คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Intro (บทนำ)
ราชอณาจักรฟิโอเร่ เป็นอนาจักรที่มีประชากรอาศัยอยู่ราวๆเจ็ดล้านคน และที่นั้นคือโลกแห่งเวทย์มนต์ เวทย์มนต์เป็นสิ่งที่หาซื้อได้ทั่วไป และได้ฝั่งรากเข้าไปในชีวิตประจำวันของผู้คน และไม่ว่าที่ไหนๆ ก็มีคนใช้เวทย์มนต์เป็นอาชีพ พวกเขาเหล่านั้นถูกเรียกขานว่า ‘จอมเวทย์’ จอมเวทย์เหล่านั้นจะเข้าสังกัดกิลด์ต่างๆ เพื่อปฎิบัติภารกิจต่างๆตามที่ได้มอบหมาย ในประเทศนี้ มีกิลด์อยู่มากมาย และเมืองนี้ก็ยังคงมีกิลด์จอมเวทย์ซึ่งอดีตนั้น…ไม่สิ จนปัจุบันนี้ก็ยังคนสร้างตำนานมากมาย นามของกิลด์นั้นคือ ‘แฟรี่เทล’
.
.
.
.
หลังจากจบการต่อสู้มามากมายแล้วทั้งการสอบเลื่อนขั้นระดับS การแข่งขันแกรนเมจิคเพื่อแย่งชิงที่หนึ่งของฟิโอเร่ การต่อสู้กับกิลด์แห่งความมืดอย่างทาร์ทารอส และสุดท้ายการปิดฉากลงของจอมเวทย์มนต์ดำอย่างเซเรฟ…ทุกอย่างจบลงด้วยพลังแห่งมิตรภาพของแฟรี่เทลโดยมีแกนนำอย่าง ‘ทีมที่แข็งแกร่งที่สุดในแฟรี่เทล’ ถึงแม้จะยังไม่มีชื่อทีมอย่างเป็นทางการแต่ทีมนี่ก็ยังเหมือนเดิมทุกประการ…
จบจากแนวบู๊แล้วมาเป็นแนวเลิฟคอมเมดี้ล่ะนะ (:
การต่อสู้ได้จบลงแต่พลังแห่งมิตรภาพของพวกเขาก็ยังคงเหมือนเดิม สมาชิกในแฟรี่เทล ทุกคนต่างก็มีความสุขกับความสงบสุขของทั้งประเทศแม้จะผ่านอะไรมามากมายก็ตาม เหล่าดราก้อนสเลเยอร์(บางส่วน)ก็ยังโวยวายและเป็นนักเลงอยู่วันยันค่ำ พวกเขาเอาแต่นำความตกอัปให้กิลด์มามากโดยตลอด เพราะเอาแต่ไปทำลายข้าวของชาวบ้านชาวเมืองเสียจนหมดเกลี้ยง หารู้ไม่…อีกไม่นานพวกเขากำลังจะมีเหตุการณ์ที่สามารถเปลี่ยนชีวิตของพวกเขาไปตลอดกาล….นั้นคือ
ความรัก (:
ช่วงบ่าย
ลูซี่ที่กำลังนั่งดื่มน้ำส้มอยู่หน้าเคาท์เตอร์บาร์ของกิลด์ด้วยใบหน้าเบื่อหน่าย ราวกับอยากให้โลกทั้งใบได้สลายไป สีหน้าของเธอบ่งบองถึงความเบื่อและเหนื่อยสุดๆ เธอนั่งอยู่ตรงนี้มาพักใหญ่แล้ว นั่งดื่มน้ำไปถอนหายใจไป จนทำให้มิร่าเจนสาวสวยประจำกิลด์หันมาถามด้วยความเป็นห่วง
“เป็นอะไรรีป่าวจ๊ะลูซี่? พึ่งกลับจากภารกิจมาไม่ใช่หรอ? รูสึไม่สบายรึป่าว?” มิร่าเจนยิงคำถามใส่ลูซี่รัวๆ สีหน้าเบื่อหน่ายของลูซี่ค่อยๆแหงนหน้ามองมิราเจนอย่างช้าๆ
“คือเรื่องค่าเช่าบ้านน่ะค่ะ คุณมิร่าYOY” ลูซี่ร้อง
“เอ๋? ก็ไปทำภารกิจมาแล้วไม่ใช่หรอจ๊ะ?” เธอถามพร้อมกับใบหน้าที่บอกถึงความงงงวย เธอนี้ช่างน่ารักจริงๆ
