ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ความรักครั้งใหม่ (ใช่ไหม)
ตอนที่๕
“คุณพิพัฒน์คะ เล่าให้ดิฉันฟังได้ไหมคะ ว่าคุณเป็นอะไรทำไมถึงได้เหม่อลอยขนาดนี้”
“มันเกี่ยวอะไรกับคุณล่ะ”
“ฉันจะไม่ว่าอะไรคุณเลย ถ้านี่ไม่ได้อยู่ในเวลางาน คุณเป็นถึงผู้จัดการและรองประธานบริษัทนะคะ การกระทำของคุณตอนนี้ ก่อให้เกิดผลเสียหายอย่างมากกับบริษัท”
“ถึงผมจะเป็นรองประธานบริษัท หรือเป็นยาม ผมก็เป็นคนนะครับ มีอารมณ์ มีความรู้สึกเหมือนกัน”
“ฉันเข้าใจค่ะ แต่คุณควรรู้จักหน้าที่ ไม่งั้นบริษัทจะพังง่ายๆกับคนไม่รู้จักควบคุมตัวเองอย่างคุณ”
“ดี พังได้เลยยิ่งดี ผมไม่อยากคิดแข่ง แก่งแย่งกับใครอีกแล้ว”
พิพัฒน์เดินออกไปอย่างหัวเสีย ถึงแม้จะเพิ่งเถียงกันไปหยกๆ แต่ในใจจริงพิมพ์ปรีดาก็ห่วงเขาอยู่ไม่น้อย และเที่ยงวันนั้น พิพัฒน์ก็ไม่ได้ออกไปทานข้าว
“ทานหน่อยสิคะ จะได้มีแรงทำงานต่อ” สุดท้าย ก็เป็นคนที่ทะเลาะกับพิพัฒน์นั่นแหละ ที่ต้องมาคอยดูแลเขา
“หึ ผมบอกแล้วไงว่าไม่ทำแล้ว งานน่ะ”
“เพราะอะไรล่ะคะ”
“ผมไม่จำเป็นต้องตอบ”
“เพราะลูกสาวเจ้าของบริษัทคู่แข่งเป็นแฟนคุณ”
“คุณรู้ได้ไง”
“ฉันมีวิธีก็แล้วกัน”
“ออกไปได้แล้ว”
“คุณจะไม่สู้ ไม่คิดแก้ไขอะไรเลยก็ตามใจ ตอนนี้บริษัทกำลังอยู่ในสถานการณ์แย่มาก คุณจะปล่อยให้บริษัทที่พ่อคุณสร้างมากับมือ ต้องล้มไปต่อหน้าต่อตาก็ตามใจ แต่เชื่อเถอะว่า ถึงคุณจะยอมปิดบริษัท เพื่อให้บริษัทแฟนคุณหมดคู่แข่ง เธอก็ไม่มีวันที่จะชื่นชมหรือภูมิใจในตัวคุณเลย เพราะอย่างมาก คุณก็เป็นได้แค่ไอ้ขี้แพ้ในสายตาเธอ”
พูดจบ พิมพ์ปรีดาก็เดินออกไป ทิ้งให้พิพัฒน์นั่งไตร่ตรองคำพูดต่างๆของเธอ แล้วในที่สุดเขาก็ตัดสินใจลุกขึ้นสู้อีกครั้ง
วันต่อมา กุหลาบขาวช่อใหญ่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานของพิมพ์ปรีดา เธอแปลกใจไม่น้อยทีเดียวว่าใครเป็นเจ้าของกุหลาบช่องามนี้ แต่การก้าวเข้ามาของพิพัฒน์ ทำให้เธอหมดข้อกังขาลงทันที
“ถูกใจไหมครับ ดอกไม้ช่อนี้”
“คุณเองเหรอคะที่ส่งดอกไม้มา”
“ใช่ครับ”
“เอาคืนไปเถอะค่ะ ฉันไม่รับ”
“ทำไมล่ะครับ”
