คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Love Story 02; [ 100% ] 'edit. SPECIAL.
Fan Fiction
Taejun x Hara
No. 02
แฟนผมไม่ใช่ซุปเปอร์สตาร์..
แต่คนมากมายกลับรู้จักเขา ซึ่งผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า..
ไปรู้จักกันตอนไหนนะ ?
คนอื่นพี่ไม่สนใจอยู่แล้ว พี่สนแค่เราคนเดียวนะครับ J
ถึงจะบอกแบบนั้นก็เถอะ ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี..
หรือผมมันพวกเข้าใจอะไรยากกันแน่ก็ไม่รู้นะ ?
ดูอย่างวาเลนไทน์ที่ผ่านมา. ทั้งๆที่ของขวัญในมือเค้าจะต้องมีแค่ของผม
แต่ไหงโผล่มาเยอะแบบเนี้ย !?
“ ...นี่ ผมก็หึงเป็นนะ ! ”
เอ๊ะ หรือว่าที่จริงแล้ว....
แฟนผมจะเป็นซุปเปอร์สตาร์กันแน่นะ ???? L
-----★-----★-----★-----★-----★-----
“กรี๊ดดดด ! แกดูนั่นดิๆๆๆ แทจุนอปป้าอ่ะแกกกก !!!”
“วันนี้ก็ยังหล่อเหมือนเดิมเลยอ่ะ !!”
“เน๊อะๆ คนบ้าอะไรไม่รู้หล่อลากน่ากระชากที่สุด !!!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!! อปป้าขา !!”
เสียงกรี๊ดกร๊าดจากสาวๆที่เหมือนจำทำลายโสตประสาทของผู้ฟังได้ทุกเมื่อดังขึ้นมาจากชั้นล่างถึงชั้นสาม แรงสะกิดตรงสีข้างทำให้คนตัวเล็กที่กำลังกำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือในมือต้องเงยหน้าขึ้นมามองอย่างสงสัย
“หือ ?”
“นั่นที่รักแกป่ะซอก ?” เพื่อนสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามชี้ไปด้านล่างของตึกที่จากลานหน้ารงเรียนเปล่าๆปลายเป็นที่รวมคนนับร้อย และเหมือนจะมีเป้าหมายคือคนๆเดียวที่พาเพื่อนอีกสามสี่คนมายืนเต๊ะหล่อไม่เกรงใจคนมองอยู่กลางลาน
“อื้อ คงงั้นละมั้งนะ..” เสียงใสบนงึมงำ เบนสายตากลับมาสนใจกับตัวหนังสือตรงหน้าทั้งๆที่หันไปมองเพียงแว้บเดียว
“เฮ้ย ทำไมมีปฏิกิริยาแบบเนี้ยอ่ะ !?” เธออุทานออกมาอย่างตกใจ “โกรธกันหรอ ?”
“เปล่านี่”
“ซอกกี้..”
“.........”
“ซอกกก ฮยองซอกจ๋า !”
“ไม่ได้ทะเลาะกันจริงๆ”
ปั่บ มือบางปิดหนังสือวางลงบนโต๊ะเรียน แต่กระนั้นก็ยังคงไม่มองลงไปที่ลานเหมือนเคยจนเพื่อนสาวถอนหายใจออกมาเบาๆกับความรั้นและปากแข็งของเพื่อนรัก ก่อนที่หล่อนจะลุกขึ้นเดินออกไป
“เฮ้อ.. น่าเบื่อจังนะ ?”
..
....
........
...........
เนื่องด้วยวันนี้เป็นวันครบรอบวันสถาปนาโรงเรียนจึงไม่มีการเรียนการสอนไปหนึ่งวันเต็มๆ พร้อมทั้งมีกิจกรรมมากมายที่เหล่านักเรียนต่างจัดขึ้นมาเอ็นเตอร์เทนกันเองอย่างสนุกสนาน โรงยิมใหญ่ถูกดัดแปลงให้เป็นโดมคอนเสิร์ตขนาดย่อม
เสียงจ้อกแจ้กจอแจของเด็กนักเรียนมากมายแข่งกับเสียงเบส กีต้าร์ กลอง อิเล็กโทน และไมค์ที่เหล่าวงดนตรีตั้งหลายทดลองเสียงกันอยู่ แต่จู่ๆไฟที่เปิดสว่างในหอประชุมก็ถูกหรี่ให้สลัวๆ เสียงหอนของไมค์และเสียงเสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นสยบเสียงพูดคุณของเหล่านักเรียนได้อย่างดี
“ยินดีต้อนรับสู่..คอนเสิร์ตของพวกเรา the mission !!!”
“กรี๊ดดดดดดดดด”
รอยยิ้มบางๆถูกแต่งแต้มบนใบหน้าของเหล่าสมาชิก เสียงไม้กลองและเสียงหวานของฮยอกมินที่ดังขึ้น ก่อนที่เพลงจังหวะมันส์ๆจะเริ่มต้น..
..
....
........
...........
