[yoosu] Love is

ลำดับตอนที่ #7 : เป็นแฟนกันนะ

ปัง เสียงปิดประตูดังตามหลัง คนทั้งสอง จุนซูเดินไปนั่งลงบนโต๊ะ ยูชอนได้แต่ยืนมองร่างเล็กอยู่หน้าประตูโดนไม่พูดอะไร จุนซูเห็นก็อดหงุดหงิดไม่ได้

 

“มีอะไรก็พูดมา”   มือเล็กถูกยกขึ้นเสยผมอย่างลวกๆ

 

“คุณครูจำได้แล้วเหรอ” ยูชอนขยับเข้ามาใกล้ โดนถอดแว่นตาออก และขยี้ผมตัวเองเล็กน้อยเพื่อให้ความยาวไม่เกะกะสายตา  ก่อนจะส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้

 

“พาผมเข้ามาถึงนี้อยากรื้อฟื้นรึไง” ไม่พูดเปล่า ร่างโปร่งขยับร่างเข้าไปใกล้และเท้าแขนทั้งสองข้างคล่อมร่างเล้กที่นั่งอยู่ไม่ให้ไปไหน ก่อนจะก้มลงหมายจะสัมผัสริมฝีปากหวานอีกครา แต่มือเล็กของจุนซูก็ไวกว่า เขาดันหน้าของยูชอนออก และเบือนหน้าหนี

 

“บ้ารึไง ฉันจะพานายมาตกลงต่างหาก”  

 

“ตกลงอะไร” ยูชอนหยุดและมองลงไปเพื่อสืบหาความจริงในดวงตาเรียวที่มองกลับมา แต่แขนทั้งสองยังคงสร้างเป็นกรงแกร่งไว้

 

“ก็ ฉันจะลืมทุกอย่างระหว่างเรา ฉันขอให้มันจบแค่นี้”  

 

“ไม่ได้ ทำไมผมต้องทำตามด้วยล่ะ ร่างกายเราเข้ากันได้ดีจะตาย หรือครูคิดว่ามันไม่จริง” ยูชอนยิ้มก่อกวน บวกกับส่งสายตากรุ่มกริ่มไปให้ร่างที่ยังคงออกจากแขนแกร่งไม่ได้

จุนซูเริ่มหน้าแดงเรื่อ เมื่อคิดถึงคืนอันเร่าร้อน ทั้งละอาย ทั้งรู้สึกผิด ที่หลงไปกับความหวาบหวามที่เกิดขึ้น

“หยุดพูด ฉันก็แค่ใช้นายเพื่อลืมแค่นั้น อย่าจริงจังได้ไหม อื๊อๆๆ......”   ปากเล็กๆที่ ขยับพูดประโยคเชือดเชือน ถูกประกบด้วยริมฝีปากหนาเพื่อให้เงียบ ลิ้นอุ่นถูกส่งเข้าไปควานหาความจริงที่ถูกปกปิด ความต้องการถูกกระพือขึ้นอย่างไร้ขอบเขต ยูชอนเร่งจังหวะร้อนแรงขึ้นจนร่างเล็กที่ไม่ทันตั้งตัวต้องยกมือทุกอกแกร่งเพื่อให้หยุดการกระทำนี้ ยูชอนจำต้องปล่อยออกอย่างขัดใจ ก่อนจะเลียริมฝีปากอิ่มของตนอย่างหิวกระหาย จุนซูสูดหายใจเข้าเพื่อทดแทน ปากแดงเจ่อจากการถูกรุกราน ทำให้ยูชอนยกยิ้มอย่างสะใจ