“ฉันไม่ชอบรับดอกไม่จากคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้าค่ะ แล้วฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าคุณส่งดอกไม้มาให้ฉันทำไม”
พิพัฒน์อมยิ้ม สาวเท้าก้าวเข้ามาประชิดตัวเธอ
“คุณอยากรู้เหรอครับ ว่าผมส่งดอกไม้มาให้คุณทำไม” เสียงของเขาเกือบจะเป็นเสียงกระซิบ พิมพ์ปรีดาถอยห่างมาจากเขาเล็กน้อย เพราะการใกล้ชิดกันขนาดนี้ ทำให้ใจเธอเต้นรัวไม่เป็นจังหวะแล้ว
“ไม่อยากรู้ค่ะ”
“แต่ผมอยากบอก” พิพัฒน์ยังคงแกล้งเธอต่อไป “ผมส่งดอกไม้มาให้คุณเพราะอยากบอกกับคุณว่า……” เขาจงใจเว้นจังหวะไว้เพื่อให้พิมพ์ปรีดารู้สึกใจหายใจคว่ำ
“ขอโทษครับ”
พิมพ์ปรีดาเงยหน้าขึ้นสบตาเขาทันที แม้ในใจจะรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง แต่เธอก็รู้สึกโล่งอกมากกว่า
“ผมอยากขอโทษที่เมื่อวานอารมณ์เสีย แล้วก็ทำตัวไม่มีเหตุผลกับคุณ ทั้งที่รู้ว่าคุณหวังดีต่อผม หวังดีต่อบริษัท แต่ผมกลับตวาดคุณ คุณคงไม่โกรธผมนะครับ”
พิมพ์ปรีดาพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม
“ไม่โกรธหรอกค่ะ ฉันดีใจนะคะที่คุณคิดได้ พร้อมจะสู้ต่อไปแล้วใช่ไหมคะ”
“ใช่ครับ” พิพัฒน์ตอบอย่างหนักแน่น “และผมก็หวังว่าคุณคงจะสู้อยู่เคียงข้างผมนะครับ”
“แน่นอนค่ะ”
พิมพ์ปรีดาตอบ พร้อมทั้งยิ้มอย่างสดใสให้กับพิพัฒน์ พิพัฒน์ยิ้มตอบ ในใจเริ่มรู้สึกแปลกๆกับผู้หญิงคนนี้
การทำงานอย่างจริงจังเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ในครั้งนี้จากการตั้งใจทำงานอย่างสุดฝีมือ และมีผู้ช่วยที่แสนเก่ง ทำให้พิพัฒน์สามารถกอบกู้วิกฤตของบริษัทขึ้นมาได้ สำหรับเรื่องของหัวใจ เขาก็ไม่ได้ละเลย เขานัดทานอาหารกับดอกหญ้าบ่อยๆ ไปเต้นรำด้วยกันเสมอ แต่ยิ่งใกล้กันเท่าไร พิพัฒน์กลับยิ่งรู้สึกว่า มีบางอย่างมาขวางกั้นระหว่างเขากับดอกหญ้า ให้ห่างจากกันมากขึ้นทุกที แล้วในที่สุด เขาก็ได้พบคำตอบบางอย่างที่ค้นหามาเนิ่นนาน นั่นคือ….คำตอบของหัวใจของเขานั่นเอง
กิจการบริษัทของพิพัฒน์ดีขึ้นเรื่อยๆ จนสามารถก้าวขึ้นมาเป็นคู่แข่งกับบริษัท พาวเวอร์ จำกัดได้อย่างเต็มตัวอีกครั้ง
“คุณเก่งจังเลยค่ะพัฒน์ ดอกหญ้าภูมิใจในตัวคุณมากเลย”
“ครับ ดอกหญ้าเองก็ไม่น้อยหน้าผมเหมือนกัน”
