ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Memorable Love : Chapter 12
แชะ แชะ แชะ!!! เสียงชัตเตอร์ที่มาพร้อมกับแสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปหลายตัวในร้านกาแฟเล็กๆของซอฮยอนดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย...วันนี้แทยอนและยุนอานัดนักข่าวเพื่อมาให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับเรื่องเจสสิก้าที่เป็นประเด็นอยู่ในขณะนี้
“สรุปว่าคุณเจสไม่ได้ไปอเมริกาใช่มั้ยคะ?”
“แล้วทำไมพวกคุณต้องโกหกด้วยครับ?”
“ตอนนี้คุณเจสอยู่ที่ไหนคะ...ทำไมเธอถึงไม่ยอมออกมาพูดเอง”
คำถามมากมายหลั่งไหลเข้ามาอย่างต่อเนื่องจนสองสาวตอบแทบไม่ทัน คยูฮยอนและซอฮยอนจึงต้องเข้ามาช่วยอีกแรง
“ใจเย็นๆก่อนนะครับ พวกคุณถามกันแบบนี้แล้วพวกเราจะตอบยังไงไหวล่ะ”
“นั่นสิคะ ให้พี่ทั้งสองเล่าเรื่องทั้งหมดก่อนแล้วพวกคุณค่อยถามนะคะ”
นักข่าวนับสิบคนเริ่มสงบและนั่งลงแต่โดยดี...วันนี้ร้านซอฮยอนดูคับแคบไปถนัดตาเพราะนักข่าวพวกนี้
“เรื่องทั้งหมดมันเป็นแบบนี้ค่ะ....” แทยอนเริ่มเล่าเรื่องให้นักข่าวฟังโดยมียุนอาคอยเสริม ซึ่งแน่นอนว่าทั้งสองได้ช่วยกันแต่งเติมเรื่องนี้ให้สมบูรณ์เรียบร้อยแล้ว
“สรุปว่าคุณเจสมีเครียดเรื่องงานเลยอยากหลบไปพักผ่อน แต่เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยจึงยังกลับมาตอนนี้ไม่ได้”
นักข่าวคนหนึ่งสรุปเรื่องคร่าวๆได้แบบนี้...จริงๆแล้วแทยอนกับยุนอาก็ไม่ได้โกหกนะ เพียงแต่พูดความจริงไม่หมดเท่านั้นเอง
“แล้วเรื่องที่พูดกันว่ามีคนเห็นคุณเจสอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งที่ร้านค้าในต่างจังหวัดล่ะคะ ตกลงมันยังไงกันแน่”
สองสาวไม่ได้เตรียมเรื่องนี้มาก่อน แต่ถ้าให้เดา ผู้ชายที่ว่าคงจะเป็นหนึ่งในสามคนคือ ดงเฮ ซีวอน และก็ลีทึก
“เอ่อ..คงจำคนผิดรึเปล่าคะ แต่ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ไม่แปลกนะเพราะผู้ชายคนนั้นก็น่าจะเป็น...ลูกพี่ลูกน้องของเจสสิก้ากับยุนอา” ถ้าบอกความจริงไปต้องยุ่งแน่ๆ แทยอนเลยต้องแก้ตัวไปก่อน
“ใช่ๆ ใช่ค่ะ...เขาเป็นญาติของฉันกับเจส ญาติห่างๆ..เขาเป็นเจ้าของที่พักที่เจสสิก้าพักอยู่น่ะค่ะ”
“คุณยุนโฮล่ะครับ..ผู้จัดการบอกว่าเขาไปต่างจังหวัด เขาไปหาคุณเจสใช่มั้ยครับ?”