“ก็ใช่อยู่หรอกค่ะ…แต่มันก็อีหรอบเดิมน่ะค่ะ นัตสึ เกร์ย และเอลซ่าทำภารกิจจนทำลายเมืองไปเป็นแถบๆ สุดท้ายก็ไม่ได้ค่าจ้างแต่คงจะได้หนี้เพิ่มมาละมั้งค่ะYOY” ลูซี่โอดครวญพร้อมกับก้มหน้าลงที่เคาท์เตอร์ นี้เป็นภารกิจที่เท่าไรกันแล้วนะ ที่ทำงานแล้วไม่ได้ค่าจ้างเนี้ย!? ลูซี่ได้แต่ตะโกนร้องในใจ แต่มันก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
“ลูซี่สนใจภารกิจนี้ไหมจ๊ะ ฉันว่ามันเหมาะกับลูซี่ดีนะ” มิราเจนถามพลางยิ้มบางๆให้ลูซี่ ก่อนจะยื้นใบภารกิจให้
“หือ?” ลูซี่รับมาก่อนจะเริ่มอ่าน..เมื่อเธออ่านจบ เธอก็หันมาทางมิร่าเจนก่อนจะตะโกนซะดังลั่นจนคนในกิลด์มองมาที่เธอ
“ห๊า!!เลี้ยงเด็ก!?”
“ใช่จ๊ะ ฉันว่ามันเหมาะกับลูซี่ดีน เป็นภารกิจที่ดีใช่ไหม?” มิราเจนยิ้มร่า
“แต่ว่าแค่เลี้ยงเด้กทำไหมได้ค่าจ้างตั้ง 1 แสนจีเวลละค่ะ?” ลูซี่ถามก่อนจะเอียงคอน้อยๆ
“อืม…ไม่รู้สิจ๊ะ ว่าแต่จะทำรึป่าวเอ่ย?” มิราเจนถามแล้วอมยิ้มน้อยๆให้ลูซี่
“ทำค่ะ! ทำ!”
“จ้า งั้นทำภารกิจนี้เนอะ สู้ๆนะจ๊ะลูซี่” มิร่าเจนยิ้ม ก่อนจะเดินไปเก็บของต่อ ลูซี่ที่ก้นติดกับเก้าอี้มานานสุดท้ายก็ลุกขึ้นพร้อมกับแรงฮึดมหาศาล เธอรีบวิ่งมุ่งตรงไปที่บ้านเช่าราคาเจ็ดหมื่นจีเวลของเธอก็จะตะโกนออกมาเบาๆ
“เอาล่ะ พรุ่งนี้ ต้องไปทำภารกิจให้สำเร็จให้ได้!!” เธอกำหมัดแน่นก่อนจะวิ่งเข้าบ้านไป..
.
.
.
.
.
“ให้ตายสิ…พวกนายตามฉันมาทำไม” ฉันทำสีหน้าเบื่อหน่ายทันที เมื่อเจ้าตัวปัญหาอย่างนัตสึและแฮปปี้ดันตามฉันมาทำภารกิจด้วย เฮ้อ…อย่างน้อยรอบนี้ก็ไม่ได้มีเกร์ยกับเอลซ่าน่ะนะ ขอให้เหลือเงินไว้สำหรับค่าเช่าบ้านด้วยเถอะค่ะท่านเทพ ฉันภาวนาในใจก่อนจะหันมามองนัตสึที่สภาพแย่สุดๆ
“ก็…อุ๊ก…พวกเรา..อุ๊ก…อยู่ทีมเดียวกันนี้…อ้วกก” นัตสีอ้วกออกมายกใหญ่ นี่นายกินอะไรมาบ้างละนั้น…อ้วกมาซะเยอะเลยนะ
“เมื่อวานฉันก็บอกพวกนายไปแล้วนี่นา ว่าภารกิจนี้ฉันจะทำคนเดียวเอง”ฉันบอกก่อนจะส่ายหน้าเอื่อมๆเพราะทนดูสภาพนัตสึไม่ได้ ก่อนจะล้วงมือเข้าในกระเป๋ากระโปรงเพื่อหยิบผ้าเช็ดหน้าไว้สำหรับเช็ดปากนัตสึ
“ก็นัตสึห่วงว่าลูซี่จะเป็นอะไรรึป่าว เลยตามมาไง ไอล์”เป็นแฮปปี้ที่ตอบฉันแทนนัตสึที่นอนหมดสภาพ
“บ้าน่า แค่เลี้ยงเด็กเอง มันจะไปยากอะไร” ฉันหันหน้าไปทางหน้าต่างนิดๆก่อนจะอมยิ้มออกมาบางๆ พอรู้ว่าเขาเป็นห่วงก็แอบดีใจเหมือนกันนะ
“เดี๋ยวลูซี่จะทำเด็กร้องไห้ยังไงล่ะไอล์”
“ตรงไหนย่ะ!?”
