[yoosu] Love is

ลำดับตอนที่ #3 : เปิดตัว

เสียงจอแจในห้องประชุม สำหรับวันเปิดเรียนดังขึ้นระงม เพราะเหล่าบรรดาเพื่อนพ้องไม่ได้เจอกันนาน แล้วก็เงียบลงเมื่อครูใหญ่ เริ่มขึ้นไปกล่าวเปิดพิธีอย่างเป็นทางการ

                                           

“ฮะแฮ่ม ยินดีต้อนรับกลับมาสู่รั้วโรงเรียนในเทอมใหม่กันนะ เด็กๆ สำหรับเทอมนี้ครูมีข่าวจะแจ้งให้ทราบสองเรื่องคือ เรื่องแรก ครูโซลบี คลอดแล้วเป็นเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักน่าฟัดทีเดียว”

 

เฮๆๆ เสียงเชียร์ดังกระหึ่ม ลั่นหอประชุม เพราะครูที่เป็นที่รักของตนกำลังมีความสุข

 

“ฮะแฮ่ม เงียบหน่อย เรื่องที่สอง เรามีครูมาฝึกงานสองคน คนแรก ครูคิมแจจุง จะมาสอนวิชาประวัติศาสตร์ ครูแจจุงกำลังศึกษาปริญญาโทอยู่ที่มหาลัยโชล และจะมาฝึกสอนเป็นเวลาสามเดือน เอ้าครูแจจุงมาเอ่ยทักทายเด็กๆหน่อย” 

 

และเมื่อแจจุงก้าวออกมาด้านหน้าเสียงเซ็งแซ่ก็ดังขึ้นอีกระลอก จากการเยื้องย่างที่สุดแสนจะเฟอร์เฟ็ค บวกกับใบหน้าหวานประดุจสตรี รวมถึงการแต่งตัวที่เหมือนนายแบบหลุดออกมาจากนิตยสารชั้นนำนั้นอีกประการ ทำให้เรียกเสียงชื่นชมได้ไม่ยาก เนื่องจากโรงเรียนนี้พึ่งเปิดเป็นสหะเมื่อปีที่แล้วทำให้จำนวนเด็กผู้ชายมากกว่าเด็กผู้หญิงมากอยู่โข

 

“สวยว่ะ”

 

                “แน่ใจนะเนี่ยว่าผู้ชาย”

               

                แต่ก่อนจะมีการพูดจาอะไรกันมากกว่านั้น แจจุงก็สยบทุกข้อกังขาด้วยการพูดใส่ไมค์เสียงดังลั่น

                “สวัสดี ครูชื่อแจจุง เป็นผู้ชาย และถ้าให้ดี ช่วยชมว่าหล่อมากกว่าสวยจะดีมาก” 

 

                แปะ แปะ เสียงปรบมือชื่นชมดังขึ้นอีกระลอก คราวนี้มาจากฝั่งเด็กผู้หญิงที่ดูเหมือนจะคลั่งไคล้ไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนกลุ่มเด็กผู้ชายก่อนหน้า เอาแต่บ่นเสียดายไม่หาย

 

                “เอาล่ะ เอาล่ะ คนต่อไป ครูคิมจุนซู จะมาสอนวิชาดนตรี และมาเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาชมรมดนตรีแทนระหว่างที่ครูโซลบีลา ครูคิมจุนซูเรียนอยู่มหาลัยเดียวกันกับครูคิมแจจุง เอ้า ครูจุนซูออกมาทักทายหน่อยครับ” 

 

                ด้วยความตื่นเต้นและประหม่า รวมกับเมื่อครู่เขาเห็นแจจุงทำได้ดี ทำให้ยิ่งกลัวมากขึ้น จุนซูก้าวเท้าออกไปอย่างเงอะงะ จนกระทั่งไปสะดุดสายไมค์ที่วางอยู่เป็นผลให้ร่างเล็ก ล้มหน้าทิ่ม อย่างจัง

 

