ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่6
ปราลีหน้าหงิกหงอด้วยความไม่พอใจ คอยดูเถอะ จะแก้แค้นให้ได้ ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย ชอบใช้งานผู้หญิง เอาเปรียบกันชัดๆ อ๋อ! นึกออกแล้ว ลองใช้แผนนี้ดูดีกว่า สบายแน่ๆเลยเรา
“โอ๊ย! คุณๆๆ ฉันเจ็บขาอ่ะ”
“เป็นอะไร”
“สงสัยขาจะแพลง เดินไม่ได้แน่เลย”
แค่ดูก็รู้แล้วว่าโกหก จะแสดงละครก็ให้มันแนบเนียนหน่อยสิ คิดจะหลอกเราให้ทำงานคนเดียวเหรอ ไม่มีทาง ยังงี้ต้องเจอแผนซ้อนแผน ปาณรวัฐแอบยิ้มกับความคิดของตัวเอง
“อืม งั้นรอผมตรงแป๊บนึงนะ”
เขาวิ่งหายไป ปราลีหัวเราะอย่างชอบใจ อิอิ สมน้ำหน้า อยากใช้งานเราดีหนัก โดนอย่างงี้ซะมั่ง สะใจจริงๆ
เขาเดินกลับมาพร้อมเชือกเถาวัลย์เส้นใหญ่ 2 เส้น
“เอามาทำไม”
“คุณไม่รู้เหรอ ว่านี่เป็นยารักษาโรคขาแพลงขนานเอกเชียวนะ เขาว่าพลางรวบขาเธอทั้งสองข้าง แล้วใช้เถาวัลย์พันรอบๆ มัดเงื่อนตายอีกชั้น
“โอ๊ย!! คุณจะทำอะไรน่ะ รักษาอะไรของคุณแบบนี้”
“ยานี้ เขาก็ใช้รักษากันด้วยวิธีนี้แหละ แล้วผมจะบอกอะไรให้ฟังอีกอย่างนะ ยานี้ยังใช้รักษาโรคได้อีกโรคหนึ่ง ได้ผลดีไม่แพ้กันเลยล่ะ”
“โรคอะไร”
“ก็โรคชอบโกหกไง” พูดไม่พูดเปล่า เขายังรวบแขนทั้งสองของเธอ ไปผูกติดกับต้นไม้ พอรู้ตัวว่าตกหลุมพรางเข้าเต็มเปา ปราลีก็ได้แต่ร้องลั่นด้วยความไม่พอใจ
“ปล่อยนะๆ ไอ้คนบ้า”
คนฟังได้แต่ยืนขำ ก่อนจะโต้กลับไป
“นอนกินน้ำค้างให้สบายนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะกลับมารับ ขอออกไปหาสมบัติก่อนล่ะ”
ปาณรวัฐยักคิ้วให้อย่างกวนๆ ก่อนจะเดินตัวปลิวออกไป ปราลีร้องโวยวายจนกระทั่งเขาเดินลับสายตาไป เธอพยายามดิ้นให้เชือกขาดให้ได้ แต่ไม่สำเร็จ สักพัก เธอก็หยุดเพราะหมดแรง ใจเริ่มกลัวขึ้นมาซะแล้ว
“นายปาณรวัฐ นายคงไม่ทิ้งฉันไว้ที่นี่หรอกนะ เจ้าชายขี่ม้าขาวของฉัน” เธอรำพึงเบาๆอย่างอ่อนเพลีย แล้วร่างของเจ้าชาย ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ เขาก้มลงแกะเถาวัลย์ออกช้าๆ
“ขอโทษนะ ผมไม่นึกว่ามันจะเป็นแบบนี้”
ปราลีก้มมองแขนขาของตัวเอง ซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยรอยบาดแผลจากเถาวัลย์ เลือดไหลซิบๆออกมาจากบาดแผลที่ลึกที่สุด เธอร้องเสียงหลง เมื่อเขาเอื้อมไปแตะ
