คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Eyesight : prologue △
Prologue
เขาว่ากันว่า การแอบรักนั้นเป็นสิ่งที่ดี.
การเป็นนักเรียนคือการใช้ชีวิตที่ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปโรงเรียน ต้องรีบทำความเข้าใจกับสิ่งที่ได้ยินจากปา
อาจารย์ไม่ว่ามันจะผิดหรือถูก ต้องรีบกลับบ้านมาเพื่อทำการบ้านและเตรียมอ่านหนังสือสำหรับวันต่อๆไปและเตรียม
พร้อมรับสำหรับการทดสอบที่มักจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันตั้งตัว
ชีวิตของจองแดฮยอนก็เป็นอย่างนั้นมาตลอด เขาคือเด็กเรียนดีติดท็อป เด็กที่มีความมั่นใจและมักจะได้เป็นตัว
แทนสายชั้นอยู่เสมอไม่ว่าจะงานไหนๆ จนกระทั่งขึ้นมัธยมปลายถึงแม้งานจะเยอะมากเท่าไหร่เขาก็ยังสามารถทบทวน
บทเรียนก่อนนอนได้ทุกวัน
อย่างนั้นหรอวะ.......
เอาใหม่ พูดใหม่ จองแดฮยอนเมื่อกี๊คือจอมลวงโลก ชีวิตจริงของแดฮยอนคือการตื่นมานอนยกบั้นท้ายให้แสง
แดดแผ่ความสดชื่นซาบซ่ากระจ่ายทั่วเรือนร่างจากบั้นท้ายถึงสมองซึ่งใช้เวลาประมาณยี่สิบนาทีต่อวัน สถิติในการลุก
จากที่นอนเร็วที่สุดหลังจากตื่นนอนของจองแดฮยอนผู้นี้คือสิบห้านาที หลังจากนั้นก็จะใช้เวลาปั่นจักรยานกินลมชมวิว
เล่นวนรอบบ้านเป็นเวลาครึ่งชั่วโมงให้ได้ฤกษ์ที่ดีงามพอเหมาะพอควร ก่อนจะรีบปั่นเก้าคูณร้อยเพื่อให้ถึงโรงเรียนได้ทัน
เวลา
แต่อุปสรรคข้อแรกของการเข้าโรงเรียนคือประธานนักเรียนขี้ตืดที่ชอบทำหน้าบอกบุญไม่รับ ไอติมก็ไม่รับ(เพราะ
เคยลองติดสินบนมาแล้ว)อยู่หน้าโรงเรียนราวกับรอเข้าโรงเรียนไปพร้อมๆกัน
นี่จะบอกให้ว่าแดฮยอนไม่เคยมาโรงเรียนสาย ส่วนใหญ่เขามาโรงเรียนก่อนเข้าแถวตั้งสองนาทีนะ!
สองนาทีเชียวนะเว้ย!
สองนาทีก็ทำมาม่าเกือบสุกเชียวนะเห้ย!
“ไม่หล่อก็หลบไปครับ”
วันนี้ก็เป็นอีกวันเช่นกันที่เขาจะต้องประสบพบเจอกับประธานนักเรียนขี้บ่นนี่ เนื่องจากก้มมองนาฬิกาเบ็นเท็นลิมิ
เต็ดอิดิชั่นฟรอมเรดไชนีสตั้งแต่ทางเข้าโรงเรียนก็เลยรู้ว่าเหลือเวลาอีกประมาณห้านาทีกับอีกสามสิบวิก่อนจะเข้าแถว
เพราะฉะนั้นการตัดปัญหาต่อความยาวสาวความยืดกับท่านประธานโดยการไล่ให้ไปไกลๆจึงจะเป็นหนทางที่ดีที่สุด
ผลที่ได้คือประธานนักเรียนไม่ยอมเขยิบ แถมยังเสยผมราวกับว่าต้องการตอกย้ำกลายๆว่า
‘กูหล่อครับ เพราะฉะนั้นกูจะไม่เขยิบ’
“เสยผมทำป... เอ้ย เสยผมทำไมครับ ผมบอกให้เขยิบ”
นิ่ง ไม่ไหวติงราวกับภูผา
ไม่ได้การ อย่างนี้ต้องแผนเอ!
