Memorable Love..ความทรงจำรักครั้งใหม่ของยัยซุปตาร์[sj&snsd]

ลำดับตอนที่ #13 : Memorable Love : Chapter 11

           การตื่นนอนว่ายากแล้ว การลุกจากเตียงนั้นยากกว่า...หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นซักพักแต่ก็ยังไม่ยอมลุกขึ้นจากเตียงด้วยความรู้สึกง่วงที่ยังหลงเหลืออยู่...กะจะนอนเล่นอยู่บนเตียงซักพัก แต่พอพลิกตัวมาอีกฝั่งเท่านั้นแหละ ตาสว่างทันทีเลย

“คุณ!!” คุณดงเฮนั่งจ้องหน้าฉันอยู่ข้างเตียง...ฉันรีบเด้งตัวขึ้นนั่งแล้วถอยมาให้ห่างเขามากที่สุด

“ตกใจหรอครับ? ผมขอโทษ...ผมเห็นว่าสายแล้วคุณยังไม่ออกจากห้องก็เลยเข้ามาดูว่าเป็นอะไรรึเปล่า”

...ฉันหันไปมองนาฬิกาที่ผนังห้อง แปดโมงเช้า...นี่เรียกว่าสายแล้วหรอ แต่ก็รู้สึกดีนะที่เขาห่วงฉันขนาดนี้

“ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง...งั้นฉันไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนละกัน”

               เจสสิก้ารีบก้าวขาลงจากเตียง...แต่ด้วยความรีบบวกกับผ้าห่มที่รุ่มร่ามทำให้เธอสะดุดล้ม...และด้วยสัญชาตญาณของคนล้ม ก็มักจะคว้าเอาสิ่งที่ใกล้ตัวล้มลงไปด้วย ซึ่งสิ่งที่ใกล้ตัวของเจสสิก้าในตอนนี้ก็คือดงเฮนั่นเอง

   อุ๊บส์! ทั้งสองล้มลงไปบนเตียงในท่าที่ถ้าใครมาเห็นจะต้องคิดลึกอย่างแน่นอน

“>///<” 

เมื่อตั้งสติได้เจสสิก้าจึงรีบลุกขึ้นแต่ก็ยังไม่วายจับที่ริมฝีปากของตนเองพลางหน้าแดงราวกับแต้มสีแดงไว้

“ผมไม่ได้ตั้งใจ...”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันผิดเอง..เอ่อ..ฉันไปอาบน้ำดีกว่าเนอะ” พูดจบร่างเล็กก็วิ่งหายไปเข้าห้องน้ำทันที ทิ้งให้ดงเฮยืนงงว่าตกลงแล้วเธอหน้าแดงเพราะโกรธหรือเขินกันแน่

...................................................................................

          อาบน้ำเสร็จแล้ว แต่งตัวก็เสร็จแล้ว ท้องก็ร้องเพราะหิวข้าวแล้ว...แต่ฉันไม่กล้าออกไปเจอหน้าเขา แค่วันแรกก็ขนาดนี้ แล้วฉันยังต้องอยู่กับเขาอีกตั้งสองสามวัน อย่างนี้ฉันไม่ต้องอายจนแทรกแผ่นดินหนีเลยหรอ

“เจสสิก้า!!!” เฮือกกก!! เขามาเรียกแล้ว ทำไงดี

“ถ้าคุณโกรธเรื่องเมื่อกี้ ผมขอโทษจริงๆนะครับ...ผมสัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก แต่ตอนนี้คุณออกมาทานข้าวเถอะนะครับ” นี่เขาคิดว่าฉันโกรธหรอ...โธ่ พ่อคุณ!!

“ถ้าคุณยังไม่อยากเห็นหน้าผม ผมไปก็ได้ แต่คุณต้องออกมาทานข้าวนะครับ”

.....

“เดี๋ยวค่ะ!!” ฉันเปิดประตูออกไปตอนที่เขากำลังจะเดินไปพอดี

“....”

