คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Love Story 03; { Section 4.1 }
FanFiction
★ Taejun x Hara ★
- No.04 -
หลายคนถามว่าผม ‘ รอ ‘ แล้วได้อะไรนอกจากความเจ็บปวดที่ทวีคูณมากขึ้นเป็นเท่าตัว..
ความเจ็บปวดที่มาขึ้นจนทำให้ไม่รู้สึกถึงจังหวะการเต้นของหัวใจ จนผมเองเริ่มสงสัยแล้วว่าตัวเองยังมีสิ่งที่เรียกว่า ‘ หัวใจ ‘ อยู่หรือเปล่า? หรือตอนนี้มันอาจกลายเป็นเพียงแค่ก้อนเนื้อตายด้านที่ไม่มีค่าอะไรแล้ว?
.
.
.
.
.
“ขอโทษนะครับ วันนี้พี่ติดประชุม เรากลับบ้านไปก่อนเลยนะไม่ต้องรอ”
กลับก่อน...อีกแล้ว..
“พี่จะพยายามไม่กลับดึกนะ อย่าโกรธนะครับคนดี”
ไม่หรอก..ผมไม่งอน ไม่โกรธ
ลมหายใจถูกพ่นออกมาช้าๆ ความหนักอึ้งที่ยังคงเกาะกุมอยู่ที่ก้อนเนื้อด้านซ้ายทำให้เจ้าของมันเริ่มจะหายใจไม่สะดวกจนต้องอ้าปากและสูดลมเข้าพร้อมกันสองทางเมื่อรู้สึกเหมือนว่าเขา..กำลังจะขาดอากาศหายใจ..
โทรศัพท์เครื่องหรูที่บัดนี้หน้าจอมืดสนิทไม่ต่างจากหลายชั่วโมงก่อนที่ร่างเล็กเพียรพยายามที่จะโทรเข้าหาคนรักจนไม่รู้ว่าแบ็ตมันหมดไปเมื่อไหร่
ท้องฟ้าจากสีห้าสดสวยแปรเปลี่ยนเป็นสีส้มทองเหลืองอร่าม จนบัดนี้..กลายเป็นสีมืดทมึนราวกับจะส่อเค้าลางร้ายบางอย่าง เสียงฟ้าร้องดังครืนไม่ได้ทำให้คนที่จมจ่อมอยู่กับห้วงความคิดของตัวเองนั้นรู้สึกตัวได้เลย
สองมือที่เผลอกำเข้าหากันโดยไม่รู้ตัวเริ่มจะมีของเหลวสีชาดไหลซึมออกมา น้ำสีใสที่หล่นร่วงลงมากระทบกับต้นขาขาวเบาๆ บ่งบอกให้รู้ว่าคนตัวเล็กกำลังรู้สึกแบบไหนอยู่ ความอัดอั้นที่จุกอยู่ในอก ความเสียใจที่ไม่อาจเล่าให้ใครฟังได้กำลังสุมเข้ามาเรื่อยๆ จนเริ่มทนไม่ไหว เสียงสะอื้นที่แม้จะพยายามกลั้นมันเอาไว้ในลำคอหลุดออกมาเป็นช่วงดังก้องไปทั่วห้อง
ถึงแม้จะมีสิ่งของ เฟอร์นิเจอร์มากมาย แต่ก็ยังดูว่างเปล่าและไร้ค่า....เมื่อไม่มี ใครอีกคน อยู่ด้วยกัน..
★ FanFiction .. TaeHara - No.4 ★
เครื่องมือสื่อสารเครื่องหรูสั่นครืดพร้อมกับเสียงริงโทนที่กรีดร้องแสบหูปลุกคนที่กำลังหลับสบายอยู่ในห้วงความฝันต้องผุดลุกขึ้นมาคว้ามันมารับอย่าหงุดหงิด
“ฮัลโหล!”
สองมือยังคงทำหน้าที่ขยี้ดวงตาที่บวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนักเมื่อคืน คราบน้ำตาที่ทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้าที่ปลายนิ้วสัมผัสได้บอกให้รู้ว่าเมื่อคืนเขาก็ไม่กลับมา ความเสียใจที่กลับมาเกาะกุมที่หัวใจอีกครั้งกลับถูกสลัดให้หลุดไปเมื่อปลายสายสะบัดเสียงใส่เข้ามาอย่างหงุดหงิดเตรียมพร้อมระเบิดได้ทุกเมื่อ
[ นี่มันกี่โมงกี่ยาวแล้วรู้ไหมหา? ปาร์คฮยองซอก!!! ]
“..จุ...จุนยอน..!” ร่างเล็กที่จมอยู่กับกองผ้าห่มรีบกระวีกระวาดลุกขึ้นวิ่งพล่านไปทั่วห้องเมื่อน้ำเสียงชัดเจนในโสตประสาท
“มันจวนจะเข้าคลาสอยู่แล้วนายรู้บ้างไหมเนี่ย!? ตอนนี้อยู่ที่ไหน!!??” เสียงหวานแว้ดแหวผ่านลำโพงมาทำให้ปลายประสาทชาดิกไปครู่ใหญ่ ริมฝีปากอิ่มพร่ำคำขอโทษนับสิบครั้งก่อนจะขอตัวไปอาบน้ำพร้อมด้วยประโยคทิ้งท้ายจากปลายสายที่ทำให้คนตัวเล็กรู้ว่า..
ถ้าไม่รีบ เขาคงตายหยังเขียด!!
“อีกสิบห้านาทีถ้ายังไม่โผล่หัวเน่าๆ ของนายมา นายถูกฉีกเละเป็นชิ้นแน่!!!”
อูย...เพื่อนใครหนอโหดได้โหดดี โหดจริงๆ ดีแท้เชียว!!
