ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Memorable Love : Chapter 10
ถึงเวลาที่คยูจะต้องมารับแทยอนและยุนอาแล้ว...สองสาวยืนรออยู่ที่หน้าบ้านโดยมีดงเฮและเจสสิก้ารอส่งอยู่ ส่วนซีวอนกับลีทึกนั้นหายไปไหนแต่เช้าแล้วก็ไม่รู้
“คยูมันลืมรึเปล่าแท ทำไมยังไม่มาอีก”
“นั่นสิ..เดี๋ยวฉันลองโทรตามดู” ยังไม่ทันที่แทยอนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา รถยนต์คันหนึ่งก็แล่นมาจอดที่หน้าบ้าน...แต่ว่ามันไม่ใช่รถนายคยูนี่นา
“เชิญครับคุณผู้หญิง” ลีทึกลงมาจากที่นั่งข้างคนขับแล้วเปิดประตูด้านหลังให้สองสาวพร้อมทั้งยกสัมภาระของพวกเธอไปใส่ที่หลังรถ...งงล่ะสิ
“นี่มันอะไรกันคะคุณลีทึก แล้วนายคยูไปไหน” แทยอนถามด้วยความสงสัย
“คุณซีวอนกับผมต้องไปทำธุระที่โซลเกี่ยวกับสินค้าที่ไร่น่ะครับ คุณซีวอนก็เลยคิดว่าพวกเราน่าจะไปด้วยกัน...ผมโทรบอกคุณคยูแล้วนะครับ พอดีเขาให้เบอร์ติดต่อไว้”
“อะไรนะ!! นายซีวอนไปด้วยหรอ??”
“ใช่ครับ..ผมไปด้วย” ซีวอนโผล่หน้าออกมาจากกระจกรถเพื่อตอบคำถามของยุนอา...เขาเป็นโชเฟอร์น่ะเอง
“ก็ดีเหมือนกันนะยัยยุน ฉันขี้เกียจฟังไอ้คยูมันบ่นเรื่องนักข่าว...ขึ้นรถกัน!”
แทยอนเดินขึ้นรถอย่างสบายใจผิดกับยุนอาที่อารมณ์เสียทันทีที่เห็นหน้าซีวอน...ก็จะไม่ให้แทยอนสบายใจได้ไงล่ะ นอกจากไม่ต้องทนฟังคยูบ่นแล้ว ยังได้ร่วมทางไปกับพ่อบ้านผู้น่ารักของเธอด้วย
“จะขึ้นรถได้รึยังครับคุณ...เสียเวลาคนอื่นเขารู้มั้ย หรืออยากจะกลับเองก็ได้นะ...แต่กว่าจะไปถึงสถานีรถไฟก็ต้องเดินตากแดดเป็นสิบกิโลเลยนะ บางทีอาจจะเจอพวกเด็กแว๊นหรืออาจจะเจอเจ้าที่เจ้าทางมาทักทาย...”
“พอแล้วๆๆๆ...ไปก็ได้!!” ยุนอาเปิดประตูเข้าไปนั่งข้างแทยอนด้วยความหงุดหงิด ในขณะที่ซีวอนขำคิกคักอยู่คนเดียว
“ขำบ้าอะไร!! ออกรถซิ”
“คร้าบบบ” เห็นกัดกันขนาดนี้ รักกันมากี่รายแล้วก็ไม่รู้ อิอิ
..............................................................................
หลังจากใช้เวลาหลายชั่วโมงในการเดินทาง ทั้งสี่ก็มาถถึงที่คอนโดของแทยอนเป็นที่เรียบร้อย...
“เดี๋ยวฉันไปหาแกที่คอนโดละกัน แต่ตอนนี้ขอกลับไปนอนห้องแอร์สบายๆสักงีบนะ” แทยอนบอกยุนอที่นั่งอยู่ในรถ
“อือๆ รีบๆไปละกันจะได้คุยเรื่องนักข่าวให้จบๆซักที”
“ไปก่อนนะคะคุณซีวอน คุณลีทึก...ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”
“ด้วยความยินดีครับ” ลีทึกตอบยิ้มๆพลางมองตามแทยอนจนเธอเดินหายเข้าไปในคอนโด...ผ่านไปสักพักหนึ่ง ซีวอนก็ยังไม่ออกรถซักที ทำให้ยุนอาหงุดหงิดอีกจนได้
“นี่นายคนขับ จะจอดรถเฉยๆให้น้ำมันหมดเองรึไง ไปต่อซะทีซิ ฉันอยากกลับบ้านแล้ว”
“คุณไม่บอกว่าคอนโดอยู่ที่ไหน แล้วผมจะไปถูกได้ไงล่ะครับ” แป่ว!! หน้าชาเลยยุนอา
“ก็กำลังจะบอกอยู่นี่ไง!!” ทำไมฉันต้องแพ้นายนี่ทุกทีเลยนะ จะบ้าตาย!!!