“ฉันแค่ตกใจ ไม่ได้โกรธซักหน่อย...แต่ฉันจะโกรธแน่ถ้าคุณทิ้งฉันให้อยู่คนเดียว”

“ผมไม่มีวันทิ้งคุณหรอก...ไปทานข้าวดีกว่าครับ”  ไม่มีวันทิ้งฉัน...น่ารักจัง

...................................................................................

 

         หลังจากทานข้าวเสร็จ ฉันก็ติดสอยห้อยตามคุณดงเฮมาที่ไร่...แต่วันนี้ฉันไม่ได้มาเดินเล่นเฉยๆแล้วทำเรื่องวุ่นๆนะ...ฉันกำลังเรียนรู้วิธีการเก็บองุ่นอยู่

“จับแบบนี้นะครับ...แล้วก็ตัดตรงนี้” คุณดงเฮทำให้ฉันดู ก็ไม่ยากนะ

“แบบนี้ใช่มั้ยคะ?”

“อ่า..ไม่ใช่ครับ...ต้องเอามือนี้จับตรงนี้ แล้วก็ตัด” คุณดงเฮอ้อมมาด้านหลังฉันพร้อมกับจับมือฉันให้ทำตามที่เขาสอน...ฉันเพิ่งเคยสังเกตหน้าเขาใกล้ๆ หล่อไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย

“เย้!! ฉันทำได้แล้ว...ชิมสิคะ องุ่นฝีมือซุปตาร์เจสสิก้า อร่อยที่สุดในสามโลก ฮ่าๆๆ”

ฉันเด็ดองุ่นลูกหนึ่งแล้วป้อนเขา...เขากินอย่างว่าง่ายและก็แอบหน้าแดงนิดๆด้วย อิอิ

“เรียกว่าซุปตาร์ แสดงว่าคุณเริ่มจำอะไรได้แล้วใช่มั้ยครับ” เขาถามขึ้นขณะที่เรากำลังบรรจงตัดองุ่นกันอยู่

“ก็นิดนึงมั้งคะ...ทุกครั้งที่ฉันปวดหัว ฉันก็มักจะเห็นภาพต่างๆมากมายซึ่งตรงกับเรื่องที่พวกพี่ยุนอาเล่าให้ฟัง”

“บางทีถ้าคุณได้กลับไปที่โซล อาจจะเป็นผลดีกับคุณอย่างที่พี่คุณว่าก็ได้นะครับ”

พูดแบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับไล่กันทางอ้อม ฉันคิดว่าเขาไม่อยากให้ฉันไปซะอีก งอนแล้ว!!

“โอ๊ยยย!!” กรรไกรบาดมือฉัน เลือดออกด้วย

“ไปทำแผลก่อนดีกว่าครับ”

“ค่ะ” ก่อเรื่องอีกจนได้ยัยเจสสิก้าเอ๊ย!!

..................................................................

“เรียบร้อยแล้วครับ” ฉันกับเขานั่งทำแผลกันอยู่ที่ม้านั่งหน้าออฟฟิศ ตัวเดิมกับที่ตอนนั้นโดนแก้วบาด...แผลนั้นเพิ่งหายแท้ๆ แผลใหม่ก็มาอีกจนได้...ไม่อยากจะเชื่อว่าซุ่มซ่ามแบบฉันจะเป็นถึงซุปเปอร์สตาร์

“ขอบคุณนะคะ”

“คุณรอผมอยู่แถวนี้ละกันนะครับ ผมขอไปดูงานที่โรงบ่มแป๊ปนึง”

“ให้ฉันไปช่วยมั้ยคะ?” ยังไม่เข็ดอีกใช่มั้ยเจสสิก้า

“อย่าดีกว่าครับ..แค่คุณนั่งรออยู่ที่นี่ก็ช่วยได้เยอะแล้ว"



"ช่วยยังไงคะ?"

