[My neighbor is spy]ตอนพิเศษ : This is my dream!!

เนื้อเรื่อง

          ความหนาวเย็นยะเยือกของสายลมยามดึกพัดมาต้องผิวกาย  ร่างบางห่อตัวลีบ  หรี่ตามองผ่านแว่นตาหนาเตอะฝ่าความมืดเบื้องหน้า  รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหลงทางอยู่ที่ไหนสักแห่ง แต่ยังดูไม่ออก  เขาก้าวเท้าและพบว่ากำลังเดินอยู่ในพื้นทราย หรือว่าเขากำลังหลงทาง  ทันใดนั้นแสงสว่างสีเหลืองนวลก็ปรากฏขึ้นเป็นจุดเล็กๆ ตรงหน้า  ร่างบางสาวเท้าเร็วขึ้น ย่ำผ่านเม็ดทรายละเอียดเล็กเข้าไปหาแสงสว่างนั้น  มันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ  ในที่สุดเขาก็พบตัวเองอยู่ใต้หน้าผาหินเตี้ยๆ ซึ่งด้านบนเป็นแคมป์ที่พักหรืออะไรสักอย่าง แสงสว่างที่เห็นมาจากที่นี่นี่เอง

          ร่างบางพยายามปีนป่ายขึ้นไปบนหน้าผานั้นโดยใช้มือไต่ไล่ไปตามซอกหิน  ความเจ็บปวดแล่นเข้าสู้ร่างกายทุกครั้งที่ไต่สูงขึ้น  หน้าผาที่น่าจะเตี้ยนั้นดูสูงขึ้นมาถนัดเมื่อคนปีนไม่มีประสบการณ์ แต่ในที่สุดเขาก็สามารถปีนขึ้นมาได้สำเร็จ

          ขณะที่พยายามแคะเม็ดทรายเล็กๆ ที่ติดอยู่ตามแผลถลอกที่มือออก ชายหนุ่มก็รู้สึกว่ามีคนเดินเข้ามาใกล้ ก่อนที่จะได้ทันหันหรือพูดอะไร  ปากกระบอกปืนกลก็จ่อมาที่ศีรษะเขา

          “นายเป็นใคร?”

          ผู้มาใหม่กล่าวเสียงเครียด  ฟังจากน้ำเสียงแล้วน่าจะยังเด็กอยู่  น่าตกใจที่มาพร้อมกับปืนกระบอกใหญ่ขนาดนี้  ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง และอุทานอย่างตกใจ

          “รูฟัส!”

          เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว  แสงสลัวที่ส่องเข้ามาพอจะทำให้เห็นเค้าหน้าคมคายได้ค่อนข้างจะชัดเจน  เขาเป็นเด็กหนุ่มอายุราวๆ สิบห้าสิบหกปี  หน้าตาติดไปทางโซนยุโรปออกแขก  ผมยาวสีดำสนิทมัดรวบเอาไว้ด้านหลัง  เห็นแวบแรกก็จำได้ว่าเป็นใคร

          นี่ต้องเป็นความฝันแน่ๆ

          ฟ่งจำได้ว่าเขาเคยเห็นรูฟัสในสภาพแบบนี้ตอนดูรูปถ่ายที่คลาวเดียเอามาให้ ตอนนั้นดูเหมือนว่ารูฟัสจะเป็นทหารหรืออะไรซักอย่าง  ไม่สิรูฟ้สเคยเล่าว่าเขาเคยเป็นทหารรับจ้าง ก็คงจะใช่แหละ  แบบนี้ก็แปลว่าเขากำลังฝันอยู่น่ะสิ

          ฟ่งลุกขึ้นยืน  ปัดเศษทรายออกจากตัว  ถ้านี่เป็นฝันของเขา เขาก็น่าจะทำอะไรต่อมิอะไรตามใจได้

          “นายเป็นใคร ทำไมถึงรู้จักชื่อผม”

          “ผมหรอ?  ผมก็เป็นหัวหน้าของเธอไง”

          ฟ่งว่า  มองดูรูฟัสตอนสมัยยังเด็ก  ถึงจะสูงกว่าเขานิดหน่อย ก็ยังดูน่ารักกว่าตอนโตล่ะ  พอนึกถึงขนาดตัวกับความสูงนั่นแล้ว ฟ่งก็ยอมจำนนว่าเขาคงต่อต้านอะไรผู้ชายคนนั้นได้ไม่มาก  แต่ว่าถ้าเป็นตอนเด็กๆล่ะก็...

          รูฟัสขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ  มองสำรวจบุคคลแปลกหน้าขึ้นๆ ลงๆ

          “หัวหน้าทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ  ผมเคยมีหัวหน้าแบบคุณด้วยหรอ?”

          “มีสิ ตอนนี้เลยไง”

          เด็กหนุ่มวัยสิบห้ายังคงขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด

          “ผมว่าคุณต้องเป็นหัวหน้าหน่วยเสบียงแน่ๆ  ผมกำลังตามหาตัวอยู่ ไปกันเถอะ”

          “เฮ้ เดี๋ยวสิ”

          ฟ่งร้องห้าม แต่รูฟัสฟัง  ฉุดมือของเขาและพาวิ่งออกไป

          ทำไมในฝันของเขาถึงต้องถูกรูฟัสจูงไปจูงมาอีกนะ!!

          “แปลกจัง ทำไมไม่มีใครอยู่เลยล่ะ”

          รูฟัสพูดอย่างแปลกใจเมื่อทั้งคู่เดินมาถึงที่พัก  ฟ่งแอบอมยิ้ม ก็นี่มันฝันของเขานี่นา  เขามองดูผมยาวๆ ของรูฟัสแล้วนึกสงสัยว่าทำไมตอนเด็กถึงต้องไว้ผมยาวด้วย

          “บอกแล้วว่าผมเป็นหัวหน้าของเธอ  ว่าแต่ทำไมเธอถึงไว้ผมยาวล่ะ?”

          “ผมไม่เคยบอกคุณหรอ?”

          รูฟัสย้อนถาม ฟ่งนิ่งนึก  เหมือนว่ารูฟัสน่าจะยังไม่เคยบอก งั้นช่างเถอะ ไว้ค่อยถามกับเจ้าตัวจริงๆ ตอนตื่นก็ได้

          “ทุกคนหายไปไหนกันหมดนะ”

          รูฟัสพูดอย่างเป็นกังวล ขณะที่ฟ่งนั่งดูเขาเดินไปเดินมาอย่างสบายอารมณ์ นานๆ ทีจะได้เห็นรูฟัสดูไร้เดียงสาขนาดนี้  ถึงจะใส่ชุดทหารอยู่ก็เถอะ

          “คุณไม่คิดจะตามหาเลยหรอ?”

          เด็กหนุ่มหันมาถาม ตาสองสีที่ดูไร้เดียงสานั่นน่ารักจริงๆ

          “มีแค่เธอก็พอแล้วนี่”

          “ผมไม่เข้าใจ”

          รูฟัสว่าและทำหน้าวิตก  โดยไม่ได้สังเกตว่าอีกฝ่ายยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

          “ผมหิว”

          ในที่สุดเด็กหนุ่มก็ยอมรับออกมา เขาเดินเข้ามาใกล้ ส่งสายตาออดอ้อน

          “คุณเป็นหัวหน้าฝ่ายเสบียงนี่ หาอะไรให้ผมทานหน่อยสิ”

          ฟ่งขมวดคิ้วนิดหน่อยเมื่อได้ยินรูฟัสยืนยันว่าเขาเป็นหัวหน้าหน่วยเสบียง  ร่างบางหันไปมองรอบๆ ตัว หาอะไรบางอย่างที่พอกินได้

          “มีไอติมแท่ง กินไหมล่ะ?”

          ฟ่งว่า และยื่นไอติมให้ นึกแปลกใจตัวเองว่าทำไมถึงได้เลือกไอติมแทง  รูฟัสมองด้วยสายตาแปลกๆ แต่ก็ยอมรับเอาไว้

          ขณะที่เด็กหนุ่มก้มลงจัดการกับไอติม ฟ่งก็รู้ตัวทันทีว่าเขาต้องเก็บกดอะไรมาแน่ๆ  ถึงได้เลือกอาหารแบบนี้

          “คุณอยากกินไอติมด้วยหรอ?”

