ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : นัดแขกคนสำคัญ
ตอนที่10
พิมพ์ปรีดาหน้าหงิกงอทันที เมื่อพบว่าการมาทานข้าวกลางวันครั้งนี้ มิได้มีเพียงแค่เธอกับบิดา แต่ดูท่าทางจะมีลูกค้าคนสำคัญมานั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย
“นี่คุณชัยยุทธ์ ลูกค้ารายใหญ่ของเรา”
พิมพ์ปรีดายกมือไหว้อย่างเสียไม่ได้ อีกฝ่ายรีบรับไหว้ในทันที
“ไม่ต้องถึงกับยกมือไหว้หรอกครับ ผมยังไม่อยากแก่” เขาเอ่ยติดตลก
“นี่ลูกสาวของผม ชื่อพิมพ์ปรีดาครับ”
ทั้งคุณชัยยุทธ์และบิดาของเธอคุยกันอย่างถูกคอ แต่พิมพ์ปรีดาไม่รู้สึกสนุกเลยแม้แต่น้อย เธอกลับอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกที่ต้องมานั่งนิ่งๆเหมือนหุ่นเช่นนี้
“คุณชัยยุทธ์เขาอัธยาศัยดีนะ” บิดาเปรยกับบุตรสาว หลังจากรับประทานอาหารกลางวันกันแล้ว
“ค่ะ ก็อย่างนี้แหละพวกนักธุรกิจ”
“พ่อเห็นว่า เขาเป็นคนดีใช้ได้เลยทีเดียว”
“แล้วไงคะ”
“พ่ออยากให้ลูกมองใครๆซะบ้าง นี่อายุลูกก็ไม่ใช่น้อยแล้วนะ”
“คุณพ่อคะ” เธอขึ้นเสียงอย่างลืมตัว “หนูเพิ่งรู้จักเขาวันนี้นะคะ”
“แต่พ่อรู้จักเขามานานแล้ว ดูเขามานานแล้วด้วย เขาเป็นคนร่ำรวย นิสัยดี ฐานะทางสังคมเหมาะกับลูกทุกอย่าง”
“ถ้าพ่อชอบเขาก็แต่งงานกับเขาเองสิคะ”
“ดอกหญ้า!! ผู้เป็นบิดามีแววตาเกรี้ยวกราดขึ้นมาในทันที แต่ก็พยายามข่มใจให้เย็นลง
“ลูกรู้ไหม ผู้ชายดีๆอย่างนี้หายากนะ แล้วเขาก็รักลูกมากด้วย”
“คุณพ่อเอาอะไรมาพูดคะ เขาเองก็เพิ่งพบหนูวันนี้นะคะ”
“ใครว่าล่ะ เขารู้จักลูกมาหลายปีแล้ว เกือบๆจะเท่ากับที่เขารู้จักพ่อเลยทีเดียว เขาแอบหลงรักลูกมานานแล้ว และเขาก็ขอให้พ่อแนะนำเขาให้ลูกรู้จัก”
“คุณพ่อคะ เรื่องหัวใจมันบังคับกันไม่ได้ค่ะ”
“พ่อไม่ได้ให้ลูกกับเขาแต่งงานกันวันนี้สักหน่อย ค่อยๆศึกษากันไปก่อน พร้อมเมื่อไหร่ค่อยแต่ง”
“มันคงไม่มีวันนั้นหรอกค่ะพ่อ”
เธอเอ่ยเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะขึ้นห้องไป
…………………………………………………………………………………………………………………….
รถเบนซ์คันงามแล่นไปตามถนนใหญ่ออกสู่นอกเมือง มือเล็กเรียวบางบังคับพวงมาลัยอย่างคล่องแคล่ว สายตาจ้องออกไปเบื้องหน้า สายตาอันมุ่งมั่นที่จะไป……ไป……และไปยังที่ที่หัวใจเรียกร้อง เสียงกุกกักดังขึ้นด้านหน้ารถ เครื่องยนต์เริ่มรวนและส่ายไปมา แล้วรถเจ้ากรรมก็ดับลงซะเฉยๆ ดอกหญ้าเดินไปเปิดฝากระโปรงรถ แล้วก็พบคำตอบที่ต้องทำให้หน้าเบ้ ตะวันคล้อยต่ำลงทุกทีแล้ว หากรีรอคงไม่ทันการ หล่อนจึงโทรศัพท์ตามช่างมาซ่อม ส่วนตัวเองก็มุ่งหน้าไปยังที่หมายต่อด้วย…..เท้า เพราะวันนี้ หล่อนตั้งใจจะไม่พกเงินมาแม้แต่สตางค์แดงเดียว
ฝนโปรยละอองลงมาเล็กน้อย ช่างเป็นฝนที่ตกอย่างไม่รู้จักเวร่ำเวลาเสียจริง แต่เท้าทั้งสองข้างของพิมพ์ปรีดาก็ยังคงก้าวต่อไปอย่างไม่ท้อถอย ถึงแม้ละอองฝนจะกระทบตัวเธอจนเริ่มเปียก แแต่เธอก็ยังเดินต่อไป……..จนในที่สุด ก็ถึงที่หมายตามที่ใจปรารถนา
