ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1
ริมฝีปากบางสวยได้รับขมุบขมิบเบาๆด้วยความไม่พอใจ พร้อมส่งสายตาเขียวปัดไปยังคู่รักหวาน
แหววซึ่งกำลังสวีทอยางไม่รู้กาลเทศะที่โต๊ะตัวข้างหน้าเธอ ก็ใช่น่ะสิ นี่มันในห้องเรียน จะทำอะไร สวีทกันแค่
ไหนก็ควรรู้จักเวล่ำเวลาซะบ้าง การเรียนคณิตศาสตร์ที่เธอโปรดปรานหนักหนา กำลังถูกบั่นทอนสมาธิด้วย
เสียงหัวเราะต่อกระซิกและการพูดหยอกล้อซึ่งเธอเห็นว่าไร้สาระมาก ไม่เพียงแต่เธอเท่านั้น เสียงอันน่ารำคาญ
นี้ ยังทำให้เพื่อน 4-5 คนในห้องแอบเหลือบมองไปทางนั้นบ่อยๆอีกด้วย
ปัง!!!
เสียงแปรงลบกระดานการะทบลงบนโต๊ะเรียนอย่างจัง นักเรียนทุกคนสะดุ้งพรึบ สายตาของอาจารย์
แก่ๆมองลอดตากรอบดำหนาเตอะไปยังเจ้าตัวเต้นเหตุแห่งความโมโหครั้งนี้ พร้อมสาวเท้าอย่างรวดเร็วไปหา
นายปาณรวัฐ ผู้ซึ่งนี่งหน้าเผือดด้วยความตกใจ ปราลีแอบขำสีหน้าของเขา สมน้ำหน้า อยากจีบกันดีนัก โดน
ซะบ้าง จะได้รู้จักเข็ด”
“ออกไปทำโจทย์บนกระดาน เดี๋ยวนี้”
อาจารย์พรเพ็ญสั่งเสียงเฉียบขาด พร้องทั้งยัดแท่งชอล์กใส่ในมือปาณรวัฐหรือไอ”วัฐ”ที่เพื่อนๆเรียกกัน
ไอ”วัฐ”เดินออกไปหน้าห้อง สีหน้าเอ๋อๆเมื่อมองเห็นโจทย์ตรีโกณยาวเหยียดบนกระดาน ใครๆก็รู้ ว่าไอ”วัฐ”
มันไม่มีหัวทางด้านการคำนวณเอาเสียเลย อาจารย์ทั้งขู่ทั้งเข็ญเท่าไหร่ก็ไปไม่รอด แต่ก็ยังมีดีตรงที่หน้าตามันดู
หล่อ ผิวสีแทนอย่างนักกีฬา บวกกับคิ้วเข้ม ดวงตาสุกใสออกแนวเจ้าชู้นิดๆที่ทำให้สาวๆทั้งโรงเรียนหลงใหล
ริมฝีปากหยักได้รูป และความเก่งทางภาษาอย่างหาตัวจับได้ยาก ทำให้มันสามารถหาสาวๆสวยๆมานั่งเคียง
ข้างทุกวันได้อย่างไม่ซ้ำหน้า
ไอ”วัฐ”ออกไปยืนเก้ๆกังอยู่หน้าห้อง พยายามส่งสายตาให้เพื่อนสนิทซึ่งนั่งอยู่ด้านหลังช่วยอะไรสัก
อย่าง หมอนั่นไม่รอช้ารีบเขียนโพยส่งไปให้ โพยถูกส่งต่อๆกันมาจนถึงมือปราลี แต่คิดเหรอว่ากระดาษใบนี้จะ
ส่งถึงมือนายนั่น ต้องให้ได้รับบทเรียนซะบ้าง ปราลีขยำโพยทิ้งทันที แถมยังส่งยิ้มเย้ยหยันไปยังบุคคลที่รอ
ความหวังอยู่หน้าห้อง นายนั่นส่งสายตาเคียดแค้นกลับมา ฝากไว้ก่อนเถอะ แต่เดี๋ยวก่อน!! สายตาของ
อาจารย์พรเพ็ญก็กำลังหยุดอยู่ที่มือของปราลีข้างที่กำโพยใบนั้นไว้เช่นกัน
คาบคณิตศาสตร์วันนี้ จึงลงเอยด้วยการที่ไอ”วัฐ”ยืนขาเดียวคาบไม้บรรทัดอยู่หน้าห้อง พร้อมทั้งป้าย
เขียนด้วยอักษรตัวโตสองนิ้วมีใจความว่า “ต่อไปนี้ ผมจะไม่จีบสาวในห้องอีกแล้วครับ” แปะอยู่ตรงอกเสื้อ
เพื่อนๆที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็อดขำไม่ได้ แต่คนที่ปล่อยก๊ากออกมาได้อย่างไม่เกรงอกเกรงใจใครก็คือ ปราลี
