ

“คุณชเวซีวอนคะ...ฉันกำลังคุยกับคุณดงเฮอยู่ กรุณามีมารยาทด้วยค่ะ” แรงอ่ะ

“ผมก็มีมารยาทกับคนที่คู่ควรเท่านั้นแหละครับคุณจองยุนอา”

“นี่นาย!!”

“อย่าทะเลาะกันเลยนะครับทั้งสองคน...จะอยู่ที่นี่หรืออยู่ที่โซล แค่เจสสิก้าปลอดภัยดีก็พอแล้วนะครับ”...พูดดีนะคยูฮยอน

“อยู่ในไร่ที่มีแต่ผู้ชายเนี่ยนะปลอดภัย!!”

“ถึงพวกผมจะเป็นผู้ชายแต่ก็เป็นสุภาพบุรุษพอนะครับ...อย่างน้อยพวกผมก็ไม่ได้ชอบวีนเหมือนผู้หญิงบางคน”

“นายว่าฉันหรอ!!” คราวนี้ยุนอาลุกขึ้นยืนเลยค่า...ทุกคนได้แต่อึ้ง ทำอะไรไม่ถูก ไม่คิดว่าสุภาพบุรุษอย่างคุณซีวอนจะกล้าว่ายัยยุน และก็ไม่คิดว่าสวย ๆ อย่างยุนอาจะโกรธแล้วน่ากลัวขนาดนี้

“ไม่น่าถามนะครับ ก็เห็น ๆ กันอยู่”

“นาย!!”

“ใจเย็น ๆ นะคะพี่ยุน...ยังคุณซีวอนเขาก็ช่วยดูแลพี่เจสมาตั้งหลายวัน นะคะ” น้องซอคว้าตัวยุนอาได้ทันก่อนที่มันจะหยิบจานซักใบปาไปที่คุณซีวอน

“ฮึ่ยยย!!” ยุนอายอมนั่งลงแต่ก็ยังคงฟึดฟัดอยู่ ถ้าไม่เห็นแก่เจสสิก้า คุณซีวอนหัวแตกไปแล้วแน่ ๆ

“ทานต่อดีกว่านะคะ อาหารอร่อยมากเลยค่ะคุณดงเฮ”...ฉันต้องรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะเกิดสงครามอีกรอบ

“ต้องยกความดีความชอบให้กับพ่อบ้านของเราครับ...ใช่สิ ผมยังไม่ได้แนะนำให้พวกคุณรู้จักเลยนี่นา พี่ลีทึกครับ!!” 

          ลีทึก? พ่อบ้าน? คุณดงเฮเรียกพ่อบ้านลีทึกออกมา...อาจจะชื่อซ้ำก็ได้ นายคนนั้นเป็นพี่ชายคุณดงเฮ แล้วก็เป็นผู้จัดการไร่นี่นา

“คร้าบบบ!!” ใบหน้าทะเล้นที่มาพร้อมกับผมสีน้ำตาลอ่อน ๆ...คนเดียวกันหรอเนี่ย

“นี่พี่ลีทึกครับ พ่อบ้านของเรา ถ้าพวกคุณมีปัญหาอะไรก็บอกพี่ลีทึกได้นะครับ”

“พ่อบ้าน?”

“ครับ...มีอะไรรึเปล่าครับคุณแทยอน” 

คุณซีวอนถามเพราะเห็นฉันทำหน้างง ๆ...คนอื่นก็คงจะงงเหมือนกันว่าอยู่ดี ๆ ฉันเสียงดังทำไม

“ปะ เปล่าค่ะ...คุณลีทึกทำอาหารอร่อยมากเลยนะคะ”

“ขอบคุณครับ...ผมขอตัวก่อนนะครับ เดี๋ยวจะยกของหวานมาให้” 

        
          คุณลีทึกหน้าเจื่อนไปนิดนึงตอนที่สบตากับฉัน แหงล่ะ..มีอย่างที่ไหนปล่อยให้ฉันเข้าใจผิดว่าเป็นผู้จัดการไร่ ที่แท้ก็เป็นพ่อบ้าน ถึงว่าล่ะเขาดูบอบบางเหลือเกิน...แต่เป็นพ่อบ้านก็ดีนะ ฉันจะได้มรอาหารอร่อย ๆ กินไปตลอดชีวิต...คิดอะไรอยู่เนี่ยคิมแท เขินจัง ><

................................................