“อ่อ นี่กะจะยืดเวลาอยากอยู่กับผมนานๆ ชอบผมหรอครับ?”
ได้ผลทันตาเห็น ประธานนักเรียนยอมเขยิบเปิดทางให้จองแดฮยอนเดินเข้าประตูโรงเรียนอย่างสบายใจเฉิบ แด
ฮยอนที่ต้องการตอบแทนน้ำใจก็รีบจูงจักรยานเข้าโรงเรียนพร้อมผิวปากแสดงความสบายทิ้งไว้เหลือเพียงความแค้นของ
ประธานนักเรียนที่ต้องรอวันเวลาเพื่อจะสะสาง..
มือขาวๆของประธานนักเรียนหยิบไม้ไอติมของใครไม่รู้แถวๆนั้นขึ้นมาหักครึ่งอย่างเหี้ยมโหดพร้อมกับภาพใน
จินตนาการว่าตนเองกำลังมีดวงตาลุกโชนเป็นไฟรอบข้างกายมีแต่กองไฟที่ถ้าเป็นความเป็นจริงแล้วโรงเรียนคงมอดไหม้
หายไปในพริบตาแล้ว
“ฝากไว้ก่อนเถอะ..จองแดฮยอน”
“แดฮยอนคนแรด แดฮยอนคนแรด~ แดฮยอนแรดมากมาย ผู้ชายถีบชนตู้~”(โปรดร้องให้เป็นเพลงจองแดฮยอน
สู้สู้ จองแดฮยอนสู้ตาย จองแดฮยอนไว้ลาย สู้ตายสู้สู้)
น้ำเสียงแหลมๆของคนคนนึงที่จองแดฮยอนไม่อยากจะรู้จักทักทันทีที่เขาเดินเข้ามาภายในบริเวณอาณาเขต
โรงเรียน ทั้งเนื้อร้องและท่าทางประกอบจังหวะต่างก็ลงตัวกันเหมาะสมอย่างยิ่ง ราวกับว่ามันคือเพลงที่เกิดมาเพื่อจองแด
ฮยอนคนเดียวเท่านั้น จริงๆแล้วมันคือเพลงที่เป็นของขวัญวันเกิดจากเพื่อนสนิทคิดอยากเลิกคบอย่าง ‘ยูยองแจ’ ที่มอบ
ให้เมื่อวันเกิดที่ผ่านมา เมื่อปีที่แล้วแดฮยอนก็ได้รับเพลง’สัปปะรด’ ที่โดนดัดแปลงเป็น
‘ฉันนั้นแรดมากมาย มากมาย แรดก็แรดเกิน แรดก็แรดเกิน ว่าไม่แรดก็ยังแรด ว่าไม่แรดก็ยังแรด จองแดฮย๊อน
จองแดฮยอน จองแดฮย๊อน จองแดฮยอน’
ใจคอกะจะไม่ให้จองแดฮยอนได้เป็นคนปกติกับเขาสักทีใช่ไหม หรือว่าอะไรยังไง หรือว่าชาติที่แล้วแดฮยอนคนนี้
ไปทำอะไรให้ ไปเผาฟาร์มเลี้ยงแรดยูยองแจหรือยังไง ทำไมชอบยัดเยียดให้เป็นแรดจริง
“เพลงเพราะจังเลยนะครับ ไม่ทราบว่าคนแต่งนี่แต่งมาจากอินเนอร์ส่วนตัวหรือเปล่าครับ? หรือว่า มีความลับ
อะไรแอบไว้อยู่หรือเปล่าเอ่ย?”
