ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : คนใจแข็ง(คนเดิม)
ตอนที่12
เข็มนาฬิกาบนฝาผนังยังคงกระดิกอยู่เรื่อยๆ คล้ายกับจะทำหน้าที่ของมันให้ดีที่สุด สายตาคู่นั้นจ้องไปที่มันด้วยความกระวนกระวายสับสนในใจ เวลาผ่านไปกว่า2ชั่วโมงแล้ว แต่ร่างที่ฟุบอยู่หน้าร้านยังนิ่งไม่ไหวติง
มือแข็งแรงประคองร่างที่เกือบจะไม่ได้สติขึ้นมา ดวงตาสองคู่ประสานกันอยู่ครู่หนึ่ง
“พี่เขาให้ผมมาน่ะครับ เข้าไปพักข้างในก่อนเถอะ”
พิมพ์ปรีดาพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะเข้าไปนั่งบนโซฟาตัวหนึ่งในร้าน โป้งหยิบผ้าเช็ดตัวพร้อมทั้งเสื้อผ้าชุดใหม่ส่งให้ พิมพ์ปรีดาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็หลับไปบนโซฟาด้วยความอ่อนล้า สายตาคู่เดิมยังคงจ้องอยู่ที่ฝาผนัง โป้งเข้ามารายงาน “เธอหลับไปแล้วครับ” ใบหน้านั้นพยักเพยิดเล็กน้อย ก่อนจะสั่งให้โป้งไปนอนได้
จากคนที่เคยอยู่ต่างสถานที่ กลับได้มาอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน หัวใจที่ใกล้ชิดกัน นำพาร่างกายให้เข้ามาใกล้กันด้วย แต่เมื่อทั้งร่างกายและหัวใจได้ไกลกันแล้ว กลับทำให้ใจดวงหนึ่งไม่สงบ คอยแต่กระวนกระวายห่วงหา เมื่อใจไม่หลับ ดวงตาก็ไม่อาจปิดลงได้ คงต้องคอยเฝ้าดูแลหัวใจอีกดวง ที่กำลังสงบด้วยแรงแห่งนิทรารมณ์
ยามเช้ามาเยือน การทำงานก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง พิพัฒน์ง่วนอยู่กับการเตรียมปิ้งขนมปัง ต้มน้ำร้อนสำหรับชงกาแฟ ส่วนโป้งก็ออกไปเปิดร้าน ช่วยตระเตรียมจานชามสำหรับใส่ของให้ลูกค้า พิมพ์ปรีดายังคงนอนนิ่งอยู่บนโซฟา ด้วยพิษไข้ที่รุมเร้าตัวเธอ
อาการนอนสงบนิ่งบนโซฟาติดต่อกันหลายชั่วโมง ทำให้พิพัฒน์และโป้งเริ่มเอะใจในความผิดปกติที่เกิดขึ้น แต่ด้วยทิฐิที่เกิดขึ้น ผู้ที่เข้าไปดูอาการดอกหญ้าหรือพิมพ์ปรีดา ก็ต้องกลายเป็นโป้งอย่างเสียไม่ได้ ทันทีที่เขย่าเรียกเธอ โป้งก็ต้องร้องอุทานออกมาอย่างตกใจ เพราะแขนที่เย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง แตะหน้าผากดู ก็พบว่าหน้าผากร้อนเป็นไฟ
“สงสัยคงเป็นไข้ซะแล้วล่ะครับ พี่พัฒน์”
“จริงเหรอ งั้นเดี๋ยวพี่จะพาเขาไปหาหมอ”
พิพัฒน์มีสีหน้าร้อนรนขึ้นมาทันที ก่อนจะช้อนร่างบอบบางนั้นไว้ในอ้อมแขน ทำให้เจ้าตัวรู้สึกตัวฟื้นขึ้น พิพัฒน์มีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก รีบวางร่างของเธอบนโซฟาตามเดิม
