ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Contrast | 1th ; Say hi
Contrast
| 1th ; Say hi
pairing : Junhong x Daehyun (Lodae)
rated : ??
note : . . . จุนฮงโผล่มาแล้ว XD
รู้สึกแปลกๆ..
แปลกตั้งแต่เมื่อเช้า ทั้งๆที่เงยหน้ามองท้องฟ้าวันนี้ดูจะสว่างสดใสกว่าปกติและแดฮยอนคิดว่าคงดูสดใสตลอดวัน แต่ไม่รู้
ทำไมเหมือนกันพอคล้อยบ่ายกลับสาดฝนแรงกระหน่ำราวกับพายุเข้าเสียได้
เหมือนกับวันนั้นไม่มีผิด..
เมื่อวันนั้น...
เด็กหนุ่มตัวเล็กก้มมองเจ้าสิ่งมีชีวิตที่นอนหายใจรวยรินอยู่กองผ้าตรงหน้าอย่างสนอกสนใจ ดวงตาใสแป๋วสังเกตุมองตั้งแต่
เจ้าสิ่งมีชีวิตนั่นนอนขยับไปมาจนกระทั่งดวงตาเล็กๆของมันลืมตาดูโลก
เจ้าแมวน้อยตื่นแล้วสินะ
แดฮยอนเอื้อมมือออกไปหมายหวังไว้ว่าจะอุ้มมัน แต่ข้อมือเล็กนั้นก็ต้องชะงักเมื่อมีหยดน้ำใสหยดลงบนมือ ก่อนจะตามด้วย
หยาดฝนเม็ดอื่นๆที่ค่อยๆทยอยตกลงมา
“หลบฝนกันก่อนนะแมวน้อย”
ก้มหน้าลงพูดกับเจ้าสิ่งมีชีวิตในมือแล้ววิ่งหน้าตั้งฝ่าฝนไปหาที่กำบังตรงเครื่องเล่นของสนามเด็กเล่น เด็กหนุ่มล้วงมือไป
หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าก่อนจะเลือกเอามันมาพันรอบๆตัวของเจ้าแมวน้อยเอาไว้ เพื่อเพิ่มความอบอุ่น เจ้าแมวน้อยตัว
เล็กก็ขยับตัวบนตักเพื่อหาท่าทีที่มั่นเหมาะ ก่อนจะตัดสินใจหลับตาพริ้มลงบนตักคู่นั้น
“น่ารักจังเลย”
อาจเป็นเพราะแดฮยอนไม่เคยมีโอกาสได้เลี้ยงสัตว์เลี้ยงอะไรเป็นจริงเป็นจังสักที คราวนี้พอมีเจ้าสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆบนตักก็
ให้ความสนใจมากเป็นพิเศษ ทั้งเกาคางให้จนเจ้าแมวนั่นหลับตาพริ้ม ทั้งคอยเพิ่มไออุ่นอยู่ไม่ค่อยห่าง ในใจก็ภาวนาแค่ว่า
อย่าให้ฝนหยุดตกไวๆเลยด้วยเถิด
เพราะเขาอาจจะไม่มีโอกาสได้กลับมาที่ตรงนี้อีกแล้วก็ได้
“ตามหาตั้งนานมาอยู่ที่นี่เอง จองแดฮยอน”
น้ำเสียงอบอุ่นคุ้นหูพร้อมกับเงาที่ทาบทับลงมาทำให้แดฮยอนต้องเงยหน้ามองบุคคลปริศนาที่มายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็
ไม่รู้
ใครคนนั้น
“..ฮยอน”
“....”
“แดฮยอน”
“....”
