ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่12
ประกายแดดอ่อนๆ ส่องสว่างเข้ามาถึงในห้องเรียน ซึ่งบัดนี้คลาคล่ำไปด้วยนักเรียนนับสิบที่ทยอยเข้ามา เสียงคุยจ้อกแจ้กดังไปทั่วบริเวณ ปราลีหิ้วกระเป๋านักเรียนสีดำด้วยมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างโอบโหลใส่คุ้กกี้ทาบติดกับตัว จ้ำเอาๆมายังเก้าอี้ตัวข้างๆกุ๊กไก่
“ลองชิมฝีมือฉันดูสิ”
ว่าแล้วก็วางโหลคุ้กกี้ลงตรงหน้าเพื่อนรัก สีหน้าอ้อนวอนเต็มที่
“ฉันเพิ่งกินข้าวเช้ามา อิ่มแทบแย่” กุ๊กไก่ชี้ไปยังหน้าท้องของเธอ ซึ่งขอบกระโปรงทำท่าว่าจะปริออก แต่พอสบสายตากึ่งอ้อนวอนกึ่งขู่ของเพื่อน ก็เลยต้องคว้าโหลคุ้กกี้มาเปิดฝาอย่างเสียไม่ได้
“ชิ้นเดียวเท่านั้นนะ”
“อื้อ”
“นึกยังไงถึงได้ทำขนมมาให้กินล่ะ ปกติก็ไม่เคยจะเหยียบย่างเข้าไปในครัว”
“แก้เซ็ง”
“เซ็งเรื่องอะไร”
“....................”
“เอ่อ ขอโทษ แต่ฉันว่าเขาก็เป็นคนดีนะ เขาperfectทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องเดียว๐
“อย่าพูดอีกเลย ฉันต่างหากที่ไม่เหมาะกับเขา”
“ไม่หรอก”
“พอเหอะ กินขนมต่อดีกว่า”
ปราลีพยายามยัดโหลคุ้กกี้ให้กุ๊กไก่ อีกฝ่ายรีบหลบทันควัน แต่กลายเป็นว่า คุ้กกี้โหลนั้นกลับไปอยู่ในมือของอีกคน ซึ่งแอบฉกไปตอนที่เธอไม่ทันตั้งตัว
“อร่อยจังเลยครับ”
เขาชมด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม มือข้างหนึ่งยังถือคุ้กกี้ค้างอยู่ ปากก็เคี้ยวตุ่ยๆน่าเอ็นดู การมาของเขา ทำให้สองสาวที่กำลังเมาท์อย่างเมามัน ต้องอาการใบ้รับประทานไปโดยอัตโนมัติ กุ๊กไก่ได้ทีรีบแวบหายออกไป ทิ้งให้เก้าอี้ข้างๆว่างอยู่ บุรุษผู้นั้นจึงถือโอกาสสวมรอยนั่งแทนที่ทันที
“ไม่ได้เจอกันหลายวันเลยนะครับ”
สายตาคมกล้า ยังคงจับจ้องมาที่ปราลี ทำให้เธอรู้สึกร้อนๆหนาวๆพิกล วันนี้เกิดกินยาลืมเขย่าขวดหรือเปล่านะ ถึงได้มาพูดดี โปรยยิ้มซะหวานเยิ้มจนหัวใจเธอแทบจะละลายอยู่แล้ว
“ค่ะ”
เฮ้อ! ความปากกล้าหายไปไหนหมดนะ ใบหน้าก็เริ่มมีรอยเลือดฝาดปรากฏชัดเจน เธอจึงได้แต่พยายามก้มหน้าเพื่อซ่อนบางสิ่งบางอย่างที่แสดงออกอย่างชัดเจนทั้งทางสีหน้าและแววตา
