คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : >> Spray Paint Part End (Minho x Jinwoo)
เปลือกตาบางปรือขึ้นก่อนจะกระพริบเพื่อให้ปรับเข้ากับแสงที่ลอดกระจกหน้าตาเข้ามา ตอนนั้นเองที่สัมผัสได้ถึงความรู้สึกแปลกๆ กับสิ่งที่แขนและขาของตัวเองกำลังกอดอยู่...มันไม่ใช่หมอนข้างนิ่มๆ มันแข็ง!!
รวดเร็วเท่าความตกใจที่ดวงตากลมโตขึ้นกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า
“เฮ้ย!!!! โอ้ย!!!!” ร่างทั้งร่างหมุนตัวหนีจนตกเตียงเล็กๆ ของตัวเองไป
“น่ารำคาญน่า” มินโฮบ่นพึมพำก่อนจะพลิกตัวหนี
“เฮ้ย!! นายเป็นใคร เข้ามาห้องฉันได้ยังไง!?!” จินอูมองไปรอบๆ เพื่อยืนยันว่ามันเป็นห้องนอนของตัวเองจริงๆ ก่อนจะผุดลุกไปฉวยไม้กวาดที่อยู่มุมห้อง
ปั่ก ปั่ก!
“โอ้ย!! โอ้ย!!! เจ็บนะเว้ย ทำบ้าอะไรเนี่ย?!?!”
จินอูฟาดด้ามไม้กวาดใส่มินโฮได้เพียงแค่ 2 ครั้ง มือใหญ่ก็กวาดไปกวาดมาก่อนจะจับมันไว้ได้ แล้วผุดลุกขึ้นนั่งหน้ายุ่ง
“นายเป็นใคร เข้ามาห้องนอนฉันได้ยังไง แล้วนั่น!...เสื้อผ้าฉัน!!” นิ้วเรียวชี้เข้าใส่เสื้อผ้าที่อยู่บนตัวมินโฮก่อนจะก้มลงดูเสื้อผ้าตัวเอง
...เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น? เขาจำได้ว่าไปดื่มวันเกิดบ๊อบ...บี้...เสื้อผ้าเขาถูกเปลี่ยน!!!...
“แกทำอะไรฉันห๊ะ?!!” จินอูกระชากไม้กวาดให้มาอยู่ในมือตัวเองทั้งหมดแล้วฝาดมันใส่มินโฮไม่ยั้งอีกครั้ง พร้อมกับสรรพนามที่เปลี่ยนไป
“พอสักทีได้ไหมมันเจ็บ!” สิ้นคำ มือใหญ่ก็คว้าด้ามไม้กวาดไว้ได้อีกครั้งแล้วดึงเข้าหาตัวจนสุดแรง ร่างเล็กลอยหวือเข้าชนมินโฮก่อนจะถูกจับกดลงบนเตียง มืนโฮรีบขึ้นคร่อมร่างเล็กพร้อมกดป้องกันการดิ้น
“แกปล่อยฉันนะ”
“เฮ้อ! ตัวเล็กแค่นี้ทำไมแรงเยอะจังวะ” สบถไปก็มองใบหน้าหวานไป “นี่ เมื่อคืนฉันไม่ปล่อยให้นอนจมกองอ้วกตากน้ำค้างหน้าบ้านก็ดีแค่ไหนแล้ว ตื่นมาจะได้อายชาวบ้านกว่านี้น่ะสิ เหอะ!”
“ม...หมายความว่าไง?”
“แล้วใครที่มันอ้วกใส่ล่ะ มันใช่ธุระของฉันไหมห๊ะ?!” มินโฮมองดูจินอูที่นิ่งลงแล้วก็ยิ่งหัวเสีย ใบหน้าหวานนั่นดูสำนึกผิดไปพร้อมกับครุ่นคิดบางอย่างอยู่กับตัวเอง
“นาย...คุ้นๆ นะ”
“หึ”
มินโฮถอยตัวออกจากร่างเล็กให้เป็นอิสระ กระแทกตัวนั่งบนเตียงพร้อมกับที่จินอูผุดลุกขึ้นนั่งด้วยแรงของตัวเอง ดวงตามองมินโฮอย่างพิจารณาก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงอ่อนๆ
“ขอโทษนะที่ตีไปซะแรงเลย แล้วก็ขอบใจด้วย แต่...ฉันว่ามันไม่ดีนะ เราไม่ได้รู้จักกันแล้วมาทำอะไรถึงขนาดนี้...” พูดแค่นั้นจินอูก็ถดตัวถอยหลังจนสุดปลายขอบเตียงอีกฝั่ง
“นาย...ไม่ได้ทำ...”