Seoyeon’s Part

          หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จพวกเราก็กลับมาพักที่เรือนรับรอง   ตอนแรกพี่ยุนอาไม่ยอม จะพาพี่เจสมาอยู่ด้วยกันที่นี่เพราะไม่อยากให้พี่เจสอยู่ในบ้านที่มีแต่ผู้ชาย...แต่คุณซีวอนบอกว่าตอนนี้พวกเราก็ไม่ต่างอะไรกับคนแปลกหน้าสำหรับพี่เจส เผลอ ๆ พี่เจสอาจจะไว้ใจคนที่ช่วยชีวิตเธอไว้มากกว่าพวกเราด้วยซ้ำ...ก็จริงของเขานะ

“ไม่เข้าใจเลย! ทำไมฉันต้องยอมนายนั่นตลอดด้วย”

“ถือว่าทำเพื่อยัยเจสละกัน เดี๋ยวพอความจำมันกลับมา แกก็ไม่ต้องเจอคุณซีวอนอีกแล้ว”

“แล้วเมื่อไหร่ล่ะไอ้แท นี่มันชีวิตจริงนะไม่ใช่ละคร นางเอกคงไม่จำอะไรได้ง่าย ๆ หรอก”

“เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ ไปนอนเถอะ ง่วงแล้ว” 

       แล้วพี่แทก็ลากพี่ยุนเข้าห้องไป(อย่าคิดลึกนะคะรีดเดอร์ คึคึ)...บ้านนี้มี 3 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ...พี่แทยอนนอนกับพี่ยุนอาที่ห้องใหญ่ ส่วนซอกับพี่คยูนอนห้องเล็กคนละห้อง

“เหลือเชื่อนะครับ” พี่คยูเดินมายืนที่ระเบียงบ้านข้าง ๆ ฉันที่กำลังมองดาวอยู่...ถ้าอยู่ที่โซล มองยังไงก็คงไม่เห็นเนอะ

“ใช่ค่ะ เหลือเชื่อจริง ๆ ไม่คิดเลยว่าท้องฟ้าเดียวกันที่นี่กับที่โซล แต่มันสวยงามต่างกันมาก”

“พี่ไม่ได้หมายถึงเรื่องท้องฟ้าครับ” เพล้ง!! หน้าแตกเลยซอจูฮยอน

“อ้าว!”

“พี่หมายถึงเรื่องเจสสิก้าน่ะ คิดว่าเรื่องแบบนี้จะมีแต่ในละครซะอีก”


...ซอก็น่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าพี่คยูเขาไม่สนใจเรื่องดาวติ๊งต๊องหรอก เขาสนใจแต่เรื่องพี่เจสเท่านั้นแหละ

“พี่คงตกใจมากใช่มั้ยคะที่พี่เจสเป็นแบบนี้”

“อืมมม...รู้จักกันมาตั้งนาน จู่ ๆ ก็กลายเป็นคนแปลกหน้า มันก็ใจหายเหมือนกันนะครับ” เขาคงจะแคร์พี่เจสมากซินะ

“แต่ก็ยังดีนะคะที่พี่เจสไม่ได้บาดเจ็บมาก”

“ครับ...แค่ปลอดภัยก็ดีแล้ว เรื่องความทรงจำน่ะสร้างใหม่กันได้” เขาคงจะรักพี่เจสมากจริง ๆ

“ซอกลับห้องก่อนนะคะ ง่วงแล้ว”

“เดี๋ยวพี่เดินไปส่งที่ห้องนะครับ”...รักคนอื่นแล้วจะมาทำดีให้ซอเข้าใจผิดทำไมเนี่ย

“ไม่ต้องค่ะ...ซอไม่ได้ป่วย เดินไปเองได้”

“อะไรของเขาวะ?” ซอได้ยินเสียงพี่คยูบ่นไล่หลังมา...ชิส์! หมั่นไส้

..............................................