“จองแดฮยอน”
เสียงเรียกที่ข้างๆหูทำเอาแดฮยอนที่เผลอคิดย้อนไปวันเวลาเก่าๆได้เรียกสติกลับมาในเวลาปัจจุบันอีกครั้ง เขาหันไปมองยอง
แจที่ตอนนี้มายืนอยู่ข้างๆแล้วเรียบร้อย
“ขอโทษ..ก็เห็นเหม่อเลยเรียกดู ไม่ได้ตั้งใจทำให้ตกใจนะ”
พอได้รับแววตานิ่งๆเรียบๆจากเพื่อนสนิทอย่างแดฮยอนก็ทำเอายองแจรู้สึกผิดอยู่บ้างเหมือนกัน ต่อให้แดฮยอนจะเป็นคน
เงียบหรือคนนิ่งแค่ไหน มันก็จะมีไม่กี่ครั้งนักหรอกที่แววตาของแดฮยอนจะเรียบนิ่งขนาดนี้ และถ้าให้ยองแจเลือกระหว่าง
แดฮยอนไม่ตอบอะไรกับการได้รับสายตาแบบนี้ เขาก็คงจะต้องเลือกข้อแดฮยอนไม่ตอบอะไรอย่างไม่ต้องสงสัยและไม่ต้อง
ทบทวนให้มากความ
เพราะการที่ยองแจจะสามารถรับความรู้สึกของแดฮยอนได้ ก็ได้แค่อ่านจากแววตาเพียงเท่านั้น
“อืม ไม่เป็นไรหรอก ขอโทษเหมือนกันนะ”
บางครั้งการมองหน้ายองแจนานๆ หรือได้ยินเสียงที่เจือไปด้วยความรู้สึกผิดของยองแจก็ทำให้แดฮยอนรู้สึกเหมือนตัวเอง
เป็นคนใจร้าย ใจร้ายที่ไม่ยอมเปิดรับให้ยองแจได้รับรู้ถึงตัวตนที่ปิดกั้นไว้ข้างในสักที ใจร้ายที่ให้ความหวังกับยองแจด้วยการ
เรียกว่า’เพื่อนสนิท’แต่ก็ไม่เคยเปิดรับยองแจให้เข้ามาถึงความคิดข้างในใจเลยแม้แต่น้อย
“ไม่เห็นต้องขอโทษเลย แล้วจะกลับหอเลยหรือเปล่า?”
แดฮยอนก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง ตอนนี้ใกล้จะบ่ายสามโมงเต็มที วันนี้ไม่มีเวรที่จะต้องไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้าน ตอน
แรกก็กะว่ารอให้ฝนซาเหมือนตอนนี้แล้วค่อยกลับ แต่ความรู้สึกแปลกๆกลับทำให้แดฮยอนรู้สึกยังอยากอยู่ตรงนี้ต่อ ราวกับมี
ใครกระซิบผ่านสายลมที่พัดผ่านหน้าไปเมื่อสักครู่นี้ว่าให้อยู่ตรงนี้ก่อน...
ชเว จุนฮง
แดฮยอนกัดริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเองเมื่อพบกับบัตรประจำตัวของใครบางคนตกอยู่ตรงหน้า ชื่อและนามสกุลที่ถูกเน้น
เอาไว้กลับเด่นขึ้นมาจากตัวอักษรทั้งหมดทั้งมวลในใบบัตรประจำตัวนั้น แถมพร้อมด้วยรูปใบหน้าของใครบางคน หากจะ
ปฏิเสธเสียว่าไม่รู้จัก..ก็คงไม่ได้ แต่ถ้าหากจะถามว่ารู้จักกันแค่ไหน..
ให้ตอบได้แค่เขารู้ความลับบางอย่างที่อีกฝ่ายยังไม่รู้ก็พอ
และความลับนั้นมันคงจะไม่ดีแน่ถ้าหากถูกแพร่งพรายออกไปจนถึงหูของชเวจุนฮง
ถึงแม้ทั้งความรู้สึกในใจและสมองจะสั่งการให้เดินหนีไปแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่แดฮยอนก็ทำไม่ได้ ขาทั้งสองข้าง
เหมือนถูกตรึงให้ยืนอยู่ตรงที่นั้น ถึงแม้เจ้าของบัตรใบนี้จะไม่ได้โผล่หน้ามา แต่ก็ทำให้แดฮยอนรู้สึกหัวใจเต้นสั่นระรัวในอก
แบบแปลกๆ
ถ้าเลือกที่จะทำตัวเป็นคนดีในตอนนี้...ความลับที่เก็บเอาไว้มานานคงต้องมีโอกาสได้แพร่งพรายออกไปแน่ๆ
“เอ บัตรประจำตัวใครล่ะเนี่ย?”
