Memorable Love..ความทรงจำรักครั้งใหม่ของยัยซุปตาร์[sj&snsd]

ลำดับตอนที่ #10 : Memorable Love : Chapter 8

        เช้านี้อากาศดีจัง....แต่จะดีกว่านี้ถ้าคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามฉันไม่ใช่ผู้ชายที่ชื่อลีดงเฮ

“เจสขอไปเดินเล่นข้างนอกนะคะ”   ฉันบอกคุณซีวอนก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะกินข้าว

“อาหารไม่อร่อยหรอครับคุณเจส ให้พี่ทึกทำให้ใหม่มั้ยครับ” คุณซีวอนถามฉัน เขาคงเห็นฉันนั่งเขี่ยๆกับข้าวในจานแล้วทานไปแค่สองสามคำก็เลยสงสัย

“ไม่หรอกค่ะ อาหารอร่อยเหมือนเดิม แต่บรรยากาศมันน่าอึดอัด!” 

      ฉันเน้นเสียงคำว่าอึดอัดแล้วหันไปทางคุณเจ้าของไร่...ตั้งแต่เรื่องฮารากับคุณยุนโฮเมื่อวาน เขาก็ยังไม่ยอมพูดกับฉันเลย...คิดว่าตัวเองโกรธเป็นคนเดียวรึไง!!

“อ่า...นี่ผมพลาดอะไรไปรึเปล่าเนี่ย”

“ไม่มีอะไรหรอกครับพี่ ใครอยากจะไปไหนก็ปล่อยเค้าไปเถอะครับ” ฮึ่ยยย!! ไล่กันอย่างนี้เลยหรอ

“ขอตัวนะคะ!!”

           ฉันลุกออกมาแล้วเดินลงมาจากบ้านทันที...เดินมาเรื่อย ๆ จนเกือบจะถึงบ้านที่พวกพี่ยุนอาอยู่ก็เห็นนายคยูกำลังขนกระเป๋าขึ้นรถอยู่

“คยู...นายกำลังจะไปไหนหรอ?” คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมามองฉันก่อนจะยิ้มให้ ฉันแอบอิจฉาน้องซอฮยอนอยู่เหมือนกันนะที่มีนายคยูคอยดูแลอยู่ตลอด   แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมทั้งคู่ถึงยังปากแข็งกันอยู่ได้

“ฉันจะกลับโซลแล้ว ทิ้งงานมาหลายวัน ต้องกลับไปเคลีร์ซักหน่อย”

“นึกจะกลับก็กลับเนี่ยนะ ทำไมไม่บอกกันเลยล่ะ...ถ้าฉันไม่เดินมาก็คงไม่รู้ใช่มั้ยเนี่ย”

              ถึงฉันจะจำไม่ได้ว่าเคยเป็นเพื่อนกับนายคยู แต่จากที่ได้พูดคุยกัน ฉันก็รู้สึกได้นะว่าเราต้องเคยสนิทกันมากแน่ ๆ แล้วจู่ ๆ จะมาหนีกลับไปแบบนี้ได้ไง

“ก็กะว่าเก็บของเสร็จแล้วจะไปบอกเธอที่บ้านโน้นไง แล้วก็จะได้ไปลาคุณเจ้าของไร่เขาด้วย”

“แล้วนายจะกลับมาที่นี่อีกมั้ย อย่างงี้ฉันก็เหงาแย่สิ”

“เธอก็รีบ ๆ จำได้เร็วๆสิ จะได้กลับไปเจอฉันที่โซลไง...แต่เธอคงไม่อยากกลับโซลเท่าไหร่มั้ง เพราะคุณดงเฮเขาอยู่ที่นี่นี่นา”

“พูดบ้าอะไรเนี่ย รีบๆไปเลย ชิ่วๆๆ”

“ฮ่าๆๆๆ พูดแทงใจดำล่ะสิ..เขินแก้มแดงเชียว” นายคยูหัวเราะพลางเอามือมาบีบแก้มฉัน รู้ดีเกินไปแล้วนะนายนี่!!

“พี่คยู! อ้าว..พี่เจส..ซอขอโทษนะคะที่มาขัดจังหวะ"  น้องซอรีบเอากระเป๋ามาใส่ในรถแล้ววิ่งขึ้นบ้านไป เป็นเรื่องแล้วไงล่ะ!!

