ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : >> Everlasting (GDragon x Jinwoo)
ริมฝีปากบางคลี่รอยยิ้มบางเบาให้แต้มติดอยู่ที่ใบหน้า ดวงตาเรียวดุจเหยี่ยวสื่อความรู้สึกที่เต็มตื้นไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่มีให้อีกคนเสมอมา นัยน์ตาเลื่อนมองตามร่างที่เล็กกว่าตัวเองขยับตัวไปมาบนเตียงนุ่มอย่างไม่รู้สึกตัว เสื้อผ้ายับไม่เป็นทรงเผยผิวขาวที่ไม่ต่างจากสีของผ้าปูของเตียงนอนสักเท่าไหร่
แต่แล้วคนที่นอนหลับอยู่กลับลืมตามองคนที่มองตนอยู่
เพราะดวงตากลมโตที่จ้องมองตัวเองกลับ ทำให้รอยยิ้มของจียงกว้างขึ้นมากกว่าเดิม แขนแกร่งยื่นไปคว้าเอวคอดทันก่อนที่เจ้าของร่างจะพลิกตัวหนี เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ ราวกับเด็กน้อย เมื่อร่างทั้งร่างถูกจียงดึงเข้าไปกอดเข้าเอาไว้ ถึงจะไม่ได้แนบแน่น แต่ก็อบอุ่น
“ฮะๆๆๆๆ” เมื่อหนีไม่ได้ เลยได้แต่ส่งเสียงหัวเราะเราะอยู่ในอ้อมกอดนั้น
“ทำไมตอนกลางดึกถึงชอบหนีออกจากอ้อมกอดฉันนักนะ จินอู”
“ก็เราร้อนอ่า”
“ฉันไม่ได้กอดแน่นสักหน่อย ไปคว้าตัวมาทีไรก็ชอบหนีออกไปอีกทุกที”
ใบหน้าใสเงยหน้ามองคนที่ทำแก้มอูมอยู่เหมือนกำลังงอน แต่ปากที่กำลังยู่ๆ อยู่นั้นกลับยื่นไปงับปลายจมูกโด่งนั่นเบาๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว
“นี่คนนะไม่ใช่อาหาร หิวก็ลุกได้แล้ว” ว่าแล้วก็พยายามดันคนตัวหนักออกก่อน แต่ก็ไร้แรงเท่านั้น ดวงตากลมๆ จึงหรี่ลงมองพยายามต่อสู่กับนัยน์ที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยตลอด 22 ปี ครั้งที่พบกันเป็นยังไง ณ วันนี้มันก็ยังคงเป็นแบบนั้น
แววตาของควอนจียองที่บ่งบอกว่ารักไม่เคยเปลี่ยน
“ยังไม่อยากลุกเลยยยย อยากนอนกอดจินอู” จียงเริ่มงอแงใส่พลางเพิ่มแรงกอด แต่ก็พยายามไม่ทำให้อีกคนอึดอัด
“แต่วันนี้ต้องออกไปข้างนอกไม่ใช่เหรอ”
จียงนิ่งไป...เพียงครู่เดียวที่รอยยิ้มน่ามองจางลง แต่มันก็กลับมาใหม่อีกครั้ง...เพราะรอยยิ้มของจินอูยังคงอยู่...รอยยิ้มงดงามที่ทำให้จียงกลับมายิ้มใหม่ได้ทุกครั้ง
“นั่นสิ...วันนี้ฉันต้องแต่งตัวไปหล่อๆ ด้วย จินอูก็ช่วยฉันแต่งตัวด้วยนะ”
“เราก็ดูแลให้ทุกวันอยู่แล้วนี่นา”
“งั้นก็ตกลงครับ” จียงโน้มใบหน้าลงไปประทับริมฝีปากบนปลายจมูกโด่งอีกครั้ง “จินอูไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปทำอาหารเช้าให้”
“อื้ม” จินอูพยักหน้ารับแล้วก็ได้รับอิสระจากอ้อมกอดอุ่น ร่างเล็กลุกขึ้นแล้วดึงมือจียงให้ลุกขึ้นแล้วทำตามที่พูดเมื่อครู่เสียที ก่อนจะแยกย้ายกันไปเมื่อเริ่มหน้าที่ในเช้าวันที่แสนอบอุ่นไม่เหมือนกัน
