ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ชีวิตใหม่ของพิพัฒน์
ตอนที่8
หลายสัปดาห์ผ่านไป บริษัทของพิพัฒน์ก็เข้าขั้นวิกฤตจนต้องปิดกิจการ พิพัฒน์สู้จนวินาทีสุดท้าย แต่ก็ไม่อาจรักษาบริษัทของครอบครัวไว้ได้ เขาจึงตัดสินใจขายบริษัทและบ้านที่เขาอาศัยมาตั้งแต่จำความได้ นำเงินที่ได้มาให้บิดามารดาไปต่างประเทศ ตามที่บิดามารดาของเขาตั้งใจ ว่าหากมีเวลาจะไปพักผ่อนด้วยกัน
\"ไม่ต้องหรอกลูก ตอนนี้ครอบครัวกำลังต้องการเงิน ฟื้นตัวได้เมื่อไหร่ก็ค่อยไป\"
\"ไปเถอะครับพ่อแม่ เงินที่เหลือนี่ ก็พอเปิดร้านกาแฟเล็กๆสักร้านได้สบาย ไม่ต้องห่วงผมครับ เที่ยวให้สนุกนะครับ\"
บิดามารดาของพิพัฒน์ ไปเที่ยวที่อเมริกาได้2-3วัน ก็พบเพื่อนเก่า จึงได้ทำงานที่นั่น ทำให้พิพัฒน์ต้องดูแลกิจการร้านกาแฟแต่เพียงลำพัง เขาจ้างเด็กหนึ่งมาช่วยงานในร้าน นอกจากนี้ เขายังใช้ความรู้ทางด้านศิลปะในสาขาที่เขาจบมา ตกแต่งร้านได้เก๋ไก๋สะดุดตา ภาพวาดเรียงรายรอบๆฝาผนังในร้าน คนที่เข้านั่งดื่มกาแฟพบเข้า พิพัฒน์จึงได้รับจ้างเขียนภาพเป็นงานพิเศษอีกอย่าง จุดนี้ ทำให้เขาค้นพบความสุขที่เขาต้องการในชีวิต เขาฝันอยากทำงานเช่นนี้มานานแล้ว และเขาก็ได้ทำในสิ่งที่เขาฝัน
ฝนเทละอองลงมาอย่างหนัก บุคคลสองคนซึ่งอยู่ต่างสถานที่ คนหนึ่งอยู่บ้านหลังใหญ่หรูหราราวกับคฤหาสน์ อีกคน อยู่ในร้านกาแฟเล็กๆริมถนน แต่สองคนนี้กลับมีความคิดตรงกัน นั่นคือ.......ความคิดถึง
ฝ่ายแรก คิดถึงด้วยความรัก ความห่วง ความสำนึกผิดในใจ
ฝ่ายหลัง คิดถึงด้วยความรัก ความช้ำ และความแค้น
แม้จะเป็นควาเหมือนทีแตกต่าง แต่ทว่า ความรุนแรงในความรู้สึกกลับเหมือนกัน รุนแรงมาก ห้ามไม่ได้ ลืมไม่ลง
บริษัทคู่แข่งปิดไปแล้ว บริษัทพาวเวอร์ จำกัด จึงต้องทำงานหนักขึ้นเป็นสองเท่า เพื่อให้ทันกับออเดอร์ของลูกค้าที่สั่งมาจนแทบไม่ทัน เงินทองไหลมาเทมา บริษัทขยายใหญ่ขึ้น ทุกอย่างรอบตัวดูสดใสไปหมด แต่มันกลับตรงกันข้ามกับจิตใจของพิมพ์ปรีดาในตอนนี้ ห่อเหี่ยว แห้งแล้ง ไร้ความสุข
\"ทำงานหนักมาเป็นเดือนๆ คุณพ่ออยากไปเที่ยวบ้างไหม\"
\"ไม่ล่ะค่ะ\"
