คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [Event]ทำความรู้จัก! (100%)
ฉับ!
เลือดสีแดงฉานกระเซ็นออกมาจากบาดแผล พร้อมๆ กับร่างร่างหนึ่งที่ล้มลงอย่างช้าๆ
?!
ร่างนั้นกระแทกกับพื้นเบาๆ ก่อนที่จะตั้งต้นครางออกมาด้วยความเจ็บปวด
แบบนี้มัน ไร้เหตุผลสิ้นดี…
ดาบที่พึ่งฟันลงไปเมื่อครู่ถูกแทงซ้ำลงไปที่เดิม ทำให้นางกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง
พอ..
พอที..
หัวหน้าของเขายังคงพล่ามสั่งสอนนางซึ่งเป็นสิ่งประดิษฐ์ของเขา พร้อมๆ กับใช้ดาบไล่กรีดไปทั่วร่าง
“อ๊าา!”
ปากที่อ้ากว้างขึ้นเพื่อเปล่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด เขาไม่อาจทนเห็นเธอทรมานไปได้มากกว่านี้
“พอที!”
คำพูดที่ไม่นึกว่าจะหลุดออกมาจากปากของอากอนเอง ทำเอาบรรยากาศในห้องเงียบไปได้ครู่หนึ่ง
“ว่าไงนะ”
เห้ย…ข้า ขัดหัวหน้าได้ยังไงล่ะเนี่ย….ซวยล่ะ…..
แต่ไม่ว่ายังไงก็ปล่อยให้นางโดนต่อไปไม่ไหวแน่…
ชายหนุ่มเมื่อได้สติ ก็กระพริบตาปริบๆ ใส่หัวหน้าของเขาที่หนึ่งก่อนที่จะพูดต่อ
“นี่ๆ ที่เรียกตัวข้ามาดึกๆ เพื่อมาดูท่านทรมานแม่นางคนนี้เล่นรึไง” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงยียวนตามแบบฉบับ
“ถ้าไม่มีอะไรเกี่ยวกับข้า ข้าขอตัวล่ะ จะได้ไม่อยู่ชัดความบันเทิงของท่าน”
“เกี่ยวสิ” มายูริตอบพลางแสยะยิ้มตามแบบฉบับเช่นกัน
“หือ?” เป็นอีกครั้งที่ชายหนุ่มต้องเลิกคิ้วขึ้น
“ตอนแรกข้าตั้งใจสร้างมันมาเป็นรองหัวหน้าของข้า…”
“แต่เริ่มแรกมันดันเป็นซะแบบนี้ ข้าอาจจะเปลี่ยนใจให้เจ้าขึ้นเป็นรองหัวหน้าแทนนังนี่ก่อน”
“ถ้าไม่ไหวจริงๆ ระหว่างนั้นข้าอาจจะสร้างขึ้นมาใหม่เลยก็ได้”
ถ้าสร้างใหม่ ของเก่าก็ต้องถูกกำจัด…
ริมฝีปากของอากอนกระตุกเบาๆ จะให้เขาเป็นรองหัวหน้าให้ชายวิปลาสผู้นี้เนี่ยนะ ไม่เอาหรอก…
และที่สำคัญ ถ้าเขาไม่ทำอะไรเลย ไม่ช้าหรือเร็ว หญิงสาวที่นอนอยู่ตรงหน้าเขาต้องตายแน่…
อากอนเองก็ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองตอนนี้
เขาไม่อยากให้นางตาย…
แต่…จะทำยังไงดีล่ะ?….
“อื้ม…งั้นมันก็เกี่ยวข้าจนได้สินะ” ชายหนุ่มพูดพลางรูปปอยผมตัวเองอย่างใช้ความคิด
“ที่ท่านพูดมา ข้าก็ดีใจอยู่…แต่ท่านก็รู้ว่าข้าน่ะ พอใจที่จะอยู่แบบนี้”
“พอใจที่จะให้ท่านใช้งาน…. จากตำแหน่งปัจจุบันของข้า….”
อากอนย้ำคำอีกครั้ง ทำให้คนตรงหน้าลดดาบลงแล้วหันมาฟังอย่างใคร่รู้
“ข้าเองก็อยากได้รองหัวหน้าดีๆ… ยิ่งเป็นนางคนนี้”
ผู้ที่พูดอยู่ จู่ๆ ก็ใช้ก้าวพริบตามาปรากฏกายอยู่ข้างหญิงสาวที่นอนจมกองเลือดอยู่
“หัวหน้าคุโรซึจิเนี่ย เซนส์ดีชะมัด ถึงสร้างแม่หญิงน่ารักๆ แบบนี้ออกมา….ถ้าได้นางมาประดับหน่วย 12 เรา ข้าว่าเจ๋งดีออก”
“ประดับงั้นเรอะ” มายูริแค่นเสียงถาม
“ก็ในหลายๆ ความหมาย…” สองมือของชายหนุ่มเข้าไปประคองร่างบางที่บาดเจ็บไว้ ก่อนที่จะเอ่ยต่อ
“เสียดายออกถ้าท่านต้องทำลายนางทิ้งน่ะ….”
