ปาณรวัฐ-ปราลี

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่4

ทันทีที่รถบัสรับส่งนักเรียนคันใหญ่จอดสนิท  บรรดานักเรียนต่างก็วิ่งกรูลงมาจากรถยังกับนกกระจอก



แตกรัง  แต่ละคนยืนสุดอากาศบริสุทธิ์  เอ้า  สูดเข้าไป  สูดเข้าไปให้เต็มปอด  นานๆจะได้มีโอกาสออกมาสัมผัส



กับธรรมชาติและชนบทสักที  และคนที่จะมาในครั้งนี้ได้  ก็ไม่ใช่ธรรมดานะ  จะต้องสอบtestอังกฤษตกอย่างน้อย



สามครั้งรอด  ถูกต้องแล้วล่ะ  นี่คือค่ายพักแรมอังกฤษที่จะช่วยให้คุณผู้เข็ดขยาดกับการสนทนาภาษาอังกฤษกับ



ชาวต่างชาติ  มีโอกาสและเวลาฝึกฝนอย่างเต็มที่  จนพูดได้คล่องกว่าเดิมมั้กมั้ก    และแน่นอน  คนอย่างปราลีจะ



พลาดโอกาสเช่นนี้ไปได้อย่างไร

    



    \"เอ้าทุกคน  มารวมกันทางนี้ก่อน  เร้ว\"

    

    ครูสมศรีกวักมือเรียกเด็กๆ  ซึ่งกำลังดูโน่นดูนี่กันอยู่

    

    \"เดี๋ยวพวกเธอเอาสัมภาระไปเก็บก่อน  แล้วมารวมกันที่นี่ภายในเวลา10นาที  ครูมีเกมให้พวกเธอเล่น



กัน\"

    

    ทุกคนแยกย้ายไปเก็บสัมภาระของตน  ภายในห้องเล็กๆขนาดพอนอนกันได้2คน (อ้อ!  ลืมบอกไป  ค่าย



นี้ไม่โหดถึงขนาดต้องกางเต็นท์นอนกันหรอก  เพราะไม่ใช่ค่ายลูกเสือ-เนตรนารีนะจ๊ะ อิอิ)  ปราลีนอนห้องเดียว



กับแก้ว ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเธอเรียนอยู่ห้องเดียวกัน

    

    \"รีบออกไปกันเถอะปา  เดี๋ยวก็โดนดุหรอก\"

    

เด็กทุกคนนั่งเป็นแถวอย่างเรียบร้อย  แบ่งเป็นแถวตอน4แถว แถวละ5คน รวมเป็น20คนพอดิบพอดี  ขณะนั้น  มี



คนกลุ่มหนึ่ง  อายุก็คงจะรุ่นราวคราวเดียวกับพวกเรา  เดินออกมาจากอีกด้านหนึ่งของตึก  สร้างเสียงกรี๊ดกร๊าดให้



กับบรรดาสาวๆที่นั่งรวมกลุ่มกันอยู่  เพราะกลุ่มคนเหล่านั้นคือ  หนุ่มหล่อสาวสวยชาวยุโรปอเมริกัน  ที่จะมาเป็น



trainer ฝึกภาษาให้นั่นเอง

    

    \"เอาล่ะจ้ะ  เงียบๆกันก่อน  เดี๋ยวทุกคนก็จะได้รู้จักเพื่อนๆชาวต่างชาติของเราอย่างแน่นอน  เพื่อไม่ให้



เป็นการเสียเวลา  ครูจะอธิบายกติกาเกมคร่าวๆที่เราจะเล่นกันในวันนี้ให้พวกเราฟัง  เกมนี้มีชื่อว่า เกมตามล่าหา



สมบัติ  ทุกคนจะได้รับแจกแผนที่คนละ1อัน  ซึ่งจะบอกถึงเส้นทางที่สมบัติซ่อนอยู่  ทุกคนจะต้องแยกกันเดินไป



ตามแผนที่ของตน  ใครเจอสมบัติครบและมาถึงเส้นชัยก่อนก็จะได้รับรางวัล  ครูจะมีผู้ช่วยให้เธอ ก็คือ  เพื่อนๆ



ชาวอเมริกันกลุ่มนี้นะคะ\"

    

    อาจารย์สมศรีผายมือไปยังกลุ่มอาสาสมัครด้านหลัง  เสียงปรบมือกึกก้องตามมา  แต่หลายคนก็เริ่มมีสี



หน้ากังวล  ว่าจะสื่อสารกับพวกเขารู้เรื่องหรือเปล่า  ครูสมศรีดูเหมือนจะรับรู้ถึงข้อกังวลของเด็ก  จึงบอกต่อว่า

    