สองสาวมองหน้ากันก่อนจะตัดสินใจโกหกเรื่องนี้อีกเรื่อง เพราะขืนตอบว่าใช่มีหวังได้เป็นข่าวใหญ่แน่ๆ และถ้าเจสสิก้ารู้ คงไม่มีทางกลับโซลแน่นอน
“ไม่ใช่หรอกค่ะ คุณยุนโฮไม่ได้ติดต่อพวกเราหรือเจสสิก้าเลย เขาคงไปทำธุระของเขาน่ะค่ะ”
“พอจะบอกได้มั้ยครับว่าคุณเจสเธอเครียดเรื่องอะไร แล้วตอนนี้พักอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่?” นักข่าวเริ่มซักไซร้มากเกินไปแล้ว แทยอนกับยุนอาจึงต้องรีบตัดบท
“ตอนนี้เราบอกพวกคุณได้เท่านี้ค่ะ ที่เหลือไว้ให้เจสสิก้ามาพูดเองดีกว่า...อีกไม่นานเธอก็คงจะกลับมาเคลียร์ทุกอย่างเอง แต่ระหว่างนี้ขอความกรุณาพวกคุณอย่าขุดคุ้ยเรื่องนี้เลยนะคะ”
“ก็ได้ค่ะ...แต่ถ้ามันนานเกินไป พวกเราก็ไม่รับประกันนะคะ เพราะยังไงมันก็เป็นงานของพวกเรา”
“ค่ะ...ขอบคุณนะคะที่มาวันนี้ และก็ขอบคุณที่จะทำตามที่ขอ”
...ใช้เวลาไม่นาน นักข่าวนับสิบก็หายวับไปในพริบตา ร้านกาแฟกลับมาสงบสุขเหมือนเดิม
“เฮ้อออ...เกร็งแทบตาย ดีนะที่ความลับไม่แตก” ยุนอาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรงในขณะที่แทยอนกำลังจะลุกออกจากร้านไป
“ไปไหนครับพี่แท..ทำไมรีบจัง”
“ฉันนัดเพื่อนไว้น่ะ ไปก่อนนะ...กลับบ้านดีๆนะไอ้ยุน เจอกันพรุ่งนี้” แล้วร่างเล็กก็ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้อีกสามคนนั่งงงอยู่ในร้าน
“นัดเพื่อน? มันมีเพื่อนคนอื่นนอกจากฉันด้วยหรอ” ยุนอาพึมพำกับตัวเองอย่างงงๆ
“พี่ยุนมีธุระที่ไหนต่อรึเปล่าคะ ซอว่าจะชวนพี่ยุนกับพี่แทไปทานข้าวเย็นที่ร้านเปิดใหม่ใกล้ๆนี่ แต่พี่แทดันไปซะแล้ว”
“อืมมม...ไว้คราวหน้าดีกว่า วันนี้เหนื่อยมากเลย พี่กลับบ้านก่อนนะ” ยุนอาบอกลาน้องทั้งสองก่อนออกจากร้านไป
“เค้าไปกันหมดแล้ว พี่คยูไม่ไปบ้างหรอคะ?” ซอฮยอนหันไปถามคยูฮยอนที่กำลังเช็ดโต๊ะอยู่
“ไม่ครับ..พี่ชอบอยู่ที่นี่กับซอมากกว่า”
“พี่คยูว่าอะไรนะคะ?” อย่าว่าแต่ซอฮยอนอึ้งเลย เจ้าคนพูดก็ยังอึ้งกับคำพูดของตัวเองเหมือนกัน
“เอ่อออ..คือ..”
กริ๊งๆๆๆ...ทำไมลูกค้าจะต้องมาจังหวะนี้ทุกทีเลยนะ
“สวัสดีครับคุณซอฮยอน!”
........................................................................
Taeyeon’s Part
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!! ฉันเคาะประตูห้องตรงข้ามยุนอาทันทีที่มาถึง...อุตส่าห์รีบบึ่งรถมา ถ้าเขาไม่อยู่ล่ะก็เสียดายแย่เลย
...ประตูบานใหญ่ค่อยๆเปิดออกโดยบุคคลที่แทยอนรอคอย
“คุณแทยอน...หวัดดีครับ” คุณพ่อบ้านตกใจเล็กน้อยที่เห็นหน้าฉัน คงจะสวยเกินไปซินะคิมแท อิอิ
“ฉันมาพาคุณไปเที่ยวตามสัญญาไงคะ”
“เที่ยว?”
“ใช่ค่ะ..ที่ฉันบอกว่าจะพาคุณทัวร์โซลไง แต่ตอนนี้เย็นแล้ว คงได้แค่ทานข้าวเย็นแล้วก็เดินดูอะไรนิดๆหน่อยๆนะคะ”
“คุณจะพาผมไปจริงๆหรอครับ?” คุณลีทึกดูจะดีใจ เขิน และก็แปลกใจไปพร้อมๆกัน
“จริงสิคะ...หรือคุณไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรค่ะ”
“ไปครับไป...ผมอยากไปครับ!!” ฮ่าๆๆๆ แค่แกล้งทำหน้าเศร้านิดหน่อย เขาก็รีบตกลงเลย
“งั้นไปกันเลยค่ะ”
......................................................................