“ผมขอคุ้กกี้ทั้งหมดเลยได้ไหมครับ”
แน่ะ ตะกละชะมัดเลย แต่ก็ยอมให้ล่ะนะ ทำมาให้อีกสักกี่(ขวด)โหลก็ได้ ถ้าเขาไม่เบื่อซะก่อน
“ค่ะ”
ตอบรับสั้นๆเช่นเคย จนคนถามอดทักไม่ได้
“ทำไมวันนี้คุณพูดน้อยจังเลยครับ”
“ปล่าวค่ะ”
รอยความขันปรากฏในดวงตาเขา แม้ปากจะไม่ยิ้มแต่เธอก็รู้ดี ว่าเขากำลังแอบหัวเราะเธอในใจอีกแล้ว
“เมื่อเช้าสวีทอะไรกันตั้งนานสองนาน”
“ปล่าว”
“ไม่จริง ฉันเห็นหน้าเธอน่ะ แดงซะยิ่งกว่าลูกตำลึงสุก”
“ไม่รุ”
“เฮ้อ!! ไม่บอกก็ไม่เป็นไร แต่อยู่ดีๆทำไมเขาถึงมาคุยกับเธอ”
“ไม่รู้สิ”
“หรือเขารู้ว่าเธอกับเอริคเลิกกันแล้ว”
“ไม่ใช่ ฉันกับเอริคไม่เคยคบกันนะ”
“จ้ะๆ ขอโทษที่พูดผิด”
“แล้วเธอเคยบอกเขาเรื่องเอริคไหม”
“ไม่เคยหรอก”
แต่ก่อนที่การนินทาจะลุกลามไปมากกว่านี้ โหลแก้วเปล่าๆก็ถูกส่งมาที่โต๊ะเธอ ปราลีอมยิ้มอย่างปลื้มใจที่เขากินขนมที่เธอทำซะหมดเกลี้ยง
“เอ๊ะ! กระดาษอะไร” กุ๊กไก่ชี้ไปยังกระดาษแผ่นเล็กๆที่ติดมากับโหลคุ้กกี้ ปราลีรับแกะออกดูทันที
“ขอบคุณสำหรับคุ้กกี้นะครับ ผมอยากจะเลี้ยงตอบแทน เย็นนี้เจอกันที่หน้าโรงเรียนนะ ปาณรวัฐ”
ปราลีรีบซ่อนกระดาษแผ่นนั้นทันทีที่รู้ว่ามันคือกระดาษอะไร แต่ช้าไปซะแล้ว เพราะกุ๊กไก่ก็อ่านจบไวพอกับที่เธออ่านนั่นหละ
“ขอให้มีความสุขนะจ๊ะเพื่อนรัก”
กุ๊กไก่ทำเสียงล้อเลียนก่อนจะผุดลุกออกจากห้องไป ทิ้งให้เพื่อนสาวนั่งคิดอะไรต่อคนเดียวด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ
“ลองชิมฝีมือฉันดูสิ”
ว่าแล้วก็วางโหลคุ้กกี้ลงตรงหน้าเพื่อนรัก สีหน้าอ้อนวอนเต็มที่
“ฉันเพิ่งกินข้าวเช้ามา อิ่มแทบแย่” กุ๊กไก่ชี้ไปยังหน้าท้องของเธอ ซึ่งขอบกระโปรงทำท่าว่าจะปริออก แต่พอสบสายตากึ่งอ้อนวอนกึ่งขู่ของเพื่อน ก็เลยต้องคว้าโหลคุ้กกี้มาเปิดฝาอย่างเสียไม่ได้
“ชิ้นเดียวเท่านั้นนะ”
“อื้อ”
“นึกยังไงถึงได้ทำขนมมาให้กินล่ะ ปกติก็ไม่เคยจะเหยียบย่างเข้าไปในครัว”
“แก้เซ็ง”
“เซ็งเรื่องอะไร”
“....................”
