[yoosu] Love is

ลำดับตอนที่ #1 : โชคชะตา

            ร่างขาวนวลค่อยๆยันกายเล็กขึ้นจากเตียงอันอ่อนนุ่ม แต่แล้วความเจ็บแปล็บ ปวดริ้วบริเวณสะโพกมน ทำให้ใบหน้าหวานเหยเกขึ้นเล็กน้อย เขาค่อยข้างแปลกใจกับอาการของตัวเองแต่เมื่อก้มมองร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองก็ต้องประหลาดใจมากยิ่งขึ้น  เพราะตอนนี้ทั้งร่างถูกปกคลุมไปด้วยรอยจ้ำสีแดงทั่วไปหมด อาการมึนหัวจากเหล้าเมื่อคืนกลับมาร่วมรุมทำร้าย

               

“โอ๊ย ! ทำไมมันเจ็บอย่างนี้ว่ะ ล้มกระแทกไรแน่เรา อืม ปวดหัวจัง สงสัยเมื่อคืนหนักไปหน่อย” ขณะที่เขามองไปรอบๆตัวก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อพบอีกร่างนอนเปลือยเปล่าข้างตัว ชายหนุ่มหน้าตาคมคาย ปากอิ่มสีแดงระเรื่อ บวกกับโครงหน้าได้รูป จมูกโด่งเป็นสันลงตัว ผมดำสลวยยาวระคอ นอนตะแคงโดยแขนข้างหนึ่งวางยาวเป็นหมอนให้เขาหนุนจนถึงเมื้อกี้ ทำให้เขาเผลอมองเพลินจนเกือบลืมไปว่าเขาทั้งสองมีสภาพอย่างไร จุนซูเริ่มตื่นตระหนกในความคิดของตัวเอง

               

(เฮ้ย นี่มันเรื่องอะไรกันว่ะ ใครมันมานอนข้างๆอ่ะ พี่ครับ แจจุง ช่วยเค้าด้วย) ไวเท่าความคิดร่างเล็กลุกพรวดออกจากเตียงอย่างรวดเร็วแม้ต้องฝืนกับอาการเจ็บของตัวเองไม่น้อยก็ตาม แต่ก็ไม่ไวเท่ากับวงแขนแกร่งของคนที่นอนอยู่ข้างๆ  ที่ดึงร่างของเขาลงกับเตียงอย่างง่ายดาย แถมยังเอาร่างกายอันปราศจากอาภรปกปิด มากดทับไว้อีกสมทบหนึ่ง แขนขาวถูกรวบไว้เหนือหัว จุนซูได้แต่เพียงดิ้นขลุกขลักภายใต้ร่างกำยำเบื้องหน้า

                “ปล่อยสิโว้ย นายทำอะไรนะ” จุนซูเริ่มออกอาการโวยวาย  เมื่อเห็นร่างเล็กสำแดงเดช ร่างโปร่งที่ทาบทับเบื้องบนก็ได้แต่ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย พร้อมกับทอดสายตาอ่อนโยนกลับมา เขาใช้มืออีกข้างที่เหลือไล่สัมผัสแก้มนุ่มไปมา เรียกให้แก้มใสเริ่มขึ้นสีเรื่อๆ

               

“ไง ตื่นมาก็ดื้อเลยนะ ทีเมื่อคืนยังอ่อนหวานจนฉันระทวยไปไม่รู้กี่รอบ ฮึ” สายตายังคงจ้องดวงหน้าหวานไม่เลิก จุนซูได้แต่เพียงหันหน้าไปด้านข้างเพื่อหลบสายตาเจ้าเล่ห์ที่ส่งมาตลอดอย่างอายๆ พลางพยายามคิดหาทางรอดในใจ

               

(ตกลงเมื่อคืนตูกับมันทำ ..........อ๊าก จุนซูผู้มาดแมนเสียประตูให้ไอ้ห้อยเนี่ยนะ จะเป็นลม) 

               

