คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Event 16 : บุกโลกมนุษย์ : ว่าด้วยหน่วยอื่นๆ
ความเดิม(หลาย)ตอนที่แล้ว
อิชิดะ อุริว ประธานนักเรียนชั้นมัธยมปลาย พอกลับถึงบ้านก็พบเด็กน้อยเพศหญิงนอนนิ่งอยู่ในตะกร้า ด้วยอารามตกใจ ประธานนักเรียนหนุ่มรีบโทรหาแฟนสาว เอ๊ย เพื่อนสาว อิโนะอุเอะ โอริฮิเมะ เพื่อขอความช่วยเหลือ หลังจากวางสายไปไม่นานสาวเจ้าก็มาถึงที่ และขณะที่อุริวกำลังอ่านแผ่นกระดาษที่มากับตะกร้าผ้าก็โดนขัดจังหวะโดยพ่อของเขาเสียก่อน
“ริวเค็น!”
ริวเค็นไม่สนใจที่จะดุลูกชายเรื่องที่เรียกชื่อตนห้วนๆ หากแต่หยุดยืนนิ่งประเมินสถานการณ์
“คุณพ่อของอิชิดะคุงสินะคะ สายัณห์สวัสด์ค่ะ ^^”
โอริฮิเมะเอ่ยทักทายเสียงใสเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทว่าริวเค็นเองก็อุตส่าห์ผงกหัวให้เล็กน้อยเป็นเชิงรับรู้
“ในตะกร้านั่น ยมทูตสินะ”
อุริวคว้าเอาสร้อยที่เป็นสัญลักษณ์ควินซี่ออกมาพลางตอบพ่อของตนสั้นๆ
“ถ้าใช่แล้วจะทำไมล่ะ”
“งั้นก็ไม่จำเป็นต้องพูดกันแล้ว”
แต่ทางริวเค็นไวกว่า ในพริบตาที่แสงสีขาวก่อร่างขึ้นเป็นคันธนูอยู่ในมือของริวเค็น เจ้าตัวก็เล็งมันไปทางตะกร้าผ้าทันที
“คุณอิโนะอุเอะ!”
“สามข่ายโล่ห์สวรรค์ ชั้นขอปฏิเสธ!”
เกราะกำบังสีส้มปรากฏขึ้นมาป้องกันการโจมตีของอิชิดะผู้พ่อได้อย่างหวุดหวิด ทางอุริวเองก็เตรียมศรออกมาบ้าง
“คิดจะยิงใส่ชั้นรึ” ริวเค็นเอ่ยเยาะเย้ย
“อิชิดะคุง ทางนี้!”
สาวผมส้มหัวใสคว้ากระสอบแป้งสาลี[ที่แถมมา] โยนขึ้นไปในอากาศ เด็กหนุ่มจึงแผลงศรออกไปโดนกระสอบที่ว่าเต็มๆ ด้วยความที่ตัวแป้งเป็นฝุ่นละเอียดซึ่งเป็นเชื้อเพลิงดีๆ บวกกับสะเก็ดไฟน้อยๆ จากตอนที่ลูกศรเจาะทะลุถุงกระสอบไป ทำให้เกิดระเบิดขนาดย่อมๆ ขึ้น
ตูม!