“ทำงานมามากแล้ว อาทิตย์หน้า เราไปพักผ่อนที่ชายหาดกันบ้างดีไหมคะ”
“ดีครับ”
“ไปหัวหินดีไหม”
พิพัฒน์นิ่งคิดครู่หนึ่งก่อนจะบอกว่า “ไปกระบี่ดีกว่าครับ”
…………………………………………
“คุณพิมพ์ ไปเที่ยวกระบี่กันไหม”
“เลี้ยงฉลองความสำเร็จของบริษัทเหรอคะ”
“ก็ทำนองนั้นครับ”
“ใครไปบ้างคะ”
“มีผม คุณ แล้วก็ดอกหญ้าครับ”
“งั้นดิฉันคงไม่อยากเป็นก้างขวางคอ”
“ไม่หรอกครับ ไปเถอะนะ ยังไงคุณก็เป็นกำลังสำคัญของความสำเร็จครั้งนี้” เมื่อถูกพิพัฒน์คะยั้นคะยออยู่นาน ในที่สุดพิมพ์ปรีดาจึงต้องไปด้วย
ทั้งสามไปพักที่รีสอร์ทแห่งหนึ่ง พิมพ์ปรีดาออกมานั่งเล่นริมหาด มองเห็นพิพัฒน์กับชนิดา(ดอกหญ้า)เล่นน้ำด้วยกันอย่างสนุกสนาน ก็อดที่จะเกิดความรู้สึกเสียใจอยู่ลึกๆไม่ได้ เธอจึงเดินเล่นไปยังริมหาดอีกฟากหนึ่ง เพื่อหนีจากภาพบาดตาเหล่านั้น จนกระทั่งถึงบริเวณที่เป็นบ้านพักอาศัย เธอหยุดยืนอยู่ริมหาด คลื่นทะเลซัดใส่เท้าเธอเป็นระลอก ลมพัดเข้าปะทะใบหน้าเธอ จนผมยาวเป็นมันเงาปลิวไสวไปตามแรงลม ทันใดนั้น แขนแข็งแรงคู่หนึ่งก็เข้ามาโอบกอดเธอไว้
“คุณพิพัฒน์คะ เล่าให้ดิฉันฟังได้ไหมคะ ว่าคุณเป็นอะไรทำไมถึงได้เหม่อลอยขนาดนี้”
“มันเกี่ยวอะไรกับคุณล่ะ”
“ฉันจะไม่ว่าอะไรคุณเลย ถ้านี่ไม่ได้อยู่ในเวลางาน คุณเป็นถึงผู้จัดการและรองประธานบริษัทนะคะ การกระทำของคุณตอนนี้ ก่อให้เกิดผลเสียหายอย่างมากกับบริษัท”
“ถึงผมจะเป็นรองประธานบริษัท หรือเป็นยาม ผมก็เป็นคนนะครับ มีอารมณ์ มีความรู้สึกเหมือนกัน”
“ฉันเข้าใจค่ะ แต่คุณควรรู้จักหน้าที่ ไม่งั้นบริษัทจะพังง่ายๆกับคนไม่รู้จักควบคุมตัวเองอย่างคุณ”
“ดี พังได้เลยยิ่งดี ผมไม่อยากคิดแข่ง แก่งแย่งกับใครอีกแล้ว”
พิพัฒน์เดินออกไปอย่างหัวเสีย ถึงแม้จะเพิ่งเถียงกันไปหยกๆ แต่ในใจจริงพิมพ์ปรีดาก็ห่วงเขาอยู่ไม่น้อย และเที่ยงวันนั้น พิพัฒน์ก็ไม่ได้ออกไปทานข้าว
“ทานหน่อยสิคะ จะได้มีแรงทำงานต่อ” สุดท้าย ก็เป็นคนที่ทะเลาะกับพิพัฒน์นั่นแหละ ที่ต้องมาคอยดูแลเขา
“หึ ผมบอกแล้วไงว่าไม่ทำแล้ว งานน่ะ”
“เพราะอะไรล่ะคะ”
“ผมไม่จำเป็นต้องตอบ”
“เพราะลูกสาวเจ้าของบริษัทคู่แข่งเป็นแฟนคุณ”
“คุณรู้ได้ไง”
