ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Memorable Love : Chapter 13
ร้อน ร้อน ร้อน อากาศร้อนแล้วยังต้องมาอยู่กลางแดดอีก ยิ่งเพิ่มความร้อนเข้าไปใหญ่...แต่ทำไงได้ล่ะคะ ฉันดันรับปากกับคุณดงเฮไว้แล้วว่าจะช่วยงานเขา คนงานคนอื่นๆก็ต้องทำงานของตัวเอง มีแค่ไม่กี่คนที่มาช่วยที่โรงเก็บฟางนี่...ฉันกับคุณดงเฮเลยต้องลงมือเองจะได้เก็บกวาดได้เร็วขึ้น
“พักก่อนมั้ยครับคุณเจส” คุณดงเฮเดินเข้ามาถามฉันที่กำลังยืนพิงต้นไม้อยู่ เขาเองก็ทำงานมาตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่ได้พักเลย
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้สบายมาก”
ฉันบอกเขาก่อนจะทำงานต่อ แต่เขากลับคว้าแขนฉันไว้ก่อนที่ฉันจะเดินไป
“ไม่เอาครับ ผมไม่ให้คุณทำแล้ว...ถ้าเกิดเป็นลมหรือป่วยขึ้นมาจะว่ายังไงล่ะครับ”
“ตั้งแต่ฉันมาอยู่ที่นี่ ก็มีแต่คุณที่ช่วยฉันมาตลอด ให้ฉันได้ตอบแทนคุณบ้างเถอะนะ”
“คุณไม่จำเป็นต้องทำอะไรหรอกครับ...แค่ยังมีคุณอยู่ที่นี่กับผม ก็ถือเป็นการตอบแทนที่ดีที่สุดแล้ว”
...ดงเฮกุมมือเล็กๆทั้งสองของเจสสิก้าไว้อย่างเบามือ...ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกอบอุ่นขึ้นในทันที
“>///<”
“นายครับ!” อ๊า!! ทำไมคนงานชอบโผล่มาในจังหวะนี้ทุกทีเลย
“บัญชีทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว..นายจะไปเช็คเลยมั้ยครับ”
“อือ...เดี๋ยวตามไป”
“ครับ”
“คุณกลับไปที่บ้านก่อนนะ ผมเสร็จงานแล้วจะตามไป” คุณดงเฮหันมาบอกฉันก่อนจะเดินไป แต่เหมือนเขาจะนึกอะไรออกจึงหันกลับมาอีกทีแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆฉันพร้อมกับกระซิบอะไรบางอย่าง
“ผมชอบเวลาคุณเขินนะ..น่ารักดี”
ตาบ้า!!! อากาศยิ่งร้อนๆอยู่ ถ้าหัวใจฉันวายไปใครจะรับผิดชอบ
...................................................................
“คุณดงเฮคะ!”
ฉันเคาะประตูห้องทำงานของคุณดงเฮก่อนจะเรียกเขา...หลังจากทานข้าวเย็นเสร็จ เขาก็รีบเข้าไปเคลียร์เอกสารในห้องทันที ฉันก็เลยชงกาแฟมาให้
“เข้ามาเลยครับ ผมไม่ได้ล็อค”
“ฉันเอากาแฟมาให้ค่ะ...เอ๊ะ!! นี่คุณนอนในห้องนี้หรอคะ?” ฉันเปิดประตูเข้ามาในห้องก็เจอกับโต๊ะทำงานของคุณดงเฮที่มีเอกสารวางอยู่ ข้างๆโต๊ะก็เป็นตู้หนังสือขนาดย่อมๆ ส่วนฝั่งตรงข้ามนั้นคือ ฟูก หมอน และผ้าห่ม
“ครับ...ไม่เห็นต้องตกใจเลยคุณ นอนที่นี่ก็สบายดีนะครับ” นี่เขาเสียสละห้องและเตียงนุ่มๆของตัวเองให้ฉัน ส่วนเขาก็ต้องมานอนฟูกแข็งๆในห้องทำงานเนี่ยนะ
“ฉันคิดว่าคุณไปนอนห้องคุณซีวอนหรือไม่ก็พี่ลีทึกซะอีก...ให้ฉันย้ายมานอนที่นี่แทนคุณ คุณจะได้กลับไปที่ห้อง ดีมั้ยคะ”
“ไม่ได้ครับ ฟูกก็แข็ง อากาศก็เย็น คุณนอนที่ห้องเหมือนเดิมแหละดีแล้วครับ”
“ไหนคุณบอกว่านอนห้องนี้สบายไงคะ”
