[Winner iKON BIGBANG] SF All x Jinwoo

ลำดับตอนที่ #12 : >> Paradise Part 3 (One x Jinwoo)

CR.SQW

Paring : One (Jaewon) x Jinwoo

Warning

III

PARADISE

-------------------------------------------------------------------------------

          สายตาตาล่อกแล่กที่กวาดมองไปรอบๆ ความวุ่นวายจากผู้คน เสียงดนตรีจังหวะหนัก เสียงพูดคุย กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งควันบุหรี่ ทำให้เจ้าของสายตาไม่นิ่งนั้นจมอยู่กับความคิดของตัวเอง โดยที่ไม่รู้ว่าใครอีกคนกำลังจับสังเกตพฤติกรรมอยู่ข้างๆ

          “แล้วจะเอายังไงดีวะ ไอ้ห่าอูซองก็ตายไปแล้ว แล้วแม่งก็เสือกทิ้งเรื่องใหญ่เอาไว้อีก ใครฆ่าแม่งก็ไม่รู้อีก ชีวิตมันอะไรจะเฮงซวยขนาดนั้น” หนึ่งในกลุ่มเหล้าตรงหน้าพูดขึ้นด้วยเสียงที่ไม่เบาสักเท่าไหร่ เพราะต้องแข่งกับเสียงเพลง แต่ถึงแม้บทสนทนาที่กำลังถูกเปิดใหม่จะเป็นเรื่องแย่ๆ แต่ก็ไม่มีใครจะหวาดกลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน

          ในเมื่อสถานที่แห่งนี้มันก็มีแต่คนแบบพวกเขาไงล่ะ

          “มันทิ้งยาไว้ให้ใครวะ อย่าให้กูรู้นะ กูเป่าทิ้งแน่ แล้วมึงล่ะไอ้วัน ไม่รู้เหี้ยอะไรเลยเหรอ” ดูเหมือนว่าคำถามนั้นจะเรียกความสนใจของคนสองคนให้หันไปมองได้

          คนหนึ่งที่เป็นคนถูกถาม
          อีกคนหนึ่งก็ขึ้นชื่อว่าคนรักของคนถูกถาม

          “ไม่รู้” แจวอนตอนส่งๆ ไปพลางยกมือขึ้นสูบบุหรี่ที่คีบไว้นานแล้ว ดวงตาก็มองกลับไปยังคนนั่งข้างๆ ที่เลื่อนสายตามองทุกคนที่นั่งอยู่ในกลุ่มและมาหยุดอยู่ที่ตัวเขาเอง ก่อนจะตวัดสายตาไปยังคนที่พูดขึ้นต่อมาอีก

          “พวกไอ้กวังมินก็หายหัวไปเลย กูว่าพวกมันน่าสงสัยที่สุด”

          “มึงรู้บ้างไหมจินอู”

          “รู้อะไรล่ะ” แววตาของจินอูแข็งกร้าวขึ้นมาแบบไม่รู้ตัวเมื่อถูกจี้ถาม แต่คนอื่นก็ไม่มีทางได้ทันสังเกตหรอก ในเมื่อที่ๆ พวกเขานั่งชุมนุมอยู่มันไม่ได้สว่างเท่าไหร่ แต่มันก็เพียงแค่ชั่วครู่

          “มึงเป็นเพื่อนมันนี่จินอู หึหึ เพื่อนรักด้วย ใช่ไหม? วัน”

          จินอูเหลือบตามองคนข้างๆ ที่สูบบุหรี่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร แต่จินอูรู้ดีว่าท่าทางนิ่งๆ แบบนั้น...อาจจะระเบิดออกมาในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้ได้ ถ้าหากว่าคนพวกนี้ยังพูดถึงเรื่องกวังมินไม่รู้จักหยุด

          กวังมินกลายเป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับเขา

          น่ารังเกียจ ที่คนพวกนี้รู้ดี แต่ก็ยังจะจุดระเบิดแจวอนให้กลายเป็นเรื่องพูดคุยต่อไปได้อีกในอนาคต

          “ขอตัว”