“ฉันมีวิธีก็แล้วกัน”
“ออกไปได้แล้ว”
“คุณจะไม่สู้ ไม่คิดแก้ไขอะไรเลยก็ตามใจ ตอนนี้บริษัทกำลังอยู่ในสถานการณ์แย่มาก คุณจะปล่อยให้บริษัทที่พ่อคุณสร้างมากับมือ ต้องล้มไปต่อหน้าต่อตาก็ตามใจ แต่เชื่อเถอะว่า ถึงคุณจะยอมปิดบริษัท เพื่อให้บริษัทแฟนคุณหมดคู่แข่ง เธอก็ไม่มีวันที่จะชื่นชมหรือภูมิใจในตัวคุณเลย เพราะอย่างมาก คุณก็เป็นได้แค่ไอ้ขี้แพ้ในสายตาเธอ”
พูดจบ พิมพ์ปรีดาก็เดินออกไป ทิ้งให้พิพัฒน์นั่งไตร่ตรองคำพูดต่างๆของเธอ แล้วในที่สุดเขาก็ตัดสินใจลุกขึ้นสู้อีกครั้ง
วันต่อมา กุหลาบขาวช่อใหญ่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานของพิมพ์ปรีดา เธอแปลกใจไม่น้อยทีเดียวว่าใครเป็นเจ้าของกุหลาบช่องามนี้ แต่การก้าวเข้ามาของพิพัฒน์ ทำให้เธอหมดข้อกังขาลงทันที
“ถูกใจไหมครับ ดอกไม้ช่อนี้”
“คุณเองเหรอคะที่ส่งดอกไม้มา”
“ใช่ครับ”
“เอาคืนไปเถอะค่ะ ฉันไม่รับ”
“ทำไมล่ะครับ”
“ฉันไม่ชอบรับดอกไม่จากคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้าค่ะ แล้วฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าคุณส่งดอกไม้มาให้ฉันทำไม”
พิพัฒน์อมยิ้ม สาวเท้าก้าวเข้ามาประชิดตัวเธอ
“คุณอยากรู้เหรอครับ ว่าผมส่งดอกไม้มาให้คุณทำไม” เสียงของเขาเกือบจะเป็นเสียงกระซิบ พิมพ์ปรีดาถอยห่างมาจากเขาเล็กน้อย เพราะการใกล้ชิดกันขนาดนี้ ทำให้ใจเธอเต้นรัวไม่เป็นจังหวะแล้ว
“ไม่อยากรู้ค่ะ”
“แต่ผมอยากบอก” พิพัฒน์ยังคงแกล้งเธอต่อไป “ผมส่งดอกไม้มาให้คุณเพราะอยากบอกกับคุณว่า……” เขาจงใจเว้นจังหวะไว้เพื่อให้พิมพ์ปรีดารู้สึกใจหายใจคว่ำ
“ขอโทษครับ”
พิมพ์ปรีดาเงยหน้าขึ้นสบตาเขาทันที แม้ในใจจะรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง แต่เธอก็รู้สึกโล่งอกมากกว่า
“ผมอยากขอโทษที่เมื่อวานอารมณ์เสีย แล้วก็ทำตัวไม่มีเหตุผลกับคุณ ทั้งที่รู้ว่าคุณหวังดีต่อผม หวังดีต่อบริษัท แต่ผมกลับตวาดคุณ คุณคงไม่โกรธผมนะครับ”
พิมพ์ปรีดาพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม
“ไม่โกรธหรอกค่ะ ฉันดีใจนะคะที่คุณคิดได้ พร้อมจะสู้ต่อไปแล้วใช่ไหมคะ”
“ใช่ครับ” พิพัฒน์ตอบอย่างหนักแน่น “และผมก็หวังว่าคุณคงจะสู้อยู่เคียงข้างผมนะครับ”
