คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Love Story 01; ''edit.ติดต่อขอฉากไม่เหมาะสม.
ps. ติดต่อขอฉากไม่เหมาะสม! ได้ทาง ' ข้อความลับ '
Fan Fiction
★ Taejun x Hara ★
ความรัก.. เป็นสิ่งที่จับต้องไม่ได้
เคยคิดว่า แค่ได้แอบรักอยู่อย่างนี้ มองไกลๆจากมุมนี่โดยไม่ยื่นมือเข้าไปข้องเกี่ยว อาจจะมี “ความสุข” มากกว่าแท้ๆ..
แต่ทำไมกันล่ะ ? ทำไม..
หัวใจของผมถึงเจ็บปวดแบบนี้ ?
-----★-----★-----★-----★-----★-----
ลูกค้าในร้านไนต์คลับซิกซ์ตี้ไนน์ในย่านการค้าเริ่มเบาบางตาลงไปมาก เนื่องด้วยเวลาที่ใกล้จะปิดทำการแล้ว หากแต่ยังมีใครคนหนึ่งที่ยังคงฟุบหน้าลงกับเคาท์เตอร์บาร์ ปากอิ่มได้รูปพึมพำออกมาฟังไม่ได้ศัพท์ แต่ดูจากสถาการณ์แล้วมันมาแพ็ทเทิร์นเดิมแบบเดียวกันเป๊ะ..
อกหัก ไม่ก็แฟนทิ้งมา ชัวร์ !
บาร์เทนเดอร์ที่ประจำอยู่แถวนั้นอดถอนหายใจออกมายาวๆ ไม่ได้ ลูกค้าแบบนี้เจอจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว แต่ก็ยังไม่ชินเสียที เขารีบเก็บของให้เสร็จ ก่อนจะเดินอ้อมออกมาสะกิดชายหนุ่มให้ตื่นเสียที ใกล้ได้เวลาปิดร้านเต็มทีแล้ว
“มิสเตอร์ปาร์ค มิสเตอร์ปาร์ค !”
“..อืมม อย่ามายุ่งน่า !” เสียงทุ้มมีเสน่ห์ตอบกลับมาอย่างรำคาญ
“โธ่ มิสเตอร์ปาร์ค ร้านจะปิดแล้วนะครับ !”
“.....”
แต่งสิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบและเสียงบ่นงึมงำฟังไม่ได้ศัพท์เช่นเคย
“มิสเตอร์ปาร์ค..!”
“มีอะไรกันชานโฮ เสียงดังเอะอะไปได้”
“มาสเตอร์ !” ชานโฮสะดุ้งหันขวับกลับไปดูมาสเตอร์คนเก่งเจ้าของไนต์คลับด้วยใบหน้าเป็นกังวล ยู ฮามินเดินเข้าไปใกล้ช้าๆ จนใบหน้าคุ้นเคยของคนที่เมาไม่รู้รื่องปรากฏให้เห็นแจ่มชัดจนแน่ใจแล้วว่าจะสามารถตามไปด่ามันไม่ผิดตัว ฮามินก็เสบถกับตัวเองเบาๆ
“shit ! ไอ้บ้านี่อีกแล้วหรอเนี่ย ทำไมไม่หันอยู่เฉยๆแบบชาวบ้านเค้าบ้างวะ..!”
ร่างสูงโปร่งลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจหิ้วปีกคนที่เมาหัวทิ่มไปกองไว้ตรงโซฟาเนื้อนุ่มที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล เครื่องมือสื่อสารสีดำขลับถูกโยนไปให้ชานโฮจนเกือบจะรับไม่ทัน
“ต่อสายให้ฉัน ด่วน !”
กระดาษแผ่นเล็กสีขาวยับยู่ยี่คล้ายถูกขยำถูกยัดลงในมือ ไม่ทันจะได้ถามรายละเอียดอะไร ร่างของชายหนุ่มก็เดินหายลับไปไหนแล้วก็ไม่อาจทราบได้ แต่คงจะไม่พ้นหนีไปสูบบุหรี่เช่นเดิม ชานโฮถอนหายใจพรืดใหญ่ มือเรียวกดตามเบอร์ที่ได้รับมา ถือสายรอเพียงครู่น้ำเสียงใสของปลายสายก็ตอบกลับมา
[“ หวัดดีฮะพี่ “]
..
....
........
...........
ร่างเล็กของปาร์ค ฮยองซอกเดินออกมาจากห้องนอนอย่างเร่งรีบ กระดุมเสื้อยังคงติดผิดติดถูกแต่เจ้าตัวเองก็ไม่คิดจะสนใจ มือเล็กคว้าเสื้อกันหนาวมีฮู้ดตัวเก่งมาสวมทับ สองขาพาร่างดิ่งตรงไปที่ลานจอดรถ เสียงสตาร์ทรถดังขึ้นก่อนที่รถยนต์ตันหรูจะแล่นออกไปท่ามกลางความมืดมิดยามราตรี
ใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาถึงที่หมาย ป้ายไนต์คลับซิกซ์ติ้ไนน์ที่ไม่ถูกดับไฟลงเด่นหราอยู่ตรงหน้า เขาล็อครถก่อนจะเดินจ้ำผ่านการ์ดตัวโตที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าได้อย่างสบายๆ แม้ไม่ต้องตรวจบัตรสมาชิก
“มาแล้วหรอฮยองซอก”
คนตัวเล็กโค้งให้คนสูงวัยกว่า ฮามินยิ้มบางๆ ก่อนจะคว้าข้อมือเล็ก ออกแรงกระตุกเพียงเบาๆเพื่อให้เดินตามมา ฮยองซอกได้แต่เดินตามไปด้วยความสงสัยระคนอยากรู้ แต่แล้วก็ต้องร้องลั่นในใจเมื่อเห็นใครบางคนนอนแอ้งแม้งอยู่บนโซฟา
ให้ตายเถอะคิมแจจุง !
“เอามันกลับไปด้วยทีสิ”
“หะ.. หา !?” คนตัวเล็กหันไปทำหน้าเหลอหลาใส่ฮามินที่มองด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แต่ดวงตาคมปลาบกลับสั่นระริกด้วยความสนุกอย่างไม่คิดจะปิดบัง แต่ด้วยอีกฝ่ายนั้นกำลังช็อคเลยไม่ทันได้สังเกต
“พี่หมายถึง.. เอามันไปนอนทีคอนโดเราทีสิ ทำงานที่เดียวกับมันไม่ใช่หรอ ?”
