ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เธอกับเขา
จะเกลียดเธอดีไหม(นะ)
ตอนที่๑
ฝ่ามืออุ่นๆประทับลงบนข้างแก้ม ริมฝีปากของพิพัฒน์แย้มออกให้เห็นรอยยิ้มอันเต็มไปด้วยความสุข ก่อนจะดึงร่างของเจ้าของมือนั้น ให้นั่งลงข้างๆตนเอง
“ทะเลสวยอะไรนักหนาคะ เห็นนั่งมองตั้งนานแล้ว”
ดอกหญ้าแซว เพราะเห็นชายหนุ่มนั่งอยู่ริมหน้าต่างบานนี้ มองออกไปยังทะเลเบื้องหน้าเนิ่นนาน ราวกับว่าหากเขาละสายตาจากมันไปเพียงเสี้ยววินาที ทะเลนั้นจะหายวับไปกับตา
“ผมฟังเสียงทะเลต่างหาก ฟังเสียงคลื่น ผมมองไม่เห็นทะเลหรอก”
“พัฒน์คะ ทำไมคุณจะมองไม่เห็นล่ะ เดี๋ยวดอกหญ้าจะพาไปดูเอง ลองเข้าไปดูใกล้ๆอีกนิด นั่งอยู่ตรงนี้ มันคงไกลเกินไปน่ะคะ”
ดอกหญ้าคว้ามือเขาขึ้นมา ค่อยประคองออกไป
“ไหนไม้คลำทางของผมล่ะ” พัฒน์หมายถึงไม้ที่ใช้นำทางสำหรับ”คนตาบอด”นั่นเอง
“อยู่นี่ไงคะ” ดอกหญ้าจับมือข้างหนึ่งของพัฒน์มาประสานไว้กับมือตัวเอง
“ดอกหญ้าจะเป็นไม้ให้พัฒน์เอง….คงไม่ว่าอะไรนะคะ”
พัฒน์อมยิ้ม “ไม่หรอกครับ แต่ว่าไม้นี้แข็งแรงแน่เหรอ ผมกลัวว่าจะหกล้มซะก่อน”
“พัฒน์น่ะบ้า แกล้งดอกหญ้าอีกแล้วนะ” เธอตีแขนพัฒน์เบาๆ ก่อนจะประคองเขาออกไป
สายลมพัดปะทะหน้าอย่างเอื่อยๆ เท้าทั้งคู่เหยียบอยู่บนผืนทราย คลื่นซัดมากระทบฝั่งเป็นระลอก มือทั้งสองประสานกันแน่นหนา
“พัฒน์เห็นทะเลหรือยัง นั่นไง ทะเลสีครามกว้างใหญ่มากเลย ทางโน้นมีเรือด้วย”
“เห็นแล้ว ทะเลกว้างมากๆเลย” พัฒน์กางแขนออกทั้งสองข้าง ก่อนที่จะโอบไหล่คนที่ยืนข้างๆเขาไว้ ดอกหญ้าหน้าแดงก่ำเพราะความอาย เธอพยายามเบี่ยงตัวหลบ แต่พัฒน์ยังคงโอบไหล่เธอไว้แน่น
“อย่าดิ้นสิครับ เดี๋ยวผมก็ล้มหรอก”
“ปล่อยก่อนสิคะ”
“ถ้าปล่อยก็ล้มน่ะสิ”
“พรุ่งนี้ พอเราไปรับเงินเดือนแล้ว เราก็มีเงินพอจะผ่าตัดตาให้พัฒน์แล้วนะ”
หน้าเขานิ่วขึ้นมาทันที
“ผมไม่อยากเข้ากรุงเทพฯ”
“แต่หมอเก่งๆ อยู่ในกรุงเทพฯทั้งนั้นนะคะ อย่าดื้อสิพัฒน์”
“ผม……………………..”