“นี่ๆซอกกี้”
“หืม” เสียงครางงึมงำในลำคอ คิ้วสวยเลิกขึ้นอย่างสงสัย หากแต่ใบหน้าน่ารักยังคงไม่ละสายตาออกมาจาก PSP ชินยองขวดคิ้วมุ่นอย่างนึกรำคาญ มือบางกระชาก(ย้ำ กระชาก..)สายหูฟังที่เสียบอยู่ออก
ฮยองซอกเงยหน้าขึ้นมาส่งสายตาขุ่นเขียวให้อย่างไม่พอใจ ก่อนจะค่อยๆวางลูกรักลงบนโต๊ะเบาๆ “มีอะรายยย”
“ฟังกันมั่งเซ่ะ ไม่ใช่มันแต่ขลุกอยู่กับ PSP!” หญิงสาวแหวเสียงดังลั่น
“อ่ะๆ ฟังก็ฟัง ไหนมีอะไรขอรับท่านหญิงชินยองงง”
“ไปดูคอนเสิร์ต the mission กัน !!”
“ไม่ !!”
ชินยอนผงะเมื่อเพื่อนรักประกาศเสียงดังลั่นว่า ‘ไม่’ ใบหน้าใสของปาร์ค ฮยองซอกบูดบึ้งหากทว่ายังน่ารัก(?) หญิงสาวกลืนน้ำลายเอื๊อกสลับกับมองนาฬิกาเป็นพักๆอย่าเป็นกังวล ดวงตากลมโตหรี่มองเพื่อนชายที่นั่งหน้าบูดหน้าบึ้งตรงข้ามแล้วถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่
หางานหนักให้ฉันแล้วมั้ยล่ะ !
“น๊า ไปด้วยกันหน่อยน้า~~”
“ไม่เอา !”
“แต่ฉันไม่กล้าไปคนเดียวนี่ !” เธอเถียงทันที “ไปเป็นเพื่อนหน่อยสิซอกกี้ แป๊บบบเดียวก็ดีน่ะ นะ !”
“แล้วทำไมต้องเป็นของ the mission ด้วยล่ะ..”
ชินยอนคลี่ยิ้มกว้าง อาการโอนอ่อนปรากฏให้เธอเห็นแล้ว และถ้าเธอไม่คว้า..เธอก็โคตรจะโง่เลยแหละ !! ใบหน้าของชินยอนกระเถิบเข้าไปใกล้ใบหน้าน่ารัก รอยยิ้มหวานปรากฏชัดเจนบนใบหน้าของเธออีกครั้ง ต้องใส่ลูกอ้อนเยอะๆ เพราะเพื่อนเธอคนนี้แพ้ลูกอ้อน กร๊ากกก
“ก็แหมมมม ฉันอยากไปเจอพี่จีโฮนี่นา !”
“เอาไว้เจอหลังงานจบก็ได้”
“ก็อยากเห็นตอนที่พี่จีโฮเล่นกีต้าร์นี่~!! นะจ๊ะฮยอกซอกจ๋า ไปเป็นเพื่อนชินยอนหน่อยน้า~~”
“ต่ะ.. แต่..!!”
“ไม่สงสารฉันหรอ อุตส่าห์ปลื้มพี่จีโฮมาตั้งน๊าน นาน กว่าจะได้เห็นช็อตเท่ห์ๆก็ต้องรอวันพิเศษของโรงเรียนซักทีนึง นายก็รู้ว่าพี่จีโฮน่ะเป็นที่หมายปองใช่มั้ยล่ะ แล้วถ้าแบบฉันเข้าไปหาตรงๆก็คงโดนยัยพวกนั้นรุมตบเสริมด้วยอ๊อฟชั่นประดับรอยเท้าตามตัวชนิดไม่ต้องร้องขอ แล้วถ้านายให้ฉันไปเจอหลังจนงานจบนะ มีหวังโดนเล็งลากไปรุม..”
“โอ๊ยย พอ !”
แรงผลักที่ศรีษะและเสียงใสที่ดังลอดออกมาอย่างเอือมระอาหน่อยๆทำให้เธอแอบยิ้มกว้างในใจ แต่ใบหน้าของหล่อนกับตีหน้ายุ่ง ปากอิ่มงอง้ำอย่างแสนงอนจนฮยอกซอกอดที่จะหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้
“อย่ามาขำฉันนะซอกกี้ ไม่รักกันแล้วยังมาทำร้ายอีก..”
“เออๆขอโทษ จะไปกันรึยังล่ะ ?”
“ห่ะ.. ไป..ไปไหนอ่ะ ??”
“เอ้า ก็ไปหาพี่จีโฮไง หรือว่า...” ฮยอกซอกลากเสียงยาวจนเธอต้องเลิกคิ้วด้วยความงง “เธอจะไม่ไปหาพี่จีโฮแล้ว ??” พูดจบก็ทำท่าจะนั่งลงพร้อมเปิด PSP ลูกรักเล่นต่อ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อลูกรักถูกฉกไปอยู่ในมืออีกฝ่ายต่อหน้าต่อตา
“ไม่เอ๊า ! จะไปป”
“งั้นก็ลุกสิ”
หญิงสาวยิ้มร่ากับคำตอบที่ได้รับ ฮยอกซอกส่าหัวเบาๆแล้วเดินนำหน้าไป ชินยอนลิงโลดอยู่ภายในใจเพียงคนเดียว แอบคิดไปหน่อยว่าหากจบงานนี้เมื่อไหร่ สงสัยได้คิดค่าจ้างแพงๆกลับซักหน่อยจะดีไหม ? ทำให้เธอลำบากเกือบแย่
แต่เพราะร๊ากกกคุณอปป้าและเพื่อนชายคนนี้สุดใจ เลยยอมให้หรอกนะ L!
