คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : (ตอนพิเศษ เนื่องในวันพ่อวววว #แอคโค่)
ไม่ใช่บอกรักพ่อในวันพ่อเท่านั้น เราต้องบอกทุกๆวันสิ
ก่อนที่ท่านจะจากเราจนไม่หวนกลับมา แล้วเราก็อาจไม่มีคนที่ให้บอกเลย..
.
.
.
.
“เฮ้อ…”เสียงถอนหายใจของฉันดังยาวราวกับขบวนรถไฟที่ไม่มีจุดสิ้นสุด ฉันกำลังนอนกลิ้งอยู่ในบ้านเช่าของตัวเองขณะคิดเรื่องอะไรต่างๆมากมาย วันนี้ฉันขอนัตสึมาพักผ่อนวันหนึ่งล่ะนะ เมื่อวานหลังจากเสร็จภารกิจ ตัวฉันเองก็สลบเมือดเหมือนคนอดนอนมาหลายวัน ฉันยันตัวเองให้อยู่ในท่านั่งบนเตียงอันแสนนุ่มนิ่มก่อนที่จะเปิดบานหน้าต่างแล้วมองลงไปข้างๆล่าง มองรอบๆบริเวณนั้นไปมาก่อนจะพบกับพ่อลูกคู่หนึ่งที่กำลังคุยเล่นกันอย่างสนุกสนาน...ฉันมองพวกเขาทั้งสองเล่นกันจนเผลอคิดถึงพ่อตัวเองไม่ได้จริงๆ
‘คิดถึงจังนะ….คุณพ่อ’
คิดได้เช่นนั้นฉันก็พึ่งนึกได้ว่า ฉันเองก็มีของขวัญที่คุณพ่อให้มาทุกปีก่อนที่ท่านจะจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับมา ของขวัญในช่วงเจ็ดปีนั้นน่ะ…ฉันแกะออกมาดูหมดแล้ว… ฉันเดินลงจากเตียงแล้วเดินไปที่โต๊ะทำงานพลางเปิดลิ้นชักก่อนจะหยิบจดหมายที่คุณพ่อเขียนไว้ให้…มันเป็นจดหมายที่ฉันอ่านแล้วรู้สึกสบายใจ เหมือนกับมีคุณพ่ออยู่ข้างๆตลอดเวลา ก่อนคุณพ่อจะเสียไป..ฉันก็อยากจะลองบอกรักเขาสักครั้งหนึ่ง…ไม่คิดเลยว่าพอกลับมาแล้วจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ ขอบตาของฉันเริ่มร้อนพาวและเริ่มมีน้ำใสๆไหลออกมา…อ่านจดหมายนี้ทีไรแล้วน้ำตามักจะไหลออกทุกครั้ง
“ฮึก ฮึก …ฉันก็รักคุณพ่อเหมือนกันค่ะ ฮึก ฮือ” ฉันพูดแบบนี้เป็นรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ พูดมันออกไปทั้งๆที่ก็รู้ว่าพ่อคงไม่ได้มาตอบรับคำพูดของฉันหรอก แต่…พอพูดออกไปมันก็พลันทำให้สบายใจฉันนั่งนิ่งและเสียน้ำตาไปสักพัก ก่อนจะปาดเหล่าน้ำตาขณะลุกขึ้นยืน ก่อนจะหันมาพบกับพวกนัตสึที่โผล่พรวดพลาดมาจากทางหน้าต่างห้องของฉัน
“โย่ว! ลูซี่”
“ไอล์”
“เข้าทางประตูเป็นไหมย่ะ!” ฉันตวาดใส่พวกเขา ก่อนจะหันหลังเพื่อหวังจะเดินเข้าห้องน้ำ เฮ้อ…อีกแล้วนะ…เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลย…แต่ไม่เป็นไรหรอ ฉันน่ะรับทุกอย่างได้อยู่แล้วล่ะ!
