คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เริ่มภารกิจ
Let’s start.
“อ่า ในที่สุดก็ถึงสักที” ฉันพูดขณะบิดขี้เกียจไปมา โอ้ยย เหนื่อยชะมัดเลยแฮะ
“บ้านของผู้ว่าจ้างนี้ใหญ่จังเนอะแฮปปี้” ตามด้วยเสียงของนัตสึที่กำลังอ้าปากเหวอขณะที่เริ่มทำท่าทีแปลกๆแล้วหันไปหาสหายคู่ใจอย่างแฮปปี้
“ไอล์” แฮปปี้ตอบรับ
“พวกนายนี้ละก็…”ฉันมองพวกเขาก่อนจะเดินตรงไปด้านหน้าเพื่อหวังจะกดกริ๊ง
ติ่งหนึ่ง ติ่งหนึ่ง
พวกเราทั้งสองคนกับอีกหนึ่งตัวยืนรออยู่หน้าบ้านหลังใหญ่…ไม่สิ…เรียกว่าคฤหาสภ์จะดีกว่า ดูจากสภาพแล้วคงเป็นคนที่ร่ำรวยมาก..คงไม่ต้องแปลกใจเลยแฮะ ว่าทำไมค่าจ้างถึงได้สูงหูฉีกขนาดนี้ ไม่นานหนักก็มีคนเดินออกมาเปิดประตู ทำให้พวกเราพบกับหญิงสาววัยกลาง ลักษณะอ้วนทวม ผมสีเลือดหมูหน้าตาโฉด(?) ให้ตายสิ…ฉันแอบผวากับเขาจริงๆ ถ้าเขาไม่ใส่ชุดที่แสดงถึงการเป็นแม่บ้าน ฉันคงนึกถึงเอลซ่า(?)เวอร์ชั่นอ้วนแน่นอน…
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรรึป่าวค่ะ?” คุณป้าแม่บ้านถามด้วยเสียงที่อ่อนหวานก่อนจะยิ้มออกมานิดหน่อย
“คือ….”
“พวกเราเป็นจอมเวทย์ของแฟรี่เทล มาทำภารกิจเลี้ยงเด็กนี้แหละ” ยังที่ฉันยังพูดไม่จบ นัตสึก็ดันพูดขัดขึ้นมาก่อน ยังกับเด็กเลยนะนัตสึเนี้ย เฮ้อ..
“อ๊ะ! งั้นเชิญมาด้านในก่อนค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะพาพวกคุณไปพบนายหญิง” คุณป้าแม่บ้านทำท่าทีตกใจก่อนจะเปิดประตูและพ่ายมือไปด้านในของตัวคฤหาสภ์หลังใหญ่นี้ แล้วเดินนำพวกเราไปยังห้องรับรองขนาดใหญ่ ด้วยเหตุนี้มันจึงทำให้นัตสึและแฮปปี้ช๊อคเข้าไปใหญ่
“นี้พวกนายเลิกทำตัวแปลกๆสักทีเหอะนา…” ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเข้ายังต้องมาตกใจกับคฤหาสหหลังใหญ่ๆด้วย ทั้งๆที่ก็ทำภารกิจของคนร่ำรวยมาเยอะแล้วแท้ๆ สงสัยความตื่นเต้นยังคงไม่ลดลงเลยน้า
“พวกคุณคือจอมเวทย์ที่มาทำภารกิจนี้สินะ ฉันชื่อเทียร์ เป็นผู้ว่าจ้างค่ะ”เสียงของหญิงสาววัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเธอหันมามองทางพวกเราที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟารับแขก คุณเทียร์เดินมานั่งตรงข้ามกับฉันก่อนจะคลี่ยิ้มอ่อนๆให้
“ค่ะ” ฉันได้แต่ยิ้มบางๆตอบกลับไป
“ป้าๆมีข้าวเลี้ยงไหมอ่ะ หิวจั---อั่กก”นัตสึเอ่ยอย่างเสียมารยาทก่อนจะโดนฉันกระแทกศอกเข้าไปกลางท้องอย่างจัง
“เสียมารยาทนา!” ตามมาด้วยเสียงของฉันนายนี้มันไม่มีมารยาทเอาซะเลยนะ ให้ตายสิ ตาบ้า!
“ฮ่าๆ มีแน่นอนจ๊ะ” คุณเทียร์หัวเราะออกมาเมื่อเห็นฉันที่กำลังสอนมารยาท(?)ให้กับนัตสึ ดีนะเนี้ยที่เขาไม่ถือ
“คือว่า…”
“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ เขาน่ารักดีนะจ๊ะ”
“งั้นหรอค่ะ ฮ่ะๆ”
“นี่ ป้า ทำไมแค่เลี้ยงเด็กค่าจ้างถึงได้สูงขนาดนั้นกันล่ะ?” นัตสึเอ่ยขึ้นด้วยวาจาที่ส่อถึงนิสัยของเขาสุดๆ-_- จะว่าไปที่นัตสึถามก็ถูกนะ ก็อีแค่งานเลี้ยงเด็กค่าจ้างมันแพงเว่อร์ไปหน่อยละมั้ง แต่ถ้าคิดอีกแง่หนึ่งก็คือ ผู้ว่าจ้างเขารวย จบปึ้ง!