“ตามไปสิคยู น้องเข้าใจผิดแล้วเห็นมั้ย” ฉันบอกนายคยูที่ยังคงนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ไม่มีอะไรหรอกน่า น้องซอก็รู้ว่าฉันกับเธอสนิทกันแบบเพื่อน”

“ไม่มีบ้าอะไร ดูก็รู้ว่าน้องซอคิดว่าฉันกับนายน่ะชอบกัน” เรื่องที่ควรรู้ดันไม่รู้ เฮ้อออ

“ฉันดูแลเค้าขนาดนี้ เค้าน่าจะรู้แล้วแหละว่าฉันคิดยังไง คงไม่คิดว่าฉันชอบเธอหรอก”

“การกระทำมันสำคัญมากกว่าคำพูดก็จริงนะคยู...แต่กับเรื่องความรัก พูดให้เค้าได้ยินบ้างก็น่าจะดีกว่าปล่อยให้เค้าเข้าใจผิดและเราอาจจะเสียเค้าไปนะ”

........................................................................

“ขับรถดี ๆ นะคยู...แล้วอย่าพาน้องซอไปเถลไถลที่ไหนล่ะ” พี่แทยอนบอกพร้อมทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ ตอนนี้เรารวมตัวกันอยู่ที่บ้านใหญ่เพื่อส่งน้องซอและนายคยูกลับโซล

“ครับ...พี่ยุนกับพี่แทอยู่ที่นี่ก็ดูแลยัยเจสให้ดี ๆ นะครับ หวังว่าเจอกันคราวหน้าผมจะได้เจสสิก้าคนเดิมกกลับมานะ”  

        นายคยูพูดก่อนจะหันมายิ้มให้ฉัน...ฉันก็อยากจะยิ้มตอบหรอกนะ แต่ดูจากสีหน้าเศร้าๆ ของน้องซอแล้ว ไม่เอาดีกว่า

“รู้แล้วน่า น้องสาวฉันนะยะ ทำไมฉันจะไม่ดูแล”

“นี่ขนาดดูแลแล้วคุณเจสยังหนีมาไกลถึงที่นี่ ถ้าไม่ดูแล ป่านนี้คุณเจสคงไปอยู่ต่างประเทศแล้วแหงๆ”

“ไม่ขัดฉันซักวันมันจะตายมั้ยฮะนายซีวอน!!” เอาอีกแล้วคู่นี้

“ก็คงอย่างนั้นมั้งครับ”

“นาย!!”

“พอก่อนดีกว่านะคะทั้งคู่...ยังไงพวกเราก็มีจุดมุ่งหมายเดียวกันคือช่วยฟื้นความทรงจำให้พี่เจสนะคะ” น้องซอผู้เรียบร้อยยุติสงครามนี้ไว้ได้ก่อนที่จะบานปลาย

“ฮึ่ยย!!/ฮึ!!” ทั้งคู่ยอมหยุดแต่ก็ยังไม่ยอมดีกันอยู่ดี

“คุณดงเฮครับ..ก่อนจะไปผมขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้มั้ยครับ” นายคยูเปลี่ยนเรื่องโดยการเรียกคุณดงเฮที่ยืนเงียบอยู่นานแล้ว

“ครับ” แล้วทั้งคู่ก็เดินลงจากบ้านไป เอ..มันน่าสงสัยอยู่นะ

......................................................................

“คุณคิดยังไงกับเพื่อนผม?” เมื่อออกมาห่างจากคนอื่น ๆ แล้ว คยูฮยอนก็ยิงคำถามใส่ดงเฮทันที

“เพื่อนคุณ?”

“ก็เจสสิก้าไงครับ...คุณคิดยังไงกับเธอ”

“เอ่อ..คือ..ผมก็ยังไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน” ถามกันตรง ๆ แบบนี้ เป็นนายก็คงไม่กล้าตอบหรอกโจวคยูฮยอน

“แล้วถ้าผมจะฝากให้คุณดูแลยัยเจสแทนผมจะได้มั้ย...เพราะแค่พี่ยุนกับพี่แทคงกันไอ้นั่นออกจากเจสสิก้าไม่ได้แน่ๆ”

“ไอ้นั่น? คุณหมายถึงใคร”

“ก็นายพระเอกยุนโฮไงครับ ผมไม่เชื่อว่ามันมาดี” เพื่อนสนิทของเจสสิก้าพูดขนาดนี้ แสดงว่าผู้ชายคนนั้นต้องอันตรายต่อเจสสิก้าจริง ๆ   ดงเฮเองก็ไม่ชอบหน้านายนั่นตั้งแต่แรกอยู๋แล้ว

“ไม่ต้องห่วงครับ ผมสัญญาว่าจะดูแลคุณเจสให้ดีที่สุด”

“ได้ยินแบบนี้ก็หายห่วง เจสสิก้าโชคดีแล้วที่ได้มาเจอคุณ” ตอนแรกคยูฮยอนดูเหมือนเป็นห่วงเจสสิก้ามากยังกับคนรักกัน แต่ทำไมถึงพูดราวกับจะเชียร์ดงเฮซะงั้น

“เอ่อ...คุณกับคุณเจส เป็นแค่เพื่อนกันจริง ๆ หรอครับ” ด้วยความสงสัย ดงเฮจึงถามออกไปตรงๆ

“เพื่อนกันร้อยเปอร์เซ็น ผมไม่รู้นะว่าคุณรู้สึกกับยัยเจสอย่างที่ผมเดาไว้รึเปล่า แต่จากการเป็นเพื่อนกับเจสสิก้ามาเกือบสิบปี ผมฟันธงได้เลยว่าเจสสิก้าปิ๊งคุณแน่ๆ” ขายเพื่อนซะแล้วนายโจว!!