“นี่ ลูซี่”นัตสึพูดพลางเอื้อมมือมาจับไหล่ขวาฉันไว้ จนทำให้ฉันหยุดเดินไปชั่วขณะ
“มีอะไร หรอนั---”ยังพูดไม่ขบประโยค ตัวของฉันก็เริ่มหมุนไปทางนัตสึด้วยแรงของเขา แล้วต้องตกใจเมื่อเราทั้งสองคนอยู่ชิดกันมากถึงมากที่สุด! ใกล้กันจนที่ฉันสามารถในยินเสียงลมหายใจของเขา
“เธอเป็นอะไรรึป่าวลูซี่?” นัตสึถามด้วยความเป็นห่วง
“มะ..ไม่มีอะไรหรอก อย่าไปสนใจเลยน่า..” ฉันได้แต่ตอบปัดๆไป ก็ไม่อยากให้เขามากังวลเรื่องของฉันนี่นา ใครมันอยากให้คนอื่นลำบากใจแทนกันล่ะ
“โกหกชัดๆ ฉันก็ไม่ได้โง่เสมอไปหรอกนะ” (แสดงว่าปกติโง่สินะ : อิไรต์) เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นขณะบีบไหล่ฉัน
“นัตสึ..ฉันเจ็บ” ฉันพูดออกไปเบาๆ
“อ๊ะ! ขอโทษนะ ลูซี่ฉันไม่ได้ตั้งใจ” นัตสึมีสีหน้าเหว๋อๆออกมาก่อนจะปล่อยมือจากไหล่ของฉัน แล้วโหงกหัวตัวเองไปมา ฉันรู้อยู่แล้วว่านายไม่ตั้งใจหรอก นายแค่เป็นห่วงเฉยๆ
“อืม ไม่เป็นไรหรอก” น้ำเสียงของฉันหมนลงอย่างเห็นได้ชัด พูดจบฉันก็เตรียมที่จะเดินเข้าห้องน้ำอีกรอบ แต่แล้ว
“ถ้าเธอไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรนะ ฉันแค่ห่วงว่าเธอจะเป็นอะไรเท่านั้นเอง” น้ำเสียงของนัตสึทำให้หัวใจฉันยิ่งเต้นรัวมากขึ้น ทั้งประโยคคำพูดแบบนั้น ทั้งสีหน้าที่ทำเหมือนคนกำลังรู้สึกผิด…ให้ตายสิ..สุดท้ายเราก็ยอมแพ้กับท่าทีของเขาจริงๆ ฉันหันหลังกลับก่อนจะเดินไปหานัตสึ ที่ตอนนี้นั่งอยู่บนเตียงของฉันก่อนจะหย่อนก้นของตัวเองลงข้างๆเขา
“ความจริงแล้ว”
“…”
“ฉันแค่คิดถึงคุณแม่แล้วก็…คุณพ่อน่ะ…”พูดจบฉันก็ยิ้มบางๆให้เขาก่อนจะก้มหน้าลงหลังจากกลั้นน้ำตามานาน นัตสึหันมามองฉันครู่หนึ่งก่อนจะหันไปข้างหน้าเหมือนเดิม
“ฉันขอโทษนะ ที่ตื้อถามน่ะ…ลูซี่” เสียงของนัตสึเริ่มหมนลง นั้นไง…เขาต้องมากังวลเพราะฉันอีกแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอก…ฉันรู้ว่านายเป็นห่วง…นายรู้ไหมตั้งแต่ฉันเกิดมา ฮึก…” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอ ตอนนี้น้ำตาได้ไหลรินออกมาราวกับท่อประปาแตก (เกือบซึ้งแหละ -*- ; รีดเดอร์ซามะ)
“…”นัตสึเงียบ
“ฉันน่ะ ฮึก…สูญเสียคนสำคัญมามากเท่าไรแล้วก็ไม่รู้…ฉันมักทำให้คนอื่นเจ็บตัวเพราะตัวเองอยู่ตลอดเวลาโดยเฉพาะนายนะนัตสึ..คนที่มักจะคอยปกป้องฉันอยู่เสมอก็คือนาย ฮึก…แต่ฉันกลับทำประโยช์นให้กลับนายไม่ได้เลย..”
“…ลูซี่”
“…และฉันก็มักเป็นตัวปัญหาของเรื่องทุกอย่าง…แถมยังเป็นตัวถ่วงของทีม ฮึก…ต่อสู้ก็ไม่ได้เรื่อง..”
หมับ
จู่ๆแขนแกร่งของนัตสึก็คึว้าฉันเข้าไปกอดในขณะที่ฉันกำลังพูดอยู่ ตัวนัตสึนี่อุ่นจังนะ…อยากอยู่แบบนี้อีกสักพักจัง..น้ำตาของฉันที่ไหลก็เริ่มหยุดเมื่อนัตสึกระชับวงแขนของเขาแน่นขึ้นก่อนที่หน้าของเขาจะก้มลงมาที่หัวของฉัน
“อย่าพูดแบบนั้นสิลูซี่…เธอไม่ใช่ตัวถ่วงสักหน่อย”นัตสึพูด นั้นมันทำให้น้ำตาของฉันไหลออกมาอีกครั้ง ให้ตายสิ…ทำไมเขาต้องมาทำให้ฉันหวั่นไหวกับคำพูดของเขากันนะ!
