The Dangerous รักอันตรายกับนายจอมโหด

บทนำ

1 เดือนที่แล้ว

‘ว่าไงนะคะคุณน้า ><!’

‘ก็อย่างที่บอกไปนั่นล่ะจ้ะ ^^’

‘หนูไม่ย้ายไม่ได้เหรอคะ โรงเรียนเดิมของหนูก็โอเคอยู่แล้วนี่นา (.  .  )’

‘ไม่จ้ะ เธอต้องย้ายเพราะน้าต้องไปทำงานต่างประเทศ  แล้วเธอก็ต้องย้ายไปอยู่กับเพื่อนน้าด้วย เพราะถ้าอยู่ที่นี่น้าคงอดเป็นห่วงเธอไม่ได้หรอก’

‘แต่ว่า...’

‘ไม่มีแต่อะไรทั้งสิ้นจ้ะเบนิน  เดือนหน้าเธอจะต้องย้ายไปอยู่ที่นั่นเพราะน้าทำเรื่องย้ายให้เธอเรียบร้อยแล้ว’

‘ก็ได้ค่ะคุณน้า ย้ายก็ย้ายค่ะ T^T’

ณ. ปัจจุบันตอนนี้

ตอนนี้ฉันกำลังเก็บข้าวของและบอกลาบ้านหลังนี้ที่เคยอาศัยอยู่ตั้งแต่แบเบาะ T_T  ทำไมฉันต้องย้ายที่อยู่ย้ายโรงเรียนเพียงเพราะคุณน้าย้ายไปทำงานต่างประเทศด้วยไม่มีเหตุผลเอาซะเลย ><!  แต่ทำไงได้ล่ะก็ฉันไม่มีสิทธิ์เถียงผู้มีบุญคุณกับฉันได้นี่นา  T^T

อา...ที่บอกว่าคุณน้าท่านมีบุญคุณกับฉันก็เพราะตอนที่ฉันอายุได้5 ขวบ (เอ๊าะๆ >-<) ตอนนั้นคุณพ่อของฉันประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชึชีวิตคุณแม่ของฉันเสียใจมากจนล้มป่วยเข้าโรงพยาบาลและคุณน้าของฉันนี่ล่ะที่พาคุณแม่ของฉันส่งโรงพยาบาลและก็น่าสลดใจที่พวกท่านทั้ง2มาเสียชีวิตในวันและเวลาไล่เลี่ยกัน  คุณน้าจีงรับฉันมาเลี้ยงไว้แทนแม่และพ่อที่จากฉันไปแล้ว  แต่ตอนนั้นฉันยังเด็กคุณน้าบอกฉันว่าพวกท่านไม่สบายและพักผ่อนอยู่  จนกระทั่งวันที่มีงานศพของพวกท่านฉันถึงได้เข้าใจดีว่าพวกท่านได้จากฉันไปแล้วจริงๆ ...

เจ็ดปีที่ผ่านมาคุณน้าเลี้ยงฉันประคบประหงมฉันอย่างกับลูกในไส้  คุณน้าของฉันไม่มีลูกเป็นของตัวเองเพราะท่านไม่สามารถมีลูกได้ท่านจึงครองความโสดมาจนปัจจุบันนี้ท่านถึงได้ดูแลฉันดีซะอย่างกับเจ้าหญิงในวังมาตลอด  ฐานะของคุณน้าฉันถือว่ามีอันจะกินล้นเหลือเชียวล่ะ  ท่านเป็นเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่งและมีสาขากว้างขวางและเป็นที่รู้จักกันเป็นอย่างดี  ท่านส่งฉันเข้าเรียนโรงเรียนเอกชนค่าเทอมแพงหูฉี่  ><  ฉันรักท่านเสมือนพ่อและแม่ของฉันเพราะท่านทั้งอบอุ่นอ่อนโยนเหมือนแม่ของฉันท่านมีความเป็นผู้นำและสั่งสอนฉันเหมือนพ่อของฉันทุกอย่างที่ท่านมอบให้ฉันไม่ว่าจะเป็นข้าวของเงินทองที่พักที่เรียนที่กินที่สำคัญไปกว่านั้นทุกอย่างที่กล่าวมายังเทียบไม่ได้เลยกับความรักที่ท่านมอบให้ฉันจากใจจริง  T_T

นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านบังคับฉันในรอบศตวรรษ  -O-!  ท่านจัดแจงทุกอย่างไม่ว่าจะที่เรียนที่พักของฉัน  ท่านกำลังจะไปทำงานที่นอร์เวย์ซึ่งฉันก็ต้องถูกส่งไปอยู่กับเพื่อนสาวของท่านที่ชื่อ ‘น้าแอนนา’ เป็นเวลาสองปีซึ่งก็เท่ากับฉันจะต้องย้ายไปเรียนที่โรงเรียนใหม่ยันจบม.6 เชียวนะจะบ้าตาย T^T

แต่เอาเถอะถึงฉันจะไม่อยากทำตามคำสั่งของท่านฉันก็คงขัดใจอะไรท่านไม่ได้หรอก  ท่านมีพระคุณกับฉันขนาดนี้ฉันคงไม่กล้าเนรคุณท่านหรอก TOT

เฮ้อออ U_U!!~

ก๊อกๆๆ ~

“เบนินเธอเก็บของเสร็จรึยัง  น้าจะได้ให้แม่บ้านมาขนขึ้นรถไป” คุณน้าตะโกนผ่านประตูห้องนอนของฉันพลางเคาะประตูเรียกเบาๆ

“เสร็จแล้วค่ะคุณน้า”  ฉันตะโกนตอบกลับก่อนจะก่อนจะรีบหยิบกระเป๋าเดินทางใบมหึมา (จริงๆนะ -__-;;) กับไอโฟนห้ามาถือไว้ในมือก่อนจะรีบเดินไปเปิดประตู

แอ๊ดดด!~~

“ลืมของอะไรหรือเปล่าเบนิน  เดี๋ยวกระเป๋าน้าให้แม่บ้านมายกไปจ้ะ ^^”  คุณน้าพูดพลางลูบหัวฉันเบาๆ พร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“ไม่มีแล้วล่ะค่ะ  กระเป๋าไม่ได้หนักอะไรมากเดี๋ยวนินถือเองก็ได้ค่ะ”  ฉันโกหกไปงั้นแหละความจริงหนักจะตายกล้ามฉันจะขึ้นอยู่แล้ว -O-;;

“โอเคจ้ะงั้นเรารีบไปกันเถอะ  คนขับรถรอแย่แล้ว  น้าต้องรีบไปขึ้นเครื่องเดี๋ยวจะไม่ทันเครื่องออก”

“ค่ะคุณน้า ^^”

ถ้าคุณน้าไปอยู่ที่นู่นจริง  ฉันคงคิดถึงท่านมากแน่ๆเลย เฮ้ออ T^T~~