ไอ่คนข้างๆนั่นก็อีกคน เข้ากันเป็นผีเน่ากับโรงผุยูยองแจเสียจริงจริ๊ง ไม่รู้ว่าเขาไปทำเวรทำกรรมอะไรกับมุนจง
ออบอีกหรือเปล่า ชาตินี้ถึงได้มารู้จักกับสองคนนี่ คิดแล้ววก็อยากจะกลับไปเป็นวันที่เลือกคบเพื่อน รู้งี้ไปคบกับผู้หญิงให้
มันรู้แล้วรู้รอด
“ตอนนี้โฟกัสเรื่องงานอย่างเดียวอ่ะครับ เรื่องนี้ยองแจจะไม่ยุ่ง”
ตอบคำถามทีก็โพสท่าทีไม่รู้เหมือนกันว่าทนคบคนพวกนี้ได้ยังไงตั้งห้าปี ห้าปีที่ไม่เคยมีสารดีๆในชีวิต หรือแม้
กระทั่งเงินดีๆก็ยังไม่เคยได้คืน หลายครั้งก็ยังคิดอยู่ว่านี่เขาคือธนาคารของทุกคนใช่ไหม และแน่นอน คำถามนี้ก็เคยถูก
ถามมาแล้วพร้อมกับคำตอบที่ไม่มีการคิดไต่ตรองใดๆทั้งสิ้น
‘ใช่!!!!!!’
เป็นเพื่อนที่รักษาน้ำใจกันมากครับ ปรบมือ
“นี่พวกมึงเคยมีสาระอะไรกันในชีวิตบ้างป่ะ? หรือใช้ชีวิตไปวันๆโดยการแต่งเพลงด่ากูเนี่ย”
คำหยาบที่มักใช้ประปรายถูกพ่นออกมาตามความเคยชิน หากแต่เมื่ออยู่กับคนอื่นๆแดฮยอนก็จะพูดเรียบร้อย
ครับทุกคำ หรือไม่อารมณ์ไหนนึกครึ้มก็เรียกเพื่อนพวกนี้ว่าคุณยูยองแจให้พวกมันสยองกันเล่นๆ
“มึงมันไม่รู้อะไร ถ้าพวกกูไปใส่ทำนองกีต้าร์แล้วร้องอัดลงโซเชี่ยวแคมนะมึง อื้อหื้อ กูเดบิวต์ได้สบายๆเพราะ
เพลงด่ามึงอ่ะ นี่ถ้าไม่ติดว่าพวกกูหล่ออยู่แล้วแล้วไม่อยากหนักใจเพราะสาวๆมาชอบเพิ่มนะ กูอัดไปนานแล้ว มึงนี่มันไม่
รู้จักพี่ยองแจคนดีศรีโซเชี่ยวแคมสะแล้ว”
โป้ก!
แดฮยอนคว้าหมับเอากระเป๋าดินสอตีหัวมันทันที อยู่มอปลายแล้วยังไม่เลิกเพ้อเรื่องความหล่อ นี่ถ้าไม่ติดว่า
เพื่อนสนิทนะไม่เอาหรอกกล่องดินสอตี ใช้มือตีเบาๆพอ แล้วดีนะที่รอบข้างมีของแข็งอย่างเดียวคือกระเป๋าดินสอ ไม่งั้น
ได้ทำแผลที่หัวยูยองแจก่อนเข้าแถวแน่ๆ
“แดฮย๊อน!!!!! หรือจะเถียงว่าไม่แรดห๊ะ!!!!!”