“ฮ่ะๆ คิดไว้แล้วเชียวว่าต้องถาม”คุณเทียร์หัวเราะร่าอีกครั้ง นั้นทำให้ฉันยิ่งตกใจเขาไปใหญ่ ทำไมเขาถึงเป็นคนอารมณ์ดีได้ถึงขนาดนี้! นัตสึพูดจาไม่ดีกับเขาหลายครั้งแล้วนะ แต่เหมือนเขาจะไม่โกรธเคืองเลย!
“ห๊า? คิดไว้แล้วหรอไอล์?” แฮปปี้พูดก่อนจะเอียงคออย่างสงสัย
“จ๊ะ ภารกิจนี้ถึงจะแค่เลี้ยงเด็ก แต่เด็กที่จะให้เลี้ยงน่ะ…”คุณเทียร์พูดก่อนจะเว้นช่วงหายใจ
“…” พวกเราทั้งสามนั่งเงียบรอฟังสิ่งที่เธอกำลังพูดต่อ
“เป็นเด็กที่ไม่ธรรมดาเอาซะเลย..เฮ้อ..”พูดจบคุณเทียร์ก็ถอดหายใจทอดยาว เด็กไม่ธรรมดา!! เป็นเด็กแบบไหนกันละเนี้ย!
“เด็กไม่ธรรมดา??”นัตสึถาม
“จ๊ะ เขาเป็นเด็กที่สามารถใช้เวทย์มนต์ได้ตั้งแต่เกิดน่ะ พ่อแม่ของเขาออกไปทำภารกิจตอนที่เขาอายุได้ 5 ขวบ แล้วก็ไม่กลับมาอีกเลยน่ะ และเขาเองก็เป็นหลานชายของฉันเองจ๊ะ ตอนนี้เขาก็อายุ 7 ขวบแล้ว แต่เขาไม่สามารถควบคุมเวทย์ของตัวเองได้เลย” ห๊า! เป็นเด็กที่มีเวทย์มนติดตัวมาตั้งแต่เกิด! งั้นก็เป็นจอมเวทย์สายเดียวกับนัตสึน่ะสิ! แต่ก็นะ…ฉันหันหน้าไปหานัตสึที่กำลังก้มหน้าหงอยอยู่…อิคนิลหรือก็คือพ่อของนัตสึเองก็ออกจากบ้านไปแล้วไปกลับมาอีกเลย…หนำซ้ำ พอได้เจออิคนิคอีกครั้ง..อิคนิลก็โดนอัคโนโลเกียเล่นงานซะหมดสภาพ…ฉันเอื้อมมือข้างขวาไปกุมมือข้างซ้ายของนัตสึไว้ก่อนจะบีบมือนั้นราวกับให้กำลังใจกับเขา…ถึงนัตสึจะเลือดร้อน ทำอะไรไม่คิด จอมทำลาย แต่เขาเอง…ก็มีความรู้สึกเหมือนคนปกติทั่วไป…
“ค่ะ ว่าแต่เด็กคนนั้นอยู่ที่ไหนหรอค่ะ?” ฉันพูดพลางหันซ้ายทีขวาที ตั้งแต่มายังไม่เห็นเด็กสักกะคนเลยนี่นา ปกติเด็กวัยนี่เวลาเจอคนที่ไม่คุ้นตาก็น่าจะวิ่งมาดูแล้วนะ…
“ตอนนี้ยู่บนห้องของเขากับสามีฉันน่ะจ๊ะ”
“ว่าแต่จ้างพวกเรามาแค่ดูแลเขาเฉยๆงั้นหรอไอล์” แฮปปี้ยกมือขึ้นถามขณะที่เจ้าตัวกำลังงับปลาที่ตนเองเตรียมมา
“ถ้าเป็นไปได้อยากให้พวกเธอช่วยสอนเขาด้วยน่ะ อยากให้เขาควบคุมเวทย์ของตัวเองได้ ไม่ทำให้ใครเดือดร้อนก็พอจ๊ะ หรือไม่ก็อย่าให้เขาไปทำให้ใครเดือดร้อนขณะที่พวกฉันไปดูงานที่เมืองอื่นน่ะ” ผู้ว่าจ้างยิ้มให้แฮปปี้ สรุปก็คือ ในขณะที่คุณเทียร์และสามีไปดูงานที่เมืองอื่น เขาก็อยากให้พวกเราดูแลและสอนเรื่องเวทย์มนต์ให้กับหลานชายของเขา และต้องไม่ทำให้ใครเดือดร้อน…ฉันว่างานนี้หลานชายของผู้ว่าจ้างคนไม่ทำให้ใครเดือดร้อนหรอก…แต่อาจจะเป็นคนที่นั่งข้างๆฉันเนี้ยแหละที่จะทำคนอื่นเดือดร้อนT^T
“เอ่อ..ว่าแต่ หลานของคุณชื่ออะไรหรอค่ะ?” ตั้งแต่คุยกันมา ฉันยังไม่รู้จักชื่อของหลานชายเขาเลยด้วยซ้ำ
