เสี้ยวหนึ่งของความเหงา

เนื้อเรื่อง

ความมืดแผ่ปกคลุมไปทั่วห้อง อากาศที่อับชื้นแและข้นกว่าปกติ ทำให้การหายใจของเขาไม่ค่อยสะดวกนัก แผงอกกว้างขยับขึ้นลงอย่างช้าๆตามจังหวะการหายใจ เมฆนอนแผ่อย่างหมดเรี่ยวแรงอยู่บนพื้น พื้นในห้องไหนสักห้อง ตึกไหนสักบนโลกใบนี้ ตอนนี้เมฆอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ เพราะสมองเขากำลังถูกกดทับอย่างหนักด้วยปัญหาที่รุมเร้า ทั้งเรื่องงาน เรื่องส่วนตัว การเงิน หรือแม้กระทั่งแฟนที่เพิ่งเลิกรากันไป ในระยะ2-3วันมานี้ เมฆแทบเป็นบ้า เขาอยากฆ่าตัวตายหลายครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ เขาจึงต้องหนีปัญหา มาอยู่ที่นี่ ที่ซึ่งเขาไม่รู้ว่ามันคือที่ไหน เขามาได้อย่างไร นานแค่ไหนแล้วที่เขาอยู่ที่นี่ แต่ที่รู้ในตอนนี้ เขาอยากพัก อยากหลับตาให้เนิ่นนานที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อลืมปัญหาต่างๆทั้งหมด “HAPPY BIRTHDAY TO YOU HAPPY BIRTHDAY TO YOU HAPPY BIRTHDAY HAPPY BIRTHDAY HAPPY BIRTHDAY TO YOU” เสียงเพลงอวยพรวันเกิด ดังขึ้นเบาๆข้างหูเขา น้ำเสียงนั้นช่างอบอุ่นและเต็มไปด้วยความสดใสร่าเริง เงาของคน3คนเข้ามาในห้อง พ่อ แม่ และน้องสาวของเขานั่นเอง ในมือพ่อถือเค้กก้อนโตปักเทียนสว่างไสว “สุขสันต์วันเกิดนะเมฆ เป่าเทียนสิลูก” พ่อกับแม่พูดขึ้นพร้อมกัน “สุขสันต์วันเกิดนะคะพี่เมฆ” เสียงเจื้อยแจ้วของน้องสาวดังขึ้นข้างหลัง เมฆเป่าเทียนรวดเดียวดับหมด เสียงเฮและเสียงปรบมือดังขึ้น ทำให้เมฆนึกถึงบรรยากาศตอนที่เขาอายุครบห้าขวบ น้องสาวของเขาอายุสามขวบ พ่อแม่จัดงานวันเกิดให้เขาและน้องสาวทุกปี ทุกปีเขาได้เป่าเทียน และกินเค้กก้อนโตอย่างเอร็ดอร่อย เมฆมีความสุขมาก และความสุขเหล่านั้นกำลังย้อนกลับมาหาเขาอีกครั้งในวันนี้ ไฟในห้องถูกเปิดขึ้นทีละดวงๆ ภายในห้องสว่างไสวเพราะแสงจากหลอดไฟนับสิบดวง เพดานห้องประดับประดาด้วยสายรุ้งห้อยพันกันระโยงระยาง ลูกโป่งหลากสีสันแขวนอยู่ทั่วห้องละลานตา ตรงกลางมีป้ายห้อยลงมาเขียนข้อความว่า “สุขสันต์วันเกิดนะเมฆ” การได้ร่วมกันฉลองวันเกิดอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาทั้งครอบครัว เป็นสิ่งที่เมฆไม่ได้หวังว่าจะมีโอกาสได้ทำอีกเลยในชีวิตนี้ เขาจึงมีความสุขมาก……มาก……มากเหลือเกิน “เป็นไงบ้างลูก ทำงานเหนื่อยไหม” แม่มักถามเขาด้วยความห่วงใยเช่นนี้เสมอ “ก็มีบ้างครับ วันไหนคนไข้เยอะ ก็เหนื่อยหน่อย” เมฆตอบ “สีหน้าลูกไม่ค่อยสดชื่นเลย มีเรื่องทุกข์ร้อนอะไรก็บอกแม่ได้ ยังไงแม่ก็ยังเป็นแม่ของลูก พร้อมจะช่วยลูกเสมอ” “พ่อก็ด้วยนะ” “ผมไม่เป็นไรครับ” เมฆตอบปฏิเสธไป เขาไม่อยากให้พ่อแม่กังวลใจ แค่ความห่วงใยที่พ่อแม่มอบให้เขา เขาก็เป็นสุขแล้ว “ตั้งใจทำงานนะลูก พ่อแม่กับน้องคงต้องกลับก่อน” ในใจเมฆตอนนี้ เขาอยากให้พ่อแม่และน้องอยู่ใกล้เขาตลอดเวลา เพื่อเป็นที่พึ่งทางใจในยามที่เขาท้อแท้ ยามที่เขาต้องเผชิญชะตากรรมอย่างโดดเดี่ยวในเมืองหลวงแห่งนี้ “พ่อ แม่ มิ้น อยู่กับผมที่นี่นะครับ” “ไม่ได้หรอก พ่อกับแม่ยังมีงานต้องทำ มิ้นก็ยังต้องเรียนหนังสือ” “ใช่จ้ะ พี่เมฆ เมาไว้มิ้นมาเยี่ยมใหม่นะคะ” เมฆโบกมือลา พ่อ แม่ และน้องสาวของเขาอย่างอาลัย ทั้งสามเดินออกจากห้องไป เมฆมองตามร่างทั้งสามที่เดินไกลออกไป ไกลออกไป ความรู้สึกเงียบเหงาเข้ามาประดังในจิตใจเขา เมฆจึงอดไม่ได้ที่จะวิ่งตามทั้งสามไป เพื่อนคนหนึ่งซึ่งอยู่ “หน้าห้อง” เห็นเข้าก็ตะโกนถาม “เมฆ จะไปไหนวะ” “ปล่อยมันไปเถอะวะ มันคงกำลังเสียใจ เพราะเพิ่งเสียครอบครัวไปหมาดๆ” เพื่อนอีกคนปราม พลางชี้ไปยังห้องที่เมฆเพิ่งวิ่งออกมาเมื่อครู่ “ศพครอบครัวมัน ยังเก็บอยู่ในนั้นเลย” ประตูบานนั้นปิดลงอย่างช้าๆ เผยให้เห็นป้ายที่แขวนอยู่หน้าห้องอย่างชัดเจน [b]“ห้องดับจิต”[b]