ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ยังไม่ลืม
ตอนที่7
\"ไม่จริงใช่ไหม\" เขาจ้องตาพิมพ์ปรีดา แต่เธอไม่ตอบ
\"ไม่ใช่แค่นี้นะคะ เธอต่างหากที่เป็นลูกสาวเจ้าของบริษัท ชื่อจริงของเธอก็คือ พิมพ์ปรีดา วัฒนาชัย เธอเข้ามาทำงานในบริษัทของคุณ เพื่อหาทางล้มบริษัทคุณโดยเฉพาะ\"
พิพัฒน์เขย่าตัวพิมพ์ปรีดาอย่างแรง พร้อมทั้งถามซ้ำๆ
\"ไม่จริงใช่ไหม ดอกหญ้า คุณบอกซิว่า ไม่จริงใช่ไหม\"
ดอกหญ้าจ้องตาเขา พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
\"ทุกอย่างที่คุณชนิดาพูดเป็นความจริงค่ะ\"
พิพัฒน์อึ้งไป
\"นี่น่ะเหรอ ผลตอบแทนของความรัก นี่น่ะเหรอ ที่ว่าเราจะสู้เพื่อบริษัทด้วยกัน มันเรื่องโกหกทั้งเพ พอกันทีสำหรับความปลิ้นปล้อนของผู้หญิงอย่างคุณ\" พิพัฒน์เดินจากไปทันที
\"เดี๋ยวค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันถูกบังคับนะคะ\" แต่พิพัฒน์เดินไปไกลแล้ว พิมพ์ปรีดาร้องไห้ไม่หยุด
\"หมดเวลาร้องไห้แล้วค่ะคุณพิมพ์ปรีดา คุณกับเขาไม่มีทางอยู่ด้วยกันได้หรอก รีบกลับกรุงเทพฯเถอค่ะ พรุ่งนี้คุณต้องเข้าบริษัทแต่เช้านะคะ\"
\"ฉันขอไปเก็บของก่อน\"
\"อย่าดีกว่าค่ะ คุณควรทิ้งทุกอย่างไว้ที่นี่ ภารกิจเราเสร็จแล้ว คุณก็ไม่ควรเก็บอะไรกลับไป แม้แต่ความทรงจำ\" ชนิดาเน้นประโยคสุดท้ายอย่างชัดเจน ก่อนจะพาพิมพ์ปรีดาขึ้นเครื่องบินกลับกรุงเทพฯ ทิ้งความเจ็บปวดอีกครึ่งหนึ่งไว้ที่พิพัฒน์ ณ.......หาดทรายแห่งนี้นั่นเอง
\"เก่งมากลูกพ่อ อีกไม่นานบริษัทคู่แข่งของเรา มันก็จะเจ๊งแล้วก็ปิดกิจการไป\"
บิดาของพิมพ์ปรีดาเอ่ยชมลูกสาวเป็นการใหญ่ หลังจากกุมความลับของบริษัทคู่แข่งในมือ
\"วิธีนี้มันไม่บริสุทธิ์นะคะ เราอย่าทำเลยได้ไหม\"
\"อยู่ในวงการนี้ต้องไม่ใจอ่อนนะลูกพ่อ เราต้องเด็ดขาด ถึงอยู่รอดได้ จำไว้นะ\"
หลังจากนั้นบริษัท พาวเวอร์ จำกัด ก็ได้ผลิตสินค้าต่างๆตามข้อมูลที่เอามาจากบริษัทคู่แข่ง โดยเน้นคุณภาพที่เหนือกว่ามาตีตลาด ทำให้สินค้าที่บริษัทของพิพัฒน์ผลิตออกมาขายไม่ได้ และแผนสำหรับการผลิตสินค้าชิ้นต่อไปต้องหยุดชะงักลง เนื่องจากบริษัทคู่แข่ง ผลิตสินค้าออกขายตัดหน้าหมดทุกอย่าง สถานภาพทางการเงินของบริษัทจึงแย่มาก
\"ผมไม่ยอมให้บริษัทเราปิดกิจการหรอกครับพ่อ\"
\"แล้วลูกจะทำยังไง รอให้เราเป็นหนี้จนท่วมตัวไม่มีปัญญาใช้ก่อนเหรอ ถ้าเราปิดซะตอนนี้ แล้วขายให้คนอื่นทำกิจการอื่นต่อ เรายังพอจะเหลือเงินสักก้อนไปเปิดกิจการเล็กๆทำนะลูก\"
