คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สวัสดีกรุงโซล
“ –[]- อ้ากกกกกกกกกก” ร่างสูงแหกปากเสียงดังเมื่อเหลือบไปเห็นนาฬิกาบนฝาผนังห้องชี้บอกเวลา
10.00 น.
ปกติต่อให้ตะวันแยงตูดจนแหกผมก็ไม่มีทางตื่นหรอกครับท่านผู้อ่าน
แต่มันไม่ใช่วันนี้!...ไม่ใช่วันที่ผมต้องไปรับไอ้ปาร์กจองซูเพื่อนเวรที่สนามบิน
“ ตายล่ะหว่า..ไอ้คังอินเอ้ย ..เอ็งได้โดนไอ้ทึกตีไอ้นั่นแบนแน่ๆ” คังอินร้อนรนหยิบผิดหยิบถูก
ก่อนจะคว้ากางเกงขาสั้นสีเหลืองพร้อมเสื้อกล้ามวิ่งโร่ออกไปนอกบ้าน
“ คุณซีวอนครับ..คุณซีวอน” มือหนาเคาะประตูไม้อย่างร้อนรนราวกับใครจะมาบึ้มบ้าน
“ อะไร” คนที่เปิดประตูออกมามีสีหน้าเรียบเฉยผิดกับคังอินยิ่งนัก
“ เอ่อ..ผมจะมาขอยืมชุดสูธครับคุณซีวอน”
คุณเชวซีวอน..หรือคุณหนูเชวเป็นเจ้านายผมเองล่ะครับ..เขาใจดีมากที่สำคัญอยู่บ้านข้างๆผมด้วย
“ ก๊ากๆๆๆ เอ็งเนี้ยนะจะใส่ไซน์ข้าได้” ซีวอนหัวเราะกว้างอย่างอารมณ์ดี
“ คือมันฉุกเฉินมากๆเลยครับ..ผมขอยืมหน่อยนะครับ..ไม่งั้นล่ะผมแย่แน่ๆ” คังอินอ้อนวอน
“ ก็ได้ๆ เดี๋ยวข้าจะไปดูให้แล้วกัน” ว่าแล้วซีวอนก็เดินหายเข้าไปในบ้าน
ครับ..วันนี้ผมต้องไปรับเพื่อนสนิทของผมที่เมื่อคืนคุณเธอโทรมาตอนประมาณตีหนึ่งกว่าๆว่ากำลังจะมาตอแหลที่เกาหลีใต้ปัดโถ่..คุณๆครับ..ผู้ใด๋..เอ้ย -__- .,, ใครมันจะไปเตรียมตัวทันล่ะครับ
ไอ้ผมก็ไม่เคยไปสนามบิน..ชีวิตนี้เรียกว่าแทบจะพลีกายให้รถบขส.เลยก็ว่าได้
แถมผมเคยได้ยินเขาคุยกันในวงเหล้าว่า..คนไปสนามบินเนี้ยมีแต่ผู้ดีทั้งนั้น
แหม!ไอ้ครั้นจะให้ผมใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์มันก็ดูธรรมดาไปหน่อย
ใครจะไปรู้ล่ะครับ..ผมอาจจะพบรักกับคุณหนูที่สนามบินก็ได้
คราวนี้ล่ะผมจะสบายไปทั้งชาติเลย ว่ะฮ่ะๆ อิย่ะๆ (-[]- เสียงหัวเราะระดับมหากาฬ)
“ มาแล้วๆ” ซีวอนวิ่งมาหน้าบ้านพร้อมกับชุดสูธสีดำที่แสนจะดูดี..ไม่ว่ายังไง..คังอินก็ใส่ไม่ขึ้น
“ ขอบคุณครับเจ้านาย” คังอินยกมือไหว้แทบก้มกราบ
“ เอาไปลองก่อน อันนี้ฉันไปยืมคุณลุงคนสวนบ้านฉันมา ไซน์น่าจะพอดีกับนายนะ”
ดูสิครับท่านผู้อ่าน..ว่าบ้านคุณหนูเชวเนี้ยรวยขนาดไหน..ขนาดคนสวนยังมีชุดสูธ..ผมล่ะอยากจะเป็นคนถอนขนจมูกให้คุณซีวอนจริงจริ๊ง..ค่าจ้างคงดีน่าดู..