“คะ.. ครับ”
“งั้น เดี๋ยวพี่ช่วยหิ้วมันไปที่รถแล่วกัน จอดอยู่หน้าร้านใช่มั้ยล่ะ”
“เฮ้ยย เดี๋ยว ! เดี๊ยวว !!” มือขาวที่ยกขึ้นเบรกกระทันหันทำให้คนที่ปากคาบบุหรี่อยู่ถึงกับเลิกคิ้วงงๆ ค้างอยู่ในท่ากำลังจะฉุดร่างสูงของไอ้ตัวปัญหาขึ้นมา
“ผมไปตกลงพี่ตอนไหน ? ละ..แล้วอีกอย่าง ทำงานที่เดียวกันก็ไม่เห็นเกี่ยว พี่เป็นเพื่อน.. เพื่อนพี่แทจุนไม่ใช่หรอฮะ ! ทำไมไม่เอากลับไปด้วยล่ะ”
“อืม..” ฮามินกลอกตาขึ้นฟ้า ก่อนจะพูดด้วยท่าทางสบายๆไม่ทุกข์ร้อนอะไร “ก็..ถ้าพี่เอามันกลับไปด้วย พี่ก็จะหิ้วเด็กไปกินไม่สะดวก อีกอย่างพรุ่งนี้ต้องเข้าบริษัทด้วย คงเข้าใจพี่นะ ?”
ริมฝีปากอิ่มเบะออกอย่างนึกรังเกียจนิสัยเพลย์บอยที่แก้ไม่หายของรุ่นพี่กลุ่มนี้เสียจริง แต่ก็..เหมือนจะชินไปแล้วล่ะนะ นั่นไม่ใช่ประเด็น ! ประเด็นคือคนที่(กำลัง)ถูกยัดเยียดมาให้นอนที่คอนโดของเค้าต่างหากล่ะ !
คนหล่ออยากจิกรีดร้อง !! T[]T
จะโทษไอ้คนเรียกตัวมาก็ไม่ถูก จะโทษคนโทรไปหาก็คงไม่ได้ เจ็บใจที่สุด ! รู้แบบนี้น่าจะถามให้เสร็จก่อนมาดีกว่า แล้วไอ้ที่อุตส่าห์หลบหน้ามาตั้งหลายอาทิตย์เพื่ออะไร
“น่านะ ถือว่าพี่ขอร้อง”
“ตะ.. แต่ผม..”
“เอาน่าๆ เอามันไปนอนคืนเดียวเอง พรุ่งนี้ก็ค่อยเตะมันออกจากห้อง ง่ายไหม ?”
ง่ายบ้าบออะไรกันเล่า ! ลองมาเป็นผมดูมั้ย แล้วจะรู้ว่าการทำอะไรต่อหน้าคนๆนี้แต่ละทีมันยากแค่ไหน ! ..แต่จะก็เถียงอะไรไม่ได้ เพราะพี่ชายตาคมหิ้วปีกตัวปัญหาเดินมาทางนี้แล้วน่ะสิ หัวกลมๆเลยได้แต่พยักหน้า ผงกหัวตกลงอย่างไม่เต็มใจอย่างเสียไม่ได้
“เฮ้อ สุดท้ายผมก็แพ้พี่อยู่ดี เคยชนะกับเค้าที่ไหน”ฮยองซอกถอนหายใจพรืด “รถจอดอยู่ด้านหน้าครับ”
ฮามินยิ้มพรายกับคำตอยที่เป็นเชิงตกลงกลายๆ ก่อนจะลากร่างอันหนักอึ้งของเพื่อนตัวแสบให้เดินนำหน้าไป โดยมีคนตัวเล็กเดินตามรั้งท้าย เลยทำให้ไม่เห็นรอยยิ้มแปลกๆที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของใครบางคน..
-----★-----★-----★-----★-----★-----
ร่างเล็กประคองร่างของผู้ร่วมอาศัยชั่วคราวขึ้นมาอย่างทุลักทุเล นึกเซ็งตัวเองที่ไม่แก้เผ็ดคนสูงวัย(และตัวสูง)กว่าโดยการให้นอนในรถไปซะเลยก็คงจะดี เท้าเตะตรงขอบประตูให้อ้ากว้างก่อนจะเหวี่ยงร่างของแทจุนลงไปบนเตียงนอนของตัวเอง
ใช่.. ปาร์ค แทจุน ผู้ชายคนนี้แหละที่เค้าเพียรพยายามหลบหน้ามาตลอดหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา ความลับบางอย่างที่ได้รับรู้มันทำให้หัวใจเจ็บปวดเกินกว่าจะกล้าสู้หน้าไหว สิ่งที่ทำได้เพียงหลบออกมาอยู่คอนโดที่ขอแม่ซื้อไว้แทนจะอยู่ที่บ้าน เพราะรู้ ถ้าหากยังอยู่คงไม่แคล้วหลบได้เพียงไม่กี่วัน ก่อนจะโดนตามตัวเข้าบริษัทอีกแหงม
เฮ้อ..~ ลำบากจริงๆ
“..อืม”
นัยน์ตากลมโตสีดำสนิทเหลือบมองต้นเสียง ก่อนจะถอนหายใจแบบปลงขั้นสุดในรอบที่ล้านกว่าในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเข้ารุ่งเช้า ซึ่งเมาเป็นหมาแบบนี้ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะได้ห้องคืนเมื่อไหร่ และร่างสูงจะกลับไปตอนไหน
“เอาวะ นอนโซฟาก็ยังปลอดภัย(กับหัวใจตัวเอง)มากกว่าล่ะนะ..”
LOADING.. 75%
--COMING.. 75% !!--
หมอนลายทางสีฟ้าใบโตและผ้าห่มหนานุ่มสีดำตัดกับสีผิวของเจ้าตัวถูกหิ้วออกไปโยนปุลงบนโซฟาด้านนอกตรงห้องนั่งเล่น โชคดีที่เป็นโซฟาที่ค่อนข้างมีราคา จึงไม่น่าจะทำให้คนนอนต้องปวดหลังในตอนเช้า
ไม่กี่นาทีต่อมาเสียงน้ำที่ดังออกมาบ่งบอกว่าเจ้าของห้องกำลังอาบน้ำชำระร่างกายอยู่เป็นแน่ ดวงตาคมเรียวหรี่ปรือ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างรำคาญแสงไฟที่แยงเข้าตา แทจุนพลิกตัวกลับไปอีกด้าน ซุกใบหน้าลงกับหมอนข้าง แต่มีบางสิ่งที่แปลกไป..
