คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Event 14 : บุกโลกมนุษย์ : [ส่งต่อความวุ่นวาย] บ้านใหม่หลังต่อมา
“เฮ้ย ไอ้แว่นตรงนั้น หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
1 ในพวกนักเลงหัวไม้ตะโกนเรียกเสียงดังอย่างไม่เกรงใจใคร โดยมีพักพวกที่เหลือราว 6-7 คน เข้าล้อมชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบโรงเรียนมัธยมที่กำลังเดินอยู่ตามลำพัง
“ถ้าไม่อยากไปนอนเล่นอยู่โรง’บาลก็ส่งของมีค่ามาซะ!”นักเลงอีกคนตะคอกใส่ ทางฝ่ายเหยื่อยกมือดันแว่นขึ้นเบาๆ แล้วพูดสวนกลับมา
“ผมไม่ได้ชื่อไอ้แว่น แล้วก็ไม่ได้อยากไปนอนอยู่โรงพยาบาลด้วย….”
“…ตามที่ได้รับรายงานมา ดูเหมือนว่ากลุ่มคนที่คอยดักรีดไถนักเรียนโรงเรียนผมกับโรงเรียนใกล้เคียงคงเป็นพวกคุณสินะ”
นักเลงบางคนเริ่มส่ายหัวหน่ายๆ ประมาณว่าไอ้แว่นนี่วอนซะแล้ว และมีประมาณ 5-6 คน เริ่มลากไม้เบสบอลไปมาแกมขู่
พลั่กๆ! ตุ๊บๆ!
แต่ฝ่ายที่เริ่มลงมือหาใช่พวกนักเลงไม่ แต่เป็นหนุ่มแว่นที่กระโจนไปอัดทั้งกลุ่มอย่างราบคาบ ภายในเวลาไม่กี่นาที
“ผมชื่ออิชิดะ อุริว จำใส่หัวไว้ แล้วต่อไปอย่าเที่ยวทำแบบนี้กับคนอื่นอีก”
“คร้าบบบ T[]T”
Event 14 : บุกโลกมนุษย์ : [ส่งต่อความวุ่นวาย] บ้านใหม่หลังต่อมา
……แต่เหมือนเราผิดยังไงก็ไม่รู้แฮะ ดุ่มไปซัดเจ้าพวกนั้นก่อน…….
ชายหนุ่มขยับแว่นตาอย่างใช้ความคิด ก่อนจะเดินไปที่กองเอกสารที่วางไว้บนม้านั่งสวนสาธารณะใกล้ๆ
……ตั้งแต่เป็นประธานนักเรียนมา งานล้นมือจนตอบหอบกลับมาทำที่บ้านแฮะ……….
ราว 15 นาทีที่แล้วหน้าปากซอยก่อนเจอกับกลุ่มอันธพาล
“อิชิดะคุง วันนี้ชั้นว่างแหล่ะ ให้ไปช่วยงานที่บ้านให้เอามั้ยๆ >[]<”
ผู้ที่มีพลังของสามข่ายโล่ห์สวรรค์และตอนนี้ยังได้เป็นไอดอลประจำโรงเรียน อิโนะอุเอะ โอริฮิเมะ เสนอตัวเข้าช่วยอิชิดะ ที่ตอนนี้มีแต่งานล้นมือ ไหนจะงานสภานักเรียนตอนกลางวัน ปราบเด็กเกเรตอนเลิก กำจัดฮอลโลว์ตอนค่ำ ตอนนี้เพื่อนชายของเธอเลยซูบไปมากเลยทีเดียว
แต่กระนั้นหนุ่มควินซี่ยังคงไว้มาด ขยับแว่นเล็กน้อยพร้อมกับบอก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณอิโนะอุเอะ นานๆ ทีคุณถึงจะได้หยุด ก็พักให้เต็มที่เถอะครับ งานแค่นี้สบายมาก”
……….สบายมาก
………..สบายมาก T[]T
ตัดกลับมาปัจจุบัน
“งั้น ทำงานถึง 5 โมง นอนพัก แล้วออกตระเวนรอบเมือง แล้วเช้าค่อยเคลียร์งานต่อให้เสร็จ” ชายหนุ่มบรรจงเขียนรายการที่ต้องทำลงสมุดบันทึก แล้วหิ้วงานทั้งหมดกลับบ้าน
*นอกจากบ้านของอิโนะอุเอะ กับบ้านอิจิโกะ [แล้วก็บ้านเคย์โกะในอนิเม]ที่ได้เห็นกันเต็มตา ข้าน้อยยังไม่เคยเห็นบ้านอุริวจะๆ สักครั้ง ในฟิคนี้ขออุปมาว่าเป็นแมนชั่นแล้วกันเน้อ [แถนั่นเอง]
พอลิฟต์ตัวใหญ่ประจำแมนชั่นหยุดอยู่ชั้นที่หมาย ประธานหนุ่มจึงออกเดินไปตามทางเดินที่ทอดยาวไปจนสุดชั้นนั้น แต่ก่อนจะถึงห้องของตน ก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่ไม่เป็นมิตรสักครึ่งโหลได้ จ้องมาที่เขาตั้งแต่ทางเข้าแมนชั่นยันประตูห้อง
ตึก!