พิมพ์ปรีดาหน้าหงิกงอทันที เมื่อพบว่าการมาทานข้าวกลางวันครั้งนี้ มิได้มีเพียงแค่เธอกับบิดา แต่ดูท่าทางจะมีลูกค้าคนสำคัญมานั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย
“นี่คุณชัยยุทธ์ ลูกค้ารายใหญ่ของเรา”
พิมพ์ปรีดายกมือไหว้อย่างเสียไม่ได้ อีกฝ่ายรีบรับไหว้ในทันที
“ไม่ต้องถึงกับยกมือไหว้หรอกครับ ผมยังไม่อยากแก่” เขาเอ่ยติดตลก
“นี่ลูกสาวของผม ชื่อพิมพ์ปรีดาครับ”
ทั้งคุณชัยยุทธ์และบิดาของเธอคุยกันอย่างถูกคอ แต่พิมพ์ปรีดาไม่รู้สึกสนุกเลยแม้แต่น้อย เธอกลับอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกที่ต้องมานั่งนิ่งๆเหมือนหุ่นเช่นนี้
“คุณชัยยุทธ์เขาอัธยาศัยดีนะ” บิดาเปรยกับบุตรสาว หลังจากรับประทานอาหารกลางวันกันแล้ว
“ค่ะ ก็อย่างนี้แหละพวกนักธุรกิจ”
“พ่อเห็นว่า เขาเป็นคนดีใช้ได้เลยทีเดียว”
“แล้วไงคะ”
“พ่ออยากให้ลูกมองใครๆซะบ้าง นี่อายุลูกก็ไม่ใช่น้อยแล้วนะ”
“คุณพ่อคะ” เธอขึ้นเสียงอย่างลืมตัว “หนูเพิ่งรู้จักเขาวันนี้นะคะ”
“แต่พ่อรู้จักเขามานานแล้ว ดูเขามานานแล้วด้วย เขาเป็นคนร่ำรวย นิสัยดี ฐานะทางสังคมเหมาะกับลูกทุกอย่าง”
“ถ้าพ่อชอบเขาก็แต่งงานกับเขาเองสิคะ”
“ดอกหญ้า!! ผู้เป็นบิดามีแววตาเกรี้ยวกราดขึ้นมาในทันที แต่ก็พยายามข่มใจให้เย็นลง
“ลูกรู้ไหม ผู้ชายดีๆอย่างนี้หายากนะ แล้วเขาก็รักลูกมากด้วย”
“คุณพ่อเอาอะไรมาพูดคะ เขาเองก็เพิ่งพบหนูวันนี้นะคะ”
“ใครว่าล่ะ เขารู้จักลูกมาหลายปีแล้ว เกือบๆจะเท่ากับที่เขารู้จักพ่อเลยทีเดียว เขาแอบหลงรักลูกมานานแล้ว และเขาก็ขอให้พ่อแนะนำเขาให้ลูกรู้จัก”
“คุณพ่อคะ เรื่องหัวใจมันบังคับกันไม่ได้ค่ะ”
“พ่อไม่ได้ให้ลูกกับเขาแต่งงานกันวันนี้สักหน่อย ค่อยๆศึกษากันไปก่อน พร้อมเมื่อไหร่ค่อยแต่ง”
“มันคงไม่มีวันนั้นหรอกค่ะพ่อ”
เธอเอ่ยเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะขึ้นห้องไป
…………………………………………………………………………………………………………………….
รถเบนซ์คันงามแล่นไปตามถนนใหญ่ออกสู่นอกเมือง มือเล็กเรียวบางบังคับพวงมาลัยอย่างคล่องแคล่ว สายตาจ้องออกไปเบื้องหน้า สายตาอันมุ่งมั่นที่จะไป……ไป……และไปยังที่ที่หัวใจเรียกร้อง เสียงกุกกักดังขึ้นด้านหน้ารถ เครื่องยนต์เริ่มรวนและส่ายไปมา แล้วรถเจ้ากรรมก็ดับลงซะเฉยๆ ดอกหญ้าเดินไปเปิดฝากระโปรงรถ แล้วก็พบคำตอบที่ต้องทำให้หน้าเบ้ ตะวันคล้อยต่ำลงทุกทีแล้ว หากรีรอคงไม่ทันการ หล่อนจึงโทรศัพท์ตามช่างมาซ่อม ส่วนตัวเองก็มุ่งหน้าไปยังที่หมายต่อด้วย…..เท้า เพราะวันนี้ หล่อนตั้งใจจะไม่พกเงินมาแม้แต่สตางค์แดงเดียว
ฝนโปรยละอองลงมาเล็กน้อย ช่างเป็นฝนที่ตกอย่างไม่รู้จักเวร่ำเวลาเสียจริง แต่เท้าทั้งสองข้างของพิมพ์ปรีดาก็ยังคงก้าวต่อไปอย่างไม่ท้อถอย ถึงแม้ละอองฝนจะกระทบตัวเธอจนเริ่มเปียก แแต่เธอก็ยังเดินต่อไป……..จนในที่สุด ก็ถึงที่หมายตามที่ใจปรารถนา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น