คนตัวขาวที่ทั้งตัวมีเพียงผ้าเช็ดตัวสีน้ำตาลปกปิดที่ส่วนล่างและผ้าคนหนูสีฟ้าพาดอยู่ตรงไหล่เหมือนจะลืมอีกหนึ่งชีวิตที่อยู่ด้วยภายในห้องไปแล้ว ผมสีแดงอมส้มที่เริ่มยาวระต้นคอเปียกน้ำลู่ลงกับลำคอและใบหน้า หยดน้ำยังคงพร่างพรายอยาบนลำตัวขาว ฮยองซอกฮัมเพลงในขณะที่กำลังก้มลงไปเลือกชุดนอนที่จะใส่ในคืนนี้
เหมือนว่าจะจมอยู่กับตัวเองเกินไปเลยไม่ทำให่รู้ว่าใครอีกคนเริ่มขยับเข้ามาใกล้จนลมหายใจเป่ารดกัน ดวงตากลมโตเบิกกว้างก่อนจะหันกลับไปจ้องมองด้านหลัง ปรากฏริมฝีปากอิ่มสีแดงระเรื่อของปาร์คแทจุนห่างจากปลายจมูกเค้าเพียงไม่ถึงคืบ !
“อะ.. พะ.. พี่..!”
ริมฝีปากร้อนผะผ่าวจู่โจมลงมาอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว ครอบครองปากอิ่มเอาไว้ สองแขนแกร่งโอบรัดร่างเล็กให้แนบแน่นจนสัมผัสถึงผิวกาย คนตัวเล็กนิ่งอึ้งชะงักค้างอยู่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ปากนิ่มหยุ่นที่อ้าค้างทำให้อีกฝ่ายสามารถสอดลิ้นร้อนเข้ามาเก็บเกี่ยวน้ำหวานภายในโพรงปากได้ง่ายขึ้น
- ตัด -
เนื่องจากมีเนื้อหาบางส่วนไม่เหมาะสม.
ผู้ใดสนใจ ติดต่อทาง ' ข้อความลับ ' นะจ๊ะ ^^~
-----★-----★-----★-----★-----★-----
แสงแดดรำไรยามเช้าส่องลอดผ้าม่านสีครีมเข้ามาในห้อง ตกกระทบร่างสองร่างที่นอนเคียงกับอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ก่อนที่ใครคนหนึ่งจะเริ่มขยับตัวยุกยิก เปลือกตาก่อนกระพริบถี่ปรับสายตาให้ชินกับแสง มือบางยกขึ้นขยี้ตาอย่างง่วงงุน
“..อืมม... กี่โมงแล้วเนี่ย..” มือบางควานหาโทรศัพท์ที่ปกติมันจะต้องวางอยู่ตรงโต๊ะข้างเตียง แต่เช้านี้กลับว่างเปล่า “หายไปไหนนะ..”
ฮยองซอกลุกพรวดขึ้นนั่งอย่างหงุดหงิดแกมรำคาญ แต่ความเจ็บแปลบที่แล่นขึ้นมาจากโคนขาเรื่อยขึ้นมาจนจี๊ดถึงสมองทำให้ต้องล้มตัวกลับลงไปนอนอยู่อย่างเดิม คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างนึกสงสัย แล้วก็ถูกเฉลยเมื่อหางตากลมเหลือบไปเห็นอีกชีวิตที่นอนตะแคงข้างหลัยตาพริ้มด้วบใบหน้าเปี่ยมสุข
พะ.. พี่ พี่แทจุน !!
สมองน้อยๆเริ่มประมวลผลตั้งแต่แรกเริ่ม ใบหน้าขาวก็แดงขึ้นตามลำดับ มือบางที่สั่นน้อยๆเอื้อมไปแตะไหล่ลาดเบาๆแต่ก็ต้องชะงักค้างไว้ จากใบหน้าเขินอาย หัวใจเต้นระรัวราวกับจะระเบิดก็แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าเศร้าหมองเมื่อหวนคิดไปว่าที่ทำไป.. อาจะเป็นเพราะคิดว่าเค้าคือพี่ชีฮุนก็ได้
คิดแล้วหัวใจก็เจ็บแปลบขึ้นมา..อย่างช่วยไม่ได้
คนตัวเล็กค่อยๆพยุงร่างตรงไปที่ห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย สองมือพยายามเกาะขอบผนังเพื่อทรงตัวไม่ให้ล้มพับลงไปกองกับพื้น น้ำใสที่รื้นอยู่ที่ขอบตา.. มันเอ่อล้นจนแทบทะลักเมื่อไหร่เค้าไม่รู้
วินาทีนี้.. และนับต่อจากนี้รู้แค่เพียงเสียงหัวใจ.. “ที่เต้นชาลง”
..
....
........
...........
มือหนาควานหาสิ่งที่ควรจะอยู่ข้างกายเค้าเฉกเช่นเมื่อคืน แต่เช้านี้กลับไม่มี เหลือทิ้งไว้เพียงแค่ความอบอุ่น ณ ตรงที่นี้ ที่ๆเคยมีใครอีกคนนอนอยู่
หายไปไหนกันนะ ?
แทจุนลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง ดวงตาคมกวาดมองรอบๆเพื่อหาเงาของใครอีกคน ใครอีกคนที่เป็นเจ้าของห้องนี้ ใครอีกคนที่เป็นคนพาเค้ากลับมา ใครอีกคน..
..ที่เป็นของเค้า
“ฮาร่า”
“......”
“ฮาร่า !”
“......”
“โธ่เว้ย !” ความรู้สึกบางอย่างถาโถมเข้ามาใส่ ร่างสูงผุดลุกขึ้นนั่ง คว้าเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายรอบเตียงขึ้นมาใส่ลวกๆ แต่แล้วก็ต้องสะดุดกับกระดาษ post-it สีส้มที่แปะไว้ตรงกระจกหน้าตู้เสื้อผ้า แทจุนกระชากมันออกมา กวาดสายตาอ่านเนื้อความข้างในที่หวังว่าเจ้าของห้องจะบอกอะไรไว้บ้าง แต่ก็ต้องผิดหวัง เมื่อมันเป็นข้อความธรรมดาๆ
‘ ผมอุ่นโจ๊กไว้ให้แล้ว เผื่อพี่จะหิว
เสื้อผ้าผมไปเอาจากคอนโดฯ พี่มาให้แล้วนะครับ J
ห้องน้ำใช้ได้ตามสบาย.