“อ๊ะ ฉันลืมบอกชื่อหลานชายไปสินะ ฮ่ะๆ หลานชายฉันชื่อ ลัคกี้ จ๊ะ” เธอยิ้มกว้าง ลัคกี้? ทำไมคำนี้ถึงทำให้ฉันนึกถึงท่านพ่อกับท่านแม่จังเลยแฮะ สงสัยอาจเป็นเพราะว่าชื่อของฉันมันมาจากคำว่า Lucky ก็ได้ ถึงชื่อฉันจะมาจากคำว่าลัคกี้ที่แปลว่าโชคดีก็เถอะ แต่เอาเข้าจริงชีวิตฉันช่างอัปปรีย์เหลือเกินนT^T
“ลัคกี้? ที่แปลว่าโชคดีหรอไอล์”
“จ๊ะ เป็นชื่อที่มีความหมายดีใช่ย่อยเลยใช่ไหมจ๊ะหนูน้อย^^”พูดจบ คุณเทียร์ก็เอามือไปลูบบนหัวของแฮปปี้ปอยๆ
“เราเป็นแมวต่างหากไอล์ ไม่ใช่หนู” แฮปปี้ตอบอย่างใสสื่อ เขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นย่ะ เจ้าแมวต๋อง!
“ฮ่ะๆ งั้นพวกเธอก็เดินตามฉันมาเลยนะจ๊ะ ฉันจะพาเธอไปพบกับลัคกี้เอง” สิ้นเสียงของคุณเทียร์ เธอก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเป็นคนนำทางพวกเราเดินขึ้นไปหาลัคกี้ หลานชายเพียงคนเดียวของเธอ ฉันมองไปทางนัตสึที่เดินอยู่ข้างๆฉัน เขาเงียบมานานแล้ว…เงียบจนฉันแปลกใจ…
“นัตสึ..” เหมือนนัตสึจะไม่ได้ยินเสียงของฉัน เขาตกอยู่ในภวังค์ของตัวเองอย่างนั้นหรอ?
“นัตสึ!” ฉันเพิ่มเสียงในการเรียกเขามากขึ้น นัตสึเองก็เหมือนจะรู้สึกตัวแล้ว ไหวไหมนะ…นายน่ะ?
“มะ…มีอะไรงั้นหรอลูซี่” เหมือนเขาจะตกใจมากที่ฉันเรียกเขา
“เป็นอะไรรึป่าวนัตสึ? ไม่สบายตรงไหนบอกฉันได้นะ”
“ป่าวนี่”
“ถ้ามีอะไรไม่สบายใจก็บอกกับฉันได้นะ..”
“ไม่มีอะไรจริงๆ” โกหกไม่เนียนเลยแหะ น้ำเสียงที่สลดของนายมันฟ้องแล้วนะย่ะตาบ้า เมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันจึงเอื้อมมือทั้งสองของตัวเองไปกุมมือของนัตสึไว้ก่อนจะพูดประโยคที่เขาชอบพูดกับฉันเสมอ
“นัตสึ…ไม่ว่ายังไงนายก็ยังมีพวกเราอยู่นะ อย่าลืมสิ” ฉันยิ้มกว้างให้เขา และดูเหมือนเขาจะเข้าใจจนเขาคลี่ยิ้มออกมานิดๆ ฉันหันไปทางคุณเทียร์ที่เหมือนจะเดินนำพวกเราไปไกลแล้ว
“นั้นสินะ..เอาละ! ไปหาเจ้าเด็กนั้นกัน!” เขาตะโกนพลางวิ่งไล่ตามผู้ว่าจ้างในขณะที่มือซ้ายของเขาจูงมือฉันไปด้วย ในที่สุด นัตสึก็ยิ้มได้แล้วสินะ ชอบที่สุดเลยล่ะ!
“ไม่จำเป็นต้องวิ่งก็ได้น่า ตาบ้า”
“นาๆไม่เป็นไรหรอก ลูซี่ แฮปปี้ตามฉันให้ทันล่ะ”
“ไอล์!” สิ้นเสียงนัตสึและแฮปปี้พวกเราก็ยังคงวิ่งไปหาคุณเทียร์ ฉันเหล่มองมือของฉันที่ถูกมือของนัตสึจับแน่นอยู่…เป็นไปได้อยากให้เขาจับมือฉันแบบนี้ตลอดไปเลยล่ะ…อย่าหายไปไหนเลยนะ..
…นัตสึ…
ไว้ไรต์จะมาต่อให้อีกนะค่ะ///-////
(:
ความคิดเห็น