“เป็นไงจียง ชุดนี้เราโอเคไหม” เสียงใสๆ ประจำวันดังขึ้นอย่างกระตือรือร้นกับชุดแขนยาวขายาวสีขาวตัวหลวมนิดหน่อยจินอูจะได้ใส่สบาย เสื้อผ้าที่จียงซื้อให้เพื่อวันนี้โดยเฉพาะ
“สวยมาก” เอ่ยชมอย่างไม่ปิดบังพร้อมรอยยิ้ม แขนสองข้างกางอ้าออก ซึ่งจินอูก็รู้ดีว่าตัวเองต้องเดินเข้าไปในอ้อมกอดนั้น แขนสั้นๆ กอดเข้าไปที่เอวคนรักอย่างรู้งาน “คิมจินอู ไม่ว่าจะใส่ชุดอะไรก็ดูดีอยู่แล้วล่ะ ชอบไหม”
“อืมๆๆ เราชอบมาก”
“ดีจัง” จียงส่งมือไปขยี้ผมนุ่ม “กินข้าวเช้ากันเถอะ วันนี้มีแต่ของโปรดของจินอูนะ”
“ไม่ไปอาบน้ำก่อนเหรอ”
“เดี๋ยวก่อนก็ได้ อาหารจะเย็นหมด ให้ฉันกินข้าวกับจินอูก่อน”
“เดี๋ยวก็ได้วิ่งผ่านน้ำอีกหรอก”
“วันนี้ฉันจะไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด” พูดจบก็จูบหน้าผากกว้างของจินอูไปให้หยุดหาเรื่องเขาได้แล้ว ก่อนจะรั้งเอวคอดไว้แน่นแล้วพาเดินไปยังโต๊ะอาหารที่มีเพียงอาหารเกาหลีเรียบง่ายสองสามอย่าง...ของโปรดของจินอู
ใช้เวลาไม่นานเมื่ออาหารทุกอย่างหมด พ่อครัวก็ถูกจินอูไล่ให้ไปอาบน้ำ ส่วนตัวเองจะเป็นคนเก็บกวาดให้เอง ถึงแม้ว่าจียงจะขอทำเอง แต่จินอูก็ไม่ยอมสุดท้ายได้แต่เดินหน้าตาหงอยเข้าห้องน้ำไป และพออาบน้ำเสร็จก็พันผ้าเช็ดตัวไว้หลวมๆ เดินเข้าห้องนอนไปใส่เสื้อผ้า ถึงได้พบว่าเสื้อผ้าที่ตัวเองเตรียมไว้สำหรับวันนี้ถูกเอาออกมาวางไว้ให้บนเตียงนอนแล้ว รอยยิ้มบางๆ ก็พลันผุดขึ้นมาก่อนเดินไปหยิบเสื้อผ้าพวกนั้นขึ้นมาใส่
เหมือนจินอูจะรู้เวลาดีที่เดินเข้ามาในเวลาที่จียงกำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวอยู่ จินอูเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม
“ใส่ยากจัง”
“เว่อร์น่า แค่ติดกระดุม ทำเหมือนกับไม่เคยติดไปได้”
ถึงจะบ่นไปบ้างแต่ก็ยอมเดินเข้ามาใกล้เพื่อกลัดกระดุมให้อีกคน ปลายนิ้วแผ่วเบาค่อยๆ กลัดมันทีละเม็ด ไม่ได้รีบร้อน จียงก้มมองภาพนี้ก็ได้แต่ยิ้ม...ยิ้ม แล้วก็ยิ้ม ก้มใบหน้าลงไปให้ใกล้อีกนิดพลางพูดด้วยน้ำเสียงติดแหบ
“ฉันอยากให้จินอูทำให้นี่นา”
“ไม่ต้องมาอ้อนแบบนี้เลย เราไม่หลงกลจียงหรอก”
“หึหึหึหึ”
แต่สุดท้ายก็ถูกจียงฉวยหอมแก้มไปฟอดใหญ่ เลยได้สายตาค้อนๆ พร้อมแก้มที่แดงปรั่งมาเป็นของตอบแทน...ของตอบแทนที่มีค่า
จินอูเดินไปหยิบเสื้อสูทสีดำสนิทมาสวมทับเชิ้ตขาวให้ ตามด้วยเนคไทที่มีสีเดียวกับกับเสื้อสูท เนคไทที่จินอูตั้งใจผูกมากเป็นพิเศษ
“วันนี้อยากได้อะไรอีกรึเปล่า” จียงเรียกความจดจ่อกับเส้นเนคไทมาจากจินอูได้แต่ก็เพียงแค่ครู่เดียว เมื่อดวงตากลมหลุบกลับไปมองเนคไทอีกครั้ง แต่ก็ยังดีที่มีคำตอบมาให้
“คุกกี้ร้านอร่อย”
“...”