Jessica’s Part

“คุณนึกอะไรออกบ้างมั้ยครับ?” ฉัน คุณดงเฮ คุณซีวอน และก็พี่ลีทึกนั่งกันอยู่ที่ห้องโถง...หลังจากสี่คนนั้นกลับไป ฉันก็พยายามนึกถึงเรื่องของพวกเขา แต่ก็ยังจำอะไรไม่ได้อยู่ดี

“ฉันแค่รู้สึกคุ้นหน้าพวกเขามาก ๆ เหมือนว่าเรารู้จักกันมานานแล้ว”

“แค่คุ้น ๆ ก็ดีแล้วครับ....อีกซักพักก็น่าจะจำอะไรได้บ้างแหละ สู้ ๆ นะครับคุณเจส”

“ขอบคุณนะคะพี่ทึก ว่าแต่ตอนที่คุณแทยอนเจอพี่ทึก เธอดูตกใจนะคะ มีอะไรรึเปล่า?”

“นั่นสิพี่ ผมกำลังจะถามเลย”  คุณดงเฮเองก็สงสัยเช่นเดียวกัน

“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมไปเก็บของในครัวดีกว่า”

“เดี๋ยวสิพี่!!” คุณซีวอนพยายามรั้งไว้แต่พี่ลีทึกก็หนีเข้าไปในครัวจนได้ มีพิรุธสุด ๆ เลยนะนี่

“ดึกแล้ว...ผมว่าคุณควรจะไปพักผ่อนได้แล้วนะครับ เดี๋ยวผมไปส่ง”...พอพี่ลีทึกชิ่งไปแล้ว คุณดงเฮก็หันมาสนใจฉันแทน

“ไม่เป็นไรค่ะ ขากับแขนฉันก็หายดีแล้ว ไม่รบกวนคุณดีกว่า”

“ให้มันไปส่งเถอะครับคุณเจส เดี๋ยวมันจะนอนไม่หลับถ้าไม่ได้ส่งคุณถึงห้อง”

“พี่ครับ!!” คุณดงเฮหันไปดุคุณซีวอนเสียงดัง แต่ดูเหมือนพี่ชายจะไม่ได้สะทกสะท้านเลย เขาเดินลงบันไดบ้านไปอย่างชิว ๆ ฉันแอบได้ยินเสียงหัวเราะของเขาแว่วมาด้วย

“ทำไมคุณซีวอนพูดแบบนั้นล่ะคะ”

“อย่าไปใส่ใจเลยครับ พี่ซีวอนก็ชอบพูดเล่นแบบนี้แหละ”  คุณดงเฮพูดพลางก้มหน้าและเกาหัวแก้เขิน หน้างี้แดงยังกะปัดแก้มมางั้นแหละ

“คิกๆ”

“ขำอะไรครับ?” เขาถามฉันแต่ก็ยังคงก้มหน้า ไม่กล้าสบตา

“ก้มหน้าอยู่แบบนี้แล้วจะพาฉันกลับห้องได้ยังไงล่ะคะ”

“นั่นสิเนอะ แหะๆ”


     เขายิ้มนิด ๆ ก่อนที่เราจะเดินมาที่ห้องฉัน...อันที่จริงคือห้องของคุณดงเฮที่เขาสละให้ฉันแหละคะ

“ขอบคุณนะคะคุณดงเฮ...คุณดีกับฉันจริงๆ”

“ก็ผมเป็นเจ้าบ้านนี่ครับ จะให้แขกลำบากได้ยังไง”....ทำตามมารยาทว่างั้น -_-

“ถ้างั้นก็ขอโทษนะคะที่มารบกวนคุณ ฉันจะพยายามจำอะไรให้ได้เร็ว ๆ จะได้ไปจากที่นี่ ไม่ต้องอยู่เป็นแขกให้เจ้าบ้านอย่างคุณต้องมาวุ่นวายอีก”

“เจสสิก้า!!” เขาจับแขนฉันไว้ก่อนที่ฉันจะปิดประตูห้อง ตบหัวแล้วจะลูบหลังรึไง




"...."