“ก็ช่วยให้ผมทำงานได้สะดวกขึ้น ไม่ต้องหยุดงานมาทำแผลให้คุณไงครับ”

“คุณดงเฮ!! ชิส์!” งอนแล้ว...รู้ว่าเป็นเรื่องจริงแต่ทำไมพูดไม่รักษาน้ำใจกันบ้างเลยนะ

“โอ๋ๆๆ อย่างอนนะครับ ผมล้อเล่น...ผมแค่ไม่อยากเห็นคุณเจ็บตัวอีก ผมเป็นห่วงครับ”

“>///<”

“เดี๋ยวผมมานะ”

              เฮ้ออออ...ไม่รู้ว่าป่านนี้ที่โซลจะเป็นยังไงบ้าง เรื่องนักข่าวฉันไม่ห่วงเท่าไหร่เพราะคิดว่าพี่ยุนอาและพี่แทยอนคงจะจัดการได้...แต่ที่ฉันห่วงก็คือ ฉันจะต้องกลับโซลอย่างที่พี่ยุนอาบอกจริงๆมั้ย บอกตรงๆว่าฉันไม่อยากไปจากที่นี่เลย

“คุณเจสครับ!”

“ทำไมมาเร็วจังล่ะคะคุณ...คุณยุนโฮ!!” คุณยุนโฮยิ้มให้ฉันก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ

“ตกใจหรอครับ...หรือรอใครอยู่?”

“ฉันคิดว่าคุณกลับโซลไปแล้วซะอีก ไม่คิดว่าคุณยังอยู่ที่นี่”

“ในเมื่อคุณอยู่ที่นี่...ผมก็ต้องอยู่ที่นี่ซิครับ” ยุนโฮพูดพลางส่งสายตาหวานเยิ้มให้ฉันก่อนจะเขยิบเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น

“แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยล่ะคะ?”

“นี่คุณจำเรื่องระหว่างเราไม่ได้จริงๆหรอครับ” เขาถามฉันพร้อมกับทำหน้าเศร้า

“เรื่องอะไรหรอคะ?”

“ก็ความสัมพันธ์ของเราไงครับ...พี่คุณบอกว่าผมกับคุณทำงานร่วมกันใช่มั้ย...จริงๆแล้วเราสองคนสนิทกันมากนะครับ มากกว่าแค่คำว่าเพื่อนด้วยซ้ำ...คุณลองนึกดูซิครับ” เขาพูดจริงหรอ ทำไมพี่ยุนอาไม่เคยเล่าเรื่องนี้เลยล่ะ

“พวกพี่ๆของคุณคงไม่รู้เรื่องนี้ เพราะคุณกับผมตกลงกันว่าเราจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไปก่อน เราเป็นคนดังทั้งคู่ คงไม่สะดวกถ้าจะเปิดเผยอะไรออกไปมากนัก”

“หมายความว่าฉันกับคุณ...เราคบกันอยู่หรอคะ?” แต่ทุกครั้งที่ภาพในอดีตลอยเข้ามาในความคิดฉัน ไม่เคยมีภาพความทรงจำเกี่ยวกับเขาเลยนะ

“ก็ไม่เชิงหรอกครับ...คุณเองก็ยังไม่แน่ใจตัวเอง แต่สำหรับผมแล้ว ผมชอบคุณจริงๆนะครับเจสสิก้า”

         เขากุมมือฉันไว้ทั้งสองข้าง แปลกจัง..ถ้าฉันรู้สึกแบบเดียวกับเขาจิงๆ ฉันก็น่าจะจำอะไรได้บ้างนะ แต่เขาก็ดูจะไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร เจาคงไม่โกหกฉันหรอกมั้ง

“คุณจะทำอะไรน่ะ!!” ขณะที่ฉันกำลังนั่งคิดถึงเรื่องที่เขาพูด พอรู้สึกตัวอีกทีหน้าของเขาก็อยู่ห่างจากหน้าของฉันเพียงคืบเดียว...ฉันเลยรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วถอยออกมาให้ห่างเขาทันที

