คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Event 5 : ยุทธการขัดขวางเจ้าหนี้ : เบื้องหลังแผนการ กับยาที่ออกฤทธิ์
“ครับ เถ้าแก่”
“ฝากดูร้านให้ทีนะ ^ ^”
“เถ้าแก่จะไปไหนครับ?”
“ไปงีบต่อ”
คำสั้นๆ ที่อุราฮาร่าเอ่ยทำเอาคนที่อยู่แถวนั้นหันมามองขวับ
ขณะที่โยรุอิจิจะออกปากว่า อุราฮาร่าก็พูดตัดหน้าก่อน
“คืนนี้ข้าต้องไปโซลไซตี้น่ะครับ เลยของีบหน่อย ยาของหัวหน้าซุยฟงก็ดีชะมัด ทำเอาข้ารู้สึกหนักๆ ไปทั้งตัวเลยล่ะ^ ^”
ก่อนที่ทุกคนจะทันพูดอะไร เถ้าแก่อุราฮาร่าก็หนีเข้าห้องไปแล้วอย่างรวดเร็ว
Event 5 : ยุทธการขัดขวางเจ้าหนี้ : เบื้องหลังแผนการ กับยาที่ออกฤทธิ์
ครืด….
เสียงปิดประตูห้องดังเบาๆ ตามด้วยเสียงร่างๆ หนึ่งที่ล่วงลงมากองกับพื้น
พลั่ก!
“อุย…” เสียงครางเบาๆ จากเถ้าแก่ร้านที่นอนแผ่สยายอยู่หน้าประตู ผู้พยายามรวบรวมเรี่ยวแรงอันน้อยนิด คลานไปยังที่นอน
…………..ทำไมร่างกายมันหนักอย่างกับตะกั่วอย่างนี้…………..
ไม่ทันได้คิดอะไรได้มากกว่านี้ สติสตางค์ของอุราฮาร่าก็ดับวูบลงทันทีที่หัวถึงหมอน
ค่อก…ฟี้~~…..
และแล้วทั้งห้องก็เต็มไปด้วยเสียงกรน = =”
…………………………………………..
ที่ทำการหน่วยสอง
“ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะของรองฯหน่วยสองดังกึกก้อง (เว่อร์ไปๆ) ตัวเองหัวเราะคนเดียวก็เหงา เลยกระทุ้งหัวหน้าของตนให้ร่วมด้วย
“ชะอุ่ย” โอมาเอดะต้องอุทานออกมาเดี๋ยวนั้น เพราะหัวหน้าของเขาดันส่งสายตาคมกริบมาให้ - -“
“มีอะไรหรอครับหัวหน้า “
แม้จะผ่านไปแล้ว แต่หัวหน้าซุยฟงก็ไม่วายอยากถามให้แน่ใจ “ยานั่นน่ะ ใช่ของเจ้าแน่นะ?”
…………..ชิบหองแล้วสิ ความจะแตกแล้วเรอะ…………… โอมาเอดะคิด แต่เจ้าตัวยังคงแถต่อไป
“แหมๆ ถ้าไม่ใช่ของข้าเอง จะมาคุยสรรพคุณของยาได้เป็นคุ้งเป็นแควได้ไงล่ะครับ – - “
“…งั้นรึ”
เพื่อเปลี่ยนเรื่องคุย โอมาเอดะจึงชิงพูดขึ้นมาก่อน “แผนของหัวหน้าเนี่ย ยอดจริงๆ ทั้งเนียนทั้งซับซ้อน เหมือนไม่ได้อยากให้ แต่ในที่สุดเจ้าอุราฮาร่าก็ต้องจำใจรับไปแต่โดยดี”
“ข้าก็แค่อยากเห็นเจ้านั่นดื่มยาเข้าไปเองกับตาน่ะ วิธีนี้คงเนียนสุดแล้วล่ะ….”
“…ถ้ามีใครมาโวยวายทีหลังว่าเป็นฝีมือข้า ข้าแค่แสร้งว่าไม่รู้เรื่อง สงสัยโดยพ่อค้าหลอกขายยาประหลาดแทนก็สิ้นเรื่อง….”
^ ^ “
โอมาเอดะนั่งฟังหัวหน้าของตนไป พลางยิ้มแหยๆ อยู่เงียบๆ
…………หัวหน้าสงสัยเรื่องยานั่นแน่เลย ข้าก็แค่พูดสรรพคุณยาตามที่คนๆ นั้น ไหว้วานมา จะไปรู้ได้ไงว่ายาเป็นซะแบบนี้……..
