[yoosu] Love is

ลำดับตอนที่ #2 : พี่ชาย

หลังจากที่จุนซูนั่งรถถึงบ้านเขาก็ตระหนักว่าไม่มีกนะเป๋าเงินอยู่กับตัว เขารีบโทรเข้าบ้านเพื่อให้พี่ชายเอาเงินมาจ่ายค่าแท๊กซี่ให้ และแน่นอนสิ่งที่ตามมาสำหรับคนที่ไม่กลับบ้านทั้งคืนแถมไม่โทรบอกก็คือ บทสวดบทใหญ่ชนิดสองชั่วโมงไม่จบ

 

“กลับมาแล้วเหรอเจ้าตัวดี สารภาพมาเมื่อคืนไปไหนมา” จุนโฮคาดคั้นกับน้องชายของตน ที่ทำเอาคนทั้งบ้านเป็นห่วงจนนอนกันไม่หลับ แล้วแถมสภาพที่กลับมา ยังเหม็นเหล้าชึ่ง แถมกระเป๋าตังค์หาย ตัวร้อนรุมๆ แล้วยังรอยแดงที่ปรากฎไปทั่วนั่นอีก เฮ้ย ! ขออย่าให้เป็นเหมือนที่คิดเลย พูดถึงอาการไข้ เขาก็เลยไม่อยากว่าอะไรมากมาย แต่ก็แค่อยากรู้ว่าหายไปไหนทั้งคืน

 

“จุนซูเมาอ่ะ แล้วไปนอนบ้านเพื่อน สงสัยเพื่อนจะปิดโทรศัพท์ให้เพราะกลัวผมตื่น”   จุนซูก้มหน้างุดพยายามไม่สบตาพี่ชาย   เจ็บครับจุนซูเจ็บอยู่ในใจเพราะเขากำลังโกหกคนที่ห่วงเขาที่สุด และเขาก็รักมากด้วย แต่ใครจะกล้าบอกว่ะ ว่าผมเมาอ่ะพี่ แล้วก็เลยไปนอนกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ แถมโดนทำกี่รอบก็ไม่รู้อีก แค่คิดหน้าของจุนซูก็แดงวาบอีกครั้งจากความอับอาย เมื่อเผลอนึกถึงสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความหมายแฝงคู่นั้น

 

“เพื่อนคนไหน” 

 

“อ่ะ พี่ไม่รู้จักเขาหรอก คือ คน คน นี้เราพึ่งรู้จักกันครับ”

 

“พึ่งรู้จักก็ไปนอนบ้านเขาเนี่ยนะ จุนซูนายไม่ใช่เด็กๆแล้ว คิดก่อนทำได้ไหม” 

 

“ผมขอโทษ”   เขาเลือกที่จะเอ่ยคำที่อยู่ในใจออกมา เมื่อจุนโฮเห็นน้องชายสารภาพบวกกับอาการหน้าแดงนั่น เขาก็คิดไปว่าน้องกำลังไข้ขึ้น จุนโฮเดินมากอดน้องอย่างอ่อนโยน ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นลูบศรีษะน้องอย่าง

ทนุถนอม 

               

“ปลอดภัยกลับมาก็ดีแล้ว อย่าทำอย่างนี้อีก พี่เป็นห่วง แล้วเรื่อง.............”   อยู่ๆ จุนโฮก็เงียบไป ทำไมเขาจะไม่รู้สาเหตุที่ทำให้น้องชายต้องเมาหัวราน้ำเมื่อคืน ก็แทยอนเพื่อนรักตั้งแต่ม.ต้น ของจุนซูแต่งงานเมื่อคืน เพื่อนที่จุนซูพร้ำเพ้อ เล่าให้ฟังทุกเรื่องเกี่ยวกับหล่อนให้เขาฟังเป็นร้อยเป็นพันครั้ง เรื่องเล่าที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวเล็กของเขารักเพื่อนคนคนนี้ขนาดไหน รักที่แตกต่างกับที่แทยอนมอบให้  เมื่อรักที่ให้มันแตกต่างจุนซูเลยทำได้แค่เหยียบความรู้สึกของตัวเองไว้ให้จมหายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น เพราะอยากรักษามิตรภาพเดียวที่หลงเหลือไว้ให้ตราบนานเท่านาน

                คนตัวเล็กงงกับอาการเงียบหายของพี่ชาย หน้าหวานที่ซุกอยู่กับอกอุ่น พูดเสียงอู้อี้ ออกมาด้วยความสงสัย

                “เรื่องอะไรเหรอฮะ......” 