          จินอูตัดสินใจลุกขึ้นเพื่อตัดบทสนทนาและมันก็ถึงเวลาสำหรับอะไรบางอย่างที่เขาต้องไปทำ แต่กลับถูกมือใหญ่เย็นคว้ารั้งเอาไว้

          “จะไปไหน”

          “ห้องน้ำ เดี๋ยวมา”

          “แม่งหนีตลอดอ่ะ ยิ่งไอ้วันมันหึงเลือดขึ้นหน้าก็แสดงว่ามันยิ่งรักมึงนะโว้ย” เสียงหนึ่งตะโกนจากกลุ่มตามจินอูไปก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะครึกครื้น คนที่ตัวเล็กที่สุดในกลุ่มได้แต่ยกมือขึ้นโบกในอากาศเพื่อตัดรำคาญ

          การหึงไม่ใช่ว่าไม่อยากจะได้จากคนรัก ใช่ การหึงคือการแสดงว่ารักอย่างหนึ่ง

          แต่สำหรับแจวอน ให้ฝ่ายนั้นอยู่ห่างไกลจากคำคำนั้นจะดีกว่า หากไม่อยากให้เกิดโศกนาฏกรรมในที่สุด

          จินอูที่เดินทางห้องน้ำกลับเลือกที่จะเดินผ่านห้องน้ำแล้วเดินไปทางด้านหลังของผับแทน ดวงตาที่เคยส่ายสอดส่องไปมาถูกกลับมาใช้อีกครั้ง เมื่อมือแตะประตูหลังร้าน ใบหน้าซีดสีเล็กน้อยหันกลับไปมองด้านหลังว่าจะไม่มีใครโผล่มา มือถึงได้ค่อยๆ เปิดออกไป เมื่อด้านนอกว่างเปล่าเช่นกันถึงได้พุ่งตัวออกไป

          “กวังมิน” เสียงเรียกชื่อแทบจะกลายเป็นเสียงกระซิบ

          เจ้าของชื่อผุดตัวลุกขึ้นจากข้างกองขยะของผับ เมื่อเห็นว่าเป็นคนที่ตามหาอยู่ถึงได้รีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหา สีหน้ากังวลที่ถูกฉาบมานานก็ปรากฏขึ้น

          กวังมินยกมือข้างนึงขึ้นประคองใบหน้าขาวซีด

          “ขอโทษ กูโทษนะจินอู”

          คนถูกขอโทษส่ายหน้าไปมาย้ำๆ

          “มึงต้องหนีไปให้ได้นะกวังมิน” มือหยิบซองยาจากในกระเป๋ายัดใส่มือเพื่อนตรงหน้า มือที่กุมกันแน่นทำให้ต่างคนต่างน้ำตาไหลออกมา “มึงต้องหนีรอดให้ได้นะ”

          ยาของอูซองที่ถูกกวังมินฆ่าตาย อยู่ในบ้านของเขากับแจวอนได้ยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน ยาตัวอย่างเม็ดเล็กเจ้าปัญหาที่ทำให้คนในองค์กรของพวกเขาไม่พอใจ

          กวังมินกำลังทรยศคนในองค์กร เอายาตัวอย่างไปให้กับคนอีกกลุ่ม

          ถึงแม้จะทำเรื่องผิดพลาดครั้งใหญ่...แต่กวังมินก็คือเพื่อนคนที่เขารักมากที่สุด

          “กูขอโทษจินอู...” ร่างของจินอูถูกดึงเข้าไปกอด กวังมินลูบผมเบา “...กูขอโทษ...ที่อยู่ข้างมึงตลอดไปไม่ได้อย่างที่สัญญาในตอนนั้น กูขอโทษ”

          “ไม่หรอก มึงรีบไปเถอะ ก่อนที่จะมีใครมาเห็น” จินอูดันตัวกวังมินออก มองเห็นใบหน้าและสายตาที่สื่อออกมาว่าขอโทษเขาสุดหัวใจ

          แต่...

          ปัง!!!!