ฮาร่า ’
ไม่มีบอกไว้ว่าจะไปที่ไหน ไม่มีบอกไว้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ หรืออาจจะไม่กลับมาอีกเลย นั่นยิ่งทำให้แทจุนกระวนกระวายมากกว่าเก่า กลัวมันจะซ้ำรอยกับที่ผ่านมา
กว่าหลายวันที่ผ่านมา ไม่ได้เจอหน้าน่ารัก เสียงใสๆ ตัวเล็กๆให้ลวนลามเล่นของปาร์ค ฮยองซอกก็ทำเอาแทจุนเกือบประสาทเสีย เหมือนเจ้าเด็กแสบจะไปรู้อะไรบางอย่างเข้า ถามทั้งสต๊าฟ สไตลิส หรือแม้กระทั่งชีฮุน หรือไอ้จีโฮ(ที่เหมือนจะรักฮยองซอกเป็นพิเศษ) ก็ไม่มีใครรู้ว่าคนตัวเล็กหายไปไหน
จีโฮก็แง่งๆใส่เขาอยู่ โทษฐานทำเด็กน้อยของมันหายไป - - มีการสั่ง ถ้าเจอต้องบอกมันเป็นคนแรก
เหอะ.. แต่เรื่องอะไรล่ะ ? คนนี้เค้าจองนะเฟ้ยยย !! ยกให้ง่ายๆ บอกง่ายๆแบบนั้นก็ไม่ใช่ปาร์ค แทจุนอะเด่ะ !
แทจุนเดินลิ่วๆผ่านโต๊ะอาหารที่มีโจ๊กตามที่โน้ตบอกเอาไว้อย่างไม่สนใจ ใครมันจะไปใจเย็นนั่งกินโจ๊กได้ลง เมื่อใครอีกคนหายออกไปโดยที่ร่างกายยังไม่พร้อมแบบนี้ ?
[“ โหล โทรมาแต่เช้าเลยนะมึง มีอะไรให้เพื่อนรับใช้อีกวะครับ ? “]
“มึงไม่ต้องมาพูดดีเลยฮามิน บอกกูมาว่าฮาร่าอยู่ไหน !”
[“ อ้าวเชี่ย.. ผัว-เมียทะเลาะกันดันมาถามคนนอกแบบกูซะงั้น ก่อนโทร มึงใช้สมองคิดก่อนป่ะว่ากูจะรู้ ! “]
“คุยกับมึงแล้วปวดตับว่ะ เลิกนอกเรื่องแล้วบอกมาให้ไว ฮาร่ากูอยู่ไหน”
[“ กูไม่รู้วว “]
“มึงเอาเด็กกูไปกกรึเปล่า !”
[“ กล่าวหากูอีกกก ถ้ากูจะเอาไปกกนะ ไม่เหลือรอดไปถึงมึงหรอก ! “]
“เชี่ย..~ แฮ่ก..!”
[“ วิ่งเป็นหนูติดจั่นเลยนะมึงงง สะใจกูจริงๆให้ตาย ! “]
“ปากดี คนคิดแผนก็มึง แต่คนเล่นน่ะกู ! ช่วยกันมาตั้งแต่ต้นก็ช่วยให้มันจนถึงที่สุดหน่อยดิวะ”
[“ เออๆ กูผิดส่วนหนึ่ง แต่มึงก็เป็นคนต้นคิดทั้งหมดเลยนี่หว่า “]
“จะช่วยกูดีๆมั้ยไอ้เพื่อนฮามิน !”
[“ เออ ช่วย ! “]
“ดี !!”
..
....
........
...........
สองมือเล็กประคองแก้วโกโก้ร้อนไว้ในมือ ดวงตากลมที่เหม่อลอยมองออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุดทำให้ชีฮุนต้องลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ดีที่เจ้าจีโฮไม่อยู่ ไม่งั้นน้องชายตัวเล็กของเค้าคนนี้คงโดนฟัดจนตัวช้ำแน่ๆ
“ดื่มก่อนมันจะเย็นสิ ฮยองซอก”
“อ่ะ ! ครับ...”
“ไม่อร่อยหรอ ?” ชีฮุนถามอีกครั้งเมื่อคนตัวเล็กจิบไปได้เพียงนิดเดียวก็เลื่อนลงมาวางอยู่บนหน้าตักอีกครั้ง “ฝีมือพี่มันแย่ขนาดนั้นเชียว”
ฮยองซอกได้แต่ยิ้มบางๆให้กับรุ่นพี่หน้าสวย ยามบนใบหน้านั้นมีรอยยิ้มยิ่งดูมีเสน่ห์เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ ไม่แปลก.. ที่เค้าคนนั้นจะหลงไหลมันนักหนา เสียงทุ้มหวานที่ฟังทีไรกลับรู้สึกว่ามันเพราะจนอยากจะฟังทุกครั้งไปนั่นอีก
ไม่มีอะไรสู้ได้เลยจริงๆ..
“ว่าแต่วันนี้ไม่เข้า ABOKI หรอเราน่ะ”
“ก็.. เอ่อ..ประมาณนั้นละมั้งฮะ” คนตัวเล็กตอบ มือเกาท้ายทอยแก้เก้อ
“ไมได้หลบหน้าใครอยู่หรอกหรอ ?”
“อึก..!”
ใบหน้าเสหลบไปทางอื่น ท่าทางอึกอักเหมือนจะเกร็งๆเป็นคำตอบให้กับชีฮุนได้ดี ร่างโปร่งเดินมาทรุดตัวนั่งลงข้างๆ ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าแดงของอีกฝ่ายอย่างนึกสนุก
“ว่าไง พี่พูดถูกหรอ”
“ปละ.. เปล่าฮะ ผมไม่ได้หลบ...”
“งั้นก็มองหน้าพี่สิฮยองซอก แล้วตอบมาว่าหลบหรือไม่ได้หลบ”
คนตัวเล็กยังคงนิ่งงันอยู่กับที่ ใบหน้าใสก้มต่ำลงจนเห็นแต่กลุ่มผมสีแดงอมส้มที่ปรกใบหน้า
“ว่าไง ?”
“..ก็ได้ครับ ผมหลบ..”
“หืม ? ว่าอะไรนะ”
“..ครับ ผมหลบหน้าพี่แทจุน”
ชีฮุนยิ้มออกมาบางๆเมื่อคนร้ายยอมรับสารภาพ
“แล้วหลบทำไม แทจุนมันแกล้งอะไรเรารึไง”
“......”
“เฮ้อ.. เอาเถอะ เอาเป็นว่าอยู่ที่นี่ไปก่อนจนกว่าจะสบายใจแล้วกันนะ พี่ไม่ถามอะไรต่อแล้วแหละ” ชีฮุนเอ่ย ก่อนที่จะลุกจากโซฟา แต่เสียงใสที่เอ่ยอย่างขัดเขินทว่าแผ่วเบาที่ลอยกระทบเข้าโสตประสาททำให้ต้องหันขวับกลับไปอย่างรวดเร็ว
“..ผม..ชอบพี่แทจุน..”
“!!!”
คำตอบประโยคต่อมาทำให้ลี ชีฮุนเบิกตาโตมากกว่าเก่า เป็นคำตอบที่น่าช็อคยิ่งกว่า !!
“แต่..ฮึก.. ฮึก พี่แทจุนเค้าชอบ..พี่ชีฮุน..ฮึก”
เอาละเหวย... ใครผูกก็หาทางแก้เอาเองแล้วกัน ! ชีฮุนไม่เกี่ยวละเว้ยยย
..