พิมพ์ปรีดาตอบบิดาของเธอ ก่อนจะออกไปขับรถเล่น ท้องฟ้ามืดลง แสงสีกรุงเทพยามกลางคืนสว่างไสว พิมพ์ปรีดาขับรถไปเรื่อยๆ จนออกนอกตัวเมือง แล้วรถของเธอก็ได้ไปหยุดลง ณ ร้านกาแฟเล็กๆแห่งหนึ่ง
ดื่มกาแฟ พร้อมทั้งดื่มด่ำกับบรรยากาศธรรมชาติอย่างเพลิดเพลิน จนกระทั่งรอบตัวเริ่มร้างผู้คน ดึกแค่ไหนไม่รู้ พิมพ์ปรีดาเผลอฟลุบหลับบนโต๊ะด้วยความเหนื่อยอ่อน ร้านกำลังจะปิดแล้ว
\"คุณครับ ร้านจะปิดแล้วครับ\" พิมพ์ปรีดาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย แต่ความง่วงก็ถูกสลัดออกเป็นปลิดทิ้ง เมื่อสบตากับผู้ชายคนนั้น
\"พิพัฒน์\"
อีกฝ่ายคงอึ้งไปเช่นกัน ความดีใจผุดขึ้นมาจากส่วนลึกของหัวใจ เพราะความห่างไกลกันเป็นแรมเดือน
\"คุณมาเปิดร้านที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ไม่เห็นบอกฉันบ้างเลย\"
พิพัฒน์สบตากับดวงตาหวานซึ้งคู่นั้น เกือบจะเผลอไผลไปกับความรู้สึกลึกๆในจิตใจ แต่เขาก็เรียกสติกลับคืนมาได้
\"คุณควรกลับบ้านได้แล้วนะ ร้านปิดแล้ว\"
\"ค่ะ\" พิมพ์ปรีดารับคำอย่างว่าง่าย ก่อนจะขับรถกลับไปด้วยหัวใจที่เป็นสุขที่พบว่า คนรักของเธอยังสุขสบายดี
หลายสัปดาห์ผ่านไป บริษัทของพิพัฒน์ก็เข้าขั้นวิกฤตจนต้องปิดกิจการ พิพัฒน์สู้จนวินาทีสุดท้าย แต่ก็ไม่อาจรักษาบริษัทของครอบครัวไว้ได้ เขาจึงตัดสินใจขายบริษัทและบ้านที่เขาอาศัยมาตั้งแต่จำความได้ นำเงินที่ได้มาให้บิดามารดาไปต่างประเทศ ตามที่บิดามารดาของเขาตั้งใจ ว่าหากมีเวลาจะไปพักผ่อนด้วยกัน
\"ไม่ต้องหรอกลูก ตอนนี้ครอบครัวกำลังต้องการเงิน ฟื้นตัวได้เมื่อไหร่ก็ค่อยไป\"
\"ไปเถอะครับพ่อแม่ เงินที่เหลือนี่ ก็พอเปิดร้านกาแฟเล็กๆสักร้านได้สบาย ไม่ต้องห่วงผมครับ เที่ยวให้สนุกนะครับ\"
บิดามารดาของพิพัฒน์ ไปเที่ยวที่อเมริกาได้2-3วัน ก็พบเพื่อนเก่า จึงได้ทำงานที่นั่น ทำให้พิพัฒน์ต้องดูแลกิจการร้านกาแฟแต่เพียงลำพัง เขาจ้างเด็กหนึ่งมาช่วยงานในร้าน นอกจากนี้ เขายังใช้ความรู้ทางด้านศิลปะในสาขาที่เขาจบมา ตกแต่งร้านได้เก๋ไก๋สะดุดตา ภาพวาดเรียงรายรอบๆฝาผนังในร้าน คนที่เข้านั่งดื่มกาแฟพบเข้า พิพัฒน์จึงได้รับจ้างเขียนภาพเป็นงานพิเศษอีกอย่าง จุดนี้ ทำให้เขาค้นพบความสุขที่เขาต้องการในชีวิต เขาฝันอยากทำงานเช่นนี้มานานแล้ว และเขาก็ได้ทำในสิ่งที่เขาฝัน