………………ถ้าไม่เกิดเรื่องอะไรก็คงดี เฮ้อ…………………….
รองหัวหน้าหน่วยสองคิดเบาๆ พลางย้อนกลับไปนึกเหตุการณ์ในวันนั้น วันที่ทำให้เขาต้องแหล+แถ หัวหน้าของตนอยู่นี้
…
…
…
(จำไม่ได้ก็ ย้อนไปดูตอนสอง ที่โอมาเอดะออกไปซื้อเซมเบ้แล้วเจอเนมขวางอยู่นะเออ)
“ข้ามีเรื่องอยากจะให้ท่านช่วยค่ะ”
เมื่อได้ฟังคำขอของหญิงตรงหน้า สมองของชายพุงโย้เริ่มทำการประมวลผลอย่างรวดเร็ว
………..คงไม่ใช่ขอให้ไปทดลองอะไรแปลกๆ นะ จะคุโรซึจิคนพ่อรึคนลูกก็อันตรายพอๆ กันนั่นล่ะ…………
“ช่วยอะไรรึ?^ ^”
อีกฝ่ายได้หยิบชวดยาพร้อมกับเอ่ยสวนกลับมา
“ช่วยรับยาลดไขมันนี่ไปทดลองใช้ทีค่ะ”
“หา?”
“…ในบรรดารองหัวหน้าขึ้นไป มีเพียงรองฯโอมาเอดะที่มีน้ำหนัก “เกินมาตรฐาน” ข้าจึงอยากให้ท่านทดลองใช้ยานี้ นำล่องยมทูตที่น้ำหนักเกินฯ คนอื่นๆ ค่ะ”
……..ให้พ่อเอ็งใช้ก่อนเหอะ - -* แม้จะคิดเช่นนั้น แต่โอมาเอดะยังคงพูดต่อด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“ว้า แย่จริง ข้าคงรับยาของเจ้าตอนนี้ไม่ได้ ข้าพึ่งนึกออกว่าตอนนี้กำลังยุ่ง เดี๋ยวว่างๆ ข้าจะแวะไปเอายานี่ที่หน่วยเจ้าเอง”
กว่าหญิงสาวจะทันแย้งอะไร ชายพุงโย้ก็พูดตัดบทแล้วเดินหนีไป
“ข้าไปล่ะ ^ ^”
คุโรซึจิเห็นดังนั้นจึงรีบเอ่ยตามหลัง
“อย่าลืมนะคะ ข้าจะรอ”
^ ^
………………ข้าจะไปทำแป๊ะอะไร ออกจะหล่อเพอแฟกขนาดนี้ ~~………………….
แต่เดินไปได้ไม่ทันไร โอมาเอดะก็ถูกสตรีผมเปียอีกคนมาขวางกลางทางเข้าอีกครั้ง
……….อุ่ย หัวหน้าอุโนฮานะนี่นา ……………
“มาเดินร้อนๆ แบบนี้ มีอะไรรึครับ หัวหน้าอุโนฮานะ ^ ^”
“ช่วยเอาสิ่งนี้ไปให้หัวหน้าซุยฟงทีค่ะ ^ ^”
“?!”
“ตอนนี้ หัวหน้าซุยฟงกำลังทำงานบางอย่างอยู่….”
หัวหน้าอุโนะฮานะจัดแจงเล่าแผนการณ์ต่างๆ ให้โอมาเอดะฟัง รวมถึงเรื่องของยาพิษที่ตนจะฝากไปให้ซุยฟงใช้กำจัดอุราฮาร่า
“ช่วยบอกที่มาของยาพิษนี่ ตามที่ข้าพูดเมื่อครู่ด้วยนะคะ^ ^”
“ทำไมต้องยุ่งยากขนาดนั้นด้วย ?”
“ถ้ามันมาจากข้า หัวหน้าซุยฟงคงไม่ไว้ใจนัก ถ้ามาจากท่านซึ่งเป็นลูกน้องไม่น่าจะมีปัญหาอะไรมาก^ ^”
…………นี่กะว่า จะไม่ให้สาวถึงตัวเองเลยสินะ -*-………..โอมาเอดะคิด
“ถ้า….ข้าไม่ทำตามที่ท่านสั่งล่ะ……” โอมาเอดะเอ่ยเสียงต่ำ
“อย่าหวังว่าท่านจะได้เหยียบย่างเข้าไปในสถานพยาบาลของหน่วย 4 อีกเลยค่ะ^ ^” หัวหน้าอุโนะฮานะเองก็ตอบเสียงโทนต่ำไม่แพ้กัน
…………….ถ้าตรูเป็นอะไรไป ใครจะรักษาให้ล่ะเนี่ย……………….