....
........
...........
ปาร์ค แทจุนนายแบบและเป็นถึงทั้งเจ้าของบริษัท กำลังวิ่งกระหืดกระหอบแบบไม่คิดชีวิตขึ้นบันไดกว่าหลายร้อยขั้นเพื่อขึ้นไปยังชั้นเป้าหมายให้เร็วที่สุด ! ด้วยเหตุผลที่ว่าลิฟต์มันช้าไป ไม่ทันใจ - -“
ข้อมูลที่ได้รับมาจากปากโอนเนอร์ตาแมวยู ฮามินก็มากพอที่จะเดาได้ว่าฮยองซอกของเค้าหายไปที่ไหน ตัดเรื่องตะหนีกลับบ้านไปได้เลย เพราะเหมือนว่านั่นจะเป็นที่สุดท้ายที่ร่างเล็กจะเลือกไป ดังนั้นจึงเหลือทางเลือกและตัวเลือกสุดท้ายที่แจ่มชัดอยู่ในหัวสมอง
ปัง ! ปัง ! ปัง ! เสียงทุบประตูที่โคตรจะไร้มารยาทของความเป็นผู้ดีดังขึ้นหน้าห้องๆหนึ่งในคอนโดสุดหรูใจกลางเมืองอย่างไม่เกรงใจเจ้าของห้อง เสียงตะโกนโหวกเหวกดังขึ้นก่อนที่เสียงปลดกลอนและโซ่ตรงประตูจะดังขึ้น
“มาไวกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย~”
“ฮาร่าอยู่ไหน ?” แทจุนถามทั้งที่ยังหอบอยู่ ชีฮุนบุ้ยปากไปข้างใน ก่อนจะกระซิบเสียงเบา “ในห้องใหญ่ ร้องให้อยู่ด้วยแหละ”
แทจุนชี้หน้าคาดโทษชีฮุน แต่กลับโดนอีกฝ่ายสวนขึ้นมาก่อน
“ถ้าคิดว่าฉันเป็นต้นเหตุล่ะก็ แกเข้าไปเลย เข้าไปคุย แล้วจะได้รู้..ว่าใครน่ะเป็นต้นเหตุกันแน่ !”
แทจุนโดนเพื่อนตัวแสบรุนหลังเข้ามา ไม่มีแม้แต่เสียงโวยวาย เพราะขืนโวยวายเดี๋ยวไก่ได้ตื่นก่อนได้กิน(?)กันพอดี
แผ่นหลังบอบบาง สาเหตุที่ทำให้ปาร์ค แทจุนวิ่งวุ่นเพื่อตามหามาเกือบทั้งวันนั่งนิ่งเหม่อมองออกไปทางริมระเบียง ใบหน้าใสที่คงมีรอยคราบน้ำตาให้เห็นอยู่ และดวงตากลมโตที่บวมช้ำจากการผ่านการร้องไห้อย่างหนักทำให้แทจุนรู้สึกใจเสีย หันไปขอความเห็นเพื่อนรักที่เกาะขอบประตูดูอยู่ ชีฮุนทำหน้าเหนื่อย ก่อนจะขมุบขมิบปากให้พออ่านรู้เรื่องกันสองคน
‘เข้าไปสิวะ ! ไป ไป๊ !’
แทจุนทำท่าลังเล ไอ้อยากคุยมันก็อยาก มีเรื่องมากมายอยากจะพูดออกมา แต่อีกใจก็กลัว.. กลัวว่าใครอีกคนจะไม่ยอมฟังคำของเค้า เพื่อนคนสวยทำหน้าฮึดฮัดอย่างขัดใจ เดินรี่เข้ามาทำท่าจะใช้เท้างามๆยันก้นให้กล้าเดินเข้าไปซะที
‘เชี้ย อย่าถีบ ! ไปแล้วๆ’
ไม่เคยคิดเลย..ว่าครั้งหนึ่งในชีวิตจะรู้สึกแบบนี้
และก็ไม่รู้อีกเหมือนกันจนกระทั่งได้มาเจอกับตัวเอง ว่าการ ง้อ คนน่ะ..มันยากแค่ไหน !
“..ฮาร่า..”
ได้ผลเกินคาด คนตัวเล็กหันหน้าขวับกลับมามองด้วยใบหน้าอึ้งๆ ดวงตากลมช้ำฉายแววประหลาด ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว สองขาเล็กพาร่างถอยหลังไปโดยอัตโนมัติแม้ร่างกายจะไม่เอื้ออำนวย
“..พี่..พี่มาทำไม”
“พี่มาคุยกับเราให้รู้เรื่อง”
“แต่ผมว่าเราไม่มีเรื่องต้องคุยกัน !” ฮยองซอกพูดเสียงขุ่น
“แต่พี่ว่าเรามี” แทจุนเดินเข้าไปหาก่อนจะสวมกอดอีกคนทันที คางแหลมเกยพาดตรงบ่าเล็ก กระซิบเสียงอู้อี้ที่ใบหู “อย่าหนีพี่อีกได้มั้ย”
“ไม่ ! พี่ปล่อยผมนะ !” ร่างเล็กดิ้น ทั้งตี ทั้งทุบ สองขาที่ยกแทบจะไม่ไหวพยายามถีบ ดันให้ถอยห่างออกไป แต่ดูเหมือนจะพยายามไปก็ไร้ประโยชน์ เพราะยิ่งผลักไสอีกฝ่าย..ก็ยิ่งโอบรัดร่างกายเล็กนี้แน่นยิ่งขึ้น “ฮึก..ปล่อยผม..”
“ร้องไห้ทำไมครับ หื้ม ?” มือหนาดันคนในอ้อมกอดออก นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาเม็ดโตที่ไหลออกมาให้อย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน ยิ่งฮยองซอกได้รับความอบอุ่นนี้เท่าไหร่..หัวใจของร่างเล็กกลับเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น ใบหน้าน่ารักก้มต่ำลง พยายามกลั้นเสียงสะอึ้น แม้รู้ว่าจะทำไม่ได้ก็ตาม
“อย่าอ่อนโยน..ฮึก..กับผม..”
“ทำไมล่ะครับ ?”
“เพราะ..ฮึก.. เพราะพี่ไม่ได้รักผมนี่ พี่เห็นผมเป็นแค่น้องชาย ฮึก..”
แทจุนหัวเราะเบาๆ
“ใครว่าพี่เห็นเราเป็นแค่นั้นล่ะครับ ไม่เอาน่าฮาร่า เงยหน้าขึ้นมาคุยกันดีๆก่อนนะ”
“.....”
“นะครับ”
“......”