“ถึงจะทำตามหน้าที่..แต่ผมก็เต็มใจทำนะครับ” >///<

“ฉันง่วงแล้ว ขอตัวนะคะ” 

        ปัง!! ฉันรีบปิดประตูทันที ไม่ใช่เพราะโกรธ แต่เพราะกลัวเขาจะเห็นแก้มของฉันที่ตอนนี้แดงจนเหมือนจะระเบิดออกมาแล้ว คนบ้า! พูดอะไรก็ไม่รู้

.......................................................

 

Yoona’s Part

“ฉันออกไปเดินเล่นนะ” 


         ฉันบอกแทยอนที่นอนอืดอยู่บนเตียง บ้านนี้ก็สวยดีหรอกนะ...แต่ทำไมมันถึงไม่มีอะไรขนาดนี้ ทีวี เครื่องเสียง คอมพิวเตอร์ แอร์ หรือแม้แต่ตู้เย็นเล็ก ๆ ซักตู้ก็ไม่มี   บอกฉันทีเถอะว่าที่นี่ไม่ใช่ค่ายลูกเสือใช่มั้ย!!

“ดึกแล้วนะ แกจะออกไปอีกหรอ”

“ดึกอะไร เพิ่งจะสามทุ่มครึ่งเอง ปกติแกนอนตั้งเที่ยงคืนตีหนึ่งไม่ใช่หรอ”

“ก็นั่นมันที่โซล...มาอยู่ที่นี่ แค่สองทุ่มก็เงียบยังกะตีสองแล้ว” ก็จริงของมันนะ นี่แค่สามทุ่มครึ่งแต่นอกบ้านเงียบมากๆ ไม่มีคนเลย แถมไฟก็มีเปิดแค่ไม่กี่ดวงเท่านั้นเอง

“ฉันยังไม่ง่วง แกนอนไปเหอะ ฉันไปเดินอยู่รอบ ๆ บ้านนี้แหละ”

         ...แล้วฉันก็ลงจากบ้านมา...แสงไฟสลัว ๆ ที่ไร่ช่วยทำให้มองเห็นทางได้บ้าง เรือนรับรองนี่อยู่ไม่ไกลจากบ้านที่ยัยเจสอยู่มากนัก ไฟที่บ้านนั้นยังเปิดอยู่เลย...ไปหายัยเจสดีกว่า

          ฉันเดินมาอยู่หน้าบ้านแล้วแต่มันเงียบ ๆ ยังไงไม่รู้ ไม่เห็นมีวี่แววใครซักคน หรือว่านายพวกนั้นมันจะทำอะไรน้องฉันรึเปล่าเนี่ย...ต้องขึ้นไปดูซะหน่อย

หมับ!!!    จู่ ๆ ก็มีมือใหญ่ ๆ มาจับไหล่ฉันไว้ก่อนที่ฉันจะก้าวขึ้นบันได้

“กรี๊ดด!!!” 



“จะกรี๊ดทำไมเนี่ย!!”

“ไอ้อ้า!! อ่อยอั๊นอ๊ะ!” นายนั่นเอามือใหญ่มาปิดปากฉันไว้ ต้องเป็นโจรแน่ ๆ เลย

“โอ๊ยย!!” ฉันกัดมือมันไปทีนึงก่อนจะหยิบท่อนไม้ที่วางอยู่แถว ๆ นั้นเตรียมจะฟาดมันเต็มแรง

“ไอ้โจรบ้า...แกตาย!!.....นายซีวอน!”