“ก็ทำแบบที่เราเคยทำไงครับ...เราสองคนรักกันนะครับเจสสิก้า”

         ยุนโฮเดินเข้ามาประชิดตัวฉัน เขาพยายามจะกอดฉัน แต่ใครจะยอมล่ะ...ถึงจะยืนยันว่าเราเคยคบกัน แต่ตอนนี้ฉันจำอะไรไม่ได้ ก็ถือว่าเป็นโมฆะนะ

“ปล่อยฉันนะคะคุณยุนโฮ...ฉันจำเรื่องของเราไม่ได้จริงๆ” ฉันพยายามผลักเขาออกไป แต่ก็ไม่เป็นผล...เขายิ่งพยายามกอดฉันแน่นขึ้นไปอีก

     พลั่ก!!! คุณดงเฮมาจากไหนไม่รู้กระชากคุณยุนโฮออกจากฉันแล้วชกหน้าเขาเข้าเต็มๆ

“ทำบ้าอะไรของคุณน่ะ!!!”

“คุณนั่นแหละบ้า มีสิทธิ์อะไรมาต่อยผม”

“ก็คุณกำลังทำไม่ดีกับคุณเจสนี่!” คุณดงเฮดันให้ฉันมาอยู่ข้างหลังเขาแต่ก็ยังจับมือฉันไว้แน่น

“ผมก็แค่ปรับความเข้าใจกับคนรักของผม แล้วคุณมายุ่งอะไรด้วย??” คุณดงเฮหันมามองหน้าฉัน ฉันก็ได้แต่ส่ายหน้าแทนคำตอบ ก็ฉันไม่รู้นี่นาว่าเรื่องจริงมันยังไงกันแน่

“ผมไม่รู้นะว่าเรื่องที่คุณพูดมันจริงเท็จแค่ไหน แต่ขอเตือนไว้ก่อนเลยว่าถ้าคุณทำเรื่องบ้าๆแบบนี้กับคุณเจสอีก ผมไม่เอาคุณไว้แน่!”

...แล้วคุณดงเฮก็พาฉันออกมาจากตรงนั้น ฉันหันไปดูคุณยุนโฮแวบนึง เขากำหมัดแน่น ท่าทางจะโกรธมากเลยแหละ

“คุณดงเฮคะ!”

“ครับ” เขาหยุดเดินแล้วหันมาหาฉัน ตอนนี้เรายืนอยู่ที่หน้าบ้านแล้ว...ตลอดทางที่เดินกลับมา เราไม่ได้พูดอะไรกันเลย

“คุณ..โกรธฉันรึเปล่าคะ?”

“โกรธ? เรื่องอะไรล่ะครับ คุณไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย” เขาพูดยิ้มๆ 

“ก็เรื่องที่คุณยุนโฮพูดเมื่อกี้ไงคะ...ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไงเพราะฉันก็จำไม่ได้ว่าเรื่องที่เขาพูดมันจริงรึเปล่า แต่ที่ฉันรู้ก็คือตอนนี้ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลย แค่คนรู้จักเท่านั้น”

“คุณไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรทั้งนั้นหรอกครับ...ผมเชื่อคุณ” เขายิ้มให้ฉันอย่างอบอุ่น...ขอบคุณนะคะที่เชื่อใจกัน

......................................................................................