\"ไม่ได้ครับพ่อ ผมแพ้ไม่ได้ ขอโอกาสผมอีกสักครั้งเถอะครับ\"
\"ก็ตามใจลูกนะ\"
อากาศหนาวเย็นลง พิมพ์ปรีดาสวมเสื้อกันหนาว สีชมพูอ่อน เดินเข้าไปในคอฟฟี่ช็อปแห่งหนึ่ง
\"โกโก้ร้อนที่หนึ่งค่ะ\"
เธอสั่งบริกร ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็น................เขา นั่งอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง
\"สวัสดีค่ะ พิพัฒน์\"
\"สวัสดีครับ คุณพิมพ์ปรีดา\"
เธอชะงักเล็กน้อยกับคำทักทายของเขา
\"งานยุ่งเหรอคะ\" เธอเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นแฟ้มเอกสารหลายแฟ้มวางอยู่
\"ครับ ตอนนี้บริษัทกำลังอยู่ในขั้นวิกฤต\"
พิพัฒน์ตอบเธอด้วยเสียงเน้นย้ำในสิ่งที่เธอทำกับเขาไว้ พิมพ์ปรีดาอึดอัดมาก เธอเงียบไป พิพัฒน์เหลือบมองหน้าเธอปิดแฟ้มเอกสารตรงหน้า
\"ผมคงต้องรีบไปแล้ว ขอโทษนะครับที่อยู่คุยด้วยได้ไม่นาน\"
พิพัฒน์รีบเร่งหอบแฟ้มเอกสารออกไป กระดาษแผ่นหนึ่งหล่นลงมาจากแฟ้มของเขา พิมพ์ปรีดาเก็บขึ้นมาดู
ภาพดอกหญ้าสีขาวชูช่องดงาม พลิ้วไสวตามแรงลมเอื่อยๆ ที่มุมขวาด้านล่างลงวันที่ไว้ 22 กรกฏาคม 2546 วันนี้นี่เอง พิมพ์ปรีดาน้ำตาคลอด้วยความเศร้าใจ
\"ไม่จริงใช่ไหม\" เขาจ้องตาพิมพ์ปรีดา แต่เธอไม่ตอบ
\"ไม่ใช่แค่นี้นะคะ เธอต่างหากที่เป็นลูกสาวเจ้าของบริษัท ชื่อจริงของเธอก็คือ พิมพ์ปรีดา วัฒนาชัย เธอเข้ามาทำงานในบริษัทของคุณ เพื่อหาทางล้มบริษัทคุณโดยเฉพาะ\"
พิพัฒน์เขย่าตัวพิมพ์ปรีดาอย่างแรง พร้อมทั้งถามซ้ำๆ
\"ไม่จริงใช่ไหม ดอกหญ้า คุณบอกซิว่า ไม่จริงใช่ไหม\"
ดอกหญ้าจ้องตาเขา พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
\"ทุกอย่างที่คุณชนิดาพูดเป็นความจริงค่ะ\"
พิพัฒน์อึ้งไป
\"นี่น่ะเหรอ ผลตอบแทนของความรัก นี่น่ะเหรอ ที่ว่าเราจะสู้เพื่อบริษัทด้วยกัน มันเรื่องโกหกทั้งเพ พอกันทีสำหรับความปลิ้นปล้อนของผู้หญิงอย่างคุณ\" พิพัฒน์เดินจากไปทันที
\"เดี๋ยวค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันถูกบังคับนะคะ\" แต่พิพัฒน์เดินไปไกลแล้ว พิมพ์ปรีดาร้องไห้ไม่หยุด
\"หมดเวลาร้องไห้แล้วค่ะคุณพิมพ์ปรีดา คุณกับเขาไม่มีทางอยู่ด้วยกันได้หรอก รีบกลับกรุงเทพฯเถอค่ะ พรุ่งนี้คุณต้องเข้าบริษัทแต่เช้านะคะ\"
\"ฉันขอไปเก็บของก่อน\"