แต่งานหน้า..ขอค่าจ้างงามๆนะคะ คุณอปป้าที่ร๊ากกก
..
....
........
...........
ร่างบางของชายหญิงคู่หนึ่งเดินเคียงคู่กันเข้ามาในโรงยิม สอดแทรก เบียดกับผู้กองทัพเด็กนักเรียนมากมาย(ที่ส่วนมากจะเป็นหญิงสาว) ร่างบอบบางของปาร์ค ฮยองซอกแทบจะปลิวไปตามแรงดึงของเพื่อนสาวที่ไม่รู้เอาแรงมากมายมาจากไหน มุดๆ ลอดๆ แทรกๆ จนในที่สุดก็มายืนอยู่ชิดติดขอบเวทีเมื่อไหร่ก็ไม่ทราบได้
“นะ..นี่ ต้องติดเวทีเลยหรอ..!?”
“เอ๊า แน่น๊อนน” ชินยอนหันกลับมาส่งยิ้มหวานให้ ก่อนจะหันกลับไปตะโกนชื่อจีโฮต่อ แต่ยังคงไม่ปล่อยมือบางของอีกฝ่ายให้เป็นอิสระ
แหงล่ะ ขืนปล่อยนะ..คงได้วิ่งแจ้นหายออกไปจนหาตัวไม่เจอแน่ๆ และจะเจอก็ต่อเมื่อผ่านพ้นวันครวรอบวันสถาปนาโรงเรียนไปอีกหนึ่งวัน ! ส่วนไอ้ที่หายไปน่ะหรอ..
จิ๊ พูดแล้วมันหมั่นไส้ ป่วยการเมืองชัดๆ !
เสียงจังหวะดนตรีบีทส์มันส์ๆจบลงไปแล้ว มือกีต้าร์คนเก่งที่รับหน้าที่ร้องนำด้วยปล่อยกีต้าร์ไว้ข้างตัว ก่อนจะคว้าไมค์ถ่ายทอดน้ำเสียงให้ทุกคนได้ยิน
“จบไปแล้วอีกเพลงนะครับ หวังว่าทุกคนจะยังไม่เบื่อหน้าพวกเรา the mission กันนะครับ ^^~”
เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มอีกครั้ง หากแต่ลงไปยืนใกล้ๆใครคนหนึ่งจะได้ยินเสียงจิ๊ปากลอดออกมาเบาๆพร้อมกับเสียงพึมพำอีกยกใหญ่ แต่ก็นั่นล่ะเน๊อะ.. เสียงส่วนน้อยนี่~
“ตอนนี้เราขอคั่นจากจังหวะบีทส์หนักๆมาเป็นจังหวะเบาๆของ B.O.B กันซักเพลงนะครับ~”
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าสวยของปาร์ค จีโฮ ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินหันหลังกลับลงไปอยู่ข้างล่างเวที ตำแหน่งนักร้องนำถูกแทนที่ด้วยร่างสูงของปาร์ค แทจุน มือเบสของวง รอยยิ้มอบอุ่นละลายใจของผู้ชยาคนนี้พึ่งตรงเข้าทำร้ายเหล่าคนดูอีกครั้งด้วยความตั้งใจอย่างยิ่งของเจ้าตัว
จากเบส แปรเปลี่ยนเป็นกีต้าร์โปร่ง เสริมอ๊อฟชั่นด้วยเก้าอี้กันเมื่อย( =__=” )
“อ่า... สวัสดีอีกครั้ง ผม ปาร์คแทจุนครับ”
“กรี๊ดดดดดดดดด อปป้า !!!!”
“แทจุนนนน ฆ่าฉันสิคะ ฆ่าฉันนนน !! กรี๊ดดดดดดดดดดดด !!!”
