Memorable Love..ความทรงจำรักครั้งใหม่ของยัยซุปตาร์[sj&snsd]

ลำดับตอนที่ #6 : Memorable Love : Chapter 4

“เบื่อๆๆๆ...ขับรถมาตั้งนานทำไมยังไม่ถึงซักที ยัยเจสมาทำอะไรในที่กันดารแบบนี้เนี่ย”


...ออกจากคอนโดมาตั้งแต่แปดโมงเช้า ตอนนี้จะเที่ยงแล้วยังไม่ถึงที่หมายเลย เป็นธรรมดาที่สาวสังคมอย่างยุนอาต้องบ่นนู่นบ่นนี่ไปตลอดทาง

“แน่ใจนะคยูว่ามาถูกที่น่ะ”

“ครับ” เพื่อนของคยูฮยอนที่เป็นตำรวจประสานงานกับตำรวจท้องที่ก็เลยรู้ว่าเจสสิก้าขับรถมาแถวนี้แล้วเกิดอุบัติเหตุ ตอนนี้พักอยู่ที่ไร่องุ่นซึ่งก็คืดจุดหมายปลายทางของการเดินทางครั้งนี้

“นั่นไงคะไร่องุ่น!!” ซอฮยอนมองไปเห็นป้ายพอดีจึงรีบบอกให้คยูฮยอนเลี้ยวรถเข้าไป   



           ถนนลูกรังทอดยาวเป็นระยะทางหลายกิโล สองข้างทางเต็มไปด้วยเถาองุ่นลูกโตน่ารับประทาน คยูฮยอนค่อย ๆ หยุดรถก่อนที่สองสาวแทยอนและยุนอาจะลงจากรถเพื่อไปถามคนงานคนหนึ่งเกี่ยวกับเจสสิก้า

“นี่! นายน่ะ” ยุนอาเรียกชายคนนั้น แต่ไม่มีเสียงตอบรับ

“นี่!! ฉันเรียกไม่ได้ยินรึไง เป็นคนงานก็แย่แล้วยังจะหูหนวกอีกหรอ” ก็ปากแบบนี้ ใครเขาจะไปอยากคุยด้วยล่ะคะคุณจองยุนอา

คนงานคนนั้นค่อย ๆ หันมาเผชิญหน้ากับยุนอา...OMG! ทำไมคนงานที่นี่ถึงหล่อได้ขนาดนี้เนี่ย ยุนอาถึงกับตะลึง

“ผมไม่ได้หูหนวก แต่ถ้าคุณจะขอความช่วยเหลือใคร ก็น่าจะใช้คำพูดที่สุภาพกว่านี้นะครับ”

...ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนกล้าว่าคนสวยอย่างเธอแบบนี้ นายบ้านี่เป็นแค่คนงาน แต่กล้าพูดแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย!!

“กล้าดียังไงมาพูดกับฉันแบบนี้ ฉันเป็นแขกของเจ้าของไร่นี้นะ”

“หรอครับ...เจ้าของไร่นี้ทั้งสุภาพและอ่อนโยน ไม่นึกเลยว่าจะรู้จักกับผู้หญิงขี้วีนอย่างคุณ”

“ว่ายังไงนะ!!”...ยุนอาทำท่าจะตีนายคนนั้น แต่แทยอนห้ามไว้ก่อน

“พอเลยยุนอา เดี๋ยวก็ไม่ได้เรื่องกันพอดี...นายช่วยพาเราไปพบเจ้าของไร่ได้มั้ย พวกเรามีเรื่องสำคัญต้องคุยกับเขา”



แทยอนดันยุนอาที่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงให้ไปยืนด้านหลังก่อนที่เธอจะเริ่มเจรจาด้วยตัวเอง

“มีเรื่องอะไรครับ?”

“เกี่ยวกับผู้หญิงที่ชื่อเจสสิก้า”

“คุณเจส?”

