YourPromise สัญญาแล้วต้องทำให้ได้นะ

แนะนำตัวละครกันก่อนนน

ดิวอี้ : ไม่ชอบคนผิดสัญญา

เอเจ : ยึดมั่นกับคำสัญญา

โซคิว : ชอบเอาชนะ

พัด : เพื่อนของดิวอี้

     บทที่ 1

     โอ๊ะ...

     เคร้ง...

     โป๊ก...

     โอ๊ยยยยยยย TOT

     “ฉันเจ็บนะพี่ T_T”

     “ก็แล้วทำไมต้องทำตัวซุ่มซ่ามเรื่อยเลย”

     “ฉันพยายามแล้วนะคะ แต่มันได้แค่นี้จริงๆ อ่ะ”

     “ถ้าเมื่อกี้พลาดอ่ะ มีหวังถูกไล่ออก”

     “หนูขอโทษค่ะ >_<”

     งืออออออออ ถึงกับต้องถูกไล่ออกเลยเหรอ ฉันก็แค่เกือบทำจานคว่ำใส่ลูกค้าแค่นั้นเองอ่ะ (เธอใช้คำว่าแค่นั้นเองเหรอยะ =_=) ก็ฉันเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วนี่นา ฉันพยายามจะเปลี่ยนตัวเองเรื่องนิสัยซุ่มซ่ามนี่มาปีกว่าๆ แล้วมั้งเนี่ย ก็ยังไม่มีอะไรดีขึ้นเลย แต่เจ้าของร้านใจดีมาก ยังทนให้ฉันอยู่จนปีกว่าแล้ว เย้ >O<; แต่ทำไมฉันต้องมาทำงานแบบนี้ด้วยเนี่ย เหนื่อยก็เหนื่อย ยืนต้อนรับลูกค้าหน้าร้านทั้งวัน ขาจะเป็นนักเพาะกล้ามได้แล้วนะ T-T อ้อออ ฉันลืมแนะนำตัว ฉันชื่อ ดิวอี้นะ >////< ชื่อน่ารักใช่มั้ยล่ะ ฮ่าๆ (บทนำขอชมตัวเองนิดนึง) แม่ฉันตั้งให้เพราะฉันเกิดวันที่ 7 เป็นลัคกี้นัมเบอร์ค่า แต่เอาจริงๆ มันก็ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับชื่อฉันตรงไหนเลย -_-

     แต่ก็ชั่งเถอะ...จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจตัวเองว่าฉันจะมาทำงานงกๆ อยู่แบบนี้ทำไม แต่ก็อย่างว่าแหละงานเดี๋ยวนี้น่ะหายาก ถ้าไม่มีเส้นมีสายก็เข้าทำงานใหญ่โตไม่ได้หรอก ซึ่งนั่นก็ทำให้ฉันต้องมายืนทำงานแบบนี้  คิดแล้วต้อแต้ TOT

     ที่ฉันต้องหาเงินตัวเป็นน็อต เอ๊ย เป็นเกลียวขนาดนี้ ก็เป็นเพราะว่าพ่อแม่ฉันหย่ากัน โยนฉันไปโยนฉันมาไม่รู้จะให้ฉันไปอยู่กับใคร แต่สุดท้ายแล้วก็ถูกโยนทิ้งไว้ในกรุงเทพคนเดียว... ซึ่งมันเป็นบทเรียนที่สอนให้ฉันรู้ว่าคนเราไม่มีอะไรที่แน่นอน โลกต้องเปลี่ยนแปลงเสมอเช่นเดียวกับความรู้สึกของคนเรา เพราะฉะนั้นอย่าไปตั้งความหวังหรือคาดหวังอะไรมันมาก ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติของมันจะดีกว่า J แต่เรื่องซุ่มซ่ามรู้สึกจะยังแก้ไม่หาย >_<

     เห้อออออออออออ

     ฉันถอนหายใจยาวไปถึงเนเธอร์แลนด์อยู่หน้าร้าน แบบชนิดที่อยากจะหยุดหายใจไปซักสองชั่วโมง เผื่อจะได้หายเหนื่อยไปบ้าง (สองชั่วโมงเลยเรอะ ฝังเถอะ -*-) ทำไมมันเหนื่อยแบบนี้นะ...

     “เฮ้ยยยยยยย”

     “…”

     เสียงดังอะไร เรียกใคร???

     “น้องที่ยืนอยู่หน้าร้านน่ะครับ มานี่หน่อย”

     (._. )( ._.)

     ฉันเหรอ =_=?

     นั่นลูกค้าสินะ ฉันควรต้อง...

     ยิ้ม ^[]^/

     “รับอะไรดีคะ คุณลูกค้า”

     “ทำไมหันมาช้าจัง หยิ่งเหรอครับ :)”

     เอ๊ะ! ก็เรียกเฮ้ย ใครจะไปรู้กันว่าเรียกใคร อีตานี่ =_= เดี๋ยวบวกซะเลย อุ๊ย...ลืมตัว นี่ลูกค้า -..-

     “อ๋อ นึกว่าเรียกลูกค้าคนอื่นค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ ”

     (_/\_)(_/\_)

     ฉันก้มกราบไปสองที ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ ให้อีตาบ้านี่ น่าหงุดหงิดชะมัด ก็เขาเรียกไม่ระบุลักษณะ หน้าตา หรือจุดยืน ในร้านอะไรซักอย่างใครมันจะไปรู้กัน  -_- ฉันเหลือบมองไปคนหาคนที่นั่งข้างๆของคนที่สั่งน้ำส้ม ตาสีน้ำตาลเข้มกำลังมองฉันอยู่...แต่เขาไม่ได้ยิ้มให้ เขาทำหน้านิ่งๆ อยู่ดีๆ เขาก็ละสายตาจากฉันแล้วหันไปคุยกับเพื่อนต่อ

     “ขอน้ำส้มแก้วนึงครับ”

     เรียกฉันให้เดินมาจากหน้าร้านเพื่อจะสั่งน้ำส้มแก้วเดียว พนักงานเดินไปมาทั้งร้านไม่เรียก มาเรียกฉันที่อยู่ตั้งหน้าร้านเนี่ยนะ เจริญแล้วพ่อคู๊ณณณณณ!