          รูฟัสส่งเสียงถาม เมื่อเห็นว่าฟ่งจ้องตาเป็นมัน

          “เปล่า คือฉันเห็นว่าไอติมมันเลอะหน้า”

          ฟ่งว่า  รูฟัสขมวดคิ้วและยกแขนเสื้อขึ้นเช็ด

          “เอาอีกแท่งไหม?”

          ฟ่งถาม รู้สึกว่าตัวเองคงเก็บกดมากจริงๆ  คราวนี้เด็กหนุ่มสั่นศีรษะ

          “ไม่เอาล่ะ ผมอายุสิบห้าแล้วนะ  ไม่กินของหวานแล้ว”

          เขาว่า  และหันไปรื้อของหลายอย่างออกมาจากชั้นไม้ที่วางอยู่ในเต้นท์

          “ผมทำอาหารให้คุณทานดีกว่า”

          เด็กหนุ่มกล่าวและหันไปจัดการทำครัวเสียงดัง  ไม่นานนักก็ได้อะไรที่ดูเหมือนซุปข้นๆ ออกมาชามหนึ่ง  ฟ่งกระพริบตาปริบๆ  นึกในใจว่ารูฟัสยังจะเอาคืนเขาแม้แต่ในความฝันหรือไง

          “ลองชิมดูไหมล่ะ?”

          เขาถาม ฟ่งมองดูภายในชามซึ่งไม่มีอะไรจะใช้ตักได้เลย  และเงยหน้ามองรูฟัสอีกรอบ

          “เอานิ้วจิ้มลงไปสิ”

          รูฟัสตอบคำถาม  และไม่รอคำตอบ เขาจิ้มนิ้วลงไปและสอดเข้าไปในปากของฟ่ง

          “อร่อยไหมครับ?”

          ร่างบางพยักหน้า เผลอใช้ลิ้นเลียนิ้วที่สอดเข้ามาด้วย  เขาเห็นว่าอีกฝ่ายยิ้มเจ้าเล่ห์

          “ให้ผมป้อนต่อนะครับ”

          รูฟัสว่าและสอดนิ้วที่เปรอะซุบข้นนั้นเข้าไปในปากของฟ่งอีกรอบ คราวนี้ฟ่งพยายามปฏิเสธอย่างรู้สึกตัว

          “ฉันโตแล้วนะ กินเองได้”

          รูฟัสยิ้มกริ่ม  จนฟ่งคิดว่านี่ต้องเป็นคนละคนกับเด็กน่ารักเมื่อครู่แน่ๆ  ดูเจ้าเล่ห์เหมือนตอนโตแล้วเลย

          “จะโตแล้วก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ครับ  ของแบบนี้น่ะ ไม่นับอายุกันหรอก”

          เขาว่าและสอดนิ้วลึกเข้าไปอีก  ฟ่งได้ยินเสียงตัวเองครางเบาๆ

          “เลียอีกสิครับ แบบนั้นแหละครับ”

          รูฟัสว่า และขยับนิ้วอยู่ในช่องปากของเขาอย่างซุกซน

          “อื้อ... พอแล้ว”

          ฟ่งว่าและพยายามจะดันตัวอีกฝ่ายออก  เด็กหนุ่มยิ้มละมุน  ก้มลงกระซิบที่ข้างหู

          “คุณน่ารักมากเลยนะครับ ผมเริ่มทนไม่ไหวแล้ว”

          รูฟัสพูดและจัดแจงกดร่างนั้นลงกับพื้น  ฟ่งโวยวายเสียงดัง

          “เดี๋ยวสิ นี่มันฝันของผมนะ!!”

          รูฟัสยิ้มกว้าง  ไม่ตอบอะไร  แต่หยิบเชือกเส้นหนึ่งขึ้นมามัดมือของฟ่งเอาไว้แทน

          ในฝันทำไมถึงมีเชือกแบบนี้ด้วยล่ะ!!