“…นัตสึ…ฉันขอโทษนะ”
“ไม่เห็นจะต้องขอโทษกันเลยนี่…เรื่องแค่นี้เอง...ก็พวกเราเป็นเพื่อนกันนี่นา” นั้นสิ…ก็พวกเราเป็น..แค่…เพื่อนนี้นา…จะไปหวังอะไรมากกว่านั้นไม่ได้หรอกนะลูซี่..
“นายไม่รำคาญฉันบ้างหรอ? ที่ต้องมาทนเจ็บตัวเพราะฉันน่ะ” ฉันเริ่มแหงนหน้ามองนัตสึ ในขณะที่เขาเองก็ก้มลงมองมาที่ฉันตอนนี้พวกเราก็ยังกอดกันอยู่
“ไม่หนิ ถ้าเป็นไปได้ฉันก็ยอมทนเจ็บไปตลอดชีวติเลยก็ได้นะ (:” นัตสึพูดก่อนจะฉีกยิ้ม รอยยิ้มแบบนั้น…ฉันน่ะ…ชอบรอยยิ้มของเขาที่สุดเลยล่ะ มันเหมือนลอยยิ้มที่เจิดจ้าราวกับดวงอาทิตย์
“บ้านา..” ฉันเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวตามด้วยฟาดแขนนัตสึไปทีหนึ่งข้อหาทำให้ฉันเขิน โอ้ยย นี่เขารู้บ้างไหมว่าตัวเองพูดอะไรออกมา! ให้ตายสิ…คนอย่างตานี่คงจะไม่รู้หรอก บื้อซะหมายังเมิน(?) แต่ทำไงได้ล่ะ ก็ฉันดันรักคนแบบนี้ไปซะแล้ว เฮ้อ…สงสัยรสนิยมของฉันคงจะแย่มากๆแน่เลย
“ลูซี่เขินล่ะ ไอล์”
“เห้!” ฉันรีบหันขวับไปทางแฮปปี้ที่กำลังนั่งกินปลาอย่างใจเย็น แย่แล้ว! ลืมไปว่าแฮปปี้อยู่ด้วย! แบบนี้ฉันคงโดนแฮปปี้ล้อจนแก่ตายแน่เลยอ่ะ TOT โฮ
“หืม?” นัตสึมองหน้าฉันด้วยแววตาที่ฉายไปด้วยความสงสัย มะ..ไม่ได้การล่ะ ตอนนี้ลืมเรื่องทุกอย่างแล้วมาเครียดกับแฮปปี้ดีกว่า
“ฉะ…ฉันไม่ได้เขินสักหน่อยเจ้าพวกบ้า!!” ฉันตวาดเสียงดังลั่นกว่าที่เคยทำมาก่อน ก่อนจะวิ่งเข้าห้องจริงๆ หึ่ยยย ทำยังไงกับแฮปปี้ดี แต่แฮปปี้คงจะไม่ล้ออะไรมากหรอกเนอะ…ไม่ใช่แน่! แฮปปี้ต้องยิ่งกว่าล้อชัวร์! ลูซี่คนนี้กำลังอยู่ในสภาวะคนหมดหวังแล้วค่ะ…ปลงละกันนะ…อ่า..แต่ก็นะ..พอพวกเขาทั้งสองคนมาที่บ้านทีไร ถึงมันจะเสียงดังน่ารำคาญ ถึงฉันมักจะชอบโวยวายใส่พวกเขา แต่เอาเข้าจริงๆถ้าไม่มีพวกเขาอยู่ละก็ฉันคงเหงาแย่ แถมฉันคงจะไม่มีทางมายิ้มร่าได้หรอกเนอะ J ยังไงซะฉันก็รักพวกเขามากที่สุดล่ะนะ โดยเฉพาะเขา
‘นัตสึ ดรากูนิล’
สักนิดก่อนจาก
โย่วว หวัดดีวันพ่อนะครัชทุกคน อันนี้เป็นตอนพิเศษที่ไรต์แต่งขึ้นถึงจะสั้นไปหน่อยก็เถอะนะ 5555 คือตอนแรกกะจะให้ลูซี่กับนัตสึคุยกันเรื่องอิกนิลและจูโด พ่อของลูซี่ แต่จู่ๆแนวเรื่องดันไปพูดถึงประเด็นอื่นซะงั้น 55555 ถ้าไม่ถูกใจ เราก็ขอโทษด้วยน้า อิ อิ อย่าลืมบอกรักพ่อแม่ทุกวันนะ ก่อนที่จะไม่มีอากาสได้บอก ด้วยรักแล้วห่วงยางจากไรเตอร์โซติ่ง (ส้นทีน) เอ้ยยย โซอิจิโร่ ครัชช :3
ความคิดเห็น