Love Disease...[SJ&SNSD]

ลำดับตอนที่ #5 : Love Disease : Chapter 4

ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

“คนเยอะแบบนี้จะมีที่นั่งหรอ?”

“เข้าไปดูก่อนเถอะครับเจส ไหน ๆ ก็มาแล้ว...ร้านนี้อร่อยสุด ๆ เลยนะครับ”   

           กว่าซีวอนจะกล่อมให้เจสสิก้ายอมออกมาเปิดหูเปิดตานอกบ้านได้ ใช้เวลาตั้งนาน...จะให้กลับง่าย ๆ ได้ยังไง

“นั่งตรงไหนดีล่ะ ไม่มีที่ว่างซักที่เลย”

“ไอ้วอน!!!”...ขณะที่กำลังมองหาโต๊ะนั่งอยู่ ก็มีเสียงเรียกซีวอนดังมาจากโต๊ะด้านหลังของทั้งคู่...ดงเฮนั่นเอง เขานั่งอยู่กับยุนอา....ซีวอนคิดผิดแล้วแหละที่พาเจสสิก้ามาที่นี่

“มานั่งด้วยกันก็ได้ ตรงนี้มีที่ว่าง”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...เรากำลังจะกลับแล้ว ไปเถอะซีวอน”

“ทำไมต้องหลบหน้ากันด้วยล่ะครับเจส กลัวผมหรอ?”...ดงเฮถามขึ้น แค่เห็นเจสสิก้ามากับซีวอน เขาก็รู้สึกไม่พอใจแล้ว นี่เธอยังจะหนีเขาไปอีก...มีหรอที่เขาจะยอม

“ไม่ได้กลัว...เจสแค่ไม่อยากรบกวนเวลาส่วนตัวของทั้งสองคนน่ะ” 

“ถ้าไม่ได้กลัว...ก็นั่งด้วยกันซิครับ ไหน ๆ ก็มาแล้ว”

“ก็ได้”...ลองท้าทายกันแบบนี้ เจสสิก้าก็ไม่ยอมเหมือนกัน

“แน่ใจหรอเจส...กลับก็ได้นะครับ” ซีวอนถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร...ถึงไม่ใช่วันนี้ ยังไง ๆ เรื่องแบบนี้ก็ต้องเกิดขึ้นอยู่ดี...เจสก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเจสจะทนได้รึเปล่า”

...................................................................

“วอน..”

“ครับ”

“มีข้าวติดหน้านายอยู่น่ะ”

“ตรงไหนครับ??”...

      ซีวอนเช็ดเท่าไหร่ก็ไม่ถูกซักที เจสสิก้าเลยต้องจัดการเช็ดให้...ทั้งสองทำไปโดยไม่ได้คิดอะไร แต่พวกเขาไม่รู้หรอกว่าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามน่ะ โกรธจนควันออกหูแล้ว

“ยุนคร้าบบบ”

“หืออ?”

“ป้อนผมหน่อยสิ นะๆๆๆ” 
      
        ดงเฮพูดพร้อมกับส่งสายตาอ้อนยุนอาจนเธอต้องยอมป้อนเขาในที่สุด...เจสสิก้ามองด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้   เธอเองไม่ใช่หรอที่อยากให้เป็นแบบนี้

“เจสครับ..ชิมนี่หน่อยนะ อร่อยมาก” ซีวอนตักเมนูเด็ดของร้านให้เจสสิก้าลองชิม

“อื้ออ อร่อยจริง ๆ ด้วย”

“ยุนครับ ปากยุนเลอะน่ะ เดี๋ยวผมเช็ดให้นะ”...ว่าแล้วดงเฮก็ค่อย ๆ เช็ดริมฝีปากของแฟนสาวอย่างเบามือ...นี่เขากำลังประชดเจสสิก้าอยู่ใช่มั้ย  