รอยยิ้มอบอุ่นประดับบนใบหน้าอีกครั้ง “วันนี้ ผมเลือกเพลงๆหนึ่งเพื่อจะมอบให้กับใครบางคน เพลงของ B.O.B แล้วก็..ผมอยากบอกว่า อย่าคิดมากนะครับที่รัก คนอื่นพี่ไม่สนอยู่แล้ว พี่สนแค่เราคนเดียว J”
เพลงยังไม่เริ่ม แต่ก็ต้องมานั่งนับศพทหาร(หญิง)ที่นอนเหลื่อนกลาดเพราะคำพูดเมื่อครู่ ปาร์ค แทจุนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเริ่มเกาคอร์ดช้าๆ พร้อมกับเสียงทุ้มนุ่มจะถูกเปล่งออกมา
beautiful girls all over the world
i could be chasing but my time would be wasted
they got nothing on you baby
nothing on you baby
they might say hi and i might say hey
but you shouldn't worry about what they say
cos they got nothing on you baby
nothing on you baby
not not not nothing on you babe
not not nothing on you
i know you feel where i'm coming from
regardless of the things in my past that i've done
most of it really was for the hell of the fun
on the carousel so around i spun (spun)
with no directions just tryna get some (some)
tryna chase skirts, living in the summer sun (sun)
this is how i lost more than i had ever won
and honestly i ended up with none
there's no much nonsense
it's on my conscience
i'm thinking baby i should get it out
and i don't wanna sound redundant
but i was wondering if there was something that you wanna know
(that you wanna know)
but never mind that we should let it go (we should let it go)
cos we don't wanna be a t.v episode (t.v episode)
and all the bad thoughts just let them go (go, go, go, go)
beautiful girls all over the world
i could be chasing but my time would be wasted
they got nothing on you baby
nothing on you baby
they might say hi and i might say hey
but you shouldn't worry about what they say
cos they got nothing on you baby
nothing on you baby
not not not nothing on you babe
not not nothing on you
hands down there will never be another one
i been around and i never seen another one
look at your style they ain't really got nothing on
and you out and you ain't got nothing on
baby you the whole package plus you pay your taxes
and you keep it real while them other stay plastic
you're my wonder women call me mr. fantastic
stop.. now think about it
i've been to london, i've been to paris
even went out there to tokyo
back home down in georgia to new orleans
but you always steal the show (steal the show)
and just like that girl you got me froze (got me froze)
like a nintendo 64 (64)
if you never knew well now you know (know, know, know, know)
ตาสบตา.. แต่เป็นคนที่จ้องมองอยู่ด้านล่างกลับเป็นฝ่ายหลบตาไปก่อน จึงทำให้มองไม่เห็นรอยยิ้มอบอุ่นที่ปรากฏบนใบหน้าหล่อๆของแทจุน
รอยยิ้มที่มีให้คนๆเดียวเรื่อยมา..
beautiful girls all over the world
i could be chasing but my time would be wasted
they got nothing on you baby
nothing on you baby
they might say hi and i might say hey
but you shouldn't worry about what they say
cos they got nothing on you baby
nothing on you baby
not not not nothing on you babe
not not nothing on you
everywhere i go i'm always hearing your name (name, name)
and no matter where i'm at girl you make me wanna sing (sing.sing)
whether a bus or a plane or a car or a train
no other girls on my brain and you the one to blame
beautiful girls all over the world
i could be chasing but my time would be wasted
they got nothing on you baby
nothing on you baby
they might say hi and i might say hey
but you shouldn't worry about what they say
cos they got nothing on you baby
nothing on you baby
not not not nothing on you babe
not not nothing on you
yeah and that's just how we do it
and i'ma let this ride
เสียงเกาคอร์ดเพลง Nothing on You จบลงไปพร้อมๆกับเสียงทุ้มต่ำของปาร์ค แทจุนที่หยุดลงไปพร้อมกัน เขาลุกขึ้นเต็มความสูงก่อนจะกวาดสายตามองหาใครบางคน แล้วมุมปากก็กดยิ้มอย่าพึงใจเมื่อพบว่า ‘ใครคนนั้น’ ที่กำลังหาอยู่ กำลังหน้าแดง ก้มหน้างุดๆลงกับแผ่นหลังของเพื่อนสาวอย่างเขินอาย
“..ขอบคุณครับ”
ไม่ทันที่แทจุนจะได้กลับลงไปล่างเวที ร่างบางของปาร์ค ฮยองซอกก็ชิงวิ่งผ่านฝูงชนออกไปก่อน หญิงสาวที่ถูกสะบัดมือออกอย่างไม่ใยดีก้มลงมองมือตัวเองแล้วก็ขำออกมาเบาๆ เส้นผมสีดำอมน้ำตาลสั่นไหวเมื่อเธอสั่นหัวเบาๆอย่างขบขัน ก่อนจะตัดสินใจเดินตามเพื่อนรักที่วิ่งหน้าตั้งออกไปทั้งใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่ออย่างน่ารัก
ก็เข้าใจแล้วอะนะ.. ว่าทำไมถึงหลงกันโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้ J
-----★-----★-----★-----★-----★-----
สองมือใช้ยันไว้กับลำต้นแข็งแรงของต้นไม้ในสวนหย่อมของโรงเรียนที่เวลานี้ไม่ค่อยจะมีผู้คนเสียเท่าไหร่ ใบหน้าขาวที่ขึ้นสีระเรื่อก้มต่ำสูดอ๊อกซิเจนเข้าปอดให้ได้มากที่สุดหลังจากวิงระยะไกลจากโรงยิมแบบไม่คิดชีวิตและไม่คิดจะหันหลังกลับไปมอง
ก็คนมันเขิน !!
“บะ..บ้า ! บ้าชะมัดเลย..!!” คำตัวเล็กสบถอออกมาอีกสองสามคำก็ต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงเงาของใครบางคนทาบทับอยู่ด้านหลัง
“ฮ..ฮยอง..!!” ว่าแล้วไม่มีผิด ทำไมซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้บ้าง !? ใบหน้าของปาร์ค ฮยองซอกยิ่งขึ้นสีจัดกว่าเก่าเมื่อหันกลับไปเห็นร่างสูงที่เมื่อครู่ไปนั่งร้องเพลงหวานอยู่บนเวทีในโรงยิม !
“มะ..ไม่เล่นคอนเสิร์ตต่อหระ..หรอฮะ..”
“ไม่ล่ะ คิววงพี่หมดไปแล้ว”
“หระ..หรอ..”