“...”
จียงรวมมือเรียวเอาไว้ให้หยุดการกระทำ แต่จินอูก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามอง
“ร้านนั้นมันปิดไปนานแล้ว ถ้าอยากกินทำไมไม่บอกฉันตั้งแต่เมื่อวานล่ะ ฉันจะได้ทำให้”
“ไม่เอาหรอก...เราไม่อยากท้องเสียอีก”
“ร้ายนัก คิมจินอู” จียงปล่อยมือออกจากมือเรียว แล้วเลื่อนไปหยิกยืดแก้มคนตรงหน้าด้วยความหมั่นเขี้ยวที่เอาเรื่องสมัยนมนานแล้วมาเอ่ยล้อเลียนตัวเขาเอง
“ฮะๆๆๆๆ โอ้ย เอ็บๆๆๆ ไอ้เอ่นแอ้ววววว”
แล้วก็ยอมปล่อยมือจินอูรีบลูบแก้วทั้งสองของตัวเองพลางมองคนรักงอนๆ จียงยิ้มกว้างเอามือจินอูออกแล้วโน้มหน้าลงไปกดริมฝีปากลงให้ความอุ่นช่วยรักษาความเจ็บทั้งสองข้าง
“ไตร่ตรองไว้ก่อนแล้วล่ะสิ” พอตัวเองเป็นอิสระก็ชี้หน้าถาม
“เปล๊า!”
“เสียงสูง” จินอูสะบัดหน้าหนีไปหยิบเข็มกลัดเนคไทออกมาจากลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้ง เข็มกลัดที่ถูกเก็บรักษาไว้ในกล่องกำมหยีอย่างดีเพื่อรอให้มันถูกใช้ในวันนี้ดั่งเช่นทุกปี แม้ชุดสูทจะเปลี่ยนไป...แต่เข็มกลัดอันนี้ไม่มีวันเปลี่ยน
“มันเริ่มเก่าแล้วนะ” จินอูพูดขึ้นขณะกลัดมันลงกับเนคไทที่ถูกจัดต่ออีกหน่อยให้เรียบร้อย นิ้วโป้งลูบไปที่ตราเข็มกลัดเบาๆ
“ฉันรอให้จินอูซื้อให้ใหม่”
“...”
จินอูไม่ได้ตอบอะไรอีก เพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองจียงหลังจากที่กลัดเข็มกลัดเรียบร้อยแล้วพร้อมกับรอยยิ้ม
รถยนต์สีขาวจอดลงที่หน้าร้านขายดอกไม้ข้างทางที่ตัวจียงเองมารับดอกไม้หนึ่งช่อที่นี่ทุกปี เมื่อครู่ก่อนออกมากับจินอู เขาก็โทรศัพท์มาคอนเฟิร์มไว้แล้ว
“จะลงไปด้วยกันไหม”
คนถูกถามส่ายหน้าให้ “ไม่ดีกว่า เรารอบนรถแล้วกัน ไปเอาดอกไม้แป๊ปเดียวนี่”
“อือ เดี๋ยวมา” จียงส่งรอยยิ้มไปให้อีกครั้งก่อนลงจากรถเดินเข้าไปในร้านเล็กๆ และเมื่อก้าวเท้าเข้าไปในร้าน เจ้าของร้านหันมายิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน
“สวัสดีครับ”
“มาแล้วหรือคะ ฉันจัดไว้ให้อย่างดีเลยค่ะ ช่อดอกยิปโซ”
“ขอบคุณมากครับ”
“ปีที่ 7 แล้วสินะคะ คนที่ได้รับคงต้องดีใจมากแน่ๆ”
เธอยังคงจำได้ดีเหมือนเขา จียงก้มมองช่อดอกไม้สีขาวเล็กๆ ที่แสนบริสุทธิ์ ซึ่งเจ้าของร้านที่มองเห็นสายตาของจียงเป็นแบบนั้นก็ต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้...เพราะสายตาของเขาตั้งแต่ที่เธอได้เห็นมัน มันเป็นยังไงก็เป็นแบบเดิมมาตลอด
“ครับ เขาชอบมันมาก บางครั้งที่ผมมองตามสายตาเขาที่มองมัน...ผมยังคิดว่าเขารักมันมากกว่าผมซะอีก ฮะๆ” คำพูดติดตลกที่พาทำเอาเจ้าของร้านหัวเราะออกมาเบาๆ ตามไปด้วย แต่มันก็เท่านั้น จียงยื่นเงินให้ รอรับเงินทอนแล้วออกจากร้านไป
ช่อดอกไม้สีขาวถูกยื่นไปให้จินอูทันทีที่ขึ้นรถ
“ชอบไหม”
“ชอบบบบบบบบบบบ” มือเล็กคว้ามันเข้าไว้ในอ้อมอก
“เด็กน้อย ฝากถือหน่อยแล้วกัน”
“...”
