ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Memorable Love : Chapter 9
“มาแล้วหรอเจสสิก้า...เธอ!! นี่เธอเป็นใครเนี่ย?”
คูฮาราช็อคกับภาพของผู้หญิงตรงหน้า ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เจสสิก้านี่!
“ฉันจองยุนอา พี่สาวแท้ ๆ ของเจสสิก้า...เธอคงเป็นคูฮาราสินะ” ยุนอาพูดด้วยท่าทีเย่อหยิ่งนิด ๆ ตามสไตล์ของเธอ เธอเคยเห็นคูฮาราแวบๆตอนที่อยู่กับดงเฮ เพิ่งเคยคุยกันจริงจังก็คราวนี้
“เธอมาที่นี่ทำไม ฉันต้องการพบเจสสิก้า ไม่ใช่เธอ”
“คิดว่าฉันจะยอมให้น้องสาวฉันมาเจอกับยัยตัวร้ายอย่างเธอตามลำพังงั้นหรอ”
ตอนที่คนงานเอาจดหมายไปให้ ยุนอาเป็นคนเดียวที่อยู่ในบ้าน เขาจึงคิดว่าเธอคือเจสสิก้า และเมื่ออ่านจดหมายแล้วยุนอาจึงตัดสินใจมาพบฮาราเพื่อเคลียร์ทุกอย่างแทนน้องสาวเธอ
“แกว่าใครเป็นตัวร้ายฮะ!!”
“ก็ว่าเธอไงล่ะ...มีอะไรก็เคลียร์กับฉันนี่ อยากได้อะไรก็ว่ามาแล้วก็เลิกจองเวรกับน้องฉันซักที”
ผิดแผนไปหมด...กะว่าจะหลอกให้เจสสิก้ามาหลงป่า ดันกลายเป็นยัยไฮโซขี้วีนนี่แทนซะได้...ฮาราคิดในใจอย่างอารมณ์เสีย
“อยากเคลียร์ก็เคลียร์ไปคนเดียวเลย จุ้นจ้านไม่เข้าเรื่องนะเธอเนี่ย!!” พูดจบฮาราก็เดินจากไป
“โธ่เอ๊ย! นึกว่าจะแน่ ยัยเด็กน้อยฮารา” ยุนอาพูดขึ้นอย่างสะใจ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้
“ยัยนั่นกลับไปแล้ว...แล้วฉันจะออกจากป่านี่ได้ยังไงล่ะ”
....ท้องฟ้าก็ใกล้จะมืด จะกลับทางเดิมก็จำไม่ได้ จะเดินต่อไปก็มีแต่หลงกับหลง...คนสวยๆอย่างจองยุนอาต้องมาตายอยู่ในป่าลึกแบบนี้หรอเนี่ย ไม่นะ..ม่ายยยย!!
..............................................................................
“พี่ยุนอาหายไป!!”
ตอนนี้ก็เริ่มโพล้เพล้แล้ว ฉันกำลังช่วยพี่ทึกจัดโต๊ะอาหารอยู่ จู่ๆพี่แทยอนก็วิ่งหน้าตื่นขึ้นมาแล้วบอกว่าพี่ยุนอาหายไปไหนก็ไม่รู้
“ใช่...พี่หาทั่วบ้านแล้วก็ไม่เจอ เดินดูในไร่ก็ไม่มี มือถือก็ติดต่อไม่ได้” พี่แทยอนเล่าด้วยความกังวล
“ใจเย็นๆก่อนนะครับคุณแทยอน คุณยุนอาเธออาจจะไปเดินเล่นเพลินและก็กำลังกลับมาก็ได้ครับ”
พี่ลีทึกเห็นพี่แทยอนเครียดมากเลยพยายามพูดปลอบใจ...แอบเห็นเค้าจับมือให้กำลังใจกันด้วย คู่นี้ไป
สปาร์คกันตอนไหนเนี่ย
“ไม่มีทางค่ะ ยุนอาไม่ชอบดิน ไม่ชอบโคลน และก็เกลียดแสงแดด...ไม่มีทางออกไปเดินเล่นนานขนาดนี้แน่ๆ”
“คุณยุนอาได้บอกไว้ก่อนมั้ยครับว่าเธอจะไปที่ไหน” คุณซีวอนถามพี่แท ถึงเขาจะชอบกัดกับพี่ยุน แต่เขาก็ดูเป็นห่วงพี่ยุนไม่น้อยเลยนะ
“ยุนอาบอกว่าจะมาหาเจสที่นี่”
“แต่ตอนที่เจสกับคุณดงเฮกลับมาก็ไม่เห็นมีใครอยู่นี่คะ”
“ทุกคนครับ!! ผมรู้แล้วว่าคุณยุนอาไปไหน” คุณดงเฮวิ่งขึ้นมาบนบ้านพร้อมกับคนงานคนหนึ่งที่ทำหน้ายังกับโลกจะแตก
“คือ...”
