ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3
สีหน้าอมชมพูปรากฏริ้วรอยแห่งเลือดฝาดมากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากสบตากับชายหนุ่มตรงหน้า ผู้ที่แววตาเจ้าชู้ของเขา ดูจะทำ
งานได้เป็นปกติแล้ว หลังจากที่เพิ่งสวมบทบาทเจ้าชายผู้แสนดีไปเมื่อครู่นี่เอง การสบตากันชั่วประเดี๋ยวเดียว ทำให้ปราลี
รู้สึกขัดเขินอย่างบอกไม่ถูก ถึงได้หลบตาลงมองถ้วยโอวัลตินร้อนๆซึ่งเธอเพิ่งดื่มหมดไปเมื่อครู่ เพื่อลดดีกรีความร้อนบน
ใบหน้าของเธอลง นายปาณรวัฐพาปราลีมาที่คอนโดของเขา ด้วยเหตุผลที่ว่า เขาไม่รู้จะพาเธอไปที่ไหนดี ก็เธอเล่นร้องไห้
ไม่ยอมหยุด ถายอะไรก็ไม่ตอบ เขาจึงต้องอุ้มเธอลงมาจากบันไดตรงนั้น ปลอบเธอเพื่อให้เธอยอมละจากอ้อมแขนของเขา
ไปนั่งอย่างเรียบร้อยบนรถที่เขาทำหน้าที่เป็นสารถี และขับพาเธอมายังจุดหมายปลายทางซึ่งก็คือที่พักของเขาเอง ตลอดทาง
เธอหลับปุ๋ยอย่างง่ายดาย เขามองเธอด้วยความเอ็นดู \"ผู้หญิ้งอะไร้แก่นแก้วเฮี้ยวซ่า แต่กลับกลัวความมืดจนร้องไห้ขี้มูก
โป่งขนาดนี้ แถมตอนหลับนี่ยังดูน่ารักชะมัดเลย\" พอเขาคิดถึงตรงนี้ ก็อดยิ้มน้อยๆให้กับ\"เจ้าหญิงแสนซน\"ของเขาไม่ได้
พอมาถึงคอนโด ปาณรวัฐก็ทำหน้าที่สุภาพบุรุษ อุ้มเธอซึ่งยังหลับสนิทอย่างหน้าเอ็นดูไปนอนต่อในห้องนอนของ
เขา รีบจัดแจงเตรียมของไว้ให้กิน เพราะกลัวตื่นมาแล้วจะหิว แต่พอตื่นมากินเสร็จ เธอกลับไม่พูดอะไรกับเขาเลยสักคำ
เดียว นั่งมองอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ไอ้คอนโดนี่มันน่าสนใจกว่าคนหล่อๆอย่างเขาตรงไหนนะ สงสัยจริงๆ
ฝ่ายปราลีเอง เธอก็แกล้งทำเป็นดูโน่น สนใจนี่ กวาดตามองรอบๆห้องพักเขาจนทั่วก็แล้ว หยิบนิตยาสารขึ้น
มาอ่านก็แล้ว เธอทำเป็นสนใจทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเธอ ยากเว้นชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้า ก็จะให้มองหน้า สบตา พูดคุย
ต่อล้อต่อเถียงกับเขาเหมือนเดิมได้ยังไงล่ะ ในเมื่อปราลีผู้แสนจะเย่อหยิ่ง ทะนงตัว เชิดหน้าใส่ผู้ชายทุกคนที่เข้ามาจีบเธอ
เพิ่งจะร้องไหห้งอแงเหมือนเด็กสองขวบ แถมยังโผไปซบอกเขาอยู่ต้งนานสองนานไม่ยอมปล่อย ทำเสื้อเขาเปื้อนรอยน้ำตา
เป็นดวงๆเลย เท่านั้นยังไม่พอ เธอยังแอบสูดกลิ่นน้ำหอมบนตัวเขาอีก \"ผู้ชายอะไร ทำตัวเจ้าสำอางยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก\"
เธอนึกค่อนขอดเขาในใจ \"แต่ยังไงก็หอมดีแฮะ\" พอถึงตรงนี้ เธอก็เพิ่งได้สติว่าเธอคิดอะไรเนี่ย คิดไกลไปไหนต่อไหน
แล้ว หน้าที่ร้อนผ่าวอยู่แล้ว กลับยิ่งแดงขึ้นอีก จนฝ่ายที่นั่งอยู่ตรงหน้า คิดว่าเธอเป็นไข้
\"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ยังไม่หายกลัวเหรอ หรือว่าเป็นไข้\" น้ำเสียงนั้นอ่อนโยน พร้อมกับมือที่แตะหน้าผาก