อิชิดะมองลอดแว่นลงมาก็พบว่าปลายรองเท้าผ้าใบของเขาแตะกับตะกร้าสีขาวใบใหญ่ เด็กหนุ่มหยิบมันขึ้นมาแล้วเดินเข้าห้องไปอย่างไม่คิดอะไรมาก เพราะนึกว่าคงเป็นของฝากจากคนป่วยของริวเค็นอีกเหมือนเคย
พอวางข้าวของต่างๆ ลง ก่อนจะเอากระเช้าไปไว้ที่ห้องของพ่อตัวเองต่างหาก ด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่ก่อตัวขึ้นน้อยๆ อิชิดะจึงแอบดูของที่อยู่ในตะกร้านั้น
………..อืม คราวนี้เป็นเด็กงั้นเรอะ อืมมม…………
…………เด็ก = =…………………
อิชิดะถอดแว่นออกเช็ดกลับชายเสื้อแล้วใส่เข้าไปใหม่ ทำเช่นนี้ราวสี่ห้ารอบจนแน่ใจว่าตนไม่ได้ตาฝาด
………..เดี๋ยวๆ อาจมีคนล้อเล่น นี่อาจจะเป็นตุ๊กตาก็ได้………..
จะไม่ให้อิชิดะคิดเช่นนี้ได้อย่างไร ในเมื่อสิ่งมีชีวิตตัวน้อยยังนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ในตะกร้า เด็กหนุ่มเลยลองใช้นิ้วจิ้มแก้มน้อยๆ เบาๆ
………..นิ่มมาก นี่มันของจริงนิ ตะ….แต่………..
“ตะ…ตัวเย็นเฉียบเลย!” อิชิดะอุทานเสียงสั่น
ระ….รึว่า….ตายแล้ว…….
ความคิดที่แวบเข้ามาทำให้สองชาของเด็กหนุ่มอ่อนฮวบ ชีวิตที่ฟาดฟันสับประหลาดอย่างฮอลโลว์และตัวอมนุษย์อื่นๆ ไม่ได้ทำให้เขามีภูมิต้านทานต่อ[ว่าที่]ศพเด็กตรงหน้าแม้แต่น้อย
…..มันเหมือนกับที่รายการคันดอนจิเคยออกอากาศเลย…
……การแก้แค้นคนที่เกลียดด้วยการใข้ศพเด็กที่ผ่านการปลุกเสก….
…..ที่เรียกว่า……ลูกกรอก!….
….ต้องใช่แน่ ต้องใช่แหงๆ…. =[]=!!!!!
กริ๊งๆๆ!
กริ๊งๆๆ!
เฮือก!
เสียงโทรศัพท์บ้านเรียกสติของอิชิดะกลับคืนมา เด็กหนุ่มตะเกียกตะกายตัวมารับสายอย่างไว
“ครับ…”
“อิชิดะคุง!” เสียงปลายสายที่แว่วมาทำให้ใจหวาดผวาของอิชิดะผ่อนคลายลงไปได้บ้าง
“คุณอิโนะอุเอะ….”
“พรุ่งนี้ใส่ชุดอะไรไปหรอ”
“หา?”