“คืออะไรเล่า บอกมาเร็วๆซิ อยากหางานใหม่รึไง!!!” คุณซีวอนดุนายคนนั้นเสียงดัง นายนั่นตัวสั่นเลย
“คือคุณผู้หญิงคนนั้นไปที่ป่าท้ายไร่กับคุณฮาราครับ”
...คูฮารา...ยัยบ้านี่เล่นตลกอะไรอีกเนี่ย
............................................................................
“พี่ว่าแยกกันไปดีกว่านะ จะได้เจอเร็วๆ”
คุณซีวอนบอกกับคุณดงเฮ...ตอนนี้พวกเราอยู่กันที่ท้ายไร่ เตรียมจะเข้าไปตามหาพี่ยุนอา คุณดงเฮบอกว่าป่านี้ไม่ใหญ่มากแต่คนที่ไม่ชินทางก็อาจจะหลงได้...ซึ่งไม่ต้องห่วงเลยว่าพี่ยุนอาจะไม่หลง
“ผมว่าคุณรออยู่ที่นี่กับคุณแทยอนดีกว่านะครับ” คุณดงเฮบอกฉัน ได้ไงล่ะ! ฉันก็ห่วงพี่สาวฉันเหมือนกันนะ
“ไม่ค่ะ ฉันจะไปด้วย”
“ใช่ค่ะ ฉันก็ขอไปด้วย..ยุนอาก็เพื่อนฉันนะคะ” พี่แทยอนก็ร้องอีกคน
“แต่ว่า..”
“ไปก็ไปครับ...รีบไปเถอะเดี๋ยวมืดกว่านี้แล้วจะยุ่ง”
คุณซีวอนตัดบทของพวกเราทันทีแล้วรีบแยกย้ายกันเข้าไปในป่าที่ตอนนี้เริ่มจะมืดลงทุกทีแล้ว...พี่แทยอนไปกับพี่ลีทึก ฉันไปกับคุณดงเฮ ส่วนคุณซีวอนฉายเดี่ยวเพราะเขาชินทางที่สุด
...........................................................................
“ฮือๆๆ...นี่ฉันต้องจบชีวิตลงที่นี่จริงๆหรอเนี่ย”
ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเจออะไรแย่ขนาดนี้มาก่อนเลย ถึงจะหลงทางในเมืองแต่ก็ยังมีรถ มีโทรศัพท์ มีคนให้ถาม...แต่นี่อะไรกัน ไม่มีอะไรเลยแม้แต่ไฟ ดีนะที่ฉันพกมือถือมาด้วย ถึงจะโทรไม่ได้แต่ก็ยังพอมีแสงอยู่บ้าง...แต่ทว่า
พรึบ!!! รอบตัวฉันมืดลงทันที มีเพียงแสงสลัวๆของพระจันทร์เท่านั้น
“แบตมาหมดอะไรตอนนี้เนี่ย!! TAT”
จากจุดที่เจอยัยฮารา ฉันก็พยายามหาทางออกโดยเดินกลับทางที่ฉันเดินเข้ามา แต่ยิ่งเดินก็ยิ่งมั่ว เหมือนวนอยู่กับที่ตลอด...ฉันเคยดูในละครไทยนะ เขาบอกให้เดินตามทางน้ำแล้วจะเจอทางออก แต่ฉันจะรู้ได้ยังไงล่ะว่าทางน้ำมันอยู่ตรงไหน!! ได้ยินเสียงน้ำตกก็จริงแต่เดินหามาตั้งนานแล้วยังไม่เจอน้ำซักหยดเลย
แกรบ!!! เสียงกิ่งไม้หักดังขึ้นข้างหลังฉัน รู้สึกเย็นวาบเหมือนมีอะไรอยู่ข้างหลังฉันเลย
หมับ!!! มีมือเย็นๆเอื้อมมาคว้าข้อมือฉันไว้....หรือว่าจะเป็น ผะ ผะ..ผี!!!