“จะว่าไปแล้วคุณก็ทำอาหารอร่อยไม่แพ้พี่ทึกเลยนะคะ ตั้งแต่เจอกันฉันไม่เคยเห็นคุณเข้าครัวเลย...ตอนแรกนึกว่าไม่ถนัดด้านงานบ้านซะอีก”

       ฉันกำลังยืนดูคุณดงเฮล้างจานอยู่ในครัว ฉันขอช่วยเขาก็ไม่ให้ บอกว่ามือเป็นแผลอยู่จะช่วยได้ยังไง...ฉันว่าจริงๆแล้วเขากลัวว่าฉันจะทำจานแตกมากกว่า

“ก็แค่พอทำได้น่ะครับ...แต่ผมไม่ค่อยชอบทำเท่าไหร่”

“แล้วนึกยังไงถึงทำล่ะคะ...ความจริงเรื่องพวกนี้ควรจะเป็นหน้าที่ผู้หญิงอย่างฉันมากกว่านะ”

“ผมยังไม่อยากซ่อมครัวใหม่ตอนนี้น่ะครับ”

“คุณดงเฮ!! ว่าฉันอีกแล้วนะ” ได้ทีล่ะเอาใหญ่เลย คนล้มอย่าข้ามน่ะ ไม่เคยได้ยินหรือไงยะ!!

“ฮ่าๆๆๆ ผมพูดเล่นครับ...เวลาคุณงอนเนี่ย ตลกดีนะ”

“บ้า!! แล้วตกลงจะตอบได้รึยังว่าทำไมคุณถึงทำครัวเองทั้งๆที่ไม่ชอบ”

“ก็เพราะผม...” คุณดงเฮวางมือจากจานตรงหน้าแล้วหันมาจ้องหน้าฉัน เขาค่อยๆเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนฉันทำอะไรไม่ถูกแล้ว...ไม่หน้าถามเลยฉัน

“นายครับ!!” คนงานคนหนึ่งวิ่งพรวดพราดเข้ามาในครัว เราสองคนจึงรีบออกห่างกันโดยอัตโนมัติ

“เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับนาย!!”

“เรื่องอะไร?”

“ที่โรงเก็บฟางครับ...ไฟไหม้ที่โรงเก็บฟางครับ”

.............................................................................

“เป็นไงบ้างคะ?” ฉันถามคุณดงเฮที่เดินขึ้นบ้านมาด้วยหน้าตาเหนื่อยอ่อน...หลังจากที่คนงานคนนั้นมาแจ้งข่าว คุณดงเฮก็รีบไปที่โรงเก็บฟางทันที...ไฟไหม้ได้ยังไง เมื่อตอนบ่ายฉันกับคุณดงเฮยังไปเยี่ยมเจ้าลูกแพะอยู่เลย ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกตินะ

“ไฟไปไม่ถึงตัวไร่...แต่ที่โรงเก็บฟางไหม้หมดเลยครับ”

“แล้วพวกแพะล่ะคะ...พวกมันก็อยู่ที่นั่นนี่!!”

“ครับ..พวกมันอยู่ที่นั่น และก็หนีไปไหนไม่ได้เพราะคอกปิดล็อคอยู่...มันก็เลย...”

น้ำใสๆเอ่อล้นดวงตาฉันก่อนจะไหลลงมาเปรอะแก้ม...แล้วอย่างงี้ฉันจะเล่นกับใครล่ะ

“มันเกิดขึ้นได้ยังไงคะ?”

“ผมคิดว่ามีคนตั้งใจวางเพลิง...คนงานเจอซากถังน้ำมันอยู่ใกล้ๆ”

“ใครจะใจร้ายขนาดนี้คะ...คุณมีศัตรูที่ไหนด้วยหรอ?”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ”

“แล้วจะทำยังไงต่อไปล่ะคะ”

“ไม่ได้เสียหายอะไรมากนัก...พรุ่งนี้ให้คนงานช่วยกันเก็บกวาดเดี๋ยวก็เสร็จครับ” 

      คุณดงเฮดูเศร้าๆ คงเป็นเพราะเจ้าแพะพวกนั้น ขนาดฉันเพิ่งรู้จักพวกมันได้ไม่นานก็ยังรู้สึกรักเลย แล้วกับคุณดงเฮที่เลี้ยงมันมาตั้งหลายรุ่นก็คงต้องเสียใจเป็นธรรมดา

“คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ไปพักเถอะนะคะ” ฉันเอื้อมมือไปจับมือเขาที่นั่งอยู่ตรงข้าม...เขาคงจะรับรู้ได้ว่าฉันเป็นห่วงเลยส่งยิ้มกลับมา

“ฉันสัญญาเลยว่าพรุ่งนี้จะตื่นมาช่วยคุณแต่เช้า...ดีมั้ยคะ?”