“เดี๋ยวพี่ไปหายามาให้ทานดีกว่า ท่าทางคงไม่เป็นอะไรมาก”
ถึงปากจะพูดออกไปอยากนั้น แต่จิตใจกลับเป็นห่วงกังวลจนบอกไม่ถูก พิมพ์ปรีดารับประทานอาหารเข้าไปได้เพียง2-3คำ หลังจากนั้นก็ทานยาและนอนพักต่อ
“พี่พัฒน์อยู่ดูแลเขาเถอะครับ เดี๋ยวเรื่องเปิดร้านตอนค่ำ ผมจะจัดการเอง”
“อย่าดีกว่า พี่คิดว่าพี่คงถนัดจัดการกับเรื่องร้านมากกว่า โป้งก็ดูแลเขาไปเถอะนะ”
พิพัฒน์ทำแกล้งเดินไปจัดโน่นจัดนี่ในร้าน แต่สายตากลับเหลือบมองพิมพ์ปรีดาบ่อยๆ โป้งเห็นการกระทำของพิพัฒน์ ก็ได้แต่แอบขำในความหยิ่งไม่เข้าท่าของเขา
ยามเย็นมาเยือนอีกครั้ง แสงอาทิตย์เริ่มอ่อนล้าราลงทุกที ตรงข้ามกับบรรยากาศร้านกาแฟซึ่งดูคึกคักมากเป็นพิเศษในวันนี้ โป้งจึงต้องละจากการดูแลคนป่วยชั่วคราว หันมาทำงานในร้านแทน ผู้คนขวักไขว่ไปมา ผ่านเข้ามานั่งบนโต๊ะ หาความสุขสำราญและขจัดความหิวเสร็จสิ้นก็ลุกออกไป คนแล้วคนเล่า จนนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืน ภารกิจในร้านจึงสิ้นสุดลง
“วันนี้ คนเยอะจังเลยพี่”
“ก็ดีแล้ว ไม่ใช่เหรอ”
“ครับ ไม่รู้คุณพิมพ์เป็นไงบ้าง”
โป้งเอ่ย พลางเดินไปดูหลังร้าน แต่กลับพบเพียงโซฟาที่ว่างเปล่า
เข็มนาฬิกาบนฝาผนังยังคงกระดิกอยู่เรื่อยๆ คล้ายกับจะทำหน้าที่ของมันให้ดีที่สุด สายตาคู่นั้นจ้องไปที่มันด้วยความกระวนกระวายสับสนในใจ เวลาผ่านไปกว่า2ชั่วโมงแล้ว แต่ร่างที่ฟุบอยู่หน้าร้านยังนิ่งไม่ไหวติง
มือแข็งแรงประคองร่างที่เกือบจะไม่ได้สติขึ้นมา ดวงตาสองคู่ประสานกันอยู่ครู่หนึ่ง
“พี่เขาให้ผมมาน่ะครับ เข้าไปพักข้างในก่อนเถอะ”
พิมพ์ปรีดาพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะเข้าไปนั่งบนโซฟาตัวหนึ่งในร้าน โป้งหยิบผ้าเช็ดตัวพร้อมทั้งเสื้อผ้าชุดใหม่ส่งให้ พิมพ์ปรีดาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็หลับไปบนโซฟาด้วยความอ่อนล้า สายตาคู่เดิมยังคงจ้องอยู่ที่ฝาผนัง โป้งเข้ามารายงาน “เธอหลับไปแล้วครับ” ใบหน้านั้นพยักเพยิดเล็กน้อย ก่อนจะสั่งให้โป้งไปนอนได้
จากคนที่เคยอยู่ต่างสถานที่ กลับได้มาอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน หัวใจที่ใกล้ชิดกัน นำพาร่างกายให้เข้ามาใกล้กันด้วย แต่เมื่อทั้งร่างกายและหัวใจได้ไกลกันแล้ว กลับทำให้ใจดวงหนึ่งไม่สงบ คอยแต่กระวนกระวายห่วงหา เมื่อใจไม่หลับ ดวงตาก็ไม่อาจปิดลงได้ คงต้องคอยเฝ้าดูแลหัวใจอีกดวง ที่กำลังสงบด้วยแรงแห่งนิทรารมณ์