Yoona’s Part
นี่ก็สองวันแล้วที่เจสสิก้าต้องอยู่กับคุณดงเฮสองคน...สองคนนั้นจะคืบหน้าไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ แต่คงไม่มีอะไรหรอกมั้งเพราะยังมีคุณยุนโฮกับยัยเด็กฮาราอยู่นี่นา โอ๊ยยย!! คิดแล้วก็ปวดหัว
กึก!! เสียงอะไรน่ะ
กึก!! พรึ่บบ!! จู่ๆเจ้ารถคู่ใจของฉันก็ดับไปดื้อๆเลย...สตาร์ทยังไงก็ไม่ติด ทำไงดีล่ะ??? มืดแล้วด้วย ที่สำคัญซอยนี้มันเป็นทางลัด ทั้งเงียบและเปลี่ยวด้วย...นึกถึงที่หลงป่าคราวนั้นเลย แต่คราวนี้จะมีใครมาช่วยฉันรึเปล่านะ
วาบบบ!!! แสงสว่างจากไฟรถอีกคันสาดมาที่รถฉันก่อนที่รถคันนั้นจะหยุดและคนขับก็เดินตรงมาหาฉัน
“รถเป็นอะไรครับคุณ...คุณยุนอา!!”
“นายซีวอน!! มาที่นี่ได้ไงเนี่ย” อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ นายนี่แอบตามฉันมารึเปล่าเนี่ย
“ลูกค้าผมอยู่ใกล้ๆแถวนี้...เขาบอกให้กลับทางลัดมันจะเร็วกว่า ผมไม่ได้สะกดรอยตามคุณหรอกครับ” รู้ทันอีก
“ตกลงรถคุณเป็นอะไรครับ?”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ดีๆมันก็ดับไปเฉยๆเลย” ฉันลงจากรถไปเพื่อจะได้คุยกับเขาได้ถนัด ยังคงใส่เสื้อลายสก๊อตกับกางเกงยีนส์เหมือนเดิม ไปพบลูกค้าในลุคนี้เนี่ยนะ ไม่ไหวๆ
“แปลกนะครับ เจอกับคุณทีไรต้องมีเรื่องวุ่นวายทุกทีเลย” อ้าว..นี่หลอกด่าฉันป่ะเนี่ย
“งั้นนายก็ไปเลยไป ฉันโทรตามช่างมาซ่อมเองก็ได้”
เอี๊ยดดด...รถหรูคันหนึ่งเคลื่อนมาจอดใกล้ๆรถนายซีวอนก่อนที่คนขับจะลงจากรถและเดินตรงมาที่เราสองคน...คุณคิมแจจุง เพื่อนของคุณยุนโฮนี่นา ดูดีไม่มีที่ติเหมือนคุณยุนโฮเลย
“มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับคุณยุนอา” ฉันกับเขาเคยเจอกันครั้งนึงตอนที่คุณยุนโฮรู้จักกับยัยเจสแรกๆ
“รถฉันเสียน่ะค่ะ...กำลังจะโทรเรียกช่าง”
“ผมพอมีความรู้เรื่องเครื่องยนต์อยู่บ้าง เดี๋ยวผมลองดูให้ละกันนะครับ”
“จริงหรอคะ...ขอบคุณมากๆเลยค่ะ”
“ด้วยความยินดีครับ” หล่อแล้วยังเก่งอีก
“มาดคุณชายแบบนี้จะรอดหรอคุณ..อีกอย่าง เหมือนเขาเพิ่งดื่มมานะ” นายซีวอนกระซิบถาม...ฉันก็ได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากเขาอยู่นะ แต่ก็ไม่เห็นเขามีทีท่าว่าเมาเลย นายซีวอนคงอิจฉาเขาล่ะสิที่ทั้งหล่อทั้งรวยแถมยังเก่งอีก
“ถ้าไม่ช่วยอะไรก็กลับไปเลย คุณแจจุงเขาไม่ได้เก่งแต่ปากเหมือนนายหรอก”
“เจอคนดูดีเข้าหน่อยล่ะเคลิ้มเชียวนะครับ ผมไปก็ได้แต่คุณก็ระวังตัวด้วยล่ะ มืดแล้วมันอันตราย”
“ฉันก็ไม่ได้อยู่คนเดียวซักหน่อย คุณแจจุงก็อยู่ด้วยทั้งคน”
“เอาเถอะครับ...ยังไงก็อย่าประมาทละกัน” เขาบอกฉันก่อนจะเดินไปขึ้นรถ...เป็นห่วงคนอื่นเป็นเหมือนกันหรออิตานี่
.........................................................................