ยองแจแหวทันทีที่โดนตี ชายหนุ่มตะกุยแขนเพื่อนสนิทอย่างเมามันส์ก่อนจะคว้าหมับเอาปากกาน้ำเงินแถวนั้น
สักคำพูดเลยทันทีไม่ต้องรีรอขอคำอนุญาต
‘นู๋เช่อแดฮยอนคร๊ อายุ๊สิบเจ็ดคร๊ โสด จีบไดล๋แฟ๋นมั่ยลั๊ก’
สันดานดิบมึงออกมากยูยองแจ กูว่ามึงต้องเคยผ่านศึกสงครามสก๊อยเกิร์ลมาแน่ๆ =_=
“อ๊ะ ลืมไปจองแดฮยอนอาจโสดจริง แต่หัวใจมันไม่ว่างนี่หว่า”
เจ้าตัวบ่นอะไรคนเดียวก่อนจะก้มหน้าลงไปเขียนเพิ่มเติมตรงแถวๆที่ว่างอยู่เป็นประโยคที่สามารถจับใจความได้
ว่า
‘แต่หัวจัยมั่ยโสดคร๊ แอบช๊อบลุ่นน๊อง กิ๊นเด๊กคร๊ เช่อชเวจุนฮง’
มาเทอร์ ยู ด๋าย?
แม่คุณแห้งหรอครับ?
.....
...
..
.
จริงๆจะไม่โกรธเลยถ้าไม่เขียนคำว่า’ชเว จุนฮง’ตัวใหญ่ๆโตๆแบบว่าต่อให้อยู่ใกล้สิบเมตรก็ยังมองเห็น คืออยาก
ทราบครับว่าทำไมต้องทำขนาดนี้... จองแดฮยอนไปทำอะไรให้
ทำไม
ทำไม
ทำไมประจานกันขนาดนี้ กูก็อายเป็นนะเว้ย!
“พ่อแห้งไง๋? เชี่ย ลบไปเลยนะ ถ้าน้องมาเห็นกูจะทำไงอ่ะ มึ๊งงงงงงงงงงงงง”
ชายหนุ่มโวยวายพร้อมรีบเอาน้ำเปล่าของจงออบเทราดแล้วถูๆลงบนรอยเขียนทันที ไม่ได้กลัวคนอื่นเห็นแต่กลัว
อย่างเดียวคือเจ้าตัวจะเห็น ยิ่งตัวสูงสายตาดีอยู่ด้วย แล้วถ้าเห็นแดฮยอนจะทำไงอ่ะ จะเอาหน้าไปซุกที่ไหนได้ แล้วนี่จะ
เข้าแถวแล้วด้วย แล้วถ้าไอ่ประธานนักเรียนเห็นมันก็ล้อตายดิ โอ้ยไอ่เชี่ยยูยองแจจจจจจจ มึ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง
ติ๊ง ต๊อง ....
ชิบ หาย แล้ว ไง ...
เข้า แถว แล้ว .....
“ป่ะ เข้าแถวกันจงออบ”
ปากก็เอ่ยชวนอีกฝ่ายทีนั่งกดโทรศัพท์อยู่ข้างๆ แต่มือก็ลากเจ้าคนโวยวายเสียดังพร้อมกระชากแขนของแดฮยอน
ไม่ให้ขยับไปไหน ..
บทสรุปของรูปคือ
ยูยองแจกึ่งลากกึ่งดึงแดฮยอนที่โหวกเหวกโวยวายเสียงดัง(และพยายามจะเบา)พร้อมกันหันไปคุยกับจงออบราว
กับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้น
นี่หรือโรงเรียนเอกชน ...
นี่หรือเพื่อนที่แดฮยอนมั่นใจ ....
นี่หรือโกโก้ครั้นช์ ...
เลิกคบแม่มทุกคนเลย ฮืออออออออออออออออออออออออออ
แดฮยอนจะฟ้องแมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม๊
ถ้าเราแอบรักใครบางคนแล้วเพื่อนช่วยมันก็เป็นสิ่งดีและทำให้เรารู้ว่าเพื่อนสำคัญเพียงใด
แต่ถ้าเพื่อนชั่ว...อย่างยูยองแจและมุนจงออบ... จองแดฮยอนก็ไม่อยากได้เหมือนกันครับ...
:T a l k
เขาว่ากันว่านิยายบางส่วนนักเขียนก็ได้มาจากประสบการณ์ของตัวเอง ...
#มาเทอร์ยูดาย นี่คือที่สุดล่ะจริง 5555555555555555555555
ความคิดเห็น