แดฮยอนชะงักฝีเท้าทันทีเมื่อได้ยินเสียงของยองแจที่ทักอยู่ข้างๆ เขาเองก็รู้อยู่แล้วว่าคนดีอย่างยองแจคงไม่ปล่อยให้สิ่งของ
พวกนี้หลุดรอดออกไป แต่ถ้าหากเขามีโอกาสได้เห็นแก่ตัวอีกสักครั้งเขาคงรีบลากยองแจออกมาจากที่ตรงนั้น ไม่ให้ยองแจได้
เห็น ไม่ให้ยองแจได้รู้จัก ไม่ให้ยองแจต้องไปเข้าพัวพันกับคนคนนั้น
ไม่ให้เขาต้องกลายเป็นคนที่ไร้หัวใจอีกครั้ง
“ชเว จุนฮงงั้นหรอ?”
ราวกับทุกอย่างบนโลกนี้ของแดฮยอนหยุดหมุนเมื่อยองแจเลือกที่จะอ่านชื่อและนามสกุลของเจ้าของบัตรนั้นอย่างช้าๆ แดฮ
ยอนรู้สึกเหมือนลำคอถูกสาดด้วยน้ำร้อน มันร้อนเสียจนเหมือนโดนแผดเผา เขาพูดอะไรไม่ออก ขาสองขาที่กำลังจะก้าวต้อง
ชะงักงัน หัวใจเหมือนหยุดเต้น ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนถาโถมเข้าใส่เขา เขารู้สึกเหมือนคนไม่มีแรง แต่เขากลับไม่รู้สึกว่าอยาก
ร้องไห้ หรือโวยวายเสียงดังให้ความรู้สึกบ้าๆนี่หลุดออกไปเสียที
บางทีที่ไม่อยากร้องไห้ .. เพราะเขารู้ตัวดีว่าอยากร้องแค่ไหนก็คงร้องไม่ได้อีกแล้วล่ะมั้ง
“แดฮยอนอย่าเพิ่งกลับหอก่อนได้มั้ย? เอาบัตรนักศึกษาไปคืนเขาก่อนได้มั้ย?”
ยองแจจับข้อมือเพื่อนที่กำลังจะเดินหนีให้หยุด อะไรบางอย่างในจิตใจทำให้เขาตัดสินใจที่จะเดินไปอีกทาง และไม่ลืมที่จะ
พาแดฮยอนเดินไปด้วย ไปหาชเว จุนฮง รุ่นน้องคนรู้จักและค่อนข้างสนิทกัน
ถึงแม้เขาจะสามารถสะบัดข้อมือที่ถูกจับกุมนี้ให้ออกได้อย่างง่ายดาย แต่แดฮยอนรู้สึกว่าเขาอยากลองไปพบเจอกับจุนฮงดู
อีกสักครั้ง ลองไปโผล่ให้หมอนั้นเห็นหน้าสักหน่อยว่ายังอยู่ดีสบายดีและยังไม่ตาย เขาอยากจะลองไปมองหน้าอีกฝ่ายดูว่า
ตอนนี้โตขึ้นขนาดไหนแล้ว แล้วเขาเองก็อยากพิสูจน์ด้วยว่ายองแจจะสามารถยืนข้างเขาและปกป้องตัวเขาได้จริงๆตามที่เจ้า
ตัวพูดหรือไม่
พอเดินทั่วตึกต่างๆเพื่อตามหาจุนฮงตามที่นั่งประจำของเจ้าตัวเท่าที่ยองแจพอจะจำได้ แต่กลับไม่เห็นคนที่ชื่อว่าจุนฮงเลย
แม้แต่นิด หรือแม้กระทั่งตามถามผู้หญิงที่เคยขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนเก่าของจุนฮงกี่คนต่อกี่คนก็ตอบว่าไม่รู้
คนที่ขึ้นชื่อว่าแฟนเก่าของจุนฮงก็มีไม่มากเท่าไหร่นักหรอก.. แค่ตามไล่ถามทีละคนถ้าใช้เวลาอย่างน้อยสามนาที ยูยองแจก็