“...”
“แต่ว่านะจียง...” ก่อนที่จียงจะได้บังคับรถให้เคลื่อนตัวออกไป จินอูที่กำลังมองช่อดอกยิปโซด้วยรอยยิ้มก็พูดขึ้นมาแล้วเว้นวรรคเอาไว้ให้คนขับต้องให้ไปรอคอยคำต่อมา
คำที่เร่งให้หัวใจเต้นแรงได้ดีเสมอ
“...ยังไงเราก็รักจียงมากกว่าสิ่งอื่นใดอยู่แล้วล่ะ”
“...”
“....”
“อืม ฉันก็รักจินอู”
“...”
“ขอบคุณนะ จินอู”
จียงยื่นมือไปลูบผมคนรักเบาๆ ก่อนจะเคลื่อนรถออกไป...
แม้ไม่อยากจะทำก็ตามที
ความสว่างจากท้องฟ้าเจือไปด้วยความเศร้าจนจียงรับรู้ถึงมันได้ จียงรับช่อดอกไม้จากจินอูมาถือไว้เองหลังจากลงจากรถกันทั้งสองคนแล้วเดินเข้าไปยังเนินเขาที่เป็นลานกว้างสุดลูกหูลูกตา มืออีกข้างกุมมือเล็กเอาไว้เพื่อส่งผ่านความอบอุ่นไปให้มือที่เย็นเชียบ
“หนาวรึเปล่า”
จินอูไม่ได้พูดอะไร เจ้าตัวส่ายใบหน้าให้กับคำถามเสียงเบาของจียงในขณะที่พวกเขากำลังเดินเคียงข้างกันขึ้นไป ยิ่งขึ้นไปก็ยิ่งกดดันให้ต้องรับความจริง
ยิ่งใกล้เขาก็ต้องยิ่งฝืนตัวเอง
“...จียง...เราจะรออยู่ที่นี่นะ”
คำพูดสุดท้ายนั้น
แล้วจินอูข้างกายเขาก็หายไป
มือใหญ่กำเพียงความว่างเปล่า...เมื่อภาพตรงหน้าเป็นแท่นหินอ่อนที่สลักชื่อบนนั้นว่า
‘คิมจินอู’
จินอูที่จากเขาไปด้วยอุบัติเหตุเมื่อ 7 ปีก่อน
จียงทนฝืนกลืนก้อนเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำบาก ริมฝีปากเม้มแน่นในขณะที่พยายามบังคับสองขาของตัวเองให้เดินไปตรงหน้า...และหยุดลง
พร้อมรอยยิ้มจางๆ
“จินอู...”
ค่อยๆ ก้มลงไปวางช่อดอกยิปโซไว้บนฐานหินอ่อนนั่น แล้วนั่งคุกเข่าลงไม่ได้กลัวว่ากางเกงสีดำของตัวเองจะเปรอะ ส่วนมือก็คอยปัดคอยเช็ดป้ายหินอ่อนด้วยความเงียบสงบ
“...ขอโทษนะ นี่ก็เป็นอีกปี...ที่ฉันฉุดรั้งนายไว้ด้วยความคิดของฉัน”
ฉุดรั้ง...ใช่ เรื่องราวทั้งหมดเป็นเพียงแค่ความคิดของคนขี้ขลาดอย่างฉัน
“แต่ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ ฉันอาจจะมีชีวิตอยู่ไม่ได้อีกแล้ว นายก็รู้”
นี่มันเป็นวิธีเดียว
“แต่ฉันยังไม่อยากไปอยู่ในที่ที่ไม่รู้ว่า...จะได้พบ หรือได้คิดถึงนายได้อีกไหม”
ฉันยังอยากมีชีวิตอยู่...เพื่อคิดถึงนาย
“แล้วก็ขอบคุณนะ ...ถึงแม้ว่าความจริงจะเป็น 7 ปีที่นายจากไป...แต่ก็ยังเป็นเหมือนทุกๆ ปีที่ฉันมีความสุข...ที่มีนายข้างกาย”
จินอู
“ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่ในความความคิดของฉันก็ตาม”
ฉันรักนาย
คิมจินอู