Event 16 : บุกโลกมนุษย์ : ว่าด้วยหน่วยอื่นๆ
ที่ทำการหน่วย 8
แม้ภายนอกที่ทำการยมทูตหญิงชายต่างทำงานกันอย่างขะมักเขม้น แต่ภายในที่ทำการกลับมีหัวหน้าหน่วยสองคนนั่งเล่นหมากรุกสบายใจเฉิบซะงั้น
“ตามที่ได้รับรายงานมา …มีคำสั่งให้ระดับหัวหน้าหน่วย 6 7 8 และ 11 ไปปฏิบัติหน้าที่อยู่โลกมนุษย์ขอรับ”
ลิ่วล้อนายหนึ่งนั่งคุกเข่ารายงานสถานการณ์แก่นายเหนือหัวของตน หัวหน้าหน่วยแปด เคียวราคุ ชุนซุย
“ปฏิบัติหน้าที่? ใช้คำซะหรูเลยนะ ก็แค่หาเงินใช้หนี้เขาเองนิ” หนุ่มเจ้าสำราญออกความคิดเห็นพลางเดินหมากรุกของตน
“น่าสนุกดีออก …เสียดายที่ไม่มีหน่วยข้าด้วย” คู่เล่นที่กำลังถูกไล่ต้อนให้จนมุม หัวหน้าอุคิทาเกะ จูชิโร่เอ่ยขึ้นมาบ้าง
“แล้วใครเป็นคนออกคำสั่งล่ะ” เคียวราคุถาม
“ท่านหัวหน้าใหญ่ขอรับ …แต่จริงๆ คือหัวหน้าอุโนะฮานะขอรับ เพียงแค่อ้างชื่อหัวหน้าใหญ่เท่านั้น”
“ซือเจ๊ใหญ่ออกโรงเองเลยแฮะ อย่างนี้ไม่ร่วมเห็นจะไม่ได้”
หลังจากบรรจงวางหมากสุดท้ายเพื่อรุกฆาตชายหัวขาว เคียวราคุก็หันมาสั่งงานลูกน้องของตน
“อืม …ช่วงนี้นานาโอะจังของชั้นบ่นอยู่บ่อยๆ ว่าไม่เห็นรองหัวหน้าคุโรซึจิเลย…”
“…ช่วยตามสืบเรื่องนี้ด้วยนะ”
“ขอรับ”
+++++++++++++++++++++++++
ที่ทำการหน่วย 6
“ทำไมคนระดับหัวหน้าอย่างข้า ต้องไปทำงานเยี่ยงสามัญชนเช่นนั้นด้วย” หัวหน้าหน่วย 6 คุจิกิ เบียคุยะ พูดขึ้นอย่างเหลืออดหลังจากได้รับคำสั่งผ่านผีเสื้อนรกไปเมื่อครู่
“ช่วยไม่ได้นี่ครับ ขืนยมทูตระดับล่างๆ รู้เข้า ขายหน้ากันพอดีว่าสิบสามหน่วยพิทักษ์ติดหนี้คุณอุราฮาร่าอยู่” รองหัวหน้าหน่วย 6 อาบาไร เร็นจิ พูดปลอบเจ้านายตนเองพลางจดสิ่งของที่ต้องเตรียมไปโลกมนุษย์
“เร็นจิ”
“ครับ?”
“ข้าว่า …เอาเซ็มบงซากุระไปถล่มร้านนั่นซะ เจ้าว่าดีมั้ย?”
ชายหัวแดงรีบผลุดลุกยืนขึ้นอย่างตื่นตระหนกพร้อมกับร้องเสียงหลง
“ไม่ได้นะครับหัวหน้า!”
“ข้า ล้อเล่น”
พอได้ยินเช่นนั่น เร็นจิก็ทรุดลงไปนั่งอย่างเก่าด้วยความโล่งใจ …ดีที่เป็นแค่การล้อเล่น
ล้อเล่น?
หัวหน้าคุจิกิ พูดล้อเล่น
=[]=!
ปิ๊บๆ
เร็นจิทำหน้าอึ้งได้ไม่นาน ก็มีเสียงเล็กๆ เรียกความคิดของชายหนุ่มกลับมา
“นั่นอะไรน่ะ เร็นจิ” เบียคุยะถามขึ้นเมื่ออีกฝ่ายหยิบอุปกรณ์บางอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนขึ้นมา
“อ๋อ มันคือเครื่องสื่อสารนั่นแหล่ะครับหัวหน้า รุ่นล่าสุดจากกองวิทยาการเชียวนะครับ”
เร็นจิพูดพลางโชว์กล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดเหมาะมือ หน้าตาคล้าย Iphone บนโลกมนุษย์ให้เบียคุยะดูใกล้ๆ
“ว่าไปแล้ว โทรไปบอกลูเคียหน่อยดีกว่าว่าพวกเราจะได้ไปโลกมนุษย์”
เบียคุยะมองเร็นจิที่กำลังกดมือถืออย่างอารมณ์ดี พลันเกิดข้อสงสัยอยู่สองอย่าง
ประการแรก ทำไมเร็นจิถึงมีเบอร์ลูเคีย
ประการที่สอง เร็นจิเป็นรองหัวหน้าแต่กลับมีของเล่นไฮโซใช้ ใยเค้าที่เป็นหัวหน้า ถึงไม่มี
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ที่ทำการหน่วย 7
“นี่พวกเจ้าเอาอะไรมาให้ข้าดูกัน”
หัวหน้าหน่วย 7 โคมามูระ ซาจิน เอ่ยขึ้นขณะมองรองหัวหน้าของตนวางรูปถ่ายใบหน้าผู้ชายเรียงรายอยู่บนโต๊ะทำงานหน้าตน
“สำหรับออกแบบกิไก(ร่างสำรอง)ของท่านตอนไปโลกมนุษย์ยังไงละครับ…”
“…ท่านจะไปในสารรูปหมา เอ้ย! สุนัข ไม่ได้หรอกครับ” อิบะ เท็ตสึซาเอม่อน อธิบายอย่างแข็งขัน โคมามูระได้แต่ส่ายหน้าอย่างหน่ายๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นมา
“กิไกของข้าไม่ต้องพิถีพิถันมากหรอก เอาเวลามาวางแผนว่าจะไปหาเงินบนโลกมนุษย์ดีกว่า…”
“..และที่สำคัญ ข้าเป็นหมาป่า จะต้องให้บอกอีกกี่ครั้ง -*- “
อิบะหาได้สนใจไม่ เจ้าตัวยังคงเรียงรูปอย่างตั้งอกตั้งใจ อายาเซงาว่า ยูมิจิกะ บุคคลที่สามที่อยู่ด้วยในห้องจึงเอ่ยขึ้นมาบ้าง
“ไม่ได้นะครับหัวหน้าโคมามูระ หน้าตาดีมีชัยไปกว่าครึ่ง ไม่เคยได้ยินหรอครับ”
“ไม่ซักนิด!”