“ใช่ๆ...เรามาตามหาผู้หญิงที่ชื่อเจสสิก้า เธออยู่ที่นี่ใช่มั้ย”

“พวกคุณเป็นอะไรกับเธอครับ”

“จะถามไปทำไมเนี่ย! แค่พาพวกฉันไปพบเจสสิก้าก็พอแล้ว หรืออยากได้ค่าตอบแทน...จะเอาเท่าไหร่ก็ว่ามา” 



            นอกจากขี้วีนแล้วยังชอบใช้เงินฟาดหัวอีก...ผู้หญิงคนนี้จะมารู้จักกับคนน่ารักๆอย่างคุณเจสสิก้าได้ยังไง เขาคิดในใจ

“เอาเงินมาล่อกันแบบนี้...มันไม่เหมือนละครน้ำเน่าไปหน่อยหรอครับ”

“นาย!!!”

“หยุดเลยยัยยุน...ไปรอที่รถซะ”

“เออ!!” ยุนอาเดินกลับไปขึ้นรถตามที่แทยอนบอก แต่ก็ไม่วายหันไปค้อนนายนั่นอีกทีหนึ่ง

“เป็นไงคะพี่ยุน?” ซอฮยอนถามขึ้นทันทีหลังจากยุนอากลับไปขึ้นรถ

“บ้าที่สุดเลย! แค่คนงานกระจอก ๆ กล้าดียังไงมาต่อปากต่อคำกับฉัน”

“ว่าแล้วว่าต้องไม่ได้เรื่องแหง ๆ” คยูฮยอนกระซิบกับซอฮยอน

“ฉันได้ยินนะคยู!! เดี๋ยวนายจะโดนด้วยอีกคน”

“ขอโทษคร้าบบบ” เห็นมั้ยล่ะ...ขนาดโจวคยูฮยอนยังไม่กล้าหือกับเธอ แล้วนายนั่นกล้าดียังไง

“มาแล้วๆๆ...ขับตามรถกระบะคันหน้าไปเลยคยู” แทยอนบอกหลังจากกลับมาขึ้นรถ

“เขาจะพาเราไปหาพี่เจสใช่มั้ยคะพี่แท?”

“แน่นอน...ระดับคิมแทยอน ติดต่อประสานงานกับใครไม่เคยพลาดอยู่แล้ว” นี่แหละข้อดีของการเป็นผู้จัดการ

“จ่ายไปเท่าไหร่ล่ะถึงยอมพาไป”

“ถอนคำพูดของแกเลยยัยยุนก่อนที่แกจะเสียใจ...ฉันจะบอกให้ว่าเขาน่ะไม่ใช่คนงานกระจอก ๆ อย่างที่แกคิดนะ”

“แล้วเป็นใคร...เป็นคนงานดีเด่นรึไง” มองคนอื่นในแง่ดีมั่งได้มั้ยจองยุนอา

“เดี๋ยวก็รู้...รับรองว่าแกต้องอึ้ง”

.....................................

Yoona’s Part

                     ระยะทางจากไร่มาถึงตัวบ้านก็ไม่ไกลนัก เดินมาก็ยังได้....บ้านหลังนี้ไม่เล็กแต่ก็ไม่ใหญ่โตจนน่าตกใจ ส้รางด้วยไม้อย่างดีทั้งหลัง และที่บ่งบอกได้อย่างดีว่าเป็นบ้านไร่ก็คือ ตั้งแต่ลงจากรถจนขึ้นมาอยู่บนบ้านแล้ว ฉันยังไม่เห็นวี่แววของอุปกรณ์ไฟฟ้าเลยแม้แต่ชิ้นเดียว

“พวกคุณรออยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ ผมจะไปตามคุณเจสให้” นายปากเสียพาพวกเรามาทิ้งไว้ที่ห้องโถงใหญ่ที่น่าจะเป็นห้องรับแขก แล้วตัวเองก็เดินหายเข้าไปในบ้าน

“แทยอน...ตกลงนายนั่นเป็นใครกันแน่เนี่ย ทำไมถึงเข้าออกบ้านเจ้าของไร่ได้สบาย ๆ แบบนี้” 