“ตอนแรกที่มาอยู่ที่นี่ คุณก็บอกเองไม่ใช่เหรอคะว่า อยากมองเห็นเร็วๆ”
“ก็ตอนนั้น ผมเพิ่งรู้จักคุณ แต่ตอนนี้ผมมีคุณเป็นดวงตาให้ผมแล้ว ผมไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว”
“พ่อแม่คุณล่ะคะ คุณไม่คิดถึงท่านบ้างเหรอ ท่านคงเป็นห่วงคุณมาก”
เขาเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะหันมาบอกหล่อน
“กลับเข้าบ้านกันเถอะ ผมมีอะไรจะให้คุณดูด้วยล่ะ”
ภาพวาดใบหนึ่งถูกคลี่ออกต่อหน้าเธอ
“ภาพใครคะ”
“ก็คุณนั่นแหละ”
“ฉันไม่ได้ขี้เหร่ขนาดนั้นสักหน่อย”
“จริงเหรอ นี่ผมวาดสุดฝีมือแล้วนะ”
“ล้อเล่นค่ะ แล้วคุณไม่อยากเห็นเหรอ ว่าจริงๆแล้วดอกหญ้าหน้าตาเป็นยังไง”
“ตัวจริง คงขี้เหร่น่าดูเลย”
“คุณนี่” ดอกหญ้าตีแขนเขาอีกแล้ว
เสียงหัวเราะแห่งความสุขดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย ว่าแล้พัฒน์ก็อุ้มดอกหญ้าหมุนตัวไปรอบห้องอย่างสนุกสนาน เย็นวันต่อมา หลังจากวางหูโทรศัพท์ ดอกหญ้าก็เดินเข้ามาหาพัฒน์
“อาทิตย์หน้า เราก็เข้ากรุงเทพฯกันได้แล้วนะคะ คุณหมอโทรมานัดแล้ว”
แต่พัฒน์ยังเฉยๆอยู่
“พัฒน์ไม่ดีใจเหรอคะ” พัฒน์ฝืนฉีกยิ้มเล็กน้อย เขาเดินเข้ามากอดดอกหญ้าไว้ บอกกับเธอด้วยสีหน้าจริงจัง
“สัญญานะ หลังจากผ่าตัดเสร็จ คนที่ผมเห็นคนแรกตอนลืมตาขึ้นมา ต้องเป็นคุณ”
ดอกหญ้ามองหน้าเขาอย่างอายๆ แต่ก็พยักหน้ารับ พัฒน์ยังคงจ้องเธอ ดอกหญ้าเพิ่งนึกได้จึงตอบว่า
“แน่นอนค่ะ”
ตอนที่๑
ฝ่ามืออุ่นๆประทับลงบนข้างแก้ม ริมฝีปากของพิพัฒน์แย้มออกให้เห็นรอยยิ้มอันเต็มไปด้วยความสุข ก่อนจะดึงร่างของเจ้าของมือนั้น ให้นั่งลงข้างๆตนเอง
“ทะเลสวยอะไรนักหนาคะ เห็นนั่งมองตั้งนานแล้ว”
ดอกหญ้าแซว เพราะเห็นชายหนุ่มนั่งอยู่ริมหน้าต่างบานนี้ มองออกไปยังทะเลเบื้องหน้าเนิ่นนาน ราวกับว่าหากเขาละสายตาจากมันไปเพียงเสี้ยววินาที ทะเลนั้นจะหายวับไปกับตา
“ผมฟังเสียงทะเลต่างหาก ฟังเสียงคลื่น ผมมองไม่เห็นทะเลหรอก”
“พัฒน์คะ ทำไมคุณจะมองไม่เห็นล่ะ เดี๋ยวดอกหญ้าจะพาไปดูเอง ลองเข้าไปดูใกล้ๆอีกนิด นั่งอยู่ตรงนี้ มันคงไกลเกินไปน่ะคะ”
ดอกหญ้าคว้ามือเขาขึ้นมา ค่อยประคองออกไป
“ไหนไม้คลำทางของผมล่ะ” พัฒน์หมายถึงไม้ที่ใช้นำทางสำหรับ”คนตาบอด”นั่นเอง
“อยู่นี่ไงคะ” ดอกหญ้าจับมือข้างหนึ่งของพัฒน์มาประสานไว้กับมือตัวเอง
“ดอกหญ้าจะเป็นไม้ให้พัฒน์เอง….คงไม่ว่าอะไรนะคะ”
