Love Disease...[SJ&SNSD]

ลำดับตอนที่ #4 : Love Disease : Chapter 3

Jessica’s Part

  วันต่อมา ที่โรงยิมของมหาวิทยาลัย

        เมื่อคืนฉันนอนไม่หลับเลย ในหัวมีแต่เรื่องของดงเฮและยุนอา  แต่ตอนนี้ฉันได้ข้อสรุปแล้วแหละ...ปัญหาทุกอย่างจะต้องยุติลงวันนี้ และฉันจะเป็นคนจบเรื่องนี้เอง...

“เจส!”

“มาแล้วหรอยุนอา...รออีกแป๊ปนึงนะ”

“รอ??...รออะไรหรอเจส”

“เจสครับ!!”

“ดงเฮ...” ยุนอาดูจะตกใจนิดนึงที่เห็นดงเฮ นายนั่นก็คงจะตกใจเหมือนกัน

“ไม่ต้องงงหรอก...ที่เจสนัดทั้งสองคนมาวันนี้ก็เพื่อจะบอกว่า...ดีใจด้วยนะ” เป็นประโยคที่พูดยากที่สุดตั้งแต่เกิดมาเลยแหละ

“หมายความว่าไงครับเจส”

“ด๊องคือคนที่เจสรัก ส่วนไอ้ยุน...แกคือเพื่อนที่ฉันรักที่สุด ในเมื่อทั้งสองคนรักกัน เจสก็ต้องแสดงความยินดีซิ” อดทนไว้นะเจสสิก้า...เดี๋ยวทุกอย่างก็จะผ่านไปได้ด้วยดี

“แต่ว่า...”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นแหละไอ้ยุน...ฉันรู้ว่าแกต้องอึดอัดแค่ไหนกับความรักที่ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ ถึงเวลาที่แกจะได้มีความสุขแบบไม่ต้องปิดบังแล้วแหละ”

“ยัยเจส..”

“ด๊องก็เหมือนกันนะ ดูแลยุนให้ดี ๆ ถ้าทำยุนร้องไห้ เจสจะเป็นคนจัดการกับด๊องเอง”

“แกไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลยนะเจส”

“ทำไมล่ะ...วิธีนี้ดีที่สุดแล้ว แต่ฉันคงต้องขอเวลาสักพักนะ แล้วฉันสัญญาว่าจะกลับมาเป็นเจสสิก้าคนเดิม...ระหว่างนี้ขอให้แกกับด๊องมีความสุขนะ”

...ฉันต้องรีบออกมาจากตรงนั้นทันที เพราะฉันไม่สามารถฝืนยิ้มต่อไปได้อีกแล้ว.....ฉันมาก่อน ฉันไม่ได้เป็นคนผิด ฉันไม่ควรต้องเป็นฝ่ายยอม แต่ในเมื่อเขาสองคนรักกัน ฉันก็ควรจะทำแบบนี้ใช่มั้ย...

“เจสสิก้า!!” เมื่อเจสสิก้าออกมาจากโรงยิม ซีวอนที่ยืนรออยู่ก็ตรงเข้าไปหาเธอทันที....เขาไม่อยากให้เธอทำแบบนี้เลย แต่ก็ไม่รู้จะห้ามยังไง

“ซีวอน..”...เมื่อเห็นซีวอน เธอก็โผเข้ากอดเขาพร้อมกับร้องไห้อย่างหนัก

“อยากร้องก็ร้องออกมาเลยนะครับถ้ามันทำให้เจสสบายใจ”

“ฉันทำถูกแล้วใช่มั้ยที่ถอยออกมา...ฉันทำถูกแล้วใช่มั้ยซีวอน ฮือๆ”

“ครับ”...ตั้งแต่รู้จักกันมา เขาไม่เคยเห็นเจสสิก้าร้องไห้เสียใจขนาดนี้มาก่อน ยิ่งเธอเสียใจมากเท่าไร เขาก็ยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น...ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ลีดงเฮเพื่อนรักของเขา ป่านนี้เขาคงอัดผู้ชายคนนั้นปางตายไปแล้ว

...................................................