“อยากรู้ก็ถามเขาเองสิ นั่นไง มาโน่นแล้ว” 



            ฉันหันไปมองตามที่แทยอนชี้ก็เห็นนายนั่นเดินกลับออกมาพร้อมกับผู้ชายอีกคนหนึ่ง...ตัวเล็กกว่าหน่อย แต่หน้าตาดีใช้ได้เลย ไร่นี้เขาคัดหน้าตากันรึไงนะ

“สวัสดีครับ...ผมลีดงเฮ...พวกคุณต้องการพบผมหรอครับ”  คนนี้หรอเจ้าของไร่ ยังหนุ่มอยู่เลย

“พวกเรามาตามหาผู้หญิงที่ชื่อเจสสิก้า ผู้หญิงในรูปนี้ค่ะ” น้องซอบอกคุณดงเฮพร้อมกับส่งรูปเจสสิก้าให้ดู

“ทางตำรวจบอกว่าเธอพักอยู่กับพวกคุณที่นี่ใช่มั้ยครับ?” คยูถาม

คุณดงเฮหันไปมองหน้านายคนงานนั่นเหมือนลังเลอะไรบางอย่าง

“พี่ถามแล้ว พวกเขาบอกว่าเป็นพี่สาวและเพื่อนของคุณเจส เธอหายตัวไปจากโซล พวกเขาก็เลยมาตามหา”

...พี่...ทำไมนายนั่นแทนตัวเองว่าพี่กับคุณดงเฮล่ะ

“ใช่ค่ะ ฉันคิมแทยอน เป็นผู้จัดการของเจสสิก้า นี่คยูฮยอนและซอฮยอน เพื่อนสนิทของเจส และคนนี้จองยุนอา พี่สาวแท้ ๆ ของเจสสิก้าค่ะ...พวกเรารู้จักกับเจสสิก้าจริง ๆ นะคะ คุณซีวอน คุณดงเฮ”



...ซีวอน นายนั่นชื่อซีวอนหรอ แล้วทำไมยัยแทต้องเรียน คุณ ด้วยล่ะ

“ถ้างั้นพวกคุณตามพี่ชายผมไปที่เรือนรับรองก่อน แล้วผมจะพาคุณเจสไปพบ”

“พี่ชาย?”

“ใช่เลยยัยยุน คุณชเวซีวอน...พี่ชายของคุณดงเฮ” แทยอนกระซิบบอกฉัน...ส่วนนายซีวอนน่ะหรอ ยืนยักคิ้วอย่างผู้ชนะให้ฉันอยู่น่ะสิ  ตายๆๆๆ นี่ฉันด่าพี่ชายเจ้าของไร่มาตลอดเลยหรอเนี่ย!!

................................................

“มาตามหาฉัน!”

“ใช่ครับ...พวกเขามาตามหาคุณ”



    ...คุณดงเฮมาเรียกฉันที่ห้องแล้วก็บอกว่ามีคนอยากพบฉัน แต่เขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเชื่อได้แค่ไหน เพราะถ้าฉันหนีมาอย่างที่พวกนั้นบอก แสดงว่าฉันก็คงไม่ได้อยากอยู่กับพวกเขาเท่าไหร่นัก

“แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหนคะ”

“พี่ซีวอนพาไปรอที่เรือนรับรองแล้วครับ มีอีกอย่างหนึ่งที่เขาบอกผมเกี่ยวกับคุณ”

“อะไรคะ?” 



       คุณดงเฮหยิบรูปสองสามใบออกจากซองเอกสารสีน้ำตาลที่เขาถือติดมือมาด้วย มันเป็นรูปจากนิตยาสารแฟชั่น และนางแบบก็คือฉันเอง

“คุณคือ เจสสิก้า จอง ซุปเปอร์สตาร์แถวหน้าของเกาหลีในตอนนี้”   เหวอออ!! นี่เรื่องจริงหรอเนี่ย

......................................