“กรี๊ดดด!!!”
..............................................................................
“ค่อยๆเดินนะครับคุณแทยอน”
“ค่ะ” ลีทึกและแทยอนเดินมาแถวๆน้ำตก...ทั้งสองตะโกนเรียกยุนอาตั้งหลายครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ เธอคงไม่ได้อยู่แถวนี้แน่ๆ
“เห็นมั้ยคะ...ฉันบอกแล้วว่ายัยยุนอาคงไม่เก่งขนาดหาน้ำตกเจอแล้วเดินกลับออกมาเองหรอกค่ะ ขนาดแค่ขับรถจากที่ทำงานกลับบ้านมันยังเคยหลงเลย”
“พวกคุณคงลำบากกันมากนะครับที่ต้องมาอยู่ในที่ห่างไกลความเจริญแบบนี้” ลีทึกถามแทยอนอย่างซึมๆ...คงไม่มีใครชอบความลำบากหรอกไอ้ทึกเอ๊ยยย
“ประมาณนั้นค่ะ เหมือนย้อนกลับมายุคที่ไม่มีเทคโนโลยีเลย ต่างกับที่โซลมาก”
“ฮะๆ”
“แต่จริงๆก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอกค่ะ ยังไงที่นี่ก็เป็นธรรมชาติและจริงใจกว่าที่โซลเยอะเลย”...เพราะเห็นอีกฝ่ายทำหน้าหงอย แทยอนเลยนึกขึ้นได้ว่าตัวเองปากไวไปหน่อยจึงรีบแก้ตัว
“กรี๊ดดด!!!” เสียงกรีดร้องแหลมเล็กดังขึ้นจากอีกด้านหนึ่งของน้ำตก
“เสียงยัยยุนอาแน่ๆ รีบไปกันเถอะค่ะคุณลีทึก”
“ครับ”
................................................................................
“ไหวมั้ยคุณ พักก่อนมั้ยครับ”
ดงเฮหันไปถามหญิงสาวที่เดินตามมาข้างหลัง เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นตามใบหน้าสวนใสของเธอพร้อมกับเสียงหอบหายใจที่แสดงให้เห็นว่าเธอคงเหนื่อยมาก...บอกให้รออยู่ข้างนอกก็ไม่เชื่อ เพิ่งจะหายจากอุบัติเหตุ ร่างกายก็ยังไม่แข็งแรงนัก
“ไม่เป็นไรค่ะ ไปต่อเถอะก่อนจะมืดกว่านี้”
ดงเฮเดินต่อตามที่เจสสิก้าบอก แต่ลดความเร็วลงด้วยกลัวว่าคนข้างหลังจะเป็นลมเป็นแล้งไปซะก่อน
“มาครับ ผมช่วย”
“ว๊ายย!!” ดงเฮยื่นมือไปรับเจสสิก้าที่กำลังจะข้ามท่อนไม้ท่อนใหญ่ แต่เขาคงออกแรงดึงมากไปหน่อย ร่างเล็กๆของเจสสิก้าจึงปลิวตามแรงดึงมาแปะกับอกนุ่มๆของดงเฮเต็มๆ....อยู่กับดงเฮสองคนทีไร ต้องมีเรื่องให้เจสสิก้าหน้าแดงทุกที
“กรี๊ดดด!!!” เสียงกรีดร้องดังขึ้นขัดจังหวะความเขินของหญิงสาว
“พี่ยุนอา!!”
“เสียงมาจากด้านโน้น...ไปครับ”
..............................................................................
“กรี๊ดดด!!! พ่อแก้วแม่แก้วช่วยยุนอาด้วย อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลยนะคะ!!”