“เอ่อ ขอโทษ แต่ฉันว่าเขาก็เป็นคนดีนะ เขาperfectทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องเดียว๐
“อย่าพูดอีกเลย ฉันต่างหากที่ไม่เหมาะกับเขา”
“ไม่หรอก”
“พอเหอะ กินขนมต่อดีกว่า”
ปราลีพยายามยัดโหลคุ้กกี้ให้กุ๊กไก่ อีกฝ่ายรีบหลบทันควัน แต่กลายเป็นว่า คุ้กกี้โหลนั้นกลับไปอยู่ในมือของอีกคน ซึ่งแอบฉกไปตอนที่เธอไม่ทันตั้งตัว
“อร่อยจังเลยครับ”
เขาชมด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม มือข้างหนึ่งยังถือคุ้กกี้ค้างอยู่ ปากก็เคี้ยวตุ่ยๆน่าเอ็นดู การมาของเขา ทำให้สองสาวที่กำลังเมาท์อย่างเมามัน ต้องอาการใบ้รับประทานไปโดยอัตโนมัติ กุ๊กไก่ได้ทีรีบแวบหายออกไป ทิ้งให้เก้าอี้ข้างๆว่างอยู่ บุรุษผู้นั้นจึงถือโอกาสสวมรอยนั่งแทนที่ทันที
“ไม่ได้เจอกันหลายวันเลยนะครับ”
สายตาคมกล้า ยังคงจับจ้องมาที่ปราลี ทำให้เธอรู้สึกร้อนๆหนาวๆพิกล วันนี้เกิดกินยาลืมเขย่าขวดหรือเปล่านะ ถึงได้มาพูดดี โปรยยิ้มซะหวานเยิ้มจนหัวใจเธอแทบจะละลายอยู่แล้ว
“ค่ะ”
เฮ้อ! ความปากกล้าหายไปไหนหมดนะ ใบหน้าก็เริ่มมีรอยเลือดฝาดปรากฏชัดเจน เธอจึงได้แต่พยายามก้มหน้าเพื่อซ่อนบางสิ่งบางอย่างที่แสดงออกอย่างชัดเจนทั้งทางสีหน้าและแววตา
“ผมขอคุ้กกี้ทั้งหมดเลยได้ไหมครับ”
แน่ะ ตะกละชะมัดเลย แต่ก็ยอมให้ล่ะนะ ทำมาให้อีกสักกี่(ขวด)โหลก็ได้ ถ้าเขาไม่เบื่อซะก่อน
“ค่ะ”
ตอบรับสั้นๆเช่นเคย จนคนถามอดทักไม่ได้
“ทำไมวันนี้คุณพูดน้อยจังเลยครับ”
“ปล่าวค่ะ”
รอยความขันปรากฏในดวงตาเขา แม้ปากจะไม่ยิ้มแต่เธอก็รู้ดี ว่าเขากำลังแอบหัวเราะเธอในใจอีกแล้ว
“เมื่อเช้าสวีทอะไรกันตั้งนานสองนาน”
“ปล่าว”
“ไม่จริง ฉันเห็นหน้าเธอน่ะ แดงซะยิ่งกว่าลูกตำลึงสุก”
“ไม่รุ”
“เฮ้อ!! ไม่บอกก็ไม่เป็นไร แต่อยู่ดีๆทำไมเขาถึงมาคุยกับเธอ”
“ไม่รู้สิ”
“หรือเขารู้ว่าเธอกับเอริคเลิกกันแล้ว”
“ไม่ใช่ ฉันกับเอริคไม่เคยคบกันนะ”
“จ้ะๆ ขอโทษที่พูดผิด”
“แล้วเธอเคยบอกเขาเรื่องเอริคไหม”
“ไม่เคยหรอก”
แต่ก่อนที่การนินทาจะลุกลามไปมากกว่านี้ โหลแก้วเปล่าๆก็ถูกส่งมาที่โต๊ะเธอ ปราลีอมยิ้มอย่างปลื้มใจที่เขากินขนมที่เธอทำซะหมดเกลี้ยง
“เอ๊ะ! กระดาษอะไร” กุ๊กไก่ชี้ไปยังกระดาษแผ่นเล็กๆที่ติดมากับโหลคุ้กกี้ ปราลีรับแกะออกดูทันที
“ขอบคุณสำหรับคุ้กกี้นะครับ ผมอยากจะเลี้ยงตอบแทน เย็นนี้เจอกันที่หน้าโรงเรียนนะ ปาณรวัฐ”
ปราลีรีบซ่อนกระดาษแผ่นนั้นทันทีที่รู้ว่ามันคือกระดาษอะไร แต่ช้าไปซะแล้ว เพราะกุ๊กไก่ก็อ่านจบไวพอกับที่เธออ่านนั่นหละ
“ขอให้มีความสุขนะจ๊ะเพื่อนรัก”
กุ๊กไก่ทำเสียงล้อเลียนก่อนจะผุดลุกออกจากห้องไป ทิ้งให้เพื่อนสาวนั่งคิดอะไรต่อคนเดียวด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น