“เอ่ออ..ก็สบายตรงที่ผมทำงานเสร็จก็นอนเลยไงครับ ไม่ต้องเดินไปเดินมาให้เสียเวลา” เหตุผลฟังไม่ขึ้นเลยนะคะคุณลี...ทำไมเขาถึงดีกับฉันขนาดนี้นะ
“โอเคค่ะ ฉันนอนที่ห้องเหมือนเดิมก็ได้ แต่ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป คุณต้องอนุญาตให้ฉันไปช่วยงานที่ไร่เพื่อตอบแทนคุณบ้างนะคะ”
“อืมมม...ได้ครับ...แต่คุณต้องอยู่ใกล้ผมตลอดเวลานะ...ถ้าคุณทำยุ่ง ผมจะได้แก้ไขทัน”
“ค่า!!” กลัวฉันทำยุ่งหรือเป็นห่วงจนไม่อยากให้คลาดสายตากันแน่
“ขอโทษนะคะ!!” เสียงๆหนึ่งดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนาของเราทั้งคู่
“ฮารา”
“ค่ะ..ฮาราเอง พี่ดงเฮไปกับฮาราหน่อยได้มั้ย ฮารามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย” ยัยฮาราเดินเข้ามาหาคุณดงเฮโดยที่ไม่สนใจฉันเลยซักนิด
“เรื่องอะไร? แล้วทำไมต้องไปข้างนอกด้วย คุยที่นี่ไม่ได้รึไง”
“ก็เรื่องไฟไหม้เมื่อคืนไงคะ...มีอะไรบางอย่างที่พี่ต้องรู้ แต่คุยที่นี่ไม่ได้เพราะมันมีคนนอกอยู่ด้วย” ฮาราพูดพลางปรายตามามองฉันอย่างตำหนิ คุณดงเฮดูลังเล เขาคงไม่อยากจะเชื่อคำพูดของผู้หญิงคนนี้เท่าไหร่
“ตามใจพี่ดงเฮละกัน ฮาราก็แค่หวังดี...อยากจะให้จับคนที่ทำได้เร็วๆ”
“เดี๋ยว..” คุณดงเฮเรียกฮาราที่กำลังจะเดินออกไป
“ผมจะรีบกลับมานะครับ” เขาหันมาบอกฉันก่อนจะเดินตามฮาราไป
..................................................................
เงียบจังเลย...หลังจากคุณดงเฮไปได้ซักพัก ฉันก็เริ่มเกิดอาการกลัวขึ้น ปกติตอนกลางคืนที่นี่ก็มืดและเงียบอยู่แล้ว ยิ่งอยู่ในบ้านคนเดียวก็ยิ่งเงียบเข้าไปอีก เฮ้อออ!!
ตึก...ตึก...ตึก...
ฉันนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องโถง แต่หูกลับได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังเดินขึ้นบันไดมา คงเป็นคุณดงเฮมั้ง
“คุณดงเฮนี่ใจร้ายนะครับ...ทิ้งให้คุณเจสอยู่คนเดียวได้ยังไง”
“คุณยุนโฮ!”
“จะไม่เชิญแขกเข้าบ้านหน่อยหรอครับ”
“ค่ะ..เชิญนั่งก่อนค่ะ” คุณยุนโฮเดินยิ้มๆเข้ามานั่งที่โซฟากับฉัน คราวนี้จะมาไม้ไหนอีกล่ะเนี่ย
“คุณยังโกรธผมเรื่องวันนั้นอยู่ใช่มั้ยครับ”
“เอ่อ...คือฉันแค่ตกใจน่ะค่ะ ฉันจำอะไรไม่ได้จริงๆ” หลังจากที่มีเรื่องวันนั้น ฉันก็พยายามนึกตลอดว่าฉันกับเขามันยังไงกันแน่ แต่มันก็ไม่มีอะไรในหัวเลยนอกจากท่าทางและคำพูดของนายคยูที่แสดงออกว่าไม่ชอบคุณยุนโฮอย่างแรง
“ผมเองก็ผิดเหมือนกันที่วู่วาม แต่ผมทำไปเพราะรักนะครับ”
คุณยุนโฮจับมือฉันไว้พร้อมกับจ้องหน้าฉันด้วยสายตาจริงจัง...จู่ๆภาพของฉันกับเขาก็หลั่งไหลเข้ามาในความคิดฉันอย่างไม่ทันตั้งตัว...มองตากัน จับมือกัน กอดกัน และบอกรักกัน..คัต!!! เสียงนี้มัน...ใช่แล้ว..ฉันกับเขาเคยมีความรู้สึกดีๆให้กัน แต่แค่การถ่ายละครเท่านั้น
“ฉันกับคุณ...เราทำงานด้วยกัน แค่ในละคร...ใช่มั้ยคะ?”