ตอนนี้ยุนอาไม่สนอะไรแล้ว เธอพยายามจะวิ่งหนี แต่ด้วยความที่มองไม่เห็นทางเลยสะดุดเข้ากับหินก้อนใหญ่
“โอ๊ยย!!” หญิงสาวพยายามลุกขึ้นแต่ก็ไม่ไหวเพราะข้อเท้าพลิก ที่หัวเข่าก็เป็นแผลถลอกเลือดไหลซิบๆ
หมับ!!! มือเย็นๆนั้นจับแขนยุนอาอีกแล้ว
“อย่าทำอะไรฉันเลย ผีก็อยู่ส่วนผี อย่าจองเวรกันเลย ฮือๆๆ”
“ตั้งสติหน่อยสิคุณ นี่ผมเอง...ชเวซีวอนไง”
“นาย!! ฮือๆๆ” เมื่อเห็นหน้าผู้ที่มาช่วย ยุนอาก็โผเข้ากอดซีวอนแล้วปล่อยโฮออกมาชุดใหญ่...เธอคงจะกลัวมาจนลืมไปเสียสนิทว่าเขาและเธอน่ะไม่กินเส้นกัน
“ไม่ต้องกลัวนะครับ คุณปลอดภัยแล้ว” หลังจากอยู่ในอ้อมกอดของซีวอนซักพัก พอตั้งสติได้ยุนอาจึงรีบผละออกจากซีวอนทันที แล้วพยายามจะลุกขึ้น
“คุณเดินไม่ไหวหรอก ให้ผมอุ้มคุณไปละกัน”
“ไม่ต้อง!! ฉันเดินได้” ยุนอาพูดพร้อมกับค่อยเดินกะเผลกๆไปทีละนิด...ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยถูกผู้ชายคนไหนอุ้มเลยนอกจากคุณพ่อ จองยุนอาก็เขินเป็นเหมือนกันนะ
“ซุ่มซ่ามวิ่งจนล้มแล้วยังหยิ่งอีก” ซีวอนแอบบ่นเบาๆแต่เจ้าตัวดันได้ยินซะงั้น
“ก็ถ้านายไม่มาเงียบๆจนฉันนึกว่าเป็นผี ฉันก็ไม่ต้องวิ่งหนีแบบนี้หรอก”
“ใครแกล้ง? ผมมาช่วยคุณนะครับ...รู้งี้ปล่อยให้หลงป่าอยู่ซักสองสามวันดีกว่า”
“ฉันก็ไม่ได้ขอให้นายมาช่วยซักหน่อย...อยากไปไหนก็ไปเลย นายซีวอนบ้า!!”
ยุนอานั่งลงกับพื้นด้วยความโมโห...ถึงนายซีวอนไม่ช่วยฉัน เดี๋ยวคนอื่นๆก็มาช่วยฉันเองแหละ ไม่ง้อหรอก ฮึ!!....ทะเลาะกันได้ทุกสถานการณ์จริงๆนะคู่นี้
“ตกลงคุณจะไม่ไปกับผมใช่มั้ย”
“ไม่!!!”
“โอเคครับ :)”
“ว๊ายย!!” ซีวอนช้อนตัวยุนอาขึ้นมาจากพื้นอย่างง่ายดาย...แต่เพราะไม่ทันตั้งตัว ยุนอาจึงต้องคว้าคอของซีวอนไว้แน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองตกลงพื้น ทำให้หน้าของทั้งคู่เกือบจะชนกันแล้ว
“ไหนบอกว่าปล่อยให้ฉันหลงไง...มาอุ้มฉันทำไมเล่า!!” ยุนอาแกล้งโวยวายเพื่อกลบความเขิน
“ผมไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกครับ” ซีวอนพูดพลางจ้องหน้ายุนอา...เวลาเขินก็น่ารักเหมือนกันนะ
“พี่ยุนอา!!!/ไอ้ยุน!!!” ดงเฮกับเจสสิก้าและลีทึกกับแทยอนมาถึงพอดี...รอดแล้วนะคุณหนูยุนอา
...............................................................................
“โอ๊ยยย!! เบาๆหน่อยสิไอ้แท มันแสบนะ”
ยุนอาบอกแทยอนที่กำลังทำแผลที่หัวเข่าให้เธอ ตอนนี้ทุกคนอยู่ที่บ้านรับรอง บรรยากาศข้างนอกทั้งมืดและเงียบสนิท ถ้าซีวอนไปเจอยุนอาช้ากว่านี้ มีหวังเธอได้กลัวจนช็อคแน่ๆ
“ก็แกอยากซ่าเองนี่ อยู่ดีไม่ว่าดีเข้าป่าไปให้หลงซะงั้น”
“ผมเห็นด้วยกับคุณแทยอนนะ...คุณเป็นห่วงคุณเจสก็จริง แต่เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะครับ อย่างน้อยก็น่าจะปรึกษาใครบ้าง” ซีวอนพูดด้วยความเป็นห่วง แต่ยุนอากลับคิดว่าเขาว่าเธอซะงั้น
“อย่าคิดว่าช่วยฉันแล้วจะได้ว่าฉันฟรีๆนะ!!”
