ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่5
การเดินทางตามล่าหาสมบัติเป็นไปอย่างลำบาก นอกจากจะต้องเดินย่ำไปตามพื้นแฉะๆ ยังต้องมาทนฟังเสียงฟุตฟิตฟอไปน่ารำคาญของนายปาณรวัฐนี่อีก ไม่ว่าเขาจะพยายามถามอะไร เธอก็ได้แต่พยักหน้า หรือส่ายหน้า จนเขารำคาญทนไม่ไหว จึงต้องเป็นฝ่ายพูดภาษาไทยก่อน
\"คุณพูดภาษาอังกฤษเป็นหรือเปล่า\"
\"ก็พอได้บ้าง\"
\"แล้วทำไมเวลาผมถามถึงไม่ตอบล่ะ เอาแต่พยักหน้ากับส่ายหน้า ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อน ผมคงนึกว่าคุณเป็นใบ้\"
ปราลีหันมาจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง แต่นายปาณรวัฐยิ้มตอบอย่างท้าทาย
\"ตอนคุยกับไอ้ จอร์จ น่ะ เห็นเข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย\"
เขายังอดแขวะเธอต่อไม่ได้ ในใจชักเริ่มหงุดหงิดซะแล้ว \"กับเราไม่เห็นจะตอบซักคำ แต่กับนายผมบลอนนั่น กลับยิ้มหน้าระรื่น\"
ปราลีสะบัดหน้าไปอีกทาง ไม่อยากจะสนใจคนพาลแล้ว เธอเดินดุ่มดุ่มออกไปโดยไม่ทันดูแผนที่ด้วยซ้ำ ปาณรวัฐวิ่งไปคว้าข้อมือเธอไว้
\"เดี๋ยวสิคุณ เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ เดี๋ยวก็หลงทางหรอก ในป่าตอนมืดๆค่ำๆมันน่ากลัวนะ\"
\"คิดจะหลอกฉันเหรอ จ้างให้ฉันก็ไม่กลัวหรอก\"
\"ไม่กลัวจริงเรอะ\" เขาขึ้นเสียงสูง พลางหรี่ตา ท่าทางกวนประสาทที่สุด
\"ผมขี้เกียจอุ้มคนขี้แยที่เอาแต่ร้องไห้ ออกมาจากป่าตอนกลางดึกนะ\"
\"ไม่อยากอุ้มก็ไม่ต้องอุ้มสิ\" ปราลีตอบอย่างหมั่นไส้ (งอนแล้วนะ)
นายปาณรวัฐมีท่าทางเจ้าชู้ขึ้นมาทันที นัยน์ตาเป็นประกายแวววับเหมือนพอใจกับท่าทางงอนๆของปราลี
\"ผมล้อเล่นน่ะครับ ถึงทางจะไกลแค่ไหน ถึงผมจะเหนื่อยเท่าไหร่ ผมก็เต็มใจจะอุ้มคุณอยู่แล้วครับ\"
ประโยคสุดท้าย เขาเข้ามากระซิบเบาๆข้างหูเธอ หัวใจปราลีสั่นไหว ความเข้มแข็งมั่นคง ชักคลอนแคลน ด้วยคำพูดทีเล่นทีจริงของเขา
\"บ้าสิ\" เธอถองเขากลับไป เพื่อแก้เขิน
\"เขินผมหรือไงครับ\"
\"จะบ้าเหรอ ไม่ใช่สักหน่อย\"
ปาณรวัฐอดอมยิ้มไม่ได้ ผู้หญิงอะไร เวลาเขินแล้วดูน่ารักซะไม่มีเลย พอเราถามก็ยังไม่ยอมรับอีก ถึงปากจะปฏิเสธ แต่หน้าน่ะแดงซะยิ่งกว่าลูกตำลึงสุก
หยอกล้อต่อกระซิกกันพอให้ชุ่มชื่นหัวใจ ทั้งคู่ก็ออกเดินทางต่อ แต่ปราลีก็ยังชอบงอแงเป็นเด็กๆ
\"ไม่เอานะ ชันจะตาย คุณก็ปีนขึ้นไปเก็บเองสิ\"
ปราลีโวยวายทันที เมื่อปาณรวัฐชี้ไปยังแผ่นกระดาษสีแดงที่วางอยู่บนเนินหิน ซึ่งเป็น\"สมบัติ\"ที่พวกเขากำลังตามหา
\"ผมเป็นคนอ่านแผนที่ แล้วก็นำทางคุณมาตลอดเลยนะ คราวนี้คุณก็ต้องทำหน้าที่บ้าง\"
\"ไม่\"
\"ถ้าไม่ ผมจะทิ้งคุณไว้ที่นี่\"
เขาจ้องเธอด้วยสายตาคาดโทษ สีหน้าเคร่งขรึมจริงจังมาก ปราลีทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ ก่อนจะปีนขึ้นไป
\"โอ๊ย\" ปราลีร้องโวยวายด้วยความขัดใจ หลังจากที่เก็บแผ่นกระดาษนั้นลงมาให้ปาณรวัฐ เพราะเธอถูกหินบาดที่มือจนถลอก แต่เขาก็ยังไม่สนใจ