................................................................................
แค่ไม่กี่นาทีต่อมา ทั้งสามก็มาถึงที่คอนโดของยุนอา...เธอหยิบสัมภาระของเธอเตรียมจะขึ้นห้อง แต่ก็เกิดความสงสัยขึ้นมาว่าซีวอนกับลีกทึกจะยกกระเป๋าของตัวเองลงจากรถทำไม
“เอ่อ..นี่คุณสองคนจะทำอะไรกัยเนี่ย?”
“ก็ขนของขึ้นห้องไงครับ” ตอบคำถามเสร็จซีวอนก็เดินลิ่วๆเข้าไปในคอนโดตามด้วยลีทึกที่หันมายิ้มให้ยุนอาทีนึง...หญิงสาวรีบหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งตามสองหนุ่มเข้าไปขึ้นลิฟท์
“ชั้น...22 เหมือนกันเลย” ยุนอากำลังจะบอกให้ลีทึกที่อยู่ใกล้ประตูช่วยกดชั้นให้ แต่ปรากฏว่าไฟติดอยู่ที่ปุ่มชั้น22แล้ว
ติ๊ง!! ลิฟท์เปิดออก ยุนอารีบแทรกตัวออกมาแล้วเดินลิ่วๆไปที่ห้องของเธอซึ่งอยู่ริมสุด...เมื่อถึงหน้าห้องเธอก็ต้องตกใจอีกครั้งเพราะสองหนุ่มนั้นเดินมาหยุดอยู่ที่ห้องตรงข้ามของเธอ
“อย่าบอกนะว่าคุณสองคนจะพักห้องนี้”
“เข้าใจถูกแล้วล่ะครับ คุณเพื่อนบ้าน” ซีวอนยักคิ้วให้ยุนอาอีกทีก่อนจะเข้าห้องไปพร้อมกับลีทึก(วอนทึก>///<)
...หญิงสาวนึกออกแล้ว ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่คอนโดนี้ เธอแทบไม่เคยเห็นความเคลื่อนไหวของห้องตรงข้ามเลย มีแค่แม่บ้านมาทำความสะอาดทุกหนึ่งเดือน ส่วนเจ้าของห้องนั้น เธอจะเห็นแค่แวบๆปีละครั้ง ซึ่งก็เป็นช่วงเวลาเดียวกับตอนนี้พอดี ตรงกับที่ลีทึกบอกว่าพวกเขาจะเข้าโซลปีละครั้งเพื่อติดต่อซื้อขายกับลูกค้ารายสำคัญ...นี่จะเรียกว่าพรหมลิขิตหรือสวรรค์กลั่นแกล้งดีเนี่ย!!!
................................................................................
ตอนเย็นๆ แดดร่มลมตก หลังจากนอนเต็มอิ่ม แทยอนก็รีบบึ่งรถมาที่คอนโดของยุนอาตามที่บอกไว้ เป้าหมายของเธอคือจะต้องจัดการเรื่องนักข่าว แต่ไม่รู้ทำไมเธอกลับนึกถึงลีทึกตลอดเวลา...ยิ่งใกล้ถึงห้องยุนอา เธอก็ยิ่งรู้สึกถึงลีทึกมากขึ้น
...ขณะที่เธอกำลังจะเคาะประตูห้องของเพื่อนรัก ประตูห้องตรงข้ามก็เปิดออก เผยให้เห็นชายหนุ่มที่คุ้นตา
“คุณลีทึก!!/คุณแทยอน!!”
“คุณพักที่นี่หรอคะ...ไม่น่าเชื่อเลย” พรหมลิขิตชัดๆ เนื้อคู่แน่ๆ...แทยอนคิด
“ครับ...แต่ไม่ใช่ห้องของผมหรอกครับ เป็นห้องของคุณซีวอน ผมไม่มีปัญญาซื้อห้องแพงๆแบบนี้หรอกครับ”
...ที่แทยอนบอกว่า”ไม่น่าเชื่อ” หมายถึงไม่น่าเชื่อว่าจะได้เจอกัน แต่ลีทึกกลับคิดว่าเธอหมายถึงไม่น่าเชื่อว่าอย่างเขาจะอยู่ที่แพงๆแบบนี้ได้
“ฉันมาที่นี่แทบทุกวัน แต่ไม่ยักรู้ว่าห้องนี้เป็นของคุณซีวอน”
“ปีหนึ่งเราจะมาพักซักครั้งเพื่อติดต่องาน ถ้าไม่จำเป็นจริงๆเราก็ไม่ค่อยได้เข้าโซลหรอกครับ”
“ถ้างั้นให้ฉันพาทัวร์มั้ยคะ ที่นี่น่ะมีอะไรเจ๋งๆเยอะแยะเลยค่ะ”...โอกาสมาถึงก็รีบคว้าทันทีเลยคิมแทยอน
“ถ้าคุณไม่อายที่ต้องไปไหนมาไหนกับคนบ้านนอกอย่างผม ผมก็โอเคครับ”
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะครับ” แทยอนไม่รู้เลยว่าลีทึกที่ร่าเริงสดใส จะเป็นคนคิดมาเหมือนกัน
“ก็มันจริงนี่ครับ แหะๆ”
“ไม่...”