“แล้วเราล่ะ เมื่อไหร่จะหายงอนพี่ซักที ? ฮึ” ไม่พูดเปล่า สองขายาวก้าวเพียงนิดเดียวก็รวบคนตัวเล็กเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด คางแหลมเกยอยู่บนไหล่ลาดเล็กพร้อมกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงเว้าวอน “พี่อยากอยู่กับเรา อยากได้ยินเสียงเราจนแทบบ้าอยู่แล้วรู้ไหม..”
“..อึก....!!”
“ตั้งแต่วาเลนไทน์มาแล้วนะครับ ที่เราเอาแต่หลบหน้าพี่..”
ใกล้ไป..ใกล้ไปแล้ว !! คนตัวเล็กได้แต่ตะโกนในใจ เพราะทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนนิ่งทำหน้าแดงยามได้ยินเสียงทุ้มชวนใจสั่นนั่น..
“มะ..ไม่ได้หลบซักหน่อย !”
“แล้วที่ออกจากบ้านมาโดยไม่รอพี่ หนีไปหลบที่ห้องสมุดรอพี่กินข้าวเสร็จก่อนแล้วค่อยลงไป หรือยอมแม้กระทั่งโดดเวรกลับบ้านก่อนเพราะรู้ว่าพี่จะไปหาเนี่ยนะ ไม่ได้หลบ ?”
“ก็นั่นแหละ ไม่ได้หลบ...ซักหน่อย...”
แทจุนถอนหายใจพรืดใหญ่ ดันคนตัวเล็กในอ้อมกอดออกให้มาเผชิญหน้ากันตรงๆ แต่เป็นอีกฝ่ายที่ชิงหลบตาก่อนจนเขาต้องปรามเสียงดุ “อย่า..หลบตาพี่ ฮยองซอก”
“..........”
“สบตาพี่ เดี๋ยวนี้”
ดวงตากลมโตที่ฉายแววตื่นกลัวค่อยๆเลื่อนสบตาอีกฝ่ายที่ในแววตาเปี่ยมไปด้วยบางสิ่ง
ขี้โกง รู้นี่นาว่าผมแพ้สายตา..แบบนี้ ความโกรธทั้งหลายพากันพังทะลายหายไปสิ้นยามได้สบตากับร่างสูงตรงหน้า ปากอิ่มเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรงพร้อมนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนที่สั่นระริก ฟันขาวขบลงที่ริมฝีปากล่างอย่างระงับอารมณ์
“บอกพี่ซิ ว่าทำไมเราถึงหลบหน้าพี่ หืม”
“...ก็...อยากทำตัวแบบนั้นทำไมกัน...”
“???”
“ใครให้พี่ทำตัว..แบบนั้นกัน !”
“แบบไหนล่ะครับ”
คนตัวเล็กสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกความมั่นใจ “ทำตัวแบบที่ทำอยู่ แจกยิ้มเรี่ยเราด มนุษย์สัมพันธ์ดีจนเกินไป ! แล้วไหนยังจะวันวาเลนไทน์..ที่เที่ยวไปรับของคนอื่นเค้ามาจนต้องให้เพื่อนช่วยแบกกลับบ้านอีก !!”
ร่างสูงของปาร์ค แทจุนนิ่งงัน แต่กลับเป็นการเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้พูดทุกสิ่งที่อัดอั้นมาตั้งแต่เมื่อหลายอาทิตย์ก่อนออกมาจนหมด
“..รู้บ้างไหม ว่าทำแบบนี้..ผมก็หึงเป็นกันนะ !!”
“อุบ..ฮ่ะ ฮ่ะๆๆ นะ..นี่เรา..ฮะ ฮ่าๆๆๆ”
แต่จู่ๆอีกฝ่ายที่ปล่อยก๊ากออกมากระทันหันทำให้ร่างบางหน้าบึ้ง หงุดหงิดสุดขีด ! อยากจะหาอะไรกระแทกหน้าหล่อๆให้เสียโฉมสมกับความอัดอั้นของเขาเสียจริง ถึงจะเข้าใจก็เถอะว่ามันเป็นปกติ แต่มากไปแบบนี้เค้าก็ไม่ชอบนี่นา !
“ถ้าจะขำล่ะก็ขำไปเลย ขำให้พอใจ ! ผมไปแล้ว !!”
“เฮ้ย เดี๋ยวสิฮาร่าอา~” สองมืออบอุ่นที่คว้าไหล่เล็กได้ดึงรั้งอีกฝ่ายให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ฉุดรั้งให้ลงไปนั่งด้วยกันบนผืนหญ้าสีเขียวชะอุ่ม “ฮาร่าอา อย่าโกรธพี่สิ เดี๋ยวไม่น่ารักนะ”
“เออ ไม่น่ารักก็ไม่ต้องรักเลย !” ปากอิ่มเชิดขึ้นอย่างน่ารัก แต่ในสายตาอีกฝ่ายมันน่า...
จับจูบให้ปากบวมจนต่อล้อต่อเถียงไม่ได้เสียจริง ! (เอ่อ..อปป้า เก็บหางหน่อย =_=;)
“โอ๋ๆ ไม่รักเราแล้วจะให้ไปรักใครล่ะครับ ?”
“จะไปรู้มั้ยล่ะ !! แล้วก็ปล่อยเลย ปล่อยย !!”
