ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Memorable Love : Chapter 14
“นี่มันกล้าทำขนาดนี้เลยหรอ!!!”
“เสียแรงที่อุตส่าชื่นชมมาตั้งนาน เลวจริงๆ”
...ทุกคนกลับมาจากโซลแล้วรวมถึงคยูฮยอนและซอฮยอนด้วย และหลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นที่นี่ ทั้งยุนอาและแทยอนก็โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง ยิ่งคยูฮยอนยิ่งแล้วใหญ่ ถ้าเจอยุนโฮตอนนี้ล่ะก็ นายนั่นไม่รอดแน่
“ไปไอ้แท!!”
“ไปไหน?” แทยอนถามยุนอาที่จู่ๆก็ลุกขึ้น
“ก็ไปดูหน้าไอ้เลวนั่นไง” ว่าแล้วสองสาวก็พากันออกไปอย่างรีบร้อน
“ผมไปด้วยสิพี่...รอก่อน!!”
คยูฮยอนลุกขึ้นจะตามไปด้วยอีกคน แต่ซอฮยอนห้ามไว้ก่อน
“ทำไมล่ะครับซอ กลัวไอ้ยุนโฮมันจะตายคามือพี่รึไง”
“ใช่ค่ะ...ซอรู้ว่าพี่คยูโกรธ แต่มีสติหน่อยสิคะ”
“แล้วจะปล่อยให้สองคนนั้นไปกันตามลำพังหรอ?”
“ไม่ต้องห่วงครับ...พี่ซีวอนกับพี่ลีทึกตามไปแล้ว” คยูหันไปมองตามที่ดงเฮบอก ซีวอนกับลีทึกตามสองสาวไปจริงๆด้วย
“ฮื่อออ!! พี่ไม่เข้าใจเลยว่าซอจะห้ามพี่ทำไม มันทำกับเจสสิก้าขนาดนี้ ซอไม่โกรธหรือแค้นไอ้ยุนโฮมันบ้างเลยหรอ” คยูบ่นอย่างหัวเสีย ทำเอาซอฮยอนเกิดอาการน้อยใจที่เขาตำหนิเธอ
“ซอก็โกรธค่ะ แต่ที่ห้ามเพราะไม่อยากให้พี่เดือดร้อน แต่ถ้าพี่คยูอยากถูกจับข้อหาทำร้ายร่างกายก็ตามใจเถอะค่ะ!!” ซอฮยอนบอกกับคยูก่อนจะเดินลงจากบ้านไป เล่นเอานายคยูของเราหายโมโหไปเลย
“ผมต้องไปง้อเค้าใช่มั้ย?” คยูฮยอนหันมาถามเจสสิก้าและดงเฮ
“ใช่! รีบๆไปเลย แล้วอย่าลืมที่ฉันเคยบอกนายนะ”
“อือๆ”
“คุณเคยบอกอะไรคุณคยูหรอครับ?” ดงเฮถามเจสสิก้าหลังจากที่คยูไปแล้ว ถึงจะรู้ว่าสองคนนี้เขาเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ดงเฮก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่เวลาที่สองคนนี้ดูเหมือนมีความลับที่รู้กันอยู่แค่สองคน
“อ๋ออ..ฉันก็แค่บอกให้นายคยูสารภาพความในใจกับน้องซอซักที เธอคงรอฟังมานานแล้วแหละ”
“แล้วคุณล่ะครับ รอฟังความในใจของใครอยู่บ้างรึเปล่า” เอาอีกแล้ว...อยู่กันสองคนทีไรต้องเป็นเรื่องทุกที
“เปล่านี่คะ!! ไม่ได้รอฟังอะไรเลย”
“ถ้าไม่รอฟัง แล้วรอที่จะสารภาพความในใจของคุณกับใครบ้างมั้ยครับ?”