          มือเล็กปิดน้ำจากฝักบัวหลังจากที่ได้ยินเสียงปืนหนึ่งนัดดังขึ้นในหัว ริมฝีปากถูกเม้มแน่นอีกครั้ง ราวกับกลั้นความรู้สึกบางอย่างที่จุกอยู่และพยายามกลืนมันลงไป

          เกลียด

          จินอูออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเสื้อผ้าตัวใหม่ที่ได้มาจากคนที่จินอูเองก็ไม่รู้จักคนนั้น หลังจากที่เขาพยายามจะหนีแล้วถูกแจวอนจับตัวไว้ได้ เสียงหัวเราะราวกับเป็นเรื่องขบขันก็ดังออกมาจากปากผู้ชายคนนั้น ก่อนจะพูดฝากฝังเขาไว้กับแจวอนแล้วเดินออกไปอย่างคนอารมณ์ดี ส่วนจินอูถูกแจวอนถากถางอีกเล็กน้อยแล้วจับโยนเข้าห้องน้ำ

          เมื่อความทรงจำเก่าไหลย้อนกลับเข้ามา จินอูก็แทบไม่อยากจะมองหน้าเจ้าของบ้าน ไม่อยากจะกวาดสายตามองหลายๆ สิ่งหลายๆ อย่างที่มันยังคงเหมือนเดิม

          “อย่าลีลา เดินมานั่งนี่”

          สุดท้ายก็ต้องเลื่อนสายตาไปมองคนที่เรียกตัวเองเสียงแข็งอยู่บนเตียง โดยที่ขาไม่ได้ขยับก้าวไปตามคำสั่งที่ได้รับมา สายตาของเขาพวกเขาที่ยังคงร่องรอยความเกลียดชังต่อกัน...ผ่านไปไม่รู้แล้วกี่นาที

          สุดท้ายเป็นฝ่ายแจวอนเองที่หัวเสียลุกมากระชากข้อมือที่เป็นแผลของจินอู แล้วเหวี่ยงลงเตียงใหญ่อย่างแรงจนความจุกตีขึ้นท้อง แต่ก็กัดฟันอดทนไม่แสดงออกทางสีหน้า ก่อนจะถูกกระชากให้ลุกขึ้นนั่ง มือข้างหนึ่งกำข้อมือเล็กไว้ อีกข้างก็เปิดกล่องทำแผลออก

          “ไม่ต้อง!”

          จินอูพยายามชักมือหนี แต่แจวอนก็กระชากให้ข้อมือเลยออกไปนอกเตียงนอน และบีบให้อีกฝ่ายอยู่นิ่งๆ ก่อนจะเปิดขวดแอลกอฮอล์เช็ดแผลด้วยมือเดียวอย่างชำนาญ จากนั้นก็เทราดลงมาที่แผลบนข้อมือของจินอู ฟันขาวรีบขบกัดลงบนริมฝีปากช้ำๆ เพื่อระงับความแสบที่ตีขึ้นมา เมื่อเสร็จข้างนี้แล้วแจวอนทำเช่นเดิมกับข้อมืออีกข้าง และข้อเท้าอีกสองข้างของจินอู

          ดวงตากลมมองอีกคนใส่ยาแล้วพันผ้าพันแผลไปเงียบๆ โดยที่ต่างคนไร้ซึ่งคำพูดใดๆ จนมือเผลอกำเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว แจวอนที่กำลังใส่ยาที่ข้อมืออีกข้างอยู่ชะงักไป เงยหน้ามองอีกคน...ที่ใบหน้ามีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาเป็นทาง แจวอนจ้องดวงตาคู่นั้นอีกพักใหญ่กว่าจะกลับไปใส่ยาและพันผ้าพันแผลให้แผลที่เหลือจนเสร็จ

          แจวอนทิ้งจินอูไว้ตรงนั้น คว้าซองบุหรี่ไปนั่งตรงโซฟาเก่า หยิบออกมาหนึ่งม้วน จุดไฟ สูบควันเหล่านั้นให้ไปบั่นทอนการทำงานของปอด แล้วปล่อยควันที่อัดแน่นอยู่ภายในออกมา

          จินอูมองเบื้องหลังของแจวอนที่ตอนนี้เห็นมันได้อย่างชัดเจน หลุบตาลงมองผ้าพันแผลที่อยู่ตามข้อมือข้อเท้าของตัวเองก็ต้องยกขาชันเข่าขึ้นฝั่งใบหน้าและน้ำตาลงไปในนั้น

          ปัง!!!!

          ดวงตากลมเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นร่างของเพื่อนรักชะงักงันแล้วค่อยๆ ทรุดตัวลงไปกองกับพื้น เหนือสิ่งอื่นใดนั้น รอยสีแดงที่ผุดขึ้นมาจากหน้าอกเพียงชั่วพริบตาหลังจากที่ได้ยินเสียงดังลั่นคล้ายเสียงปืน

          “ก...กวังมิน”

          เสียงสั่นดังขึ้นกับร่างกายที่ทำอะไรไม่ถูก จินอูไม่กล้าหันหลังกลับไปมองว่าใครเป็นคนทำ

          กลัว

          กลัวว่าจะเป็นแจวอน

          “กูบอกมึงหลายครั้งแล้วใช่ไหม ว่าอย่ามาอยู่ใกล้จินอูอีก...นี่คือรางวัลที่มึงไม่เคยฟังคำพูดของกูเลย”

          แจวอน

          “ก...ก...กวังมิน” ร่างที่จะทรุดลงไปหาเพื่อนถูกกระชากให้เซเข้าไปหาคนกระชากอย่างแรง

          “จ...จิน...อ...อ”

          ปัง!!!!

          “กวังมิน!!!!!!!!!!!”

          “ฮึก!!”

          ปัง!!

          จินอูที่เผลอหลุดเสียงสะอื้นออกมาสะดุ้งสุดตัว เมื่อเสียงปิดประตูเรียกให้กลับเข้าสู่ความเป็นจริง สายตามองตรงไปยังที่ที่เจ้าของบ้านนั่งอยู่

          แจวอนหายไปแล้ว

          หายไปจากโซฟาแล้ว

          หายไปเลยได้ก็ดี

          หายไปจากชีวิตเขาได้ยิ่งดี

          “ฮึก ฉันเกลียดนาย จองแจวอน”

          เป็นเวลาหลายชั่วโมงกว่าที่แจวอนจะสงบสติตัวเองได้แล้วเดินเข้ามาด้านใน เสียงสะอื้นหายไปแล้วแต่คนที่ยังก้มหน้าลงกับเข่ายังอยู่บนเตียงนอนของเขาเหมือนเดิม

          จินอูเผลอหลับไปแล้ว

          แจวอนเดินมาหยุดอยู่ใกล้กับร่างตรงหน้า มือไม่รักดีที่ยื่นออกมาปัดปอยผมเกี่ยวคล้องใบหู นัยน์ตาที่กวาดมองทั่วใบหน้าซีดค่อยๆ เลื่อนลงมายังข้อมือและข้อเท้าซึ่งถูกพันผ้าสีขาวไปอยู่

          “ฉันก็เกลียดนายเหมือนกัน จินอู...ทั้งๆ ที่ฉันรักนายมากขนาดนั้น”

          “ฉันคือฝันร้ายของนาย...นายก็คือฝันร้ายของฉัน”

          “ทิ้งฉันไปทำไม”

          สิ้นคำตัดพ้อกับตัวเองคำสุดท้าย แจวอนดุนลิ้นกับกระพุ้งแก้ม หายใจเข้าเพื่อเตือนให้ตัวเองเลิกฟุ้งซ่านกับเรื่องที่ผ่านมาเกือบ 6 ปีแล้ว

          ยื่นมือออกไปอีกครั้งแล้วค่อยๆ ดึงตัวคนที่นั่งกอดเข่าอยู่เอนลงไปแผ่บนเตียง แต่แล้วมือของคนที่รู้สึกตัวตื่นเอื้อมมาจับข้อมือของแจวอนไว้ให้หยุดทุกการกระทำ พร้อมกับเปิดดวงตาออกมองคนที่อยู่เหนือตัวเอง

          “อย่าทำแบบนี้”

          “...”