“ผมเอาใจช่วยนะคุณดงเฮ เจอกันคราวหน้าหวังว่าผมจะได้คุณเป็นเพื่อนเขยนะครับ” 

          คยูฮยอนพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะขึ้นไปตามซอฮยอน....ปล่อยให้ดงเฮยืนอึ้ง หน้าแดงอยู่คนเดียว เปิดทางให้ซะขนาดนี้ เดินหน้าเต็มที่เลยนะลีดงเฮ

.....................................................

            หลังจากคยูกับน้องซอออกไป ฉันก็นั่งคุยกับพี่แทยอนและพี่ยุนอาสักพักหนึ่ง เวลาฉันคุ้น ๆ เหมือนจะนึกอะไรออก มันต้องปวดหัวมากทุกที พอเห็นว่าฉันเริ่มไม่ไหว พี่ทั้งสองก็เลยปล่อยให้ฉันพักผ่อน

“เอ่อ...คุณ!” เสียงคุณดงเฮดังขึ้นข้างหลังฉันหลังจากที่พี่ทั้งสองเดินกลับไปแล้ว

“เรียกฉันหรอ?”

“แล้วคุณเห็นคนอื่นมั้ยล่ะครับ” กวนไปนะบางที

“มีอะไรคะคุณลีดงเฮ?”

“มากับผมหน่อย...ผมจะพาคุณไปดูอะไรอย่างนึง” พูดจบเขาก็ลากฉันลงจากบ้าน เดินจ้ำๆมาที่โรงเก็บฟางเล็ก ๆ ท้ายไร่ แล้วก็เดินมาหยุดอยู่ที่คอกเล็ก ๆ ข้างโรงนี้

“น่ารักจังเลย!!” ลูกแพะตัวเล็ก ๆ สองสามตัวเดินไปเดินมาอยู่ในคอก แม่ของมันกำลังนอนหลับอยู่ตรงมุมหนึ่ง

“อยากอุ้มมั้ยครับ?”

“อื้อ” คุณดงเฮอุ้มลูกแพะตัวหนึ่งขึ้นมาแล้วส่งให้ฉัน ตัวมันนุ่มนิ่มไม่ต่างอะไรกับน้องหมาเลย

“สมาชิกใหม่ของไร่เรา..เพิ่งเกิดได้อาทิตย์กว่าเองครับ”

“นี่หรอคะที่คุณจะพาฉันมาดู”

“ครับ..ผมเห็นคุณปวดหัวก็เลยอยากให้ผ่อนคลาย คุณไม่ชอบหรอครับ?”

“น่ารักขนาดนี้ไม่ชอบได้ไงล่ะคะ แล้วมันมีชื่อรึยังคะเนี่ย?”

“ฮาราเคยบอกไว้ตั้งแต่มันยังไม่คลอดว่าจะขอตั้งชื่อให้มัน แต่จนตอนนี้ก็ยังไม่มีชื่อเลยครับ”...ฮาราอีกแล้ว

“ฮาราจองไว้แล้ว คุณก็ให้เธอตั้งเองละกัน” ฉันส่งเจ้าตัวน้อยคืนให้คุณดงเฮก่อนจะเดินออกมา เหมือนเขาจะรู้ตัวเลยรีบตามฉันออกมา

“คุณโกรธหรอ?”

“เปล่า”

“ไม่โกรธ งั้นก็หึง”

“บ้า! ใครหึงใคร? ฉันกับบคุณไม่ได้เป็นอะไรกันจะหึงทำไมล่ะ” ตาบ้านี่เอาอะไรมาพูเนี่ย

“ครับๆ ไม่หึงก็ไม่หึง...แต่ผมอยากให้คุณรู้ไว้นะครับว่าผมกับฮาราไม่มีอะไรกันเกินกว่าพี่น้องจริงๆ”

“ทีเมื่อวานล่ะหวานกันซะจนน่าหมั่นไส้ ชิส์!” ฉันแอบบ่นเบาๆ แต่เขาดันได้ยินซะงั้น

“ก็ตอนนั้นผมยังไม่รู้ แต่ตอนนี้ผมรู้ทุกอย่างแล้วนี่ครับ”

“คุณรู้อะไร?”