ร่างโปร่งไม่ปล่อยให้ร่างเล็กมีเวลาไตร่ตรองมากนัก เขาเริ่มซุกไซ้สันจมูกโด่ง ไปตามแก้มนุ่ม ละไปตามซอกคอระหงอย่างหลงไหล ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า ร่างของคนข้างหน้าทำให้เขารู้สึกดีขนาดไหนเมื่อคืน แม้จะผ่านผู้หญิงมามากมาย  และถึงแม้เป็นครั้งแรกกับผู้ชายด้วยกัน แต่มันกับเหมือนยาเสพติดขนาดแรง ที่แม้เผลอเสพเพียงครั้งเดียว คุณก็อาจจะเลิกมันไม่ได้จนกระทั่งตัวเองตาย กลิ่นหอมหวานยั่วยวนตรงหน้า รอยรักที่เขาฝากไว้ที่ปรากฎเด่นชัดบนผิวขาวผ่องทำให้อย่างจะกดย้ำให้มันจารึกอยู่อย่างนั้นตลอดไป  ตีตราว่าคนๆนี้มีเจ้าของแล้วร่างกายนุ่มนิ่ม สะโพกสวยได้รูป เสียงครางสุดเซ็กซี่ ที่เจ้าตัวไม่ได้ตั้งใจทำ กับกระตุ้นสัญชาตญาณดิบของเขาได้ไม่ยาก ทั้งๆที่เขารู้ว่าสำหรับร่างเล็กนี่แล้วถือว่าเป็นครั้งแรกเหมือนกัน ทั้งๆที่อยากอ่อนโยน อยากทะนุถนอมแต่ก็ดับอารมณ์ตัวเองไม่ลง จนเผลอทำรุนแรงไปเสียหลายที

               

ระหว่างที่ยูชอนกำลังซุกซนอยู่บนร่างกายเล็กที่ไม่อาจดิ้นหนีหลุดไปจากแขนแกร่งได้ จุนซูก็พยายามที่จะหาทางรอดของตัวเอง  เขาเอ่ยเสียงหวานออดอ้อน แบบที่นานๆจะทำทีและจะทำเฉพาะกับคนสนิทเท่านั้น ไม้ตายที่ไม่มีใครหลุดรอดไปได้

               

“ อ่ะ หยุดก่อนนะ  เค้าเจ็บ ปล่อยมือก่อนได้มั๊ย” ได้ผล ร่างโปร่งสะดุ้งกับการเพลิดเพลินของตัวเอง กลับมามองดวงหน้าหวานอีกครั้ง แล้วก็เขาตกใจกับกิริยาของเขาที่จับมือเล็กไว้แน่น เขาค่อยๆคลายวงมือให้หลวมลงแต่ยังไม่ได้ปล่อยซะทีเดียว จุนซูเลยอ้อนซ้ำอีกครั้ง และพยายามจ้องเข้าไปในดวงตาคู่หวานของคนด้านบน โดยใช้สายตาที่คิดว่าแบ๊วที่สุดเท่าที่จะทำได้ 

                “เค้าหิวแล้วอ่ะ หาอะไรให้เค้ากินหน่อยนะ น้า”  และมันก็ได้ผลอีกครั้ง ร่างโปร่งจุ๊บลงไปยังแก้มใสเบาๆหนึ่งทีก่อนจะลุกออกจากเตียงเพื่อไปหาอะไรให้เจ้าตัวเล็กกิน เพราะเขาเห็นว่าคนน่ารักเหมือนจะหมดฤทธิ์ไปแล้ว แต่เขารู้จักจุนซูน้อยไป

                “ครับ เดี๋ยวผมไปหาอะไรให้ทาน อย่าพึ่งลุกเร็วๆนะ ผมว่าคุณคงเจ็บ เพราะเมื่อคืนเรา......”   พูดไม่จบประโยคเพราะตัวคนพูดเองหลังจากได้สติกลับมาก็เหมือนจะอายๆกับพฤติกรรมของตัวเองไม่น้อย เขาเลือกที่จะเข้าไปอาบน้ำ ล้างหน้าเพื่อให้ตัวเองได้สดชื่น ก่อนจะโชวืฝีมืออาหารสุดล้ำให้คนน่ารักทาน

                “ขอผมอาบน้ำก่อนละกันนะครับ” 