“ขอบคุณนะครับ...ขอบคุณที่คุณอยู่กับผม” 

“คุณเคยบอกว่าไม่มีวันทิ้งฉัน ฉันก็ไม่มีวันทิ้งคุณเหมือนกันค่ะ”

....................................................................................

          ชายหนุ่มนั่งจิบกาแฟอย่างอารมณ์ดีอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้านพัก...แสงสีแดงของเปลวไฟที่ลุกโชนท่ามกลางความมืด มันช่างสวยงามจริงๆ

“ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย!!” หญิงสาวตัวเล็กเดินจ้ำๆเข้ามาหาชายหนุ่มด้วยความโมโหพร้อมกับตวาดเขาเสียงดัง

“อะไรกันครับคุณฮารา...ผมแค่ดื่มกาแฟเองนะ” ยุนโฮยังคงมีท่าทีสบายๆ ผิดกับฮาราที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ

“คุณทำแบบนั้นได้ยังไง...คุณใช้คนของฉันไปทำร้ายพี่ดงเฮได้ยังไง”

“ก็แค่โรงเก็บฟางเล็กๆ ไม่ทำให้คุณดงเฮของคุณเดือดร้อนหรอกครับ...อย่างมากก็แค่ต้องเหนื่อยมาดับไฟ และก็เก็บกวาดซากที่พัง อีกอย่าง คุณเป็นคนสั่งให้คนของคุณมาช่วยผมเองนี่”

“แต่ที่นายบอกไว้คือจะจัดการกับยัยเจสสิก้า ไม่ใช่มาลอบกัดพี่ดงเฮแบบนี้!!”

“ช่วยไม่ได้...ไอ้ดงเฮมันอยากทำให้ผมอารมณ์เสียเอง ฮึ!!”

“แล้วถ้าพี่ดงเฮรู้ว่าใครเป็นคนทำ ฉันก็ซวยไปด้วยน่ะสิ” ฮาราพูดอย่างกังวล เธอไม่น่าหลวมตัวไปร่วมมือกับผู้ร้ายอย่างนายยุนโฮเลย

“อย่าห่วงเลยครับ...ไหม้ขนาดนั้นคงไม่เหลือหลักฐานให้รู้หรอกครับว่าเป็นฝีมือใคร”

“ฉันไม่น่าช่วยนายเลย คิดผิดจริงๆ”

“อย่าเพิ่งถอดใจซิครับคนสวย...นี่มันเพิ่งเริ่มต้นเองนะ” ยุนโฮพูดพลางลุกจากที่นั่งแล้วเข้าไปประชิดตัวฮารามากขึ้น

“แต่นี่มันเรื่องใหญ่มากเลยนะ...นายกับฉันสามารถติดคุกได้เลยรู้มั้ย!!”

“ไม่ต้องกลัวหรอกครับ...ผมไม่มีทางปล่อยให้คนน่ารักๆอย่างคุณต้องติดคุกหรอก” ชายหนุ่มค่อยๆสัมผัสใบหน้าเกลี้ยงเกลาของหญิงสาวอย่างเบามือ แต่ก็โดนปัดมือออกอย่างรังเกียจ

“อย่าเอามือสกปรกๆของนายมาแตะต้องตัวฉัน  เชิญใช้มันกับยัยเจสสิก้าของนายเถอะ...ฉันจะยอมเชื่อนายอีกครั้งก็ได้ แต่ถ้านายทำพี่ดงเฮอีก ฉันฆ่านายแน่!!”

“โอเคครับ”