“ก็ผมน่ะสิ กัดแล้วยังจะตีอีก ซาดิสจริง ๆ เลย”...นายซีวอนพูดพลางเป่ามือตัวเองที่ถูกฉันกัด 

“ใครจะไปรู้ล่ะ มันมืด ๆ ฉันก็เลยนึกว่าโจรน่ะสิ”

“ตอนแรกก็นึกว่าเป็นคนงาน ตอนนี้มาหาว่าผมเป็นโจรอีก คุณนี่ยังไงนะ”

“ก็นายอยากมาเงียบ ๆ เองนี่”

“แล้วทีคุณล่ะ มาด้อม ๆ มอง ๆ บ้านคนอื่นแบบนี้ ไม่เหมือนโจรมากกว่าหรอครับ”

“ฉันเบื่อเถียงกับนายแล้ว...ฉันจะไปหาน้องสาวฉัน”

“เดี๋ยวคุณ!!”

“ว๊ายย!” เขาดึงแขนฉันไว้ทำให้ฉันเสียหลักเซไปแปะกับอกของเขา...กล้ามเน้นๆ..เอ้ย! หื่นไปแล้วยุนอา

“ขอโทษครับ...ผมแค่จะบอกว่าคุณเจสนอนแล้ว คุณอย่าไปกวนเธอเลย”

“หรอ...งั้นฉันกลับก็ได้”

“ทำไมคราวนี้ไม่โวยวายเลย ปกติผมพูดผมห้ามอะไรคุณต้องเถียงทุกที” นายซีวอนทำหน้างง ๆ...พอวีนก็ว่า พอไม่วีนก็งง จะเอายังไงกันแน่ยะ

“ฉันเป็นพี่ที่ดีพอ อะไรที่รบกวนน้อง ฉันก็ไม่ทำหรอกย่ะ”

“คุณคงจะรักน้องสาวมากใช่มั้ย”

“แน่นอน...เรามีกันแค่สองคนพี่น้อง ถ้าฉันไม่รักยัยเจสแล้วจะให้ไปรักใครที่ไหนล่ะ”

“ก็..แฟนคุณไง”

“ฉันยังไม่มีแฟน และก็ไม่อยากจะมีด้วย...ผู้ชายดี ๆ น่ะหายาก ส่วนที่เห็นทั่ว ๆ ไปก็มีแต่ผู้ชายปากเสียอย่างนายนี่ไง” 

“ก็เพราะปากคุณเป็นแบบนี้ไงครับ กรรมเลยสนองให้คุณต้องมาเจอกับผู้ชายอย่างผม”

“นายซีวอน!!”

“คร้าบบบ” ยังจะมาทำหน้าระรื่นอีก นายนี่มันกวนโมโหที่สุดตั้งแต่ฉันเกิดมาเลยนะ

“นาย..” 


พรึ่บบ!!   จู่ ๆ ไฟก็ดับหมดทุกดวงเลย มืดมาก ๆ มืดไปหมด มองอะไรไม่เห็นเลย

“กรี๊ดดด!!” 

“เบา ๆ หน่อยสิคุณ แค่ไฟดับเองนะ”

“ก็มันมืดนี่นา นายรีบไปซ่อมไฟสิ เป็นเจ้าของบ้านไม่ใช่รึไง” ฉันเกาะแขนเขาไว้แน่นเลย นาทีนี้ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแหละ...ต่อให้เขาด่าฉันยังไง ฉันก็ไม่มีทางปล่อยเขาแน่นอน

“ซ่อมไม่ได้...เพราะไฟมันไม่ได้เสีย”

“ก็ถ้ามันไม่เสียแล้วมันจะดับได้ไงล่ะ” 

“นี่คุณไม่ได้ฟังที่ผมบอกเมื่อตอนบ่ายเลยใช่มั้ย”

“บอกอะไร?”