ยามเช้ามาเยือน การทำงานก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง พิพัฒน์ง่วนอยู่กับการเตรียมปิ้งขนมปัง ต้มน้ำร้อนสำหรับชงกาแฟ ส่วนโป้งก็ออกไปเปิดร้าน ช่วยตระเตรียมจานชามสำหรับใส่ของให้ลูกค้า พิมพ์ปรีดายังคงนอนนิ่งอยู่บนโซฟา ด้วยพิษไข้ที่รุมเร้าตัวเธอ
อาการนอนสงบนิ่งบนโซฟาติดต่อกันหลายชั่วโมง ทำให้พิพัฒน์และโป้งเริ่มเอะใจในความผิดปกติที่เกิดขึ้น แต่ด้วยทิฐิที่เกิดขึ้น ผู้ที่เข้าไปดูอาการดอกหญ้าหรือพิมพ์ปรีดา ก็ต้องกลายเป็นโป้งอย่างเสียไม่ได้ ทันทีที่เขย่าเรียกเธอ โป้งก็ต้องร้องอุทานออกมาอย่างตกใจ เพราะแขนที่เย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง แตะหน้าผากดู ก็พบว่าหน้าผากร้อนเป็นไฟ
“สงสัยคงเป็นไข้ซะแล้วล่ะครับ พี่พัฒน์”
“จริงเหรอ งั้นเดี๋ยวพี่จะพาเขาไปหาหมอ”
พิพัฒน์มีสีหน้าร้อนรนขึ้นมาทันที ก่อนจะช้อนร่างบอบบางนั้นไว้ในอ้อมแขน ทำให้เจ้าตัวรู้สึกตัวฟื้นขึ้น พิพัฒน์มีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก รีบวางร่างของเธอบนโซฟาตามเดิม
“เดี๋ยวพี่ไปหายามาให้ทานดีกว่า ท่าทางคงไม่เป็นอะไรมาก”
ถึงปากจะพูดออกไปอยากนั้น แต่จิตใจกลับเป็นห่วงกังวลจนบอกไม่ถูก พิมพ์ปรีดารับประทานอาหารเข้าไปได้เพียง2-3คำ หลังจากนั้นก็ทานยาและนอนพักต่อ
“พี่พัฒน์อยู่ดูแลเขาเถอะครับ เดี๋ยวเรื่องเปิดร้านตอนค่ำ ผมจะจัดการเอง”
“อย่าดีกว่า พี่คิดว่าพี่คงถนัดจัดการกับเรื่องร้านมากกว่า โป้งก็ดูแลเขาไปเถอะนะ”
พิพัฒน์ทำแกล้งเดินไปจัดโน่นจัดนี่ในร้าน แต่สายตากลับเหลือบมองพิมพ์ปรีดาบ่อยๆ โป้งเห็นการกระทำของพิพัฒน์ ก็ได้แต่แอบขำในความหยิ่งไม่เข้าท่าของเขา
ยามเย็นมาเยือนอีกครั้ง แสงอาทิตย์เริ่มอ่อนล้าราลงทุกที ตรงข้ามกับบรรยากาศร้านกาแฟซึ่งดูคึกคักมากเป็นพิเศษในวันนี้ โป้งจึงต้องละจากการดูแลคนป่วยชั่วคราว หันมาทำงานในร้านแทน ผู้คนขวักไขว่ไปมา ผ่านเข้ามานั่งบนโต๊ะ หาความสุขสำราญและขจัดความหิวเสร็จสิ้นก็ลุกออกไป คนแล้วคนเล่า จนนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืน ภารกิจในร้านจึงสิ้นสุดลง
“วันนี้ คนเยอะจังเลยพี่”
“ก็ดีแล้ว ไม่ใช่เหรอ”
“ครับ ไม่รู้คุณพิมพ์เป็นไงบ้าง”
โป้งเอ่ย พลางเดินไปดูหลังร้าน แต่กลับพบเพียงโซฟาที่ว่างเปล่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น