“ยัยเจส!! พี่เป็นห่วงเธอแทบแย่เลยรู้มั้ย”

“ทีหลังอย่าหนีมาแบบนี้อีกนะ เหนื่อยก็บอกพี่ รับรองว่าจะไม่รับงานโดยไม่ปรึกษาแกก่อนอีกแล้ว”

“แล้วที่เกิดอุบัติเหตุน่ะ ไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ย”



     ...พอคุณดงเฮพาฉันมาถึงเรือนรับรอง ก็มีผู้หญิงสองคนที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ววิ่งเข้ามากอดฉันแน่น แล้วก็พูดไม่หยุดเลย ข้างหลังสองคนนี้ก็ยังมีหญิงชายอีกคู่หนึ่งที่ยืนยิ้มให้ฉันอยู่....ฉันมึนหัวจัง รู้สึกเหมือนเคยเห็นคนพวกนี้ที่ไหน แต่มันนึกไม่ออก

“เอ่ออ..เดี๋ยวก่อนนะคะ พวกคุณช่วยบอกได้มั้ยคะว่าพวกคุณเป็นใคร และรู้จักฉันได้ยังไง”

“อะไรกันเจสสิก้า...นี่โกรธพี่ถึงขนาดต้องแกล้งจำกันไม่ได้เลยหรอ”...หนึ่งในสองสาวพูดพร้อมกับทำหน้างง ๆ ฉันคุ้นหน้าเธอมากเลย เหมือนกับว่ารู้จักกันมากนานมากแล้ว

“คุณเจสไม่ได้แกล้งหรอกครับ เธอจำอะไรไม่ได้จริง ๆ ตอนที่เกิดอุบัติเหตุ สมองของเธอได้รับการกระทบกระเทือนทำให้เธอความจำเสื่อมชั่วคราว” คุณซีวอนอธิบายให้ทั้งสี่คนฟัง

“จริงหรอครับ” ผู้ชายที่มาด้วยถามขึ้น ฉันว่าเขาต้องเป็นแฟนกับน้องผู้หญิงที่ยืนข้าง ๆ แน่เลย

“ครับ...และผมก็หวังว่าถ้าพวกคุณรู้จักกับคุณเจสจริง ๆ อย่างที่บอก ก็น่าจะเป็นประโยชน์ต่อการฟื้นความจำของเธอนะครับ”

“เธอต้องล้อพี่เล่นแน่ ๆ เจสสิก้า...เธอจำไม่ได้จริง ๆ หรอ จองยุนอา พี่สาวของเธอไง นี่ก็แทยอน ผู้จัดการส่วนตัวของเธอ อีกสองคนก็คยูกับน้องซอ เพื่อนสนิทเธอไง  ลองนึกดูสิเจส”

       ...ฉันพยายามนึกตามที่คุณยุนอาพูด ภาพของพวกเขาลอยเข้ามาในหัวฉัน...มันคุ้นมาก คุ้นจริงๆ แต่ก็นึกไม่ออก...โอ๊ยย!! ปวดหัว

“ไหวมั้ยครับ?” คุณดงเฮถามหลังจากที่เขาเข้ามาประคองฉันเอาไว้ ฉันพยักหน้าหงึก ๆ แต่ก็ยังเกาะเขาไว้แน่น

“พี่ว่านายพาคุณเจสกลับไปที่บ้านก่อนดีกว่านะ” คุณซีวอนบอกกับคุณดงเฮ

“ไม่ได้นะ!!...ต้องให้ยัยเจสอยู่กับพวกฉัน บางทีความจำอาจจะกลับมาก็ได้”

“คุณก็เห็นนี่ว่าคุณเจสปวดหัวมาก เรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา ไม่ใช่เดินช็อปปิ้งนะครับที่แค่จ่ายเงินแล้วก็จบ”

“แต่ว่า...”