“หัวหน้าอาจจะต้องอยู่ในกิไกเป็นอาทิตย์ๆ หรือเป็นเดือนๆ เชียวนะครับ จะเลือกก็ต้องเลือกดีๆ”
อิบะช่วยพูดอีกแรง ทันใดนั้นยูมิจิกะก็ยกลังกระดาษขึ้นมา ในลังมีแต่รูปผู้ชายเหมือนที่วางอยู่ก่อนหน้าก็จริง ทว่าเป็นรูปที่ตัดเฉพาะส่วนมา เช่น บางรูปก็เอามาแต่ช่วงอกที่มีแต่กล้ามมัดๆ บางรูปก็เป็นช่วงไหล่ผอมเพรียว แถมบางรูปที่เห็นยังไงก็ 18+ แน่นอน (แต่ใครจะสนล่ะ ในเมื่อคนที่อยู่นี่อายุเกินร้อยทั้งนั้น)
“เลือกส่วนหัวเสร็จ ก็ต่อด้วยเลือกช่วงอก ช่วงกลางตัว แล้วก็ตรงนั้น….”
หัวหน้าขนปุกปุยได้แต่ยืนสั่นงกๆ ด้วยความโกรธ ไม่ใช่เพราะการที่มีรูปวิตถารปลิวว่อนเต็มห้องทำงาน แต่เป็นเพราะรองหัวหน้าของตนดันไปช่วยเลือกด้วยซะนี่
“พวกเจ้า!! ไสหัวออกไปจากหน่วยข้าเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!!!!!”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หน่วย 11
“ไปโลกมนุษย์?”
เคมปาจิทวนคำหลังจากฟังมากิโซ อะรามากิ ลูกหน่วยของตนรายงานจบ
“ไม่มีหน่วย…หรอกเรอะ”
“หน่วยอะไรนะครับ?”
มากิโซได้ยินหัวหน้าของตนพึมพำเบาๆ เลยหลงถามออกไป แต่ก็โดนไล่เสียก่อน
“หมดธุระก็ออกไปซะ ข้าจะพักผ่อน ”
ไม่ต้องรอให้บอกซ้ำสอง นักสู้ไร้อันดับรีบทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว ซึ่งสวนกันกับคุซาจิชิ ยาจิรุที่กระโดดผึงเข้ามาในห้อง
“ไหนๆ ใครพูดว่าจะไปโลกมนุษย์! >[]< ”
“ยาจิรุ”
ก่อนที่เคมปาจิจะทันได้พูดอะไร รองหัวหน้าตัวน้อยก็ถลามาอยู่บนตักเค้าพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอน
“ไปโลกมนุษย์กันนะ เคมจัง”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พริบตาแรกที่ก้าวเข้ามาในห้อง ริวเค็นรับรู้ได้ในทันทีว่าที่นั่นมีกลิ่นอายของยมทูตอยู่ ถึงกลิ่นอายนั่นมาจากตะกร้าผ้าใบเล็กๆ ก็เถอะ ด้วยสัญชาตญาณ ริวเค็นจึงแผลงศรใส่อย่างไม่ลังเล แต่ไม่คิดเลยว่า เจ้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนถึงกับลงทุนระเบิดบ้านตัวเองแบบนี้เพื่อให้หนีพ้นเงื้อมือเขา
พอฝุ่นจางลง สองคนนั้นก็หายไปพร้อมกับตะกร้านั่น คงจะหนีออกทางหน้าต่างได้ทัน
ขณะที่กำลังตัดสินใจว่าจะตามไปหรือไม่ ชายหนุ่มล้วงรูปถ่ายตอนเด็กของอุริวขึ้นมาพลางถอดถอนใจ ความน่ารักน่าชังของเจ้าลูกชาย คงเหลือแต่ในรูปถ่าย