เธอเบาๆอย่างนุ่มนวล ปราลีขยับตัวนิดนึง ก่อนจะตอบ
\"ปล่าวค่ะ ไม่เป็นไร\"
เขาพยักหน้ารับ และดูเหมือนจะแอบขำกับท่าทางของเธอ ปราลีเลยค้อนเข้าให้
\"ขำอะไร\" คำว่า\"คะ\"เมื่อครู่จางหายไปจากบทสนทนาทันที
\"ก็ผมไม่คิดว่า ผู้หญิ่งปากกล้าไม่กลัวอะไรอย่างคุณ จะมากลัว..................\"
\"อะไร\"
\"ความมืด\"
\"ใครว่าล่ะ\"
\"งั้นคุณกลัวอะไร\"
\"ผี\" ปราลีรู้ว่าเธอพลาดท่าไปเสียแล้ว ที่เผลอบอกความลับสำคัญของตัวเองไป อีกฝ่ายปล่อยก๊ากออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
หัวเราะจนตัวงอ ปราลีทำอะไรไม่ได้ จึงได้แต่ค้อนเขาอยู่อย่างนั้น
\"ฉันจะกลับแล้ว\"
เธอลุกขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำเอาอีกฝ่ายซึ่งกำลังขำต้องพลอยหยุดชะงักไปด้วย เขาขับรถพาเธอไปส่งที่บ้าน ก่อนที่
ปราลีจะลงจากรถไป ปาณรวัฐก็อดแซวเธอไม่ได้
\"จะให้ผมอุ้มไปส่งไหมครับ\" พูดอย่างเดียวไม่พอ เขายังส่งสายตาเจ้าชู้แบบที่สามารถละลายหัวใจสาวๆมาให้เธออีก ปราลี
ไม่เคยหวั่นไหวต่อสายตาแบบนั้น แต่ทำไม ครั้งนี้เธอกลับรู้สึกว่า หัวใจของเธอเริ่มเต้นผิดจังหวะเสียแล้ว
และคืนนั้น ในหัวสมอง (เอ๊ะ!หรือว่าหัวใจ)ของปราลี ก็มีแต่ประโยคๆหนึ่งลอยวนเวียนอยู่อย่างไม่รู้จบ \"ไม่เป็นไรแล้วนะ
คนดี ผมอยู่ตรงนี้ทั้งคน\" ซ้ำแล้วซ้ำเล่า รอบแล้วรอบเล่า จนทำให้เธอนอนไม่หลับทั้งคืน
งานได้เป็นปกติแล้ว หลังจากที่เพิ่งสวมบทบาทเจ้าชายผู้แสนดีไปเมื่อครู่นี่เอง การสบตากันชั่วประเดี๋ยวเดียว ทำให้ปราลี
รู้สึกขัดเขินอย่างบอกไม่ถูก ถึงได้หลบตาลงมองถ้วยโอวัลตินร้อนๆซึ่งเธอเพิ่งดื่มหมดไปเมื่อครู่ เพื่อลดดีกรีความร้อนบน
ใบหน้าของเธอลง นายปาณรวัฐพาปราลีมาที่คอนโดของเขา ด้วยเหตุผลที่ว่า เขาไม่รู้จะพาเธอไปที่ไหนดี ก็เธอเล่นร้องไห้
ไม่ยอมหยุด ถายอะไรก็ไม่ตอบ เขาจึงต้องอุ้มเธอลงมาจากบันไดตรงนั้น ปลอบเธอเพื่อให้เธอยอมละจากอ้อมแขนของเขา
ไปนั่งอย่างเรียบร้อยบนรถที่เขาทำหน้าที่เป็นสารถี และขับพาเธอมายังจุดหมายปลายทางซึ่งก็คือที่พักของเขาเอง ตลอดทาง
เธอหลับปุ๋ยอย่างง่ายดาย เขามองเธอด้วยความเอ็นดู \"ผู้หญิ้งอะไร้แก่นแก้วเฮี้ยวซ่า แต่กลับกลัวความมืดจนร้องไห้ขี้มูก
โป่งขนาดนี้ แถมตอนหลับนี่ยังดูน่ารักชะมัดเลย\" พอเขาคิดถึงตรงนี้ ก็อดยิ้มน้อยๆให้กับ\"เจ้าหญิงแสนซน\"ของเขาไม่ได้
พอมาถึงคอนโด ปาณรวัฐก็ทำหน้าที่สุภาพบุรุษ อุ้มเธอซึ่งยังหลับสนิทอย่างหน้าเอ็นดูไปนอนต่อในห้องนอนของ
เขา รีบจัดแจงเตรียมของไว้ให้กิน เพราะกลัวตื่นมาแล้วจะหิว แต่พอตื่นมากินเสร็จ เธอกลับไม่พูดอะไรกับเขาเลยสักคำ