“ไอ้แท!!!” ไม่ทันได้อธิบายอะไร ยุนอาก็เปิดประตูห้องออกมาซะก่อน
“ผมขอตัวนะครับ” ลีทึกพูดก่อนจะเดินจากไป
“ขัดจังหวะจริงๆเลยนะแกเนี่ย” แทยอนหันไปแว๊ดใส่เพื่อนรักที่ไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย
“ขัดจังหวะอะไร?...แกมาก็ดีแล้ว มาเฝ้าห้องที ฉันจะไปซื้อของข้างล่าง”
“เออๆ”
..........................................................................
“กินอะไรดีๆๆ” ยุนอาพึมพำกับตัวเองขณะยืนเลือกขนมอยู่ที่ชั้นวาง
เจอแล้ว!! ช็อคโกพายของโปรด...เหลือกล่องสุดท้ายแล้วด้วย ยุนอาเอื้อมมือไปหยิบกล่องขนมแต่ก็มีมือใหญ่ๆอีกมือคว้าขนมกล่องนั้นพร้อมๆกับเธอ
“นาย!!/คุณ!!”
“ฉันเห็นก่อน..ฉันต้องได้!!”
“แต่ผมหยิบก่อนและมันก็วางอยู่ฝั่งผม เพราะฉะนั้นผมมีสิทธิ์” ซีวอนพูดพร้อมกับดึงขนมไป ก็จริงของเขา ชั้นวางขนมมันมีสองฝั่ง ช็อคโกพายกล่องนี้อยู่ฝั่งที่ซีวอนยืนอยู่...และเขาก็หยิบก่อนยุนอาด้วย
...ยุนอายอมปล่อยอย่างว่าง่าย แต่อย่าคิดนะว่าเธอจะยอมแพ้...
“ฉันหยิบก่อน..และมันก็อยู่ฝั่งฉัน”...เธอรีบแย่งน้ำอัดลมสองกระป๋องสุดท้ายที่เธอเห็นว่าซีวอนกำลังจะหยิบพอดี...ดื่มน้ำเปล่าไปเถอะค่ะคุณชเว
“ผมหยิบก่อน..เพราะฉะนั้นมันต้องเป็นของผม” ซีวอนไม่ยอมแพ้ รีบเอื้อมมือไปคว้าของที่ยุนอากำลังจะหยิบโดยที่ไม่ได้มองว่ามันคืออะไร
“ไม่ทราบว่าคุณจะเอามันไปทำอะไรหรอคะ คิกๆ” ลูกค้าสาวๆอีกสองสามคนมองไปที่ซีวอนแล้วเริ่มยิ้มออกมา บางคนถึงกับหน้าแดงเลย เขาสงสัยจึงก้มมองของที่อยู่ในมือ...โอ้ว!! ผ้าอนามัย
“ผม..ผม..ผมจะไปจ่ายเงินแล้ว” เขารีบวางของกลับคืนที่เดิมแล้วเดินไปจ่ายเงินทันที
“คิดจะแกล้งฉันในถิ่นฉันหรอ ฝันไปเถอะ555”
............................................................................
“คาปูชิโน่เย็นได้แล้วค่ะ...ขอบคุณมากนะคะ”
ซอฮยอนกล่าวขอบคุณลูกค้าของเธอ หลังจากปิดร้านไปซักัพกเพื่อไปหาเจสสิก้า...กลับมาคราวนี้ลูกค้าเลยมาเยอะเป็นพิเศษ ทำให้ผู้ช่วยอย่างคยูฮยอนแทบจะมากินนอนอยู่ที่ร้านนี้เลยก็ว่าได้
“เหนื่อยมั้ยครับ”
“นิดหน่อยค่ะ” เขาคอยเป็นห่วงเป็นใยซอฮยอนอยู่ตลอด แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่กล้าปริปากบอกรักซักที
กริ๊งงๆๆ...มีลูกค้ามาอีกแล้ว
“อ้าวคุณยงฮวา...วันนี้มาซะเย็นเลยนะคะ” ซอฮยอนทักทายลูกค้าหนุ่มอย่างสนิทสนม...ไอ้บ้านี่มาอีกแล้วหรอ ขัดหูขัดตาชะมัดเลย คยูฮยอนคิดในใจ
“พอดีผมติดประชุมน่ะครับ แต่พองานเสร็จก็รีบมาที่นี่เลย”
“วันนี้จะรับอะไรดีคะ”
“อืมมม...คุณซอฮยอนเลือกให้ผได้มั้ย อะไรที่คุณทำผมก็ชอบทั้งนั้นแหละครับ”
ยงฮวาหยอดคำหวานใส่หญิงสาวโดยไม่ได้สนใจเลยว่าชายหนุ่มอีกคนที่ยืนข้างๆเคาน์เตอร์นั้นควันออกหูแล้ว...