“ไง ผมเก่งใช่ไหมล่ะ อีกสักรอบเป็นไงจะได้ไม่ลืม”   ยูชอนกดริมฝีปากตัวเองเข้ากับปากบางอีกครั้ง และผลักร่างเล็กให้นอนราบลงไปกับโต๊ะ มือข้างหนึ่งจับรวบแขนเล็กขึ้นไว้เหนือหัว อีกข้างก็เริ่มลูบไล้ร่างบางด้านล่างไปทั่ว ในขณะที่ริมฝีปากก็ยังไม่ปล่อยให้จุนซูมีอิสระ ร่างเล็กเริ่มดิ้นเพื่อเอาตัวรอด ยูชอนซุกไซ้จมูกโด่งลงบนซอกคอขาวเพื่อสูดดมกลิ่นที่ตัวเองถวิลหา ก่อนจะทำตราประทับไว้เพื่อตีตราความเป็นเจ้าของ เขากดจูบลงไปยังคอขาวที่เชื้อเชิญ

“ปล่อยฉัน นายมันบ้าไปแล้ว ฉันเป็นครูนายนะ” จุนซูยังคงขยับไปมาเพื่อหลบริมฝีปากนุ่มที่เริ่มสัมผัสไปทั่วแผ่นอกขาว และเมื่อสบจังหวะที่ยูชอนเพลิดเพลินกับร่างกายเขาก็ยกเท้าขึ้นถีบร่างโปร่งจนกระเด็นไป โดนลืมว่าเท้าข้างนี้เจ็บอยู่

“โอ๊ย !” ร่างโปร่งลงไปกองกับพื้น ก่อนจะยกมือขึ้นกุมท้องด้วยความจุก และมองไปยังจุนซูที่ยังคงหายใจหอบ และเมื่อเขาเห็นหยดน้ำใสๆที่ไหลออกมา หัวใจก็เหมือนจะหล่นวูบ มันชาไปทั้งตัว เหมือนโดนแช่แข็ง มันเจ็บแปลกๆ เจ็บกว่าท้องตอนนี้เสียอีก ความรู้สึกผิดเข้ามาถาโถมไม่ขาดสาย แต่แล้วเสียงเล็กก็ดังขึ้น 

“ฉันเกลียดนาย ฮือๆๆๆ” ประโยคเดียวเหมือนดึงวิญญาณออกจากร่างโปร่ง ร่างเล็กก้มหน้าก้มตาร้องไห้ เพราะหมดแรงที่จะขยับตัวหนี ข้อเท้าที่เพิ่งหายดี เจ็บแปล็บอีกรอบ ที่ร้องก็เพราะเจ็บใจ ปกติเขาไม่เคยแพ้ใคร แล้วทำไมถึงหนีจากเด็กคนนี้ไม่ได้

ยูชอนลุกขึ้นไป ยกมือหนาหวังจะเช็ดดวงหน้าหวานที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา น้ำตาที่เขาเป็นคนทำให้เกิด แต่จุนซูตีมือเขา และเบือนหน้าหนี นั้นทำเอายูชอนอารมณ์เสียอีกรอบ เขาดึงใบหน้าหวานกลับมาให้มอง

“ทำไมต้องหนีผม ทำไมถึงรังเกียจผม” น้ำเสียงที่เหมือนจะอ้อนวอนอยู่ในที มันปะปนไปทั้งความอ่อนแอและอ่อนไหว จุนซูจึงหันกลับมามองหน้าคมอีกครั้ง

“ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันเป็นครูนายนะ มันก็แค่อุบัติเหตุก็ให้มันจบๆไปเถอะ”   อีกแล้ว ถนัดการตอกย้ำความเจ็บปวดหรืออย่างไรนะ พูดหวานๆกันไม่ได้ใช่ไหม งั้นก็ต้องตามวิถีของเขา

“ไม่ ผมไม่ให้ของๆผมไปไหนหรอก อุตส่าห์เจอของเล่นสนุกๆแล้ว ใครปล่อยก็โง่นะสิ” เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงเย้ยหยันและอยากเอาชนะแทนอารมณ์วูบไหวเพราะความรู้สึกผิด

 

“ฉันเกลียดนาย ได้ยินชัดไหม” จุนซูเน้นย้ำทุกคำช้าๆ ชัดๆ และจ้องกลับไปยัง ลูกศิษย์ของตัวเองที่ไม่ได้เป็นเด็กดีอย่างที่คนอื่นเห็นชะแล้ว  ก่อนจะดันยูชอนที่ยืนอึ้งกับประโยคตอกย้ำ ออก และเดินเขย่งไปที่ประตูก่อนจะเปิดมันออก เสียงทุ้มด้านหลังก็ดังขึ้น