          ฟ่งพยายามจะดิ้นหนี  นึกสงสัยบนโมโห ตกลงนี่ฝันของเขาหรือว่าของรูฟัสกันแน่  เด็กหนุ่มยังคงยิ้มกริ่ม  มองดูร่างบางที่กำลังดิ้นรนอย่างหมดหนทาง

          “ได้เวลาปอกเปลือกแล้วนะครับ”

          เขากระซิบและเริ่มถอดเสื้อผ้าของฟ่งออก  ฟ่งร้องด้วยความตกใจ

          “อย่า...เธอยังเด็กอยู่นะ”

          “ก็คุณชอบผมตอนเด็กๆ ไม่ใช่หรอ”

          รูฟัสว่า และก้มลงไซร้ไปตามซอกคอโดยไม่สนใจเสียงประท้วง

          “อย่าอิดออดเลยครับ คุณต้องการผม  ร่างกายของคุณมันฟ้อง”

          เด็กหนุ่มกล่าว พลางไล้มือไปตามเรือนร่างเปลือยเปล่านั้นอย่างชำนิชำนาญ  ราวกับว่าเป็นตัวจริงตอนโตแล้วเลยทีเดียว

          “ไม่เอาแบบนี้”

          ฟ่งครางเสียงสั่น  แม้แต่ในฝันที่รูฟัสเป็นเด็กเขาก็ยังไม่วายถูกทำแบบนี้หรอเนี่ย  ได้ยินเสียงเด็กหนุ่มจุ๊ปาก

          “อย่าร้องสิครับ  ยิ่งเสียงดังแบบนั้นยิ่งมีอารมณ์นะครับ  คุณน่ะ ปากไม่เคยตรงกับใจซักที  ผมจะทำให้คุณพอใจเองครับ”

          “อ๊า~”

          ฟ่งครางเสียงสั่นเมื่อถูกอีกฝ่ายก้มลงจูบที่ยอดอก และใช้ลิ้นคลึงเคล้นมันอย่างสนุก

          “ชอบใช่ไหมล่ะครับ  ตรงนี้น่ะ  สัมผัสแบบนี้”

          รูฟัสว่า ขณะใช้ปลายนิ้วบีบเค้นยอดอกสีชมพูที่ชูชัน  ฟ่งส่งเสียงครางแทนคำตอบ  ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างพอใจ

          ขนาดเป็นฝันของเขาเอง ยังไม่มีปัญญาจะต่อต้านขนาดนี้เลยหรอ

          ฟ่งรู้สึกถึงมือที่เลื่อนต่ำลง และสะดุ้งเมื่อมันล้วงลึกลงไปในช่องเปิดด้านหลัง

          “อ๊า  ไม่นะ..!!”

          ร่างบางส่งเสียงครางอย่างโมโหและท้อแท้อย่างที่สุด  ถึงอย่างนั้นอีกฝ่ายก็ไม่ได้หยุดมือ  แถมยังทำอย่างชำนาญมากเสียด้วย  ฟ่งหอบหายใจ  รูฟัสกระตุ้นเขาจนไม่อาจจะรอต่อไปได้อีกแล้ว

          “ใส่เข้ามาได้แล้ว”

          ร่างบางกระซิบเสียงพร่า  ขณะแยกขาออกกว้างและแอ่นตัวให้อย่างท้าทาย  ได้ยินเสียงรูฟัสหัวเราะหึๆ  ก่อนจะดึงนิ้วมือออก และสอดใส่สิ่งที่ใหญ่กว่าเข้ามาแทน

          “อ๊า!!!”