“หยุดความคิดนั่นได้เลย”
“ใช่ไหม?”
มินโฮปรายสายตามามองจนรอยยิ้มกว้างที่เห็นลักยิ้มข้างแก้มชัดเจนซีดลงไป
“ไม่ต้องขอบใจหรอก ฉันก็ไม่ได้คิดดีกับนายเท่าไหร่”
ว่าแล้วก็เดินลงไปยังด้านล่างของตัวบ้านที่ตากเสื้อผ้าของตัวเองไว้อยู่ เดินผ่านนาฬิกาเรือนใหญ่ก็หงุดหงิดขึ้นมาอีกระลอกเมื่อเห็นว่าเข็มสั้นยาวบ่งบอกว่าตอนนี้มันเพิ่งจะ 6 โมงครึ่ง!
“เดี๋ยว! เมื่อกี้นายหมายความว่าอะไร?” จินอูรีบวิ่งลงบันไดบ้านตามลงมา มินโฮก็โยนชุดนักเรียนที่แห้งแล้วใส่จินอูเต็มๆ หน้า
“รีดให้ด้วย จะอาบน้ำ”
“หา?”
มินโฮไม่ได้ตอบอะไร เดินกลับขึ้นไปบนห้องที่เขาใช้พักผ่อนเมื่อคืนอีกครั้งเพราะผ้าเช็ดตัวอยู่ที่นั่น จินอูหอบเสื้อผ้ามองตามร่างสูงผิวเข้มเดินหน้านิ่งขึ้นไปแล้วพอก้มลงมองก็ปล่อยเสื้อผ้าพวกนั้นลงพื้นแทบไม่ทัน
“นี่นายใส่กางเกงในฉันนอนงั้นเหรอ?!!” เสียงแหบตะโกนตามขึ้นไป คิดว่าอย่างน้อยก็ต้องได้ยินบ้างแหละ “นี่มันอะไรเนี่ย?? เดินเข้าโน้นออกนี่อย่างกับบ้านตัวเอง? ฮืออออ ถ้าไม่ไปดื่มเมื่อคืนก็น่าจะดีอยู่หรอก”
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องรีดชุดนักเรียนพวกนั้นให้ ด้วยความที่ทำอะไรเองมาตั้งหลายปีแค่ไม่กี่ตัวก็เสร็จทันก่อนที่มินโฮจะออกมาจากห้องน้ำ แต่ก่อนหน้านั้นก็ล้างหน้าแปรงฟันแล้วล่ะ เพราะเขามีแปรงสีฟันทั้งห้องน้ำข้างบนและข้างล่างเลย อยู่ไปนานๆ ก็เริ่มทนไม่ไหวเพราะกลิ่นตุๆ ของอ้วกตัวเองนี่แหละ
มินโฮเดินพันผ้าเช็ดตัวออกมาพอดีกับที่จินอูกำลังเก็บเสื้อผ้าที่ถูกค้นกระจุยกระจายไปเมื่อคืนตอนที่ร่างสูงหาเสื้อผ้าที่มีขนาดพอดีกับตัวเอง
“นายชื่ออะไร” เสียงทุ้มถามออกไป เรียกใบหน้าหวานให้หันมามอง แล้วก็เหมือนว่าจินอูมองมายังร่างของเขาแล้วนิ่งไป...แต่ก็ยืนนิ่งปล่อยให้มองอยู่อย่างนั้น
“ป...เป็นเด็กเป็นเล็ก...ทำไมไม่รู้จักพูดสุภาพกับคนที่โตกว่า” ประโยคสุดท้ายเสียงเบาลงคล้ายกับพึมพำกับตัวเองพร้อมใบหน้าหวานที่หันกลับไป
“ฉันถามก็ตอบเหอะ”
“ทำไมต้องบอก เดี๋ยวก็จะไม่เจอกันอยู่แล้ว แล้วนี่ทำไมไม่ไปเช็ดตัวแล้วแต่งตัวให้เรียบร้อยล่ะ!” สุดท้ายก็หันมาแหวใส่จนได้ ตอนนี้หยดน้ำยังเกาะพราวอยู่บนร่างกายกำยำสีแทนอยู่เลย! เห็นแล้วก็รู้สึกว่าหน้าร้อนๆ ยังไงก็ไม่รู้ เข้าโรงอาบน้ำกับดงฮยอกบ่อยๆ เห็นร่างแบบนี้ของคนอื่นก็ยังไม่เห็นเป็นไรเลย