นั่นเอง เพราะคนที่คิดไอ้ข้อความแผลงๆพร้อมทั้งยื่นโพยใบนั้นไปยังมืออาจารย์พรเพ็ญก็เธอนี่แหละ
“ดีมาก ปราลี คราวหลังก็ช่วยเป็นหูเป็นตาแทนครูด้วยนะ”
ปราลีฉีกยิ้มกว้าง พยักหน้ารับคำอาจารย์อย่างเต็มอกเต็มใจ แต่แล้ว คราวซวยก็มาถึงตัวเธอจนได้
ไม่รู้ว่า จะเป็นเพราะสวรรค์รู้เห็นหรือนรกเป็นใจกันแน่ เมื่ออาจารย์พรเพ็ญกล่าวประโยคต่อไป
“งั้นครูขอความช่วยเหลือเธออีกสักอย่าง ช่วยเป็นติวเตอร์ให้นายปาณรวัฐทีนะ การสอบที่ผ่านมา
คะแนนของเขาไม่ค่อยดีเลย หวังว่าtestคราวหน้าคะแนนเขาคงจะผ่านฉลุยนะ”
ปราลียิ้มค้าง พร้อมทั้งนายปาณรวัฐซึ่งกำลังอึ้ง ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน อาจารย์พรเพ็ญยิ้มให้ทีนึงก่อน
เดินออกไป ทิ้งให้ทั้งคู่คิดไม่ตกว่า คราวนี้ใครจะโชคร้ายกว่ากัน
บรรยากาศในห้องเรียนตอนเย็น ช่างไม่เหมาะกับการสอนพิเศษเอาเสียเลย เสียงเจี๊ยวจ๊าวนอกห้อง
รบกวนสมาธิในการทำโจทย์ของเขาอย่างมาก “โจทย์เลขก็ยาก แถมยังเบื่อหน้าคนสอนอีก ยังงี้ใครที่ไหนจะไป
คิดออกวะ” ปาณรวัฐบ่นเบาๆด้วยความหงุดหงิดหัวเสีย
“อะไรกัน ง่ายๆแค่นี้ คิดไม่ออกเหรอ มานี่ เดี๋ยวฉันสอนให้” คนร่างเล็ก เอวบาง วางมาดอาจารย์
จอมเฮี้ยบข่มขวัญนักเรียนเต็มที่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนตัวใหญ่กว่า เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย เขายังคงนั่งฟังเธอ
อธิบายโจทย์อย่างเรื่อยๆเฉื่อยๆ ทำให้เธอขัดใจเป็นที่สุด ปราลีจึงแกล้งสอนมั่วบ้าง จริงบ้าง เอาทฤษฎีโน้นมา
โยงกับอันนี้มั่วไปหมด คนฟังเกาหัวงงๆ
“เมื่อกี้ เธอไม่ได้พูดอย่างนี้นี่……ตรงบรรทัดนี้”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่า……………………………”
เขากับเธอตั้งต้นเถียงกันใหม่อีก ไม่ใช่ว่าปาณรวัฐจะทำโจทย์ง่ายๆแค่นี้ไม่ได้ เขาขอให้นายทิว เพื่อน
ผู้ชำนาญการด้านคณิตศาสตร์ อธิบายให้เขาฟังถึง3รอบ หลับตายังเขียนวิธีทำได้เลย แต่ที่ต้องแกล้งทำเป็นโง่
เนี่ย เพื่อดูว่าคนสอนมั่วหรือเเเปล่า จงใจแกล้งเขาใช่ไหม แล้วผลก็ออกมาเป็นอย่างที่เขาคาดไว้จริงๆ “ยาย
จอมแสบเอ๊ย ถึงทีเมื่อไหร่ล่ะน่าดู”
แหววซึ่งกำลังสวีทอยางไม่รู้กาลเทศะที่โต๊ะตัวข้างหน้าเธอ ก็ใช่น่ะสิ นี่มันในห้องเรียน จะทำอะไร สวีทกันแค่
ไหนก็ควรรู้จักเวล่ำเวลาซะบ้าง การเรียนคณิตศาสตร์ที่เธอโปรดปรานหนักหนา กำลังถูกบั่นทอนสมาธิด้วย
เสียงหัวเราะต่อกระซิกและการพูดหยอกล้อซึ่งเธอเห็นว่าไร้สาระมาก ไม่เพียงแต่เธอเท่านั้น เสียงอันน่ารำคาญ
นี้ ยังทำให้เพื่อน 4-5 คนในห้องแอบเหลือบมองไปทางนั้นบ่อยๆอีกด้วย
ปัง!!!