“เพิ่งนึกได้ว่าวันนี้ฉันต้องถูบ้านให้คุณ ขอตัวก่อนนะคะ”
...ถึงโมเม้นท์แบบนี้ทีไร เจสสิก้าเป็นต้องหาทางชิ่งทุกที...
..............................................................................
“รอพี่ก่อนสิครับซอ!!”
คยูฮยอนตะโกนเรียกซอฮยอน...เธอจึงหยุดรอเขาอยู่ที่หน้าบ้าน แต่ก็ยังไม่ยอมหันไปมองเขา
“พี่คยูจะตามพี่ยุนกับพี่แทไปก็ได้นะคะ ซอไม่ว่า”
“พี่ขอโทษครับ พี่กำลังโกรธก็เลยพูดกับซอไปแบบนั้น พี่ไม่ได้ตั้งใจจะว่าซอนะครับ”
คยูหมุนตัวซอฮยอนให้หันมาหาเขา แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ยังไม่ยอมมองหน้าเขาอยู่ดี
“ซอผิดเองแหละค่ะ ทั้งๆที่รู้ว่าพี่เจสสำคัญกับพี่คยูมาก แต่ซอก็ยังห้ามพี่อีก”
“อีกแล้วนะครับ...พี่เคยบอกแล้วไงว่าพี่กับเจสรู้จักกันมานานมาก เจสก็เป็นเหมือนน้องสาวพี่ พี่ห่วงเจสสิก้าในฐานะพี่ชายและก็เพื่อนเท่านั้นนะครับ”
“ซอก็อยากจะเชื่อนะคะ แต่คำพูดและการกระทำของพี่คยูมันก็แสดงให้เห็นอยู่แล้วว่าพี่คยูแคร์พี่เจสมากแค่ไหน”
ซอฮยอนทำท่าจะเดินหนีไปอีก แต่คยูก็มาดักหน้าไว้ก่อน
“ฟังพี่นะครับ...ถึงพี่จะห่วงเจส สุดท้ายพี่ก็ยอมอยู่ๆเฉยๆตามที่ซอห้าม...แต่ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นกับซอ พี่รับรองว่าไม่มีใครห้ามพี่ได้แน่ๆ เพราะคนที่คิดจะทำร้ายสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตพี่ มันก็สมควรได้รับการสั่งสอน”
“สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต...พี่คยูหมายถึง...>///<”
แก้มขาวๆของซอฮยอนเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อนๆเพราะความเขิน...
ปึก!!! เสียงของแข็งกระทบพื้นปูนอย่างรุนแรง ทำเอาทั้งซอฮยอนและคยูฮยอนตกใจ ก่อนจะหันไปทางที่มาของเสียง
“พี่เจส!!”
“จ้ะ พี่เอง..พี่มาหยิบไม้ถูพื้นน่ะ ไปก่อนนะ แหะๆ” เจสสิก้าหยิบไม้ถูพื้นที่เธอทำหล่นขึ้นมาแล้วรีบเดินขึ้นบ้านไป...มาแอบดูเค้าก็บอกมาเถอะเจสสิก้า
“ซอว่าเราเอากระเป๋าไปเก็บที่บ้านกันก่อนดีกว่านะคะ”
“ก็ดีครับ”
...................................................................................