“อะไรอีกล่ะคุณ...ผมเตือนด้วยความเป็นห่วงนะครับ”
“ไม่ต้องมาเป็นห่วงฉัน ฉันดูแลตัวเองได้” ขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมลดทิฐิอีกนะคุณหนูจอง
“ขาเป๋ เดินไม่ไหวขนาดนี้ยังจะบอกว่าดูแลตัวเองได้อีกหรอครับ”
“นี่นาย!!/ พอเถอะคั่ทั้งคู่!!!” เจสสิก้าที่ยืนฟังมานานพูดขึ้นเสียงดัง
“เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะเจส ถ้าพี่ทั้งสองจะโกรธใครสักคน ก็ขอให้คนนั้นเป็นเจสเถอะค่ะ”
“อย่าโทษตัวเองสิครับคุณเจส ไม่มีใครอยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหรอกครับ” ลีทึกพยายามปลอบใจเจสสิก้า
“ทำไมจะไม่มีล่ะ...ก็ยัยฮาราไง ยัยนั่นเป็นคนก่อเรื่องก็ต้องรับผิดชอบ”
“แทยอนพูดถูก คูฮาราต้องรับผิดชอบ”
“เป๋อย่างคุณจะทำอะไรเค้าได้ครับ”
“ไม่มีความคิดอะไรดีๆก็ไม่ต้องพูดก็ได้นะคะคุณซีวอน” ยุนอาพูดอย่างเคืองๆ
“ไม่ต้องห่วงครับ...ผมจะไปคุยกับฮาราเอง” ดงเฮที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้น เขาเองก็ไม่คิดว่าเด็กสาวที่เขาเอ็นดูเหมือนเป็นน้องสาวคนหนึ่งจะทำเรื่องวุ่นวายได้ขนาดนี้
............................................................................
“ไม่ไป!!...ยังไงฮาราก็ไม่ไปขอโทษยัยยุนอานั่น” เช้าวันถัดมา...ดงเฮรีบมาที่โฮมสเตย์เพื่อคุยกับฮาราเรื่องเมื่อวาน แต่เด็กสาวกลับยืนยันว่าตัวเองไม่ผิด
“เธอทำผิดนะฮารา”
“ฮาราไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย...ยัยยุนอาเข้ามาจุ้นจ้านเองทำไมล่ะ ถ้าไม่อวดเก่งมาแทนเจสสิก้าก็คงไม่ต้องหลงป่าแบบนั้นหรอก”
“แล้วทำไมเธอต้องอยากเจอคุณเจสในป่าแบบนั้นด้วย...มีอะไรทำไมไม่คุยที่บ้าน” ฮาราอึกอักกับคำถาม ใครจะกล้าตอบล่ะว่าตามแผนแล้วคนที่ต้องหลงอยู่ในป่าคือเจสสิก้า ไม่ใช่ยุนอา
“โอ๊ยยย!! ฮาราปวดหัวแล้ว พี่ดงเฮเลิกถามซักทีเหอะ”
“ตกลงว่าเธอจะไม่ยอมรับผิดใช่มั้ย”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำผิด นี่พี่ดงเฮไม่เชื่อน้องสาวคนนี้หรอคะ”
ฮาราเข้าไปเกาะแขนดงเฮแล้วทำหน้าตาน่าสงสารเหมือนจะร้องไห้...เธอใช้วิธีนี้ทุกครั้งที่ดงเฮโกรธและเขาก็ให้อภัยเธอตลอดเพราะเขาเห็นว่าเธอยังเด็ก แต่สำหรับเรื่องเจสสิก้า เขากลับรู้สึกว่ามันร้ายแรงเกินกว่าจะปล่อยไปง่ายๆ
“ไม่ขอโทษก็ไม่เป็นไร แต่พี่ขอเตือนนะว่าอย่าไปยุ่งกับเจสสิก้าอีก ไม่อย่างนั้นพี่ก็คงให้เธอไม่ได้แม้แต่คำว่าพี่ชาย”
“พี่ดงเฮ!! อย่ามาขู่กันแบบนี้นะ...พี่ดงเฮ!!”
ฮาราตะโกนไล่หลังดงเฮไป แค่ผู้หญิงความจำเสื่อมคนเดียวทำให้ดงเฮเฉยชากับเธอได้ขนาดนี้เลยหรอเนี่ย
“กรี๊ดดด!!!”