เสียงแปรงลบกระดานการะทบลงบนโต๊ะเรียนอย่างจัง นักเรียนทุกคนสะดุ้งพรึบ สายตาของอาจารย์
แก่ๆมองลอดตากรอบดำหนาเตอะไปยังเจ้าตัวเต้นเหตุแห่งความโมโหครั้งนี้ พร้อมสาวเท้าอย่างรวดเร็วไปหา
นายปาณรวัฐ ผู้ซึ่งนี่งหน้าเผือดด้วยความตกใจ ปราลีแอบขำสีหน้าของเขา สมน้ำหน้า อยากจีบกันดีนัก โดน
ซะบ้าง จะได้รู้จักเข็ด”
“ออกไปทำโจทย์บนกระดาน เดี๋ยวนี้”
อาจารย์พรเพ็ญสั่งเสียงเฉียบขาด พร้องทั้งยัดแท่งชอล์กใส่ในมือปาณรวัฐหรือไอ”วัฐ”ที่เพื่อนๆเรียกกัน
ไอ”วัฐ”เดินออกไปหน้าห้อง สีหน้าเอ๋อๆเมื่อมองเห็นโจทย์ตรีโกณยาวเหยียดบนกระดาน ใครๆก็รู้ ว่าไอ”วัฐ”
มันไม่มีหัวทางด้านการคำนวณเอาเสียเลย อาจารย์ทั้งขู่ทั้งเข็ญเท่าไหร่ก็ไปไม่รอด แต่ก็ยังมีดีตรงที่หน้าตามันดู
หล่อ ผิวสีแทนอย่างนักกีฬา บวกกับคิ้วเข้ม ดวงตาสุกใสออกแนวเจ้าชู้นิดๆที่ทำให้สาวๆทั้งโรงเรียนหลงใหล
ริมฝีปากหยักได้รูป และความเก่งทางภาษาอย่างหาตัวจับได้ยาก ทำให้มันสามารถหาสาวๆสวยๆมานั่งเคียง
ข้างทุกวันได้อย่างไม่ซ้ำหน้า
ไอ”วัฐ”ออกไปยืนเก้ๆกังอยู่หน้าห้อง พยายามส่งสายตาให้เพื่อนสนิทซึ่งนั่งอยู่ด้านหลังช่วยอะไรสัก
อย่าง หมอนั่นไม่รอช้ารีบเขียนโพยส่งไปให้ โพยถูกส่งต่อๆกันมาจนถึงมือปราลี แต่คิดเหรอว่ากระดาษใบนี้จะ
ส่งถึงมือนายนั่น ต้องให้ได้รับบทเรียนซะบ้าง ปราลีขยำโพยทิ้งทันที แถมยังส่งยิ้มเย้ยหยันไปยังบุคคลที่รอ
ความหวังอยู่หน้าห้อง นายนั่นส่งสายตาเคียดแค้นกลับมา ฝากไว้ก่อนเถอะ แต่เดี๋ยวก่อน!! สายตาของ
อาจารย์พรเพ็ญก็กำลังหยุดอยู่ที่มือของปราลีข้างที่กำโพยใบนั้นไว้เช่นกัน
คาบคณิตศาสตร์วันนี้ จึงลงเอยด้วยการที่ไอ”วัฐ”ยืนขาเดียวคาบไม้บรรทัดอยู่หน้าห้อง พร้อมทั้งป้าย
เขียนด้วยอักษรตัวโตสองนิ้วมีใจความว่า “ต่อไปนี้ ผมจะไม่จีบสาวในห้องอีกแล้วครับ” แปะอยู่ตรงอกเสื้อ
เพื่อนๆที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็อดขำไม่ได้ แต่คนที่ปล่อยก๊ากออกมาได้อย่างไม่เกรงอกเกรงใจใครก็คือ ปราลี
นั่นเอง เพราะคนที่คิดไอ้ข้อความแผลงๆพร้อมทั้งยื่นโพยใบนั้นไปยังมืออาจารย์พรเพ็ญก็เธอนี่แหละ