“นี่คุณ...ถ้าคุณเป็นพี่สาวของคุณเจสจริง ๆ คุณก็น่าจะให้น้องสาวของคุณกลับไปพักผ่อนนะ เธอเพิ่งจะหายจากอาการบาดเจ็บ คงยังไม่พร้อมที่จะรับเรื่องหนัก ๆ หรอกครับ”

“ก็ได้!!” ดูเหมือนคุณยุนอากับคุณซีวอนจะไม่ค่อยกินเส้นกันเท่าไหร่นะ ปกติคุณซีวอนก็เป็นสุภาพบุรุษดีนี่นา ทำไมถึงเถียงกับคุณยุนอาซะได้

“ผมฝากทางนี้ด้วยนะพี่” คุณดงเฮบอกกับพี่ชายก่อนจะพาฉันกลับมาที่บ้าน...หวังว่าทั้งสี่คนนั้นจะมาดี และช่วยฟื้นความทรงจำให้ฉันได้เร็ว ๆ ด้วยเถอะ

...................................................

Taeyeon’s Part

             ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นจริง ๆ และทำไมจะต้องซวยมาเกิดกับยัยเจสด้วยก็ไม่รู้...ทีแรกกะแค่มารับเจสสิก้ากลับบ้าน แต่ดูท่าทางแล้วคงจะต้องอยู่ที่นี่สักพัก รอให้เจสเริ่มจำอะไรได้ก่อน ไม่งั้นทั้งคุณดงเฮและคุณซีวอนคงไม่ยอมปล่อยตัวยัยเจสกลับไปกับเราแน่ ๆ

“พวกคุณพักผ่อนกันตามสบายนะครับ ถึงเวลาอาหารเย็นแล้วผมจะให้คนมาตาม”

“ขอบคุณมากนะคะคุณซีวอน”



              หลังจากเจรจาตกลงกันเสร็จ ก็สรุปได้ว่าพวกฉันต้องพักอยู่ที่เรือนรับรองแห่งนี้ บรรยากาศดี วิวสวย แต่ไม่มีเครื่องใช้ไฟฟ้า สัญญาณมือถือก็ติด ๆ ดับ ๆ ห้างก็ไม่มี อะไรก็ไม่มีซักอย่าง ซ้ายขวาหน้าหลังมีแต่ภูเขา นี่มันเวรกรรมอะไรของคิมแทยอนเนี่ยยยย TT

“เป็นอะไรคะพี่แท ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ”

“เดาไม่ยากเลยครับน้องซอ...พี่แทยอนคงจะกังวลว่าอยู่ที่นี่ไม่มีงาน และจะหาเงินได้จากที่ไหน แต่ไม่ต้องห่วงนะพี่ มีเงินแค่ไหนก็ใช้ที่นี่ไม่ได้อยู่ดี”

“ไอ้คยู! พูดแบบนี้อยากเป็นผีเฝ้าไร่ใช่มั้ย” ตั้งแต่ฉันมาทำงานกับเจสสิก้า ไอ้นี่มันก็คอยจิกกัดฉันตลอด ก็รู้ว่าเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเพื่อน แต่ฉันบอกแล้วไงว่าฉันตั้งใจจะเลิกนิสัยนี้แล้ว(มั้ง)

“ไปเดินสำรวจในบ้านดีกว่า” มันพูดลอย ๆ ขึ้นมาแล้วชิ่งหนีไปเลย

“อย่าใส่ใจเลยนะคะพี่แท พี่คยูก็ปากไวแบบนี้ตลอด” น้องซอก็พูดได้นิ มันไม่เคยจิกกัดน้องซอแบบนี้นี่นา TAT

“จ้ะ...พี่ไปเดินเล่นข้างล่างซักหน่อยดีกว่า ฝากดูยุนอาด้วยนะ”

“ค่ะพี่แท”...ตั้งแต่ยัยเจสกลับไป ไอ้ยุนก็เอาแต่ร้องไห้กระซิก ๆ โทษว่าเป็นความผิดของตัวเองอยู่นั่นแหละ ฉันก็ไม่รู้จะปลอบยังไง ขอไปเดินเล่นให้สบายใจก่อนละกัน

.............................................