คังอินรีบวิ่งแจ้นกลับเข้าบ้านและกลับไปลองชุด
“ คราวนี้ล่ะคังอินเอ็งได้ เกิด เกิด เกิดแน่นอน” คังอินยิ้มกระหยิ่มอยู่หน้ากระจก
ก่อนจะค่อยๆยัดร่างกายอันบอบบางราวกับหมีควาย(?)ที่หนีออกมาจากสวนสัตว์เขาเขียวลงไปในชุดสูธและเขาก็พบว่า..ร่างกายตัวเองไม่ได้ต่างอะไรจากแหนมป้าย่นเลยสักนิด
“ T____Tคังไม่เกิด” คังอินยืนคร่ำครวญอยู่หน้ากระจก
คังอินตัดสินใจถอดชุดนั้นออกก่อนที่มันจะปริขาด
ร่างสูงวิ่งเอาชุดไปคืนซีวอน
“ ก็ข้าบอกแล้ว หุ่นเอ็งมัน…-‘’-“ ซีวอนไม่พูดละไว้ในฐานที่เข้าใจ
“ แล้วผมจะทำยังไงดีครับ..วันนี้ผมต้องไปรับเพื่อนที่สนามบิน..ขืนไปชุดนี้ผมตายแน่ๆ” คังอินทำหน้าโศกเศร้าอาดูร
“ เอ็งลองไปปรึกษาเฮียเย่ดูสิ..ข้าว่าเขาอาจจะช่วยได้” ซีวอนว่า
เฮียเย่..เป็นคนขายซาลาเปาอยู่ในตลาด..พ่อค้าอะไรก็ไม่รู้แต่งตัวเก่งเป็นบ้า
แถมเมียเขายังหน้ากด!เอ้ยน่ารักชะมัดยากชื่อว่าเจ๊เรียว..เรียกว่าสองคนนี้เป็นคู่รักสุดสวีทเป็นตำนานลือลั่นของตลาดเลยทีเดียวเชียว
“อะไรนะ!..อยากให้ข้าช่วยแต่งตัวให้เอ็งงั้นหรอ” เฮียเย่พูดขณะปั้นซาลาเปาให้รับกับใบหน้าของตน..นั่นคือเคล็ดลับความอร่อย
“ ครับๆ” คังอินพยัคหน้า
เฮียเย่ถอดผ้ากันเปื้อนออกก่อนจะสวมให้คังอิน
“ อ่าฮ่าห์…ดูดีมีระดับสมกับเป็นพ่อครัวมือหนึ่ง” เฮียเย่ยิ้มก่อนจะมองผลงานตัวเอง
คังอินแม้จะงง..ว่า”มันดูดีตรงไหนว่ะ” แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“ เดี๋ยวสิจ๊ะ ต้องเพิ่มหมวกด้วย” เจ๊เรียวพูดพลางสวมหมวกสีเขียวที่เขียนว่า “ซอสภูเขาเงิน”ให้คังอินก่อนจะชมยกใหญ่
“ สมกับเป็นเมียพี่จริงๆ..คราวนี้ล่ะ..แกเกิด เกิด เกิด เกิด แน่คังอินเอ้ยยย” เฮียเย่หัวเราะอย่างร่าเริงก่อนจะหยุดหัวเราะเมื่อยายปริกเบิ๊ดกะโหลกสองทีโทษฐานไม่ยอมจ่ายค่าเช่าที่
“ ผมไปก่อนนะครับเฮีย” คังอินแม้จะไม่มั่นใจเท่าไหร่แต่ก็เชื่อมั่นถึงเซนส์ในการเลือกเสื้อผ้าของเจ้าแห่งซาลาเปาอย่างเฮียเย่
ดูสิครับ!ท่านผู้อ่านผมล่ะอยากให้ท่านเห็นผมตอนนี้จริงจริ๊งผมเดินไปที่ไหนก็มีแต่คนมองแถมยังแอบหัวเราะแอบซุบซิบกันด้วยคงจะตะลึงในความหล่อของผมล่ะซี๊
คังอินหยุดยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ก่อนจะโบกเรียกแท็กซี่ที่ขับผ่านมา
“ ไปสนามบินอินชอลครับ” คังอินพูดก่อนจะนั่งลงในรถ
“ โอ้ววว…คุณครับ” คนขับแท็กซี่อุทานเมื่อมองเห็นคังอินผ่านกระจกหลัง
“ ….”
“ผมติดตามผลงานของคุณมานานแล้วนะครับเนี้ย” คนขับแท็กซี่พูดด้วยความตื่นเต้น
ฮ่าๆ คนที่ดูดีทำอะไรก็ดูดีนี่คงเห็นผมเป็นคิมยองอุนวงซูเปอร์จูเนียร์ล่ะซิ
“ เอ่อ..ผมไม่ได้เป็นดารานะครับ..ถึงจะหน้าตาดีแต่ก็ไม่ใช่ครับ” คังอินปฎิเสธแต่แอบลิงโลดอยู่ในใจ
“ คุณคือ…อาจารย์ยิ่งสากใช่ไหมครับเนี้ย อู้ยยย ผมชอบคุณมากเลยครับ ทำอาหารเก่ง ลีลาก็โดน” คนขับแท็กซี่ชม
นี่ผมเหมือนอาจารย์ยิ่งสากจริงหรอครับคุณผู้ชม..-_-^
“ อาจารย์จะไปทำอาหารที่สนามบินอินชอลหรอครับ โอ้ววว โกอินเตอร์”
“ ผมไม่ใช่อาจารย์ยิ่งสากครับ..”
“ อย่างนี้อาจารย์ก็ต้องรีบน่ะสิครับ อย่างนี้ต้องเหยียบ”
“ บอกว่าไม่ใช่…เฮ้ยยย…ช้าๆก็ได้ครับลุง”
“ อาจารย์ครับ..ผมรักอาจารย์ครับ”
“ ก็บอกว่าไม่ใช่เว้ย”
จะมีคนอ่านไหมเนี้ย = = อ่านหน่อยนะจ๊ะ พลีส !
อ่านและเม้นส์นะที่รัก เดี๋ยวไว้โอกาสงามๆจะมาลงตอนสอง
รออ่าน และ เม้นส์ด้วยนะจ๊ะ คนอ่านทุกท่าน
ความคิดเห็น