แต่แล้วคนที่นอนหลับอยู่กลับลืมตามองคนที่มองตนอยู่
เพราะดวงตากลมโตที่จ้องมองตัวเองกลับ ทำให้รอยยิ้มของจียงกว้างขึ้นมากกว่าเดิม แขนแกร่งยื่นไปคว้าเอวคอดทันก่อนที่เจ้าของร่างจะพลิกตัวหนี เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ ราวกับเด็กน้อย เมื่อร่างทั้งร่างถูกจียงดึงเข้าไปกอดเข้าเอาไว้ ถึงจะไม่ได้แนบแน่น แต่ก็อบอุ่น
“ฮะๆๆๆๆ” เมื่อหนีไม่ได้ เลยได้แต่ส่งเสียงหัวเราะเราะอยู่ในอ้อมกอดนั้น
“ทำไมตอนกลางดึกถึงชอบหนีออกจากอ้อมกอดฉันนักนะ จินอู”
“ก็เราร้อนอ่า”
“ฉันไม่ได้กอดแน่นสักหน่อย ไปคว้าตัวมาทีไรก็ชอบหนีออกไปอีกทุกที”
ใบหน้าใสเงยหน้ามองคนที่ทำแก้มอูมอยู่เหมือนกำลังงอน แต่ปากที่กำลังยู่ๆ อยู่นั้นกลับยื่นไปงับปลายจมูกโด่งนั่นเบาๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว
“นี่คนนะไม่ใช่อาหาร หิวก็ลุกได้แล้ว” ว่าแล้วก็พยายามดันคนตัวหนักออกก่อน แต่ก็ไร้แรงเท่านั้น ดวงตากลมๆ จึงหรี่ลงมองพยายามต่อสู่กับนัยน์ที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยตลอด 22 ปี ครั้งที่พบกันเป็นยังไง ณ วันนี้มันก็ยังคงเป็นแบบนั้น
แววตาของควอนจียองที่บ่งบอกว่ารักไม่เคยเปลี่ยน
“ยังไม่อยากลุกเลยยยย อยากนอนกอดจินอู” จียงเริ่มงอแงใส่พลางเพิ่มแรงกอด แต่ก็พยายามไม่ทำให้อีกคนอึดอัด
“แต่วันนี้ต้องออกไปข้างนอกไม่ใช่เหรอ”
จียงนิ่งไป...เพียงครู่เดียวที่รอยยิ้มน่ามองจางลง แต่มันก็กลับมาใหม่อีกครั้ง...เพราะรอยยิ้มของจินอูยังคงอยู่...รอยยิ้มงดงามที่ทำให้จียงกลับมายิ้มใหม่ได้ทุกครั้ง
“นั่นสิ...วันนี้ฉันต้องแต่งตัวไปหล่อๆ ด้วย จินอูก็ช่วยฉันแต่งตัวด้วยนะ”
“เราก็ดูแลให้ทุกวันอยู่แล้วนี่นา”
“งั้นก็ตกลงครับ” จียงโน้มใบหน้าลงไปประทับริมฝีปากบนปลายจมูกโด่งอีกครั้ง “จินอูไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปทำอาหารเช้าให้”
“อื้ม” จินอูพยักหน้ารับแล้วก็ได้รับอิสระจากอ้อมกอดอุ่น ร่างเล็กลุกขึ้นแล้วดึงมือจียงให้ลุกขึ้นแล้วทำตามที่พูดเมื่อครู่เสียที ก่อนจะแยกย้ายกันไปเมื่อเริ่มหน้าที่ในเช้าวันที่แสนอบอุ่นไม่เหมือนกัน
“เป็นไงจียง ชุดนี้เราโอเคไหม” เสียงใสๆ ประจำวันดังขึ้นอย่างกระตือรือร้นกับชุดแขนยาวขายาวสีขาวตัวหลวมนิดหน่อยจินอูจะได้ใส่สบาย เสื้อผ้าที่จียงซื้อให้เพื่อวันนี้โดยเฉพาะ