“ไม่อาวว ไม่ปล่อยยย~~” อีกฝ่ายทำหน้าทะเล้นตอบด้วยน้ำเสียงยานคาง พร้อมฉวยโอกาสหอมแก้มใสสูดเอาความหอมหวานที่เฝ้าคิดถึงเข้าไปจนเต็มปอด “ถ้าปล่อยไป พี่กลัวว่าเราจะไม่ได้คุยกันอีกเลยน่ะสิ ฉะนั้น ให้ตายก็ไม่ปล่อย !”
“ฮื้ออออ !!”
ฮยอกซอกได้แต่ทำหน้าฟึดฟัด ดิ้นอยู่ในอ้อมกอดแข็งแรง แต่สุดท้ายก็ยอมโอนอ่อนนั่งนิ่งๆแต่โดยดี เมื่อสำนึกได้แล้วว่าดิ้นไปก็ไร้ประโยชน์ !
“สรุปก็คือ.. ที่หลบหน้าพี่ตั้งหลายอาทิตย์นี่เพราะหึง ใช่มั้ย ?”
“เออ !!” คนตัวเล็กกระแทกเสียงตอบ “หึงมากด้วย !!”
“มากแค่ไหน ?”
“มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกเลย มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หึงมากกกกกก !!!”
“มากจริงหรอ ?”
“โกหกมั้งน่ะ”
“น่าน้อยใจจัง..”
“จิ๊ ตอแหลโง่ใช่มั้ยเนี่ย !?”
แทจุนขำเบาๆ รอยยิ้มปรากฏจนตาคมยิบหยีเรียกเลือดลมขึ้นไปหมุนเวียนบนใบหน้าจนอีกฝ่ายชักจะกลัวว่าเลือดลมจะเดินดีเกินไปหรือเปล่า ? แต่ก็ช่างเถอะ..ตอนนี้เค้าไม่สนใจสิ่งอื่นใด นอกจากคนตรงหน้านี้ได้ให้อภัยเค้าแล้วหรือยัง
หากว่ายัง.. คงจะเป็นเค้าที่ต้องทนทรมานต่อไปอย่างไม่มีวันสิ้นสุด..
“ให้อภัยพี่นะครับคนดี พี่ขอโทษนะ”
“..........”
“นะครับ.. นะ อย่าใจร้ายกับพี่ต่อไปเลยนะคนดี”
“..........”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไม่ยอมตอบเสียที ก็ทำเอาคนรอคำตอบชักจะใจเสีย พาลคิดไปว่าอาจจะโดนอะไรที่ร้ายแรงกว่าหากอีกฝ่ายไม่ยอมยกโทษให้ คงจะหนีไม่พ้น ‘บอกเลิก’ คำเดียว..
แต่เรื่องอะไรจะยอมให้โดนบอกเลิกกันล่ะ ? รักตั้งขนาดนี้ ยอมให้บอกเลิกก็บ้าแล้ว !
“ฮาร่าอา..~~”
“....อื้อ..”
“หืม..” แทจุนตาโต ก้มลงมองร่างใบอ้อมแขนทันที “เมื่อกี้เราพูดว่าอะไรนะ ?”
“บอกว่า ‘อื้อ’ ยังไงเล่า !”
“ฮะ.. ฮ่ะๆ จริงหรอ~!!”
“ก็จริงน่ะสิ อย่าให้พูดหลายรอบได้ไหมเล่า !”
“ครับๆ ไม่พูดหลายรอบๆ” แทจุนยิ้มกว้าง ใบหน้าคมก้มลงไปกระซิบข้างหู “พี่รักเรานะ”
“ผมก็รักพี่...เหมือนกัน J”
- END -
SPECIAL !!
:" คุณขอมา(ใครขอ ?) เราจัดไป !! { ภาค.เปิดตัวคุณลูกชาย
ร่างสองร่างที่นั่งเบียนชิดกันจนแทบจะฟิวชันส์ร่วมกันได้อยู่รอมร่อตรงหน้า ลมหายใจพ่นพรืดออกมาจากชินยอนที่รู้สึกหน่ายกับคู่รักบ๊องบวมคูนี้เสียเหลือเกิน ดูสิ เมื่อวันก่อนยังงอนกันจะเป็นจะตาย แถมไอ้คุณพี่(ที่เคารพและนับถือ)ตัวดีมาขอร้องจนแทบคุกเข่าอ้อนวอนให้ช่วยอยู่หยกๆ แต่ไหงวันนี้
แม่ง..นั่งชิดอย่างกับเป็นฝาแฝด - -* คนน่ารักไม่เข้าใจจจ!!
“อปป้า นั่งห่างๆเพื่อนเค้าหน่อยก็ดีนะ ฮยองซอกมันจะขาดอากาศหายใจแล้ว!!”
“อ้าวเหรอ ? แหะๆ โทษที” ว่าแล้วก็เขยิบออกมาเพียงนิด เกาหัวแกรกๆแก้เก้อแล้วก็เขยิบเข้าไปชิดใหม่ แถมชิดกว่าเดิมด้วยเอ้า
เฮ่ออออออออออ!! =_______________=* หมั่นไส้จริงๆ.. อ๊ะ จริงสิ มีเรื่องดีๆอยู่นี่นา.. หึหึ
“เอ้อเฮีย เห็นเด็กมอสี่คนนั้นยัง ?”