“อืม ไปเหอะ เค้าจะรออยู่ตรงนี้ล่ะ” คนตัวเล็กเอียงคอพร้อมส่งยิ้มกว้างไปให้ร่างโปร่ง รอยยิ้มที่ทำให้ยูชอนเกือบกระโดดกลับลงไปยังเตียงนิ่มอีกครั้งแต่ก็ต้องห้ามใจตัวเองเอาไว้

 ปัง ซ่า ซ่า ๆๆๆๆๆ  เสียงประตูห้องน้ำปิดลง ตามด้วยเสียงฝักบัวดังขึ้น จุนซูเอียงหูฟังจนแน่ใจว่าคนข้างในยังคงเพลิดเพลินกับน้ำอุ่นๆ เขาอาศัยจังหวะนี้ก้าวลงจากเตียงและแต่งตัวอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบ โดยกัดฟันเก็บอาการเจ็บที่แล่นแปล็บขึ้นมาทุกขณะที่เขาขยับตัว แต่เขาก็ยอมเพื่อหลุดพ้นไปจากสถานการณ์ล่อแหลมตอนนี้ เพราะถ้าขืนอยู่ต่อมีหวัง เดินไม่ได้แน่ๆ

(ไอ้บ้าพลัง ตกลงเมื่อคืนมันทำไปกี่รอบกันแน่เนี่ย) จุนซูยังไม่วายก่นด่าคนที่อาบน้ำอยู่ด้านใน

หลังจากชำระร่างกายเรียบร้อย ร่างโปร่งก็ยิ้มกริ่มเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง โดยหวังจะมาเห็นรอยยิ้มเรียกกำลังใจก่อนจะลงมือปรุงอาหาร แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจไม่น้อย เพราะไร้ร่างใดๆปรากฎในห้อง เขาเดิน

ตามหาไปทั่ว แล้วก็พบว่าตัวเองโดนหลอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้มนั่นเสียแล้ว ร่างโปร่งทิ้งตัวลงบนเตียงช้าๆ แม้จะผิดหวังแต่พอคิดถึงเรื่องเมื่อคืน รอยยิ้มก็ปรากฎบนหน้าเขาอีกครั้ง และคราวนี้กลายเป็นเสียงหัวเราะ ดัง เมื่อตาคมเหลือบไปเห็นกระเป๋าตังค์สีดำ หล่นอยู่ข้างเตียง ที่แน่ๆมันไม่ใช่ของเขา

“เจ้าเล่ห์นัก ไหนดูสิซินเดอเรล่าทิ้งอะไรไว้เอ่ย” พูดพรางก้มไปเก็บและดูบัตรประจำตัวในกระเป๋าอย่างถือวิสาสะ

“อ้า ในรูปยังน่ารักเลย มีใครถ่ายบัตรประชาชนแล้วน่ารักมั้งเนี่ย ยกให้เลย อืม คิมจุนซู อายุ 22  ปี เอ๋แก่กว่าไม่น่าเชื่อ หน้าโครตเด็กเลยอ่ะ แล้วปฏิกิริยาการตอบสนองที่ไร้เดียงสาแต่ทำเอาแทบคลั่งนั่นล่ะ” ยูชอนเก็บของลงกระเป๋าเหมือนเดิม ก่อจะยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์อีกครั้ง

“คนอย่าง ปาร์คยูชอน ลองว่าอยากได้ไม่มีอะไรที่ไม่เคยได้ คิมจุนซู คุณหนีผมไม่พ้นหรอก” 

.

.

.

อยู่ๆ จุนซูที่ตอนนี้นั่งทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่บนรถแท๊กซี่ ก็ขนลุกชันอย่างไม่มีสาเหตุ 

“อ่า ลุงครับ ผมว่าแอร์มันเย็นไปนะครับ”

“เอแปลกนะ ผมก็เปิดปกตินี่ อ๋อ ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมเบาให้แล้วกัน แต่ผมว่าคุณควรไปตรวจนะ ผมว่าคุณต้องเป็นไข้แน่เลยรู้สึกหนาว”

“อืม สงสัยจะจริง ขอบคุณนะครับ”