ยิ่งพูดยิ่งจนตรอก… เขาจะช่วยให้นางรอดได้ยังไง ต้องมีทางออกที่ดีกว่านี้สิ… อากอนคิด
“หึ…ในเมื่อเจ้าก็ไม่อยากเป็น แล้วยัยนี่ก็ยังใช้การไม่ได้… ข้าเองก็อยากได้รองฯ ไวๆ”
แววตาสีเหลืองของผู้พูดนั้นเหลือกขึ้นเหมือนนึกอะไรดีๆ (?) ออก แล้วกลอกไปมา
“งั้นข้ายกนางให้เจ้าแล้วกัน อากอน”
“หา” = =
“ข้าเองก็ยุ่งๆ เสร็จจากนี่ ต้องพาเจ้าพวกหน่วยย่อยส่วนหนึ่งไปเก็บข้อมูลบนโลกมนุษย์ซะด้วยสิ”มายูริพูดพลางเก็บดาบของตนเข้าฝักแล้วเอ่ยต่อในสิ่งที่ชายหนุ่มคาดไม่ถึง
“เจ้าต้องทำให้นาง…พร้อมเข้ารับการทดสอบหัวหน้าหน่วยที่จะมีขึ้น”
“อะ…เอางั้นก็ได้” อากอนรับคำอย่างงุนงง
ก่อนที่สองเท้าของหัวหน้าหน่วยสิบสองจะก้าวพ้นห้องนั้นไป ตาสีเหลืองคู่นั้นยังไม่วายชำเลืองกลับมาเพื่อสั่งทิ้งท้าย
“ข้าไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าถูกใจอะไรยัยนั่นนัก ในเมื่อนางเป็นของเจ้าชั่วคราวก็อย่าเที่ยว ‘เล่นสนุก’ กันจนเกินงามล่ะ”
…ห๊ะ!
“เล่นสนุก… เฮอะ! ห่วงอะไรไม่เข้าเรื่องน่า หัวหน้า” อากอนแย้งกลับอย่างฉับไว ในใจก็อดคิดต่อไม่ได้ว่า
ถึงข้าจะหล่อน้อย แต่ข้าก็เลือกนะเฟ้ย = =*
และแล้วนักวิจัยหนุ่มก็ถูกทิ้งไว้ให้อยู่ในห้องกับหญิงสาวที่อาการปางตาย(?) ตามลำพัง หลังจากที่หัวหน้าของเขาไปแล้ว เจ้าตัวก็แทบจะทรุดตามหญิงสาวที่นอนอยู่ด้วยความเหนื่อยใจ
“ให้ตายสิ…บทจะไปก็ไป”
ชายหนุ่มบ่นขณะที่คาบบุหรี่แล้วจุดสูบ แล้วเข้าไปสำรวจผู้ที่ได้รับบาดเจ็บอย่างใกล้ๆ เพื่อประเมินอาการและบาดแผลต่างๆ อย่างคร่าวๆ จากนั้นสองมือของเขาก็ช้อนร่างนั้นอย่างเบามือเพื่อย้ายเธอไปรักษายังห้องข้างเคียง
+++++++++++++++++++++++++++++
วูบ!