ปกติปราลีไม่ใช่คนขี้โวยวาย เหยาะแหยะ หรือเอาแต่ใจตัวเองเลยแม้แต่น้อย แต่ครั้งนี้เธอแกล้งทำเป็นโวยวาย โดยอะไรนิดอะไรหน่อยก็ไม่ได้ เพราะเธออยากให้เขามาดูแล ห่วงใยใส่ใจเธอเท่านั้นเอง แต่นายปาณรวัฐจอมเซ่อก็ยังไม่รู้ตัวซักที
\"คุณพูดภาษาอังกฤษเป็นหรือเปล่า\"
\"ก็พอได้บ้าง\"
\"แล้วทำไมเวลาผมถามถึงไม่ตอบล่ะ เอาแต่พยักหน้ากับส่ายหน้า ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อน ผมคงนึกว่าคุณเป็นใบ้\"
ปราลีหันมาจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง แต่นายปาณรวัฐยิ้มตอบอย่างท้าทาย
\"ตอนคุยกับไอ้ จอร์จ น่ะ เห็นเข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย\"
เขายังอดแขวะเธอต่อไม่ได้ ในใจชักเริ่มหงุดหงิดซะแล้ว \"กับเราไม่เห็นจะตอบซักคำ แต่กับนายผมบลอนนั่น กลับยิ้มหน้าระรื่น\"
ปราลีสะบัดหน้าไปอีกทาง ไม่อยากจะสนใจคนพาลแล้ว เธอเดินดุ่มดุ่มออกไปโดยไม่ทันดูแผนที่ด้วยซ้ำ ปาณรวัฐวิ่งไปคว้าข้อมือเธอไว้
\"เดี๋ยวสิคุณ เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ เดี๋ยวก็หลงทางหรอก ในป่าตอนมืดๆค่ำๆมันน่ากลัวนะ\"
\"คิดจะหลอกฉันเหรอ จ้างให้ฉันก็ไม่กลัวหรอก\"
\"ไม่กลัวจริงเรอะ\" เขาขึ้นเสียงสูง พลางหรี่ตา ท่าทางกวนประสาทที่สุด
\"ผมขี้เกียจอุ้มคนขี้แยที่เอาแต่ร้องไห้ ออกมาจากป่าตอนกลางดึกนะ\"
\"ไม่อยากอุ้มก็ไม่ต้องอุ้มสิ\" ปราลีตอบอย่างหมั่นไส้ (งอนแล้วนะ)
นายปาณรวัฐมีท่าทางเจ้าชู้ขึ้นมาทันที นัยน์ตาเป็นประกายแวววับเหมือนพอใจกับท่าทางงอนๆของปราลี
\"ผมล้อเล่นน่ะครับ ถึงทางจะไกลแค่ไหน ถึงผมจะเหนื่อยเท่าไหร่ ผมก็เต็มใจจะอุ้มคุณอยู่แล้วครับ\"
ประโยคสุดท้าย เขาเข้ามากระซิบเบาๆข้างหูเธอ หัวใจปราลีสั่นไหว ความเข้มแข็งมั่นคง ชักคลอนแคลน ด้วยคำพูดทีเล่นทีจริงของเขา
\"บ้าสิ\" เธอถองเขากลับไป เพื่อแก้เขิน
\"เขินผมหรือไงครับ\"
\"จะบ้าเหรอ ไม่ใช่สักหน่อย\"
ปาณรวัฐอดอมยิ้มไม่ได้ ผู้หญิงอะไร เวลาเขินแล้วดูน่ารักซะไม่มีเลย พอเราถามก็ยังไม่ยอมรับอีก ถึงปากจะปฏิเสธ แต่หน้าน่ะแดงซะยิ่งกว่าลูกตำลึงสุก
หยอกล้อต่อกระซิกกันพอให้ชุ่มชื่นหัวใจ ทั้งคู่ก็ออกเดินทางต่อ แต่ปราลีก็ยังชอบงอแงเป็นเด็กๆ
\"ไม่เอานะ ชันจะตาย คุณก็ปีนขึ้นไปเก็บเองสิ\"
ปราลีโวยวายทันที เมื่อปาณรวัฐชี้ไปยังแผ่นกระดาษสีแดงที่วางอยู่บนเนินหิน ซึ่งเป็น\"สมบัติ\"ที่พวกเขากำลังตามหา
\"ผมเป็นคนอ่านแผนที่ แล้วก็นำทางคุณมาตลอดเลยนะ คราวนี้คุณก็ต้องทำหน้าที่บ้าง\"
\"ไม่\"
\"ถ้าไม่ ผมจะทิ้งคุณไว้ที่นี่\"
เขาจ้องเธอด้วยสายตาคาดโทษ สีหน้าเคร่งขรึมจริงจังมาก ปราลีทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ ก่อนจะปีนขึ้นไป
\"โอ๊ย\" ปราลีร้องโวยวายด้วยความขัดใจ หลังจากที่เก็บแผ่นกระดาษนั้นลงมาให้ปาณรวัฐ เพราะเธอถูกหินบาดที่มือจนถลอก แต่เขาก็ยังไม่สนใจ
ปกติปราลีไม่ใช่คนขี้โวยวาย เหยาะแหยะ หรือเอาแต่ใจตัวเองเลยแม้แต่น้อย แต่ครั้งนี้เธอแกล้งทำเป็นโวยวาย โดยอะไรนิดอะไรหน่อยก็ไม่ได้ เพราะเธออยากให้เขามาดูแล ห่วงใยใส่ใจเธอเท่านั้นเอง แต่นายปาณรวัฐจอมเซ่อก็ยังไม่รู้ตัวซักที
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น