“ชองยุนโฮ!! ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ถ้าไม่ออกมา พวกฉันจะเข้าไปเองนะ!!” ยุนอาและแทยอนยืนโวยวายอยู่หน้าที่พักของยุนโฮ โดยมีซีวอนและลีทึกยืนอยู่ข้างๆ...ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงตัวเล็กสองคน เวลาโมโหแล้วจะน่ากลัวขนาดนี้
“อะไรกันครับ อ้าว..คุณยุนอา คุณแทยอน กลับจากโซลตั้งแต่เมื่อไหร่ครับเนี่ย”
ยุนโฮเปิดประตูห้แงออกมาพร้อมกับทำหน้าตาสุภาพใสซื่อเหมือนเมื่อก่อน ต่างกันตรงที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขาในตอนนี้นั้นเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำมากมายซึ่งเกิดจากฝีมือของดงเฮ
“เลิกแกล้งเป็นคนดีได้แล้ว!!! นายมันก็เลวไม่ต่างจากคิมแจจุงเพื่อนนายนั่นแหละ”
“ว้าวว เรื่องที่ไอ้แจเล่าเป็นเรื่องจริงหรอครับเนี่ย ผมนึกว่ามันโม้ซะอีก...แต่น่าเสียดายนะครับที่มีฮีโร่เข้ามาขัดจังหวะซะก่อน ไม่งั้นคุณคงได้รู้จักเพื่อนรักของผมมากขึ้น” ยุนโฮพูดพลางมองซีวอนด้วยหางตา
“ฮึ่ยย!! ขอซักทีเถอะ”
“อย่าครับคุณแทยอน อย่าเข้าไปใกล้คนแบบนี้เลยครับ” ลีทึกคว้าตัวแทยอนไว้ก่อนที่เธอจะเข้าไปตียุนโฮ แต่ยังไงยุนโฮก็โดนตบเข้าฉาดใหญ่ด้วยมือเรียวๆของยุนอาอยู่ดี
“มือหนักไม่ใช่เล่นเลยนะครับ แต่เผอิญผมชอบรับเล่นบทตบจูบซะด้วยซิ”
พลั่กก!!! ยุนโฮโน้มตัวเข้ามาใกล้ยุนอาเพื่อหวังจะจูบเธอ แต่ก็ช้ากว่าซีวอนที่ใช้ฝ่าเท้าหนักๆของเขาสะกิดยุนโฮจนกระเด็นไปกองกับพื้น
“อย่าคิดจะทำอะไรแบบนี้อีกนะ ไม่งั้นฉันฆ่านายแน่!”
“นี่นายไม่รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำบ้างหรอ” ยุนอาถามอย่างระอา นี่น่ะหรอผู้ชายที่เธอหมายมั่นปั้นมือจะให้มาเป็นน้องเขย
“ผมทำดีกับคุณเจสมาตลอด แต่เธอไม่เคยยอมรับผมเลย...มันก็ต้องเปลี่ยนวิธีกันบ้างสิครับ”
“แต่ถ้านายรักยัยเจสจริง นายก็ควรจะใช้ความรักเอาชนะใจยัยเจสให้ได้สิ” แทยอนบอกยุนโฮ...เธอเองก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะร้ายขนาดนี้
“ความรักหรอ มันไม่มีจริงหรอก สำหรับผม คุณเจสก็เป็นเหมือนเกมส์ๆหนึ่งที่เล่นยากไปหน่อยผมก็เลยไม่ชนะซักที”
“นายนี่มัน...ฉันไม่รู้จะด่ายังไงดีแล้ว” ยุนอาและแทยอนถึงกับตะลึงในความคิดของยุนโฮ นี่ถ้าแฟนคลับของเขารู้เรื่องนี้ พวกเขาจะยังตามกรี๊ดตามเชียร์คนพรรค์นี้อยู่มั้ยเนี่ย
“แต่คุณไม่ต้องห่วงนะครับ ผมว่าผมจะเลิกเล่นเกมส์นี้แล้วแหละ มันชักจะไม่สนุกอย่างที่คิดแล้ว...ขออนุญาตไปเก็บของก่อนนะครับ”
ว่าแล้วยุนโฮก็กลับเข้าห้องของเขาไป ทิ้งให้ทั้งสี่คนยืนอึ้งอยู่ด้านนอก
“ผมว่าเรากลับกันดีกว่านะ คนเลวๆแบบนี้คุยไปก็เสียเวลาเปล่า ยังไงมันก็คงไม่สำนึกหรอก”
“ผมเห็นด้วยกับคุณซีวอนนะครับ ยังไงคุณเจสก็ปลอดภัยดี ถือซะว่านี่เป็นบทเรียนครั้งสำคัญเลยละกันครับ”
“อืออ” สองสาวตอบพร้อมกันอย่างแผ่วเบา ยังคงช็อคอยู่ล่ะสิ
“เจาเข้าไปสองคดีเต็มๆ คราวนี้คุณคงเลิกหลงใหลความหล่อ ความรวยแล้วใช่มั้ยครับคุณจอง”
“ก็คงอย่างงั้น เอ๊ะ!! นี่นายหลอกด่าฉันหรอ?”