“ทำไม? แต่หน้านายแดงๆ นะ”
จินอูรีบลุกพรวดขึ้น เมื่อเห็นร่างสูงเจ้าของความกำยำเดินเข้ามาใกล้พร้อมรอยยิ้มติดริมฝีปาก ร่างเล็กถอยตัวจนชิดตู้เสื้อผ้า
“หยุด!” นิ้วเรียวชี้สั่ง
“ก็บอกชื่อมาสิ เพราะรับรองว่านายจะได้เห็นหน้าฉันบ่อยแน่ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้คิดดีอะไรกับนายนักหรอก” ว่าจบก็ยักคิ้วขึ้น
“นาย...หน้าตาคุ้นๆ จริงๆ นะ” ...ยิ่งรอยยิ้มแบบนี้เหมือนเคยเห็นที่ไหน
“ซงมินโฮ นั่นคือชื่อของฉัน” มินโฮเลือกที่จะบอกชื่อตัวเองออกมาก่อน ไม่อย่างนั้นคนตัวเล็กตรงหน้าเขาก็เอาแต่เปลี่ยนเรื่องไปมาไม่จบไม่สิ้น จินอูเม้มปากแน่นมองซ้ายมองขวาและจบลงที่ประสานกับสายตาเรียวๆ ของมินโฮ
“...ฉันชื่อคิมจินอู”
“ก็แค่นี้แหละ”
แล้วร่างสูงก็หมุนตัวเดินกลับไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองมาใส่ต่อ มันไม่ใช่แค่นั้นหรอกเพราะมินโฮกำลังจะดึงผ้าเช็ดตัวที่มีอยู่ผืนเดียวออกทั้งๆ ที่ไม่มีอะไรคลุมกายเลยน่ะสิ!
“เฮ้ย! หยุดเลยหยุด! จะทำอะไรน่ะ!”
“ใส่เสื้อผ้าไง”
จินอูแทบอยากจะกระโจนเข้าไปบีบคอคนที่ยังอุตส่าห์จะหันมาตอบหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้อีก! ก่อนจะส่งเสียงฮึดฮัดแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวของตัวเองวิ่งเข้าห้องน้ำไป
“เขินรึไง เป็นผู้ชายเหมือนกันจะเขินทำไม” มินโฮถามออกไปก่อนที่ประตูห้องน้ำจะปิดลง พร้อมกับรอยยิ้มที่กว้างขึ้น
ร่างเล็กใช้ความเร็วในการอาบน้ำครั้งนี้เน้นความเร็วและสะอาด เพราะตั้งแต่ตื่นมาก็กินเวลาไปเยอะแล้วในการรอเด็กตัวโตเอ้อระเหยไปมาในห้องน้ำ พอแต่งตัวและลงมาด้านล่างของบ้านก็งุนงงอยู่นิดหน่อยที่ยังเป็นมินโฮนั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร
“ทำไมยังไม่ไปอีก?” ไล่กันดื้อๆ อย่างนี้นี่แหละ
“ฉันก็แค่คิดว่าฉันอาจจะต้องทำอะไรสักอย่างกับมัน” มินโฮชี้ออกนอกหน้าต่าง หลังจากเห็นสีหน้างุนงงของจินอู ชี้ออกไปให้จินอูได้เห็นฝีมือของพวกเขาที่ทำไว้กับรั้วบ้านของตัวเองเมื่อคืนนี้
“เฮ้ย ทำไม...” จินอูพุ่งตัวเข้าไปเกาะขอบหน้าต่างมองสภาพรั้วบ้านเละๆ ของตัวเอง แล้วหันมามองใบหน้าคมเข้มที่ยังตีหน้านิ่ง
“ฝีมือนายเหรอ?”