“เดี๋ยวเจสมานะวอน” พูดจบเจสสิก้าก็วิ่งออกไปจากโต๊ะทันที...คงมีซีวอนคนเดียวนั่นแหละที่เห็นว่าดวงตาคู่สวยของเจสสิก้านั้น มีน้ำตาเอ่อล้นอยู่

“ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะยุน”

“อื้อ” 

              ทำไมยุนอาจะไม่รู้ว่าจริง ๆ แล้วดงเฮจะไปไหน   ทำไมยุนอาจะไม่รู้ว่าดงเฮชวนซีวอนกับเจสสิก้ามานั่งโต๊ะเดียวกันเพราะอะไร   และทำไมยุนอาจะไม่รู้ว่าดงเฮไม่เคยหยุดรักผู้หญิงที่ชื่อเจสสิก้าเลย

.............................................................................................



(ต่อ)

Jessica’s Part

“ฮืออ ๆ ๆ”....

              ถ้าใครไม่รู้คงนึกว่าฉันเป็นผีแน่ๆแลย   ก็เล่นมายืนร้องไห้อยู่ในซอกหลืบแบบนี้...ฉันไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ทำไมนายดงเฮต้องประชดฉันด้วย...ฉันไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจรึไง  แค่นี้ฉันยังเจ็บไม่พอใช่มั้ย ถึงต้องมาซ้ำเติมกันอีก

“เจส...”

“นายมาทำอะไรตรงนี้?”...นี่เขาตามฉันมาหรอ

“ด๊องมาเข้าห้องน้ำ”  นั่นสิเนอะ...เขาจะตามฉันมาทำไม เราไม่ได้เกี่ยวข้องกันแล้วนี่นา

“งั้นก็รีบ ๆ ไปสิ...เดี๋ยวยุนอาก็รอนานหรอก”

“เจสก็เหมือนกันนะ...เดี๋ยวไอ้วอนมันรอนานแล้วจะขาดใจตายซะก่อน”

“พูดอะไรของนายเนี่ย...ไม่เห็นเข้าใจเลย”

“ก็เห็นหวานกันซะขนาดนั้น ด๊องก็คิดว่าคงจะห่างกันไม่ได้แม้แต่นาทีเดียว”...นี่เขาคิดว่าฉันคบกับซีวอนงั้นหรอ จะบ้าตาย!!

“เจสกับวอนเป็นแค่เพื่อนกันนะ ทำไมจะอยู่ห่างกันไม่ได้”

“เพื่อน??...เจสพูดจริงหรอ”

“ใช่ "เพื่อน"...เจสยังไม่พร้อมจะมีใครตอนนี้หรอก”

“เจสครับ..” นายดงเฮจับมือฉันไว้ทั้งสองข้าง

“ด๊องขอโทษที่ทำให้เจสเจ็บ...ด๊องมันโง่เองที่มีคนอื่น...ตอนนี้ด๊องรู้แล้วครับว่าใครคือคนที่ด๊องต้องการจริง ๆ”

“พูดตอนนี้มันก็สายไปแล้วแหละ...เจสกลับไปที่โต๊ะก่อนนะ”

“ขอร้องนะครับเจส...เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย”   นายดงเฮกอดฉันไว้แน่น...ฉันคิดถึงอ้อมกอดนี้จัง แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว

“ฟังเจสนะด๊อง...” 

          ฉันหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา...ไม่ใช่แค่น้ำตาของฉันที่กำลังไหล...ดงเฮก็กำลังร้องไห้อยู่เหมือนกัน   อดทนไว้นะเจสสิก้า อย่าให้น้ำตาของเขาทำให้เธอใจอ่อนนะ

“ยุนอาคือเพื่อนที่เจสรักมากที่สุด เจสทนไม่ได้หรอกที่จะต้องเห็นยุนอาร้องไห้ ถ้าด๊องเห็นแก่เจส ช่วยดูแลยุนให้ดีที่สุด ให้ความรักกับยุนให้มากที่สุดนะ”

"....."