นายจองยงฮวาทำงานอยู่ที่ตึกใกล้ๆร้านนี้ เขาเป็นเพื่อนกับเพื่อนขอซอฮยอนอีกที ทั้งสองเลยรู้จักกัน...นายนี่ก็ชอบซอฮยอนเหมือนกับคยูน่ะแหละ แต่ต่างกันตรงที่เขากล้าพูดไง
“ได้แล้วค่ะ”
“ขอบคุณครับ” ยงฮวารับแก้วไปแล้วนั่งลงที่โต๊ะใกล้ๆกับเคาน์เตอร์ ดื่มกาแฟไป มองหน้าซอฮยอนไป...เขาทำแบบนี้ทุกครั้ง...ทำบ่อยจนบางทีซอฮยอนก็รู้สึกหวั่นไหว
“ทำงานเสร็จแทนที่จะกลับบ้านกลับช่องไปหาลูกเมีย มานั่งจีบหญิงอยู่ได้ทุกวัน น่ารำคาญ!!”
“พี่คยู!!” ซอฮยอนหันไปดุคยู...เรื่องที่อยากให้พูดไม่พูด แต่ทีเรื่องแขวะคนอื่นเนี่ย ถนัดนักนะ
“ลูกเมียที่ไหนกันครับคุณคยู...แม้แต่แฟนซักคนผมก็ยังไม่มีเลย นี่ก็กำลังหาอยู่นะครับ” เขาพูดกับคยูฮยอน แต่สายตากลับจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหวานๆของซอฮยอนตลอดเวลา
“งั้นผมแนะนำให้ไปหาที่อื่นนะครับ...เพราะตอนนี้ร้านจะปิดแล้ว และทางที่ดีคุณก็ไม่ต้องแวะมาที่นี่บ่อยๆหรอกครับ เพราะมันอาจจะทำให้คุณเสียเวลาในการหาแฟนนะ”
คยูฮยอนพูดพลางทำท่าจะเก็บโต๊ะและเก้าอี้ตัวที่ยงฮวานั่งอยู่...
“งั้นผมกลับก่อนละกัน แล้วพรุ่งนี้ผมจะมาใหม่นะครับคุณซอฮยอน” เขามองคยูตาขวางทีนึงก่อนจะเดินออกจากร้านไป
“มาอยู่ได้ทุกวันไม่เบื่อรึไงวะ”
“แล้วพี่คยูล่ะคะ มาทุกวันและก็ทั้งวันด้วย ไม่เบื่อรึไงคะ” เจอคนสวยย้อนเข้า ไปไม่ถูกเลยนายคยู
“ไม่เบื่อหรอกครับ...เพราะพี่รัก..” คยูฮยอนจะบอกรักคนตรงหน้า แต่มันดันหยุดเองโดยอัตโนมัติ
“รักอะไรคะ?”
“เอ่อ..คือ..พี่รัก...”
“โอเคค่ะ ซอไม่อยากรู้แล้ว...ไว้ซอค่อยไปถามคุณยงฮวาก็ได้ว่าทำไมถึงต้องมาที่ร้านทุกวัน”
“เดี๋ยวครับ!!” คยูฮยอนจับมือซอฮยอนไว้พร้อมกับดึงเธอเข้ามาใกล้ๆเขา...สายตาของซอฮยอนเต็มไปด้วยความหวังที่จะได้ยินคำๆนั้นจากผู้ชายตรงหน้า คยูฮยอนนึกถึงคำพูดของเจสสิก้า...ถ้าเขาไม่พูด เขาอาจจะเสียเธอไปจริงๆก็ได้
“พี่...รัก...”
ครืดดด...ครืดดดด.....“ฮัลโหล! ได้ๆ จะรีบไป” ใครกันนะ โทรมาได้จังหวะพอดี๊ พอดี
“มีอะไรหรอคะ?”
“เลขาพี่โทรมาบอกว่ามีเอกสารด่วนต้องเซ็น...พรุ่งนี้เจอกกันนะครับ” ในที่สุดก็ไม่ได้บอก
“สำหรับพี่คยู...ยังไงซอก็ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุดใช่มั้ยคะ?”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น