แทจุนเงยหน้าขึ้นมาจากภารกิจอันโคตรจะสำคัญยิ่งในชีวิตเพื่อมาทำหน้ามึนใส่เสริมด้วยคิ้วเข้มที่ขวมดเป็นปมบนหน้าผากอย่างงงๆ “คนไหนของแกวะ”
“คนนั้นไงที่เค้าเล่าให้ฟังอ่ะ ที่ตัวขาวๆเล็กๆหน่อยไง”
นั่นไง..ใบหน้าใสของเพื่อนรักเธอเงยหน้าขึ้นมาจากไอ้ลูกรัก จ้องเขม็งไปที่พี่ชายคนเก่งของเธอแล้ว! ชินยอนอยากจะโห่ฮิ้วแบบคนสะใจหน่อยๆ ปากอิ่มเชิดขึ้นก่อนจะหันหน้าหนีไปนั่งกดลูกรักยิกๆอีกทาง พี่ชายคนเก่งของเธอหน้าเหวอ ก่อนจะเบนเข็มมาจิ้มเธอแทนจะไปคุยกับแฟนสุดที่รัก
“จะพูดทำไมตอนนี้วะยัยน้องบ้า -__-^ ส่งเสริมให้สามี-ภรรยาเขาทะเลาะกันรึง๊ายย!?”
“ไม่รู้ดิ หึหึ ว่าแต่ยังไง เห็นยัง?”
“ยัง!!”
สามวิแบบไม่มีคิด คำตอบก็พ่นออกมารวดเร็วทันใจดีจริงๆ ชินยอนหัวเราะแหะๆ “แล้วอยากเห็นมะ ?”
คราวนี้พ่อหนุ่มเนื้อหอมขวมดคิ้วแน่น ดวงตาหรี่จนเหลือเป็นสระอิ “เฉยๆ ไม่อยากรู้ ทำไม”
“จะพาไปดู แต่เฮ้ย..คงไม่ต้องแล้วแหละ” ชินยอนยิ้มกว้าง ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วแหกปากตะโกน “เฮ้!!!! ซังกอน!!!!!!!!!!!!”
ไอ้คนที่โดนเรียกเห็นหัวไวๆก่อนที่ใบหน้าจะหันกลับมามองหาต้นเสียง ใบหน้าที่ทำเอาปาร์ค แทจุนถึงกับสะอึกครั้งใหญ่ พิจใบหน้าตั้งแต่เส้นผมไล่เรื่อยลงมาถึงขนาดตัวจรดปลายตีนอย่างโคตรวิเคราะห์อย่างไม่ปิดบัง
“ว่าไงฮะนูน่า?” ร่างบางวิ่งเหยาะๆเข้ามาใกล้ แทจุนก็ยิ่งจ้องงง จนคนที่หันหน้าหนีไปอดไม่ได้ที่จะแขวะเข้าให้ “จะจ้องให้ท้องเลยใช่ไหมจุนฮยอง!”
“ชะอุ้ย..=___=;;”
“อุ้ยอะไรฮยอง - -*” เคืองนะเออ เคืองงงง -^-!
หนึ่งหนุ่มผู้มาใหม่และหนึ่งสาวที่หันไปคุยกันซักพักก็หันหน้ากลับมาเข้าร่วมวงสนทนาด้วย
“คนนี้ไงอปป้า ที่เค้าเล่าให้ฟัง” พูดจบก็ดึงร่างผอมบางของผู้มาใหม่ให้นั่งลงข้างๆตัวเอง “รุ่นน้องปีหนึ่ง แบ ซังกอน ซังกอน นี่ป๊ากับม๊าที่ฉันเคยเล่าให้ฟังไง”
“อันยองฮะ ^^”
ทันทีที่หันหน้ามาส่งยิ้มบางๆให้เท่านั้นแหละ ทำเอาคู่รักแทฮาร่าถึงกับทรุด ไหลแทบจะตกเก้าอี้ด้วยความมึนงง ก็หน้าตาของไอ้เด็กที่นั่งปั้นหน้ายิ้ม(แต่คิ้วยังขมดเป็นปม แลดูคล้ายโรคติดต่อจากคนข้างๆ)มันดันเหมือน! เหมือนนนนยิ่งกว่าอะไรดีทั้งสิ้น! เหมือนนนจนทำเอาโคตรช็อคคค
จนคนตัวเล็กหันไปจ้องหน้าคุณแฟนนั่นแหละ เจ้าของร่างสูงผมสีขนกาได้แต่ส่ายหน้าดิก
“เฮ้ย ไม่ได้ไข่ทิ้งนะฮาร่าอา~!!”
“ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรนี่..” แก้วตาดวงใจของยอดชายนายแทจุนหันไปสนใจรุ่นน้องต่อ “หน้าเหมือนจริงๆด้วย คุ้นๆเหมือน...”
“เหมือนซอกกี้กับอปป้าผสมกันไง!!”
“เออว่ะ.. จริงๆด้วย” คราวนี้เป็นทีคุณแฟนตัวสูงหันมาให้ความสนใจกับคนตรงหน้าต่อ “หน้าตาเหมือนพี่กับเราผสมกันจริงๆด้วยฮาร่าอา~ หรือว่านี่จะเป็นลูกชายของเรา โอ๊ย!”