ครั้นจะให้เค้าออกหน้าตามหาอุริวด้วยตัวเองก็ผิดวิสัยคนขี้เก๊กอย่างเค้าเสียด้วย
แถมทางนี้เองก็ยังมี ’เรื่องสนุก’ ให้เขาทำอยู่
ลงมติ
….ปล่อยมันไป
+++++++++++++++++++++++++++++++++
สาวผมทวินเทลในชุดวอร์มแดงนั่งเกาหัวแกรกๆ หลังจากใช้พยายามขั้นสูงสุดเพื่อเข้าใจสิ่งที่ชายมีเขาจากหน่วยสิบสองเล่ามา มันดูเหลือเชื่อจริงๆ ที่อุราฮาร่า คิทสึเกะ อดีตหัวหน้าของเธอจะโดนเล่นงานถึงขนาดนั้น แต่พอรู้ว่าทั้งหมดเป็นฝีมือของหัวหน้าอุโนะฮานะ เด็กสาวก็พอรับได้บ้าง - -
แต่ที่รับไมได้สุดๆ
ฮิโยริคิดพลางลอบมองอากอน ที่ตอนนั้นคว้ากางเกงมาใส่ทันแค่ตัวเดียวก็โดนเธอจัดการเสียก่อน ช่วงบนยังคงโชว์อกเปลือยๆ กับซิกแพ็ค(ถึงจะไม่มากเท่าหน่วยบ้าพลังอย่างหน่วยสิบเอ็ดก็ตาม) จากเด็กชายตัวเล็กผอมแห้งที่เธอรู้จักเมื่อ 100 ปีก่อน กลับตัวสูงใหญ่กลายเป็นหนุ่มหล่อล่ำ ยืนค้ำหัวเธอได้สบาย
“ทำหน้าแบบนั้น ยังไม่เก็ทที่ข้าพูดอีกเรอะ อย่างว่า หน่วยความจำในสมองเจ้ามันน้อยแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่”
แต่ความกวนบาทากับสีหน้าตายด้านของมัน…ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยซักกะติ๊ด = =
“แล้วทำไมเจ้าถึงคืนร่างได้ล่ะ… ไม่ใช่สิ แล้วนายจะทำยังไงต่อ”
“ข้าคิดยานี่ขึ้นเอง ก็ต้องมียาแก้ติดตัวอยู่แล้ว ส่วนจะทำยังไง…”
อากอนเอนตัวนอนลงข้างๆ กับฮิโยริ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอิดโรยหน่อยๆ
“ก็ไม่ทำอะไรทั้งนั้นแหล่ะ เพราะยาแก้ที่ข้ากินไปมันอยู่ได้ชั่วคราว จะกลับไปโซลโซไซตี้ก็เสี่ยงเกินไป ถ้ากลายร่างกลับเป็นเด็กระหว่างทางเดี๋ยวได้ยุ่งเข้าไปอีก”
“สู้รออยู่ที่นี่ ให้พวกเจ้าพาข้าไปร้านคุณอุราฮาร่าตามที่นัดยังดีกว่า”
จะชิวเกินไปไหม นายคนนี้ = =”
“นี่ ฮิโยริ”
“อะไร?”
“ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ไม่มีเรื่องโม้อะไรให้ข้าฟังเลยรึ เจ้าเป็นคนน่าเบื่อแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่…”
“หนอย! เจ้าบ้า! เดี๋ยวข้าจะสาธยายชีวิตอันสุขสบายของข้าบนโลกมนุษย์ จนกบในกะลาอย่างเจ้าต้องอิจฉาเลยคอยดู!”
++++++++++++++++++++++++++==
อยากแต่งให้ฮิโยริกับอากอนมาเจอกันนานแล้ว
เคยทำงานด้วยกันตั้งสิบปี น่าจะสนิทกันบ้าง >..<
จากสปอยหลัง ยังไม่รู้เลยว่าอากอนจะรอดรึเปล่า = =
ความคิดเห็น