“ก็วันนี้มีครูโรงเรียนเราพลาดตกลงไปในลางรถไฟนี่นา”
“อ๋อ… สรุปว่าไม่รอดสินะครับ ชุดไว้ทุกข์ก็ใส่เครื่องแบบเต็มยศ แล้วคาดแถบสีดำที่ปลอกแขนน่ะครับ”
“อือ ขอบใจมากจ้า ถ้าอิชิดะคุงไม่บอก สงสัยได้ใส่สูทสีดำเป็นเพื่อนซาโดะคุงแล้วล่ะ ^[]^”
…………..สูท?....................
“นี่ๆ ชั้นไปร้านสะดวกซื้อมา ได้ของแถมเต็มเลย ว่าจะแวะไปให้น่ะ ^^”
“……..”
โอริฮิเมะที่เห็นปลายสายเงียบไป จึงคิดว่าตัวเองรบกวนอีกฝ่ายมากไปแล้ว
“แหมๆ ชั้นล้อเล่นน่า อิชิดะคุงคงไม่อยากให้ชั้น….”
“ผมอยากให้คุณมา”
?!
“เดี๋ยวนี้”
“อื้อ!” โอริฮิเมะรับคำสั้นๆ ก่อนจะตัดสายไป
เด็กหนุ่มทรุดตัวลงข้างโต๊ะที่วางโทรศัพท์แล้วเอาหน้าซุกฝ่ามือ
…………..นี่ชั้นทำบ้าอะไรลงป๊ายยยยยยย!!!!!!…….
…………...ถ้อยคำระคนป่าเถื่อนที่ใช้เรียกคุณอิโนะอุเอะให้มาหานี่มันอะร๊ายยยยยยยยย!!!!!.......................
อิชิดะเงยหน้าขึ้นมาดูตะกร้าผ้าใบนั้นอีกครั้ง พลางคิดโทษว่าคงเป็นเพราะคำสาปจากลูกกรอกแน่ ทำให้เขาพูดไปโดยไม่คิดแบบนั้น
ตึง!
หน้าต่างบานใหญ่ภายในห้องถูกเลื่อนออกมาอย่างแรง พร้อมกับมีหญิงสาวเรือนผมสีน้ำตาลส้มทรวดทรงเช้งกระเด๊ะ กระโดดเข้ามาในห้อง
“คุณอิโนะอุเอะ!” อิชิดะร้องเสียงหลง
โอริฮิเมะหันมายิ้มให้แหะๆ ก่อนจะเริ่มอธิบายว่า ถ้าเดินมาธรรมดาๆ นอกจจากจะไกลแล้ว ยังไม่มีคีย์การ์ดเข้าแมนชั่น เลยค่อยๆ ไต่ตามหลังคาบ้านเรือนลัดเลาะมาจนถึงห้องนี้ ถ้าเป็นคนอื่นคงปรีไปดึงแก้มไม่ก็ทึ้งผมสลวยนั่นในฐานที่ทำให้ตกใจ แต่ไม่ใช่กับอิชิดะที่นั่งฟังอย่างหมดแรงอยู่ขณะนี้
“ผมคิดว่า….ชั้น 13 ที่ผมอยู่มันจะปลอดภัยพอ เลยไม่เคยล็อคหน้าต่าง จนกระทั่งคุณบุกเข้ามานี่แหละ…”
อิชิดะพูดพลางกวาดตาหาคู่สนทนาที่ตอนนี้เดินไปหยุดอยู่หน้าตะกร้าสีขาวที่นำพาความวุ่นวายมา และเห็นอีกทีหญิงสาวก็ยกร่างเล็กนั้นขึ้นมาแล้ว
“น้องสาวอิชิดะคุงหรอ ^0^?”
“หะ….หา!!! ปะ ปะ…เปล่า เดี๋ยวๆ น้องสาว?”
โอริฮิเมะอุ้มเด็กน้อยในอ้อมแขน เดินเข้ามาใกล้ๆ แทนคำตอบ
ร่างเล็กนั้นสวมเสื้อผ้าเด็กสมัยโบราณ ส่วนที่พ้นเสื้อออกมาเห็นจะมีแต่แก้มแดงระเรื่อ เปลือกตาที่ปิดสนิท และผมเปียเล็กๆ
-/////-
…….คงไม่ใช่ลูกกรอกแล้วล่ะ………….