Yoona’s Part

“ทำไงดีล่ะดงเฮ...นายพูดอะไรบ้างสิ เอาแต่ยืนเงียบอยู่นั่นแหละ” ตั้งแต่ยัยเจสออกไป ดงเฮก็ยังไม่พูดอะไรซักคำ...นี่เขาไม่แคร์เลยรึไงนะ

“ไม่ต้องทำอะไรหรอกยุน...ก็แค่ทำตามที่เจสบอก”

“จะให้เราคบกัน ทั้ง ๆ ที่เจสต้องรับความเจ็บปวดอยู่คนเดียวเนี่ยนะ”....ใจร้ายที่สุด

“ในเมื่อเจสเลือกที่จะจบทุกอย่างลงแบบนี้...เราก็ทำอะไรไม่ได้หรอกครับ นอกจากจะปล่อยเลยตามเลย”

“แต่ยุนสงสารยัยเจส...”

“ถ้ายุนสงสารเจส ยุนก็ต้องทำตามที่เจสต้องการซิ...เจสสิก้าเป็นคนเข้มแข็ง อีกไม่นานก็คงกลับมาเป็นเหมือนเดิม เชื่อผมนะครับ”

“....อืมม”   ฉันขอโทษนะเจส แต่ฉันรักเขาจริงๆ

..................................................................

Donghae’s Part

เฮ้ออ...นี่ก็สามวันแล้วที่ผมไม่ได้เจอหน้าเจสสิก้าเลย   ถึงผมจะพยายามทำตัวปกติ ถึงคนอื่น ๆ จะไม่โกรธผมกับยุนอาเพราะว่าเจสสิก้าขอเอาไว้ ถึงตอนนี้ผมจะมียุนอาอยู่เคียงข้าง.....แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลย

“ลี-ดง-เฮ!!!”

“เฮ้ย!!! แกจะบ้าหรอวะไอ้มิน...ห้องเรียนก็เล็กแค่นี้จะตะโกนทำไมเนี่ย”...หูผมจะแตกมั้ยครับ ดีนะที่อาจารย์ออกจากห้องไปแล้ว ไม่งั้นได้โดนกันหมดแน่

“ก็เรียกเป็นร้อยครั้งแล้วแกก็มัวแต่นั่งเหม่ออยู่นั่นแหละ”

“เออ ๆ แล้วเรียกทำไม...มีอะไร?”

“ยุนอามา...โน่น!”...ไอ้มินบอกผมแล้วชี้ไปที่ประตูห้อง   เออใช่! ผมนัดกับยุนอาไว้นี่นา ลืมไปเลย

“ฉันไม่เห็นนายไปที่ชมรมซักที ก็เลยมาหาที่นี่”

“ขอโทษนะครับ...พอดีผมยังทำงานไม่เสร็จ ก็เลยไปช้า”

“งานไรวะ...ไม่เห็นแกจะทำอะไรเลยนอกจากนั่งเหม่อ”

“หุบปากเลยไอ้ฮัน...เราไปกันเลยดีกว่าครับยุน”

“อื้อ...”

.................................................

“เสื้อตัวนี้เหมาะกับนายดีนะ”...ยุนอาหยิบเสื้อสีชมพูตัวหนึ่งมาให้ผม   ถ้าเป็นเจสสิก้า เธอคงไม่มีทางให้เลือกเสื้อตัวนี้ให้ผมแน่ ๆ เพราะผมไม่ชอบสีชมพู

“รองเท้าคู่นี้ก็เท่มากเลย...ลองใส่ดูมั้ย”

“ไม่ดีกว่าครับ”   ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบ...แต่ผมมีคู่นั้นแล้ว...เจสสิก้าเพิ่งซื้อให้ผมเป็นของขวัญวันเกิด

“งั้นไปร้านหนังสือกันมั้ย...ฉันอยากได้นิยายซักเล่ม”...ตั้งแต่เกิดมาผมเข้าร้านหนังสือนับครั้งได้เลย มีไม่กี่คนหรอกครับที่รู้ว่าผมกับหนังสือน่ะไม่ถูกกัน...และหนึ่งในไม่กี่คนนั้นก็คือเจสสิก้า

“นายเป็นอะไรรึเปล่า...ทำไมวันนี้ดูเงียบ ๆ ไป”

“ผมแค่รู้สึกมึน ๆ หัวนิดหน่อยน่ะครับ”

“จริงหรอ!  ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา” ยุนอาเอามือมาแตะหน้าผากผมอย่างอ่อนโยน