“สัญญากับเจสได้มั้ย ว่าด๊องจะทำตามที่เจสขอ”

“...ครับ”

............................................................................



Yoona’s Part

“นายกับยัยเจสคบกันอยู่หรอ?”...สองคนนั้นหายไปไหนนะ ปล่อยฉันกับนายซีวอนไว้สองคน อึดอัดจะแย่อยู่แล้ว

“ไม่ใช่นะ...ผมกับเจสเป็นแค่เพื่อนกันเฉย ๆ”

“เพื่อน...แน่ใจหรอว่านายคิดแค่นั้นจริงๆ”

“คือ...”

“นายแอบชอบยัยเจสมานานแล้วไม่ใช่หรอ...ทำไมนายไม่ใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์ล่ะ..ตอนนี้ยัยเจสก็ยังไม่มีใคร”

“คุณรู้หรอครับ??”

“ฉันก็เคยแอบรักมาก่อน...ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าอาการของคนแอบรักมันเป็นยังไง”

“นั่นสิครับ...ผมก็ลืมไปเลยว่าคุณเคยแอบรักไอ้ดงเฮ แต่ตอนนี้คุณก็ได้มันไปสมใจแล้วนี่ครับ” เอ๊ะ! ท่าทางก็ดูเป็นสุภาพบุรุษดี ทำไมถึงพูดจาไม่เข้าหูแบบนี้เนี่ย

“นี่นายหลอกด่าฉันหรอ???”

“เปล่านะครับ ผมก็แค่พูดความจริง...แต่ดูเหมือนว่าคุณกับไอ้ดงเฮจะไม่ได้มีความสุขเหมือนเมื่อตอนที่ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ เลยนะครับ”

“พูดอะไรของนายเนี่ย ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย”

“ไม่ต้องปิดบังหรอกครับยุนอา...แค่เห็นหน้าดงเฮ ผมก็รู้แล้วว่ามันไม่ได้มีความสุขเลย”...ก็จริงของเขา ตั้งแต่เราคบกันอย่างเปิดเผย ไม่เคยมีวันไหนเลยที่ฉันเห็นรอยยิ้มจากใจจริงของดงเฮ

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนเราก็ไปด้วยกันได้ดี...ดูเหมือนว่าเขาจะมีความสุขมากด้วยซ้ำเวลาที่อยู่กับฉัน...แต่พอมาถึงตอนนี้ ทุกอย่างมันก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ คุณยังจะรั้งเขาไว้อีกหรอครับ”

“ฉันรู้ว่าเรื่องนี้มันผิดตั้งแต่ที่ฉันแอบชอบดงเฮแล้ว ฉันไม่ควรตอบตกลงคบกับเขาด้วยซ้ำ...แต่ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าถ้าปล่อยเขาไปตอนนี้ ฉันจะทำใจได้มั้ย”

“ผมเข้าใจครับว่าเรื่องนี้มันทำใจลำบาก...แต่ในเมื่อคุณรู้ว่ามันผิด คุณก็ควรจะทำสิ่งที่ถูกไม่ใช่หรอครับ”

“แล้วถ้าสองคนนั้นกลับไปรักกัน...นายจะไม่เสียใจหรอ”

“ไม่หรอกครับ...ถ้ามันทำให้คนที่ผมรักมีความสุข ผมก็ยอม...ดีกว่าต้องทนเห็นเธอร้องไห้เสียใจแบบที่เป็นอยู่”...ผู้ชายคนนี้เป็นคนดีจริง ๆ ใครได้เป็นแฟนคงจะเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดเลย

“นายทำให้ฉันคิดอะไรได้เยอะเลย...ขอบคุณนะ” 


       ....หวังว่าสิ่งที่ฉันจะทำต่อไปนี้ มันจะทำให้ทุกอย่างกลับมาดีเหมือนเดิมนะ...

                        _______________________________________________