“อ้อ ได้ค่ะ รับอย่างอื่นเพิ่มมั้ยคะ?”

“ครับ?”

“คะ?”

“น้ำส้มแก้วเดียวนั่นแหละครับ พอแล้ว J”

“อ่อ...ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”

     ฉันโยนออเดอร์ให้กับพนักงานให้ไปประสานงานต่อและหันมาโค้งให้คุณลูกค้าอีกสักรอบ ฮึ่ย ทำไมฉันรู้สึกเขากวนประสาทจังนะ แต่ก็ชั่งเถอะ...ไปรับลูกค้าหน้าร้านต่อดีกว่า!

     “ยินดีต้อนรับค่าาาา ^O^/”

     ตึก...

     ตึก...

     กริ๊ง....

     O_O

     มีผู้ชายคนนึงวิ่งมาหยุดก็หน้าร้านฉัน และตรงหน้าฉันพอดีเป๊ะ เขาหยุดพร้อมเงยหน้าขึ้นมา ทำให้ฉันกับเขาหยุดชะงักแล้วจ้องหน้ากัน...

เอ๋...ใครกันอ่ะ ตาสีน้ำตาลอ่อนสวยจัง! >_< มันใช่เวลามาชื่นชมมั้ยเนี่ยยยยย

     “เป็นอะไรมั้ยคะ?”

     แฮ่ก แฮ่ก!

     “...”

     เขาไม่ตอบฉันอ่ะ...สงสัยเขาจะเหนื่อย ให้เขาพักหายใจก่อนแล้วกัน

     “…”

     แล้วนี่จะเงียบอีกนานมั้ย =_=

     “เอ่อ...คุณคะ ไหวมั้ยคะ”

     “ถ้าผมจะบอกว่าไม่ไหวล่ะ J”

     “แต่ตอนนี้คุณดูโอเคขึ้นแล้วนะคะ”

     ฟุ่บ!

     “อ๊ะ! คุณ!”

     อยู่ดีๆเขาก็ล้มลงมาซบฉันเฉยเลยอะไรเนี่ย แต่ตัวเขาไม่ค่อยหนักอ่ะ แต่ดูๆ ไปเขาก็ไม่สูงจากฉันซักเท่าไหร่ แต่น่าตาน่ารักง่ะ -////-

     “...”

     “คุณคะ เป็นอะไรรึเปล่าคะ TOT”

     ไม่น่าพูดเลยว่าไม่หนัก ตอนนี้ฉันเริ่มจะทรงตัวไม่อยู่แล้ว งือออ ช่วยด้วย TOT/

     “พาผมไป...นั่งที”

     “ดะ...ได้ค่ะ”

     มีม้านั่งใกล้ๆ อยู่หน้าร้าน ฉันเลยพาเขาไปนั่งที่นั่นก่อน เผื่ออาการเขาจะดีขึ้น...แต่ที่น่าแปลกใจ คนในร้านไม่มาช่วยฉันซักคนเนี่ยนะ! คนอะไรใจร้ายทั้งร้านเลย -0-!

     “คุณโอเคขึ้นรึยังคะ?”

     “ดีขึ้นแล้วครับ J”

     “ทำไมอยู่ดีๆ ถึงเป็นลมล่ะคะ”

     “สงสัย...”

     เขาเว้นวรรคคำให้ฉันเติมคำในช่องว่างรึไงนะ ทำไมไม่พูดต่อเล่า คนกำลังรอฟังอยู่ =_= เขาเว้นวรรคไว้นานมากจนฉันกำลังจะพูดแทรกขึ้น

     “สงสัย...?”

     “จะเมาแดดน่ะครับ J”

     “อ๋อ งั้นคุณนั่งพักตรงนี้ไปก่อนนะคะ ฉันต้องไปทำงานต่อแล้ว”

     “งั้นเหรอครับ L”

     ทำไมต้องทำหน้าเหมือนเด็กอายุสี่ขวบอยากได้ของเล่นแบบนั้นด้วย -/////-

     “อยู่ได้นะคะ ^^”

     “ได้ครับ...ผมก็แค่ต้องนั่งอยู่คนเดียว ถ้าผมเป็นลมไปอีกผมคงต้องตายแน่ๆ”

     “-0-”

     “คุณชื่ออะไรครับ”

     “ดิวอี้ค่ะ”

     “ผมชื่อโซคิวนะ เรียกโซก็ได้”

     “อ๋อ ^^”

     “คุณไปเถอะ ผมอยู่ได้”

     “…”

     “J”

     เขายิ้มก่อนจะดันหลังฉันให้ไปทำหน้าที่ของฉันต่อ เห้อออ วันนี้มีเรื่องแปลกๆ ด้วยแฮะ เมาแดดเหรอ? ฉันพึ่งเคยได้ยิน -0-