“สวยมาก” เอ่ยชมอย่างไม่ปิดบังพร้อมรอยยิ้ม แขนสองข้างกางอ้าออก ซึ่งจินอูก็รู้ดีว่าตัวเองต้องเดินเข้าไปในอ้อมกอดนั้น แขนสั้นๆ กอดเข้าไปที่เอวคนรักอย่างรู้งาน “คิมจินอู ไม่ว่าจะใส่ชุดอะไรก็ดูดีอยู่แล้วล่ะ ชอบไหม”
“อืมๆๆ เราชอบมาก”
“ดีจัง” จียงส่งมือไปขยี้ผมนุ่ม “กินข้าวเช้ากันเถอะ วันนี้มีแต่ของโปรดของจินอูนะ”
“ไม่ไปอาบน้ำก่อนเหรอ”
“เดี๋ยวก่อนก็ได้ อาหารจะเย็นหมด ให้ฉันกินข้าวกับจินอูก่อน”
“เดี๋ยวก็ได้วิ่งผ่านน้ำอีกหรอก”
“วันนี้ฉันจะไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด” พูดจบก็จูบหน้าผากกว้างของจินอูไปให้หยุดหาเรื่องเขาได้แล้ว ก่อนจะรั้งเอวคอดไว้แน่นแล้วพาเดินไปยังโต๊ะอาหารที่มีเพียงอาหารเกาหลีเรียบง่ายสองสามอย่าง...ของโปรดของจินอู
ใช้เวลาไม่นานเมื่ออาหารทุกอย่างหมด พ่อครัวก็ถูกจินอูไล่ให้ไปอาบน้ำ ส่วนตัวเองจะเป็นคนเก็บกวาดให้เอง ถึงแม้ว่าจียงจะขอทำเอง แต่จินอูก็ไม่ยอมสุดท้ายได้แต่เดินหน้าตาหงอยเข้าห้องน้ำไป และพออาบน้ำเสร็จก็พันผ้าเช็ดตัวไว้หลวมๆ เดินเข้าห้องนอนไปใส่เสื้อผ้า ถึงได้พบว่าเสื้อผ้าที่ตัวเองเตรียมไว้สำหรับวันนี้ถูกเอาออกมาวางไว้ให้บนเตียงนอนแล้ว รอยยิ้มบางๆ ก็พลันผุดขึ้นมาก่อนเดินไปหยิบเสื้อผ้าพวกนั้นขึ้นมาใส่
เหมือนจินอูจะรู้เวลาดีที่เดินเข้ามาในเวลาที่จียงกำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวอยู่ จินอูเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม
“ใส่ยากจัง”
“เว่อร์น่า แค่ติดกระดุม ทำเหมือนกับไม่เคยติดไปได้”
ถึงจะบ่นไปบ้างแต่ก็ยอมเดินเข้ามาใกล้เพื่อกลัดกระดุมให้อีกคน ปลายนิ้วแผ่วเบาค่อยๆ กลัดมันทีละเม็ด ไม่ได้รีบร้อน จียงก้มมองภาพนี้ก็ได้แต่ยิ้ม...ยิ้ม แล้วก็ยิ้ม ก้มใบหน้าลงไปให้ใกล้อีกนิดพลางพูดด้วยน้ำเสียงติดแหบ
“ฉันอยากให้จินอูทำให้นี่นา”
“ไม่ต้องมาอ้อนแบบนี้เลย เราไม่หลงกลจียงหรอก”
“หึหึหึหึ”
แต่สุดท้ายก็ถูกจียงฉวยหอมแก้มไปฟอดใหญ่ เลยได้สายตาค้อนๆ พร้อมแก้มที่แดงปรั่งมาเป็นของตอบแทน...ของตอบแทนที่มีค่า
จินอูเดินไปหยิบเสื้อสูทสีดำสนิทมาสวมทับเชิ้ตขาวให้ ตามด้วยเนคไทที่มีสีเดียวกับกับเสื้อสูท เนคไทที่จินอูตั้งใจผูกมากเป็นพิเศษ
“วันนี้อยากได้อะไรอีกรึเปล่า” จียงเรียกความจดจ่อกับเส้นเนคไทมาจากจินอูได้แต่ก็เพียงแค่ครู่เดียว เมื่อดวงตากลมหลุบกลับไปมองเนคไทอีกครั้ง แต่ก็ยังดีที่มีคำตอบมาให้
“คุกกี้ร้านอร่อย”
“...”
“...”