มินโฮยักคิ้วให้เป็นคำตอบ จนจินอูอ้าปากค้าง และก็เริ่มนึกออกว่าเคยเห็นมินโฮที่ไหน...จะที่ไหนได้ล่ะ ก็หน้าบ้านเขานี่แหละ ตอนเช้าเมื่อวานที่ยืนคุยกับลุงข้างบ้านเรื่องรั่วแล้วเด็กนี่ก็เดินผ่านไปพร้อมรอยยิ้มเยาะเย้ย
“นายนี่มัน...!” มือเล็กคว้ากล้วยหอมที่ถูกวางอยู่ในจานบนโต๊ะกับข้าวซึ่งใกล้มือที่สุดแล้วในตอนนี้ขึ้น หมายจะฟาดลงมาใส่คนตรงหน้า แต่ก็ต้องชะงักเพราะเสียงหัวเราะของมินโฮ
“ฮะๆๆๆ นี่ คิดว่าฉันจะตายเพราะกล้วยลูกเดียวในมือนายรึไง”
ปัง!
จินอูวางกล้วยลงเพื่อจะได้ใช้สองมือตบโต๊ะระบายความโมโห พลางยื่นใบหน้าเข้าไป ย้ำคำพูดช้าๆ และชัดๆ ในคำต่อมา
“ไอ้...เด็ก...เปรต”
จุ๊บ
“เฮ้ย!!”
ร่างเล็กเด้งตัวออกทันทีเมื่อถูกมินโฮยื่นหน้าเอาริมฝีปากมาชนกับปากของเขา รู้สึกได้ว่าหน้าร้อนขึ้นมาทันทีจนแทบจะเดือดปุดๆ โดยเฉพาะใบหน้าเจ้าเล่ห์ของมินโฮในเวลานี้
“ก็แค่มัดจำ งานที่ฉันจะต้องมาซ่อมแซมมันไง” มินโฮลุกยืนขึ้น สองมือเท้ากับโต๊ะแล้วเอนตัวมาทางที่จินอูยืนตกใจอยู่
“บอกแล้วว่าเรายังจะต้องได้เจอกันอีก”
พูดจบก็เดินออกไป จินอูที่ยังดูมึนไม่หายเดินเหม่อลอยออกไปหยุดยืนอยู่หน้ารั้วบ้าน พร้อมกับมองมันด้วยสภาพน่าสังเวช
“นี่”
“เหวอ!”
จินอูจะถอยหนีที่อยู่ดีก็เหมือนมีใครมายืนซ้อนหลังพร้อมเสียงกระซิบข้างหู จะถอยห่างด้วยความตกใจก็ถูกมือของคนคนนั้นรั้งไว้คล้ายกับถูกกอดอย่างเนียนๆ แต่ก็รู้อยู่ดีว่าเป็นซงมินโฮ ก่อนคนเนียนพูดออกมาอีกประโยคแล้วเดินหนีไป
“แล้วอย่าไปเมาเละแบบนั้นอีกล่ะ...หึ แล้วเจอกันครับ”
-----------------------------------------------------------------------
จบดีกว่านะไรท์ว่า ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มันก็ประการฉะนี้แล มันก็ไม่ได้ยาวเน๊อะ แล้วจะแบ่งพาร์ทเพื่อ????
ไรท์ชอบจีนูในโหมดแบบนี้จัง จริงๆ ก็แมนนะ
แต่โดนลูกไม้เจ้าเล่ห์ของเด็กเกเรนามซงมินโฮก็ทำเอาไปไม่เป็นเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณรีดเดอร์ที่ชอบด้วยนะ อ่านเม้นไปก็ฮาไป ชอบที่ว่า ปิ๊งกันแบบเละๆ ฮ่าๆๆๆๆ
เอาล่ะ ไรท์ฝากเรื่องต่อไปด้วยนะคะ จะได้เอามาลงเร็วๆ นี้แหละ
เรื่องต่อไปไรท์นำเสนอมาก หลังจากแต่งเรื่องนี้เสร็จไรท์ก็จับสลากแล้วแต่งต่อเลย
วันเดียวเสร็จ แต่มากไปด้วยอารมณ์ 55555 ฝากด้วยนะคะ #กราบงาม ^^
#sfออลจีนู
◊ SQWEEZ
ความคิดเห็น