“ก็ลูซี่ทั้งหน้ากลัวเหมือนปีศาจเอลซ่า แถมยังขี้งกเหมือนมนุษย์ป้าสุดๆ ยังงี้เด็กต้องร้องไห้แน่ไอล์”
“เกี่ยวไหมละนั้น เจ้าแมวต๊อง= =” ฉัน้ลิกสนใจแฮปปี้ที่หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว แล้วมองไปทางนัตสึที่สภาพดูไม่ได้สุดๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆ
“ให้ตายเถอะ พวกนาย…”พูดจบ ฉันก็เอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดปากให้นัตสึอีกรอบ ท่าทางเหมือนแม่ดูแลลูกอย่างนั้นแหละ
“ฉันเกลียด…อุ๊ก…รถไฟที่สุดเลย…แหวะ”นัตสึพูดไปแล้วก็อ้วกไป มันทำให้ฉันยิ่งเอื่อมกับเขาเข้าไปใหญ่ แต่ช่างเถอะ เรื่องแค่นี้เอง
“ใครใช่ให้นายตามฉันมากันล่ะ ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองไม่ถูกกับยานพาหนะแท้ๆ”
“ก็บอกไปแล้วว่า…อ้วก แหวะ” ก็พวกเราเป็นทีมเดียวกันนี่นา นายคงพูดแบบนี้สินะ
“ฉันว่านายหยุดพูดเถอะ ดูลำบากจริงๆเลย เฮ้อ..”ฉันพูดพลางเช็ดปากให้เขาต่อ สภาพตอนนี้ของเขาถ้าให้เปรียบคงจะเป็นศพพูดได้…ไม่สิ คงยิ่งกว่าศพเสียอีก อ่า…สุดท้ายฉันก็โกรธเขาไม่ลงจริงๆ ถึงแม้เขาจะไม่เก่งในหลายๆเรื่อง แต่พอมีงานสำคัญ เขาก็มักจะจริงจังและทำให้ไม่ผิดหวังอยู่เสมอ เรื่องนี้ของเขา…ฉันไม่ว่าอะไรหรอก คนเรามันก็ต้องมีข้อเสียกันบ้างละนะ แต่ยังไงเขาก็ตามมาเพราะความเป็นห่วงนี้เนอะ
“คิคิ ลูซี่แอบยิ้มหรอไอล์” แฮปปี้ทำหน้ายียวนกวนอวัยวะเบื้อล่างมาก ตอนนี้มือของฉันค่อยๆเอื้อมือไปหยิกแก้มแฮปปี้ทันที
“หุบปากไปซะ เจ้าแมวบ้า”
“อะ..ไอล์” จบด้วยเสียงร้องของแฮปปี้ การเดินทางไปยังเมืองของผู้ว่าจ้างยังคงดำเนินเรื่อยไปพร้อมกับเสียงร้องของนัตสึที่เป็นจังหวะแร๊ฟ(?)พร้อมกับเสียงของรถไฟ ใครจะรู้กันละว่าเหตุการณ์ที่ไม่ขาดฝันจะเกิดขึ้นและเปลี่ยนเเปลงหัวใจของคนทั้งสองไปตลอดกาล (:
ความคิดเห็น