                โครม ! เสียงล้มดังสนั่น เรียกให้นักเรียนทุกคนกลับมาสนใจอีกครั้ง พร้อมๆกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นไม่หยุด จุนซูไม่รู้จะทำยังไง เลยทำได้แต่ส่งยิ้มเขินๆไปให้ทุกคน แต่นั่นก็คว้าหัวใจหลายคนไปครองอย่างไม่ยาก จากที่หัวเราะกันลั่นเลยกลายเป็น

               

“น่ารัก”

ชางมินหลังจากที่ก้มหน้าก้มตาเล่นเกมส์กดอยู่ข้างๆเพื่อนรักอย่างยูชอน หลังจากได้ยินเสียงล้มดังสนั่นก็เงยหน้าขึ้นมามองอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะตกใจเมื่อเห็นคนที่ล้มก็คือ เพื่อนสนิทของญาติผู้พี่ ที่ไปมาหาสู่กันมาตลอด ก็ตกใจ

“เฮ้ย นั่นมันพี่จุนซูนี่หว่า มาเป็นครูที่นี่เหรอเนี่ย โลกโคตรกลมเลย”   ขณะที่คนหนึ่งกำลังตกตะลึงกับความมหัศจรรย์ของโลก อีกคนเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กลุกขึ้นมาหว่านเสน่ห์ กลับกำลังเดือดดาลในใจ หร้อมๆ กับยกยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง

“อืม โลกมันกลมจริงๆ” (คุณจะหว่านเสน่ห์ไปไหนอีกคุณจุนซู แค่หนุ่มคนเมื่อเช้าไม่พอรึไง)

 

“อ่ะ นายรู้จักพี่เขาเหรอ”  ชางมินมองหน้าเพื่อนอย่างงงๆ ก่อนจะสังเกตุเห็นรอยยิ้มซาตานที่เมื่อเผยมาทีไรไม่ค่อยมีเรื่องดีเกิดขึ้นสักที เพี้ยง อย่าให้เป็นอะไรที่เกี่ยวกับพี่ตัวจ้อยคนนั้นเลย สงสารอ่ะ

 

“รู้จักสิ รู้จักดีซะด้วย รู้ไปถึงไหนถึงไหน หึ” คำตอบที่แถมท้ายด้วยการหัวเราะในลำคอยิ่งทำเอาชางมินรู้สึกนั่งไม่ติด เขาต้องคอยดูสถานการณ์ระหว่างคนคู่นี้ซะแล้ว เอ ถ้าจำไม่ผิดในงานวันแต่งเขาเหมือนจะเห็นยูชอนออกไปหลังจากจุนซูที่กำลังเมาได้ที่กลับไปติดๆ ตอนแรกเขาก็ว่าจะไปส่งจุนซู แต่ดันมาติดตรงพวกญาติๆที่มารุมล้อมทำให้ปลีกตัวไม่ได้เนี่ยแหละ

 

และแล้วเสียงพิธีกรบนเวทีก็ดังขึ้นอีกครั้ง หลังจากจุนซูรีบรายงานตัวแล้วรีบวิ่งไปแอบหลังแจจุงทันที

 

“ขอเชิญประธานนักเรียน ปาร์คยูชอนขึ้นมากล่าวด้านบนด้วยครับ” 

 

ยูชอนก้าวเดินขึ้นไปกล่าวอย่างน่าประทับใจเหมือนทุกที แต่คราวนี้สายตากลับแอบเหลือบมองคนด้านหลังครูหน้าสวยไม่เว้น แม้เด็กคนอื่นไม่ทันสังเกตุ แต่ไม่พ้นสายตาอันเฉียบแหลมของแจจุงไปได้ เขากระซิบถามเพื่อนรักเบาๆ

 

“เฮ้ย จุนซู นายไปรู้จักประธานนักเรียนนี่รึเปล่า เห็นเอาแต่จ้องมาทางนายบ่อยๆ” 

 

ร่างเล็กที่แอบอยู่ค่อยๆชะเง้อ มองคนที่ปราศัยอยู่บนเวที ก่อนจะตอบอย่างจริงจัง

 

“ไม่นะ ว่าแต่หน้าก็คุ้นๆอยู่เหมือนกัน แต่ฉันมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักเด็กใส่แว่นท่าทางจริงจังขนาดนี้ แน่”   ตอบเสร็จก็กลับไปแอบอยู่ด้านหลังแจจุงอีกครั้ง

.