ฝนเทละอองลงมาอย่างหนัก บุคคลสองคนซึ่งอยู่ต่างสถานที่ คนหนึ่งอยู่บ้านหลังใหญ่หรูหราราวกับคฤหาสน์ อีกคน อยู่ในร้านกาแฟเล็กๆริมถนน แต่สองคนนี้กลับมีความคิดตรงกัน นั่นคือ.......ความคิดถึง
ฝ่ายแรก คิดถึงด้วยความรัก ความห่วง ความสำนึกผิดในใจ
ฝ่ายหลัง คิดถึงด้วยความรัก ความช้ำ และความแค้น
แม้จะเป็นควาเหมือนทีแตกต่าง แต่ทว่า ความรุนแรงในความรู้สึกกลับเหมือนกัน รุนแรงมาก ห้ามไม่ได้ ลืมไม่ลง
บริษัทคู่แข่งปิดไปแล้ว บริษัทพาวเวอร์ จำกัด จึงต้องทำงานหนักขึ้นเป็นสองเท่า เพื่อให้ทันกับออเดอร์ของลูกค้าที่สั่งมาจนแทบไม่ทัน เงินทองไหลมาเทมา บริษัทขยายใหญ่ขึ้น ทุกอย่างรอบตัวดูสดใสไปหมด แต่มันกลับตรงกันข้ามกับจิตใจของพิมพ์ปรีดาในตอนนี้ ห่อเหี่ยว แห้งแล้ง ไร้ความสุข
\"ทำงานหนักมาเป็นเดือนๆ คุณพ่ออยากไปเที่ยวบ้างไหม\"
\"ไม่ล่ะค่ะ\"
พิมพ์ปรีดาตอบบิดาของเธอ ก่อนจะออกไปขับรถเล่น ท้องฟ้ามืดลง แสงสีกรุงเทพยามกลางคืนสว่างไสว พิมพ์ปรีดาขับรถไปเรื่อยๆ จนออกนอกตัวเมือง แล้วรถของเธอก็ได้ไปหยุดลง ณ ร้านกาแฟเล็กๆแห่งหนึ่ง
ดื่มกาแฟ พร้อมทั้งดื่มด่ำกับบรรยากาศธรรมชาติอย่างเพลิดเพลิน จนกระทั่งรอบตัวเริ่มร้างผู้คน ดึกแค่ไหนไม่รู้ พิมพ์ปรีดาเผลอฟลุบหลับบนโต๊ะด้วยความเหนื่อยอ่อน ร้านกำลังจะปิดแล้ว
\"คุณครับ ร้านจะปิดแล้วครับ\" พิมพ์ปรีดาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย แต่ความง่วงก็ถูกสลัดออกเป็นปลิดทิ้ง เมื่อสบตากับผู้ชายคนนั้น
\"พิพัฒน์\"
อีกฝ่ายคงอึ้งไปเช่นกัน ความดีใจผุดขึ้นมาจากส่วนลึกของหัวใจ เพราะความห่างไกลกันเป็นแรมเดือน
\"คุณมาเปิดร้านที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ไม่เห็นบอกฉันบ้างเลย\"
พิพัฒน์สบตากับดวงตาหวานซึ้งคู่นั้น เกือบจะเผลอไผลไปกับความรู้สึกลึกๆในจิตใจ แต่เขาก็เรียกสติกลับคืนมาได้
\"คุณควรกลับบ้านได้แล้วนะ ร้านปิดแล้ว\"
\"ค่ะ\" พิมพ์ปรีดารับคำอย่างว่าง่าย ก่อนจะขับรถกลับไปด้วยหัวใจที่เป็นสุขที่พบว่า คนรักของเธอยังสุขสบายดี
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น