เมื่อเห็นคนตัวเล็กไม่ขัดขืน สองมือหนาบรรจงประคองใบหน้าร่างเล็กขึ้นมาอย่างถะนุทนอม ดวงตากลมโตหลุบต่ำอย่างเขินอายเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่แอบรักในระยะประชิดแบบนี้ แทจุนยิ้มบางๆ
“เราน่ะชอบคิดไปเองอยู่เรื่อยเลย เคยถามใจพี่บ้างรึเปล่าว่าพี่รู้สึกยังไง ที่พี่ทำไปเพราะอะไร”
“......”
“ที่พี่ทำทุกอย่างพี่มีเหตุผล และพี่คิดว่ามันก็มากพอ”
“แต่..พี่รัก..พี่ชีฮุน....” เสียงหวานที่เอ่ยขึ้นมาอย่างแผ่วเบาแต่กลับชัดเจน
“ไปเอามาจากไหนกันเนี่ย !?”
ฮยองซอกสะดุ้งเบาๆ ยิ้มแหยๆถูกส่งไปให้แทจุนที่ตกใจจนเผลอขึ้นเสียง
“ผม.. ผมแอบได้ยินพี่คุย ต่ะ.. แต่ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังนะฮะ ผมรู้ว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัว..”
เอาละเหวย.. แล้วจะแก้ตัวยังไงล่ะทีนี้
แทจุนสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ นัยน์ตาคมต้องลึกลงไปจนฮยองซอกรู้สึกหน้าร้อนวาบ แต่ประโยคที่หลุดออกมาจากริมฝีปากบางกลับทำให้ใจแป้ว น้ำตาพาลจะไหลออกมาอีกรอบ
“ใช่ พี่ชอบชีฮุน”
“......”
“แต่ฟังพี่ก่อน !” แทจุนรีบพูดเมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งไปก็เริ่มใจเสีย “พี่ก็แค่คิดว่าพี่ชอบ เพราะตอนนั้น..พี่ไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไร พี่ไม่แน่ใจ จนพี่มาเจอกับเรา ดูเหมือนทุกอย่างมันจะเปลี่ยนไป พี่หยุดคิดถึงเรื่องของเราไม่ได้ คิดเสมอว่าเรากำลังทำอะไรอยู่กันนะ จะนอนไปแล้วหรือยัง แม้กระทั่งกินข้าวตรงเวลารึเปล่า พี่แน่ใจและมั่นใจว่ามันรู้สึกแตกต่างออกไปจากที่พี่รู้สึกกับชีฮุน”
“......”
“แค่เห็นน้ำตาของเรา พี่ก็เจ็บจนพูดอะไรไม่ออกแล้วรู้ไหม”
“แล้ว...พี่รู้สึกกับผมแบบไหน..?”
แทจุนยิ้มกว้าง ใบหน้าคมคายก้มต่ำจนอยู่ในระดับเดียวกัน ดวงตาสอนประสานเหมือนจะบอกความนัยบางอย่างให้อีกฝ่ายกระจ่างแก่ใจ
“พี่รักเรา”
“!!!”
“ปาร์ค แทจุน รัก ปาร์ค ฮยองซอกครับ !”
“-///-“
“รักมาก.. มากจนแทบบ้าอยู่แล้วครับ !!”
“พะ.. พี่ ! จะตะโกนทำไมเล่า..”
“อ้าว ไม่ชอบหรอ ? นึกว่าอยากได้ยินดังๆซะอีก” แทจุนยิ้มล้อๆ
“บ้าหรอ ผะ..ผมก็อายนะ”
“พี่ก็อาย ไม่รู้หรอ”
“คนบ้าที่ไหนอายแล้วตะโกนแบบพี่บ้างฮะเนี่ย !” คนตัวเล็กทำหน้ามุ่ย ใบหน้าใสยังคงปรากฏสีแดงจางๆที่แก้มอย่างน่ารัก “เดี๋ยวพี่ชีฮุนก็ได้ยินกันพอดี.. ผมอายนะ !”
แทจุนหัวเราะร่าอย่างกลั้นไม่อยู่ อดคิดไปไม่ได้ว่าคนตัวเล็กของเค้านี่น่ารักจริงๆ หากรู้ตัวช้ากว่านี้อีกนิดคงแย่แน่..อาจร้ายแรงถึงขั้นโดนคาบไปกินต่อหน้าต่อตา
เขาดีใจ ที่รู้ใจตัวเอง ไม่ได้รอให้ถึงวันที่มันสายไป.
แต่เสียงเอะอะโวยวายข้างนอกที่เริ่มจะดังขึ้นเรื่อยๆ เรียกความสนใจจากคนสองคนในห้องที่เริ่มจะสร้างโลกส่วนตัวขึ้นมา ก่อนจะตามมาด้วยเสียงโครมครามและร่างสูงปรี๊ดของปาร์ค จีโฮจะโผล่พรวดเข้ามาคว้าคนตัวเล็กนุ่มนิ่มเข้าไปกอดเต็มรัก ก่อนที่จะหันใบหน้าที่สวยยิ่งกว่าผู้หญิงมาทางเพื่อนรักที่ยืนทำหน้ายุ่ง
“เข้ามาก็ส่งเสียงดังน่ารำคาญเลยนะมึง”
“มึงยุ่งกับฮยองซอกกก !! ใครใช้ให้มึงอยู่กับฮยองซอกสองต่อสองฟระ !?”
“ก็คนเป็นแฟนกัน อยู่ด้วยกันสองต่อสองไม่เห็นแปลก” แทจุนยักไหล่ แต่จีโฮนี่สิ.. นิ่งอึ้งไปแล้ว ส่วนฮยองซอกน่ะเหรอ ? หน้าแดงแข่งกับลูกตำลึงสุกไปแล้วล่ะ ! แถมเสียงเล็กๆที่แทจุนคิดว่าจะโพล่งขึ้นมาขัดกลับไม่มีให้ได้ยิน ทำให้คนตัวสูงยิ้มกว้างมากกว่าเก่า
ชีฮุนโผล่หน้าเข้ามา ตามตัวมีรอยถลอกเล็กๆและหัวสีน้ำตาลทองที่ยุ่งหน่อยๆ รอยยิ้มแหยๆปรากฏบนใบหน้า บุ้ยปากไปทางเพื่อนรักอีกคนที่ยืนฮึดฮัดอยู่ข้างๆฮยองซอก
“โทษที จีโฮแรงควายเกินไปเลยเอาไม่อยู่น่ะ”
เสียงโวยวายดังขึ้นอีกครั้ง สงครามแย่งคนตัวเล็กก็ยังคงดำเนินต่อไป กลิ่นอายความสุข ความรัก ความเข้าใจตลบอบอวลไปทั่วห้อง
รอยยิ้ม
เสียงหัวเราะ
คือสิ่งที่ปาร์ค แทจุนปรารถนาอยากจะเห็นมันจากคนที่เค้ารัก..ปาร์ค ฮยองซอก ตลอดไป และตลอดกาล..