          “อย่าทำเหมือนว่าไม่ได้เกลียดฉัน”

          “...”

          “...”

          “บอกตัวนายเองเถอะ”

          จินอูปล่อยมือจากแจวอนพร้อมทั้งหันหน้าหนีไปอีกทาง เมื่อรู้สึกว่าหากตัวเองมองใบหน้าและสายตานั้นอีกนิดน้ำตาก็จะไหลออกมาอีก ฟันขาวขบกัดลงริมฝีปากอีกครั้ง...

          แจวอนก้าวขึ้นคร่อมร่างจินอูที่นอนอยู่

          ใบหน้าซีดสีหันกลับมามองด้วยความตกใจ ข้อมือสองข้างถูกกดไว้ข้างศีรษะ

          แววตาแข็งกร้าวในครั้งแรกที่ได้เห็น...หายไปที่ไหนแล้ว

          จองแจวอน

          ใบหน้า ลมหายใจอุ่น ริมฝีปาก ค่อยๆ กดลงมาทาบทับริมฝีปากบางช้ำที่แม้แต่เจ้าของก็ไม่มีได้หันหน้าหนีรสจูบนี้ น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาที่ปิดลงอีกครั้งพร้อมกับหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเดิมแต่มันกลับเจ็บไปหมด เจ็บเหมือนจะตาย จินอูเหมือนหายใจไม่ออก เมื่อริมฝีปากของแจวอนละเลียดไปมาบนริมฝีปากของตัวเองที่โต้ตอบกลับไปไม่ต่างกัน รสจูบเนิ่นนานจนละริมฝีปากออกและจูบซับรอยแผลบนปากที่จินอูใช้กัดมันยามต้องระงับน้ำตา

          จินอูเปิดเปลือกตามองแจวอน ก่อนจะปิดลงอีกครั้งเมื่อฝ่ายด้านบนโน้มใบหน้าลงกดจูบพร้อมสอดลิ้นชื้นเข้าไปพร้อมความรู้สึกบางอย่างที่คุ้นเคย

          ความรู้สึกนี้ เตียงนี้ มือคู่นี้ ริมฝีปากนี้ และผู้ชายคนนี้

          ลิ้นเล็กตอบกลับไปตามความคุ้นเคย เกี่ยวกระหวัดอ้อยอิ่งอย่างที่เคยทำ

          “ถ้านายเกลียดฉัน...แล้วจะร้องไห้ทำไม”

          แจวอนเอ่ยกระซิบข้างหูหลังจากผละริมฝีปากออก แล้วริมฝีปากนั้นก็กดลงที่ต้นคอ ร่างจินอูสะดุ้งเล็กน้อยเหมือนถูกของร้อนนาบลงไป มือสองข้างที่แจวอนยังกักกันไว้กำแน่น ใบหน้าเบี่ยงเอนไปตามริมฝีปากของแจวอนที่พรมจูบลงไป ทั้งลิ้นร้อนและฟันที่ขบกัดเบาๆ ส่งแรงให้จินอูปล่อยเสียงครางออกมา มือของแจวอนละออกมาลูบไล้ไปทั่วหน้าท้องก่อนจะเลิกเสื้อขึ้นพร้อมกับดึงตัวจินอูให้ขึ้นจากเตียงเล็กน้อยเพื่อถอดมันออกไปพ้นทาง

          และแล้วพวกเขาก็ปล่อยตัวเองไปกับอีกความรู้สึกที่ถูกกด ถูกฉาบไว้ด้วยความเกลียดชัง

          ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

          ควันสีขุ่นลอยละล่องออกมาจากริมฝีปากช้ำก่อนจะกลืนหายไปกับความมืดมิด...ฟ้าด้านนอกเพิ่งจะมืดลงได้ไม่นาน และมันก็ทำให้แจวอนนึกขึ้นได้ว่าทั้งเขาและคนที่นอนหลับไปบนเตียงยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่เมื่อวานนี้ ใบหน้าหันกลับไปมองจินอูจากโซฟา แล้วก็ต้องหันกลับมาสูดควันเข้าปอดอีกครั้งใหญ่