จียงรวมมือเรียวเอาไว้ให้หยุดการกระทำ แต่จินอูก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามอง
“ร้านนั้นมันปิดไปนานแล้ว ถ้าอยากกินทำไมไม่บอกฉันตั้งแต่เมื่อวานล่ะ ฉันจะได้ทำให้”
“ไม่เอาหรอก...เราไม่อยากท้องเสียอีก”
“ร้ายนัก คิมจินอู” จียงปล่อยมือออกจากมือเรียว แล้วเลื่อนไปหยิกยืดแก้มคนตรงหน้าด้วยความหมั่นเขี้ยวที่เอาเรื่องสมัยนมนานแล้วมาเอ่ยล้อเลียนตัวเขาเอง
“ฮะๆๆๆๆ โอ้ย เอ็บๆๆๆ ไอ้เอ่นแอ้ววววว”
แล้วก็ยอมปล่อยมือจินอูรีบลูบแก้วทั้งสองของตัวเองพลางมองคนรักงอนๆ จียงยิ้มกว้างเอามือจินอูออกแล้วโน้มหน้าลงไปกดริมฝีปากลงให้ความอุ่นช่วยรักษาความเจ็บทั้งสองข้าง
“ไตร่ตรองไว้ก่อนแล้วล่ะสิ” พอตัวเองเป็นอิสระก็ชี้หน้าถาม
“เปล๊า!”
“เสียงสูง” จินอูสะบัดหน้าหนีไปหยิบเข็มกลัดเนคไทออกมาจากลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้ง เข็มกลัดที่ถูกเก็บรักษาไว้ในกล่องกำมหยีอย่างดีเพื่อรอให้มันถูกใช้ในวันนี้ดั่งเช่นทุกปี แม้ชุดสูทจะเปลี่ยนไป...แต่เข็มกลัดอันนี้ไม่มีวันเปลี่ยน
“มันเริ่มเก่าแล้วนะ” จินอูพูดขึ้นขณะกลัดมันลงกับเนคไทที่ถูกจัดต่ออีกหน่อยให้เรียบร้อย นิ้วโป้งลูบไปที่ตราเข็มกลัดเบาๆ
“ฉันรอให้จินอูซื้อให้ใหม่”
“...”
จินอูไม่ได้ตอบอะไรอีก เพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองจียงหลังจากที่กลัดเข็มกลัดเรียบร้อยแล้วพร้อมกับรอยยิ้ม
รถยนต์สีขาวจอดลงที่หน้าร้านขายดอกไม้ข้างทางที่ตัวจียงเองมารับดอกไม้หนึ่งช่อที่นี่ทุกปี เมื่อครู่ก่อนออกมากับจินอู เขาก็โทรศัพท์มาคอนเฟิร์มไว้แล้ว
“จะลงไปด้วยกันไหม”
คนถูกถามส่ายหน้าให้ “ไม่ดีกว่า เรารอบนรถแล้วกัน ไปเอาดอกไม้แป๊ปเดียวนี่”
“อือ เดี๋ยวมา” จียงส่งรอยยิ้มไปให้อีกครั้งก่อนลงจากรถเดินเข้าไปในร้านเล็กๆ และเมื่อก้าวเท้าเข้าไปในร้าน เจ้าของร้านหันมายิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน
“สวัสดีครับ”
“มาแล้วหรือคะ ฉันจัดไว้ให้อย่างดีเลยค่ะ ช่อดอกยิปโซ”
“ขอบคุณมากครับ”
“ปีที่ 7 แล้วสินะคะ คนที่ได้รับคงต้องดีใจมากแน่ๆ”
เธอยังคงจำได้ดีเหมือนเขา จียงก้มมองช่อดอกไม้สีขาวเล็กๆ ที่แสนบริสุทธิ์ ซึ่งเจ้าของร้านที่มองเห็นสายตาของจียงเป็นแบบนั้นก็ต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้...เพราะสายตาของเขาตั้งแต่ที่เธอได้เห็นมัน มันเป็นยังไงก็เป็นแบบเดิมมาตลอด
“ครับ เขาชอบมันมาก บางครั้งที่ผมมองตามสายตาเขาที่มองมัน...ผมยังคิดว่าเขารักมันมากกว่าผมซะอีก ฮะๆ” คำพูดติดตลกที่พาทำเอาเจ้าของร้านหัวเราะออกมาเบาๆ ตามไปด้วย แต่มันก็เท่านั้น จียงยื่นเงินให้ รอรับเงินทอนแล้วออกจากร้านไป
ช่อดอกไม้สีขาวถูกยื่นไปให้จินอูทันทีที่ขึ้นรถ
“ชอบไหม”
“ชอบบบบบบบบบบบ” มือเล็กคว้ามันเข้าไว้ในอ้อมอก
“เด็กน้อย ฝากถือหน่อยแล้วกัน”
“...”
“...”