ผมจะไม่สัญญาว่าจะรักเค้าแค่คนเดียว แต่ผมอยากให้รู้ไว้ว่านับจากนี้และตลอดไป.. ในหัวใจของผมจะมีแค่ปาร์ค ฮยองซอกคนเดียว !! J
สัญญาด้วยชีวิตเลยเอ้า !
-- END --
SPECIAL !!
‘ Yu Hamin PART ! { ภาค.สุดหล่อขอเกรียน ! “ผู้ชายคนนั้นน่ะของผม”
ผมก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง แต่หน้าตาออกจะหล่อไปซักหน่อย นิสัยก็ดีเวอร์ ฐานะทางการเงินก็แจ่มสุดๆ ลีลาก็ร้อนแรง แต่เค้าว่ากันว่าผมคือเทพบุตรในคราบซาตานแหละครับ อะไรกัน ? ผมเป็นซาตานตรงไหน ออกจะหล่อขนาดนี้ J!
เข้าเรื่องกันซักทีสิน่า.. วันนี้สุดหล่อมีเรื่องจะมาสารภาพครับผม(มองไรท์เตอร์) ยัยนี่บังคับผมให้มาแหละ(เฮียมิน เงียบแล้วก็สารภาพบาปมาซะดีๆ - -!) อ่า..อย่าพึ่งปรี๊ดสิสาวน้อย โอเคๆผมจะพูดแล้ว
ผมเคยอยาก แอ้ม ฮยองซอกล่ะ
เออน่ะ !! ผมรู้นะว่าทุกท่านก็คิดแบบผม ก็เด็กไอ้จุนมันน่ารักซะขนาดนั้นนี่ ใคนบ้างล่ะไม่อยากแอ้ม
แต่ก็อย่างว่า ความคิดผมเรื่อง’ไรจะต้องไปบอกให้ตัวเองโดนเจื๋อนล่ะ :p ถึงจะไม่เคยแอ้ม แค่อยาก สุดหล่อยอมรับอีกข้อว่าเคยแอบลวนลาม~ แค่แตะๆ ลูบๆ แล้วก็แอบเนียนไซร้(?!)พอเป็นกระสัย หึหึ -.,- หอมอย่าบอกใคร !! (พูดแบบนี้ฟ้องดีไหม..)
ใช่ว่าฮยองซอกจะไม่รู้ว่านิสัยผมเป็นยังไง เพราะพี่มันก็อยู่กลุ่มเดียวกับผม แถมเจ้าชู้ไม่เป็นรองใครอีกต่างหาก หิ้วสาวขึ้นโรงแรมแทบทุกวันจนน้องฮยองซอกจะพ่นไปใส่หัว ขู่จะเจื๋อนของหวงให้เป็ดกินอยู่รอมร่อ(โซลมีเป็ดด้วยหรอวะเฮีย..) แต่ตอนนี้หนีไปเดบิวต์ล่าฝันบ้าบอจนไม่ค่อยได้เจอเท่าไหร่
ตอนนี้ผมอยู่ที่ผับแหละ สถานที่ล่าเหยื่อประจำของผม แต่วันนี้ไม่มีคนแจ่มๆเลยรึไงนกันนะ - “ –
หรือจะหมดยุคทอง(?)ของคนหน้าตาดี ? อันนี้ก็ไม่ใช่~
หรือคนหน้าตาดีจะมีแฟน ? เออ ผมเคยสนที่ไหนล่ะ~
หรือ..?
แต่ผมจะมาคิดทำไมนี่ย วู้ว! ถึงเหยื่อจะขาดมือ แต่ก็ยังมีใครอีกคนที่ยังเป็นของตาย~ น่ารักมาก แต่ก็ดื้อมากเหมือนกัน
หึหึ ผมให้ทาย~
ปิ๊งป่องง คัง ฮยอกมิน คือคำตอบสุดท้าย ! ไอ้หมอนี่แหละที่ทำให้ผมหลงจนโงหัวไม่ขึ้น(หลังจากได้แอ้มไปครั้งเดียวเพราะเมา) ทำกับใครก็คิดถึงแต่หมอนี่ตลอด ยิ่งมารู้ทีหลังว่าเป็นเพื่อนของเพื่อนผมอีกที๊ อีกทีก็ยิ่งง่าย !
ถ้าได้ตัวมานะ.. หึ พ่อจะกระแทกเช้า-เย็นเลยคอยดู !!
โอ๊ะโอ.. พูดถึงก็มาแล้วนั่นไง ผมโบกมือแสดงออกอย่างชัดเจนว่าโคตรจะร่าเริง
“เฮ้ !! จุนยอน !!!”
ร่างเล็กของโฮ จุนยอนหันมองก่อนจะสะดุดกับใบหน้าหล่อเหลาของผม รอยยิ้มน่ารักปรากฏบนใบหน้าขับดวงหน้าหวานให้ดูโดดเด่นจนผมรู้สึกหวง ไม่หวงได้ยังไง เพื่อนผมทั้งคนนะ แถมน่ารักซะขนาดนี้ด้วย อีกคนที่เดินตามหลังมานี่สิหน้าบึ้งอย่างกับอะไรดี แต่ถึงยังไง..หน้าบึ้งไปก็ยังน่ากดอยู่ดี~
นี่ล่ะความสุขผม J
“ไม่ทำงานเหรอครับคุณโอนเนอร์~! ฮ่าๆ”
“ไม่ล่ะ เบื่อแล้ว เลยอยากออกมาเดินเล่นหาอาหารสายตาบ้าง”
ผมเห็นคนสวยแอบเบะปากด้วยความหมั่นไส้ ก่อนที่ปากอิ่มนั่นจะสบถอะไรออกมาเบาๆอีกสองสามคำ เหมือนจะรู้ว่าผมจ้องอยู่เลยเงยหน้าขึ้นมาส่งนิ้วกลางให้ผมเป็นของขวัญต้อนรับทันที
แสบซ่าส์ใช่เลยนะเนี่ย อย่างนี้มันต้องสั่งสอน(ด้วยร่างกาย) หึหึ -.,-
“นี่จุนยอน ทำไมมึงพากูมาหาไอเชี..หมอนี่ล่ะ !?”