.

.

.

 

ขณะที่จุนซูหอบโน๊ตเพลงมากมายที่ตัวเองเตรียมมาเพื่อใช้ประกอบการสอน อย่างทุลักทุเลอยู่ตามระเบียงทางเดิน ร่างโปร่งที่เตรียมจะเข้าเรียนมาเห็นเข้า ก็อาสาเข้าไปช่วยอย่างผู้หวังดี แต่จริงๆแล้วแค่อยากหยั่งเชิงว่าคนน่ารักจะจำเขาได้หรือเปล่า เมื่อมาอยู่ในอีกหน้ากากหนึ่งของตน เพราะนอกจากจะมีแว่นตาที่บดบังดวงตามากความหมายนั่นแล้ว ยังมีผมด้านหน้าที่ไว้ลงมาจนปิดคิ้วสวยด้วยอีกชั้นหนึ่ง

 

“ผมช่วยฮะอาจารย์”   ว่าแล้วก็แย่งเอากองที่หนักออกไปถือไว้เอง

“อ่ะ ขอบใจมาก ไม่ต้องเรียกอาจงอาจารย์หรอก เรียกครูก็พอ” จุนซูยิ้มขอบคุณไปยังยูชอน ทำเอาหัวใจประธานคนเก่งที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง พร้อมกับพึมพัมออกมาไม่รู้ตัว

 

“ชอบหว่านจริงนะ เสน่ห์เนี่ย” 

 

“ฮะ เธอว่าอะไรหรือเปล่า ยูชอน” จุนซูเอียงคอมองลูกศิษย์อย่างงงๆ

 

“ปะเปล่าฮะ ผมแค่บอกว่า อาจารย์ถือไหวได้ไง หนักออก แล้วรู้ชื่อผมได้ไงครับ” 

 

“อ้าว ก็เธอเป็นประธานนักเรียนนี่ แล้วก็บอกแล้วไงว่าให้เรียกครูเฉยๆ”  

 

(เป็นอันว่า จำไม่ได้ร้อยเปอร์เซ๊นต์ เพราะไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองแบบที่คาดไว้ เอ แล้วผมจะเฉลยเลย หรือว่าให้เดาออกเองดีนะ ) ยูชอนคิดคำนวณในใจถึงสิ่งที่ตัวเองคาดว่าจะเกิด ก็เผลอหัวเราะเจ้าเล่ห์ออกมาเบาๆ

 

“ฮึ ฮึ” 

 

“ขำอะไรเหรอ อ้า อย่าบอกนะว่านึกถึงตอนครูล้มอ่ะ ขายหน้าชะมัด” จุนซูยกมือทั้งสองมาบังหน้าหวานของตนเมื่อเวลาเขิน ท่าทางนั่นยิ่งทำให้ร่างเล็กดูน่ารักในสายตาของยูชอนมากขึ้น แต่ด้วยอารมณ์ฐิถิ ที่คิดว่าคนที่เดินอยู่ข้างๆ มีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วแต่ก็ยังมาหว่านเสน่ห์ไปทั่ว บวกกับอาการอยากเป็นเจ้าเข้าเจ้าของกำเริบทำให้เขาเผลอจิกกัดอย่างไม่รู้ตัว

 

“นั่นสิ ขายหน้าชะมัด เป็นครูน่ะ ผมว่าสำรวมบ้างก็ดีนะครับ ไอ้การแจกยิ้มไปทั่วอย่างนี้ ผมว่ามันไม่ควร” 

 

(อ๊าก ไอ้เด็กนี่เห็นครั้งแรกก็นึกว่ามีน้ำใจ ที่ไหนได้มันตั้งใจมาจิกตรูนี่หว่า)