“ถ้างั้นเรากลับกันเลยดีกว่า...นายจะได้พักผ่อน”

“ก็ดีครับ”

      ทั้ง ๆ ที่อยู่กับยุนอา แต่ผมกลับคิดถึงแต่เจสสิก้า...ผมไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตที่ไม่มีเจสสิก้า มันจะเจ็บปวดและทรมานมากขนาดนี้...แต่ไม่ว่าผมจะคิดถึงเธอแค่ไหน เราก็คงไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนดิม   แกต้องจำไว้นะลีดงเฮว่าคนที่แกต้องให้ความสำคัญมากที่สุดก็คือ อิมยุนอา ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าแกตอนนี้

..........................................................

Siwon’s Part

“นายไม่เบื่อหรอ”

“ไม่นี่ครับ ที่นี่อากาศดีจะตาย”

“ขอบคุณนะซีวอน”...เจสสิก้าพูดแล้วเอนหัวลงมาพิงไหล่ผม 

          เรานั่งอยู่ในสวนกันซักพักหนึ่งแล้ว....อากาศสดชื่นน่าจะทำให้เจสสิก้าหายเศร้าได้บ้าง   ตั้งแต่เกิดเรื่องวันน้น เธอก็ไม่ได้เจอกับดงเฮและยุนอาอีกเลย เธอบอกว่าขอเวลาทำใจซักพัก

“นายไม่อยากไปหาเพื่อนนายบ้างหรอ”

“ไม่หรอกครับ...อยู่กับไอ้พวกนั้นปวดหัวจะตายไป”

“แล้วอยู่กับคนอกหักอย่างฉัน ไม่เครียดหนักกว่าหรอ”

“ก็เพราะแบบนี้ไงครับผมถึงต้องอยู่กับเจส...ถ้าเกิดเจสคิดสั้น กระโดดลงน้ำ ผมจะได้ช่วยทันไงครับ ฮ่าๆ”

“บ้า!!! ฉันไม่ยอมจมน้ำตายหรอก ขึ้นอืดแล้วเดี๋ยวไม่สวย ฮ่าๆๆ”

       ตอนนี้เธอเริ่มยิ้มและหัวเราะได้บ้างแล้ว   แต่ผมก็ยังไม่แน่ใจว่าถ้าถึงเวลาที่ต้องกลับไปเจอทุกคนอีกครั้ง...เธอจะทนไหวรึเปล่า

“ซีวอน..”

“ครับ”

“ถ้าคนที่ฉันรักคือนาย ไม่ใช่ดงเฮ ฉันคงไม่ต้องเสียใจแบบนี้ใช่มั้ย”

“ทำไมถามแบบนั้นล่ะเจส...”   รู้มั้ยว่ามันทำให้ผมหวั่นไหว

“ฮ่า ๆ ดูหน้านายสิ แดงแปร๊ดเลย...ฉันล้อเล่นน่ะ เราเป็นเพื่อนกันนะ ฉันจะไปรักนายแบบนั้นได้ไง”

“นั่นสิครับ แหะ ๆ”...ไอ้เราก็นึกว่าจะมีหวัง เฮ้อออ

“แต่ถึงเราจะไม่ใช่เพื่อนกัน ฉันก็คงรักนายไม่ได้อยู่ดี...ไม่ใช่แค่นายหรอกนะ ฉันคงรักใครไม่ได้อีกเลย จนกว่าฉันจะลืมเขา...ซึ่งฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะอีกนานแค่ไหน”

“ครับ...ผมเข้าใจ”...

          ผมแอบรักเจสสิก้ามานาน นานพอ ๆ กับที่เจสสิก้ากับดงเฮคบกัน...ตอนนี้โอกาสของผมมาถึงแล้ว แต่ผมก็ลังเลที่จะคว้ามันเอาไว้ ไม่ใช่เพราะผมไม่รักเธอแล้ว...แต่เป็นเพราะผมรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้   ไม่ว่าผมจะทำดีกับเธอแค่ไหน เธอก็ให้ผมได้แค่คำว่าเพื่อน...ผมรู้ตัวเองว่าไม่สามารถแทนที่ดงเฮได้   ตอนนี้ขอแค่ให้ผู้หญิงที่ผมรัก กลับมายิ้มให้ผมได้เหมือนเดิม ผมก็พอใจแล้ว...

nu eng