.
.
.
.
.
“มันน่าซะจริงเชียว!! โชคดีไปนะที่อาจารย์เข้าช้า ไม่งั้นนายได้เละจริงๆ แน่!”
“เอาน่า..อย่างน้อยก็มาทันไม่ใช่หรอ”
ปาร์ค ฮยองซอกรีบพยักหน้าหงึกหงักตามคำพูดของกวัก มินจุนเพื่อนรักที่พยายามหาทารอดให้ แต่เชื่อเถอะว่าไม่มีใครเกินเจ้าแม่จุนยอนแล้วจริงๆ ดวงตากลมโตตวัดขวับกลับไปมองแฟนหนุ่มที่ส่งยิ้มมาให้ก็ต้องยอมถอนหายใจ(ต้องเรียกว่าพ่นลมหายใจด้วยความหงุดหงิดถึงจะถูก)อย่างยอมแพ้
“อย่าเข้าข้างกันมากจะได้มั้ยหา...จริงๆเลยพวกนาย!”
มีเพียงรอยยิ้มและฝ่ามือหนาที่เอื้อมขึ้นไปยีผมสีน้ำตาลอ่อนนั้นอย่างรักใคร่ทำให้ริมฝีปากอิ่มมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นอีกครั้ง
ขอแค่เขาเท่านั้น...ความเจ็บปวดแบบนี้ขอแค่เขาเท่านั้นที่ต้องเจอ..
“ทำไมตาบวม ทำไมตาแดง ทำไมตื่นสาย ร้องไห้อีกแล้วใช่ไหม?” เอ่อ..มาแบบนี้แล้วเขาจะตอบคำถามไหนก่อนดี? แต่อันที่จริงอาจไม่ต้องตอบ เพราะคำตอบ มันอยู่ในคำถาม การเงียบอาจเป็นคำตอบที่ดีที่สุด
“.....”
“รู้น่ะว่าถามไปก็ไม่ตอบ แต่ก็จะถาม” คำพูดเอาแต่ใจชะมัด แต่มันก็ทำให้ผมหัวเราะได้
“คำตอบมันก็อยู่ในคำถามแล้วนี่ ก็ไม่รู้จะตอบไปทำไม”
“ร้องหรือเปล่าไม่สำคัญ มันสำคัญแค่คนที่ทำให้ร้องน่ะมันคนเดียวกันรึเปล่า?”
คำถามกึ่งไม่ต้องการคำตอบที่หลุดออกมาทำให้ผมอึ้งไปชั่งครู่ก่อนจะคลี่ยิ้มให้คนที่นั่งตรงข้าม ผมได้แต่หัวเรากับอัปกิริยาที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าขัดใจของเพื่อนรักหน้าสวย
“ไม่ขำนะ!” จุนยอนหันไปเหวี่ยงใส่คนนั่งเคียงข้างอย่างกวักมินจุนคุณแฟนสุดที่รักที่เผลอหลุดขำออกมาเบาๆ หมอนี่เห้นว่าแฟนทำอะไรมันก็น่าหัวเราะไปหมดแหละ
บางทีก็แอบสงสัยว่ามันเต็มรึเปล่า?
“โอเคไม่ขำก็ได้”
“นี่ถามจริงนะ ทำไมยังทนอะ ทั้งๆ ที่เขาก็ทำให้เสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้”
“ไม่รู้สิ” ผมใช่ช้อนคนในติมในถ้วยไปมาคล้ายกับไม่อยากจะตอบจนคนหน้าสวยต้องส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างขัดใจ
“มินจุนเช็คบิล”
“???” แน่ะล่ะว่าสายตาของผมคงมีแรงดึงดูดมากพอที่จะทำให้จุนยอนละสายตาจากการมองออกไปนอกร้านกลับเข้ามาสนใจผมได้
“เราต้องเปลี่ยนที่คุย เพราะฉันมีเรื่องต้องเคลียร์กับนายอีกยาว!!!”
.
.
.
.
.
ไม่ได้...ต่งกันเท่าไหร่ ใบหน้าขาวใสเงยหน้ามองรอบตัวด้วยความงงงวย ถึงแม้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของกาแฟที่ตลบอบอวลไปทั่วร้านนั่นจะทำให้เย็นใจขึ้นหน่อย แต่พอหันกลับมาเผชิญกับความเป้นจริงที่รออยู่ตรงหน้ากลับทำให้ลมหายใจสะดุดขาดห้วงไปเป็นระยะ
“..เอ่อ...จะนั่งมองหน้ากันอีกนานไหม?” น้ำเสียงที่เอ่ยขึ้นมาอย่างกล้าๆกลัวๆ ทำให้จุนยอนถอนหายใจซ้ำอีกครั้ง ก่อนที่ดวงตากลมโตนั่นจะช้อนขึ้นมองใบหน้าน่ารักของอีกฝ่ายด้วยแววตาจริงจัง
“เมื่อไหร่...จะเลิก?”
TALK..
ไม่รู้ว่ากี่เปอร์..แต่วันนี้ได้เท่านี้จริงๆ ...ขอโทษจริงๆ จากใจ -__-;
เอริ่ม...รีใหม่ก็ไม่ได้ต่างจากเก่า อ่านๆ ไปจะงงกันป่ะนี่??
พอดีวุ่นๆ เรื่องทวิตของน้องอยู่ฮะ อัพเดตทุกเรื่อง(อาจมีแทฮาร่าแล้วแต่บ้าง บางโอกาส!)
www.twitter.com/@hara_thailand ฟอลกันมาเยอะๆ นะฮะ~
คืนนี้ไม่ไหวละ ง่วงมากกกกกกกกกก. ฝันดีครับบ J
beyo ng
ความคิดเห็น