          ฟ่งร้องครางเสียงลั่น  สะดุ้งพร่วดขึ้นมาทันที  และพบว่ารูฟัสยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่เหนือร่างของเขา

          “ตื่นแล้วหรอครับ”

          ชายหนุ่มว่า และยกมือเขาขึ้นมาจูบ  ฟ่งมองหน้ารูฟัสอย่างงุงงง

          “คุณละเมอได้น่ารักมากเลยครับ  ฝันถึงผมตอนเด็กๆ หรอ”

          รูฟัสว่า ก้มตัวลง และยื่นหน้าเข้ามาใกล้

          “ผมน่ารักจนคุณทนไม่ไหวขนาดนี้เลยหรอครับ”

          “ไม่ใช่นะ”

          ฟ่งพยายามปฏิเสธ  รูฟัสจุ๊ปาก

          “อย่าปากแข็งสิครับ คุณเพิ่งบอกให้ผมใส่เข้าไปเมื่อกี้นี่เอง”

          “ไม่เอานะ ผม.. อ๊า~”

          ฟ่งครางอีกครั้งเมื่อรูฟัสเริ่มขยับตะโพก

          “ไว้ค่อยบ่นหลังทำเสร็จแล้วกันครับ”

          หนุ่มตาสองสีว่า และก้มลงจูบริมฝีปากสีชมพูระเรื่อนั้น ก่อนจะปรนเปรอความสำราญให้กับร่างที่นอนหงายอยู่

--------------------------------------

          “คุณหื่นแบบนี้ตั้งแต่ตอนเด็กๆ เลยหรือไง”

          ฟ่งพูดเสียงค่อนข้างจะอู้อี้ เพราะนอนคว่ำหน้าอยู่

          “เล่าไปก็กลัวคุณจะหึงนะครับ  เอาว่าส่วนใหญ่แล้วมีคนมาเสนอตัวให้ผมมากกว่าที่ผมจะไปหาเอง”

          “แล้วมันแปลว่าบ้ากามรึเปล่าล่ะ?”

          ฟ่งยังคงไม่ยอมแพ้ รูฟัสถอนหายใจยาวและลูบเรือนผมสีน้ำตาลยุ่งๆ นั้นอย่างอ่อนใจ

          “บ้ากามกับคุณเท่านั้นแหละครับ  ก็คุณน่ารักนี่นา”

          เขาพูดและล้มตัวลงนอนข้างๆ  พยายามจะพูดคุยกับใบหน้าที่ซุกหมอนอยู่อย่างเขินอาย

          “ฝันถึงผมว่าอะไรหรอครับ เห็นทำหน้าน่ารักเชียว”

          “ไม่เล่าหรอก!!”

          ฟ่งว่า  นึกประท้วงรูฟัสว่าจะเอาอะไรนักหนา  แค่ลักหลับเขาแล้วยังไม่กำไรพออีกหรือไง  หนุ่มตาสองสีหัวเราะ

          “วันหลังลองใช้พวกช็อกโกแลตหรือน้ำผึ้งบ้างดีไหมครับ เห็นคุณทำท่าเลียนิ้วผมแล้วน่ารักดี”

          “จะบ้าเรอะ!!”

          ฟ่งร้องเสียงหลง มองหน้ารูฟัสอย่างไม่อยากเชื่อว่าเด็กหนุ่มผมยาวคนนั้นจะกลายมาเป็นผู้ชายแบบนี้ได้

          “ว่าแต่ตอนเด็กๆ คุณไว้ผมยาวทำไม?”

          ฟ่งถามอย่างนึกขึ้นได้  รูฟัสมองหน้าเขาและทำหน้าแปลกๆ

          “ยังไม่ได้เล่าให้คุณฟังหรอครับ ผมไว้เผื่อปลอมตัวเป็นผู้หญิงน่ะ”

          “คุณเนี่ยนะ?”

          ฟ่งพูดอย่างแปลกใจ  มองหน้ารูฟัสแล้วนึกภาพคนคนนี้แต่งเป็นผู้หญิงไม่ออก

          “แหม..ตอนอายุขนาดนั้นหุ่นผมก็พอได้นะครับ”

          ฟ่งนึกย้อน และสั่นศีรษะ ดูยังไงรูฟัสก็แต่งผู้หญิงไม่ขึ้นแน่ๆ

          “รอบหน้าอนุญาตให้ฝันว่าผมเป็นผู้หญิงได้นะครับ ถ้าจะฝันแนวๆ นี้อีก”

          รูฟัสกระซิบ ฟ่งหน้าแดง

          “ผมไม่ฝันถึงคุณแล้ว!!”