รองฯหน่วย2 ผู้ไร้ทางเลือกจึงยอมเอายาพิษจากหัวหน้าอุโนะฮานะไปแต่โดยดี
ก่อนทั้งสองจะจากกัน โอมาเอดะที่พึ่งนึกเรื่องนึงได้ก็พูดโพล่งออกไป
“ถ้าอุราฮาร่าเป็นอะไรไป หัวหน้าของข้าจะไม่ถูกกล่าวหาเป็นคนร้ายเรอะ….”
“…แล้วนี่ยังไงก็เป็นยาพิษ ถ้าอุราฮาร่าเกิดม่องเท่งทึงจริงๆล่ะ?”
อีกฝ่ายยิ้มบางๆ ก่อนจะพูดตอบเสียงเย็น
“ถึงจะให้คุณโกหกเรื่องที่มา แต่สรรพคุณของยานั่นเป็นของจริง ไม่ได้ทำอันตรายไปมากกว่านั้น แล้วก็ไม่ว่าพวกคุณจะส่งมอบยาแก่คุณอุราฮาร่าด้วยวิธีการใดก็ตาม เจ้าตัวไม่มีทางสงสัยหัวหน้าซุยฟงอย่างแน่นอนค่ะ….”
……………….เพราะข้านั้นเตรียมแพะไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ ^ ^……………….
“….เพราะงั้นก็ฝากด้วยนะคะ”
…
…
…
จบการย้อนความ
ตัดไปทางร้านอุราฮาร่า ณ ห้องนอนของเถ้าแก่
“อือ…”
เสียงครางเบาๆ ดังมาจากร่างที่บิดกายไปมา (บิดขี้เกียจน่ะล่ะ) พร้อมกับทำท่าลุกออกมาจากที่นอน ทันใดนั้นเอง…
หนัก…ตัว…ชะมัด เป็นอะไรเนี่ย…….
อุราฮาร่าจึงทิ้งตัวนอนอีกรอบ แล้วใช้มือข้างหนึ่งลูบหน้าตัวเองจากหน้าผากลงมา
………….โอ๊ะ ไม่ยักกะรู้ว่าผิวเราเนียนขนาดนี้……..
เมื่อมือเลื่อนลงไปที่ริมฝีปาก
………แม้แต่ริมฝีปากก็นุ่มด้วย ยานั่นก็ไม่เลวนิ……….
เมื่อมือนั้นลูบลงไปเรื่อยๆ จนไปสะดุดที่เนินใหญ่ๆ สองลูกทั้งๆ ที่ควรจะเป็นแผ่นอกเรียบกว้าง
…….เอ๋…..
เหมือนไม่เชื่อใจสัมผัสเมื่อครู่ จึงใช้สายตาร่วมพิจารณาด้วย
…………………………………………………………………………….
…………………………………………………………………………….
…………………………………………………………………………….
…………………………………………………………………………….
………..ไม่จริงน่า……………
เถ้าแก่ลุกขึ้นมายืนช้าๆ พร้อมกับสำรวจตัวเองอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นทั้งตัว แน่นอน ทั้งบน และล่าง………….
…………..อึ้ง…กิมกี่……………
เหมือนจะยังไม่เชื่ออีก เจ้าตัวจึงคลานไปส่องกระจกที่อยู่อีกฟากหนึ่ง
แวบ
แสงไฟจากรถที่ขับผ่านไปข้างนอก สาดเข้ามาในห้อง ทำให้อุราฮาร่าได้เห็นภาพตัวเองในกระจก ทว่าทำเอาคนส่องลมแทบจับเลยทีเดียว
………เงาที่สะท้อนกลับมา คือ ร่างของสตรีหุ่นค่อนข้างสะบึม อยู่ในชุดฮากามะสีเขียวที่ดูเหมือนจะหลวมโพกและพร้อมจะหลุดลงมาได้ทุกเมื่อ ผมสีฟางที่ควรจะสั้นเสมอหน้าพอดี กลับยาวสยายถึงกลางหลัง
เถ้าแก่อ้าปากค้างด้วยความตกใจ แล้วเขาก็พบว่าหญิงสาวที่อยู่ในกระจกก็เผยอปากตามกัน
………………………………………..
. ………………………………………..
เกิดอะไรขึ้นกับผมล่ะเนี่ย o[]0!!!!!!!!!!!!!!!!
ความคิดเห็น