คุณยุนโฮดูตกใจนิดๆที่ฉันถามไปแบบนั้น แต่เขาก็รีบแก้ต่างทันที
“ครับ..เราถ่ายละครด้วยกัน ก็เลยทำให้เรารู้สึกดีๆต่อกันไงครับ” เขายังไม่ยอมปล่อยมือฉัน แต่กลับขยับเข้ามาใกล้มากขึ้นจนฉันเริ่มอึดอัด และฉันก็เริ่มจำได้แล้วด้วยว่าฉันไม่ค่อยชอบที่จะอยู่กับเขาซักเท่าไหร่
“ตอนนี้ฉันอาจจะจำเรื่องที่เคยทำในอดีตไม่ได้ แต่ถ้าฉันเคยทำให้คุณเข้าใจผิดคิดว่าฉันชอบคุณ ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ เพราะฉันคิดว่าฉันคงไม่เคยคิดกับคุณมากกว่าเพื่อนแน่ๆ”
ฉันบอกเขาก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาแล้วออกมายืนให้ห่างเขา....
“คุณกลับไปเถอะนะคะ นี่ก็ดึกแล้ว มีอะไรค่อยคุยพรุ่งนี้ละกัน ฉันง่วงแล้ว”
เจสสิก้าบอกยุนโฮก่อนที่เธอจะเดินกลับห้องนอนของเธออย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังช้ากว่ายุนโฮที่ถลาเข้ามาคว้าตัวเธอไว้ได้ก่อน
“ปล่อยฉันนะ”
“โอกาสแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆ ปล่อยไปผมก็โง่สิครับ”
ว่าแล้วยุนโฮก็อุ้มเจสสิก้าขึ้นพาดบ่าแล้วพาเธอเข้าห้องนอนไป
....................................................................
“ตกลงเธอจะคุยกับพี่เรื่องอะไร”
“ก็..ก็เรื่องไฟไหม้ไงคะ พอดีมีคนงานเห็นอะไรบางอย่าง ฮาราก็เลยอยากจะมาบอกพี่ดงเฮไง”
“แล้วทำไมต้องมาถึงบ้านเธอด้วย คุยที่บ้านพี่ก็ได้นี่” หลังออกมาจากบ้านของดงเฮ ฮาราก็พาเขามาที่บ้านของเธอซึ่งก็คือที่โฮมสเตย์ที่อยู่ใกล้ๆกับไร่ ดงเฮเองก็สงสัยว่าทำไมต้องมาถึงที่นี่ แต่เพราะอยากรู้เรื่องที่ฮาราจะบอกเลยจำเป็นต้องตามมา
“ใจร้อนไปได้พี่ดงเฮน่ะ นั่งรอก่อนนะคะ เดี๋ยวฮาราเอาน้ำเย็นๆมาให้”
ว่าแล้วหญิงสาวก็ปลีกตัวเข้ามาในครัวเพื่อยกน้ำแดงเย็นๆไปเสิร์ฟให้ดงเฮ...แต่ก่อนจะออกไป เธอก็หยิบซองอะไรบางอย่างออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วค่อยๆเทผงสีขาวในซองลงไปในแก้วน้ำ
“ดื่มให้ชื่นใจเลยนะคะพี่ดงเฮ” ฮาราพึมพำกับตัวเองและกำลังจะเดินออกจากครัว...
“ทำอะไรน่ะคูฮารา?”
“พี่ดงเฮ!!” ชายหนุ่มมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่คาดว่าเขาคงเห็นทุกอย่างแล้ว
“เธอใส่อะไรลงไปในแก้ว”
“เปล่าค่ะ ไม่ได้ใส่อะไร...ฮาราไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” ดงเฮไม่รอฟังคำตอบ เขาตรงเข้ามาหยิบซองเล็กๆที่ฮาราเพิ่งจะทิ้งลงถังขยะขึ้นมาดู
“ยานอนหลับ?...ที่เรียกพี่ออกมาไม่ใช่เพราะจะคุยเรื่องไฟไหม้ แต่เพราะจะวางยานอนหลับพี่เนี่ยนะ เพื่ออะไรฮะคูฮารา!!”