Seohyun’s Part
“สวัสดีค่ะคุณยงฮวา...ยินดีต้อนรับค่ะ” หลังจากพี่ยุนอาและพี่แทยอนออกไปได้ไม่นาน คุณยงฮวาก็โผล่มาพร้อมกับอะไรบางอย่างที่เขาซ่อนไว้ข้างหลัง เขาโค้งให้ฉันนิดหนึ่งก่อนจะยื่นกุหลาบช่อโตมาให้
“ของคุณครับ”
“ขอบคุณค่ะ...เอ่อ วันนี้จะรับอะไรดีคะ?” ปกติก็มาแค่ซื้อกาแฟเฉยๆ วันนี้มาแปลกแหะ...แต่ก็ดีนะ พี่คยูดูตื่นตัวขึ้นมาทันทีเลย
“ผมไม่ได้มาซื้อกาแฟ...แต่ผมอยากจะชวนคุณซอฮยอนไปทานอาหารเย็นด้วยกันน่ะครับ”
...นี่เขากำลังชวนฉันเดทใช่มั้ย...
“ผมรู้ครับว่ามันยังเร็วเกินไป แต่ผมชอบคุณจริงๆนะครับ...คุณยังไม่ต้องให้คำตอบผมตอนนี้ก็ได้ แค่ไปทานข้าวกับผมซักมื้อก็พอแล้ว”
เราเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน แต่เขาก็กล้าที่จะบอก ไม่เหมือนบางคน...เจอหน้ากันทุกวันมาตั้งหลายปียังไม่คิดจะพูดอะไรซักคำเลย ฉันควรจะให้โอกาสคุณยงฮวามั้ย?
“ก็ได้ค่ะ/ไม่ได้!!”
พี่คยูตะโกนเสียงดังก่อนจะมายืนขวางระหว่างฉันกับคุณยงฮวา...หวงก้างชะมัด!!!
“ซอฮยอนคิดกับนายแค่เพื่อน และเธอก็จะไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้น”
“พี่คยู! ซอยังไม่ได้บอกแบบนั้นเลยนะ”
“ไม่ต้องบอกพี่ก็รู้ครับ ไม่มีใครรู้ใจซอดีเท่าพี่หรอก...เพราะฉะนั้นนายกลับไปได้แล้วนะจองยงฮวา และทางที่ดีไม่ต้องมาที่นี่อีก...ที่ทำงานนายก็มีร้านกาแฟนี่ คนเสิร์ฟก็น่ารักด้วย ไปร้านนั้นก็ได้ ไม่ต้องถ่อมาถึงนี่หรอก”
“แต่ว่า...”
“เรากำลังจะไปทานข้าวเย็นกัน..แค่เราสองคน คุณก็ดูเป็นคนดี คงไม่อยากเป็นมือที่สามของใครใช่มั้ยครับ?” พี่คยูบอกคุณยงฮวาพร้อมกับโอบเอวฉันไว้...ทำบ้าอะไรของเขาเนี่ย!!
“ผมขอโทษนะครับที่มารบกวน...ขอให้มีความสุขนะครับคุณซอฮยอน” คุณยงฮวาบอกอย่างเศร้าๆก่อนจะออกจากร้านไป
“พี่คยู!! ทำอะไรลงไปคะ...บ้าไปแล้วหรอไง!!”
“ทำไมครับ? หรือซอรักไอ้ยงฮวาเข้าแล้ว!!” พี่คยูพูดอย่างโมโหพลางบีบข้อมือฉันแน่น...
“ปล่อยนะคะ ซอเจ็บ...พี่คยูกลับไปเถอะค่ะ คุยไปตอนนี้ก็ไม่รู้เรื่อง”
“มันผิดมากหรอครับที่พี่พยายามรักษาคนที่พี่รักเอาไว้ไม่ให้ไปเป็นของคนอื่น”
...พี่คยูพูดขึ้นมาก่อนที่ฉันจะเดินเข้าหลังร้าน...
“ว่าไงนะคะ?”
“พี่...คือ..ที่พี่ทำไปเพราะพี่รัก...”