เสียเวลาไปเกือบจะชั่วโมงครึ่ง เสียเวลายิ่งกว่าเดินตามหาทั่วมหาวิทยาลัยเสียอีก
แต่แล้วแรงกระตุกที่ปลายชายเสื้อต้องทำให้ยองแจหันไปมองตามสายตาของแดฮยอน ชเว จุนฮงยืนประชันหน้าอยู่กับสาว
สวยระดับต้นๆของมหาวิทยาลัย เจ้าเด็กนั่นอยู่ในชุดที่ค่อนข้างหลุดลุ่ย ส่วนสาวเจ้าคนนั้นก็ยืนหน้าแดงเขินอายอยู่ชิดผนัง
แดฮยอนไม่ได้คิดไปเองหรอกว่าเมื่อกี้นี้จุนฮงตั้งใจจูบสาวคนนั้นต่อหน้าเขา..แถมเป็นจูบที่ร้อนแรงเสียด้วยสิ
ยองแจที่เห็นอย่างนั้นก็รีบเดินตรงไปหารุ่นน้อง เขายิ้มแย้มทักทายอารมณ์ดี โดยที่ไม่ลืมทักทายรุ่นพี่สาวสวยคนที่ยืนอยู่ข้าง
จุนฮงในขนาดนี้ด้วย
“ตามหานายนานเลยจุนฮง อ่ะนี่ บัตรประจำตัว ทำตกไว้หน่ะ”
ยองแจยื่นบัตรประจำตัวของอีกฝ่ายออกไปให้ เขาเหลือบมองแดฮยอนที่มัวแต่เสสายตาหลุบลงข้างล่าง พอยองแจเงยหน้า
มองจุนฮง เจ้าเด็กนั่นก็เอาแต่จ้องแดฮยอนด้วยแววตาแปลกๆ
จะว่าโกรธก็ไม่ใช่ จะว่าอาลัยอาวรณ์ก็ไม่เชิง
“เอ่อ..นี่เพื่อนพี่เอง แดฮยอน แดฮยอนนี่ ชเว จุนฮงนะ น้องรหัสของฮโยซองอ่ะ”
แดฮยอนเลือกการตัดสินใจครั้งสุดท้ายสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วเงยหน้ามองใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามกัน ทั้งๆที่เขาทำใจและ
หัดแข็งใจไว้ตั้งนานแล้วแท้ๆ แต่พอเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยอะไรหลายอย่างแบบนั้น เขาก็ต้องยอมอ่อนข้ออยู่ดี
สายตาที่เต็มไปด้วยอะไรหลายอย่างของชเวจุนฮงไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่จะอ่านออก จองแดฮยอนรู้จักข้อนั้นดี หากได้ขึ้นชื่อว่า
สายตาของชเว จุนฮงแล้วนั้น ต่อให้สนิทกันแค่ไหนแต่ถ้าไม่รู้ถึงเนื้อในจริงมันคงเป็นอะไรที่คาดเดาได้ยากและชวนให้พลัด
หลงตกลงไปได้อย่างง่ายๆ แต่ถ้าหากได้ลองรู้จักไปถึงเนื้อในเข้าไปแล้วนั้น ต่อให้มองด้วยสายตาแบบไหนก็ทำเอากลัวจน
หวั่นไหวได้ไม่ยากเหมือนกัน .. แล้วถ้าถามอีกครั้งว่าแดฮยอนรู้จักและสนิทกับจุนฮงแค่ไหน..
เขาอ่านสายตาของจุนฮงออกแต่ไม่เคยเข้าถึงจิตใจและต่อให้มองด้วยสายตาแบบไหน
จุนฮงก็เป็นแค่เด็กไร้เดียงสาคนนึงที่อยากจะเอาชนะและไม่เคยปล่อยอะไรไปง่ายๆก็เท่านั้น
และแดฮยอนก็เคยเกือบจะหลุดจากวงโคจรชีวิตของคนที่ชื่อจุนฮงไปบ้างแล้วเหมือนกัน
ก็แค่เคยเกือบหน่ะ...