“ก็ไฟที่นี่จะตัดตอนสี่ทุ่ม ไม่เหมือนที่คอนโดใจกลางเมืองของคุณหรอก ที่ผลาญไฟกันได้ตลอด 24 ชั่วโมงน่ะ”

   ตาย ๆ ๆ ๆ ตายแน่ๆ....อะไรมันจะกันดารขนาดนี้เนี่ย

“แล้วฉันจะกลับไปที่ห้องยังไงล่ะ”

“ก็เรื่องของคุณนะครับ...ปล่อยผมได้แล้ว ผมจะขึ้นบ้าน” 


          นายซีวอนแกะมือฉันออกจากแขนของเขาก่อนจะหนีขึ้นบ้านไป ไอ้คนบ้า!! ไหนบอกเป็นสุภาพบุรุษไง ทิ้งฉันไว้มืด ๆ คนเดียวเนี่ยนะ...คอยดูเถอะ พรุ่งนี้เช้าฉันจะด่าให้เละเลย ฮือ ๆ

...ฉันค่อย ๆ เดินมาเรื่อย ๆ   แต่ไม่มีวี่แววว่าจะถึงเลย

“ยูนนนนนอา”....เสียงเย็น ๆ ยืด ๆ เรียกชื่อฉันดังมาจากด้านหลัง...หูฝาด ต้องหูฝาดแน่ ๆ

“ยูนนนนอา!” เสียงดังขึ้นและก็ใกล้ขึ้นด้วย...ฉันหยุดเดินและค่อย ๆ หันไปมอง

“แบร่!!” ดวงไฟสีส้มอ่อน ๆ โผล่ขึ้นตรงหน้าฉันพร้อมกับใบหน้าที่แลบลิ้นปลิ้นตา

“กลัวแล้วๆๆ อย่ามาหลอกกันเลยนะคะ เดี๋ยวจะทำบุญไปให้ TT___TT”

“ฮ่า ๆ กร๊ากกก!!”...เสียงหัวเราะ...เสียงคนนี่นา...ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นก็เห็นนายซีวอนถือตะเกียง ยืนขำอยู่

“นายบ้า!! สนุกนักรึไงฮะ!!”

“สุด ๆ เลยครับ ฮ่าๆๆๆ”

“แล้วนายมาทำอะไรอีกเนี่ย ไหนบอกจะขึ้นบ้านแล้วไง”

“ผมสงสาร กลัวคุณหนูยุนอาจะโดนผีหลอกจนหัวโกร๋น ก็เลยขึ้นไปเอาตะเกียงแล้วก็จะเดินไปส่งคุณไงครับ”  จะทำความดีก็ไม่ต้องเหน็บแนมคนอื่นก็ได้นะ

“ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก!! ปล่อยให้ฉันเดินมาคนเดียวตั้งไกล”

“ถ้าบอกก็ไม่ได้เห็นน่ะสิว่าคนเมืองอย่างคุณก็เชื่อเรื่องผีสางเหมือนกัน ฮ่าๆ”

“นี่!!  จะขำให้ตายไปเลยรึไง ไปส่งฉันได้แล้ว!”....ถ้าไม่ใช่เพราะมืดนะ ฉันไม่ทนยืนฟังนายนี่ขำหรอก

“โอเคๆ ไปก็ไป”

...แล้วเขาก็พาฉันเดินมาเรื่อย ๆ จนตอนนี้เรามาหยุดอยู่ที่หน้าห้องนอนของฉันกับยัยแทยอน

“ขอบคุณนะ”

“อะไรนะครับ...ผมไม่ได้ยิน” ถ้าไม่ได้ยินแล้วจะรู้ได้ไงว่าฉันพูด -_-

“ฉันบอกว่ารีบ ๆ กลับไปเลย รำคาญ!!”

“โห่! อุตส่าห์สละเวลานอนเดินมาส่ง ทำคุณบูชาโทษจริง ๆ เลย...แต่ก็ถือว่าคุ้มนะครับ ได้เห็นคุณกลัวผีด้วย ฮ่าๆ”

“ชเวซีวอน!!”

“จุ๊ๆๆ เบาๆ สิครับ คุณแทยอนหลับแล้วนะ”

“อย่าให้ถึงที่ฉันบ้างละกัน”

“ผมจะรอนะ...ฝันดีครับ :D”....นายซีวอนยิ้มทะเล้น ๆ ให้ฉันก่อนจะเดินกลับไป ความจริงเขาก็เป็นคนดีอยูนะ