\"อย่าดีกว่าค่ะ คุณควรทิ้งทุกอย่างไว้ที่นี่ ภารกิจเราเสร็จแล้ว คุณก็ไม่ควรเก็บอะไรกลับไป แม้แต่ความทรงจำ\" ชนิดาเน้นประโยคสุดท้ายอย่างชัดเจน ก่อนจะพาพิมพ์ปรีดาขึ้นเครื่องบินกลับกรุงเทพฯ ทิ้งความเจ็บปวดอีกครึ่งหนึ่งไว้ที่พิพัฒน์ ณ.......หาดทรายแห่งนี้นั่นเอง
\"เก่งมากลูกพ่อ อีกไม่นานบริษัทคู่แข่งของเรา มันก็จะเจ๊งแล้วก็ปิดกิจการไป\"
บิดาของพิมพ์ปรีดาเอ่ยชมลูกสาวเป็นการใหญ่ หลังจากกุมความลับของบริษัทคู่แข่งในมือ
\"วิธีนี้มันไม่บริสุทธิ์นะคะ เราอย่าทำเลยได้ไหม\"
\"อยู่ในวงการนี้ต้องไม่ใจอ่อนนะลูกพ่อ เราต้องเด็ดขาด ถึงอยู่รอดได้ จำไว้นะ\"
หลังจากนั้นบริษัท พาวเวอร์ จำกัด ก็ได้ผลิตสินค้าต่างๆตามข้อมูลที่เอามาจากบริษัทคู่แข่ง โดยเน้นคุณภาพที่เหนือกว่ามาตีตลาด ทำให้สินค้าที่บริษัทของพิพัฒน์ผลิตออกมาขายไม่ได้ และแผนสำหรับการผลิตสินค้าชิ้นต่อไปต้องหยุดชะงักลง เนื่องจากบริษัทคู่แข่ง ผลิตสินค้าออกขายตัดหน้าหมดทุกอย่าง สถานภาพทางการเงินของบริษัทจึงแย่มาก
\"ผมไม่ยอมให้บริษัทเราปิดกิจการหรอกครับพ่อ\"
\"แล้วลูกจะทำยังไง รอให้เราเป็นหนี้จนท่วมตัวไม่มีปัญญาใช้ก่อนเหรอ ถ้าเราปิดซะตอนนี้ แล้วขายให้คนอื่นทำกิจการอื่นต่อ เรายังพอจะเหลือเงินสักก้อนไปเปิดกิจการเล็กๆทำนะลูก\"
\"ไม่ได้ครับพ่อ ผมแพ้ไม่ได้ ขอโอกาสผมอีกสักครั้งเถอะครับ\"
\"ก็ตามใจลูกนะ\"
อากาศหนาวเย็นลง พิมพ์ปรีดาสวมเสื้อกันหนาว สีชมพูอ่อน เดินเข้าไปในคอฟฟี่ช็อปแห่งหนึ่ง
\"โกโก้ร้อนที่หนึ่งค่ะ\"
เธอสั่งบริกร ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็น................เขา นั่งอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง
\"สวัสดีค่ะ พิพัฒน์\"
\"สวัสดีครับ คุณพิมพ์ปรีดา\"
เธอชะงักเล็กน้อยกับคำทักทายของเขา
\"งานยุ่งเหรอคะ\" เธอเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นแฟ้มเอกสารหลายแฟ้มวางอยู่
\"ครับ ตอนนี้บริษัทกำลังอยู่ในขั้นวิกฤต\"
พิพัฒน์ตอบเธอด้วยเสียงเน้นย้ำในสิ่งที่เธอทำกับเขาไว้ พิมพ์ปรีดาอึดอัดมาก เธอเงียบไป พิพัฒน์เหลือบมองหน้าเธอปิดแฟ้มเอกสารตรงหน้า
\"ผมคงต้องรีบไปแล้ว ขอโทษนะครับที่อยู่คุยด้วยได้ไม่นาน\"
พิพัฒน์รีบเร่งหอบแฟ้มเอกสารออกไป กระดาษแผ่นหนึ่งหล่นลงมาจากแฟ้มของเขา พิมพ์ปรีดาเก็บขึ้นมาดู
ภาพดอกหญ้าสีขาวชูช่องดงาม พลิ้วไสวตามแรงลมเอื่อยๆ ที่มุมขวาด้านล่างลงวันที่ไว้ 22 กรกฏาคม 2546 วันนี้นี่เอง พิมพ์ปรีดาน้ำตาคลอด้วยความเศร้าใจ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น