“ก็รู้ว่าคุณคิดยังไงกับผมไงครับ” เขาพูดพร้อมกับจับมือฉันไว้...ต้องเป็นนายคยูแน่ๆ ไหนบอกเป็นเพื่อนฉันไง ทำไมแฉกันแบบนี้ล่ะ!!

“ฉันว่าลูกแพะหิวนมแล้ว ฉันป้อนมันดีกว่าเนอะ” 


      ฉันรีบผละออกจากคุณดงเฮแล้วเข้าไปหาเจ้าแพะทันที...แกจะหิวไม่หิวฉันไม่รู้ แต่ตอนนี้ฉันไม่กล้ามองหน้าเจ้านายแกแล้ว แอบได้ยินเขาหัวเราะเบาๆ แต่ก็ไม่กล้าหันไปดู...เมื่อเช้ายังเมินใส่ฉันอยู่แลย ไหงตอนนี้เล่นซะฉันทำอะไรไม่ถูกเลย >///<

............................................................

“นังเจสสิก้า ฉันจะทำยังไงกับแกดีเนี่ย!!” คูฮาราที่แอบดูดงเฮกับเจสสิก้าอยู่ถึงกับควันออกหูกับภาพตรงหน้า   นึกว่าจะทำให้สองคนผิดใจกันได้แล้ว แต่ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ

“แอบดูคนอื่นแบบนี้ เสียมารยาทนะครับ” ฮาราหันขวับไปทางต้นเสียง ชองยุนโฮนั่นเอง

“ฉันกำลังอารมณ์ไม่ดี ไปให้พ้นเลยไป!!” ถึงเขาจะหล่อระดับพระเอก แต่สำหรับสาวบ้านไร่อย่างฮารา จะเป็นซุปตาร์มาจากไหนก็สู้พี่ดงเฮของเธอไม่ได้อยู่ดี

“คุณอยากอารมณ์ดีมั้ยล่ะครับ ผมช่วยคุณได้นะ”

“หมายความว่าไง?”

“ร่วมมือกับผม...ทำให้ผมได้เจสสิก้าคืนมา แล้วคุณก็จะได้นายดงเฮของคุณกลับคืนไป” ฮาราตกใจกับคำพูดของยุนโฮ..เธอไม่คิดว่าสุภาพพบุรุษที่เธอเห็นในตอนแรกจะกลายเป็นผู้ร้ายที่มีแววตาน่ากลัวขนาดนี้

“ว่าไงครับ คุณจะร่วมมือกับผมมั้ย?”

“ฉัน..ฉันไม่รู้!!” พูดจบฮาราก็วิ่งหนีกลับบ้านไป ไม่ใช่ว่าไม่สนใจข้อเสนอของยุนโฮนะ แต่เธอแค่ยังไม่อยากเชื่อว่าเขาจะร้ายจริงๆ อาจจะเป็นแผนของเจสสิก้าเพื่อทำให้ดงเฮเกลียดฮาราก็ได้

..........................................................................

      ใกล้จะเย็นแล้ว...หญิงสาวเดินดูทั่วบ้านแต่ก็ไม่มีใครอยู่เลย หายไปไหนกันหมดเนี่ย เงียบจัง

“ขอโทษนะครับ!”   เสียงใหญ่ ๆ ดังขึ้นด้านหลังทำให้หญิงสาวตกใจไม่น้อย คนงานคนหนึ่งค่อย ๆ เดินเข้ามาพร้อมกับจดหมายเล็ก ๆ

“มีคนฝากมาให้คุณครับ” เขาพูดพร้อมกับยื่นจดหมายนั้นให้เธอ

“ใครหรอ?”

“คุณคูฮาราครับ”

“ขอบใจ” แล้วคนงานคนนั้นก็ลงจากบ้านไป หญิงสาวค่อย ๆ เปิดจดหมายเพื่ออ่านข้อความข้างใน

มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย มาเจอที่ท้ายไร่...ฮารา

...........................................................................

            ที่ท้ายไร่...หญิงสาวเดินมาตามที่จดหมายบอก แต่ก็ไม่เจอใคร จะเดินต่อไปก็เป็นทางเข้าป่าแล้ว เธอจึงตัดสินใจจะกลับ แต่มีคนมาขวางไว้เสียก่อน

“คุณฮาราอยู่ทางนี้ค่ะ ตามฉันมา” ผู้หญิงคนหนึ่งนำทางเธอเดินเข้าไปในป่า ดูจากการแต่งตัวแล้วน่าจะเป็นคนงานอยู่ที่โฮมสเตย์ของคูฮาราแน่ๆ

           หญิงสาวเดินตามคนงานคนนั้นมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงที่หมาย...คนตัวเล็กยืนหันหลังให้อยู่ แต่เธอก็พอจะเดาได้ว่าเป็นคูฮารา

“มาแล้วหรอเจสสิก้า...เธอ!!”