“ก็ฮามินจะเลี้ยงเหล้านี่หว่า” คนโดนโวยตอบพลางเกาหัวแก้เก้อคล้ายกลัวโดนเพื่อนรักด่าเพราะเห็นแก่ของฟรี ใบหน้าของฮยอกมินบูดบึ้งอีกครั้งก่อนจะเดินหนีขึ้นไปห้องวีไอพีห้องประจำ(เวลาเพื่อนผมมาทีไร ผมก็จะเปิดห้องนั้นให้มันบ้ากันในนั้น) ผมหันไปมองจุนยอน แต่ไอ้ตัวเล็กกลับไหวไหล่เบาๆ
“อยากแอ้มอีกรอบล่ะสิฮามิน”
คำถามที่โคตรตรงพุ่งตรงมาปักฉึกกลางใจอย่างจัง ถามแบบนี้เอามีดมาแทงกันเบาๆ(?)เลยดีกว่า
“แล้วได้มั้ยล่ะ” ผมยิ้ม ก้มตัวลงไปกระซิบข้างใบหูขาว และเป็นครั้งแรกที่ผมเกลียดเสียงดังของไอ้เพลงบ้านี่เต็มทน - -*
คนเค้าจะคุยธุรกิจกัน ! (หราาาาาาา !)
“ไม่รู้สิ” จุนยอนไหวไหล่ “นายมันเจ้าชู้ ฮามิน ฉันเป็นเพื่อนมาตั้งแต่เด็กๆรู้สันดานนายดีนะ” แล้วตามด้วยรอยยิ้มใสซื่อตามแบบฉบับ
ทำเอาโกรธไม่ลงเลยแฮะ =___=;;
“ถ้าได้อีกทีแล้วจะเลิกเจ้าชู้ล่ะ จะให้ไหม”
“อย่างฮามินน่ะหรอ ? เราว่าทำไม่ได้หรอก”
“นี่กะจะขัดกันจริงๆใช่มั้ยเนี่ย” ผมถามอย่างฉุนหน่อยๆ ของกินวางตรงหน้าแต่กินไม่ได้ มันทรมานนะเฮ้ยยย
“ไม่เชิง ไปลบลายเสือออกถาวรก่อนแล้วจะรับพิจารณาแล้วกัน”
ผมหัวเราะเบาๆ
“งั้นยินดีลบตอนนี้เลยครับคนดี”
..
....
........
...........
ผมเดินฮัมเพลงขณะเดินไปตามทางเดินทอดยาวไปถึงห้องวีไอพีส่วนตัวของผมเอง โคตรรรจะมีความสุข ! เพราะผมได้รับอนุญาตแล้ว เชื่อเขาเลยเถอะ !
‘งั้น..ก็ได้ แต่เพื่อนคนนี้เค้ารักมากนะ ถ้าทำให้เสียใจนายตายคาเท้าเค้าแน่ ! อ้อ..มอมแค่เหล้าอ่อนๆก็พอ เพื่อนเค้า แพ้ เหล้า’
โอย.. เพื่อนคนนี้มันช่างรู้ใจผมไปซะหมดจริงๆ !! รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง ! เมื่อจุดอ่อนของไอ้ตัวแสบอยู่ในกำมือผมแล้วแบบนี้..
มีหรือจะเหลือรอดออกไปทั้งยังไม่โดนกระแทก สาบานด้วยเกียรติลูกเสือเลยเอ้า ! J
เบบี๋..มาครางใต้ร่างผมซะดีๆเถอะ !!!!
ผมค่อยๆเปิดประตูให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้คนที่อยู่ข้างในรู้ตัว กะจะเข้าไปแล้วกระชากมาจูบให้หายอยากแต่ก็ต้องอึ้งเมื่อเห็นสภาพที่...เอ่อ โคตรจะยั่วเลยครับ ร่างที่สมสวน ส่วนโค้งเว้าแม้แต่ผู้หญิงยังอายนั่งอ้าขาอยู่บนโซฟา ขาสองข้างยันโต๊ะเตี้ยตรงหน้าเอาไว้ กางเกงขาสั้นสีครีมถูกรั้งลงมาถึงข้อเข่า มือบางสองข้างกับลำง่วนอยู่กับ..ส่วนอ่อนไหว ไหนจะปากอิ่มที่เผยอ้าส่งเสียงครางหวานและระบายลมร้อนในร่างกายนั่นอีก..
อา.. เลือดจะไหล น้องชายผมตื่นซะแล้ว.. เชื่อเถอะร้อยทั้งร้อยเจอภาพแบบนี้เข้าไปจังๆ ก็ร้อยทั้งร้อยอีกนั่นแหละที่จะกระโจนเข้าหาคนตรงหน้าอย่างไม่ลังเล
แต่ ! ผมไม่ให้เห็นเว้ยยยย !!!
หวง L!!!!!!!
ผมรีบจัดการล็อกประตูทันที ก่อนจะเดินไวๆเข้าไปหาร่างขาวจั๊วะและโคตรน่าเจี๊ยะที่สุดในโลกหล้า !
“......”
ผมเงียบ ได้ยินเสียงหายใจหอบถี่แบบนี้..ให้ตาย ทำไมผมต้องหน้าร้อนด้วยวะเนี่ย ! กะว่าถ้าไอ้ตัวแสบมันยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองผม ผมจะใช้มาตรการขั้นเด็กขาดแล้วนะ แต่ให้ตาย..! ผมทำไม่ได้ เสียงหายใจหอบถี่ ใบหน้าหวานเซ็กซี่และโคตรจะยั่ว !
อ๊ะๆ.. ออกไปเลยนะครับ ไม่อนุญาติให้ถ่าย J บอกแล้วไงว่าผมหวง~แต่หลังจากเสร็จแล้วจะอนุญาตให้เข้ามาถ่ายได้นะครับ หึหึ (ไรวะ..คนเตะฮยอกมินเข้าปากเฮียก็เค้า แค่นี้ยังหวง !) (รำคาญญญ คนจะจู๋จี๋กัน ไปวีนไกลๆป่ะสาวน้อย) (ไอ้เฮียยย !! - -*)
แต่ตอนนี้ขอเวลาไป ‘จัดการ’ กับไอ้ตัวแสบก่อนแล้วกันครับ
-- Fin --
T.time talk
แฟนฟิคชั่นแทฮาร่าเรื่องแรก ฝากด้วยค่ะ J
Edit. เหลือ SPECIAL สำหรับคนเกรียนๆอีกนิดหน่อยย..
Edit no02; special สำหรับคนเกรียนมาแล้วค่ะ !! ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์เล้ยยย >_<~! ขอบคุณพี่สาวที่น่ารักด้วยนะคะJ
สำหรับ #07. เดี๋ยวเค้าจะพยายามงมให้เน้อ..รูปที่มีมันหาย กำลังกู้อยู่ T^T
ไ้ว้พบกัน..เร็วๆนี้ !
*แก้ไข เนื้อหาไม่เหมาะสม
*edit ติดต่อขอฉากไม่เหมาะสม! ได้ทาง ' ข้อความลับ '
ความคิดเห็น