          แจวอนเริ่มคิดถึงเรื่องของวันพรุ่งนี้ และวันมะรืน สิ่งที่เขารู้สึกว่าอยู่ดีๆ มันกลับกลายมาเป็นเรื่องที่ทำให้เขาคิดไม่ตกเกี่ยวกับมัน เขาควรที่จะจัดการเรื่องทุกอย่างยังไง เขาควรที่จะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองยังไง แม้แต่บุหรี่ทั้งซองมันก็ไม่สามารถช่วยทำให้เขาคิดอะไรขึ้นมาได้

          ดวงตาเปิดขึ้นมาในความมืดหลังจากที่ผล็อยหลับไปหลังจากความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตั้งแต่เมื่อวาน แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองหลับไปได้ไม่นานเลยจริงๆ เพราะที่ข้างกายตรงนี้ยังว่างเปล่า แต่บนร่างกายเขาก็ดูเหมือนว่าจะถูกทำความสะอาดและเสื้อผ้าก็ถูกสวมอยู่บนร่างกาย พอคิดไปถึงเรื่องนี้ก็ทำให้ต้องคิดย้อนไปถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น...

          เขาไม่รู้เลยว่าเรื่องมันแปรเปลี่ยนมาเป็นแบบนี้ได้ยังไง

          ต้องทำยังไงอีก

          จะหนีได้ยังไงอีก

          ในเมื่อกลิ่นของแจวอนเด่นชัดในความทรงจำอีกครั้งแบบนี้

          จินอูหลับตาลง ก่อนจะดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง รู้สึกมึนหัวอยู่ไม่น้อยเลยไม่ได้ขยับร่างกายใดๆ อีก แต่ก็ทำให้คนที่ชาชินกับความเงียบอย่างแจวอนซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาตัวเก่าหันหน้ากลับมามอง

          “หิวรึเปล่า”
 

          น้ำเสียงเรียบๆ ไม่มีแววเข็งขึง หรือโอนอ่อน เรียกให้จินอูเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้งเพื่อมองแจวอน สุดท้ายก็พยักหน้าให้พร้อมเสียงตอบรับในลำคอ

          แจวอนลุกขึ้นไปเปิดไฟ หิวถุงกล่องข้าวที่เพิ่งออกไปซื้อเพราะหัวตื้อคิดอะไรไม่ออกเมื่อครู่เดินมาที่เตียงนอน แจวอนยื่นกล่องข้าวให้อีกคนรับไป แล้วก็เปิดของตัวเองกินไปพร้อมๆ กัน

          “7 ครั้ง”

          “...”

          “7 ครั้งที่นายพยายามหนีไปจากฉัน”

          “...”

          “และครั้งที่ 8 นายก็ทำสำเร็จ”

          “...”

          “6 ปีหลังจากนั้น เมื่อวานนี้นายก็พยายามจะหนีจากฉันไปอีก”

          “แล้วนายรู้ตัวไหม ว่าภายใน 7 ครั้งที่ฉันพยายามจะหนีไป นายทำอะไรกับฉันไว้บ้าง”

          “หึ รู้สิ”

          “ถ้านั่นคือคำตอบ...นายก็ไม่มีสิทธิมาเกลียดฉัน”

          “แล้วนายรู้ไหม ว่าฉันเกลียดการอยู่คนเดียวมากแค่ไหน รู้ไหมว่าฉันทุกข์ทรมานมากแค่ไหน”

          “...”