เสียงอุปกรณ์เครื่องมือต่างๆ ที่พึ่งโดนใช้งานอย่างหนักถูกปิดลงหลังจากใช้เสร็จ บนเคาท์เตอร์ที่อยู่ใกล้กัน มีใบมีด กรรไกร อุปกรณ์ผ่าตัดหลากหลายขนาดวางเรียงรายกันอยู่ มีอยู่ส่วนหนึ่งที่วางอย่างกระจัดจายและดูเหมือนจะถูกใช้ไปเมื่อครู่นี้เอง รู้ได้จากรอยเลือดที่เปื้อนอุปกรณ์พวกนั้นยังสดๆ อยู่
ชายหนุ่มหยิบถาดเหล็กที่ว่าเทลงอ่างล้างอุปกรณ์ทดลอง แล้วเริ่มต้นทำความสะอาด ตามปกติแล้วจะวางทิ้งไว้เฉยๆ รอให้ลูกน้องคนอื่นๆ มาทำก็ย่อมได้ แต่เขาเองไม่อยากให้เหลือร่องรอยอะไรในห้องนี้นัก
หลังจากที่เช็ดใบมีดทุกเล่มจนเสร็จแล้วเก็บเข้าที่ อากอนก็พาตัวเองลงมานั่งพักอยู่กับพื้นด้วยอาการเหนื่อยอ่อน พร้อมกับลอบมองร่างๆ หนึ่งที่นอนอยู่บนเตียงที่ตั้งตรงหน้าเขา ซึ่งก็ไมใช่ใครที่ไหน แต่เป็นลูกสาวของหัวหน้าที่ผู้เป็นพ่อ(?) พึ่งสั่งให้เขาดูแล แต่ดูจากสภาพเธอตอนนี้ที่ทั้งร่างเต็มไปด้วยผ้าพันแผลและสายน้ำเกลือ 2-3 สาย ไว้สำหรับให้เลือดกับให้ยา - -
….อีแบบนี้มันดูแลแม่หญิงคนนี้ให้พ้นจากตัวอันตราย เอ้ย จากตัวหัวหน้าคุโรซึจิมากกว่า
ชายหนุ่มจ้องมองนางที่หลับสนิท สมองที่ละล้าละลังของเขายังคงครุ่นคิดต่อ
…แค่โดนสิ่งประดิษฐ์ตัวเองเรียกชื่อเข้าของไม่มีหางเสียงนิดหน่อย ก็สั่งสอนกันถึงขนาดนี้ สมกับเป็นหัวหน้าจริงๆ
ถ้านางไม่ได้เป็นรองหัวหน้า ตามที่หัวหน้าคุโรซึจิหวังไว้ล่ะก็…นางไม่รอดแน่ แล้วไอ้เราที่โดนฝากฝังไว้ก็พลอยแย่ไปด้วย - -“
…….
ก็ดันอยากช่วยนางจนออกนอกหน้านินา ขนาดหัวหน้ายังมองออก…..
….แล้ว…ทำไมเราถึงได้อยากช่วยขนาดนั้นด้วยล่ะ
ทำไมนะ…
ทำไม…
ทำไมกัน (วะ)
ช่างมัน… สรุป ข้ามันแกว่งเท้าหาเสี้ยนเองนี่หว่า = =”
เมื่อข้อสรุปบังเกิดขึ้นภายในใจของชายหนุ่ม ก็ได้ล้วงมือหยิบบุหรี่เพื่อนยาก - -“ แต่ปลายนิ้วของเขาสัมผัสได้แต่ซองบุหรี่เปล่าๆ เมื่อไม่ได้สูบมันดั่งใจนึกแล้ว ชายหนุ่มได้แต่ทึ้งหัวตัวเองเบาๆ
“…….”
อากอนยันตัวขึ้นมาแล้วเดินไปหาร่างที่อยู่บนเตียง พิษของบาดแผลทำให้ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาก็เริ่มต้นร้องครางด้วยความเจ็บปวด
“อึก…”
“โอ๊ะ รู้สึกตัวแล้วเรอะ”
…โดนหนักขนาดนั้น ไม่ถึงวันก็ฟื้น …แอบถึกนี่หว่า -_,-
อากอนคิด
“เอ้อ .. จริงสิ!”
หญิงสาวกวาดตามาทางชายหนุ่มที่ใช้มือเสยผมตัวเองเบาๆ เหมือนนึกอะไรได้ อะไรที่เขาเกือบลืมไป
“..ยังไม่รู้จักชื่อแซ่กันเลยนี่นะ… เจ้าชื่ออะไรล่ะ”
อากอนถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร(เจ้าตัวคิดว่าเป็นมิตรแล้ว) เพื่อเป็นก้าวแรกของการเริ่มสัมพันธไมตรีที่ดี แต่อีกฝ่ายกับเอาแต่นิ่งเงียบ เขาจึงบอกชื่อตนเพื่อแก้เกมไปก่อน
“งั้นข้าเริ่มก่อนก็ได้ ข้าชื่ออากอน!”
“……”
= =”
“รึเจ้ายังไม่มีชื่อ”
“……”
“ข้าตั้งให้เอามะ - -+”
“……”
…หะ…คำก็เงียบ สองคำก็ใบ้กิน ไม่อยากพูดกับข้าเลยรึไงกันเนี่ย - -
ในขณะที่ชายหนุ่มทำท่าทางยอมจำนนต่อการไถ่ถามชื่อของอีกฝ่าย ริมฝีปากเรียวงามของหญิงสาวก็ได้ฤกษ์ขยับเพื่อเอ่ยตอบ
“…เนม”
“หืม ?”
“ข้า…คุโรซึจิ เนม ….จากนี้ไป…ก็…รบกวนด้วยนะคะ…”
หลังจากกังวลว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมพูดด้วย แต่ถ้อยคำแนะนำตนอีกทั้งยังมีการฝากเนื้อฝากตัวเมื่อครู่ทำให้อากอนอดยิ้มบางๆ ให้ไม่ได้
“…ข้าก็เช่นกัน”
++++++++++++++++++++++
ตอนสั้นๆ อีกตอน
จะไปรอดไหมหนอ~
ความคิดเห็น