“สะใจนายแล้วนี่ กลับมาทำไม ทิ้งฉันไว้ที่นี่เลยสิ”
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ขอผมดูแผลหน่อยสิ”
สีหน้าของเขาดูสำนึกผิดจริงๆ ปราลีเริ่มใจอ่อน เธอยอมยื่นแขนขาให้เขาดู
ปาณรวัฐใช้มือสัมผัสที่ข้อเท้าเธอเบาๆ สำรวจว่ามีแผลไหนโดนบาดลึกกว่านี้หรือเปล่า แล้วเขาก็ฉีกแขนเสื้อตัวเอง เพื่อมาพันแผลที่ข้อเท้าเธอไว้
ทุกอิริยาบถของเขาเป็นไปอย่างช้าๆ ทว่านุ่มนวลและอ่อนโยนยิ่งนัก ปราลีเผลอมองใบหน้าเขาอย่างหลงใหล เหมือนในนิยายเลย พระเอกทำแผลให้นางเอกตอนหลงป่า เขาเป็นพระเอก งั้นนางเอกก็คือเราสินะ ปราลียิ้มอย่างเลื่อนลอย โดยไม่รู้ตัวว่าอีกฝ่ายทำแผลเสร็จแล้ว และกำลังมองมาที่เธออย่างสงสัย
“ยิ้มอะไรคนเดียวครับ”
“ปล่าวค่ะ” เธอรีบปฏิเสธ เมื่อรู้ตัวว่าเผลอแอบคิดอะไรเข้าข้างตัวเองอีกแล้ว
“เอ่อ.............” อยู่ดีๆ นายปาณรวัฐก็เกิดติดอ่างขึ้นมาซะเฉยๆ
“อะไรคะ”
“ผมคงต้องอุ้มคุณไปแล้วล่ะครับ เพราะข้างหน้ามีลำธาร คุณมีแผลขนาดนี้คงเดินข้ามไปไม่ได้”
ปราลีพยักหน้าตอบรับอย่างอายๆ เขาจึงช้อนร่างบางของเธอไว้ในอ้อมแขน และออกเดินต่อไปทันที
“โอ๊ย! คุณๆๆ ฉันเจ็บขาอ่ะ”
“เป็นอะไร”
“สงสัยขาจะแพลง เดินไม่ได้แน่เลย”
แค่ดูก็รู้แล้วว่าโกหก จะแสดงละครก็ให้มันแนบเนียนหน่อยสิ คิดจะหลอกเราให้ทำงานคนเดียวเหรอ ไม่มีทาง ยังงี้ต้องเจอแผนซ้อนแผน ปาณรวัฐแอบยิ้มกับความคิดของตัวเอง
“อืม งั้นรอผมตรงแป๊บนึงนะ”
เขาวิ่งหายไป ปราลีหัวเราะอย่างชอบใจ อิอิ สมน้ำหน้า อยากใช้งานเราดีหนัก โดนอย่างงี้ซะมั่ง สะใจจริงๆ
เขาเดินกลับมาพร้อมเชือกเถาวัลย์เส้นใหญ่ 2 เส้น
“เอามาทำไม”
“คุณไม่รู้เหรอ ว่านี่เป็นยารักษาโรคขาแพลงขนานเอกเชียวนะ เขาว่าพลางรวบขาเธอทั้งสองข้าง แล้วใช้เถาวัลย์พันรอบๆ มัดเงื่อนตายอีกชั้น
“โอ๊ย!! คุณจะทำอะไรน่ะ รักษาอะไรของคุณแบบนี้”
“ยานี้ เขาก็ใช้รักษากันด้วยวิธีนี้แหละ แล้วผมจะบอกอะไรให้ฟังอีกอย่างนะ ยานี้ยังใช้รักษาโรคได้อีกโรคหนึ่ง ได้ผลดีไม่แพ้กันเลยล่ะ”
“โรคอะไร”
“ก็โรคชอบโกหกไง” พูดไม่พูดเปล่า เขายังรวบแขนทั้งสองของเธอ ไปผูกติดกับต้นไม้ พอรู้ตัวว่าตกหลุมพรางเข้าเต็มเปา ปราลีก็ได้แต่ร้องลั่นด้วยความไม่พอใจ