                “ก็เรื่อง........แทยอนอย่าไปคิดมากนะ” พูดจบก็ลูบหัวน้องชายแผ่วๆอีกครั้ง

(อ่ะ ใช่เมื่อคืนแทยอนแต่งงานแล้วนี้ สวยเกินคำบรรยาย เหมือนนางฟ้าลงมาจากสวรรค์  เธอเหมาะกับชุดสีขาวสะอาดตามาก จนเหมือนเห็นปีกกางออกมาจากด้านหลัง ภาพที่เธอเดินไปตามทางเพื่อไปพบชายอีกคนที่ยืนรออยู่ที่แท่นพิธีมันกระทบให้หัวใจบีบแบบแปลกๆเพราะอยากเป็นคนที่ยืนรออยู่ตรงนั้น ไม่ใช่ที่ตรงนี้ตรงตำแหน่งของผู้ร่วมงาน ภาพที่เธอสวดอธิฐานอย่างตั้งอกตั้งใจเพื่อความรักในอนาคต ก็กระหน่ำบีบรัดหัวใจคนที่ทำได้แค่ยืนดู และภาวนาให้เธอมีความสุขเหมือนกัน แถมด้วยรอยยิ้มน่ารักที่มอบให้มาตอนตอบขอบคุณที่ไปร่วมงานยังคงสดใสเหมือนเดิมแต่วันนี้มันมากกว่านั้น ทั้งสดใสและอ่อนหวาน ปนยินดี รอยยิ้มที่หญิงสาวทุกคนปารถนาที่จะมีในวันสำคัญที่สุดของชีวิต  สว่างสดใสจนคนเห็นจุกไปที่อก เจ็บจนต้องออกไปหาน้ำเมากินให้มันลืมหน้าตายิ้มแย้มนั่นไปซะ เราลืมไปได้ไงนะ แค่คืนเดียว เพราะไอ้บ้านั่นแท้ๆทำให้เขาหงุดหงิดจนลืมเรื่องๆแย่ไป ) แต่พอมันนึกถึงขึ้นมาได้ความเจ็บปวดก็ย้อนกลับมาทำร้ายหัวใจดวงเล็กๆอีกครั้ง น้ำตาที่นึกว่าไหลไปหมดตั้งแต่เมื่อคืนกลับมาไหลอีกครั้ง เขากระชับวงแขนของตัวเองให้กอดร่างใหญ่ของพี่ชายให้แน่นขึ้นไปอีกพร้อมกับปลดปล่อยอาการเสียใจของตัวเองโดยไม่ปิดกลั้นมันอีก

                “ฮือ ฮือ พี่ฮะ แทยอนแต่งงานไปแล้ว เขามีเจ้าของแล้ว คนที่เดินเคียงข้างเขาไม่ใช่ผมอีกแล้ว พี่ครับ” เสียงร้องไห้คว่ำครวญเจียนขาดใจของน้องชายทำให้หยดน้ำเล็กมาเอ่อรออยู่บนตาเรียวของผู้เป็นพี่อย่างไม่ยากเย็น

น้องเจ็บ เขาเจ็บกว่า ได้แต่หวังให้รักครั้งใหม่ของน้องจะสมหวัง

                “ร้องไปเลย ร้องให้พอวันนี้นะ น้องรัก แล้ววันพรุ่งนี้จะเป็นของนาย” 

                .

                .

                .

                .

                เวลาร่วงเลยจากเรื่องราวแย่ที่เกิดในชีวิตของจุนซูมาเกือบสองเดือน ตอนนี้เปิดเทอมใหม่ เขาต้องมาเป็นครูฝึกสอนที่โรงเรียนชื่อดัง ที่รวบรวมแต่คุณหนู คุณชายจากตระกูลดังๆมากมาย โรงเรียนที่พ่อของเพื่อนรักอีกคน คิมแจจุง เป็นหุ้นส่วนใหญ่ เขาจึงได้มาฝึกที่นี่โดยไม่ต้องแข่งกับใคร ถ้าผลงานเข้าตา ดีไม่ดีเขาก็จะได้มาสอนอย่างไม่มีเงื่อนไข  พี่ชายของเขามาส่งที่หน้าโรงเรียนดัง จุนซูก้าวลงจากรถอย่างหวั่นๆ เมื่อจุนโฮลอบมองเห็นอาการกลัวของน้องชาย เขาก็เปิดกระจกแล้วดึงแขนเจ้าตัวเล็กเข้ามาใกล้ก่อนจะกระซิบให้กำลังใจ

                “ไม่เป็นไรหรอก นายทำได้แน่มั่นใจเข้าไว้จุนซู”

                “ฮะ ผมจะพยายาม” เมื่อดูเหมือนเจ้าตัวจะเริ่มมีกำลังใจขึ้นมาแล้วจุนโฮเลยถือโอกาสเหย้าน้องสุดรักไปหนึ่งดอก

                “อืม ดีแล้วอย่าไปโดยเด็กมันแกล้งเพราะหน้าเด็กกว่าล่ะ ฮะ ฮะ” 

                “พี่อ่ะ” จุนซูทุบไปยังแขนพี่ชายเบาๆพร้อมกับอาการเขินอาย

                “เอาล่ะ พี่ไปทำงานก่อนนะ อย่าไปกวนแจจุงให้มากนักล่ะกัน”  จุนโฮดึงน้องชายสุดรักเข้าไปใกล้และหอมแก้มเบาๆไปหนึ่งที

                “บายฮะ” จุนซูก้มไปจุ๊บหน้าผากของพี่ชายตอบเพื่อลา สำหรับเขานี่ถือเป็นเรื่องปกติเพราะที่บ้านเลี้ยงมาแบบนี้และทำเป็นเรื่องประจำ ถ้าไม่ทำจุนโฮก็จะโกรธ แต่การกระทำนี้คงไม่ปกติสำหรับสายตาหลายคู่ที่ผ่านไปมา และหยุดมองคนน่ารักพูดคุยกระหนุงกระหนิงกับพี่ชายด้วย และที่ไม่ปกติสุดก็คงเพราะการกระทำอันหวานแหววดันเข้าไปกระแทกนัยตา และหัวใจของปาร์คยูชอนที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ด้วยเหมือนกัน