“ซอไม่โกรธพี่คยูแล้วก็ได้ พี่คยูกลับไปพักเถอะค่ะ...เดี๋ยวซอเก็บร้านเสร็จแล้วก็จะกลับเหมือนกัน”
ฉันรีบบอกเขาแล้วก็วิ่งมาหลบที่หลังร้าน...เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลยซอจูฮยอน ตอนที่เขาไม่พูดเธอก็อยากจะให้เขาพูด แต่พอเขาจะพูด เธอกลับอายจนไม่กล้าฟัง o///o
.............................................................................
Taeyeon’s Part
“เป็นไงคะคุณลีทึก อาหารอร่อยมั้ย?”
“ก็ดีนะครับ...แต่ก็ยังสู้ฝีมือผมไม่ได้อยู่ดี ฮ่าๆๆๆ”
“ค่า คุณพ่อครัวคนเก่ง” หลังออกจากคอนโด ฉันก็พาคุณลีทึกขับรถเล่นชมวิวในโซล..แล้วก็มาทานข้าวเย็นที่ร้านอาหารนี้ ฉันอุตส่าห์เลือกร้านที่อร่อยและดูดีที่สุดเลยนะ ไม่รู้เขาจะประทับใจรึเปล่า
“น่าเสียดายนะคะที่มะรืนนนี้เราก็ต้องกลับไปที่ไร่แล้ว ยังมีที่เจ๋งๆอีกเยอะเลยที่ฉันอยากจะพาคุณไป”
“...”
“คุณลีทึกคะ...คุณลีทึก!!”
“ครับๆๆ...อาหารอร่อยครับ” ฮ่าๆๆ นี่เขาไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยใช่มั้ยเนี่ย...แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะเขามัวแต่จ้องหน้าฉันอยู่ไงล่ะ
“คุณอยากไปไหนอีกมั้ย?”
“แล้วแต่คุณเลยครับ ที่ไหนที่มีคุณ ผมก็ไปได้ทั้งนั้นแหละ”
“อะไรนะคะ?” ฉันหูฝาดหรือเขาพูดผิด
“คือ..คือผมหมายถึง...คุณพาไปที่ไหนผมก็ไปได้ทั้งนั้นแหละครับ” พูดติดๆขัดๆ แถมยังหน้าแดงอีก...เขาจะน่ารักไปแล้วนะ
“คุณว่าโซลเป็นไงคะ สู้ที่ไร่ของคุณได้รึเปล่า” เปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า ไม่งั้นได้เขินกันจนตกเก้าอี้แน่ๆ
“ก็สะดวกสบายดีนะครับ แต่ถ้าให้เลือก ผมขอกลับไปที่ไร่ดีกว่า ถึงจะไม่สะดวกสบายเท่าที่นี่ แต่ยังไงก็สบายใจกว่าครับ”
“งั้นถ้ายัยเจสหายดีแล้วกลับมาอยู่ที่นี่...เราก็คงไม่ได้เจอกันแล้วสิเนอะ”
“ก็คงอย่างนั้นมั้งครับ”
คิมแทเอ๊ยยย!! บรรยากาศกำลังดีๆ ไม่น่าพูดเรื่องนี้เลย...ใช้เวลา ณ ตอนนี้ให้เต็มที่ที่สุดแล้วกัน อนาคตจะเป็นยังไงไว้ค่อยคิดอีกที
....................................................................
Yoona’s Part
“เรียบร้อยแล้วครับคุณยุนอา” คุณแจจุงซ่อมอยู่แค่แป๊ปเดียวก็เสร็จแล้ว...ไม่เหมือนนายบ้าซีวอน เอาแต่กวนประสาท ช่วยอะไรไม่เคยได้เลย ดีนะที่นายนั่นไปแล้ว ไม่งั้นได้แขวะคุณแจจุงไม่เลิกแน่ๆ
“ขอบคุณนะคะ ถ้าไม่ได้คุณฉันคงแย่แน่”
“เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้มั้ยครับ” คุณแจจุงพูดพร้อมกับเขยิบเข้ามาใกล้ฉันจนหลังของฉันติดกับรถแล้ว
“เอออ..เอาเป็นว่าฉันจะเลี้ยงขอบคุณคุณละกันนะคะ...แต่ตอนนี้ดึกแล้ว ฉันว่าเราแยกย้ายกันดีกว่าแล้วค่อยนัดกันอีกที”
...ยุนอาดันแจจุงให้ออกห่างจากเธอแล้วพยายามจะเปิดประตูขึ้นรถ...แต่ผู้หญิงอย่างยุนอาจะไปสู้แรงผู้ชายอย่างแจจุงได้ยังไง...เขาเปิดประตูด้านหลังแล้วดันเธอเข้าไปในนั้นพร้อมกับจับสองแขนของเธอไว้แน่นเพื่อไม่ให้เธอขัดขืน
“คุณจะทำอะไรน่ะ!!” ไม่อยากจะบรรยาย...สภาพตอนนี้คือฉันกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ที่เบาะหลังโดยมีคุณ..ไม่ใช่สิ..มีไอ้แจจุงที่จับแขนฉันไว้แน่นพลางเริ่มยื่นใบหนน้าเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อยๆ
“ก็ทวงค่าตอบแทนที่ผมช่วยซ่อมรถให้คุณไงครับ”
“กรี๊ดด!! ไอ้บ้า...ปล่อยนะ”
ชายหนุ่มค่อยๆซุกไซร้ใบหน้าของตนลงบนต้นคอขาวเนียนของหญิงสาวตรงหน้าโดยไม่สนใจเสียงโวยวายของเธอ มืดและเปลี่ยวแบบนี้ ร้องให้ตายยังไงก็ไม่มีใครได้ยินหรอก
พรึ่บบบ!!! พลั่ก!! ตุ้บ!!