“แน่นอนค่ะ”
พิมพ์ปรีดาตอบ พร้อมทั้งยิ้มอย่างสดใสให้กับพิพัฒน์ พิพัฒน์ยิ้มตอบ ในใจเริ่มรู้สึกแปลกๆกับผู้หญิงคนนี้
การทำงานอย่างจริงจังเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ในครั้งนี้จากการตั้งใจทำงานอย่างสุดฝีมือ และมีผู้ช่วยที่แสนเก่ง ทำให้พิพัฒน์สามารถกอบกู้วิกฤตของบริษัทขึ้นมาได้ สำหรับเรื่องของหัวใจ เขาก็ไม่ได้ละเลย เขานัดทานอาหารกับดอกหญ้าบ่อยๆ ไปเต้นรำด้วยกันเสมอ แต่ยิ่งใกล้กันเท่าไร พิพัฒน์กลับยิ่งรู้สึกว่า มีบางอย่างมาขวางกั้นระหว่างเขากับดอกหญ้า ให้ห่างจากกันมากขึ้นทุกที แล้วในที่สุด เขาก็ได้พบคำตอบบางอย่างที่ค้นหามาเนิ่นนาน นั่นคือ….คำตอบของหัวใจของเขานั่นเอง
กิจการบริษัทของพิพัฒน์ดีขึ้นเรื่อยๆ จนสามารถก้าวขึ้นมาเป็นคู่แข่งกับบริษัท พาวเวอร์ จำกัดได้อย่างเต็มตัวอีกครั้ง
“คุณเก่งจังเลยค่ะพัฒน์ ดอกหญ้าภูมิใจในตัวคุณมากเลย”
“ครับ ดอกหญ้าเองก็ไม่น้อยหน้าผมเหมือนกัน”
“ทำงานมามากแล้ว อาทิตย์หน้า เราไปพักผ่อนที่ชายหาดกันบ้างดีไหมคะ”
“ดีครับ”
“ไปหัวหินดีไหม”
พิพัฒน์นิ่งคิดครู่หนึ่งก่อนจะบอกว่า “ไปกระบี่ดีกว่าครับ”
…………………………………………
“คุณพิมพ์ ไปเที่ยวกระบี่กันไหม”
“เลี้ยงฉลองความสำเร็จของบริษัทเหรอคะ”
“ก็ทำนองนั้นครับ”
“ใครไปบ้างคะ”
“มีผม คุณ แล้วก็ดอกหญ้าครับ”
“งั้นดิฉันคงไม่อยากเป็นก้างขวางคอ”
“ไม่หรอกครับ ไปเถอะนะ ยังไงคุณก็เป็นกำลังสำคัญของความสำเร็จครั้งนี้” เมื่อถูกพิพัฒน์คะยั้นคะยออยู่นาน ในที่สุดพิมพ์ปรีดาจึงต้องไปด้วย
ทั้งสามไปพักที่รีสอร์ทแห่งหนึ่ง พิมพ์ปรีดาออกมานั่งเล่นริมหาด มองเห็นพิพัฒน์กับชนิดา(ดอกหญ้า)เล่นน้ำด้วยกันอย่างสนุกสนาน ก็อดที่จะเกิดความรู้สึกเสียใจอยู่ลึกๆไม่ได้ เธอจึงเดินเล่นไปยังริมหาดอีกฟากหนึ่ง เพื่อหนีจากภาพบาดตาเหล่านั้น จนกระทั่งถึงบริเวณที่เป็นบ้านพักอาศัย เธอหยุดยืนอยู่ริมหาด คลื่นทะเลซัดใส่เท้าเธอเป็นระลอก ลมพัดเข้าปะทะใบหน้าเธอ จนผมยาวเป็นมันเงาปลิวไสวไปตามแรงลม ทันใดนั้น แขนแข็งแรงคู่หนึ่งก็เข้ามาโอบกอดเธอไว้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น