แต่ก็นะ ทำไมเขาถึงจะดูไม่ออกถึงแววตาอยากเอาชนะ แววตาอยากชนะฉันนั้นมันเผยออกมามากเกินไปนะจุนฮงอา.. นาย
ก็ได้ทุกสิ่งทุกอย่างจากฉันไปหมดแล้วตลอดทั้งชีวิตนี้ แล้วยังต้องการอะไรอีกงั้นหรอ?
“สวัสดีครับ”
“มาทำไม”
เป็นแดฮยอนเองที่เลือกจะทักทายอีกฝ่าย เขายิ้มมุมปากทันทีเมื่อคำที่ได้รับกลับมามันไม่ใช่คำทักทายอย่างที่ควรจะเป็น น้ำ
เสียงของจุนฮงก็เหมือนเดิม คงเป็นเพราะไม่ว่าเวลาไหนๆที่อีกฝ่ายต้องการเอ่ยปากพูดกับเขา น้ำเสียงและอารมณ์ของชเว
จุนฮงมักจะเกรี้ยวโกรธอยู่เสมอ แดฮยอนรู้และเขาเองก็ไม่ชินกับน้ำเสียงปกติๆของจุนฮงเสียแล้วด้วยสิ
“ยองแจ กลับกันเถอะ”
เขาเลือกที่จะเดินหนีอีกฝ่ายแล้วหันไปกุมข้อมือของยองแจที่ยืนนิ่งอยู่นานสองนานให้เดินออกไปจากที่ตรงนี้ด้วยกันแทน
เขายอมรับว่าใจเขายังไม่แข็งพอ ถึงแม้น้ำตาไม่ไหลแต่หัวใจกลับบีบรัดแน่นเสียจนหายใจไม่ออก ยอมรับว่าที่เดินหนีนี้คือ
เพราะเขากำลังอ่อนแอ อ่อนแอมากเกินที่จะไปกล้าสู้หน้าชเวจุนฮง แค่จะให้สู้หน้าอีกสักห้าวินาทีเขาเองยังทำไม่ได้เลย
แต่แล้วสองขาก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อจู่มือที่เคยจับข้อมือเพื่อนกลับถูกสะบัดออกกลายเป็นใครอีกคนมาบีบข้อมือของเขาแทน
แรงบีบของมันยังเจ็บไม่เท่าแรงบีบในหัวใจของเขาเลยสักนิด ถึงฝนจะหยุดตกไปนานแล้ว ยังไงเขาก็รู้สึกได้ถึงความเย็นจาก
ฝ่ามือนั่นอยู่ดี .. รู้สึกได้ไปจนถึงความเย็นชาในหัวใจของชเวจุนฮงเองด้วยซ้ำ
“คิดว่าโผล่หน้ามาให้ผมเห็นแล้วจะหายไปง่ายๆหรือไง?”
จุนฮงเองพยายามลดระดับเสียงของตัวเองให้ลดลงเมื่อเริ่มรู้สึกว่ามีคนสนใจเรื่องราวของเขามากขึ้น แรกเริ่มเดิมทีแค่เขากับ
ผู้หญิงคนนั้นเดินข้างกันก็เป็นจุดสนใจมากพอแล้ว แล้วยิ่งเขามากระชากข้อมือของคนที่ไม่มีใครคบอยากแดฮยอน มันก็
กลายเป็นจุดสนใจไปโดยปริยาย
“สำคัญตัวเองมากไปหน่อยมั้ง?”
“....”
“คิดว่าพี่จะมีค่าพอให้ผมตามรังควาญหรอ ฝันไปเถอะ!”
“...”
“เลิกทำตัวแบบนี้สักทีเหอะ ผมละขยะแขยงคนพรรค์นี้แบบพี่จะบ้า!!"
สุดท้ายก็เป็นจุนฮงเองที่ยอมปล่อยข้อมือข้อนั่น เขาไม่เคยอารมณ์ขึ้นใส่ใครหรือโวยวายใส่ใครถึงขั้นนี้ ยกเว้นอยู่คนคน
เดียว... จองแดฮยอน
“นี่ไง แค่นายคิดอยากจะปล่อยฉันนายก็ปล่อยเองได้”
“......”