จู่ๆไอ้บ้าแจจุงก็โดนกระชากออกไปจากตัวฉัน...ตอนนี้มันลงไปกองกับพื้นพลางเอามือกุมปากที่เต็มไปด้วยเลือด
“แค่นี้มันยังน้อยไป!!”
“เฮ้ยๆๆๆ พอแล้วๆๆ...ขอโทษก็ได้” นายแจจุงรีบยกมือขึ้นห้ามนายซีวอนก่อนที่เขาจะเข้าไปกระทืบมันอีกรอบ...ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ นายซีวอนคือคนที่มาช่วยฉัน
“มีการ์ดส่วนตัวก็น่าจะบอกกันก่อนนะครับคุณยุนอา...ผมเมาไปหน่อย ขอโทษด้วยละกัน...เจ็บตัวฟรีเลยกู” แล้วเขาก็เดินมึนๆเมาๆกลับไปที่รถคันหรูก่อนจะขับออกไปอย่างรวดเร็ว ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ขอโทษกันง่ายๆแบบนี้เนี่ยนะ
“เป็นไงล่ะคุณ พ่อรูปหล่อ สุภาพบุรุษของคุณ” หลังจากนายแจจุงไป นายซีวอนก็เปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นฉันแทน
“ใครจะไปรู้ล่ะ...เห็นดูดีขนาดนั้น แถมยังเป็นเพื่อนคุณยุนโฮด้วย ไม่คิดว่าจะทำเรื่องต่ำๆแบบนี้”
“ทีนี้จะเลิกมองคนที่ภายนอกได้รึยังล่ะครับ ดีนะที่ผมมาทัน ไม่งั้นคุณคง....ไม่อยากจะคิด” นายซีวอนพูดพลางมองฉันหัวจรดเท้า ได้ทีล่ะเอาใหญ่เลยนะ
“แล้วนายมาได้ยังไง...ไหนบอกจะกลับแล้วไม่ใช่หรอ”
“ก็ผมเป็นห่วงเลยย้อนกลับมาดู และก็เป็นอย่างที่เห็นเนี่ยแหละ” เป็นห่วงหรอ...
“คุณเป็นผู้หญิง อยุ่ลำพังกับผู้ชายในที่เปลี่ยวๆแบบนี้ เป็นใครก็ต้องห่วงทั้งนั้นแหละ...แล้วนี่ผมอุตส่าห์มาช่วย ขอบคุณซักคำก็ไม่มีเลยนะครับ” เหมือนจะรู้ตัวว่าหลุดปากออกมาเลยรีบเปลี่ยนเรื่องเลย ห่วงเค้าแล้วยังทำฟอร์มอีก
“ขอบคุณนะ” ฉันยิ้มให้เขาก่อนที่เขาจะเอามือเกาหัวอย่างเขินๆ
“ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลย...นายไปกับฉันได้มั้ย ถือว่าฉันเลี้ยงขอบคุณละกัน”
“ตามนั้นครับ”
...ตอนหลงป่าเขาก็ช่วยฉัน มาตอนนี้ก็เป็นเขาอีก...แถมเขายังทำให้ฉันคิดอะไรดีๆได้ตั้งหลายอย่าง สงสัยว่าฉันต้องมองเขาใหม่แล้วแหละ...ขอบคุณนะนายชเวซีวอน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น