“ครูอยากให้คนทั้งโรงเรียนรู้เรื่องวันนั้นก็ตามใจ” ได้ผลร่างเล็กหยุดชะงัก ก่อนจะหันมามองอย่างประเมินท่าที

 

“ใครจะเชื่อนาย” ร่างโปร่งยกยิ้มเหยียดก่อนจะชูรูปในโทรศัพท์มือถือโชว์ ซึ่งมันไกลพอที่จุนซูจะเห็นแค่เป็นรูปคนนอนหลับ โดยไม่เห็นรายระเอียดมากนัก

 

“ก็ตามใจ ถ้ารูปนี้แพร่ออกไป ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครกันแน่จะไม่มีคนเชื่อ”

 

“ต้องการอะไรจากฉัน” จุนซูพยายามข่มความโกรธ และพยายามเจรจาด้วยสติ

 

“ครูต้องเป็นแฟนกับผม และห้ามเจ๊าะแจ๊ะคนอื่น ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย” เงื่อนไขที่ถูกเสนอมันซวยทั้งขึ้นทั้งร่อง แต่เมื่อประมวลดูแล้วเขาแค่อดทนอีกแค่สองเดือน แลกกับชื่อเสียงที่กู้กลับได้ยากก็ถือว่าน่าลอง แล้วค่อยหาโอกาสลบไฟล์ทิ้งก็สิ้นเรื่อง

 

                “ก็ได้ แต่....นายต้องไม่บอกใครเรื่องที่เราเป็นแฟนกัน ไม่งั้นเรื่องนี้เป็นอันโมฆะ”  

                “ทำไม” 

                “นายลืมแล้วเหรอ ว่าฉันเป็นครู และนายก็เป็นแค่นักเรียน ว่าไง ถ้าไม่ตกลงก็ตามใจ” จุนซูหันหลังกลับและออกไปข้างนอกห้อง และแอบยิ้มมุมปาก เมื่อได้ยินเสียงที่ตะโกนกลับมา

               

“ก็ได้ แต่เย็นนี้ครูต้องกลับกับผม” 

                “ไม่ได้ เดี๋ยวฉันไปเจอที่คอนโดนายดีกว่า” เงียบเป็นคำตอบว่าตกลง จุนซูรีบเดินกลับไปที่ห้องพักครูก่อนคนอื่นๆจะผิดสังเกตุที่เขาและยูชอนหายไป พลางยิ้มอย่างสะใจ

                “สุดท้าย เด็กมันก็คือเด็กอยู่วันอย่างค่ำแหละ”

.

.

.

ร่างโปร่งนั่งทบทวนการกระทำของตัวเองก็ต้องตกใจ เขามันบ้าจริงๆนั้นแหละ ก็แค่อยากเอาชนะ จนยอมให้เขาเกลียด แต่เขาก็ปลอบใจตัวเองว่าไม่ได้คิดอะไร แค่สนุกๆ ฆ่าเวลาเท่านั้น ยูชอนหยิบแว่นตาขึ้นมาใส่ และดึงผมกลับมาปิดตามเดิม ก่อนจะเดินออกตาม จุนซูที่ออกไปได้สักพัก

“ผมไม่มีทางปล่อยครูแน่ แล้วเราได้เห็นกันว่าใครแน่กว่ากัน”   ยูชอนเผลอพูดออกมาเสียงดัง โดยไม่ทันสังเกตุ ร่างๆหนึ่งที่แอบอยู่ด้านหลังมุมตึก ที่ยกมือปิดปากไว้เพื่อกลั้นเสียงตกใจที่ออกมา

“จุนซู นายกำลังจะทำอะไรเนี่ย”   แจจุงได้แต่เก็บความสงสัยของตัวเองเอาไว้ และพยายามประมวลความคิดว่าจะเริ่มต้นถามเพื่อนรักยังไงดี