ฝ่ามือบางฟาดเข้าที่กลางหลังดังอั่ก เจ็บจนปาร์ค แทจุนถึงกับทรุดลงไปฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ส่งเสียงร้องโอดโอยด้วยความแสบหลังอย่างที่สุด
“ฮ่ะๆ ม่ะม๊าตีป่ะป๊าแรงไปรึเปล่าครับ?”
“ไม่แรงหรอก แต่แรงก็ดี จะได้ไม่เพ้อเจ้อ” ฮยองซอกบ่นอุบ “แล้วใครบอกให้นายเรียกว่าป่ะป๊ากับมะ..ม่ะม๊าเนี่ยซังกอน ?” แอบเขินตอนพูดคำว่า ‘ม่ะม๊า’
แต่ก็ไม่รู้จะเขินไปทำป๊ะอะไร กรูก็ปู้จายยย~!!!
“นูน่าฮะ”
“อ้าวโบ้ยยยเลย” ชินยอนบ่นอุบ ชิงพูดสวนก่อนที่ปากแดงๆของปาร์ค ฮยองซอกจะได้อ้าปากเถียง “หรือมันไม่จริงงง หน้าตามันดูมุมไหน มองส่วนไหนก็เหมือนซอกกี้กับอปป้าผสมกันแท้ๆ แต่เสียงหน่อยดันมาเคะเหมือนม่ะม๊าซะได้ หน้าก็ออกจะเข้ม แล้วนี่ ไม่ต้องเถียงเลย คนอื่นเค้าก็พูดกันไปข่าวไวอย่างกับอะมีบาว่าซังกอนมันเป็นลูกของซอกกี้กับอปป้า!”
“=O=…”
คนฟังก็นั่งเหวอไปตามระเบียบ ปาร์ค แทจุนเกาหัวอย่างคนไม่มีอะไรทำ(เอ่อ..?)พร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“เออเน๊อะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว มาเป็นครอบครับแสนสุขกันดีกว่า?”
“เอาอะไรคิดเนี่ยจุนฮยอง - * -“
แต่คนฟังทั้งสามหาได้สนใจคำประท้วงไม่ กลับยุยงและส่งเสริมอีกต่างหาก !
“ก็ดีนะฮะ ^^~”
“เอาสิ!! แต่ชินยอนของเป็นแค่คนข้างบ้านนะ เวลาแอบถ้ำมอง เอ๊ย แอบดูจะได้สะดวกหน่อย คึคึ”
“ไอ้พวกบ้า!!!!!”
เสียงหัวเราะดังลั่น แต่สุดท้ายก็ต้องมาง้อคนตัวเล็กๆ ปากแดงๆ หน้าขาวๆ ที่รักของปาร์ค แทจุนอีกอยู่ดี เสียเงินไปก็หลาย(ในวันข้างหน้า) โดนไถของกินก็เยอะอยู่(โดนจัดเต็ม) แต่ก็ยอมล่ะเน๊อะ J นั่งคุยเฮฮาไปกันซักพักน้องก็ขอตัวขึ้นไปเรียน เพราะออดดังไล่เด็กปีหนึ่งให้ขึ้นตึก แต่ก็ยังไม่วายทิ้งประโยคสุดท้ายให้คนตัวเล็กเขินเล่นๆ
“ม่ะม๊าอย่างอนป่ะป๊าบ่อยนะค้าบบบบ เดี๋ยวผมไม่มีน้อง ฮ่าๆๆๆๆ”
- FIN -
จริงๆละจ้ะ.
T.time TALK!!
งอแง!! ทำไมอัพไปแล้วหายหมดเลย T^T ขอโทษด้วยนะคะ T_T.. มาอัพแล้ว, ฮาร่าก็ยังน่ารักน่าก(อ)ดเหมือนเดิมเลย เอิ๊กๆ เหลือแต่ SPECIAL แล้วค่ะ ติดตามด้วยนะคะ ^^!!!
เออเน๊อะ.. เด็กดีแอบบ๊อง ทำไมมันเทาเว้นดำล่ะเนี่ย T_T; แก้ไม่ได้ด้วย งือ..
ปล. ขอบคุณสำหรับรูปแทฮาร่านะคะ เอิ๊กๆ
*Edit.02 :; ฮูเร่~!! จบแล้ววว น่ารักมั้ยคะฮยองซอกของเรา ? คึคึ น่ารักจนรักไม่ลงค่ะ เอิ๊กๆ ให้เฮียจุนรักคนเดียวไปพอแล้ววว จริงๆนะเอ้อ -,.-
มึน เกรียน เวียนหัวได้ใจจริงๆตอนนี้.. หนูซังกอนได้ออกโรงซักที! คึคึ ลูกชายของแทฮาร่าเขาล่ะ หน้าตาเหมือนป่ะป๊า แอนด์ ม่ะม๊าผสมกัน(แต่ได้ปะป๊ะมามากหน่อย =_=;) แต่ตัวก็บ๊างบางเหมือนม่ะม๊า แอบแอ๊บแมนเหมือนม่ะม๊าด้วยวุ้ย!
เอ้า..แถมมมม. แถม!
ปล่อยป่ะป๊ากับม่ะม๊าออกมาทำงาน(?)มากแล้ว เปิดตัวคุณลูกชายค้า~!!
คุณแม่กับคุณลูกก 5555. คุณพ่ออยู่ไหนค๊าาา!???~~
no.
ความคิดเห็น