( B.A.P ) Contrast ; Lodae

ลำดับตอนที่ #1 : Contrast | Intro

 

 

 Contrast

| Intro

 

            คนทุกคนก็มีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง

 

 ใครบางคนคนนั้นใช้คำพูดคำนั้นเป็นถ้อยคำกล่าวลากับผมครั้งสุดท้าย ผมไม่รู้ว่าน้ำตาที่ไหลไม่มีหยุดของตัวเองตอนนั้นมัน
เหือดแห้งไปตั้งแต่เมื่อไหร่ หรืออากาศขณะนั้นมันหนาวเย็นเพราะฝนพรำมากแค่ไหน

 

เพราะผมพยายามอย่างไร ริมฝีปากของผมก็ไม่สามารถรั้งเขากลับมาได้อีกเลย

 

 

 มันดูแปลก.. เพราะคำพูดสุดท้ายที่เขาทิ้งเอาไว้ให้คิดก็คือคนทุกคนมีเอกลักษณ์ของตัวเอง แต่ผมดันเลือกที่จะปิดกั้น
เอกลักษณ์ของผมไว้ในส่วนลึกของจิตใจ ทำตัวเป็นสามัญชนคนธรรมดาที่ไม่มีอะไรพิเศษ เดินตามกรอบที่ผู้เป็นมารดาวาง
เอาไว้ และใช้ชีวิตอย่างนั้นมาจนโต

 

 มันอาจจะเป็นเพราะผมต้องการที่จะลืมคนพรรค์นั้นออกไปให้หมดจากสมองก็ได้?

 

 “แดฮยอน ไม่ไปดูการแสดงหรอ?”

 น้ำเสียงร่าเริงที่ดังขึ้นพร้อมกับร่างของใครบางคนทิ้งตัวลงนั่งโต๊ะม้าหินอ่อนฝั่งตรงข้าม ทำเอาคนที่นั่งเหม่อมองต้องสะดุ้งตัว
เองเรียกสติ

 “อืม ไม่ไปหรอก ยองแจไปเถอะ”

 

 ยูยองแจ นักศึกษาปีสามคณะนิเทศที่มีคนรู้จักมากมาย ใบหน้าที่มีเสน่ห์พร้อมกับรอยยิ้มที่ริมฝีปากตลอดเวลา น้ำเสียงที่
ร่าเริงเป็นมิตร และเข้ากับคนอื่นง่าย ทุกอย่างช่างแตกต่างกับจองแดฮยอนเสียจริง

 แต่ก็แปลกอีกนั่นแหละ.. ที่ยูยองแจเลือกที่จะคบกับแดฮยอนเป็นเพื่อนสนิทชิดเชื้อ ชนิดที่ว่าแดฮยอนบอกให้ยองแจเดินไป
ทางไหนก็จะเดิน แดฮยอนบอกให้ทำอะไรก็คงจะทำอีก ผิดแค่ไหนยูยองแจก็คงจะเชื่อ เพราะคิดว่าการกระทำที่แสดงออกถึง
ความไว้วางใจกันและกันเขาทำกันแบบนี้

 ผิดกับจองแดฮยอน.. ไม่เหมือนเลยสักนิด ยูยองแจไม่เคยเหมือนเขาเลย ไม่เลย..

 

 “ไม่เอาหรอก เราไม่อยากไปอ่ะวุ่นวาย”

แดฮยอนที่กำลังนั่งมองหนังสือในมือเงยหน้าสบตาอีกคนที่เปลี่ยนอิริยาบถเป็นนั่งให้สบายขึ้น ดวงตากลมโตจ้องมองอีกฝ่าย
สักพักก่อนจะถอนหายใจและหลุบสายตาลงต่ำแทน

 

 โกหกอีกแล้ว...

 

 ทำไมยูยองแจจะไม่อยากไป เขาแอบเห็นบัตรที่นั่งพิเศษในกระเป๋าของอีกฝ่ายเมื่อเช้านี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคงไปรบเร้าขอรุ่นพี่
มาตั้งนานกว่าจะได้ และก็ไม่ต้องบอกก็รู้อีกแหละว่าไปเพราะใคร คงไม่พ้นแฟนสาวที่เพิ่งคบกันเมื่อวันวาเลนไทน์นี้เอง ถึงยู
ยองแจจะเป็นเพื่อนสนิทกับคนที่ไม่มีใครอยากจะยุ่งด้วยอย่างแดฮยอน แต่ยองแจเองก็มีความป็อปปูล่าร์ในตัวไม่ต่างกับ
ใครๆ ถึงได้มีผู้หญิงมากหน้าหลายตาแอบมองกันเป็นว่าเล่น

  ถอนหายใจเสร็จก็หยิบหนังสือการ์ตูนเล่มโปรดออกมาอ่าน ดวงตาไล่อ่านตามตัวหนังสือทุกตอน แล้วก็ต้องเงยหน้ามองอีก
ฝ่ายอีกครั้ง แล้วเลือกที่จะพูดขึ้นให้อีกคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามได้ยิน

 

 “ยองแจไปเถอะ”

 “อะไรนะ?”

 “ไปดูฮโยซองร้องเพลงเถอะ เรากลับหอก่อนนะ ไว้เจอกัน”

 

 บอกลาเพื่อนสนิทไว้แค่นั้นก่อนจะเก็บกวาดข้าวของบนโต๊ะใส่กระเป๋าเป้แล้วโบกมือลายองแจที่ทำได้แค่ยิ้มส่งตอบกลับไป
เฉยๆ

 

 ยังไงก็เข้าใกล้ไปมากกว่านี้ไม่ได้จริงๆสินะ

 

 จองแดฮยอน นักศึกษาธรรมดาๆที่ใช้ชีวิตผ่านไปวันๆราวกับมีใครติดตั้งโปรแกรมเอาไว้ เช้าตื่นขึ้นมาก็อาบน้ำแต่งตัวไป
เรียนถ้ามีคลาส หากตกบ่ายก็เข้าร้านขายของชำเพื่อทำงานพาร์ทไทม์ พอเย็นก็ต้องแวะไปดูแม่ที่ป่วยอยู่โรงพยาบาล เงิน
แต่ละบาทที่ได้ในแต่ละเดือนก็ไม่ถึงกับขัดสน และไม่ถึงกับต้องไปอ้อนวอนขอเงินจากใครด้วย

 

 ก็เพราะเป็นแบบนี้มันดีอยู่แล้ว ไม่ต้องดิ้นรนเพื่อใครก็ดีมากเกินพอแล้ว

 

 และทุกอย่างก็เป็นเหมือนเรื่องปกติ เพราะไม่มีใครอยากคบค้าหาสมาคมกับเขาอยู่แล้วนอกจากยองแจ ยองแจเป็นเพื่อนคน
เดียวในชีวิต เป็นที่ปรึกษาเวลาต้องการใครสักคน และจองแดฮยอนคงจะใช้เวลาทั้งชีวิตเป็นแบบนั้นแน่ๆ ถ้าไม่ติดที่ว่า ชเว จุนฮง

 

 

ความลับที่ฉันรู้ หากวันนึงเธอรู้ เธอจะยังเป็นเหมือนเดิมไหม? 

 

 

 

 

 

T B C

------------------------------------------

 

ㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋ
→ ♥

 

△ C R A Z E  ˊ