“ปล่อยนะๆ ไอ้คนบ้า”
คนฟังได้แต่ยืนขำ ก่อนจะโต้กลับไป
“นอนกินน้ำค้างให้สบายนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะกลับมารับ ขอออกไปหาสมบัติก่อนล่ะ”
ปาณรวัฐยักคิ้วให้อย่างกวนๆ ก่อนจะเดินตัวปลิวออกไป ปราลีร้องโวยวายจนกระทั่งเขาเดินลับสายตาไป เธอพยายามดิ้นให้เชือกขาดให้ได้ แต่ไม่สำเร็จ สักพัก เธอก็หยุดเพราะหมดแรง ใจเริ่มกลัวขึ้นมาซะแล้ว
“นายปาณรวัฐ นายคงไม่ทิ้งฉันไว้ที่นี่หรอกนะ เจ้าชายขี่ม้าขาวของฉัน” เธอรำพึงเบาๆอย่างอ่อนเพลีย แล้วร่างของเจ้าชาย ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ เขาก้มลงแกะเถาวัลย์ออกช้าๆ
“ขอโทษนะ ผมไม่นึกว่ามันจะเป็นแบบนี้”
ปราลีก้มมองแขนขาของตัวเอง ซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยรอยบาดแผลจากเถาวัลย์ เลือดไหลซิบๆออกมาจากบาดแผลที่ลึกที่สุด เธอร้องเสียงหลง เมื่อเขาเอื้อมไปแตะ
“สะใจนายแล้วนี่ กลับมาทำไม ทิ้งฉันไว้ที่นี่เลยสิ”
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ขอผมดูแผลหน่อยสิ”
สีหน้าของเขาดูสำนึกผิดจริงๆ ปราลีเริ่มใจอ่อน เธอยอมยื่นแขนขาให้เขาดู
ปาณรวัฐใช้มือสัมผัสที่ข้อเท้าเธอเบาๆ สำรวจว่ามีแผลไหนโดนบาดลึกกว่านี้หรือเปล่า แล้วเขาก็ฉีกแขนเสื้อตัวเอง เพื่อมาพันแผลที่ข้อเท้าเธอไว้
ทุกอิริยาบถของเขาเป็นไปอย่างช้าๆ ทว่านุ่มนวลและอ่อนโยนยิ่งนัก ปราลีเผลอมองใบหน้าเขาอย่างหลงใหล เหมือนในนิยายเลย พระเอกทำแผลให้นางเอกตอนหลงป่า เขาเป็นพระเอก งั้นนางเอกก็คือเราสินะ ปราลียิ้มอย่างเลื่อนลอย โดยไม่รู้ตัวว่าอีกฝ่ายทำแผลเสร็จแล้ว และกำลังมองมาที่เธออย่างสงสัย
“ยิ้มอะไรคนเดียวครับ”
“ปล่าวค่ะ” เธอรีบปฏิเสธ เมื่อรู้ตัวว่าเผลอแอบคิดอะไรเข้าข้างตัวเองอีกแล้ว
“เอ่อ.............” อยู่ดีๆ นายปาณรวัฐก็เกิดติดอ่างขึ้นมาซะเฉยๆ
“อะไรคะ”
“ผมคงต้องอุ้มคุณไปแล้วล่ะครับ เพราะข้างหน้ามีลำธาร คุณมีแผลขนาดนี้คงเดินข้ามไปไม่ได้”
ปราลีพยักหน้าตอบรับอย่างอายๆ เขาจึงช้อนร่างบางของเธอไว้ในอ้อมแขน และออกเดินต่อไปทันที
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น