“กรี๊ดไปก็ไม่ได้ทำให้คุณดงเฮเขาเข้าข้างคุณหรอกนะครับ” น้ำเสียงนุ่มๆแต่แฝงไปด้วยความเยือกเย็นดังขึ้นข้างหลังฮารา...ชองยุนโฮอีกแล้ว ทำไมเขาต้องโผล่มาในเวลาแบบนี้ทุกทีเลยนะ
“มีอะไรก็ว่ามา”
“ไม่มีอะไรมากหรอกครับ...แค่จะมาเอาคำตอบว่าคุณจะร่วมมือกับผมมั้ย” ฮาราลังเลใจซักพักก่อนจะตอบยุนโฮ
“ตกลง...ฉันจะร่วมมือกับคุณ”
...................................................................................
ดงเฮกลับมาที่บ้านด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์นักทำให้ทุกคนพอจะเดาได้ว่าคูฮาราต้องไม่ยอมง่ายๆแน่นอน แต่ก่อนที่ดงเฮจะพูดอะไร ยุนอาก็พูดสิ่งที่น่าตกใจขึ้นมาซะก่อน
“ฉันตัดสินใจแล้ว...ฉันจะพาเจสสิก้ากลับโซล”
“ไหนแกบอกว่าจะรอให้ยัยเจสจำอะไรได้บ้างก่อนแล้วค่อยกลับไง” แทยอนถามด้วยความสงสัย...ใจจริงแทยอนก็อยากกลับบ้านนะ แต่พอเห็นหน้าลีทึกแล้ว เธอกลับรู้สึกอยากอยู่ที่นี่ต่อ
“อยู่ไปก็คงไม่ได้ช่วยเท่าไหร่ กลับไปในที่ที่คุ้นเคยน่าจะดีกว่านะ...อีกอย่าง ฉันว่ายัยฮาราต้องไม่ยอมจบแค่นี้แน่ๆ”
“แล้วแกจะกลับยังไง รถก็ไม่มี”
“ก็นายคยูไง โทรบอกให้มันมารับ...ตกลงมั้ยเจส กลับบ้านของเราเถอะนะ”
ยุนอาหันมาถามเจสสิก้าที่นั่งอยู่ข้างๆ...ดูก็รู้ว่าเจสสิก้าไม่อยากไปจากที่นี่ ถึงเธอจะรู้ดีว่าการได้กลับโซลน่าจะทำให้ความจำเธอกลับคืนมา แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็คงจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีก...
เจสสิก้ามองหน้าดงเฮที่นั่งตรงข้าม เขายิ้มให้เธออย่างอบอุ่นเหมือนตอนที่เจอกันครั้งแรก...เขาเองก็ไม่อยากให้เธอไป แต่ทำไงได้ ทั้งหมดนี้ก็เพื่อตัวเจสสิก้าเองทั้งนั้น
“คือ...เจส...”
ครืดดด....ครืดดดด...
“ว่าไงคยู!!” พอพูดถึงคยู คยูก็โทรมาหาแทยอนพอดี
“อะไรนะ!! ได้ๆ รับมาละกัน”
“มีอะไรแทยอน...นายคยูจะมารับเรากลับใช่มั้ย” ยุนอาถามแทยอนด้วยความดีใจโดยที่ไม่ได้สังเกตสีหน้าเซ็งสุดๆของซีวอน....ถึงเขาจะชอบเถียง ชอบขัดคอเธอ แต่ก็ไม่ใช่เพราะเขาไม่ชอบเธอนะ
“ใช่...แต่แค่เราสองคนนะ”
“ทำไมล่ะ?”
“คยูบอกว่านักข่าวไปดักรอถามมันกับน้องซอเรื่องยัยเจสทั้งวัน เราสองคนคงต้องกลับไปเคลียร์...แต่จะให้พวกนั้นเจอยัยเจสในสภาพนี้ไม่ได้ ไม่งั้นเรื่องจะวุ่นวายกว่านี้อีกหลายเท่าเลยแหละ”
นักข่าวมีหน้าที่รายงานปัญหาให้คนดูทราบไม่ใช่หรอ แล้วทำไมถึงกลายเป็นตัวสร้างปัญหาซะเองล่ะ...แต่มันก็ไม่ได้แย่ไปทั้งหมดนะ เพราะอย่างน้อยเจสสิก้าก็ยังได้อยู่ที่ไร่นี้ต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น