“ก็ถ้าไม่ทำแบบนี้ พี่จะยอมอยู่ห่างจากนังเจสสิก้ามั้ยล่ะ!!” ด้วยความโมโหที่โดนอีกฝ่ายตะคอกใส่ ฮาราจึงเผลอหลุดปากบอกความจริงออกไป
“เจสสิก้า!!...ถ้าคุณเจสเป็นอะไรไป พี่จะไม่ให้อภัยเธอเลยคูฮารา”
“จะไปไหนน่ะพี่ดงเฮ...พี่ดงเฮ!!”
ฮาราจะตามดงเฮไปแต่ก็ไม่ทัน เพราะชายหนุ่มวิ่งกลับไปที่ไร่อย่างรวดเร็ว.....
.............................................................................
“อ๊ายยย!!” หลังจากเข้ามาในห้อง ยุนโฮก็เหวี่ยงร่างเล็กลงบนเตียง ตามด้วยร่างใหญ่ๆของเขาที่คร่อมทับตัวเธอไว้
“คุณเป็นบ้าไปแล้วหรอฮะ!!”
“ตัวคุณนี่หอมจริงๆเลยนะครับ” ในขณะที่ชายหนุ่มค่อยๆซุกไซ้ใบหน้าไปตามซอกคอขาวๆ...เจสสิก้าจึงใช้จังหวะนี้กัดเข้าที่แขนของยุนโฮอย่างแรงจนเขาปล่อยมือออกจากเธอ
“แสบจริงๆเลยนะ...จะไปไหนคร้าบบบ” เจสสิก้าพยายามจะวิ่งไปที่ประตูแต่ก็ยังช้ากว่ายุนโฮที่คว้าตัวเธอไว้ได้ก่อนที่จะเหวี่ยงเธอลงบนเตียงอีกรอบ
“ปล่อยฉันนะ...โอ๊ยย!!” ถึงตัวจะเล็กแต่ฤทธิ์เยอะไม่เบา ยุนโฮจึงต้องจัดการขั้นเด็ดขาดโดยปล่อยหมัดเข้าที่ท้องของเธอทีนึง...แค่เบาๆก็ทำให้คนตัวเล็กสงบลงได้ทันที
“อยู่นิ่งๆตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องเจ็บตัวแล้วนะครับ”
เมื่อทำให้เธอสงบลงได้ ยุนโฮจึงเริ่มด้วยการถอดเสื้อของตัวเองก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของอีกฝ่ายทีละเม็ดๆ...เจสสิก้าหมดแรงจะขัดขืนแล้ว น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย...เธอได้แต่ใช้มือเล็กๆปัดมือของยุนโฮออกไป แต่ก็ไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายสะทกสะท้านเลย
ปึง!!! “ไอ้เลว!!!”
ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างแรงพร้อมกับร่างของดงเฮที่พุ่งเข้ามากระชากยุนโฮออกจากเจสสิก้าแล้วรัวหมัดใส่ไม่ยั้ง
“คุณดงเฮ...” เจสสิก้าพยายามลุกขึ้นจากเตียง ทันทีที่ได้ยินเสียงหญิงสาว ดงเฮก็ผละจากยุนโฮแล้วรีบมาดูเธอทันที
“คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย...ผมขอโทษที่ทิ้งคุณไว้คนเดียว”
“ค่ะ...ฉันไม่เป็นไร” พูดจบเธอก็โผเข้ากอดเขาพร้อมกับปล่อยโฮออกมา...
ยิ่งเห็นเจสสิก้าร้องไห้ ดงเฮก็ยิ่งโกรธ...เขาอยากจะฉีกยุนโฮให้เป็นชิ้นๆเลยด้วยซ้ำ แต่ยุนโฮกลับใช้โอกาสที่ดงเฮเผลอ หนีกลับไปแล้ว
“อย่าตามไปนะคะ...อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว” เจสสิก้าห้ามดงเฮที่กำลังจะตามยุนโฮออกไปพลางจับจับแขนเขาไว้แน่น เธอคงกลัวมากสินะ...ยิ่งคิดยิ่งโกรธตัวเอง ไม่น่าหลงเชื่อคูฮาราเลย!!!
“ครับ..ผมจะอยู่กับคุณ ผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหนอีกแล้ว ผมสัญญา”
“ขอบคุณนะคะ...ขอบคุณจริงๆ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น