อิชิดะคิด แล้วเล่าเรื่องก่อนหน้าที่โอริฮิเมะจะมา หญิงสาวพยักหน้าตามหงึกๆ เมื่อรู้ถึงต้นสายปลายเหตุ
“คุณอิโนะอุเอะครับ ผะ…ผม…”เด็กหนุ่มตั้งใจจะขอโทษขอโพยที่เรียกแกมออกคำสั่งให้เพื่อนสาวมาบ้านของตนในยามวิกาลเช่นนี้ แต่โดนขัดเสียก่อน
“ครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่อิชิดะคุงเอ่ยปากเองเลยแบบนี้ ตอนฟังคุยทางโทรศัพท์ชั้นยังนึกเลยว่าฝันไปรึเปล่า….”
“…ไม่ก็คงเป็นอิชิดะตัวปลอม ถึงเป็นอย่างนั้นจริง ก็เป็นตัวปลอมที่ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย ^0^”
อิชิดะขยับแว่นตัวเองไปมาหวังจะให้ใบหน้าที่เริ่มแดงอย่างไม่ทราบสาเหตุจางลงไปบ้าง แต่กลับแดงขึ้นไปอีกเมื่อโอริฮิเมะหันมาส่งยิ้มหวาน ก่อนจะพูดต่อไปอีกว่า
“ได้ช่วยอิชิดะคุงกลับบ้าง ….ชั้นดีใจมากเลยรู้มั้ย ^^ ”
-/////////- [แดงได้อีก]
โอริฮิมะเปลี่ยนท่าอุ้มเล็กน้อยให้หน้าของเด็กหญิงซบไหล่ แล้วลูบแผ่นหลังน้อยอย่างเบามือจนอิชิดะทึ่งหน่อยๆ กับท่าทีเลี้ยงเด็กที่ดูชำนิชำนาญของโอริฮิเมะ
“อิชิดะคุง ในตะกร้ามีแผ่นอะไรด้วย”
โอริฮิเมะพูดพลางหลีกทางให้อีกฝ่ายเดินมาหยิบแผ่นกระดาษเล็กๆ ที่แนบอยู่ข้างในตะกร้า เมื่อคลี่อ่านได้ไม่นานอิชิดะก็ถึงกับอ้าปากค้าง
“เค้าเขียนไว้ว่ายังไงหรอ”
อิชิดะเงยหน้าขึ้นมามองโอริฮิเมะสลับกับเด็กน้อยในอ้อมแขน ก่อนจะพูดเสียงเบา
“ดะ….เด็กคนนี้…..ก็คือ….”
“…..”
“อิชิดะ…คุง”
อุริวชะงักน้อยๆ แล้วหยุดประโยคของตัวเองไว้พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาลอบมองไปทางเดียวกันกับที่โอริฮิเมะมองอยู่ขนาดนี้
ชายในชุดสูทสีเรียบ ทั้งที่เลยวัยกลางคนไปได้หน่อยๆ แต่ผมกลับขาวโพลนทั้งหัว[อันเกิดจากการตรากตรำทำงานหนักเพื่อครอบครัว] ค่อยๆ สาวเท้าเข้ามาใกล้ทั้งคู่เรื่อยๆ ดวงตาสีซีดใต้กรอบแว่นหนาหรี่มองไปที่อิชิดะสลับกับโอริฮิเมะพร้อมกับพูดเสียงเย็น
“…จะไม่แนะนำแขกให้ชั้นรู้จักสักหน่อยเลยรึ ….อุริว”
“ริวเค็น!”
++++++++++++++++++++++++++
เตรียมคว้านท้องทำฮาราคีรีหน้าสาวกอุริว บทนี้แค่ประเดิมความรั่วของอุริวเท่านั้น เหล่ารีดเดอร์โปรดทำใจ
เรื่องของอิชชินจะมีเฉลยตอนหลัง ....ถ้าไม่ลืมอ่ะนะ =w="
ฟิคนี้ท่าจะยาวมาก ถึงตอนนั้นจะเหลือคนอ่านกี่คนกันนะ (ยังมีอยู่เรอะ!)
ความคิดเห็น