ยุนอาหยุดเดินกะทันหันแล้วหันไปชี้หน้าซีวอน แต่คราวนี้ทั้งคู่กลับมีท่าทียิ้มๆให้กัน ไม่ใช่ทำหน้ายักษ์ใส่กันเหมือนเมื่อก่อน
“เปล่าซะหน่อย ผมก็แค่พูดเฉยๆ”
“แล้วทำไมต้องเจาะจงพูดกับฉันด้วย ไอ้แทก็ไม่ได้ต่างจากฉัน ทำไมนายไม่พูดกับไอ้แทบ้างล่ะ”
“อ้าว..ทำไมโบ้ยกันยังงี้ล่ะไอ้ยุน”
“ก็มันจริงนี่...แกก็เป็นแฟนคลับไอ้บ้ายุนโฮเหมือนกันไม่ใช่หรอ”
“แล้วแกล่ะ ตอนนั้นยังบอกว่าอยากได้เป็นน้องเขยอยู่เลย”
“ก็ฉัน..” สองสาวเถียงกันไปมา เล่นเอาสองหนุ่มข้างๆอมยิ้มกับความน่ารักของเพื่อนซี้คู่นี้
“เอาล่ะครับ เรื่องที่มันผ่านไปแล้วก็ปล่อยมันไปเถอะครับ ผมว่าตอนนี้เรารีบกลับไปที่บ้านดีกว่า...พวกเรายังต้องช่วยคุณเจสฟื้นความจำอีกนะครับ”
“คุณลีทึกพูดถูก ไปกันเถอะยุนอา”
“อื้ออ” แล้วสองสาวก็ควงแขนกันเดินไป ผู้หญิงนี่หลายอารมณ์จริงๆ เมื่อกี้ยังทะเลาะกันอยู่เลย
“คุณซีวอนกับคุณยุนอาดูเข้ากันได้ดีขึ้นเยอะเลยนะครับ”
ลีทึกบอกกับซีวอนขณะที่ทั้งคู่กำลังยืนมองสองสาวที่เดินนำลิ่วๆไปแล้ว
“พี่ทึกกับคุณแทก็สนิทกันมากขึ้นนะครับ”
ทั้งสองหันมามองหน้ากันก่อนจะยิ้มให้กันอย่างรู้ทัน คู่ไหนจะลงเอยก่อนกันนะ คึคึคึ
.........................................................................
ตอนกลางวัน...ทุกคนมารวมตัวกันที่บ้านใหญ่เพื่อจะทานข้าวกัน บรรยากาศตอนนี้ดูดีกว่าที่ผ่านมาเยอะเลย ลีทึกกับแทยอนช่วยกันเตรียมอาหารอยู่ในครัวโดยมีคยูฮยอนและซอฮยอนคอยช่วยอีกแรง ยุนอากับซีวอนก็กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่ มีเถียงกันบ้างประปรายแต่ก็จบลงด้วยเสียงหัวเราะของทั้งคู่ ส่วนดงเฮกับเจสสิก้านั้นเพิ่งกลับมาจากดูงานในไร่
“อาหารมาแล้วครับ!!”
ทั้งสี่คนช่วยกันยกอาหารมาจากในครัว แล้วทุกคนก็มานั่งประจำที่
“เต็มที่เลยนะครับ...ต้อนรับการกลับมารวมตัวกันของทุกๆคน”
“เย้!!”