          “นายรู้ นายถึงได้ทำสินะ...ฉันไม่มีสิทธิเกลียดนายเลยเหรอ”

          จินอูกำช้อนแน่น ก่อนจะตักเนื้อหมูในกล่องอาหารของตัวเองไปใส่ในกล่องอาหารตรงหน้า แจวอนเหลือบมองจินอูที่กินข้าวต่อไปเงียบๆ

          “ถ้ามันจะมีครั้งที่ 10 ฉันควรจะทำยังไงกับนายดี...คิมจินอู”

          นี่เป็นสิ่งเดียวที่แจวอนเอาแต่คิดซ้ำไปซ้ำมา

          และเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าจินอูคิดจะทำอะไรอีก

          เขารู้แค่ว่า เขาคงจะทนไม่ได้ กับเรื่องซ้ำๆ เดิมๆ

          หลังจากกินข้าวเสร็จจินอูก็ลุกเดินไปทำล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนกลับมาไล่สายตากับหนังสือที่ตั้งเรียงกันอยู่บนชั้นปลายเตียงนอนระหว่างที่แจวอนหายไปเก็บของ จินอูกวาดสายตามายังมุมๆ หนึ่งที่เขาเคยวางหนังสือที่ตัวเองชอบอ่านเอาไว้ใกล้ๆ มือ เพื่อที่จะกลิ้งบนที่นอนมาหยิบได้ง่ายๆ แต่ตอนนี้มันกลับหายไปแล้ว

          “ไม่มีสิ่งที่กำลังหาอยู่หรอก”

          จินอูเบนสายตาออกจากมุมนั้น แสร้งว่าไม่ได้หาอะไรอย่างที่อีกฝ่ายพูด ก่อนจะเดินขึ้นไปนั่งขัดสมาธิกลางเตียงนอนมองแจวอนเดินไปเดินมาทำธุระของตัวเอง อยู่ในชุดแบบนี้แล้วเจ้าของบ้านก็คงไม่จับตัวเขาไปนั่งที่เก้าอี้เอามือมัดไพร่หลัง แล้วก็มัดขาเขาหรอกใช่ไหม

          จนแจวอนมองมาที่เขาครู่หนึ่ง แล้วก็ปิดไฟให้ทั้งห้องมืดลง

          “ง่วงแล้วก็นอนไปสิ ไม่ต้องมามอง” แจวอนว่าใส่ขณะเดินมาหยุดที่หน้าจินอู คนถูกไล่ให้นอนล้มตัวลงด้านที่ติดกำแพงอย่างเคยชิน พร้อมกับหันหลังให้จึงไม่เห็นรอยยิ้มที่คลี่ออกมาของแจวอน จากนั้นเจ้าของเตียงถึงได้นอนลงบนพื้นที่ที่เหลืออยู่

          คนนอนหงายเหลือบตาไปมองคนหันหลังใส่ มือยื่นออกไปก่อนความยั้งคิด ดึงต้นแขนจินอูให้หันหน้ามาก่อนดึงเข้าหาตัว แจวอนรู้ว่าจินอูยังไม่ได้เข้าสู่ห้วงนิทรา และพออีกฝ่ายไม่มีมีท่าทีดึงดันหรือพูดอะไรออกมา ความหนักอกที่มันมีอยู่กลับจางหายไป

          นี่อาจจะเป็นคืนแรกในรอบ 6 ปีที่เขานอนหลับได้สนิท

----------------------------------------------------------------------------------

ยังไม่จบง่า ตอนแรกกะว่าจะให้มีสัก 3 ตอน ปรากฏจบไม่ลง

และคิดว่าถ้าแต่งให้จบรวดเดียวคงจะได้รอกันอีกนานแน่

ช่วงนี้ม.เปิดเรียนแล้ว แต่จะพยายามหาเวลาว่างให้มากที่สุดเท่าที่จะหาได้

มาแต่งออลจีนูให้ต่อนะคะ

รีดเดอร์ก็อย่าลืม #sfออลจีนู น้า

สารภาพ : ที่จริงความตั้งใจแรกในการแต่งเรื่องนี้คือเอ็นซีวอนอูค่ะ แบบ smut นะ

แต่แต่งๆ แล้วผลปรากฏออกมาเป็นแบบนี้ตามเนื้อเรื่องค่ะ

สองคนนี้เค้ากำลังสับสนและเศร้านิดหน่อย เราเลยไม่อยากแต่งให้จบเพราะไม่อยากให้รูปฟิคเสีย

จินตนาการต่อเอาได้เนาะว่าแจวอนจะอ่อนโยนกับจีนูแค่ไหน 5555555