“แต่ว่านะจียง...” ก่อนที่จียงจะได้บังคับรถให้เคลื่อนตัวออกไป จินอูที่กำลังมองช่อดอกยิปโซด้วยรอยยิ้มก็พูดขึ้นมาแล้วเว้นวรรคเอาไว้ให้คนขับต้องให้ไปรอคอยคำต่อมา
คำที่เร่งให้หัวใจเต้นแรงได้ดีเสมอ
“...ยังไงเราก็รักจียงมากกว่าสิ่งอื่นใดอยู่แล้วล่ะ”
“...”
“....”
“อืม ฉันก็รักจินอู”
“...”
“ขอบคุณนะ จินอู”
จียงยื่นมือไปลูบผมคนรักเบาๆ ก่อนจะเคลื่อนรถออกไป...
แม้ไม่อยากจะทำก็ตามที
ความสว่างจากท้องฟ้าเจือไปด้วยความเศร้าจนจียงรับรู้ถึงมันได้ จียงรับช่อดอกไม้จากจินอูมาถือไว้เองหลังจากลงจากรถกันทั้งสองคนแล้วเดินเข้าไปยังเนินเขาที่เป็นลานกว้างสุดลูกหูลูกตา มืออีกข้างกุมมือเล็กเอาไว้เพื่อส่งผ่านความอบอุ่นไปให้มือที่เย็นเชียบ
“หนาวรึเปล่า”
จินอูไม่ได้พูดอะไร เจ้าตัวส่ายใบหน้าให้กับคำถามเสียงเบาของจียงในขณะที่พวกเขากำลังเดินเคียงข้างกันขึ้นไป ยิ่งขึ้นไปก็ยิ่งกดดันให้ต้องรับความจริง
ยิ่งใกล้เขาก็ต้องยิ่งฝืนตัวเอง
“...จียง...เราจะรออยู่ที่นี่นะ”
คำพูดสุดท้ายนั้น
แล้วจินอูข้างกายเขาก็หายไป
มือใหญ่กำเพียงความว่างเปล่า...เมื่อภาพตรงหน้าเป็นแท่นหินอ่อนที่สลักชื่อบนนั้นว่า
‘คิมจินอู’
จินอูที่จากเขาไปด้วยอุบัติเหตุเมื่อ 7 ปีก่อน
จียงทนฝืนกลืนก้อนเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำบาก ริมฝีปากเม้มแน่นในขณะที่พยายามบังคับสองขาของตัวเองให้เดินไปตรงหน้า...และหยุดลง
พร้อมรอยยิ้มจางๆ
“จินอู...”
ค่อยๆ ก้มลงไปวางช่อดอกยิปโซไว้บนฐานหินอ่อนนั่น แล้วนั่งคุกเข่าลงไม่ได้กลัวว่ากางเกงสีดำของตัวเองจะเปรอะ ส่วนมือก็คอยปัดคอยเช็ดป้ายหินอ่อนด้วยความเงียบสงบ
“...ขอโทษนะ นี่ก็เป็นอีกปี...ที่ฉันฉุดรั้งนายไว้ด้วยความคิดของฉัน”
ฉุดรั้ง...ใช่ เรื่องราวทั้งหมดเป็นเพียงแค่ความคิดของคนขี้ขลาดอย่างฉัน
“แต่ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ ฉันอาจจะมีชีวิตอยู่ไม่ได้อีกแล้ว นายก็รู้”
นี่มันเป็นวิธีเดียว
“แต่ฉันยังไม่อยากไปอยู่ในที่ที่ไม่รู้ว่า...จะได้พบ หรือได้คิดถึงนายได้อีกไหม”
ฉันยังอยากมีชีวิตอยู่...เพื่อคิดถึงนาย
“แล้วก็ขอบคุณนะ ...ถึงแม้ว่าความจริงจะเป็น 7 ปีที่นายจากไป...แต่ก็ยังเป็นเหมือนทุกๆ ปีที่ฉันมีความสุข...ที่มีนายข้างกาย”
จินอู
“ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่ในความความคิดของฉันก็ตาม”
ฉันรักนาย
คิมจินอู
................................................................................................................
มีใครเข้าใจไรท์บ้าง มีใครเข้าใจจียงบ้าง
ถ้ามีรีดเดอร์ตอบถูกไรท์จะให้รางวัล ฮ่าๆๆๆๆๆ
#sfออลจีนู
ถ้ามีรีดเดอร์ตอบถูกไรท์จะให้รางวัล ฮ่าๆๆๆๆๆ
#sfออลจีนู
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น