เดียว นั่งมองอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ไอ้คอนโดนี่มันน่าสนใจกว่าคนหล่อๆอย่างเขาตรงไหนนะ สงสัยจริงๆ
ฝ่ายปราลีเอง เธอก็แกล้งทำเป็นดูโน่น สนใจนี่ กวาดตามองรอบๆห้องพักเขาจนทั่วก็แล้ว หยิบนิตยาสารขึ้น
มาอ่านก็แล้ว เธอทำเป็นสนใจทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเธอ ยากเว้นชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้า ก็จะให้มองหน้า สบตา พูดคุย
ต่อล้อต่อเถียงกับเขาเหมือนเดิมได้ยังไงล่ะ ในเมื่อปราลีผู้แสนจะเย่อหยิ่ง ทะนงตัว เชิดหน้าใส่ผู้ชายทุกคนที่เข้ามาจีบเธอ
เพิ่งจะร้องไหห้งอแงเหมือนเด็กสองขวบ แถมยังโผไปซบอกเขาอยู่ต้งนานสองนานไม่ยอมปล่อย ทำเสื้อเขาเปื้อนรอยน้ำตา
เป็นดวงๆเลย เท่านั้นยังไม่พอ เธอยังแอบสูดกลิ่นน้ำหอมบนตัวเขาอีก \"ผู้ชายอะไร ทำตัวเจ้าสำอางยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก\"
เธอนึกค่อนขอดเขาในใจ \"แต่ยังไงก็หอมดีแฮะ\" พอถึงตรงนี้ เธอก็เพิ่งได้สติว่าเธอคิดอะไรเนี่ย คิดไกลไปไหนต่อไหน
แล้ว หน้าที่ร้อนผ่าวอยู่แล้ว กลับยิ่งแดงขึ้นอีก จนฝ่ายที่นั่งอยู่ตรงหน้า คิดว่าเธอเป็นไข้
\"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ยังไม่หายกลัวเหรอ หรือว่าเป็นไข้\" น้ำเสียงนั้นอ่อนโยน พร้อมกับมือที่แตะหน้าผาก
เธอเบาๆอย่างนุ่มนวล ปราลีขยับตัวนิดนึง ก่อนจะตอบ
\"ปล่าวค่ะ ไม่เป็นไร\"
เขาพยักหน้ารับ และดูเหมือนจะแอบขำกับท่าทางของเธอ ปราลีเลยค้อนเข้าให้
\"ขำอะไร\" คำว่า\"คะ\"เมื่อครู่จางหายไปจากบทสนทนาทันที
\"ก็ผมไม่คิดว่า ผู้หญิ่งปากกล้าไม่กลัวอะไรอย่างคุณ จะมากลัว..................\"
\"อะไร\"
\"ความมืด\"
\"ใครว่าล่ะ\"
\"งั้นคุณกลัวอะไร\"
\"ผี\" ปราลีรู้ว่าเธอพลาดท่าไปเสียแล้ว ที่เผลอบอกความลับสำคัญของตัวเองไป อีกฝ่ายปล่อยก๊ากออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
หัวเราะจนตัวงอ ปราลีทำอะไรไม่ได้ จึงได้แต่ค้อนเขาอยู่อย่างนั้น
\"ฉันจะกลับแล้ว\"
เธอลุกขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำเอาอีกฝ่ายซึ่งกำลังขำต้องพลอยหยุดชะงักไปด้วย เขาขับรถพาเธอไปส่งที่บ้าน ก่อนที่
ปราลีจะลงจากรถไป ปาณรวัฐก็อดแซวเธอไม่ได้
\"จะให้ผมอุ้มไปส่งไหมครับ\" พูดอย่างเดียวไม่พอ เขายังส่งสายตาเจ้าชู้แบบที่สามารถละลายหัวใจสาวๆมาให้เธออีก ปราลี
ไม่เคยหวั่นไหวต่อสายตาแบบนั้น แต่ทำไม ครั้งนี้เธอกลับรู้สึกว่า หัวใจของเธอเริ่มเต้นผิดจังหวะเสียแล้ว
และคืนนั้น ในหัวสมอง (เอ๊ะ!หรือว่าหัวใจ)ของปราลี ก็มีแต่ประโยคๆหนึ่งลอยวนเวียนอยู่อย่างไม่รู้จบ \"ไม่เป็นไรแล้วนะ
คนดี ผมอยู่ตรงนี้ทั้งคน\" ซ้ำแล้วซ้ำเล่า รอบแล้วรอบเล่า จนทำให้เธอนอนไม่หลับทั้งคืน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น