“ดีมาก ปราลี คราวหลังก็ช่วยเป็นหูเป็นตาแทนครูด้วยนะ”
ปราลีฉีกยิ้มกว้าง พยักหน้ารับคำอาจารย์อย่างเต็มอกเต็มใจ แต่แล้ว คราวซวยก็มาถึงตัวเธอจนได้
ไม่รู้ว่า จะเป็นเพราะสวรรค์รู้เห็นหรือนรกเป็นใจกันแน่ เมื่ออาจารย์พรเพ็ญกล่าวประโยคต่อไป
“งั้นครูขอความช่วยเหลือเธออีกสักอย่าง ช่วยเป็นติวเตอร์ให้นายปาณรวัฐทีนะ การสอบที่ผ่านมา
คะแนนของเขาไม่ค่อยดีเลย หวังว่าtestคราวหน้าคะแนนเขาคงจะผ่านฉลุยนะ”
ปราลียิ้มค้าง พร้อมทั้งนายปาณรวัฐซึ่งกำลังอึ้ง ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน อาจารย์พรเพ็ญยิ้มให้ทีนึงก่อน
เดินออกไป ทิ้งให้ทั้งคู่คิดไม่ตกว่า คราวนี้ใครจะโชคร้ายกว่ากัน
บรรยากาศในห้องเรียนตอนเย็น ช่างไม่เหมาะกับการสอนพิเศษเอาเสียเลย เสียงเจี๊ยวจ๊าวนอกห้อง
รบกวนสมาธิในการทำโจทย์ของเขาอย่างมาก “โจทย์เลขก็ยาก แถมยังเบื่อหน้าคนสอนอีก ยังงี้ใครที่ไหนจะไป
คิดออกวะ” ปาณรวัฐบ่นเบาๆด้วยความหงุดหงิดหัวเสีย
“อะไรกัน ง่ายๆแค่นี้ คิดไม่ออกเหรอ มานี่ เดี๋ยวฉันสอนให้” คนร่างเล็ก เอวบาง วางมาดอาจารย์
จอมเฮี้ยบข่มขวัญนักเรียนเต็มที่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนตัวใหญ่กว่า เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย เขายังคงนั่งฟังเธอ
อธิบายโจทย์อย่างเรื่อยๆเฉื่อยๆ ทำให้เธอขัดใจเป็นที่สุด ปราลีจึงแกล้งสอนมั่วบ้าง จริงบ้าง เอาทฤษฎีโน้นมา
โยงกับอันนี้มั่วไปหมด คนฟังเกาหัวงงๆ
“เมื่อกี้ เธอไม่ได้พูดอย่างนี้นี่……ตรงบรรทัดนี้”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่า……………………………”
เขากับเธอตั้งต้นเถียงกันใหม่อีก ไม่ใช่ว่าปาณรวัฐจะทำโจทย์ง่ายๆแค่นี้ไม่ได้ เขาขอให้นายทิว เพื่อน
ผู้ชำนาญการด้านคณิตศาสตร์ อธิบายให้เขาฟังถึง3รอบ หลับตายังเขียนวิธีทำได้เลย แต่ที่ต้องแกล้งทำเป็นโง่
เนี่ย เพื่อดูว่าคนสอนมั่วหรือเเเปล่า จงใจแกล้งเขาใช่ไหม แล้วผลก็ออกมาเป็นอย่างที่เขาคาดไว้จริงๆ “ยาย
จอมแสบเอ๊ย ถึงทีเมื่อไหร่ล่ะน่าดู”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น