“พี่ดงเฮคะ!” เสียงเล็กๆดังขึ้นขัดจังหวะการรับประทานของทุกคน
“คูฮารา!!”
ทุกคนพร้อมใจกันเรียกชื่อเจ้าของเสียง...เด็กสาวยืนร้องไห้สะอึกสะอื้น หมดคราบนางมารร้ายที่เคยทำร้ายเจสสิก้าเสียสนิท
“มาทำไม..ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอแล้ว กลับไปซะ!!”
ยุนอาตะโกนใส่หน้าฮาราอย่างเหลืออด...ถ้าไม่ใช่เพราะยัยนี่ร่วมมือด้วย ยุนโฮก็คงเข้าถึงตัวเจสสิก้าไม่ได้หรอก
“พี่เจสสิก้า!!” จู่ๆฮาราก็เข้าไปหาเจสสิก้าพร้อมกับคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ
“เธอจะทำอะไรน่ะคูฮารา” ดงเฮถามอย่างระแวง
“ฮาราผิดไปแล้ว ฮาราขอโทษ ยกโทษให้ฮารานะคะพี่เจส” เด็กสาวร้องไห้น่าสงสารพลางกุมมือเจสสิก้าไว้แน่น
“ขอโทษหรอ? เธอทำได้ขนาดนี้ ยังมีความรู้สึกผิดหลงเหลืออยู่อีกหรอ”
แทยอนถามอย่างไม่ไว้ใจ เด็กคนนี้ไม่น่าเชื่อถือเลยซักนิด
“ฮาราก็แค่อยากแกล้งพี่เจสเฉยๆ ส่วนเรื่องอื่นๆ เป็นฝีมือของนายยุนโฮทั้งหมด ฮาราไม่รู้เรื่องด้วยเลยนะคะ”
“เรื่องอื่นๆ หมายความว่าไม่ได้มีแค่เรื่องเดียวหรอ?” ซีวอนถามขึ้น คูฮาราจึงเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ทุกคนฟัง
“ไฟไหม้ก็เป็นฝีมือนายยุนโฮหรอ”
“ค่ะ...นายนั่นบงการทุกอย่าง ทีนี้ทุกคนเชื่อรึยังคะว่าฮาราไม่รู้เรื่องอะไรเลย ฮาราก็แค่ทำตามที่นายยุนโฮสั่งโยที่ไม่รู้ว่านายนั่นจะมีแผนการเลวร้ายขนาดนี้” ด้วยอายุยังน้อยบวกกับหน้าตาที่น่าสงสาร ทำให้ทุกคนเริ่มจะใจอ่อนให้กับฮาราแล้ว
“แล้วทำไมจู่ๆเธอถึงมาสารภาพผิด แล้วก็ยังทำดีกับเจสสิก้าด้วย” ถูกของยุนอา
“ก็เพราะฮารารู้แล้วไงคะว่าใครคือคนที่จะทำให้พี่ชายของฮารามีความสุขได้จริงๆ” คูฮาราที่นั่งอยู่ตรงกลางระหว่างดงเฮและเจสสิก้าค่อยๆดึงมือของทั้งสองให้มาจับกันไว้
“ได้เห็นคนที่เรารักมีความสุข ฮาราก็มีความสุขค่ะ...ต้องขอโทษทุกคนด้วยนะคะที่สร้างเรื่องวุ่นวายให้ตลอด ฮาราสัญญาว่าต่อจากนี้ไปจะทำตัวเป็นน้องสาวที่ดีของทุกคนค่ะ”
“ในเมื่อเข้าใจกันดีแล้วก็มาทานข้าวดีกว่าครับ ผมหิวไส้จะขาดอยู่แล้ว” คยูฮยอนที่เงียบหายไปนานพูดขึ้น
“โอเค!!!”
...จะจบแค่นี้จริงๆหรอคูฮารา...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น