พัฒน์อมยิ้ม “ไม่หรอกครับ แต่ว่าไม้นี้แข็งแรงแน่เหรอ ผมกลัวว่าจะหกล้มซะก่อน”
“พัฒน์น่ะบ้า แกล้งดอกหญ้าอีกแล้วนะ” เธอตีแขนพัฒน์เบาๆ ก่อนจะประคองเขาออกไป
สายลมพัดปะทะหน้าอย่างเอื่อยๆ เท้าทั้งคู่เหยียบอยู่บนผืนทราย คลื่นซัดมากระทบฝั่งเป็นระลอก มือทั้งสองประสานกันแน่นหนา
“พัฒน์เห็นทะเลหรือยัง นั่นไง ทะเลสีครามกว้างใหญ่มากเลย ทางโน้นมีเรือด้วย”
“เห็นแล้ว ทะเลกว้างมากๆเลย” พัฒน์กางแขนออกทั้งสองข้าง ก่อนที่จะโอบไหล่คนที่ยืนข้างๆเขาไว้ ดอกหญ้าหน้าแดงก่ำเพราะความอาย เธอพยายามเบี่ยงตัวหลบ แต่พัฒน์ยังคงโอบไหล่เธอไว้แน่น
“อย่าดิ้นสิครับ เดี๋ยวผมก็ล้มหรอก”
“ปล่อยก่อนสิคะ”
“ถ้าปล่อยก็ล้มน่ะสิ”
“พรุ่งนี้ พอเราไปรับเงินเดือนแล้ว เราก็มีเงินพอจะผ่าตัดตาให้พัฒน์แล้วนะ”
หน้าเขานิ่วขึ้นมาทันที
“ผมไม่อยากเข้ากรุงเทพฯ”
“แต่หมอเก่งๆ อยู่ในกรุงเทพฯทั้งนั้นนะคะ อย่าดื้อสิพัฒน์”
“ผม……………………..”
“ตอนแรกที่มาอยู่ที่นี่ คุณก็บอกเองไม่ใช่เหรอคะว่า อยากมองเห็นเร็วๆ”
“ก็ตอนนั้น ผมเพิ่งรู้จักคุณ แต่ตอนนี้ผมมีคุณเป็นดวงตาให้ผมแล้ว ผมไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว”
“พ่อแม่คุณล่ะคะ คุณไม่คิดถึงท่านบ้างเหรอ ท่านคงเป็นห่วงคุณมาก”
เขาเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะหันมาบอกหล่อน
“กลับเข้าบ้านกันเถอะ ผมมีอะไรจะให้คุณดูด้วยล่ะ”
ภาพวาดใบหนึ่งถูกคลี่ออกต่อหน้าเธอ
“ภาพใครคะ”
“ก็คุณนั่นแหละ”
“ฉันไม่ได้ขี้เหร่ขนาดนั้นสักหน่อย”
“จริงเหรอ นี่ผมวาดสุดฝีมือแล้วนะ”
“ล้อเล่นค่ะ แล้วคุณไม่อยากเห็นเหรอ ว่าจริงๆแล้วดอกหญ้าหน้าตาเป็นยังไง”
“ตัวจริง คงขี้เหร่น่าดูเลย”
“คุณนี่” ดอกหญ้าตีแขนเขาอีกแล้ว
เสียงหัวเราะแห่งความสุขดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย ว่าแล้พัฒน์ก็อุ้มดอกหญ้าหมุนตัวไปรอบห้องอย่างสนุกสนาน เย็นวันต่อมา หลังจากวางหูโทรศัพท์ ดอกหญ้าก็เดินเข้ามาหาพัฒน์
“อาทิตย์หน้า เราก็เข้ากรุงเทพฯกันได้แล้วนะคะ คุณหมอโทรมานัดแล้ว”
แต่พัฒน์ยังเฉยๆอยู่
“พัฒน์ไม่ดีใจเหรอคะ” พัฒน์ฝืนฉีกยิ้มเล็กน้อย เขาเดินเข้ามากอดดอกหญ้าไว้ บอกกับเธอด้วยสีหน้าจริงจัง
“สัญญานะ หลังจากผ่าตัดเสร็จ คนที่ผมเห็นคนแรกตอนลืมตาขึ้นมา ต้องเป็นคุณ”
ดอกหญ้ามองหน้าเขาอย่างอายๆ แต่ก็พยักหน้ารับ พัฒน์ยังคงจ้องเธอ ดอกหญ้าเพิ่งนึกได้จึงตอบว่า
“แน่นอนค่ะ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น