“ไม่เห็นต้องโง่ ให้ใครบางคนมาสอนให้ปล่อยหรอกนะ”
แดฮยอนทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วหันไปจับข้อมือเพื่อนของตัวเองที่ต้องยืนนิ่งค้างอย่างงงงวยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า เขา
เองก็ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ต่อหน้ายองแจบ่อยนักหรอก ถึงแม้ว่าจะสามารถเดาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้อย่างแม่นยำ
ตรงเป๊ะเหมือนในครั้งนี้ก็ตามทีเถอะ
ถึงจะเลวแค่ไหนแดฮยอนก็ยังไม่กล้าทำร้ายยูยองแจคนที่รักเขามากกว่าเพื่อนอยู่ดี
คิดว่าโผล่หน้ามาให้ผมเห็นแล้วจะหายไปง่ายๆหรือไง?
แล้วนายเคยคิดบ้างไหมกว่าฉันจะโผล่มาให้เห็นนายได้ฉันต้องพยายามมากแค่ไหน?
สำคัญตัวเองมากไปหน่อยมั้ง?
ฉันเองก็ไม่คงทะนงตัวขนาดนั้นถ้านายไม่ให้ท้ายใช่มั้ยล่ะ?
คิดว่าพี่จะมีค่าพอให้ผมตามรังควาญหรอ ฝันไปเถอะ!
แล้วนายคิดว่าฉันมีค่ามากแค่ไหนสำหรับนายกันล่ะ ถึงได้ลดตัวลงมาพูดจากับฉันแบบนี้?
เลิกทำตัวแบบนี้สักที ผมล่ะขยะแขยงคนพรรค์นี้แบบพี่จะบ้า!!
แล้วนายเคยรู้บ้างไหม ว่าฉันเองก็ขยะแขยงคนพรรค์ฉันไม่มากไม่น้อยไปกว่านายเลย จุนฮงอา....
สุดท้ายเขาก็สามารถเดาการดำเนินของมันได้อย่างแม่นยำ...
จุนฮงไม่เคยโตพอ และคงจะยังไม่โตพอต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจะรับรู้ความจริง
“นายรู้จักกับจุนฮงมาก่อนงั้นหรอ?”
คำถามสั้นๆง่ายของยองแจที่ดูเหมือนจะค้างคาใจชายหนุ่มมาตั้งแต่เกิดเรื่อง ขนาดเคยคบกันมา จนยองแจขึ้นชื่อว่าสนิทกับ
แดฮยอนมากในระดับนึง ก็ยังไม่เคยเจอแดฮยอนในลักษณะกริยาแบบนั้น คำพูดแบบนั้น
แล้วไหนจะยังสายตาแบบนั้นที่ใช้มองจุนฮงอีก
“ก็แค่คนที่เคยรู้จัก”
ถ้ายูยองแจเลือกที่จะโกหกแดฮยอนมามากมายเพื่อให้แดฮยอนสบายใจแล้วนั้น เขาเองก็เลือกที่จะโกหกยูยองแจเพื่อให้อีก
ฝ่ายสบายใจและจะได้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับความลับบ้าๆนี่อีก
ขอให้ความลับนี้ตายไปกับเขาก็พอ ทรมานแค่เขาก็พอ อึดอัดแค่เขาก็พอ รังเกียจจองแดฮยอนแค่เขาก็พอ
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดจากความลับนั้น ให้มันมีผลกับเขาแค่คนเดียวก็เกินพอ ...
ความลับก็คือความลับ นายคงไม่มีวันรับรู้หรอกใช่ไหม?
T B C
------------------------------------------
ฟังเหมือนปมมันเยอะ แต่แค่ให้จองแดสมรศรีเปิดเผยปมเรื่องก็จบแล้วค่ะ LOL
#บ้าจริงนั่นก็จบเลยสิ่
คริคริ .. แต่ตอนเปิดดันไปพูดเรื่องเอกลักษณ์ ทั้งๆที่ไม่ได้เน้นแท้ๆ โถ่
ข้าน้อยผิดไปแล้ว ;_;) /ยื่นคอให้สับ/
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น