“ถ้าเสร็จแล้วยกไปที่โรงบ่มทั้งหมดเลยนะ”

“ครับ”

“เบามือหน่อยสิ องุ่นนะไม่ใช่ก้อนหิน”

“ค่ะ ๆ”

“แบบนั้นแหละ ดีๆๆ”

         ...ฉันกำลังยืนดูคนงานในไร่ทำงานกันอยู่ ขยันกันดีนะ แต่มีคนหนึ่งที่สะดุดตาฉันตั้งแต่แรกเห็น...ผู้ชายผมสีทองหน้าตาทะเล้นกับลักยิ้มน่ารัก ๆ ของเขาทำให้ฉันหยุดยืนมองการทำงานของเขาได้อยู่นานสองนาน ดูจากการสั่งงานและลักษณะภายนอกแล้ว ฉันว่าเขาน่าจะเป็นหัวหน้าหรือไม่ก็ผู้จัดการไร่นะ

“^_^” เขาหันมาเห็นฉันพอดี แล้วก็ส่งยิ้มมาให้...เขินจัง><

“ระวังครับ!!”

            ปึ่ก!! มัวแต่เขินเลยไม่ทันระวัง...คิมแทยอนพาหน้าผากน้อย ๆ ของเธอไปชนกับเสาสีขาวซึ่งเป็นฐานที่เกาะของเถาองุ่นเรียบร้อย ตอนนี้เธอค่อย ๆ นั่งลงกับพื้นด้วยความมึนๆ

“เป็นอะไรมั้ยครับ?” นายหัวทองวิ่งมาตรงที่ฉันนั่งอยู่ โอ๊ยย! เจ็บไม่พอ ยังอายอีก

“ไม่เป็นไรค่ะ แหะ ๆ”

“มาครับ ผมช่วย”....เขาพูดพร้อมกับยื่นมือมาตรงหน้าฉัน หมับ!! ฉันจับมือเขาแล้วค่อย ๆ ดันตัวเองลุกขึ้น มือนุ่มจัง ทำงานในไร่แต่ทำไมถึงดูบอบบางขนาดนี้

“ขอบคุณนะคะ คุณ...”

“ผมลีทึกครับ”

“ค่ะ คุณลีทึก...ฉันคิมแทยอนค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”

“คุณคงเป็นคนที่มาหาคุณเจสสิก้าใช่มั้ยครับ”

“ใช่ค่ะ...คุณก็คงจะเป็นผู้จัดการของไร่นี้ใช่มั้ยคะ”

“ผม..”

“คุณลีทึกครับ!!” คนงานคนหนึ่งวิ่งมาหาเขา

“มีอะไร”

“ยกองุ่นไปที่โรงบ่มเรียบร้อยแล้วครับ”

“อือ ๆ เดี๋ยวตามไป” เขาดูเท่จังเวลาที่สั่งการลูกน้อง

“ผมขอตัวก่อนนะครับ”

“ค่ะ”

“เอ่อ..คุณแทยอนครับ” ไหนบอกจะไปแล้วไง ยังจะเรียกฉันอีก...ปิ๊งกันก็บอกตรง ๆ สิ

“คะ?”

“มือครับ”...เขาชี้ไปที่มือของเขาซึ่งฉันยังจับไว้อยู่ตั้งแต่ตอนที่เขาช่วยฉันให้ลุกขึ้น

“อุ้ย...แหะๆ”...อายซ้ำซ้อนเลยยัยคิมแท ช่วยไม่ได้นี่นา เขาอยากน่ารักเอง

____________________________________________________________________

ช่วงนี้ไรเตอร์จะมาอัพช้าหน่อยนะคะเพราะไรเตอร์ติดเรียนทั้งวันและทุกวันจันทร์ถึงศุกร์เลย


ขอโทษรีดเดอร์ด้วย  แต่สัญญาเลยว่าไม่ดองแน่นอนจ้าาาา