    \"ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะเด็กๆ  พวกเขาพอพูดไทยได้บ้าง  แต่จะพูดเมื่อถึงคราวจำเป็นจริงๆ  เอาล่ะ  เดี๋ยวครู



จะเรียกชื่อ  ให้พวกเราออกมาจับบัดดี้ทีละคน  พอเสร็จเรียบร้อย  เราจะไปทานอาหารกันก่อน  แล้วค่อยออกเดิน



ทาง\"

    

    นักเรียนเรียงแถวกันมาจับฉลาก  อาจารย์สมศรีประกาศชื่อจากฉลาก\"โทนี่\"  หนึ่งในกลุ่มชาวอเมริกันก็



ออกมาจับคู่กับบัดดี้ของตน  มีการจับมือทักทายกันพอเป็นพิธี  แล้วไปรวมตัวกันอีกกลุ่มด้านหลัง

    



    มือของปราลีเริ่มเย็น  เธอเป็นคนสุดท้ายที่จะได้จับฉลาก  ตอนนี้เกือบทุกคนมีคู่ของเธอแล้ว    แก้ว  



เพื่อนเธอ  ก็ได้จับคู่กับหนุ่มหล่อร่างสูง  ตาสีน้ำทะเล  ผมบลอนด์  เขาดูเท่จริงๆ  ปราลีคิดในใจ  ชักจะอิจฉายาย



แก้วแล้วสิ  แล้วคู่ของเราจะเป็นใครกันน้าาา

    

    \"ปราลี\"  ครูสมศรีขานชื่อเธอ

    

    ปราลียืนรออยู่แล้ว  เธอเดินมาหยิบฉลากใบสุดท้าย

    

    \"เอริค\"  ประกาศชื่อซ้ำหลายครั้ง  แต่ปราลีก็ยังไม่ได้เห็นโฉมหน้าพ่อหนุ่มเอริคคนนี้ซักที  พอคุยกันไป



คุยกันมาก็ปรากฏว่า  เอริคไม่สบาย  นอนพักรักษาตัวอยู่  ทำไงดีล่ะ  สงสัยต้องshareบัดดี้กับคนอื่นซะแล้ว  ก็ดี



เหมือนกัน  เพราะถ้าคุยกันตัวต่อตัว  เธอคงปวดหัวตายซะก่อน



    ในที่สุด  ปราลีก็มีโอกาสได้รู้จักหนุ่มผมบลอนนามว่า\"จอร์จ\"  คนที่เธอแอบปลื้มจนได้  เพราะเธอได้ไป



รวมกลุ่มกับแก้ว  สามคนคุยกันสนุกสนานเสียงดังกว่าโต๊ะอื่นๆ  รู้เรื่องบ้าง  ไม่รู้เรื่องบ้างก็ยังดีกว่าเงียบล่ะวะ

    



    ทุกคนเตรียมสัมภาระพร้อมออกตามล่าหาสมบัติกันเรียบร้อยแล้ว  ต่างรวมกลุ่มกันหน้าที่พักเพื่อจะออก



เดินทาง  ปราลียังชวนจอร์จคุยอย่างออกรส (แม้เธอจะรู้เรื่องไม่ถึงครึ่งก็เหอะ)  ครูสมศรีเดินเข้ามาหาเธอ

    

    \"ครูหาบัดดี้ให้เธอได้แล้วนะ\"  ครูพูดพลางหันไปแนะนำหนุ่มหล่อคนหนึ่ง  ใช่เขาหล่อมาก.....เล่นเอา



เธออึ้งไปชั่วขณะ  แต่ไม่ใช่อึ้งเพราะความหล่อหรอกนะ  มันเป็นเพราะว่า

    

    \"นี่  นายปาณรวัฐ  ถึงเขาจะไม่ใช่เจ้าของภาษา  แต่สำเนียงดีไม่แพ้กันเลยนะ  ครูคงไม่ต้องพูดอะไรมาก  



เพราะเธอสองคนอยู่ห้องเดียวกันใช่ไหม\"

    

    \"ซวยจริงๆ\"  ปราลีบ่น  เมื่อลับหลังครูสมศรีไปแล้ว  นายปาณรวัฐยิ้มรับหน้าบานแฉ่งอย่างไม่สะทก



สะท้านกับคำพูดเธอ  แถมยังบอกอีกด้วยว่า

    

    \"เวลาทักทายกันเขาใช้คำว่าhelloครับ  ไม่ใช่คำว่าซวยจริงๆ\"

    

    อุตส่าห์หลบมาถึงที่นี่  แล้วยังตามมารังควานอีกจนได้  มันเวรกรรมอะไรของฉันนะ  ปราลีคิดในใจ  แต่



ลึกๆแล้ว  เธอก็อดดีใจไม่ได้ที่ได้เห็นหน้าเจ้าชายขี่ม้าขาวของเธออีกครั้ง